Παρασκευή μεσημέρι έχω μόλις γυρίσει από την δουλειά.
"Και τώρα τι κάνουμε; Γνωστοί και φίλοι έριξαν άκυρο... μήπως να το αφήσω;"
Βλέπω και τις πρώτες φωτογραφίες που έχουν ήδη ανέβει.
"Το μέρος είναι παράδεισος; Δεν του φαίνεται... αλλά και τι να καταλάβεις από 2 φωτογραφίες;"
"F*ck it... I'm going anyway!"
Δηλαδή άμα καθόμουν σπίτι θα ήταν καλύτερα;
Σάββατο νωρίς το πρωί αφήνω το κρεβάτι μου και ξεκινώ. Τα Γιάννενα τυλιγμένα στην ομίχλη και κάνει ΚΡΥΟ!
Μόνο αυτό μου έλειπε... και φυσικά η βαρετή Εγνατία. Αλλά και πώς αλλιώς να γινόταν; Έπρεπε να φτάσω λίγο νωρίς για την πεζοπορία.
Δρόμο παίρνω, δρόμο αφήνω και σύντομα φτάνω Βροντού. Ο Όλυμπος υψώνεται μπροστά μου επιβλητικός. ΟΚ, μάλλον ήταν καλή ιδέα να έρθω.
Βρίσκω και την αρχή του χωματόδρομου και ξεκινώ, ρίχνοντας κλεφτές ματιές στο οδόμετρο. Είπαμε, 8,5 χλμ. χωματόδρομος και στα τελευταία 50 μέτρα είναι το πιο δύσκολο σημείο, με πετρες και χαλίκι.
(ο φακός κάτω αριστερά έπιασε την άκρη από το γάντι μου!)
Ο χωματόδρομος ήταν όπως μου τον περιέγραψαν, αλλά δεν ήταν και για χάζι: προσοχή να πατάμε εκεί που πατάνε τα αυτοκίνητα και να αποφύγουμε το μαζεμένο χαλίκι στην μέση του δρόμου!
Χωρίς ιδιαίτερη δυσκολία, φτάνουμε κοντά στο καταφύγιο. Whoops... αυτό είναι λίγο πιο ζόρικο από ότι περίμενα. Πώς θα ανέβει το VFR εκεί πάνω; Καλά, όχι ότι το σκέφτηκα και ιδιαίτερα, απλά μου φάνηκε λίγο πιο ομαλός ο δρόμος στην άκρη, σηκώθηκα λίγο όρθιος όπως έχω δει να κάνουν οι εντουράδες στο Youtube, άνοιξα το γκάζι λίγο παραπάνω και το VFR ανέβηκε χωρίς δράματα!
Ρίχνω μια ματιά δεξιά-αριστερά. Πού είναι όλοι; Ακόμα και το καταφύγιο είναι κλειστό! Τηλ. στον Πασχάλη.
"Ακολούθα το μονοπάτι για Μπαρμαλιά και θα μας βρεις." Εκμεταλλεύτηκα την έλλειψη οικογενειακών (και λοιπών) βαρών από την πλάτη μου, κινήθηκα με γοργό ρυθμό και τους έφτασα... βγάζοντας και κανά δυο φωτογραφίες στο δρόμο!
Κάπου εδώ βρίσκω την παρέα και η ανάβαση συνεχίζεται.
Ξέραμε ότι η αρχή θα ήταν δύσκολη και απότομα ανηφορική... αλλά κανείς δεν μας είπε ότι και η συνέχεια έτσι θα ήταν!
Αφού προς στιγμήν σκεφτήκαμε να τα παρατήσουμε, αλλά είχαμη ήδη φτάσει στα 1650 μέτρα υψόμετρο (όπως μας ενημέρωσε το GPS). Κρίμα να τα παρατήσουμε τώρα.
Πράγματι, η θέα από την κορυφή μας αποζημίωσε και με το παραπάνω!
Σχεδόν σαν να είσαι σε αεροπλάνο και να βλέπεις από το παράθυρο!
ilbig:
(η συνέχεια αύριο, γιατί το photobucket... θα έλεγα τώρα, αλλά έχουμε και γυναίκες και παιδιά στην παρέα!)