Ζουμε σε χωρα μαγικη.....
- Thread starter forester
- Ημερομηνία δημιουργίας
Να πω και λίγα για το Κυπαρίσσι, όπως τα άκουσα από ντόπιους. Δεν τα διασταύρωσα.
Μου έκανε εντύπωση η απουσία "προφοράς" ή διαλέκτου, τόσο στο άκουσμα, όσο και στα γραπτά. Συνήθως σε κάθε τόπο κάτι "πιάνει" το αυτί, κάτι βλέπει το μάτι, που κάνει τον τόπο μοναδικό.....
Εδώ είμαι 3 μέρες, και δεν αντιλαμβάνομαι το παραμικρό. Λες και είμαι στην Αθήνα.
Ερώτησα λοιπόν την καταγωγή τους και την ιστορία του οικισμού. Μου είπαν ότι δεν είναι Τσάκωνες, όπως τα χωριά βορειότερα, ούτε Λάκωνες. Παρά μόνο γεωγραφικά.
Λένε ότι έχουν ιστορία 200 ετών και ότι προέρχονται από το γάμο της κόρης ενός Μυλωνά της επαρχίας Ζάρακα (Χάρακας και το χωριό πάνω από το Κυπαρίσσι) με έναν Καρπάθιο καπετάνιο (ή το γιο του κατά άλλους). Οι Καρπάθιοι έρχονταν σε τούτη την ακτή για να πάρουν ξύλο κυπαρισσιού (εξ ου και το όνομα, τίποτα δεν είναι τυχαίο σ' αυτό τον τόπο και σ' αυτή τη γλώσσα) το οποίο κυρίως χρησιμοποιούσαν για "ξυλόπροκες" για τα καΐκια τους.
Μετά το γάμο που είπαμε, ήρθαν κι άλλοι Καρπάθιοι κι έγινε ο οικισμός. Κυρίως είχαν σχέσεις κι εμπορικές συναλλαγές με τις Σπέτσες, την Ύδρα και τον Πειραιά, πάντα δια θαλάσσης!
Έτσι εξηγείται και το φτωχό οδικό δίκτυο της περιοχής, σ' αντίθεση με την υπόλοιπη περιοχή κι όλη την Πελοπόνησσο. Ένας δρόμος και μοναδικός, που οδηγεί στο Χάρακα κι από εκεί στους Μολάους, Σπάρτη κλπ, ή νότια προς τη Μονεμβασιά.
Τώρα είναι υπό κατασκευή ο παραλιακός δρόμος προς βορά (Φωκιανό και κατ' επέκταση Λεωνίδιο).
https://goo.gl/maps/0Eny9
Εδώ είναι η διαδρομή της 2ης μέρας. Δείτε λίγο τη σύνδεση του Κυπαρισσιού με τον υπόλοιπο νομό.
Να σημειωθεί επίσης ότι τα παιδιά Γυμνασίου και Λυκείου, για να πάνε σχολείο κάνουν κάθε μέρα 3 ώρες πήγαινε και άλλες τόσες 'ελα, προς και από Μολάους!!!!
Μόνο Δημοτικό έχει το Κυπαρίσσι.
Μου έκανε εντύπωση η απουσία "προφοράς" ή διαλέκτου, τόσο στο άκουσμα, όσο και στα γραπτά. Συνήθως σε κάθε τόπο κάτι "πιάνει" το αυτί, κάτι βλέπει το μάτι, που κάνει τον τόπο μοναδικό.....
Εδώ είμαι 3 μέρες, και δεν αντιλαμβάνομαι το παραμικρό. Λες και είμαι στην Αθήνα.
Ερώτησα λοιπόν την καταγωγή τους και την ιστορία του οικισμού. Μου είπαν ότι δεν είναι Τσάκωνες, όπως τα χωριά βορειότερα, ούτε Λάκωνες. Παρά μόνο γεωγραφικά.
Λένε ότι έχουν ιστορία 200 ετών και ότι προέρχονται από το γάμο της κόρης ενός Μυλωνά της επαρχίας Ζάρακα (Χάρακας και το χωριό πάνω από το Κυπαρίσσι) με έναν Καρπάθιο καπετάνιο (ή το γιο του κατά άλλους). Οι Καρπάθιοι έρχονταν σε τούτη την ακτή για να πάρουν ξύλο κυπαρισσιού (εξ ου και το όνομα, τίποτα δεν είναι τυχαίο σ' αυτό τον τόπο και σ' αυτή τη γλώσσα) το οποίο κυρίως χρησιμοποιούσαν για "ξυλόπροκες" για τα καΐκια τους.
Μετά το γάμο που είπαμε, ήρθαν κι άλλοι Καρπάθιοι κι έγινε ο οικισμός. Κυρίως είχαν σχέσεις κι εμπορικές συναλλαγές με τις Σπέτσες, την Ύδρα και τον Πειραιά, πάντα δια θαλάσσης!
Έτσι εξηγείται και το φτωχό οδικό δίκτυο της περιοχής, σ' αντίθεση με την υπόλοιπη περιοχή κι όλη την Πελοπόνησσο. Ένας δρόμος και μοναδικός, που οδηγεί στο Χάρακα κι από εκεί στους Μολάους, Σπάρτη κλπ, ή νότια προς τη Μονεμβασιά.
Τώρα είναι υπό κατασκευή ο παραλιακός δρόμος προς βορά (Φωκιανό και κατ' επέκταση Λεωνίδιο).
https://goo.gl/maps/0Eny9
Εδώ είναι η διαδρομή της 2ης μέρας. Δείτε λίγο τη σύνδεση του Κυπαρισσιού με τον υπόλοιπο νομό.
Να σημειωθεί επίσης ότι τα παιδιά Γυμνασίου και Λυκείου, για να πάνε σχολείο κάνουν κάθε μέρα 3 ώρες πήγαινε και άλλες τόσες 'ελα, προς και από Μολάους!!!!
Μόνο Δημοτικό έχει το Κυπαρίσσι.
3η μέρα και τέλος...
Πάμε προς Γεράκι και Κοσμά για καφέ κι από εκεί πίσω, μέσω Μεσσηνίας.
Πριν το Γεράκι, βλέπει κανείς τον Ταΰγετο από μακριά.
Διακρίνετε την περίφημη πυραμίδα, που ρίχνει τη σκιά της σ' όλο το Μεσσηνιακό κόλπο κάθε χαραυγή?
Και σε λίγο το Γεράκι:
Μετά πιάνουμε την ανάβαση για Κοσμά.
Ωραία διαδρομή, ανηφορική με ανοικτές στροφές, γεμίζεις 5η!!!! Είναι διαδρομή που "πιάνεις" εύκολα ρυθμό και πας αέρα, γιατί υπάρχουν μόνο 2 φουρκέτες σ' όλη την ανάβαση, κάτι σπάνιο στην Ελλάδα.... Συνήθως έτσι είναι στη Βουλγαρία. Οι βουνίσιοι δρόμοι ακολουθούν μια χαράδρα κι ανηφορίζουν "κόβοντας " ισοϋψείς, ενώ ακολουθούν το ανάγλυφο της πλαγιάς. Και περνάνε τους αυχένες και "ρίχνονται πίσω από το βουνό και πάει λέγοντας. Εμείς εδώ προτιμάμε να σκαρφαλώνουμε το κάθε βουνό, φουρκέτα τη φουρκέτα... Στον Κοσμά όμως, είναι αλλιώς
και πολλοί ¨μηχανόβιοι" ρεμάλια, που είναι ευπρόσδεκτοι στον Κοσμά....
Ωραίο το 1290!!!!
Φίλος του φόρουμ από τη Δάφνη Αττικής, που μας παρακολουθεί, αλλά δε γράφει....
Μακάρι να τον δούμε σε κανά καφε
Πάμε προς Γεράκι και Κοσμά για καφέ κι από εκεί πίσω, μέσω Μεσσηνίας.
Πριν το Γεράκι, βλέπει κανείς τον Ταΰγετο από μακριά.
Διακρίνετε την περίφημη πυραμίδα, που ρίχνει τη σκιά της σ' όλο το Μεσσηνιακό κόλπο κάθε χαραυγή?
Και σε λίγο το Γεράκι:
Μετά πιάνουμε την ανάβαση για Κοσμά.
Ωραία διαδρομή, ανηφορική με ανοικτές στροφές, γεμίζεις 5η!!!! Είναι διαδρομή που "πιάνεις" εύκολα ρυθμό και πας αέρα, γιατί υπάρχουν μόνο 2 φουρκέτες σ' όλη την ανάβαση, κάτι σπάνιο στην Ελλάδα.... Συνήθως έτσι είναι στη Βουλγαρία. Οι βουνίσιοι δρόμοι ακολουθούν μια χαράδρα κι ανηφορίζουν "κόβοντας " ισοϋψείς, ενώ ακολουθούν το ανάγλυφο της πλαγιάς. Και περνάνε τους αυχένες και "ρίχνονται πίσω από το βουνό και πάει λέγοντας. Εμείς εδώ προτιμάμε να σκαρφαλώνουμε το κάθε βουνό, φουρκέτα τη φουρκέτα... Στον Κοσμά όμως, είναι αλλιώς
και πολλοί ¨μηχανόβιοι" ρεμάλια, που είναι ευπρόσδεκτοι στον Κοσμά....
Ωραίο το 1290!!!!
Φίλος του φόρουμ από τη Δάφνη Αττικής, που μας παρακολουθεί, αλλά δε γράφει....
Μακάρι να τον δούμε σε κανά καφε
Με συνοπτικές διαδικασίες πάμε προς Σπάρτη, βενζίνη και βουρ για την κλασσική διαδρομή Σπάρτη-Καλαμάτα.
Είχα χρόνια να κάνω το δρόμο κι είχα ξεχάσει την ομορφιά του! Μια απίστευτη χαράδρα, βάθους 500+ μέτρων και πλάτους 600 και κάτι!!!! Δεν πρέπει να έχει ήλιο πάνω από 3 ώρες την ημέρα!
Τον είχα κάνει πάρα πολλές φορές το δρόμο, αλλά σε μια ηλικία που το μόνο που με απασχολούσε ήταν που θα φρενάρω για στρίψω με μια γκαζιά και χωρίς διορθώσεις, ή που θα "γυρίσω" την 1750 για να στρίψω "με μια τιμονιά" κι "άσε πάτα" τις φουρκέτες.... Είχα μέρες από το Θεό πάντως, το ομολογώ.....
Εκείνο που έχανα τότε, ήταν η ομορφιά κι η επιβλητικότητα του τοπίου! Ευτυχώς, την είδα πάλι κι αυτή τη φορά την εκτίμησα.
Λίγο έξω από την Τρύπη, μόλις βγαίνεις από Σπάρτη. Μια από τις δεκάδες βρυσούλες....
Δυστυχώς δε βρήκα καλύτερο σημείο. Πιστεύω να διακρίνετε πώς ανεβαίνει ο δρόμος το βουνο, φουρκέτα τη φουρκέτα.... Σκαλοπάτια κανονικά!
και λουλουδάκια.....
Είχα χρόνια να κάνω το δρόμο κι είχα ξεχάσει την ομορφιά του! Μια απίστευτη χαράδρα, βάθους 500+ μέτρων και πλάτους 600 και κάτι!!!! Δεν πρέπει να έχει ήλιο πάνω από 3 ώρες την ημέρα!
Τον είχα κάνει πάρα πολλές φορές το δρόμο, αλλά σε μια ηλικία που το μόνο που με απασχολούσε ήταν που θα φρενάρω για στρίψω με μια γκαζιά και χωρίς διορθώσεις, ή που θα "γυρίσω" την 1750 για να στρίψω "με μια τιμονιά" κι "άσε πάτα" τις φουρκέτες.... Είχα μέρες από το Θεό πάντως, το ομολογώ.....
Εκείνο που έχανα τότε, ήταν η ομορφιά κι η επιβλητικότητα του τοπίου! Ευτυχώς, την είδα πάλι κι αυτή τη φορά την εκτίμησα.
Λίγο έξω από την Τρύπη, μόλις βγαίνεις από Σπάρτη. Μια από τις δεκάδες βρυσούλες....
Δυστυχώς δε βρήκα καλύτερο σημείο. Πιστεύω να διακρίνετε πώς ανεβαίνει ο δρόμος το βουνο, φουρκέτα τη φουρκέτα.... Σκαλοπάτια κανονικά!
και λουλουδάκια.....
Ωραία βόλτα! Μου άρεσε και η περιγραφή της οδοποιίας εδώ και στη ΒουλγαρίαΜετά πιάνουμε την ανάβαση για Κοσμά.
Ωραία διαδρομή, ανηφορική με ανοικτές στροφές, γεμίζεις 5η!!!! Είναι διαδρομή που "πιάνεις" εύκολα ρυθμό και πας αέρα, γιατί υπάρχουν μόνο 2 φουρκέτες σ' όλη την ανάβαση, κάτι σπάνιο στην Ελλάδα.... Συνήθως έτσι είναι στη Βουλγαρία. Οι βουνίσιοι δρόμοι ακολουθούν μια χαράδρα κι ανηφορίζουν "κόβοντας " ισοϋψείς, ενώ ακολουθούν το ανάγλυφο της πλαγιάς. Και περνάνε τους αυχένες και "ρίχνονται πίσω από το βουνό και πάει λέγοντας. Εμείς εδώ προτιμάμε να σκαρφαλώνουμε το κάθε βουνό, φουρκέτα τη φουρκέτα... Στον Κοσμά όμως, είναι αλλιώς
Ναι, γενικά νομίζω έχεις δίκιο. Βέβαια οι δρόμοι δεν φτιάχνονται για να γουστάρουμε οδήγηση εμείς, αλλά αναρωτιέμαι γιατί.. Ίσως να είναι απλώς αυτό που έχουν συνηθίσει να κάνουν οι Έλληνες τοπογράφοι και πολιτικοί μηχανικοί ή αυτό που έμαθαν και "συνηθίζεται" στις μελέτες. Ή επιβάλλεται βέβαια από το ανάγλυφο σε πολλές περιπτώσεις.
Παρεμπιπτόντως, πολύ καλοί στην οδοποιία είναι και ορισμένοι δασολόγοι.
Στην Ελλάδα, από όσα γνωρίζω, οι δρόμοι προέκυψαν από τα μονοπάτια που έφτιαξαν τα μουλάρια. Αυτά τα ζώα έχουν το χάρισμα να βρίσκουν τον πιο ξεκούραστο δρόμο προς την κορυφή. Έτσι επιλέγουν τη λοξή διαδρομή και τη φουρκέτα....
Σαφώς κάποιες φορές επιβάλλεται αυτή η πρακτική, ειδικά όταν μιλάμε για διαβάσεις βουνών (τα περίφημα πασα...) που ενώνουν κοιλάδες οι πεδιάδες.
Από την άλλη υπάρχουν οι ημιορεινές - ορεινές πριοχές (ολόκληρα εδαφικά διαμερίσματα βουνών λέω) όπου γίνεται αλλιώς ο δρόμος. Τύπου "Βουλγαρίας" και Κοσμα.... Και ο 111 από Πάτρα-Τρίπολη, έτσι είναι , δίχως πολύ φουρκέτα, και κινείται πάντα σε υψόμετρο. Απλώς δεν έχει την απλωσιά και την ορατότητα που θα επιτρέψει ΜΩΤ σαν κι αυτές που είπα πιο πάνω.
Giorgos-Patra
Μέλος
Ωραια βολτα σε αγαπημενα μερη !! Να εισαστε καλα και να βολταρετε !!