Markas
Μέλος
Λιόπετρο
(Lione di Pietra)
(Lione di Pietra)
Λιόπετρο (12/3/2011)
- Thread starter Markas
- Ημερομηνία δημιουργίας
Markas
Μέλος
Όσο και να ρωτούσα στο σύλλογο ή σε παιδιά του forum απάντηση ικανοποιητική δεν πήρα. Έψαξα στο internet για τη διαδρομή αλλά πουθενά δεν είχε λεπτομέρειες. Λέτε να ανακάλυπτα ένα άγνωστο μονοπάτι, ένα νέο απολαυστικό δρόμο; Ένιωθα ένας μικρός Κολόμβος που αντί για καράβι είχα την πιστή μου μηχανή.Μελέτη στο google earth, μελέτη στους χάρτες. Το google ήταν γεμάτο σύννεφα σε αυτήν την περιοχή, οι χάρτες είχε ο κάθε ένας τμήμα των πληροφοριών, μεσολάβησαν και άλλες εκδρομές, καθυστέρησε το πράγμα. Εν τέλει, ω τι θαύμα, καθάρισε ο ουρανός, τράβηξε καλή φωτογραφία ο δορυφόρος, ξεκαθάρισε το τοπίο. Άλλο βέβαια στη θεωρία και άλλο στην πράξη, οπότε ύστερα από μπόλικη μελέτη σε συνεργασία πάντα με τον καλό το φίλο Γιάννη αποφασίζουμε να πάμε για επιτόπια έρευνα ένα Σάββατο πρωί. Οι πρωταγωνιστές αυτή τη φορά:
Κική, η Extreme φωτογράφος μας
Γιάννης ο εξερευνητής, γνωστός και ως yns!
Νίκος ο όρθιος, γνωστός και ως Markas(Διευκρίνιση για τους αδαείς στα ταξιδιωτικά μου: Το όρθιος έχει διπλή έννοια. Όρθιος πάντα οδηγάω στους χωματόδρομους και δεν πέφτω ποτέ)
Guest Star:Μανώλης ο Σιδερόκολος, γνωστός και ως Painterakis
Σάββατο πρωί ,λοιπόν, και αναχώρηση από το Ηράκλειο στις 8. Η απόσταση που προβλέπεται να διανύσουμε μέχρι να φτάσουμε στον τόπο της εξερεύνησης είναι αρκετά χιλιόμετρα (100 περίπου) και οι μέρες μικρές. Το ραντεβού ήταν μόνο για εμένα και το Γιάννη καθώς το Μανώλη θα τον βρίσκαμε στον Άγιο Νικόλαο όπου μένει. Η διαδρομή μέχρι τον Άγιο γνωστή και όμορφη, αλλά αγγαρεία σχεδόν τόσες φορές που την έχουμε κάνει. Μόλις φτάνουμε στα φανάρια μας βρίσκει και ο Μανώλης και σταματάμε για ένα μικρό διάλειμμα και γνωριμία (Γιάννη – Μανώλη). Γίνεται briefing της διαδρομής: Εξερεύνηση παραλιακών διαδρομών από Μόχλο μέχρι αεροδρόμιο Σητείας.
Φεύγουμε λοιπόν σύντομα με κατεύθυνση ανατολικά. Ο ουρανός συννεφιασμένος, με θερμοκρασία 11-14 βαθμούς. Στα κοντινά βουνά έχει ακόμα χιόνι από την πρόσφατη κακοκαιρία (όχι, δεν πήγαμε βόλτα στα χιόνια, ναι, το έχω μετανιώσει αλλά αυτήν την εκδρομή την ήθελα πολύ καιρό ενώ στα χιόνια έχω ξαναπάει φέτος)(Τέσσερις εποχές σε μία μέρα, σου θυμίζει τίποτα; )
Μετά την Παχιά Άμμο ο δρόμος είναι ένας καλός επαρχιακός γεμάτος στροφές. Στην ταμπέλα για Μόχλο στρίβουμε αριστερά σε ένα πιο στενό και ακόμα πιο στριφτερό επαρχιακό. Εδώ είναι που επιτέλους αρχίζει η εκδρομή μας!
Κική, η Extreme φωτογράφος μας
Γιάννης ο εξερευνητής, γνωστός και ως yns!
Νίκος ο όρθιος, γνωστός και ως Markas(Διευκρίνιση για τους αδαείς στα ταξιδιωτικά μου: Το όρθιος έχει διπλή έννοια. Όρθιος πάντα οδηγάω στους χωματόδρομους και δεν πέφτω ποτέ)
Guest Star:Μανώλης ο Σιδερόκολος, γνωστός και ως Painterakis
Σάββατο πρωί ,λοιπόν, και αναχώρηση από το Ηράκλειο στις 8. Η απόσταση που προβλέπεται να διανύσουμε μέχρι να φτάσουμε στον τόπο της εξερεύνησης είναι αρκετά χιλιόμετρα (100 περίπου) και οι μέρες μικρές. Το ραντεβού ήταν μόνο για εμένα και το Γιάννη καθώς το Μανώλη θα τον βρίσκαμε στον Άγιο Νικόλαο όπου μένει. Η διαδρομή μέχρι τον Άγιο γνωστή και όμορφη, αλλά αγγαρεία σχεδόν τόσες φορές που την έχουμε κάνει. Μόλις φτάνουμε στα φανάρια μας βρίσκει και ο Μανώλης και σταματάμε για ένα μικρό διάλειμμα και γνωριμία (Γιάννη – Μανώλη). Γίνεται briefing της διαδρομής: Εξερεύνηση παραλιακών διαδρομών από Μόχλο μέχρι αεροδρόμιο Σητείας.
Φεύγουμε λοιπόν σύντομα με κατεύθυνση ανατολικά. Ο ουρανός συννεφιασμένος, με θερμοκρασία 11-14 βαθμούς. Στα κοντινά βουνά έχει ακόμα χιόνι από την πρόσφατη κακοκαιρία (όχι, δεν πήγαμε βόλτα στα χιόνια, ναι, το έχω μετανιώσει αλλά αυτήν την εκδρομή την ήθελα πολύ καιρό ενώ στα χιόνια έχω ξαναπάει φέτος)(Τέσσερις εποχές σε μία μέρα, σου θυμίζει τίποτα; )
Μετά την Παχιά Άμμο ο δρόμος είναι ένας καλός επαρχιακός γεμάτος στροφές. Στην ταμπέλα για Μόχλο στρίβουμε αριστερά σε ένα πιο στενό και ακόμα πιο στριφτερό επαρχιακό. Εδώ είναι που επιτέλους αρχίζει η εκδρομή μας!
Markas
Μέλος
Πάνω από το Μόχλο κοιτάζουμε δυτικά. Στο βάθος φαίνονται δύο βουνά που ξεπροβάλλουν απότομα από τη θάλασσα. Το πρώτο είναι ο Άρμος (498 μέτρα) στο οποίο βρίσκεται το χωριό Καλαβρός ενώ το δεύτερο που αχνοφαίνεται είναι το Λιόπετρο (429 μέτρα).
Το χωριό Μόχλος. Στο ομώνυμο νησάκι απέναντι υπάρχουν πολλά Μινωικά ερείπια και τάφοι. Έχουμε πάντως ακόμα αρκετό δρόμο μπροστά μας οπότε δε σταματάμε στο χωριό αλλά συνεχίζουμε δυτικά. Όπως προείπα, η διαδρομή που θα ακολουθούσαμε είχε μελετηθεί από εμένα τις προηγούμενες μέρες αλλά άλλο θεωρία άλλο πράξη.
Μικρές στάσεις για φωτογραφίες και προσανατολισμό ήταν αρκετά συχνές σε όλη την εκδρομή.
Εκεί πάνω θα ανεβούμε…
Κάποια στιγμή στρίβουμε σε ένα μικρό παράδρομο (που παραλίγο να χάσουμε) αριστερά και ξεκινάμε τον πρώτο εύκολο χώμα-τσιμεντόδρομο. Υπάρχει, όπως είχα εξηγήσει νωρίτερα και στους συνοδοιπόρους μου, ένας βενετσιάνικος πύργος κάπου παρακάτω. Το πού όμως και σε τι κατάσταση είναι άγνωστο. Πολλές φορές λένε για κάστρα ή πύργους και το μόνο που βλέπουμε τελικά είναι ένας μεγάλος σωρός από πέτρες.
Χωρίς μεγάλη δυσκολία βρίσκουμε τον Πύργο που στέκεται σε άριστη κατάσταση και επιβλητικός δίπλα στο εκκλησάκι του Αγίου Αντωνίου.
Αστεία λεπτομέρεια: Μπαίνουμε και οι τρεις με τις μηχανές στην αυλή, κάνουμε αναστροφή, ξεκαβαλάμε, παίρνουμε μια ανάσα και ετοιμαζόμαστε να φάμε μερικούς ξηρούς καρπούς με σταφίδες για ενέργεια.
Μανώλης: Άντε στηθείτε ρε παιδιά να σας βγάλω μια φωτογραφία με τον πύργο.
Γιάννης: Τον Πύργο; Ποιον Πύργο; Ωχ !;! Να ένας Πύργος !!!
Τόσο απορροφημένος ήταν από την οδήγηση που δεν είχε δει τον Πύργο πάνω από το κεφάλι του…
Λεπτομέρεια του πύργου. Βοτσαλένια σχέδια στον αρχικό σοβά.
Ξεκινάμε πάλι ακολουθώντας την πινακίδα για Μυρσίνη.
Markas
Μέλος
Οι δρόμοι εδώ είναι μάλλον εύκολοι αλλά με αρκετές διακλαδώσεις, σε μία από τις οποίες μπερδευτήκαμε μάλιστα.
Στο βουνό Άρμος που δεσπόζει απέναντί μας δεν υπάρχει δρόμος που να ανεβαίνει από εδώ χωρίς να επιστρέφει πάλι στην άσφαλτο μέσω Μυρσίνης. Υπάρχουν όμως κάποιοι που φτάνουν αρκετά ψηλά. Αυτό μας δίνει την αφορμή για μελλοντική εξερεύνηση…
Εντωμεταξύ η άνοιξη έχει αρχίσει να κάνει την εμφάνισή της ενώ οι μυρουδιές από τα λουλούδια μας γεμίζουν θετική ενέργεια.
Όλος ο κόλπος του Μεραμπέλου στο πιάτο σας. Τέρμα δεξιά είναι το ακρωτήρι του Αϊ Γιάννη του Αφορεσμένου με τον ομώνυμο φάρο αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία που θα γράψω κάποια στιγμή.
Το χωριό Μυρσίνη με τα βουνά της Θρυπτής στο βάθος.
Σύντομα φτάνουμε σε άσφαλτο, στον κεντρικό δρόμο, ελάχιστα μετά τη Μυρσίνη και προχωράμε ανατολικά μέχρι τη διασταύρωση για το χωριό Καλαβρός.
Ο δρόμος καλός αλλά στενός με κάποια σημεία τσιμέντου.
Από τη μία ο στενός δρόμος από την άλλη η ομορφιά του τοπίου, οδηγάμε όλοι χαλαρά και απολαμβάνουμε.
Το βουνό Λιόπετρο ξεπροβάλλει απότομα από τη θάλασσα. Όλοι μας εντυπωσιαζόμαστε από το βουνό ενώ Γιάννης και Μανώλης δυσκολεύονται να πιστέψουν πως εκεί πάνω θα καταλήξουμε (Η Κική πια δεν εκπλήσσεται με τίποτα!). «Θα δείτε, θα δείτε», τους λέω εγώ όσο εκείνοι κουνούν δύσπιστοι τα κεφάλια τους. Το φαράγγι από όπου φαίνεται να ξετρυπώνει ένας χωματόδρομος είναι το φαράγγι του Ρίχτη, ο επόμενος στόχος της ημέρας.
Πίσω από το Λιόπετρο φαίνονται οι βραχονησίδες Διονυσάδες, ενώ στην παραλία στη ρίζα του βουνού βρίσκεται το εκκλησάκι του Αγίου Ιωάννη.
Το χωριό Καλαβρός. Λόγω έλλειψης χρόνου δεν μπήκαμε μέσα για καφεδάκι αλλά στρίψαμε λίγο πιο πριν προς αναζήτηση χωματόδρομου που να κατεβαίνει Μόχλο απευθείας. Η λογική μας ήταν πως από αυτό το ύψος θα βλέπαμε καλύτερα.
Μπλέκουμε σε αδιέξοδους χωματόδρομους μέσα από ελαιώνες όπου για μία ακόμα φορά είχα μια αναίμακτη πτώση. Στη φάση της επιστροφής από ένα ακόμη αδιέξοδο περνάμε μέσα από ένα ελαιώνα πνιγμένο στην ξυνίδα. Ο Μανώλης χωρίς χωμάτινα λάστιχα σπινάρει ανεξέλεγκτα και δείχνει να ζορίζεται. Αναγκαστικά λοιπόν αφήνω γρήγορα τη μηχανή στην πλαϊνή στέκα για να τον βοηθήσω. Έλα μου όμως που το χωράφι ήταν μαλακό από τις προηγούμενες βροχές και βούλιαξε η στέκα χωρίς καν να βρει αντίσταση, σε σημείο να νομίζω πως ξέχασα να την βάλω! Η Κική ήταν έτοιμη και απαθανάτισε το γεγονός.
Τελικά κατέληξα φωτομοντέλο για όλους τους συνταξιδιώτες μου…
Στο βουνό Άρμος που δεσπόζει απέναντί μας δεν υπάρχει δρόμος που να ανεβαίνει από εδώ χωρίς να επιστρέφει πάλι στην άσφαλτο μέσω Μυρσίνης. Υπάρχουν όμως κάποιοι που φτάνουν αρκετά ψηλά. Αυτό μας δίνει την αφορμή για μελλοντική εξερεύνηση…
Εντωμεταξύ η άνοιξη έχει αρχίσει να κάνει την εμφάνισή της ενώ οι μυρουδιές από τα λουλούδια μας γεμίζουν θετική ενέργεια.
Όλος ο κόλπος του Μεραμπέλου στο πιάτο σας. Τέρμα δεξιά είναι το ακρωτήρι του Αϊ Γιάννη του Αφορεσμένου με τον ομώνυμο φάρο αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία που θα γράψω κάποια στιγμή.
Το χωριό Μυρσίνη με τα βουνά της Θρυπτής στο βάθος.
Σύντομα φτάνουμε σε άσφαλτο, στον κεντρικό δρόμο, ελάχιστα μετά τη Μυρσίνη και προχωράμε ανατολικά μέχρι τη διασταύρωση για το χωριό Καλαβρός.
Ο δρόμος καλός αλλά στενός με κάποια σημεία τσιμέντου.
Από τη μία ο στενός δρόμος από την άλλη η ομορφιά του τοπίου, οδηγάμε όλοι χαλαρά και απολαμβάνουμε.
Το βουνό Λιόπετρο ξεπροβάλλει απότομα από τη θάλασσα. Όλοι μας εντυπωσιαζόμαστε από το βουνό ενώ Γιάννης και Μανώλης δυσκολεύονται να πιστέψουν πως εκεί πάνω θα καταλήξουμε (Η Κική πια δεν εκπλήσσεται με τίποτα!). «Θα δείτε, θα δείτε», τους λέω εγώ όσο εκείνοι κουνούν δύσπιστοι τα κεφάλια τους. Το φαράγγι από όπου φαίνεται να ξετρυπώνει ένας χωματόδρομος είναι το φαράγγι του Ρίχτη, ο επόμενος στόχος της ημέρας.
Πίσω από το Λιόπετρο φαίνονται οι βραχονησίδες Διονυσάδες, ενώ στην παραλία στη ρίζα του βουνού βρίσκεται το εκκλησάκι του Αγίου Ιωάννη.
Το χωριό Καλαβρός. Λόγω έλλειψης χρόνου δεν μπήκαμε μέσα για καφεδάκι αλλά στρίψαμε λίγο πιο πριν προς αναζήτηση χωματόδρομου που να κατεβαίνει Μόχλο απευθείας. Η λογική μας ήταν πως από αυτό το ύψος θα βλέπαμε καλύτερα.
Μπλέκουμε σε αδιέξοδους χωματόδρομους μέσα από ελαιώνες όπου για μία ακόμα φορά είχα μια αναίμακτη πτώση. Στη φάση της επιστροφής από ένα ακόμη αδιέξοδο περνάμε μέσα από ένα ελαιώνα πνιγμένο στην ξυνίδα. Ο Μανώλης χωρίς χωμάτινα λάστιχα σπινάρει ανεξέλεγκτα και δείχνει να ζορίζεται. Αναγκαστικά λοιπόν αφήνω γρήγορα τη μηχανή στην πλαϊνή στέκα για να τον βοηθήσω. Έλα μου όμως που το χωράφι ήταν μαλακό από τις προηγούμενες βροχές και βούλιαξε η στέκα χωρίς καν να βρει αντίσταση, σε σημείο να νομίζω πως ξέχασα να την βάλω! Η Κική ήταν έτοιμη και απαθανάτισε το γεγονός.
Τελικά κατέληξα φωτομοντέλο για όλους τους συνταξιδιώτες μου…
Markas
Μέλος
Αλλά σιγά μην επηρεαστούμε από τέτοια ασήμαντα γεγονότα… Ίσα ίσα που προσφέρουν αφορμή για πειράγματα και γέλιο.
Ναι, το ξέρω Μανώλη, ένα vstrom ποτέ δε θα έπεφτε έτσι και ναι, είναι το καλύτερο μηχανάκι, αλλά παρασύρθηκα από την ομορφιά του 800ριού…
Η διαδρομή συνεχίζεται στην κορυφογραμμή του βουνού. Υπάρχει δρόμος για μία παραλία, αδιέξοδος, αλλά ανατολικά. Δυτικά αδιέξοδο πάλι, τελικά δεν πάει για Μόχλο όπως ελπίζαμε, αλλά η θέα τουλάχιστο είναι όμορφη.
Μόχλος μπροστά, το νησάκι Ψείρα πιο πίσω και τα χιονισμένα Λασιθιώτικα βουνά στο βάθος.
Επιστρέφουμε προς τον κεντρικό αλλά λίγο πριν φτάσουμε, στρίβουμε πάλι αριστερά σε κατηφορικό χωματόδρομο. Επόμενος στόχος είναι να βγούμε στην παραλία που βγάζει το φαράγγι του Ρίχτη. Με μπλε η παράκαμψη που κάναμε για Καλαβρό.
Προχωράμε από βατούς χωματόδρομους με το τοπίο να είναι καταπράσινο και γεμάτο λουλούδια. Σας μίλησα για τις μυρωδιές ε; Τι καταπληκτικά αρώματα…
Λίγο με τύχη, λίγο με το ένστικτο, καταφέραμε τελικά να βγούμε σε ένα αξιοπρεπή δρόμο που όπως αποδείχθηκε τελικά ήταν αυτός που μας οδηγούσε στην παραλία που θέλαμε. Πριν το καταλάβουμε αυτό όμως, δοκιμάσαμε μερικές διακλαδώσεις χωρίς προφανώς να φτάσουμε στο στόχο μας.
Το φαράγγι.
Πλησιάζοντας σε ένα από τα αδιέξοδα που συναντήσαμε (φαίνεται ε, τι λέτε
Τελικά παίρνουμε τον καλό δρόμο, ο οποίος πολύ σύντομα μας φέρνει πάνω από την ποθητή παραλία.
Η παραλία προς έκπληξή μας έχει ένα διαμορφωμένο άλσος από αλμυρίκια, λάμπες (σπασμένες όλες) για τη νύκτα με φωτοβολταϊκά, ψησταριά… Ιδανικό μέρος για ελεύθερο κάμπινγκ.
Markas
Μέλος
Φτάνουμε στην τελευταία στροφή πριν περάσουμε τον ποταμό και καταλήξουμε στην παραλία. Ένας χορταριασμένος χωματόδρομος δείχνει να πηγαίνει προς τον ποταμό, προφανώς αδιέξοδο. Σταματάμε για λίγο να δούμε την πινακίδα με την Κική, ξεχνιόμαστε λίγο κουβεντιάζοντας μέχρι που ανακαλύπτουμε έντρομοι πως οι άλλες δύο μηχανές είναι άφαντες. Μα πώς γίνεται αυτό; Μήπως μας περάσανε όσο διαβάζαμε την πινακίδα χωρίς να το καταλάβουμε;
Πάμε στην παραλία όπου δε βρίσκουμε κανένα. Κατεβαίνει η Κική και στρώνει τραπέζι για ένα σνακ ενώ εγώ ξανανεβαίνω πάνω να δω τι γίνανε οι άλλοι. Πάνω που άρχιζα να πιστεύω πως γκρεμιστήκανε πουθενά τους βλέπω από ψηλά να είναι πλέον μαζί με την Κική. Τι είχε γίνει;
Είχαν σταματήσει λίγο νωρίτερα για να βγάλουν φωτογραφία χωρίς να με ειδοποιήσουν νομίζοντας πως θα σταματούσα παρακάτω. Όσο εμείς τους περιμέναμε στην παραλία αυτοί πήραν το χορταριασμένο δρόμο όπου ο Γιάννης που με ξέρει, περίμενε να είχα πάει. Εκεί βρήκαν το ποταμάκι και ένα μικρό καταρράκτη (έχει πιο βαθιά και μεγάλους) όπου ο Μανώλης βρήκε ευκαιρία να ποτίσει το Μαρούλι του.
Μόλις έμαθα τι έχασα βέβαια ζήλεψα οπότε ξαναπήγα με το Γιάννη και την Κική στο ίδιο σημείο να ποτίσω και εγώ το Μήτσο. (Μήτσος ήταν ένας γάιδαρος του παππού μου που μας πήγαινε δικάβαλο με τον αδερφό μου σε εκτός δρόμου βόλτες και αυτός).
Ώρα για ξεκούραση όμως οπότε πάμε να βρούμε το Μανώλη που μας περιμένει αραχτός σε κάποιο παγκάκι.
Η Κική είχε απλώσει από πριν φρούτα και ξηρούς καρπούς, φτιάχνουμε καφεδάκια και βγάζουμε και ένα τσίπουρο που μας έστειλε ένας φίλος του Γιάννη από Ήπειρο.
Στην υγειά σου φίλε Χρήστο (matador), εξαιρετικό το τσίπουρό σου.
Ο χάρτης με την πορεία μας. Με πορτοκαλί η πορείες που κατέληξαν σε αδιέξοδα.
Για να δούμε και λίγο τον περιβάλλοντα χώρο. Το ποτάμι…
Τρεχούμενο, πόσιμο νερό (σύμφωνα με ντόπιο βοσκό) και ψησταριά από πίσω.
Το τρίο στούτζες!
Πίνουμε τα καφεδάκια μας, τρώμε το σνακ μας με λίγο τσίπουρο για μεζέ, ώρα μας είναι να φύγουμε.
Παραλία Ρίχτη και στο βάθος το όρος Άρμος που ήμασταν λίγο νωρίτερα.
Βλέπουμε στο βάθος κάποιους δρόμους να σκαρφαλώνουν ψηλά αλλά δε φαίνεται ξεκάθαρα αν συνεχίζουν μέχρι πάνω. Πλησιάζουμε δύο γεροντάκια που καλλιεργούν το χωράφι τους για πληροφορίες, οι οποίοι μας ενημερώνουν προς μεγάλη μας απογοήτευση πως ο δρόμος είναι αδιέξοδο. Εμείς παρόλα αυτά θα δοκιμάσουμε μήπως βρούμε κάτι γιατί ο δρόμος παραείναι καλός για αδιέξοδο.
Τελικά βρήκαμε δρόμο να περάσουμε αλλά δεν κατηγορώ τα γερόντια. Με το πισωκίνητο παλιό αγροτικό τους αμφιβάλλω αν θα έπαιρναν αυτό το δρόμο μια και όπως θα δείτε ήταν μάλλον δύσκολος. Δυτικά λοιπόν για τώρα με μικρές παρακάμψεις για αναλυτική εξερεύνηση της περιοχής.
Πάμε στην παραλία όπου δε βρίσκουμε κανένα. Κατεβαίνει η Κική και στρώνει τραπέζι για ένα σνακ ενώ εγώ ξανανεβαίνω πάνω να δω τι γίνανε οι άλλοι. Πάνω που άρχιζα να πιστεύω πως γκρεμιστήκανε πουθενά τους βλέπω από ψηλά να είναι πλέον μαζί με την Κική. Τι είχε γίνει;
Είχαν σταματήσει λίγο νωρίτερα για να βγάλουν φωτογραφία χωρίς να με ειδοποιήσουν νομίζοντας πως θα σταματούσα παρακάτω. Όσο εμείς τους περιμέναμε στην παραλία αυτοί πήραν το χορταριασμένο δρόμο όπου ο Γιάννης που με ξέρει, περίμενε να είχα πάει. Εκεί βρήκαν το ποταμάκι και ένα μικρό καταρράκτη (έχει πιο βαθιά και μεγάλους) όπου ο Μανώλης βρήκε ευκαιρία να ποτίσει το Μαρούλι του.
Μόλις έμαθα τι έχασα βέβαια ζήλεψα οπότε ξαναπήγα με το Γιάννη και την Κική στο ίδιο σημείο να ποτίσω και εγώ το Μήτσο. (Μήτσος ήταν ένας γάιδαρος του παππού μου που μας πήγαινε δικάβαλο με τον αδερφό μου σε εκτός δρόμου βόλτες και αυτός).
Ώρα για ξεκούραση όμως οπότε πάμε να βρούμε το Μανώλη που μας περιμένει αραχτός σε κάποιο παγκάκι.
Η Κική είχε απλώσει από πριν φρούτα και ξηρούς καρπούς, φτιάχνουμε καφεδάκια και βγάζουμε και ένα τσίπουρο που μας έστειλε ένας φίλος του Γιάννη από Ήπειρο.
Στην υγειά σου φίλε Χρήστο (matador), εξαιρετικό το τσίπουρό σου.
Ο χάρτης με την πορεία μας. Με πορτοκαλί η πορείες που κατέληξαν σε αδιέξοδα.
Για να δούμε και λίγο τον περιβάλλοντα χώρο. Το ποτάμι…
Τρεχούμενο, πόσιμο νερό (σύμφωνα με ντόπιο βοσκό) και ψησταριά από πίσω.
Το τρίο στούτζες!
Πίνουμε τα καφεδάκια μας, τρώμε το σνακ μας με λίγο τσίπουρο για μεζέ, ώρα μας είναι να φύγουμε.
Παραλία Ρίχτη και στο βάθος το όρος Άρμος που ήμασταν λίγο νωρίτερα.
Βλέπουμε στο βάθος κάποιους δρόμους να σκαρφαλώνουν ψηλά αλλά δε φαίνεται ξεκάθαρα αν συνεχίζουν μέχρι πάνω. Πλησιάζουμε δύο γεροντάκια που καλλιεργούν το χωράφι τους για πληροφορίες, οι οποίοι μας ενημερώνουν προς μεγάλη μας απογοήτευση πως ο δρόμος είναι αδιέξοδο. Εμείς παρόλα αυτά θα δοκιμάσουμε μήπως βρούμε κάτι γιατί ο δρόμος παραείναι καλός για αδιέξοδο.
Τελικά βρήκαμε δρόμο να περάσουμε αλλά δεν κατηγορώ τα γερόντια. Με το πισωκίνητο παλιό αγροτικό τους αμφιβάλλω αν θα έπαιρναν αυτό το δρόμο μια και όπως θα δείτε ήταν μάλλον δύσκολος. Δυτικά λοιπόν για τώρα με μικρές παρακάμψεις για αναλυτική εξερεύνηση της περιοχής.
Markas
Μέλος
Μπερδευόμαστε λίγο… Πάμε…
Ερχόμαστε…
Ανεβαίνουμε…
Κατεβαίνουμε…
Ανοιγοκλείνουμε συρματόπορτες…
Τελικά, ένα από τα αδιέξοδα κατέληξε σε ένα αγροτικό 4x4 που έφραζε μάλλον επιδεικτικά το δρόμο. Οι 2 ντόπιοι δε βγήκαν καθόλου από μέσα αλλά ύστερα από ερώτηση για το δρόμο, μας υποδείξανε να ανοίξουμε μια καινούργια καγκελόπορτα μερικές δεκάδες μέτρα πιο πίσω για να βρούμε το δρόμο που ανεβαίνει μέχρι το χωριό Χαμέζι. Όπως και να έχει, πανευτυχείς, συνεχίζουμε την πορεία μας.
Ο δρόμος έντονα ανηφορικός και ο Μανώλης ζορίζεται. Μπορεί το vstrom να είναι εξαιρετικό για τα λεφτά του αλλά το συγκεκριμένο έχει δύο αρνητικά. Πρώτον δεν έχει χωμάτινα λάστιχα, αν και στις πέτρες δεν έχει πολλή διαφορά, (λύθηκε αυτό το πρόβλημα μερικές μέρες αργότερα) και δεύτερον είναι μάλλον χαμηλό με συνέπεια να υπάρχει ο φόβος χτυπήματος σε πέτρα από κάτω. Μια μεταλλική ποδιά επιβάλλεται (αλλά θα μειώσει και άλλο την απόσταση από το έδαφος) όμως για τώρα ο Μανώλης πρέπειαπλά να είναι προσεκτικός.
Παρά τις φιλότιμες προσπάθειές του…
…δε γλιτώνει το κτύπημα στο κάτω μέρος της εξάτμισης όπου μένει ένα αξιοπρεπές βαθούλωμα για να θυμάται την εκδρομή.Το βίντεο της ανάβασης:
Σταματάμε δίπλα σε μια καγκελόπορτα για μια ανάσα και έλεγχο της ζημιάς στο Vstrom. Η θέα καταπληκτική και η ζημία αμελητέα οπότε η διάθεση παραμένει καλή.
Περνάμε την καγκελόπορτα ανατολικά και κρατάμε ανατολική κατεύθυνση. Πολύ σύντομα βρίσκουμε πάλι ένα όμορφο σημείο με θέα δίπλα σε ένα μικρό σπίτι, οπότε αναγκαστικά σταματάμε πάλι για φωτογραφίες. Πάντως είμαστε πλέον πολύ κοντά στο Λιόπετρο. Η Κική κλασικά στο γκρεμό να αγναντεύει…
Έτσι μου έρχεται να…
Ώρα να φύγουμε όμως γιατί πρέπει να είμαστε νωρίς πίσω στα σπίτια μας σήμερα. Συνεχίζουμε παρακάτω όπου βγαίνουμε δύο φορές σε αδιέξοδο, αλλά τελικά βρίσκουμε έναν έντονα κατηφορικό δρόμο που μας βγάζει στη σωστή πορεία.
Ευτυχώς δηλαδή γιατί σε αυτό το σημείο ο Μανώλης ζορίστηκε και παρά λίγο να πέσει. Από το Google Earth φαίνεται πάντως να υπάρχει και άλλος δρόμος κοντά, πιθανότατα πιο καλός.
Σύντομα βλέπουμε μπροστά μας το Λιόπετρο. Ανοίγουμε μία καγκελόπορτα, έπειτα άλλη μία με ένα συμπαθέστατο κοπρίτη που υποτίθεται έκανε το φύλακα και ανεβαίνουμε στην κορυφή ακολουθώντας τον τσιμεντόδρομο.
Σταματάμε δίπλα στο εκκλησάκι στην κορυφή και στρώνουμε τα φαγητά μας. Θέλω πολύ να εξερευνήσω το χώρο, νηστικό αρκούδι όμως δε χορεύει που λένε και η ώρα έχει πάει πια 14:15
Καλή μας όρεξη!
Πίνουμε βεβαίως και το τελευταίο τσίπουρο πάλι στην υγεία του Χρήστου (matador) και αρχίζουμε σιγά σιγά την εξερεύνηση των ερειπίων για χώνεψη.
Το φρούριο κτίστηκε τους πρώτους χρόνους της Βενετοκρατίας στην ίδια φύσει οχυρά θέση όπου υπήρχε σε πρωιμότερους χρόνους αρχαία ακρόπολη. Το όνομα του φρουρίου είναι παραφθορά του «Lione di Pietra». Σήμερα είναι εγκαταλελειμμένο και κείτεται σε ερείπια ενώ ο επισκέπτης βλέπει τα τείχη και τους αμυντικούς πύργους του σχεδόν διαλυμένους καθώς και ένα τεράστιο αριθμό από κτιστές δεξαμενές και άλλα δωμάτια που εξυπηρετούσαν διάφορες χρήσεις.
Το μέγεθός του είναι τέτοιο που το 16ο αιώνα για να προφυλάξουν οι Βενετοί τους κατοίκους της Σητείας από τις επιδρομές των Τούρκων σκέφτηκαν να τους μεταφέρουν εκεί. Το σχέδιο όμως εγκαταλείφτηκε γιατί κόστιζε πολύ η συντήρηση του ήδη ερειπωμένου κάστρου.
Στο βάθος το ξωκλήσι του Αγίου Ιωάννη στη ρίζα του Λιόπετρου και απέναντι οι δρόμου που ήμασταν νωρίτερα. Δυστυχώς για λίγο δεν επικοινωνούνε.
Οι φωτογραφικές μας μηχανές παίρνουν φωτιά όσο θαυμάζουμε το τοπίο.
Ερχόμαστε…
Ανεβαίνουμε…
Κατεβαίνουμε…
Ανοιγοκλείνουμε συρματόπορτες…
Τελικά, ένα από τα αδιέξοδα κατέληξε σε ένα αγροτικό 4x4 που έφραζε μάλλον επιδεικτικά το δρόμο. Οι 2 ντόπιοι δε βγήκαν καθόλου από μέσα αλλά ύστερα από ερώτηση για το δρόμο, μας υποδείξανε να ανοίξουμε μια καινούργια καγκελόπορτα μερικές δεκάδες μέτρα πιο πίσω για να βρούμε το δρόμο που ανεβαίνει μέχρι το χωριό Χαμέζι. Όπως και να έχει, πανευτυχείς, συνεχίζουμε την πορεία μας.
Ο δρόμος έντονα ανηφορικός και ο Μανώλης ζορίζεται. Μπορεί το vstrom να είναι εξαιρετικό για τα λεφτά του αλλά το συγκεκριμένο έχει δύο αρνητικά. Πρώτον δεν έχει χωμάτινα λάστιχα, αν και στις πέτρες δεν έχει πολλή διαφορά, (λύθηκε αυτό το πρόβλημα μερικές μέρες αργότερα) και δεύτερον είναι μάλλον χαμηλό με συνέπεια να υπάρχει ο φόβος χτυπήματος σε πέτρα από κάτω. Μια μεταλλική ποδιά επιβάλλεται (αλλά θα μειώσει και άλλο την απόσταση από το έδαφος) όμως για τώρα ο Μανώλης πρέπειαπλά να είναι προσεκτικός.
Παρά τις φιλότιμες προσπάθειές του…
…δε γλιτώνει το κτύπημα στο κάτω μέρος της εξάτμισης όπου μένει ένα αξιοπρεπές βαθούλωμα για να θυμάται την εκδρομή.Το βίντεο της ανάβασης:
Σταματάμε δίπλα σε μια καγκελόπορτα για μια ανάσα και έλεγχο της ζημιάς στο Vstrom. Η θέα καταπληκτική και η ζημία αμελητέα οπότε η διάθεση παραμένει καλή.
Περνάμε την καγκελόπορτα ανατολικά και κρατάμε ανατολική κατεύθυνση. Πολύ σύντομα βρίσκουμε πάλι ένα όμορφο σημείο με θέα δίπλα σε ένα μικρό σπίτι, οπότε αναγκαστικά σταματάμε πάλι για φωτογραφίες. Πάντως είμαστε πλέον πολύ κοντά στο Λιόπετρο. Η Κική κλασικά στο γκρεμό να αγναντεύει…
Έτσι μου έρχεται να…
Ώρα να φύγουμε όμως γιατί πρέπει να είμαστε νωρίς πίσω στα σπίτια μας σήμερα. Συνεχίζουμε παρακάτω όπου βγαίνουμε δύο φορές σε αδιέξοδο, αλλά τελικά βρίσκουμε έναν έντονα κατηφορικό δρόμο που μας βγάζει στη σωστή πορεία.
Ευτυχώς δηλαδή γιατί σε αυτό το σημείο ο Μανώλης ζορίστηκε και παρά λίγο να πέσει. Από το Google Earth φαίνεται πάντως να υπάρχει και άλλος δρόμος κοντά, πιθανότατα πιο καλός.
Σύντομα βλέπουμε μπροστά μας το Λιόπετρο. Ανοίγουμε μία καγκελόπορτα, έπειτα άλλη μία με ένα συμπαθέστατο κοπρίτη που υποτίθεται έκανε το φύλακα και ανεβαίνουμε στην κορυφή ακολουθώντας τον τσιμεντόδρομο.
Σταματάμε δίπλα στο εκκλησάκι στην κορυφή και στρώνουμε τα φαγητά μας. Θέλω πολύ να εξερευνήσω το χώρο, νηστικό αρκούδι όμως δε χορεύει που λένε και η ώρα έχει πάει πια 14:15
Καλή μας όρεξη!
Πίνουμε βεβαίως και το τελευταίο τσίπουρο πάλι στην υγεία του Χρήστου (matador) και αρχίζουμε σιγά σιγά την εξερεύνηση των ερειπίων για χώνεψη.
Το φρούριο κτίστηκε τους πρώτους χρόνους της Βενετοκρατίας στην ίδια φύσει οχυρά θέση όπου υπήρχε σε πρωιμότερους χρόνους αρχαία ακρόπολη. Το όνομα του φρουρίου είναι παραφθορά του «Lione di Pietra». Σήμερα είναι εγκαταλελειμμένο και κείτεται σε ερείπια ενώ ο επισκέπτης βλέπει τα τείχη και τους αμυντικούς πύργους του σχεδόν διαλυμένους καθώς και ένα τεράστιο αριθμό από κτιστές δεξαμενές και άλλα δωμάτια που εξυπηρετούσαν διάφορες χρήσεις.
Το μέγεθός του είναι τέτοιο που το 16ο αιώνα για να προφυλάξουν οι Βενετοί τους κατοίκους της Σητείας από τις επιδρομές των Τούρκων σκέφτηκαν να τους μεταφέρουν εκεί. Το σχέδιο όμως εγκαταλείφτηκε γιατί κόστιζε πολύ η συντήρηση του ήδη ερειπωμένου κάστρου.
Στο βάθος το ξωκλήσι του Αγίου Ιωάννη στη ρίζα του Λιόπετρου και απέναντι οι δρόμου που ήμασταν νωρίτερα. Δυστυχώς για λίγο δεν επικοινωνούνε.
Οι φωτογραφικές μας μηχανές παίρνουν φωτιά όσο θαυμάζουμε το τοπίο.
Markas
Μέλος
Βαδίζοντας προς τη δυτική γωνία του τείχους στα ερείπια ενός πύργου.
Τμήμα του τείχους.
Γκρεμισμένος πύργος.
Ψωνάρα πάνω σε γκρεμισμένο πύργο.
Κάποιο δωμάτιο με θέα στον Παπαδιόκαμπο.
Στο βάθος αριστερά τα νησιά Διονυσάδες ενώ λίγο δεξιότερα το ακρωτήριο Σίδερος, το βορειοανατολικότερο σημείο της Κρήτης.
Βλέπουμε αρκετά ακόμα χαλάσματα αλλά κανένα δυστυχώς θησαυρό. Ώρα όμως για το δεύτερο καφεδάκι της ημέρας απολαμβάνοντας τη θέα προς το αεροδρόμιο της Σητείας στο βάθος. Έχουμε σχεδόν ολοκληρώσει το δύσκολο κομμάτι της εκδρομής.
Κουβέντα περί ανέμων και υδάτων, μηχανών και βολτών.
Θαυμάζουμε ο κάθε ένας το μοτόρι του. Ο Γιάννης τη Μάγια Μέλισσα…
Εγώ το Μήτσο…
Και ο Μανώλης τον Kermit του… Μα… κάτι σα να έχει λασκάρει εκεί κάτω! Χμ, τελικά είχε φύγει μια βίδα από την πλαστική καρίνα με το κατακτύπημα. Μικρό το κακό, με ένα δεματικό που κρατούσε ο Γιάννης λύνουμε το πρόβλημα προσωρινά.
Κατεβαίνουμε λοιπόν πάλι και δίνουμε στον κακομοίρη το σκύλο στην καγκελόπορτα ένα σάντουιτς που περίσσεψε (και το τρώει σε δύο μπουκιές), ανοίγουμε άλλες δύο καγκελόπορτες και αρχίζουμε το κατέβασμα προς Παπαδιόκαμπο.
Σαν το γουρούνι τσαλαβουτάς όπου βρεις νερά ε; Να δούμε πότε θα πλύνεις τη μηχανή αχαΐρευτε!
Από Παπαδιόκαμπο και μετά μπαίνουμε σε άσφαλτο. Η διαδρομή παραμένει όμορφη αλλά χάνει τον περιπετειώδη χαρακτήρα της.
Μια τελευταία στάση στην παραλία της Μονής Φανερωμένης για ξεκούραση και κουβεντούλα. Κάτω αριστερά στην καρίνα ίσα που φαίνεται το κίτρινο δεματικό που έβαλε ο Γιάννης για να αντικαταστήσει τη χαμένη βίδα.
Μόλις ξεκινήσαμε από Φανερωμένη συνεχίσαμε νότια μέχρι να φτάσουμε στον κεντρικό Σητείας - Αγίου Νικολάου για την επιστροφή. Αναγκαστικά βάλαμε εγώ και ο Γιάννης βενζίνα κάποια στιγμή στη διαδρομή και γύρω στις 18:15 φτάσαμε κουρασμένοι αλλά ικανοποιημένοι από άλλη μια γεμάτη μέρα σπίτι μας.
Απολογισμός :
Χιλιόμετρα εκδρομής από Ηράκλειο: 290
Κατανάλωση και για τα δύο BMW: 5.5
Και δυο λογάκια από τους πρωταγωνιστές:
Η Κική γράφει:Η διαδρομή μου άρεσε γενικά, ειδικά ο Μόχλος, η παραλία του Ρίχτη και η κατάβαση από το Λιόπετρο στον Παπαδιόκαμπο. Όμως δεν μπορώ να πω πως ενθουσιάστηκα. Δεν είχε τοπία που να μείνω με το στόμα ανοικτό, ούτε αγωνία και μεγάλες συγκινήσεις όπως κάποιες άλλες φορές. Παρόλα αυτά θεωρώ πως ήταν μια πολύ διασκεδαστική εκδρομή γιατί οι άνδρες έδωσαν ρεσιτάλ με τις ατάκες και τις πλάκες τους!
Υστερόγραφο: Ο Νίκος δε με κλώτσησε στον γκρεμό τελικά γιατί μάλλον σκέφτηκε πως θα έπρεπε ο ίδιος μετά να κατεβαίνει και να ανοιγοκλείνει τις πάμπολλες καγκελόπορτες που συναντήσαμε στο δρόμο. Για να μην αναφέρω τις άπειρες φωτογραφίες που τους τράβηξα εν κινήσει… Άξιο λοιπόν το μεροκάματό μου!
Ο Μανώλης γράφει:
Μετά από χρόνια βρεθήκαμε με το Νίκο, ήταν όπως τον γνώρισα την πρώτη φορά. Αυθόρμητος και κουζουλός στην οδήγηση. Εδά που έχει και ένα σοβαρό μηχανάκι πιστεύω ότι ολοκληρώθηκε το πακέτο. Ο συνδυασμός κουζουλάδας και μηχανής μπορεί να μας χαρίσουν πολλές όμορφες οδηγικές στιγμές.Για την Κική τι να πω; Δεν μπορώ να πω ότι τη γνώρισα, μια και οι στάσεις ήταν ολιγόλεπτες αλλά γνωρίζοντας το Νίκο και βλέποντας που την πηγαίνει με τη μηχανή... είναι ΗΡΩΑΣ.
Ο Γιάννης αν και τον είδα πρώτη φορά, μιλήσαμε ελάχιστα... προσπάθησε να με εξυπηρετήσει με το καλημέρα και αυτό δείχνει τι στόφα ανθρώπου είναι. Καμιά φορά οι πράξεις "λένε" περισσότερα από τα λόγια.Φυσικά θα περιμένατε να σχολίαζα τα μηχανάκια, τη διαδρομή ή το πώς οδηγάει ο καθένας... μέγα λάθος. Τα μηχανάκια είναι όλα καλά και είναι για να πάνε εκεί που θέλει ο οδηγός, την καλύτερη διαδρομή στο κόσμο να κάνεις άμα δεν υπάρχει κέφι ή καλή παρέα... είναι μια απλή μετάβαση από το ένα σημείο στο άλλο και τέλος το πώς οδηγάει ο καθένας είναι θέμα το πώς τον ευχαριστεί. Άρα αφού πήγαμε εκεί που θέλαμε, η παρέα ήταν super και κάναμε το κέφι μας... ε, τότε περάσαμε ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΑ.
Ο Γιάννης γράφει:
Άλλη μια περιπέτεια με το Νίκο και την Κική στα άγνωστα βουνά της Κρήτης έλαβε αίσιο τέλος και ο σκοπός της εξόρμησης επιτεύχθηκε (μη θέλετε να τα μαθαίνετε όλα...
)
- Ο Νίκος είναι ο καλύτερος πλοηγός που έχω γνωρίσει. Λες και έχει την "Ανάβαση" μέσα στο κεφάλι του! Μελετάει χάρτες και GoogleEarth πριν την εκδρομή και με ένα μαγικό τρόπο τα αποτυπώνει και τα επαναφέρει την κατάλληλη στιγμή. Άσε που έχει μάθει να εξαφανίζει το βάρος του επιβάτη και οδηγάει στους κατσικόδρομους καθιστός και χαλαρός λες και πάει ταξιδάκι!
- Εγώ από την άλλη το αντίθετο! Ευτυχώς τον έχω να πηγαίνει μπροστά κι έτσι δεν ανησυχώ για τη διαδρομή, το μόνο που κάνω είναι να προσπαθώ να μην πέσω. Άσε που πρέπει να πάω και σε οφθαλμίατρο... Κοτζάμ πύργο δεν είχα δει!
- Για την κοπέλα της παρέας, την Κική, δεν έχω λόγια (πάλι)... Φωτογράφιζε συνεχώς εμάς τους αχαΐρευτους και τα υπέροχα τοπία που περνούσαμε ενώ δεν την ενοχλούν ούτε πέτρες ούτε λακκούβες. Respect!
- Ο Μάνος ο "Σκωτζέζος" απέδειξε πως ακόμα και με μια μοτοσικλέτα που (όπως και να το κάνουμε) δεν έχει κατασκευαστεί για την ταλαιπωρία του Κρητικού πετρόδρομου μπορείς, αν έχεις κότσια, να σταθείς αξιοπρεπώς και να "βγάλεις" τη διαδρομή. Απλά την άλλη φορά Μάνο να έχεις αλουμινένια ποδιά!
- Η GoPro αξίζει όλα τα λεφτά της. Μένει να μάθω να μιξάρω τα βίντεο.
- Το νησί μας, η Κρήτη δε σταματάει να μας εκπλήσσει. Για άλλη μια φορά είδαμε μέρη που δεν τα φανταζόμασταν! Αν είχαμε χρόνο θα περπατούσαμε μέχρι τους καταρράκτες στο Ρίχτη. Θα το αφήσουμε όμως για καμιά άλλη φορά.
- Τέλος, για άλλη μια φορά θα επαινέσω τα 800άρια για αυτά που μας δίνουν. Είναι τα ιδανικά μηχανάκια για το νησί μας και δε θα βαρεθώ να το λέω. Δε σε κουράζουν είτε οδηγώντας στην Εθνική με ταχύτητες στα όρια της απόσπασης των τακουνιών από τα ελαστικά είτε προσπαθώντας να κρατηθείς όρθιος στους χωματοπετρόδρομους του νησιού. Δε βλέπω την ώρα να ξαναφύγουμε!
Οι συνοδοιπόροι μου τα είπαν όλα σχεδόν.
Το μόνο που έχω να προσθέσω είναι πως κάθε ένας μπορεί να χαρεί τα βουνά και τους χωματόδρομους της Ελλάδος. Δε χρειάζεται ούτε η υπερσύγχρονη ούτε η πανάκριβη μηχανή. Απλά μερικά είδη ατομικής προστασίας, λίγη προσοχή και μπόλικη διάθεση για περιπέτεια.
Οπότε δε μένει άλλο παρά να ευχηθώ:
ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΛΛΗ ΜΕ ΥΓΕΙΑ!
Τμήμα του τείχους.
Γκρεμισμένος πύργος.
Ψωνάρα πάνω σε γκρεμισμένο πύργο.
Κάποιο δωμάτιο με θέα στον Παπαδιόκαμπο.
Στο βάθος αριστερά τα νησιά Διονυσάδες ενώ λίγο δεξιότερα το ακρωτήριο Σίδερος, το βορειοανατολικότερο σημείο της Κρήτης.
Βλέπουμε αρκετά ακόμα χαλάσματα αλλά κανένα δυστυχώς θησαυρό. Ώρα όμως για το δεύτερο καφεδάκι της ημέρας απολαμβάνοντας τη θέα προς το αεροδρόμιο της Σητείας στο βάθος. Έχουμε σχεδόν ολοκληρώσει το δύσκολο κομμάτι της εκδρομής.
Κουβέντα περί ανέμων και υδάτων, μηχανών και βολτών.
Θαυμάζουμε ο κάθε ένας το μοτόρι του. Ο Γιάννης τη Μάγια Μέλισσα…
Εγώ το Μήτσο…
Και ο Μανώλης τον Kermit του… Μα… κάτι σα να έχει λασκάρει εκεί κάτω! Χμ, τελικά είχε φύγει μια βίδα από την πλαστική καρίνα με το κατακτύπημα. Μικρό το κακό, με ένα δεματικό που κρατούσε ο Γιάννης λύνουμε το πρόβλημα προσωρινά.
Κατεβαίνουμε λοιπόν πάλι και δίνουμε στον κακομοίρη το σκύλο στην καγκελόπορτα ένα σάντουιτς που περίσσεψε (και το τρώει σε δύο μπουκιές), ανοίγουμε άλλες δύο καγκελόπορτες και αρχίζουμε το κατέβασμα προς Παπαδιόκαμπο.
Σαν το γουρούνι τσαλαβουτάς όπου βρεις νερά ε; Να δούμε πότε θα πλύνεις τη μηχανή αχαΐρευτε!
Από Παπαδιόκαμπο και μετά μπαίνουμε σε άσφαλτο. Η διαδρομή παραμένει όμορφη αλλά χάνει τον περιπετειώδη χαρακτήρα της.
Μια τελευταία στάση στην παραλία της Μονής Φανερωμένης για ξεκούραση και κουβεντούλα. Κάτω αριστερά στην καρίνα ίσα που φαίνεται το κίτρινο δεματικό που έβαλε ο Γιάννης για να αντικαταστήσει τη χαμένη βίδα.
Μόλις ξεκινήσαμε από Φανερωμένη συνεχίσαμε νότια μέχρι να φτάσουμε στον κεντρικό Σητείας - Αγίου Νικολάου για την επιστροφή. Αναγκαστικά βάλαμε εγώ και ο Γιάννης βενζίνα κάποια στιγμή στη διαδρομή και γύρω στις 18:15 φτάσαμε κουρασμένοι αλλά ικανοποιημένοι από άλλη μια γεμάτη μέρα σπίτι μας.
Απολογισμός :
Χιλιόμετρα εκδρομής από Ηράκλειο: 290
Κατανάλωση και για τα δύο BMW: 5.5
Και δυο λογάκια από τους πρωταγωνιστές:
Η Κική γράφει:Η διαδρομή μου άρεσε γενικά, ειδικά ο Μόχλος, η παραλία του Ρίχτη και η κατάβαση από το Λιόπετρο στον Παπαδιόκαμπο. Όμως δεν μπορώ να πω πως ενθουσιάστηκα. Δεν είχε τοπία που να μείνω με το στόμα ανοικτό, ούτε αγωνία και μεγάλες συγκινήσεις όπως κάποιες άλλες φορές. Παρόλα αυτά θεωρώ πως ήταν μια πολύ διασκεδαστική εκδρομή γιατί οι άνδρες έδωσαν ρεσιτάλ με τις ατάκες και τις πλάκες τους!
Υστερόγραφο: Ο Νίκος δε με κλώτσησε στον γκρεμό τελικά γιατί μάλλον σκέφτηκε πως θα έπρεπε ο ίδιος μετά να κατεβαίνει και να ανοιγοκλείνει τις πάμπολλες καγκελόπορτες που συναντήσαμε στο δρόμο. Για να μην αναφέρω τις άπειρες φωτογραφίες που τους τράβηξα εν κινήσει… Άξιο λοιπόν το μεροκάματό μου!
Ο Μανώλης γράφει:
Μετά από χρόνια βρεθήκαμε με το Νίκο, ήταν όπως τον γνώρισα την πρώτη φορά. Αυθόρμητος και κουζουλός στην οδήγηση. Εδά που έχει και ένα σοβαρό μηχανάκι πιστεύω ότι ολοκληρώθηκε το πακέτο. Ο συνδυασμός κουζουλάδας και μηχανής μπορεί να μας χαρίσουν πολλές όμορφες οδηγικές στιγμές.Για την Κική τι να πω; Δεν μπορώ να πω ότι τη γνώρισα, μια και οι στάσεις ήταν ολιγόλεπτες αλλά γνωρίζοντας το Νίκο και βλέποντας που την πηγαίνει με τη μηχανή... είναι ΗΡΩΑΣ.
Ο Γιάννης αν και τον είδα πρώτη φορά, μιλήσαμε ελάχιστα... προσπάθησε να με εξυπηρετήσει με το καλημέρα και αυτό δείχνει τι στόφα ανθρώπου είναι. Καμιά φορά οι πράξεις "λένε" περισσότερα από τα λόγια.Φυσικά θα περιμένατε να σχολίαζα τα μηχανάκια, τη διαδρομή ή το πώς οδηγάει ο καθένας... μέγα λάθος. Τα μηχανάκια είναι όλα καλά και είναι για να πάνε εκεί που θέλει ο οδηγός, την καλύτερη διαδρομή στο κόσμο να κάνεις άμα δεν υπάρχει κέφι ή καλή παρέα... είναι μια απλή μετάβαση από το ένα σημείο στο άλλο και τέλος το πώς οδηγάει ο καθένας είναι θέμα το πώς τον ευχαριστεί. Άρα αφού πήγαμε εκεί που θέλαμε, η παρέα ήταν super και κάναμε το κέφι μας... ε, τότε περάσαμε ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΑ.
Ο Γιάννης γράφει:
Άλλη μια περιπέτεια με το Νίκο και την Κική στα άγνωστα βουνά της Κρήτης έλαβε αίσιο τέλος και ο σκοπός της εξόρμησης επιτεύχθηκε (μη θέλετε να τα μαθαίνετε όλα...
- Ο Νίκος είναι ο καλύτερος πλοηγός που έχω γνωρίσει. Λες και έχει την "Ανάβαση" μέσα στο κεφάλι του! Μελετάει χάρτες και GoogleEarth πριν την εκδρομή και με ένα μαγικό τρόπο τα αποτυπώνει και τα επαναφέρει την κατάλληλη στιγμή. Άσε που έχει μάθει να εξαφανίζει το βάρος του επιβάτη και οδηγάει στους κατσικόδρομους καθιστός και χαλαρός λες και πάει ταξιδάκι!
- Εγώ από την άλλη το αντίθετο! Ευτυχώς τον έχω να πηγαίνει μπροστά κι έτσι δεν ανησυχώ για τη διαδρομή, το μόνο που κάνω είναι να προσπαθώ να μην πέσω. Άσε που πρέπει να πάω και σε οφθαλμίατρο... Κοτζάμ πύργο δεν είχα δει!
- Για την κοπέλα της παρέας, την Κική, δεν έχω λόγια (πάλι)... Φωτογράφιζε συνεχώς εμάς τους αχαΐρευτους και τα υπέροχα τοπία που περνούσαμε ενώ δεν την ενοχλούν ούτε πέτρες ούτε λακκούβες. Respect!
- Ο Μάνος ο "Σκωτζέζος" απέδειξε πως ακόμα και με μια μοτοσικλέτα που (όπως και να το κάνουμε) δεν έχει κατασκευαστεί για την ταλαιπωρία του Κρητικού πετρόδρομου μπορείς, αν έχεις κότσια, να σταθείς αξιοπρεπώς και να "βγάλεις" τη διαδρομή. Απλά την άλλη φορά Μάνο να έχεις αλουμινένια ποδιά!
- Η GoPro αξίζει όλα τα λεφτά της. Μένει να μάθω να μιξάρω τα βίντεο.
- Το νησί μας, η Κρήτη δε σταματάει να μας εκπλήσσει. Για άλλη μια φορά είδαμε μέρη που δεν τα φανταζόμασταν! Αν είχαμε χρόνο θα περπατούσαμε μέχρι τους καταρράκτες στο Ρίχτη. Θα το αφήσουμε όμως για καμιά άλλη φορά.
- Τέλος, για άλλη μια φορά θα επαινέσω τα 800άρια για αυτά που μας δίνουν. Είναι τα ιδανικά μηχανάκια για το νησί μας και δε θα βαρεθώ να το λέω. Δε σε κουράζουν είτε οδηγώντας στην Εθνική με ταχύτητες στα όρια της απόσπασης των τακουνιών από τα ελαστικά είτε προσπαθώντας να κρατηθείς όρθιος στους χωματοπετρόδρομους του νησιού. Δε βλέπω την ώρα να ξαναφύγουμε!
Οι συνοδοιπόροι μου τα είπαν όλα σχεδόν.
Το μόνο που έχω να προσθέσω είναι πως κάθε ένας μπορεί να χαρεί τα βουνά και τους χωματόδρομους της Ελλάδος. Δε χρειάζεται ούτε η υπερσύγχρονη ούτε η πανάκριβη μηχανή. Απλά μερικά είδη ατομικής προστασίας, λίγη προσοχή και μπόλικη διάθεση για περιπέτεια.
Οπότε δε μένει άλλο παρά να ευχηθώ:
ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΛΛΗ ΜΕ ΥΓΕΙΑ!
Τελευταία επεξεργασία:
Morfeas
ΜΟΤΟταξιδιώτης
Αμα έχεις Παϊντεράκη στην παρέα.....όλα πάνε κατ'ευχήν!
Το μοναδικό πράσινο χωμάτινο Vstrom!
Το μοναδικό πράσινο χωμάτινο Vstrom!
Markas
Μέλος
Η εκδρομή είχε ανέβει στο (θεός σχωρέστο) gsforum και είπα κάτσε να την βάλω και από εδώ μια και είναι έτοιμη, μη ψάχνω να ξανανεβάζω πάλι φωτογραφίες, να ψάχνω τα αρχεία μου κτλ.
Οι φωτογραφίες είναι δυστιχώς μικρές λόγω (λάθος) εντύπωσης των ιδιοκτητών ότι οι μεγάλες φωτογραφίες επιβαρύνουν το φόρουμ. Ευτυχώς, εδώ, δεν έχουμε τέτοια θέματα...
Οι φωτογραφίες είναι δυστιχώς μικρές λόγω (λάθος) εντύπωσης των ιδιοκτητών ότι οι μεγάλες φωτογραφίες επιβαρύνουν το φόρουμ. Ευτυχώς, εδώ, δεν έχουμε τέτοια θέματα...
Markas
Μέλος
Μετά από αυτήν την εκδρομή το πήρε απόφαση οριστικά να βάλει χωμάτινα...
Τώρα βέβαια πλέον λέμε αιωνία η μνήμη του πράσινου Vstrom, το ξέκανε και πήγε σε ασφάλτινο Honda, CBF600F !!! Που θα πάει όμως, θα δει το φως το αληθινό και θα γυρίσει πάλι στα χώματα
Morfeas
ΜΟΤΟταξιδιώτης
Ετσι είναι Νικόλα,
όποτε του μιλάω αυτό του λέω...."κανένα χωμάτινο θα πάρεις...."!
όποτε του μιλάω αυτό του λέω...."κανένα χωμάτινο θα πάρεις...."!
Ngxx
La vita e bella.... Impossible is Nothing!
Πω πω πάντα τόσο "χάλια" να περνάτε!
Στάλθηκε από το Nexus 7 μου χρησιμοποιώντας Tapatalk
Στάλθηκε από το Nexus 7 μου χρησιμοποιώντας Tapatalk
kostas_366
Μέλος
- Όνομα
- Κωνσταντίνος
- Μοτό
- Πόρκα κρίση :)
ilbig:
να εισαι καλα Νικολα!!!Η εκδρομή είχε ανέβει στο (θεός σχωρέστο) gsforum και είπα κάτσε να την βάλω και από εδώ μια και είναι έτοιμη, μη ψάχνω να ξανανεβάζω πάλι φωτογραφίες, να ψάχνω τα αρχεία μου κτλ.
Οι φωτογραφίες είναι δυστιχώς μικρές λόγω (λάθος) εντύπωσης των ιδιοκτητών ότι οι μεγάλες φωτογραφίες επιβαρύνουν το φόρουμ. Ευτυχώς, εδώ, δεν έχουμε τέτοια θέματα...
τετοια διαμαντια τα χρειαζομαστε....
συμφωνω με την Μαριανα....πρεπει να εκδοσετε βιβλιο!!!
alfa7
for Life
Πολύ ωραία βόλτα....κρίμα...γιατί μας πέφτει κομάτι μακριά, για ''one day trip'', όλο εκείνο το τμημα της Ανατολικής μεριάς του νησιού μας....
...υπάρχει βέβαια η σκέψη για κάποιες επισκέψεις...με τρέιλερ και ψιλοτάκουνα...θα δείξει...
Μπράβο για άλλη μια φορά...!
...υπάρχει βέβαια η σκέψη για κάποιες επισκέψεις...με τρέιλερ και ψιλοτάκουνα...θα δείξει...
Μπράβο για άλλη μια φορά...!
Markas
Μέλος
Κανονικά θα πρέπει να εκδώσετε ταξιδιωτικο οδηγο "Η Ανεξερευνητη Κρητη με moto" και τα σχετικά .
Μπράβο σας για ακόμη μια ωραια εξερευνηση
Καταρχάς, ευχαριστώ και εσάς και τους υπόλοιπους για τα καλά σας λόγια.
Υπάρχουν ένα σωρό μέρη στη Κρήτη που έχουμε εξερευνήσει και σιγά σιγά θα παρουσιάζουμε (συνήθως μαζί με τον @yns ) . Μαζεύετε ιδέες και με το καλό στην επόμενη βόλτα στα Κρητικά βουνά που θα κάνουμε, κάντε προτάσεις για το που θα θέλατε να σας πάμε
