Padis
ven pasa ...
Το ραντεβού είχε δοθεί νωρίς….
Εννιά η ώρα στο καφέ στο έμπα του Κρυονερίου.
Από νωρίς εκεί, πίναμε πρωινό καφεδάκι Mitch, Moniker, Cordixκαι εγώ. Κουβεντούλα επί παντός επιστητού μέχρι να ξεκινήσουν να έρχονται ένας ένας και οι υπόλοιποι της παρέας…
Flash, Vaelsod, Sevax, ztakisg16, est και xarisiero συμπλήρωσαν την δεκάδα που συμμετείχε. Επί τόπου αποφασίσαμε να κινηθούμε χαλαρά στην αρχή μέχρι να ζεσταθούμε, έτσι ξεκινήσαμε σχεδόν αμέσως το χώμα με κατεύθυνση βόρεια προς το καταφύγιο των προσκόπων στο Αγ. Μερκούρη. Κινηθήκαμε χαλαρά και ήρεμα γιατί μοιραζόμασταν το δάσος με περιπατητές και ποδηλάτες σε ένα τερέν καλά πατημένου χώματος και λίγης φυτευτής πέτρας, μέχρι να συναντήσουμε τον επαρχιακό ασφαλτόδρομο και κόψουμε αμέσως δεξιά προς Αφίδνες.
Κατηφορικό κομμάτι μέσα στα πεύκα έως που φτάσαμε στα Κιούρκα (Αφίδνες) για επιστροφή προς Δροσοπηγή και κατάβαση από την φημισμένη Καλιφόρνια. Εκεί υπήρξε και η πρώτη δυσκολία που κάποιοι είχαν κάνει ανάχωμα σε ένα πρανές κομμάτι με νεροφάγωμα. Ότι πρέπει για να φας την πρώτη τούμπα και όλοι περάσαμε προσεκτικά, άλλοι μέσα από το νεροφάγωμα κι άλλοι από το πρανές.
Αφού κατεβήκαμε και βγάλαμε την απαραίτητη φωτογραφία,
τραβήξαμε για Σπατατζίκι (Άγ, Στέφανος) όπου από την ‘’κεραία’’ θα μπαίναμε στα χώματα της λίμνης του Μαραθώνα. Τι χώματα δηλαδή… κάτι λασπολακούβες που ταλαιπώρησαν λίγο τον Χάρη με το Africa λόγο του σχεδόν ασφάλτινου ελαστικού.
Κάναμε τον κύκλο της λίμνης με τσαλαβουτήματα σε ρυάκια και τεχνικά κομμάτια που δυσανασχέτησαν τα μεγάλα και βαριά on-off. Περνώντας από ανοιχτά γρήγορα κομμάτια και κλειστές στροφές φτάσαμε κοντά στο Καλέντζι και ξεκινήσαμε έναν κατήφορο βατό και εύκολο.
Όχι όμως για όλους… Σε ένα μέρος που είναι ισάδι χωρίς ιδιαίτερη δυσκολία, χωρίς να πολυκαταλάβουμε τι έγινε, ξαφνικά ο Πάνος βρίσκεται να κουτρουβαλιάζεται μαζί με το θεριό προς το χαντάκι. Δυστυχώς η ζημιά είχε γίνει. Αφού πέρασε το πρώτο σοκ, έχοντας καλέσει το ΕΚΑΒ πρέπει να μεταφέρουμε τον τραυματία σε κεντρικό σημείο. Τον ρόλο του μεταφορέα αναλαμβάνω εγώ και με παρέα την Ελίνα και τον Μήτσο βγάζουμε τον Πάνο στο παρκινγκ της καφετέριας του Φράγματος. Η αλήθεια είναι πως είναι σκυλί μαύρο ο Πανούλης. Δεν τον άκουσα να κάνει ούτε ένα αχ, ούτε ένα βαχ…. Από την άλλη, εμένα μου φάνηκαν ατελείωτα τα 4,5km που έπρεπε να διανύσουμε για τον κεντρικό δρόμο…
Αρνητική εντύπωση μας έκανε το γεγονός πως ενώ άλλοι δικυκλιστές έβλεπαν κάποιον κάτω, κανείς δεν έδειξε το ελάχιστο ενδιαφέρον για το τι συμβαίνει. Σημεία των καιρών μάλλον…..
Μετά τις απαραίτητες διαδικασίες αποθήκευσης της μηχανής του Πάνου, μαγκωμένα αποφασίσαμε να συνεχίσουμε για λίγο ακόμα. Εδώ μας χαιρέτησαν ο Χάρης με τον Παναγιώτη και οι υπόλοιποι μπήκαμε πάλι στην λίμνη, από την πλευρά της Αγίας Τριάδας. Με έκπληξη διαπιστώσαμε πως όλες οι είσοδοι προς τον περιφερειακό δρόμο της είναι κλειστές. Όχι μόνο πόρτες κλειδωμένες, αλλά και με μία τάφρο απροσπέλαστη από βαριά μηχανάκια.
Όποιος όμως γυρίζει ανταμείβεται και έτσι σε σημείο που δεν το περιμέναμε βρήκαμε ανοιγμένο το συρματόπλεγμα και κάναμε την βόλτα μας σε ένα τοπίο φανταστικό έστω κι αυτή την εποχή που είναι χειμερινό το τοπίο.
Τελειώνοντας βρεθήκαμε στο κέντρο του Αγ. Στεφάνου, που άλλοι έφυγαν κι άλλοι έμειναν για να αναπληρώσουν δυνάμεις με σουβλάκια και κοντοσούβλια.
Πραγματικά θα λέγαμε πως περάσαμε καταπληκτικά αν δεν μεσολαβούσε ο τραυματισμός του Πάνου και δώσαμε υπόσχεση για την ολοκλήρωση της βόλτας έτσι όπως την είχα αρχικά σκεφτεί, αλλά πλέον εμπλουτισμένη με μεσημεριανά κοψίδια παρά θίν' αλός …..
Εννιά η ώρα στο καφέ στο έμπα του Κρυονερίου.
Από νωρίς εκεί, πίναμε πρωινό καφεδάκι Mitch, Moniker, Cordixκαι εγώ. Κουβεντούλα επί παντός επιστητού μέχρι να ξεκινήσουν να έρχονται ένας ένας και οι υπόλοιποι της παρέας…
Flash, Vaelsod, Sevax, ztakisg16, est και xarisiero συμπλήρωσαν την δεκάδα που συμμετείχε. Επί τόπου αποφασίσαμε να κινηθούμε χαλαρά στην αρχή μέχρι να ζεσταθούμε, έτσι ξεκινήσαμε σχεδόν αμέσως το χώμα με κατεύθυνση βόρεια προς το καταφύγιο των προσκόπων στο Αγ. Μερκούρη. Κινηθήκαμε χαλαρά και ήρεμα γιατί μοιραζόμασταν το δάσος με περιπατητές και ποδηλάτες σε ένα τερέν καλά πατημένου χώματος και λίγης φυτευτής πέτρας, μέχρι να συναντήσουμε τον επαρχιακό ασφαλτόδρομο και κόψουμε αμέσως δεξιά προς Αφίδνες.
Κατηφορικό κομμάτι μέσα στα πεύκα έως που φτάσαμε στα Κιούρκα (Αφίδνες) για επιστροφή προς Δροσοπηγή και κατάβαση από την φημισμένη Καλιφόρνια. Εκεί υπήρξε και η πρώτη δυσκολία που κάποιοι είχαν κάνει ανάχωμα σε ένα πρανές κομμάτι με νεροφάγωμα. Ότι πρέπει για να φας την πρώτη τούμπα και όλοι περάσαμε προσεκτικά, άλλοι μέσα από το νεροφάγωμα κι άλλοι από το πρανές.
Αφού κατεβήκαμε και βγάλαμε την απαραίτητη φωτογραφία,
τραβήξαμε για Σπατατζίκι (Άγ, Στέφανος) όπου από την ‘’κεραία’’ θα μπαίναμε στα χώματα της λίμνης του Μαραθώνα. Τι χώματα δηλαδή… κάτι λασπολακούβες που ταλαιπώρησαν λίγο τον Χάρη με το Africa λόγο του σχεδόν ασφάλτινου ελαστικού.
Κάναμε τον κύκλο της λίμνης με τσαλαβουτήματα σε ρυάκια και τεχνικά κομμάτια που δυσανασχέτησαν τα μεγάλα και βαριά on-off. Περνώντας από ανοιχτά γρήγορα κομμάτια και κλειστές στροφές φτάσαμε κοντά στο Καλέντζι και ξεκινήσαμε έναν κατήφορο βατό και εύκολο.
Όχι όμως για όλους… Σε ένα μέρος που είναι ισάδι χωρίς ιδιαίτερη δυσκολία, χωρίς να πολυκαταλάβουμε τι έγινε, ξαφνικά ο Πάνος βρίσκεται να κουτρουβαλιάζεται μαζί με το θεριό προς το χαντάκι. Δυστυχώς η ζημιά είχε γίνει. Αφού πέρασε το πρώτο σοκ, έχοντας καλέσει το ΕΚΑΒ πρέπει να μεταφέρουμε τον τραυματία σε κεντρικό σημείο. Τον ρόλο του μεταφορέα αναλαμβάνω εγώ και με παρέα την Ελίνα και τον Μήτσο βγάζουμε τον Πάνο στο παρκινγκ της καφετέριας του Φράγματος. Η αλήθεια είναι πως είναι σκυλί μαύρο ο Πανούλης. Δεν τον άκουσα να κάνει ούτε ένα αχ, ούτε ένα βαχ…. Από την άλλη, εμένα μου φάνηκαν ατελείωτα τα 4,5km που έπρεπε να διανύσουμε για τον κεντρικό δρόμο…
Αρνητική εντύπωση μας έκανε το γεγονός πως ενώ άλλοι δικυκλιστές έβλεπαν κάποιον κάτω, κανείς δεν έδειξε το ελάχιστο ενδιαφέρον για το τι συμβαίνει. Σημεία των καιρών μάλλον…..
Μετά τις απαραίτητες διαδικασίες αποθήκευσης της μηχανής του Πάνου, μαγκωμένα αποφασίσαμε να συνεχίσουμε για λίγο ακόμα. Εδώ μας χαιρέτησαν ο Χάρης με τον Παναγιώτη και οι υπόλοιποι μπήκαμε πάλι στην λίμνη, από την πλευρά της Αγίας Τριάδας. Με έκπληξη διαπιστώσαμε πως όλες οι είσοδοι προς τον περιφερειακό δρόμο της είναι κλειστές. Όχι μόνο πόρτες κλειδωμένες, αλλά και με μία τάφρο απροσπέλαστη από βαριά μηχανάκια.
Όποιος όμως γυρίζει ανταμείβεται και έτσι σε σημείο που δεν το περιμέναμε βρήκαμε ανοιγμένο το συρματόπλεγμα και κάναμε την βόλτα μας σε ένα τοπίο φανταστικό έστω κι αυτή την εποχή που είναι χειμερινό το τοπίο.
Τελειώνοντας βρεθήκαμε στο κέντρο του Αγ. Στεφάνου, που άλλοι έφυγαν κι άλλοι έμειναν για να αναπληρώσουν δυνάμεις με σουβλάκια και κοντοσούβλια.
Πραγματικά θα λέγαμε πως περάσαμε καταπληκτικά αν δεν μεσολαβούσε ο τραυματισμός του Πάνου και δώσαμε υπόσχεση για την ολοκλήρωση της βόλτας έτσι όπως την είχα αρχικά σκεφτεί, αλλά πλέον εμπλουτισμένη με μεσημεριανά κοψίδια παρά θίν' αλός …..
:crs:
