amyroukai
Big Membered Wunderkind
Τι θα κάνεις το Σάββατο;
Έλα μου ντε.
Βόλτα με χωματόδρομο, έρχεσαι;
Χμ. Ναι. Όχι. Γιατί... Τέλος πάντων, μετά από κάποια σκέψη λέω άντε τράβα γιατί όσο κάθεσαι τόσο "κάθεσαι". Δεν μου αρέσει να οδηγώ όταν έχω πολλά στο κεφάλι γιατί χάνομαι, κυριολεκτικά, αλλά ας κάνουμε μιά εξαίρεση. Και η παρέα καλή, οπότε θα ξεφύγω. Και επιτέλους, πόσα χρόνια φτιάχνεις το γιοφύρι της Άρτας του μοτοσικλετισμού, ΤΩΡΑ δουλεύει, τώρα θα πας πριν χαλάσει τίποτα άλλο και περιμένεις πάλι.
Οι κανόνες της ιδανικής εκδρομής είναι, να περάσουμε από κάπου που δεν έχουμε ξαναπάει, να "χαθούμε" όσο επιτρέπουν τα τΣιπιές πλέον και να φάμε καλά. Το τελευταίο είναι να μην γυρίσουμε από εκεί που πήγαμε, αλλά στην Πελοπόννησο δεν παίζει εύκολα αυτό. Σε αυτή την εκδρομή είχαμε προσυμφωνήσει ότι δεν θα γίνει το τρίτο. Δεν πειράζει, λιγότερες παρενέργειες απο το φαγητό.
Ξεκίνημα στις 8, χωρίς καφέ γιατί κρίμα να χάνουμε χρόνο από τον ύπνο, δεν πειράζει. Η Εθνική ως την Κόρινθο δεν ξέρω τι έχει ακριβώς, αλλά είναι με διαφορά η πιο σιχαμερά βαρετή διαδρομή που υπάρχει. Μέχρι να φτάσω Λουτράκι νόμιζα ότι μεσημέριασε. Συνέχεια στην ΝΕΟ Πάτρας ως την Ακράτα και έξοδος, ευτυχώς είχε πινακίδες για Ζαρούχλα. Την οποία Ζαρούχλα πάντα μπέρδευα με την Ζαχλωρού παρά το ότι έχω δει ότι δεν έχουν σχέση, κόλλημα. Και δεν είχα πάει, οπότε το πρώτο μέρος του κανόνα είχε ήδη εφαρμογή. Βενζίνη για σιγουριά, ένα δεκάρικο και συνεχίζουμε. Στο βενζινάδικο είναι και ένα παλικάρι με 990R, με ρωτάει αν είμαι του φόρουμ και με έπιασε λίγο απροετοίμαστο... Το ποιός ήταν το έμαθα στο θέμα του "Χώμα sweet home 2" πολύ αργότερα.
Η διαδρομή για Ζαρούχλα είναι η κλασσική επαρχιακή, ανεβαίνει ψηλά, είναι καταπράσινη και έχει σημεία με ωραία θέα προς τα πίσω. Περνάει δίπλα από λίμνη Τσιβλού και για μιά στιγμή λέω να την κάνω την παράκαμψη και τελικά βλακεία που δεν την έκανα γιατί εκεί ήταν το χωμάτινο τιμ, αλλά είχα στο μυαλό μου να είμαι στην ώρα μου Ζαρούχλα. Το χωριό βέβαια ήταν άδειο, τα μαγαζιά κλειστά πλην μιάς ταβέρνας και ενός καφέ. Το κελάρυσμα του νερού προσπαθεί να ηρεμήσει τον ταξιδιώτη, όσο πίνει μιά γουλιά νερό από την βρύση, κάθεται στο κουκλίστικο καφέ και απολαμβάνει έναν διπλό ελληνικό, με την παρανόηση στο "μέτριος", εννοούσα ζάχαρη, όχι την γενική ποιότητα του ροφήματος, τέλος πάντων. Έρχονται και τα άλλα δυό παιδιά, κουσκους και τα νέα μας, περνάνε και οι ΧώμαΜόνοΡεΜούτρα, σταματούν, λένε ένα γειά, τσιγάρο/καφέ σφηνάκι και δρόμο.
Μετά τον καφέ έχει χωματόδρομο. Βατός, λογικά περνούσα και με το fazer αλλά πολύ πιο αργά. Το φτερωτό άτι δεν νιώθει, δεν κοπανάει, δεν πλέει, προφανώς ο ρυθμός είναι αργός και χαλαρός. Δεν με βολεύει το όρθιο, θέλει άλλα μαρσπιέ και πιο ψηλά το τιμόνι, οπότε το περισσότερο το περνάω καθιστός, πλην κάποιων άσχημων σημείων όπου είπα να ξεκουράσω την ανάρτηση. Εντύπωση μου έκανε που είχε φρένα και δεν γλιστρούσε, προφανώς το έστω ελαφρύ τακούνι που έχουν τα ντάνλοπ κάνει τεράστια διαφορά σε σχέση με τα στριτ λάστιχα. Στις στροφές το φοβάμαι, αλλά τέλος πάντων, όλα πήγαν καλά. Σκονιστήκαμε από πάνω ως κάτω, αλλά άξιζε 100%. Λίγο ήταν τώρα που το σκέφτομαι, αλλά δεν πειράζει, ότι πρέπει για "εισαγωγή". Κλου της διαδρομής, το ζευγαράκι με το βαν που έκανε σεξ με την πόρτα ανοιχτή και η κοπέλα την έκλεισε και έπεσε στο δάπεδο, όσο ο άντρας κοιτούσε τις μηχανές με ύφος "ρεμβάζω, δεν είναι αυτό που νομίζετε".
Άραγμα και σαντουιτσάκι στην λίμνη Δόξα. Τι λείπει; Ένα "πάτωμα" τύπου χαλάκι (που έχω αλλά δεν πήρα μαζί) για άραγμα ή καρέκλες σπαστές για κάμπινγκ, αυτές που γίνονται ρολό και πιάνονται εύκολα στην σχάρα (που δεν έχω και δεν θα ήταν κακό να πάρω). Σημείωση για τα επόμενα... Δεν βαρύναμε, δεν νυστάξαμε, λίγο ενοχλήσαμε κάτι πάπιες και μας έκραξαν. Κυριολεκτικά.
Επιστροφή λοιπόν. Από που; Φεύγοντας βλέπω την πινακίδα "Κλειτορία" και λέω, αχεμ, κάτι μου θυμίζει αυτό, κορνάρω και κάνω νεύμα "γειά" και στρίβω. Έχει ένα ωραίο πάσο που καταλήγει στο χωριό Λυκουριά ή Λυκούρια, δεν ξέρω που τονίζεται, αλλά έχει μιά πολύ εντυπωσιακή εκκλησία, όλο λευκό μάρμαρο. Χαζεύεις την αποξηραμένη Στυμφαλία ανεβαίνοντας, τρομακτικό μέγεθος του έργου (αξίζει το μουσείο, να καταλάβουμε πόσο μπροστά ήταν τότε) και χαζεύεις την χαράδρα κατεβαίνοντας από την άλλη μεριά.
Τελευταία φορά που είχα περάσει κυνηγιόμουν με τον S705 που είχε πήγασο εκεί, τώρα περνάω εγώ με πήγασο. Πλάκα έχει αυτό. Εκεί χάθηκα γιατί δεν είχα καθαρή εικόνα στο που θέλω να πάω και βλέπω τελικά ότι γυρίζω στην Ζαρούχλα, πράγμα που δεν το ήθελα.
Οπότε άτακτη υποχώρηση προς Τρίπολη για επιστροφή από ΕΟ με τα μούτρα κατεβασμένα... Στάση στο Λεβίδι, ανεφοδιασμός με ψωμί από την γνωστή γιαγιά με το υπόγειο μαγαζί και να μην πάρουμε και λίγη γουρνοπούλα για το σπίτι, κρίμα είναι αφού ευωδιάζει ο τόπος και δεν φάγαμε κιόλας. Ένα μηλαράκι, είναι η ώρα του, υποτίθεται ότι σε ενεργοποιεί πιο πολύ από τον καφέ.
Και βλέπω την πινακίδα "Κανδήλα". ΤΑ-ΝΤΑΑΑΑ. Τα ψώνια στην τσάντα, φύγαμε για το πάσο #2. Δεν θυμάμαι να το έχω κάνει ανάποδα αυτό το πάσο, πάντα το περνάμε ερχόμενοι από Αθήνα. Ωραία ήταν και έτσι.
Είδα και "κοπάνα-χωματόδρομο" που βγάζει στην Σκοτεινή, o οποίος δεν φαίνεται όπως έρχεσαι από Νεμέα, για άλλη ημέρα όμως.
Με τα πολλά, φτάνω Νεμέα, βενζίνη, ήθελα να πάρω και κανένα κρασί αλλά δεν είχα χώρο, την επόμενη και αυτό. Να μπω εθνική... Φτάνω στην πινακίδα και Αρχαία Νεμέα έχω περάσει; Όχι. Άντε πάμε να δούμε και μπαίνω από εκεί. Φτάνω Αρχαία Νεμέα, ο αρχαιολογικός τόπος του σταδίου κλειδωμένος. Κλεωνές έχω περάσει; Όχι, πάμε μιά να τις δούμε. Και απέναντι είναι ο Άγιος Βασίλειος και το Χιλιομόδι και... Νιώθω ότι πλέον κουράστηκα, οπότε αυτή την φορά μπαίνω Εθνική. Η επιστροφή δεν είναι βαρετή όπως το φεύγα, οπότε όλα ΟΚ.
Η ανασκόπηση λοιπόν, σχεδόν 500 χιλιόμετρα, τρία ορεινά πάσα, τρεις λίμνες, δυό ποτάμια, κάτι πονάκια ψηλά στην πλάτη γιατί είχα να βολτάρω μήνες και ήμουν σφιγμένος και χαμόγελο ευτυχίας. Δεν ήμουν τόσο χαρούμενος όσο οι "Sweet Χωμ" που σημαίνει πως είτε το γλέντησαν καλά στις διανυκτερεύσεις ή ο Καραχάλιος όταν έγραφε εκείνο το editorial για τα μυξοβακτήρια στο χώμα που εισπνέει ο εντουράς/adveντσουράς είχε δίκιο...
Και στα επόμενα, για ορεκτικό της φετινής σεζόν καλά ήταν. Άκη και Κώστα, ευχαριστώ για την πρόσκληση!
Έλα μου ντε.
Βόλτα με χωματόδρομο, έρχεσαι;
Χμ. Ναι. Όχι. Γιατί... Τέλος πάντων, μετά από κάποια σκέψη λέω άντε τράβα γιατί όσο κάθεσαι τόσο "κάθεσαι". Δεν μου αρέσει να οδηγώ όταν έχω πολλά στο κεφάλι γιατί χάνομαι, κυριολεκτικά, αλλά ας κάνουμε μιά εξαίρεση. Και η παρέα καλή, οπότε θα ξεφύγω. Και επιτέλους, πόσα χρόνια φτιάχνεις το γιοφύρι της Άρτας του μοτοσικλετισμού, ΤΩΡΑ δουλεύει, τώρα θα πας πριν χαλάσει τίποτα άλλο και περιμένεις πάλι.
Οι κανόνες της ιδανικής εκδρομής είναι, να περάσουμε από κάπου που δεν έχουμε ξαναπάει, να "χαθούμε" όσο επιτρέπουν τα τΣιπιές πλέον και να φάμε καλά. Το τελευταίο είναι να μην γυρίσουμε από εκεί που πήγαμε, αλλά στην Πελοπόννησο δεν παίζει εύκολα αυτό. Σε αυτή την εκδρομή είχαμε προσυμφωνήσει ότι δεν θα γίνει το τρίτο. Δεν πειράζει, λιγότερες παρενέργειες απο το φαγητό.
Ξεκίνημα στις 8, χωρίς καφέ γιατί κρίμα να χάνουμε χρόνο από τον ύπνο, δεν πειράζει. Η Εθνική ως την Κόρινθο δεν ξέρω τι έχει ακριβώς, αλλά είναι με διαφορά η πιο σιχαμερά βαρετή διαδρομή που υπάρχει. Μέχρι να φτάσω Λουτράκι νόμιζα ότι μεσημέριασε. Συνέχεια στην ΝΕΟ Πάτρας ως την Ακράτα και έξοδος, ευτυχώς είχε πινακίδες για Ζαρούχλα. Την οποία Ζαρούχλα πάντα μπέρδευα με την Ζαχλωρού παρά το ότι έχω δει ότι δεν έχουν σχέση, κόλλημα. Και δεν είχα πάει, οπότε το πρώτο μέρος του κανόνα είχε ήδη εφαρμογή. Βενζίνη για σιγουριά, ένα δεκάρικο και συνεχίζουμε. Στο βενζινάδικο είναι και ένα παλικάρι με 990R, με ρωτάει αν είμαι του φόρουμ και με έπιασε λίγο απροετοίμαστο... Το ποιός ήταν το έμαθα στο θέμα του "Χώμα sweet home 2" πολύ αργότερα.
Η διαδρομή για Ζαρούχλα είναι η κλασσική επαρχιακή, ανεβαίνει ψηλά, είναι καταπράσινη και έχει σημεία με ωραία θέα προς τα πίσω. Περνάει δίπλα από λίμνη Τσιβλού και για μιά στιγμή λέω να την κάνω την παράκαμψη και τελικά βλακεία που δεν την έκανα γιατί εκεί ήταν το χωμάτινο τιμ, αλλά είχα στο μυαλό μου να είμαι στην ώρα μου Ζαρούχλα. Το χωριό βέβαια ήταν άδειο, τα μαγαζιά κλειστά πλην μιάς ταβέρνας και ενός καφέ. Το κελάρυσμα του νερού προσπαθεί να ηρεμήσει τον ταξιδιώτη, όσο πίνει μιά γουλιά νερό από την βρύση, κάθεται στο κουκλίστικο καφέ και απολαμβάνει έναν διπλό ελληνικό, με την παρανόηση στο "μέτριος", εννοούσα ζάχαρη, όχι την γενική ποιότητα του ροφήματος, τέλος πάντων. Έρχονται και τα άλλα δυό παιδιά, κουσκους και τα νέα μας, περνάνε και οι ΧώμαΜόνοΡεΜούτρα, σταματούν, λένε ένα γειά, τσιγάρο/καφέ σφηνάκι και δρόμο.
Μετά τον καφέ έχει χωματόδρομο. Βατός, λογικά περνούσα και με το fazer αλλά πολύ πιο αργά. Το φτερωτό άτι δεν νιώθει, δεν κοπανάει, δεν πλέει, προφανώς ο ρυθμός είναι αργός και χαλαρός. Δεν με βολεύει το όρθιο, θέλει άλλα μαρσπιέ και πιο ψηλά το τιμόνι, οπότε το περισσότερο το περνάω καθιστός, πλην κάποιων άσχημων σημείων όπου είπα να ξεκουράσω την ανάρτηση. Εντύπωση μου έκανε που είχε φρένα και δεν γλιστρούσε, προφανώς το έστω ελαφρύ τακούνι που έχουν τα ντάνλοπ κάνει τεράστια διαφορά σε σχέση με τα στριτ λάστιχα. Στις στροφές το φοβάμαι, αλλά τέλος πάντων, όλα πήγαν καλά. Σκονιστήκαμε από πάνω ως κάτω, αλλά άξιζε 100%. Λίγο ήταν τώρα που το σκέφτομαι, αλλά δεν πειράζει, ότι πρέπει για "εισαγωγή". Κλου της διαδρομής, το ζευγαράκι με το βαν που έκανε σεξ με την πόρτα ανοιχτή και η κοπέλα την έκλεισε και έπεσε στο δάπεδο, όσο ο άντρας κοιτούσε τις μηχανές με ύφος "ρεμβάζω, δεν είναι αυτό που νομίζετε".
Άραγμα και σαντουιτσάκι στην λίμνη Δόξα. Τι λείπει; Ένα "πάτωμα" τύπου χαλάκι (που έχω αλλά δεν πήρα μαζί) για άραγμα ή καρέκλες σπαστές για κάμπινγκ, αυτές που γίνονται ρολό και πιάνονται εύκολα στην σχάρα (που δεν έχω και δεν θα ήταν κακό να πάρω). Σημείωση για τα επόμενα... Δεν βαρύναμε, δεν νυστάξαμε, λίγο ενοχλήσαμε κάτι πάπιες και μας έκραξαν. Κυριολεκτικά.
Επιστροφή λοιπόν. Από που; Φεύγοντας βλέπω την πινακίδα "Κλειτορία" και λέω, αχεμ, κάτι μου θυμίζει αυτό, κορνάρω και κάνω νεύμα "γειά" και στρίβω. Έχει ένα ωραίο πάσο που καταλήγει στο χωριό Λυκουριά ή Λυκούρια, δεν ξέρω που τονίζεται, αλλά έχει μιά πολύ εντυπωσιακή εκκλησία, όλο λευκό μάρμαρο. Χαζεύεις την αποξηραμένη Στυμφαλία ανεβαίνοντας, τρομακτικό μέγεθος του έργου (αξίζει το μουσείο, να καταλάβουμε πόσο μπροστά ήταν τότε) και χαζεύεις την χαράδρα κατεβαίνοντας από την άλλη μεριά.
Τελευταία φορά που είχα περάσει κυνηγιόμουν με τον S705 που είχε πήγασο εκεί, τώρα περνάω εγώ με πήγασο. Πλάκα έχει αυτό. Εκεί χάθηκα γιατί δεν είχα καθαρή εικόνα στο που θέλω να πάω και βλέπω τελικά ότι γυρίζω στην Ζαρούχλα, πράγμα που δεν το ήθελα.
Οπότε άτακτη υποχώρηση προς Τρίπολη για επιστροφή από ΕΟ με τα μούτρα κατεβασμένα... Στάση στο Λεβίδι, ανεφοδιασμός με ψωμί από την γνωστή γιαγιά με το υπόγειο μαγαζί και να μην πάρουμε και λίγη γουρνοπούλα για το σπίτι, κρίμα είναι αφού ευωδιάζει ο τόπος και δεν φάγαμε κιόλας. Ένα μηλαράκι, είναι η ώρα του, υποτίθεται ότι σε ενεργοποιεί πιο πολύ από τον καφέ.
Και βλέπω την πινακίδα "Κανδήλα". ΤΑ-ΝΤΑΑΑΑ. Τα ψώνια στην τσάντα, φύγαμε για το πάσο #2. Δεν θυμάμαι να το έχω κάνει ανάποδα αυτό το πάσο, πάντα το περνάμε ερχόμενοι από Αθήνα. Ωραία ήταν και έτσι.
Είδα και "κοπάνα-χωματόδρομο" που βγάζει στην Σκοτεινή, o οποίος δεν φαίνεται όπως έρχεσαι από Νεμέα, για άλλη ημέρα όμως.
Με τα πολλά, φτάνω Νεμέα, βενζίνη, ήθελα να πάρω και κανένα κρασί αλλά δεν είχα χώρο, την επόμενη και αυτό. Να μπω εθνική... Φτάνω στην πινακίδα και Αρχαία Νεμέα έχω περάσει; Όχι. Άντε πάμε να δούμε και μπαίνω από εκεί. Φτάνω Αρχαία Νεμέα, ο αρχαιολογικός τόπος του σταδίου κλειδωμένος. Κλεωνές έχω περάσει; Όχι, πάμε μιά να τις δούμε. Και απέναντι είναι ο Άγιος Βασίλειος και το Χιλιομόδι και... Νιώθω ότι πλέον κουράστηκα, οπότε αυτή την φορά μπαίνω Εθνική. Η επιστροφή δεν είναι βαρετή όπως το φεύγα, οπότε όλα ΟΚ.
Η ανασκόπηση λοιπόν, σχεδόν 500 χιλιόμετρα, τρία ορεινά πάσα, τρεις λίμνες, δυό ποτάμια, κάτι πονάκια ψηλά στην πλάτη γιατί είχα να βολτάρω μήνες και ήμουν σφιγμένος και χαμόγελο ευτυχίας. Δεν ήμουν τόσο χαρούμενος όσο οι "Sweet Χωμ" που σημαίνει πως είτε το γλέντησαν καλά στις διανυκτερεύσεις ή ο Καραχάλιος όταν έγραφε εκείνο το editorial για τα μυξοβακτήρια στο χώμα που εισπνέει ο εντουράς/adveντσουράς είχε δίκιο...
Και στα επόμενα, για ορεκτικό της φετινής σεζόν καλά ήταν. Άκη και Κώστα, ευχαριστώ για την πρόσκληση!
