Το Πήλιο είναι ένα από τα ομορφότερα ελληνικά βουνά. Αποτελεί ταυτόχρονα και έναν από τους δημοφιλέστερους προορισμούς της πατρίδας μας. Με μέγιστο ύψομετρο τα 1.624 μέτρα και θέα το Αιγαίο και τον Παγασητικό, το «Βουνό των Κενταύρων»* συνδυάζει με απίστευτη αρμονία την οργιώδη βλάστηση, τα άφθονα πηγαία νερά, τις πεντακάθαρες εξωτικές παραλίες, τα αρχοντικά με την ιδιαίτερη αρχιτεκτονική φυσιογνωμία και την αυθεντική ελληνική παραδοσιακή κουζίνα.
*Στο Πήλιο σύμφωνα με τη μυθολογία κατοικούσαν οι περιβόητοι Κένταυροι, πλάσματα που ήσαν κατά το ήμισυ άνθρωποι και κατά το ήμισυ άλογα! Ένας άλλος μύθος λέει ότι από την Ιωλκό (που βρισκόταν περίπου εκεί που βρίσκεται σήμερα ο Βόλος) ο Ιάσων επιβιβάστηκε στην Αργώ και ξεκίνησε την Αργοναυτική Εκστρατεία για να φέρει το χρυσόμαλλο δέρας από την Κολχίδα της Μικράς Ασίας.
Το Πήλιο θεωρείται και είναι το πιο πυκνοκατοικημένο ελληνικό βουνό. Στον κυρίως όγκο του βουνού βρίσκονται περίπου 30 παραδοσιακά χωριουδάκια, το καθένα με το δικό του χαρακτήρα, τα περιποιημένα σπιτάκια, τους ξενώνες, τις ταβέρνες, τα καλντερίμια και τα "παζάρια". Έτσι αποκαλούν στο βουνό των Κενταύρων τις πλατείες. Και τι πλατείες! Η μία πιο όμορφη από την άλλη! Όλες με τον απαραίτητο πλάτανο, την πέτρινη βρυσούλα, τα καφενεδάκια και τα τσιπουράδικα!
Μοναδικός προορισμός για κάθε μοτοταξιδιώτη που έχει την ευκαιρία να απολαύσει αυτόν τον ευλογημένο τόπο κατα μήκος του οδικού του δικτύου, αλλά και αν το επιθυμεί να περπατήσει στα αμέτρητα μονοπάτια του. Ειδικότερα η κυκλική διαδρομή ξεκινώντας από Βόλο προς Πορταριά – Μούρεσι – Τσαγκαράδα – Μηλιές – Αγριά και επιστροφή στο Βόλο είναι γνωστή στους ντόπιους αλλά και στον ταξιδιάρικο μοτοσυκλετιστικό κόσμο και ονομάζεται «μεγάλος γύρος του Πηλίου».
https://goo.gl/maps/a3KiF
Ξεκινώντας από Βόλο αξίζει να περάσουμε πρώτα από την πανέμορφη Μακρυνίτσα που θεωρείται - όχι άδικα - και το «μπαλκόνι του Πηλίου». Χαρακτηρισμός αρκετά πετυχημένος μιας και η Μακρυνίτσα έχει την ιδιαιτερότητα να είναι χτισμένη αμφιθεατρικά σε υψόμετρο από 300 μ. μέχρι 850 μ. με την κεντρική της πλατεία να είναι στα 625 μ. , απ’ όπου ο επισκέπτης μπορεί να θαυμάσει την άπλετη θεα προς Βόλο και τον Παγασητικό Κόλπο. Διατηρητέος οικισμός μιας και ξεχωρίζει για την αρχιτεκτονική του φυσιογνωμία, τα καλοδιατηρημένα και αναστηλωμένα αρχοντικά του, τα γραφικά και αριστοτεχνικά καλντερίμια του, τις 60 περίπου παραδοσιακές του κρήνες (από τις οποίες οι 40 έχουν χαρακτηριστεί ιστορικά διατηρητέα μνημεία) και το καταπράσινο τοπίο με τα πλατάνια, τις καστανιές, τις καρυδιές και τις οξιές. Ο δρόμος τερματίζει στην πλατεία Μπράνη όπου είναι και το Παρκινγκ για τα οχήματα μιας και ο πλακόστρωτος κεντρικός δρόμος που ξεκινάει από εκεί χρησιμοποιείται μόνο για προσωρινή επιβίβαση αποβίβαση. Εμείς κινηθηκαμε άνετα σε αυτόν αφού ήταν και επιλέξαμε να χρησιμοποιήσουμε την Μακρυνίτσα ως διαμονή και βάση για τις περαιτέρω εξορμίσεις μας.
Μακρυνίτσα (Το μπαλκόνι του Πηλίου)
Ο κεντρικός δρόμος
Επόμενος προορισμός Πορταριά (3χιλ. από Μακρυνίτσα) και συνεχίζουμε ανηφορικά μέχρι τα Χάνια (1200μ. υψόμετρο) το χειμερινό θέρετρο όπου αποτελεί ορμητήριο για τους λάτρεις του χειμερινού σκι μιας και λίγο μετά βρίσκεται η τοποθεσία Αγριόλευκες με το πολύ καλά οργανωμένο χιονοδρομικό κέντρο Πηλίου (1427μ). Tip… Όσο δεν υπάρχει χιόνι προσφέρεται και για κάποιες «ειδικές» διαδρομές με μηχανή.
Από εκεί ξεκινάει η κατάβαση με θέα πλέον προς το Αιγαίο. Ο δρόμος στο τμήμα αυτό (επαρχ. Δρόμος Κισσού) είναι σχετικά νέος οπότε η ποιότητα του οδοστρώματος είναι άριστη προσφέροντας καλή πρόσφυση, ωστόσο δεν μπορείς να χαλαρώσεις με το δίτροχο αφού οι δρόμοι σε όλο το βουνό είναι σχετικά στενοί και θέλει μια κάποια προσοχή. Εναλλακτικά υπάρχει και δρόμος προς Ζαγόρα που είναι εξίσου όμορφος ειδικά στα πρώτα χιλιόμετρα.
Κατηφορίζοντας φτάνουμε στο Μούρεσι και σε άλλα τουριστικά θερινά θέρετρα με υπέροχες εξωτικής ομορφιάς παραλίες (εκτεθιμένες όμως στον Βοριά). Το γνωστότερο είναι ο Αγιος Ιωάννης (επίνειο του Αγ. Δημήτριου) όπου υπάρχει και το οργανωμένο campingPapaNeroστην ομώνυμη παραλία.
Λίγο παραπέρα είναι η Τσαγκαράδα που λέγεται ότι είναι ένα χωριό μέσα στο δάσος ή το δάσος είναι μέσα στο χωριό. Ο παραδοσιακός αυτός οικισμός είναι ο πιο αραιοκατοικημένος, όχι μόνο στο βουνό των Κενταύρων, αλλά και σε ολόκληρη την Ελλάδα, αφού στην ουσία πρόκειται για μία πολύ μεγάλη περιοχή πνιγμένη στο πράσινο. Τα ψηλότερα σπίτια βρίσκονται στα 540 μ. υψόμετρο και τα χαμηλότερα δίπλα στη θάλασσα. Η κεντρικότερη πλατεία (της Αγ. Παρασκευής) έχει 420 μ. υψόμετρο.
Χάρη στην οργιώδη βλάστηση, τους θερινούς μήνες η θερμοκρασία στα ψηλότερα σημεία του χωριού είναι το μεσημέρι έως και 8°C χαμηλότερη απ' ό,τι είναι την ίδια ώρα στα χαμηλά, δηλαδή στη θάλασσα. Κάνεις δηλαδή το μπάνιο σου στη θάλασσα και σε 5 λεπτά αράζεις σε κάποια δροσερή πλατεία για τα περαιτέρω σχετικά μεζεδάκια...
Άξιο αναφοράς και το ομώνυμο πετρόχτιστο τοξωτό γεφύρι. Χτίστηκε τον 18ο αιώνα (Χτίστηκε το 1787) και γεφυρώνει το φαράγγι του Μυλοποτάμου που βρίσκεται ανάμεσα στην Τσαγκαράδα και το Ξουρίχτι. Η πρόσβαση σε αυτό είναι πολύ εύκολη. Από τον κεντρικό δρόμο μετά την πινακίδα που οριοθετεί την Τσαγκαράδα θα συναντήσετε μία πινακίδα που γράφει «παλιό γεφύρι». Ένα κατηφορικό μονοπάτι ανάμεσα στις καστανιές σας οδηγεί σε λίγα λεπτά σε ένα απίθανο μέρος μέσα στο δάσος με τα πλατάνια.
Από Τσαγκαράδα επίσης μπορεί να υπάρξει άλλη μια μικρή απόκλιση (7 χιλ.) προς την χιλιοφωτογραφημένη παραλία Μυλοπόταμου. Στην ουσία πρόκειται για μια διπλή παραλία που χωρίζεται φυσικά σε βόρειο και νότιο μέρος μέσω ενός βράχου με τρύπα που επιτρέπει την επικοινωνία των δύο τμημάτων.
Περνώντας το καταπράσινο φαράγγι συνεχίζουμε τον δρόμο προς Μηλιές – Βυζίτσα – Πινακάτες. Οικισμοί που ξεχειλίζουν από γραφικότητα και την ιδιαίτερη πηλειορήτικη αρχιτεκτονική. Όχι άδικα θεωρείται ότι αυτοί οι γραφικότατοι οικισμοί αποτελούν ένα ζωντανό υπαίθριο μουσείο της παραδοσιακής πηλιορείτικης αρχιτεκτονικής.
Η μαρμάρινη νεοκλασική κρήνη με λεοντοκεφαλές του 1894
Άξιο αναφορας η αναβίωση του θρυλικού «Μουντζούρη» το τρενάκι που τα τελευταία χρόνια μπήκε και πάλι στις ράγες και ξεκινάει από τα Άνω Λεχώνια και καταλήγει στις Μηλιές. Παλαιότερα η αφετηρία του ήταν στο κέντρο του Βόλου και εξυπηρετούσε όλη την επιβατική κίνηση προς το νοτιοδυτικό τμήμα του βουνού. Σήμερα πλέον έχει τουριστικό χαρακτήρα και εκτελεί δρομολόγια κυρίως τη θερινή σεζόν.
Ο Θρυλικός Μουντζούρης
Απο εκεί κατάβαση με θέα πλέον τον Παγασητικό και υπέροχη με κάθετα συνεχόμενα στροφηλίκια. Φθάνοντας στον Αγιο Βλάσιο (παλαιότερα το χωριό λεγόταν Καραμπάσι) ωστόσο το πράσινο σκεπάζει τον δρόμο. Το κομμάτι της διαδρομής που αξίζει περισσότερο είναι τα 2-3 χλμ. από τον οικισμό Παλαιόκαστρο μέχρι τα Άνω Λεχώνια. Ο δρόμος χώνεται μέσα σε μια ρεματιά με πυκνή αδιαπέραστη βλάστηση, σα να είμαστε στη ζούγκλα! Στο μεγαλύτερο τμήμα αυτού του κομματιού ο ήλιος δεν φτάνει ποτέ στο έδαφος, αφού τα δέντρα εκατέρωθεν του οδοστρώματος είναι τόσο σφιχτά αγκαλιασμένα, που δυσκολεύεσαι να ξεχωρίσεις ποιο κλαδί ανήκει σε ποιο δέντρο με άφθονα νερά να κυλούν δίπλα στο δρόμο.
Απο εκεί μπορούμε να αποκλίνουμε αν θέλουμε προς Άγιο Λαυρέντιο (10 χιλ στο πήγαινε). Στην συνέχεια φτάνουμε Αγριά και στην συνέχεια πάμε προς Βόλο όπου κλείνει και η κυκλική διαδρομή μας.
---
Σημ. Ο μικρός Γυρος του Πηλίου γίνεται αν από Χάνια αντί να κατηφορίσουμε προς Αιγαίο στρίψουμε προς Δράκεια και στην συνέχεια φτάσουμε Αγριά.
Από Δράκεια προς Χάνια
Σημ. : Περισσότερες πληροφορίες για κάθε έναν οικισμό ξεχωριστά πέρα από το μοτοσυκλετιστικό ενδιαφέρον θα βρείτε στο πολύ καλό http://partetavouna.blogspot.gr
*Στο Πήλιο σύμφωνα με τη μυθολογία κατοικούσαν οι περιβόητοι Κένταυροι, πλάσματα που ήσαν κατά το ήμισυ άνθρωποι και κατά το ήμισυ άλογα! Ένας άλλος μύθος λέει ότι από την Ιωλκό (που βρισκόταν περίπου εκεί που βρίσκεται σήμερα ο Βόλος) ο Ιάσων επιβιβάστηκε στην Αργώ και ξεκίνησε την Αργοναυτική Εκστρατεία για να φέρει το χρυσόμαλλο δέρας από την Κολχίδα της Μικράς Ασίας.
Το Πήλιο θεωρείται και είναι το πιο πυκνοκατοικημένο ελληνικό βουνό. Στον κυρίως όγκο του βουνού βρίσκονται περίπου 30 παραδοσιακά χωριουδάκια, το καθένα με το δικό του χαρακτήρα, τα περιποιημένα σπιτάκια, τους ξενώνες, τις ταβέρνες, τα καλντερίμια και τα "παζάρια". Έτσι αποκαλούν στο βουνό των Κενταύρων τις πλατείες. Και τι πλατείες! Η μία πιο όμορφη από την άλλη! Όλες με τον απαραίτητο πλάτανο, την πέτρινη βρυσούλα, τα καφενεδάκια και τα τσιπουράδικα!
Μοναδικός προορισμός για κάθε μοτοταξιδιώτη που έχει την ευκαιρία να απολαύσει αυτόν τον ευλογημένο τόπο κατα μήκος του οδικού του δικτύου, αλλά και αν το επιθυμεί να περπατήσει στα αμέτρητα μονοπάτια του. Ειδικότερα η κυκλική διαδρομή ξεκινώντας από Βόλο προς Πορταριά – Μούρεσι – Τσαγκαράδα – Μηλιές – Αγριά και επιστροφή στο Βόλο είναι γνωστή στους ντόπιους αλλά και στον ταξιδιάρικο μοτοσυκλετιστικό κόσμο και ονομάζεται «μεγάλος γύρος του Πηλίου».
https://goo.gl/maps/a3KiF
Ξεκινώντας από Βόλο αξίζει να περάσουμε πρώτα από την πανέμορφη Μακρυνίτσα που θεωρείται - όχι άδικα - και το «μπαλκόνι του Πηλίου». Χαρακτηρισμός αρκετά πετυχημένος μιας και η Μακρυνίτσα έχει την ιδιαιτερότητα να είναι χτισμένη αμφιθεατρικά σε υψόμετρο από 300 μ. μέχρι 850 μ. με την κεντρική της πλατεία να είναι στα 625 μ. , απ’ όπου ο επισκέπτης μπορεί να θαυμάσει την άπλετη θεα προς Βόλο και τον Παγασητικό Κόλπο. Διατηρητέος οικισμός μιας και ξεχωρίζει για την αρχιτεκτονική του φυσιογνωμία, τα καλοδιατηρημένα και αναστηλωμένα αρχοντικά του, τα γραφικά και αριστοτεχνικά καλντερίμια του, τις 60 περίπου παραδοσιακές του κρήνες (από τις οποίες οι 40 έχουν χαρακτηριστεί ιστορικά διατηρητέα μνημεία) και το καταπράσινο τοπίο με τα πλατάνια, τις καστανιές, τις καρυδιές και τις οξιές. Ο δρόμος τερματίζει στην πλατεία Μπράνη όπου είναι και το Παρκινγκ για τα οχήματα μιας και ο πλακόστρωτος κεντρικός δρόμος που ξεκινάει από εκεί χρησιμοποιείται μόνο για προσωρινή επιβίβαση αποβίβαση. Εμείς κινηθηκαμε άνετα σε αυτόν αφού ήταν και επιλέξαμε να χρησιμοποιήσουμε την Μακρυνίτσα ως διαμονή και βάση για τις περαιτέρω εξορμίσεις μας.
Μακρυνίτσα (Το μπαλκόνι του Πηλίου)
Ο κεντρικός δρόμος
Επόμενος προορισμός Πορταριά (3χιλ. από Μακρυνίτσα) και συνεχίζουμε ανηφορικά μέχρι τα Χάνια (1200μ. υψόμετρο) το χειμερινό θέρετρο όπου αποτελεί ορμητήριο για τους λάτρεις του χειμερινού σκι μιας και λίγο μετά βρίσκεται η τοποθεσία Αγριόλευκες με το πολύ καλά οργανωμένο χιονοδρομικό κέντρο Πηλίου (1427μ). Tip… Όσο δεν υπάρχει χιόνι προσφέρεται και για κάποιες «ειδικές» διαδρομές με μηχανή.
Από εκεί ξεκινάει η κατάβαση με θέα πλέον προς το Αιγαίο. Ο δρόμος στο τμήμα αυτό (επαρχ. Δρόμος Κισσού) είναι σχετικά νέος οπότε η ποιότητα του οδοστρώματος είναι άριστη προσφέροντας καλή πρόσφυση, ωστόσο δεν μπορείς να χαλαρώσεις με το δίτροχο αφού οι δρόμοι σε όλο το βουνό είναι σχετικά στενοί και θέλει μια κάποια προσοχή. Εναλλακτικά υπάρχει και δρόμος προς Ζαγόρα που είναι εξίσου όμορφος ειδικά στα πρώτα χιλιόμετρα.
Κατηφορίζοντας φτάνουμε στο Μούρεσι και σε άλλα τουριστικά θερινά θέρετρα με υπέροχες εξωτικής ομορφιάς παραλίες (εκτεθιμένες όμως στον Βοριά). Το γνωστότερο είναι ο Αγιος Ιωάννης (επίνειο του Αγ. Δημήτριου) όπου υπάρχει και το οργανωμένο campingPapaNeroστην ομώνυμη παραλία.
Λίγο παραπέρα είναι η Τσαγκαράδα που λέγεται ότι είναι ένα χωριό μέσα στο δάσος ή το δάσος είναι μέσα στο χωριό. Ο παραδοσιακός αυτός οικισμός είναι ο πιο αραιοκατοικημένος, όχι μόνο στο βουνό των Κενταύρων, αλλά και σε ολόκληρη την Ελλάδα, αφού στην ουσία πρόκειται για μία πολύ μεγάλη περιοχή πνιγμένη στο πράσινο. Τα ψηλότερα σπίτια βρίσκονται στα 540 μ. υψόμετρο και τα χαμηλότερα δίπλα στη θάλασσα. Η κεντρικότερη πλατεία (της Αγ. Παρασκευής) έχει 420 μ. υψόμετρο.
Χάρη στην οργιώδη βλάστηση, τους θερινούς μήνες η θερμοκρασία στα ψηλότερα σημεία του χωριού είναι το μεσημέρι έως και 8°C χαμηλότερη απ' ό,τι είναι την ίδια ώρα στα χαμηλά, δηλαδή στη θάλασσα. Κάνεις δηλαδή το μπάνιο σου στη θάλασσα και σε 5 λεπτά αράζεις σε κάποια δροσερή πλατεία για τα περαιτέρω σχετικά μεζεδάκια...
Άξιο αναφοράς και το ομώνυμο πετρόχτιστο τοξωτό γεφύρι. Χτίστηκε τον 18ο αιώνα (Χτίστηκε το 1787) και γεφυρώνει το φαράγγι του Μυλοποτάμου που βρίσκεται ανάμεσα στην Τσαγκαράδα και το Ξουρίχτι. Η πρόσβαση σε αυτό είναι πολύ εύκολη. Από τον κεντρικό δρόμο μετά την πινακίδα που οριοθετεί την Τσαγκαράδα θα συναντήσετε μία πινακίδα που γράφει «παλιό γεφύρι». Ένα κατηφορικό μονοπάτι ανάμεσα στις καστανιές σας οδηγεί σε λίγα λεπτά σε ένα απίθανο μέρος μέσα στο δάσος με τα πλατάνια.
Από Τσαγκαράδα επίσης μπορεί να υπάρξει άλλη μια μικρή απόκλιση (7 χιλ.) προς την χιλιοφωτογραφημένη παραλία Μυλοπόταμου. Στην ουσία πρόκειται για μια διπλή παραλία που χωρίζεται φυσικά σε βόρειο και νότιο μέρος μέσω ενός βράχου με τρύπα που επιτρέπει την επικοινωνία των δύο τμημάτων.
Περνώντας το καταπράσινο φαράγγι συνεχίζουμε τον δρόμο προς Μηλιές – Βυζίτσα – Πινακάτες. Οικισμοί που ξεχειλίζουν από γραφικότητα και την ιδιαίτερη πηλειορήτικη αρχιτεκτονική. Όχι άδικα θεωρείται ότι αυτοί οι γραφικότατοι οικισμοί αποτελούν ένα ζωντανό υπαίθριο μουσείο της παραδοσιακής πηλιορείτικης αρχιτεκτονικής.
Η μαρμάρινη νεοκλασική κρήνη με λεοντοκεφαλές του 1894
Άξιο αναφορας η αναβίωση του θρυλικού «Μουντζούρη» το τρενάκι που τα τελευταία χρόνια μπήκε και πάλι στις ράγες και ξεκινάει από τα Άνω Λεχώνια και καταλήγει στις Μηλιές. Παλαιότερα η αφετηρία του ήταν στο κέντρο του Βόλου και εξυπηρετούσε όλη την επιβατική κίνηση προς το νοτιοδυτικό τμήμα του βουνού. Σήμερα πλέον έχει τουριστικό χαρακτήρα και εκτελεί δρομολόγια κυρίως τη θερινή σεζόν.
Ο Θρυλικός Μουντζούρης
Απο εκεί κατάβαση με θέα πλέον τον Παγασητικό και υπέροχη με κάθετα συνεχόμενα στροφηλίκια. Φθάνοντας στον Αγιο Βλάσιο (παλαιότερα το χωριό λεγόταν Καραμπάσι) ωστόσο το πράσινο σκεπάζει τον δρόμο. Το κομμάτι της διαδρομής που αξίζει περισσότερο είναι τα 2-3 χλμ. από τον οικισμό Παλαιόκαστρο μέχρι τα Άνω Λεχώνια. Ο δρόμος χώνεται μέσα σε μια ρεματιά με πυκνή αδιαπέραστη βλάστηση, σα να είμαστε στη ζούγκλα! Στο μεγαλύτερο τμήμα αυτού του κομματιού ο ήλιος δεν φτάνει ποτέ στο έδαφος, αφού τα δέντρα εκατέρωθεν του οδοστρώματος είναι τόσο σφιχτά αγκαλιασμένα, που δυσκολεύεσαι να ξεχωρίσεις ποιο κλαδί ανήκει σε ποιο δέντρο με άφθονα νερά να κυλούν δίπλα στο δρόμο.
Απο εκεί μπορούμε να αποκλίνουμε αν θέλουμε προς Άγιο Λαυρέντιο (10 χιλ στο πήγαινε). Στην συνέχεια φτάνουμε Αγριά και στην συνέχεια πάμε προς Βόλο όπου κλείνει και η κυκλική διαδρομή μας.
---
Σημ. Ο μικρός Γυρος του Πηλίου γίνεται αν από Χάνια αντί να κατηφορίσουμε προς Αιγαίο στρίψουμε προς Δράκεια και στην συνέχεια φτάσουμε Αγριά.
Από Δράκεια προς Χάνια
Σημ. : Περισσότερες πληροφορίες για κάθε έναν οικισμό ξεχωριστά πέρα από το μοτοσυκλετιστικό ενδιαφέρον θα βρείτε στο πολύ καλό http://partetavouna.blogspot.gr
Τελευταία επεξεργασία:
