Markas
Μέλος
Πάμε βόλτα;
Η εκδρομή έγινε στις 4/7/2015, την παραμονή δηλαδή του γνωστού δημοψηφίσματος.
.
Η εκδρομή έγινε στις 4/7/2015, την παραμονή δηλαδή του γνωστού δημοψηφίσματος.
.
Πάμε βόλτα;
- Thread starter Markas
- Ημερομηνία δημιουργίας
Markas
Μέλος
«Ξέρεις πόσο καιρό έχω να πάω βόλτα με μηχανή; Τόσο, που έχω ξεχάσει πότε ήταν η τελευταία φορά».
«Μα ξέρεις Παύλο, η κρίση, οι τράπεζες κλειστές, το δημοψήφισμα…»
«Στα φρύδια μου ρε οι τράπεζες, τι θέλουμε πια νομίζεις; Δέκα ευρώ βενζίνα, άλλα δέκα αν φάμε σε ταβέρνα, λιγότερο αν πάμε σε μπολάκι, θα στα βάλω εγώ πχια!»
Κάπως έτσι εξελίχθηκε ο διάλογος μεταξύ εμού και του Παύλου, δε βαριέσαι, άντε μια βόλτα, μακριά από το διχαστικό κλίμα της περιόδου, ΝΑΙ και ΌΧΙ μαζί σε κάτι που μας ενώνει.
Ο Παύλος με το μοναδικό KTM 690 Enduro και εγώ με το WR250R. Όχι πως έχω σκοπό να κάνουμε δύσκολα, απλά όταν δεν έχω τη Κική δικάβαλο, μου αρέσει αυτή η αίσθηση απόλυτης ελευθερίας σε σχέση με τους περιορισμούς που μου επιβάλει ο όγκος και το βάρος του F800GS. Παρέα, ο γνωστός Σπύρος με το μαστόδοντο KTM 950 Adventure (αυτός δε καταλαβαίνει από περιορισμούς) και ο μερικώς άγνωστος Παναγιώτης που τον έχω παρουσιάσει εδώ, είτε με το θηριώδες του Jeep Cherokee,είτε με τη (θεός σχωρέστη) γουρούνα.Πάει η γουρούνα, ήρθε το πανέμορφο και ικανό Yamaha 660 Tenere.
Δύο Yamaha, δύο ΚΤΜ, για να δούμε πως θα πάει;
Ραντεβού ανατολικά αυτή τη φορά, για γρήγορο καφέ, στις 08:30.
«Που να πάμε Παιδιά; Εγώ προτείνω ανατολή αλλά προτείνω να ψηφίσουμε. ΝΑΙ-πάμε ανατολή, ΌΧΙ-πάμε δύση».
Όλοι μαζί: «Ρε δε μας νοιάζει που να πάμε, αρκεί να περάσουμε καλά. Προχώρα, και ακολουθούμε, εμείς για βόλτα ήρθαμε!»
08:40 καβαλάμε, παίρνουμε τον εθνικό, πάλι ανατολικά. Στον εθνικό το μικρό 250ρι δεν είναι στο στοιχείο του. 100 km/hr περίπου, χαλαρά, να φυλάμε και τα λάστιχα μέρες που ’νε. Όταν πατάμε επαρχιακό όμως, αρχίζει το παιχνίδι που γίνεται οργασμός μόλις πατάμε το πρώτο χώμα. Πραγματική απόλαυση η οδήγηση του κομψού WR σε στενές φουρκέτες στην ανάβαση του φαραγγιού της Ρόζας (εκεί που είναι η κουκίδα στη διαδρομή)
Στενές, ανηφορικές φουρκέτες γεμάτες σκόρπιες πέτρες, ανάμικτο με κομμάτια τσιμέντο. Χαλαρά για το WR, μια χαρά για το 690.
Τα μεγάλα όμως ταλαιπωρούν τους αναβάτες τους, ειδικά το Tenere με τα παλιά, μικτά λάστιχα που φοράει. Αλλά και το μεγάλο ΚΤΜ, αγκομαχάει, κρούβετε σε αυτές τις συνθήκες, ψάχνει μικρή ευθεία να κάνει μία μπρραααπ να φάει ότι βρει μπροστά του, αλλά, φευ, δεν υπάρχει.
«Μα ξέρεις Παύλο, η κρίση, οι τράπεζες κλειστές, το δημοψήφισμα…»
«Στα φρύδια μου ρε οι τράπεζες, τι θέλουμε πια νομίζεις; Δέκα ευρώ βενζίνα, άλλα δέκα αν φάμε σε ταβέρνα, λιγότερο αν πάμε σε μπολάκι, θα στα βάλω εγώ πχια!»
Κάπως έτσι εξελίχθηκε ο διάλογος μεταξύ εμού και του Παύλου, δε βαριέσαι, άντε μια βόλτα, μακριά από το διχαστικό κλίμα της περιόδου, ΝΑΙ και ΌΧΙ μαζί σε κάτι που μας ενώνει.
Ο Παύλος με το μοναδικό KTM 690 Enduro και εγώ με το WR250R. Όχι πως έχω σκοπό να κάνουμε δύσκολα, απλά όταν δεν έχω τη Κική δικάβαλο, μου αρέσει αυτή η αίσθηση απόλυτης ελευθερίας σε σχέση με τους περιορισμούς που μου επιβάλει ο όγκος και το βάρος του F800GS. Παρέα, ο γνωστός Σπύρος με το μαστόδοντο KTM 950 Adventure (αυτός δε καταλαβαίνει από περιορισμούς) και ο μερικώς άγνωστος Παναγιώτης που τον έχω παρουσιάσει εδώ, είτε με το θηριώδες του Jeep Cherokee,είτε με τη (θεός σχωρέστη) γουρούνα.Πάει η γουρούνα, ήρθε το πανέμορφο και ικανό Yamaha 660 Tenere.
Δύο Yamaha, δύο ΚΤΜ, για να δούμε πως θα πάει;
Ραντεβού ανατολικά αυτή τη φορά, για γρήγορο καφέ, στις 08:30.
«Που να πάμε Παιδιά; Εγώ προτείνω ανατολή αλλά προτείνω να ψηφίσουμε. ΝΑΙ-πάμε ανατολή, ΌΧΙ-πάμε δύση».
Όλοι μαζί: «Ρε δε μας νοιάζει που να πάμε, αρκεί να περάσουμε καλά. Προχώρα, και ακολουθούμε, εμείς για βόλτα ήρθαμε!»
08:40 καβαλάμε, παίρνουμε τον εθνικό, πάλι ανατολικά. Στον εθνικό το μικρό 250ρι δεν είναι στο στοιχείο του. 100 km/hr περίπου, χαλαρά, να φυλάμε και τα λάστιχα μέρες που ’νε. Όταν πατάμε επαρχιακό όμως, αρχίζει το παιχνίδι που γίνεται οργασμός μόλις πατάμε το πρώτο χώμα. Πραγματική απόλαυση η οδήγηση του κομψού WR σε στενές φουρκέτες στην ανάβαση του φαραγγιού της Ρόζας (εκεί που είναι η κουκίδα στη διαδρομή)
Στενές, ανηφορικές φουρκέτες γεμάτες σκόρπιες πέτρες, ανάμικτο με κομμάτια τσιμέντο. Χαλαρά για το WR, μια χαρά για το 690.
Τα μεγάλα όμως ταλαιπωρούν τους αναβάτες τους, ειδικά το Tenere με τα παλιά, μικτά λάστιχα που φοράει. Αλλά και το μεγάλο ΚΤΜ, αγκομαχάει, κρούβετε σε αυτές τις συνθήκες, ψάχνει μικρή ευθεία να κάνει μία μπρραααπ να φάει ότι βρει μπροστά του, αλλά, φευ, δεν υπάρχει.
Τελευταία επεξεργασία:
Markas
Μέλος
Στάσεις για φώτο; Ελάχιστες.
Φράγμα Αποσελέμη μέσα από το φαράγγι.
Φράγμα Αποσελέμη μέσα από το φαράγγι.
Markas
Μέλος
Άσφαλτο πατάμε πάλι ελάχιστα πριν το μουσείο Homo Sapiens μέχρι να φτάσουμε πάνω στο οροπέδιο. Σουβλάκι τη πεδιάδα μέσα από τους πολλούς χωματόδρομους, περνάμε το Καμινάκι και ανάβαση πάλι μέχρι οροπέδιο Λιμνάκαρο.
Είμαστε ήδη στα 1100-1200 μέτρα υψόμετρο και πάλι έχουμε διλήμματα. Εγώ: «Λοιπόν, έχω να σας θέσω ένα δημοψήφισμα. Πάμε επί τόπου δεξιά και συνεχίζουμε τη βόλτα ή πάμε να δούμε ένα τεράστιο ποτάμι από βότσαλα-πέτρες, πολύ εντυπωσιακό. Αξίζει επίσης μία ανάβαση σε κοντινό καταφύγιο που…»
Όλοι μαζί: «Σκάσε και προχώρα»
Δημοκρατικά δημοκρατικά λοιπόν, πάμε να γνωρίσουμε άλλο ένα μάλλον εντυπωσιακό σημείο της Κρήτης στα ανατολικά του Λιμνάκαρου, στη σκιά της Ψηλότερης κορυφής τους, το Σπαθί (2148 μέτρα)
Πολλοί το έχουν δει από μακριά, λίγοι το έχουν πλησιάσει, ακόμα λιγότεροι έχουν καταλάβει τι ακριβώς βλέπουν. Αυτός ο «ποταμός» από πέτρες είναι σχετικά κοντός, (ίσα που ξεκινάει στο βάθος αριστερά στη ρίζα των απέναντι λόφων), και τελειώνει 2-3 χιλιόμετρα παρακάτω όταν «μαζεύει» μέσα σε ένα φαράγγι με τον χείμαρρο που αποστραγγίζει τα νερά του μικρού οροπεδίου. Σε αυτά τα δυο-τρία χιλιόμετρα όμως, απλώνεται και φτάνει να έχει μέχρι και ένα χιλιόμετρο πλάτος (παλιά κοίτη)!
Σπύρος: «Νίκο, άσε το πολύ μπλαμπλά και πάμε να παίξουμε»
Είμαστε ήδη στα 1100-1200 μέτρα υψόμετρο και πάλι έχουμε διλήμματα. Εγώ: «Λοιπόν, έχω να σας θέσω ένα δημοψήφισμα. Πάμε επί τόπου δεξιά και συνεχίζουμε τη βόλτα ή πάμε να δούμε ένα τεράστιο ποτάμι από βότσαλα-πέτρες, πολύ εντυπωσιακό. Αξίζει επίσης μία ανάβαση σε κοντινό καταφύγιο που…»
Όλοι μαζί: «Σκάσε και προχώρα»
Δημοκρατικά δημοκρατικά λοιπόν, πάμε να γνωρίσουμε άλλο ένα μάλλον εντυπωσιακό σημείο της Κρήτης στα ανατολικά του Λιμνάκαρου, στη σκιά της Ψηλότερης κορυφής τους, το Σπαθί (2148 μέτρα)
Πολλοί το έχουν δει από μακριά, λίγοι το έχουν πλησιάσει, ακόμα λιγότεροι έχουν καταλάβει τι ακριβώς βλέπουν. Αυτός ο «ποταμός» από πέτρες είναι σχετικά κοντός, (ίσα που ξεκινάει στο βάθος αριστερά στη ρίζα των απέναντι λόφων), και τελειώνει 2-3 χιλιόμετρα παρακάτω όταν «μαζεύει» μέσα σε ένα φαράγγι με τον χείμαρρο που αποστραγγίζει τα νερά του μικρού οροπεδίου. Σε αυτά τα δυο-τρία χιλιόμετρα όμως, απλώνεται και φτάνει να έχει μέχρι και ένα χιλιόμετρο πλάτος (παλιά κοίτη)!
Σπύρος: «Νίκο, άσε το πολύ μπλαμπλά και πάμε να παίξουμε»
Markas
Μέλος
Βουτάμε στο φαρδύτερο κομμάτι της νέας κοίτης για παιχνίδι. Το πλεονέκτημα θεωρητικά το έχω εγώ με το πανάλαφρυ WR, οπότε αναγκαστικά χώνομαι για να μην εκτεθώ. Μην το βλέπετε έτσι εύκολο. Έχει ανεβάσματα και κατεβάσματα, μικρές και μεγάλες πέτρες, ακόμα και σημεία με άμμο έχει. Δύσκολο τερρέν, γρήγορα λαχανιάζω και σταματάω να δω που είναι οι άλλοι.
Χαμηλότερα έχουν μείνει όλοι, στα εύκολα, να δούνε πρώτα πως πάει το πιτσιρίκι της παρέας μου φαίνεται. Ορμάει σύντομα ο Παύλος, δυσκολεύεται, κάπου βρίσκει αντίσταση, σβήνει, πάρτον κάτω. Ή μάλλον, για να είμαι ακριβής, πάρτον ΣΧΕΔΟΝ κάτω, τόσωσε, εκατοστά πριν ξαπλώσει η μηχανή τελικά.
Είναι να του πάρεις το κολάι που λέμε. Όταν πάρεις χαμπάρι πως απλά χρειάζεται να του δώσεις γκάζι και να πιστέψεις πως μία ανώτερη δύναμη θα σε σώσει από το να γκρεμοτσακιστείς, μπορείς να πας πολύ μπροστά!
Ο Παναγιώτης με το Tenere δε το τολμάει να μπει στα δύσκολα και, μεταξύ μας, καλά κάνει. Βαρύ το μηχανάκι, χωρίς τακούνια, που να πάει;
Ο Σπύρος από την άλλη, δε μασάει. Παίρνει το μαστόδοντο και ορμάει στις κροκάλες.
Πάνω που φωνάζω, «Που πα ρε Καραμήτρο…» γκαπ, μια πέτρα του διπλώνει το τιμόνι, γκράου, πάρτον κάτω!
Νομίζω πως για πρώτη φορά στη ζωή του έπεσε και ήμουν εκεί για να αποθανατίσω τη στιγμή.
( Μη μασάτε, δυο μικρές γρατζουνιές στα κάγκελα ήταν, στη φωτογραφία φαίνεται πολύ πιο δραματικό απ’ ότι πραγματικά είναι)
«Καλά είσαι;», «Καλά είμαι».
«Να έρθω να σε βοηθήσω ή να περιμένω εδώ έτοιμος μήπως και ξαναπέσεις;»
«Μπα, κάτσε εκεί, καλά είσαι…»
Χαμηλότερα έχουν μείνει όλοι, στα εύκολα, να δούνε πρώτα πως πάει το πιτσιρίκι της παρέας μου φαίνεται. Ορμάει σύντομα ο Παύλος, δυσκολεύεται, κάπου βρίσκει αντίσταση, σβήνει, πάρτον κάτω. Ή μάλλον, για να είμαι ακριβής, πάρτον ΣΧΕΔΟΝ κάτω, τόσωσε, εκατοστά πριν ξαπλώσει η μηχανή τελικά.
Είναι να του πάρεις το κολάι που λέμε. Όταν πάρεις χαμπάρι πως απλά χρειάζεται να του δώσεις γκάζι και να πιστέψεις πως μία ανώτερη δύναμη θα σε σώσει από το να γκρεμοτσακιστείς, μπορείς να πας πολύ μπροστά!
Ο Παναγιώτης με το Tenere δε το τολμάει να μπει στα δύσκολα και, μεταξύ μας, καλά κάνει. Βαρύ το μηχανάκι, χωρίς τακούνια, που να πάει;
Ο Σπύρος από την άλλη, δε μασάει. Παίρνει το μαστόδοντο και ορμάει στις κροκάλες.
Πάνω που φωνάζω, «Που πα ρε Καραμήτρο…» γκαπ, μια πέτρα του διπλώνει το τιμόνι, γκράου, πάρτον κάτω!
Νομίζω πως για πρώτη φορά στη ζωή του έπεσε και ήμουν εκεί για να αποθανατίσω τη στιγμή.
( Μη μασάτε, δυο μικρές γρατζουνιές στα κάγκελα ήταν, στη φωτογραφία φαίνεται πολύ πιο δραματικό απ’ ότι πραγματικά είναι)
«Καλά είσαι;», «Καλά είμαι».
«Να έρθω να σε βοηθήσω ή να περιμένω εδώ έτοιμος μήπως και ξαναπέσεις;»
«Μπα, κάτσε εκεί, καλά είσαι…»
Markas
Μέλος
Αυτός είναι ο Σπύρος μας. Πτοήθηκε; Με τίποτα! Παίρνει μερικές ανάσες και ορμάει μπροστά!
Markas
Μέλος
Παίξαμε, κουραστήκαμε, πάμε και αλλού τώρα. Πάμε λοιπόν στο μοναδικό καταφύγιο σε καλή κατάσταση των Λασιθιώτικων ορέων, στα 1350 μέτρα υψόμετρο. Για να φτάσουμε όμως εκεί πάνω πρέπει να δαμάσουμε πρώτα ένα κακοτράχαλο χωματόδρομο γεμάτο με φυτευτές ή κυλιόμενες πέτρες και τοπικές ενέσεις τσιμέντου. Α ναι, και με έναν γκρεμό ΝΑ με το συμπάθιο, να καραδοκεί.
Markas
Μέλος
Το καταφύγιο, δε ξέρω να έχει άλλο όνομα πέρα από το «Καταφύγιο Λιμνάκαρου» και διαχειρίζεται από τον ΕΟΣ Λασιθίου. Κλειδωμένο πάντα για προστασία από τους βανδάλους, μπορείτε να πάρετε τηλέφωνο να σας δώσουν κλειδί.
Λιμνάκαρο στα πόδια μας και…
…στο βάθος το οροπέδιο Λασιθίου.
Ο πέτρινος ποταμός. Ότι βλέπουμε αποτελείται από σκόρπιες πέτρες και λιγοστό, φερτό χώμα, με την νέα κοίτη να ξεχωρίζει.
Λιμνάκαρο στα πόδια μας και…
…στο βάθος το οροπέδιο Λασιθίου.
Ο πέτρινος ποταμός. Ότι βλέπουμε αποτελείται από σκόρπιες πέτρες και λιγοστό, φερτό χώμα, με την νέα κοίτη να ξεχωρίζει.
Markas
Μέλος
Στην εκκλησία του Αγίου Πνεύματος στο Λιμνάκαρο συναντώνται (σχεδόν εκεί) τρεις διαφορετικοί δρόμοι. Εμείς παίρνουμε τον πιο νότιο-νοτιοδυτικό. Όμορφος, περνάει πάνω αλλά και μέσα από ένα φαράγγι, ανάμεσα από ψηλές βουνοκορυφές και λόφους…
…περνάει από μερικούς φράχτες βοσκών και καταλήγει κάποια στιγμή στο οροπέδιο Εργάνου.
Φτάνοντας λίγο έξω από το Κατωφύγι είμαστε σε δίλημμα: Συνεχίζουμε με ανάβαση προς το οροπέδιο Ομαλού ή στάση για καφέ;
Με συνοπτικές διαδικασίες, ο λαός, με μεγάλη πλειοψηφία (εγώ μειοψήφησα) αποφασίζει στάση και ότι προκύψει…
…περνάει από μερικούς φράχτες βοσκών και καταλήγει κάποια στιγμή στο οροπέδιο Εργάνου.
Φτάνοντας λίγο έξω από το Κατωφύγι είμαστε σε δίλημμα: Συνεχίζουμε με ανάβαση προς το οροπέδιο Ομαλού ή στάση για καφέ;
Με συνοπτικές διαδικασίες, ο λαός, με μεγάλη πλειοψηφία (εγώ μειοψήφησα) αποφασίζει στάση και ότι προκύψει…
Markas
Μέλος
Ευτυχώς που δεν προέκυψε Ρακή. Στο τσακ τη γλιτώσαμε!
Συνεχίζουμε λοιπόν με ανάβαση προς το οροπέδιο Ομαλού (μικρός Ομαλός, ο μεγάλος είναι ο γνωστός στα Χανιά). Ο Δρόμος, χωματόδρομος μέτριας δυσκολίας, απλά εγώ, ακόμα και όταν κάνω λάθος, ψάχνω τρόπους να μη χρειαστεί να κάνω πίσω όταν καβαλάω το «μικρό».
Το οροπέδιο Ομαλού (1330 μέτρα υψόμετρο) δεν είναι ιδιαίτερα μεγάλο και σε αυτό ζούνε μόνο λίγοι βοσκοί στις μάντρες από άνοιξη μέχρι φθινόπωρο. Τα πρόβατα εξάλλου είναι υπεύθυνα να διατηρήσουν τον κάμπο με τη λίμνη στο κέντρο σε μία αξιοπρεπή κατάσταση χωρίς αγριόχορτα
Αν ποτέ έρθετε εδώ πάνω, δοκιμάστε το νερό από τη πηγή μπροστά από το εκκλησάκι.
ΔΡΟΣΙΑ!
Συνεχίζουμε λοιπόν με ανάβαση προς το οροπέδιο Ομαλού (μικρός Ομαλός, ο μεγάλος είναι ο γνωστός στα Χανιά). Ο Δρόμος, χωματόδρομος μέτριας δυσκολίας, απλά εγώ, ακόμα και όταν κάνω λάθος, ψάχνω τρόπους να μη χρειαστεί να κάνω πίσω όταν καβαλάω το «μικρό».
Το οροπέδιο Ομαλού (1330 μέτρα υψόμετρο) δεν είναι ιδιαίτερα μεγάλο και σε αυτό ζούνε μόνο λίγοι βοσκοί στις μάντρες από άνοιξη μέχρι φθινόπωρο. Τα πρόβατα εξάλλου είναι υπεύθυνα να διατηρήσουν τον κάμπο με τη λίμνη στο κέντρο σε μία αξιοπρεπή κατάσταση χωρίς αγριόχορτα
Αν ποτέ έρθετε εδώ πάνω, δοκιμάστε το νερό από τη πηγή μπροστά από το εκκλησάκι.
ΔΡΟΣΙΑ!
Markas
Μέλος
Εδώ υπάρχει, πέρα από ένα δίκλιτο εκκλησάκι, ένα μικρό παρατημένο και ημικατεστραμμένο καταφύγιο. Κρίμα…
Έχουμε όμως πολύ δρόμο ακόμα μπροστά μας και η ώρα περνάει. Συνεχίζουμε ανατολικά προς το δάσος.
Έχουμε όμως πολύ δρόμο ακόμα μπροστά μας και η ώρα περνάει. Συνεχίζουμε ανατολικά προς το δάσος.
Markas
Μέλος
Ο χωματόδρομος περνάει μέσα από ένα πυκνό πευκόδασος με θέα από τη μία το βουνό και από την άλλη το Λιβυκό πέλαγος.
Κατάβαση μέχρι μία διασταύρωση με πινακίδες ξύλινες. Έτσι όπως ερχόμαστε, αν συνεχίσουμε δεξιά κατηφορικά θα συναντήσουμε άσφαλτο και το χωριό Κάτω Σύμη. Εμείς παίρνουμε τον αριστερό, ανηφορικό δρόμο που καταλήγει…
…στο οροπέδιο Λαπάθου (1250 μέτρα υψόμετρο).
Ούτε εδώ, ούτε στον Ομαλό πιάνουν τα κινητά, άσε που κινδυνεύεις να πέσεις σε καμία μάζωξη βοσκών και να μη φύγεις ούτε την επόμενη από τις πολλές ρακές (παρολίγον να μας αναχαιτίσουν)
Κατάβαση μέχρι μία διασταύρωση με πινακίδες ξύλινες. Έτσι όπως ερχόμαστε, αν συνεχίσουμε δεξιά κατηφορικά θα συναντήσουμε άσφαλτο και το χωριό Κάτω Σύμη. Εμείς παίρνουμε τον αριστερό, ανηφορικό δρόμο που καταλήγει…
…στο οροπέδιο Λαπάθου (1250 μέτρα υψόμετρο).
Ούτε εδώ, ούτε στον Ομαλό πιάνουν τα κινητά, άσε που κινδυνεύεις να πέσεις σε καμία μάζωξη βοσκών και να μη φύγεις ούτε την επόμενη από τις πολλές ρακές (παρολίγον να μας αναχαιτίσουν)
Markas
Μέλος
Πάλι ανατολικά συνεχίζουμε από καλό- μέτριο χωματόδρομο κατηφορικό και γεμάτο φουρκέτες. Πρόβλημα για το WR; Έχω κάνει 140 χιλιόμετρα και ανάβει το λαμπάκι της ρεζέρβας (7,5 λίτρα σύνολο, άργησε, μάλλον πολύ χαλαρά πήγαινα). Το έλεγα στα παιδιά, στο Οροπέδιο Λασιθίου να κάνουμε παράκαμψη να βάλω βενζίνα αλλά δε με άκουγα. Στο καφέ στο Κατωφύγι πλέον το επόμενο βενζινάδικο είναι μακριά, Βιάννο. Μετά πάμε στα άγρια βουνά και δε συναντάμε ούτε χωριό, πόσο μάλλον βενζινάδικο. Τίποτα εγώ πάλι, εκεί…
Το μόνο που με σώζει είναι η διαβεβαίωση του Παναγιώτη πως το 23λιτρο ρεζερβουάρ του έχει άφθονο καύσιμο για να δώσει και στο μικρό ξαδελφάκι του αλλά τα ΚΤΜ θα πρέπει να βγάλουν τη βόλτα μόνα τους.
Διαγωνισμός σβηστού λοιπόν στη κατηφόρα απολαμβάνοντας ησυχία και τη θέα.
(Γαϊδουρονήσι)
Το μόνο που με σώζει είναι η διαβεβαίωση του Παναγιώτη πως το 23λιτρο ρεζερβουάρ του έχει άφθονο καύσιμο για να δώσει και στο μικρό ξαδελφάκι του αλλά τα ΚΤΜ θα πρέπει να βγάλουν τη βόλτα μόνα τους.
Διαγωνισμός σβηστού λοιπόν στη κατηφόρα απολαμβάνοντας ησυχία και τη θέα.
(Γαϊδουρονήσι)
Markas
Μέλος
Πολλοί οι χωματόδρομοι στην περιοχή, εύκολο να χαθείς, κάποια στιγμή φτάνουμε στο Μεταξοχώρι. Χαρακτηριστικό αυτού του μικρού χωριού είναι αυτή η παλιά εκκλησία. Παρατημένη, κομμένη σε τρία κομμάτια από σεισμό ή από μία τεράστια διολίσθηση εδάφους που έχει πραγματοποιηθεί κάποια χρόνια παλαιότερα.
Ακόμα και έτσι όμως, μια χαρά κάνει και για γλάστρα σε ένα πεύκο που βρήκε πρόσφορο έδαφος για να φυτρώσει στην κορυφή της!
Λίγο αργότερα, άσφαλτο πια, περνάμε τον Χριστό και σταματάμε σε μία όαση σκιάς, δροσιάς και νερού, το χώρο της ταβέρνας Αγία Παρασκευή.
Τόση ζέστη και σκόνη φάγανε σήμερα τα παιδιά, (εγώ παραδόξως έμεινα καθαρός
) ένα πλυσιματάκι στη δροσιά με ανάλογο γεύμα, αξίζει.
Καλή μας όρεξη!
Ακόμα και έτσι όμως, μια χαρά κάνει και για γλάστρα σε ένα πεύκο που βρήκε πρόσφορο έδαφος για να φυτρώσει στην κορυφή της!
Λίγο αργότερα, άσφαλτο πια, περνάμε τον Χριστό και σταματάμε σε μία όαση σκιάς, δροσιάς και νερού, το χώρο της ταβέρνας Αγία Παρασκευή.
Τόση ζέστη και σκόνη φάγανε σήμερα τα παιδιά, (εγώ παραδόξως έμεινα καθαρός
) ένα πλυσιματάκι στη δροσιά με ανάλογο γεύμα, αξίζει. Καλή μας όρεξη!
Markas
Μέλος
Λίγο στον «καφέ» πολύ στην ταβέρνα, χάσαμε την αίσθηση του χρόνου. Μιάμισι ώρα κάτσαμε στο φαγητό, πόση ώρα να βρούμε λάστιχο για μεταφορά βενζίνας (τέλος, θα αγοράσω ένα να έχω μαζί μου), έφτασε πέντε. Από άσφαλτο θέλουμε μιάμισι ώρα για επιστροφή, από χώμα που είχα σκοπό, άγνωστο. ΔΥΣΤΙΧΩΣ, αφήνουμε το υπόλοιπο για άλλη φορά και ξεκινάμε την επιστροφή σπίτι. Η διαδρομή που φανταζόμουνα, ολοκληρωμένη, βγαίνει σε μία μέρα, όμως, δε θέλει ταβέρνα και πολλές στάσεις, ή σκηνάκι και διήμερο στο χαλαρό.
Η επιστροφή βαρετή όταν αυτοπεριορίζεσαι σε κάτω από 100 με ένα σταθερό μπραπμπραπ να σε συνοδεύει για μιάμιση ώρα. Τελειώσαμε με μία αίσθηση λειψού, όμως δε πειράζει. Ωραία βόλτα ήταν, η σκέψη πια είναι για την επόμενη. Για όσους ενδιαφέρονται να ακολουθήσουν τη διαδρομή μας, καταρχάς ήταν περίπου 250 χιλιόμετρα σύνολο. Κάπου εκεί θα έβγαινε αν ολοκληρώναμε τη χωμάτινη διαδρομή, ίσως και λίγο λιγότερο. Χάρτες της διαδρομής:
ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΛΛΗ ΜΕ ΤΟ ΚΑΛΟ.
.
Η επιστροφή βαρετή όταν αυτοπεριορίζεσαι σε κάτω από 100 με ένα σταθερό μπραπμπραπ να σε συνοδεύει για μιάμιση ώρα. Τελειώσαμε με μία αίσθηση λειψού, όμως δε πειράζει. Ωραία βόλτα ήταν, η σκέψη πια είναι για την επόμενη. Για όσους ενδιαφέρονται να ακολουθήσουν τη διαδρομή μας, καταρχάς ήταν περίπου 250 χιλιόμετρα σύνολο. Κάπου εκεί θα έβγαινε αν ολοκληρώναμε τη χωμάτινη διαδρομή, ίσως και λίγο λιγότερο. Χάρτες της διαδρομής:
ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΛΛΗ ΜΕ ΤΟ ΚΑΛΟ.
.
Τελευταία επεξεργασία:
Nick_990
Μέλος
Like στην βολτα παιδια, θα γκρινιαζα που δεν μου φωναξατε αλλα μετα θυμηθηκα πως δεν εχω τον απαραιτητο εξοπλισμο να ακολουθησω και ησυχασα στα αυγα μου μεχρι νεοτερας!!
Markas
Μέλος
2-3 πραματάκια και θα είσαι έτοιμος
Αλλά, για να είμαι ειλικρινής, σε ξέχασα
. Την επόμενη θα σου στείλω μήνυμα. 
paschalis
gone4riding
Νικολα οταν γραφεις σα μικρο παιδι ειναι σαν να σε ακουω να τα λες ρε συ!!