Vvag
Αντβέτσουρερ
Mini πρόλογος, γι αυτούς που δε με ξέρουν.
Με λένε Βαγγέλη και είμαι καλά (και καλά). Εκτός αυτού, είμαι από την Αθήνα αλλά τα τελευταία 4 κι άλλο μισό, χρόνια μένω μόνιμα στη Μπουγατσούπολη. Πέρα από μερικά Σαββατοκύριακα του χρόνου λοιπόν που κατεβαίνω αεροπλανικώς για περιορισμένες παραστάσεις, οι διακοπές των Χριστουγέννων και του Πάσχα είναι οι μόνες ευκαιρίες που έχω να περάσω λίγο χρόνο με τους δικούς μου, να δω φίλους και, φυσικά αφού υπάρχουν μέρες, να ανέβω και να κατέβω με τη μηχανή, ΠΑΝΤΑ από... εναλλακτικούς δρόμους (απεχθάνομαι τους αυτοκινητόδρομους). Ναι, ΚΑΙ το χειμώνα (αν δε χιονίζει)!
Πάσχα 2016 λοιπόν.
Επιτέλους διακοπές! Αφού έχω κλείσει την αδειούλα μου για όλη τη βδομάδα μετά το Πάσχα, έρχεται η πολυπόθητη Μεγάλη Πέμπτη, φεύγω για τη δουλειά το πρωί με φορτωμένο το Περτικαλί θηριάκι μου, κλείνω εκκρεμότητες με συνοπτικές διαδικασίες και το απόγευμα βάζω κράνος και εξαφανίζομαι.
Πρώτη στάση... Πήλιο, στο εξοχικό του πατέρα μου. Κι αφού εκείνες τις μέρες είχε ανέβει για διακοπές, ήταν μια καλή ευκαιρία να τον δω και να σπάσω το ταξίδι στα δύο. Η διαδρομή ήταν εντελώς διεκπεραιωτική, βουρ εθνική να φτάσω, το βράδυ φαγητό και οικογενειακή θαλπωρή και την επόμενη μέρα... τα βουνά!
Μετά από έναν υπέροχο ύπνο, ξυπνάω τη Μ. Παρασκευή, τρώω ένα ξεγυρισμένο πρωινό και ξανακαβαλάω για Αθήνα. Χρόνο έχουμε, δε βιάζομαι, ψάχνω δρόμους που να μην έχω περπατήσει ξανά οπότε η διαδρομή λέει Βόλος – Αλμυρός – Ανάβρα – Δομοκός – Λαμία αρχικά. Το... πάσο της Ανάβρας ήθελα καιρό να το κάνω, μια διαδρομή που σε ανεβάζει κοντά στα 1000 μέτρα υψόμετρο, με σχετικά καλό δρόμο, ωραία στροφιλίκια και συμπαθητικό τοπίο.
Από εκεί, βγαίνω στο γνωστό... λούνα παρκ του Δομοκού, για να ακολουθήσει η αντίστοιχη παιδική χαρά του Μπράλου και γενικά... ο V2 μου, απείρως διασκεδαστικός, κάνει το ταξίδι να μοιάζει η ώρα του παιδιού! Επειδή όμως τον παλιό δρόμο για Αθήνα τον έχω κάνει πλέον δεκάδες φορές, αποφασίζω να στρίψω για Πολύδροσο και, μέσω Επταλόφου να διασχίσω τον Παρνασό επειδή, γιατί όχι(!), για να βγω τελικά Αράχωβα σε μια πανέμορφη διαδρομή που δεν είχα ξανακάνει.
Τα υπόλοιπα από εκεί και μετά... είναι γνωστή ιστορία. Αράχωβα – Θήβα – Ελευσίνα – Αθήνα (είπαμε, όσο λιγότερη εθνική γίνεται) και μετά... Πάσχα κοκορέτσια και τα συναφή και περάσατε εσείς καλά, κι εμείς καλύτερα.
Ώπα, μισό μη φύγεις, έχει κι άλλο, καλύτερο.
Με λένε Βαγγέλη και είμαι καλά (και καλά). Εκτός αυτού, είμαι από την Αθήνα αλλά τα τελευταία 4 κι άλλο μισό, χρόνια μένω μόνιμα στη Μπουγατσούπολη. Πέρα από μερικά Σαββατοκύριακα του χρόνου λοιπόν που κατεβαίνω αεροπλανικώς για περιορισμένες παραστάσεις, οι διακοπές των Χριστουγέννων και του Πάσχα είναι οι μόνες ευκαιρίες που έχω να περάσω λίγο χρόνο με τους δικούς μου, να δω φίλους και, φυσικά αφού υπάρχουν μέρες, να ανέβω και να κατέβω με τη μηχανή, ΠΑΝΤΑ από... εναλλακτικούς δρόμους (απεχθάνομαι τους αυτοκινητόδρομους). Ναι, ΚΑΙ το χειμώνα (αν δε χιονίζει)!
Πάσχα 2016 λοιπόν.
Επιτέλους διακοπές! Αφού έχω κλείσει την αδειούλα μου για όλη τη βδομάδα μετά το Πάσχα, έρχεται η πολυπόθητη Μεγάλη Πέμπτη, φεύγω για τη δουλειά το πρωί με φορτωμένο το Περτικαλί θηριάκι μου, κλείνω εκκρεμότητες με συνοπτικές διαδικασίες και το απόγευμα βάζω κράνος και εξαφανίζομαι.
Πρώτη στάση... Πήλιο, στο εξοχικό του πατέρα μου. Κι αφού εκείνες τις μέρες είχε ανέβει για διακοπές, ήταν μια καλή ευκαιρία να τον δω και να σπάσω το ταξίδι στα δύο. Η διαδρομή ήταν εντελώς διεκπεραιωτική, βουρ εθνική να φτάσω, το βράδυ φαγητό και οικογενειακή θαλπωρή και την επόμενη μέρα... τα βουνά!
Μετά από έναν υπέροχο ύπνο, ξυπνάω τη Μ. Παρασκευή, τρώω ένα ξεγυρισμένο πρωινό και ξανακαβαλάω για Αθήνα. Χρόνο έχουμε, δε βιάζομαι, ψάχνω δρόμους που να μην έχω περπατήσει ξανά οπότε η διαδρομή λέει Βόλος – Αλμυρός – Ανάβρα – Δομοκός – Λαμία αρχικά. Το... πάσο της Ανάβρας ήθελα καιρό να το κάνω, μια διαδρομή που σε ανεβάζει κοντά στα 1000 μέτρα υψόμετρο, με σχετικά καλό δρόμο, ωραία στροφιλίκια και συμπαθητικό τοπίο.
Από εκεί, βγαίνω στο γνωστό... λούνα παρκ του Δομοκού, για να ακολουθήσει η αντίστοιχη παιδική χαρά του Μπράλου και γενικά... ο V2 μου, απείρως διασκεδαστικός, κάνει το ταξίδι να μοιάζει η ώρα του παιδιού! Επειδή όμως τον παλιό δρόμο για Αθήνα τον έχω κάνει πλέον δεκάδες φορές, αποφασίζω να στρίψω για Πολύδροσο και, μέσω Επταλόφου να διασχίσω τον Παρνασό επειδή, γιατί όχι(!), για να βγω τελικά Αράχωβα σε μια πανέμορφη διαδρομή που δεν είχα ξανακάνει.
Τα υπόλοιπα από εκεί και μετά... είναι γνωστή ιστορία. Αράχωβα – Θήβα – Ελευσίνα – Αθήνα (είπαμε, όσο λιγότερη εθνική γίνεται) και μετά... Πάσχα κοκορέτσια και τα συναφή και περάσατε εσείς καλά, κι εμείς καλύτερα.
Ώπα, μισό μη φύγεις, έχει κι άλλο, καλύτερο.
τη βροχή πίσω μας.
... οχι αδικα,ειναι πανεμορφη η ατιμη!)