Έχει αρχίσει πλέων να σκοτεινιάζει ...
Τα φώτα φέγγουν πολύ κοντά ...
Δεν βλέπω ...
Κόβω ταχύτητα για να προλαβαίνω τις στροφές οι οποίες εμφανίζονται ξαφνικά μπροστά μου ...
Κάπου στο βάθος πίσω μου έρχεται ένα αυτοκίνητο το περιμένω ...
Τον αφήνω να με περάσει και τον ακολουθώ για να μην βρεθώ σε κανένα γκρεμό ...
Δύσκολη η κατάβαση μέχρι την Ακράτα ...
Με κούρασε ...
Βγαίνω εθνική, πάω να πληρώσω στα διόδια μου πέφτουν τα κέρματα κάτω.
Κατεβαίνω τα μαζεύω τα ρίχνω στο μηχάνημα ...
Πάω να βάλω τα γάντια, και μια ωραία γυναικεία φωνή ακούγεται να με ρωτάει αν χρειάζομαι βοήθεια ...
Όχι καλό μου μηχάνημα του απαντάω σε ευχαριστώ ...
Κουμπώνω πρώτη και χάνομαι στο σκότος ...
Στην Εθνική ταξιδεύω με 90-100 έχει λίγη κίνηση είναι και Κυριακή απόγευμα ...
υπάρχουν και οι γνωστοί (μπιπ) που πάνε με χίλια ...
δεν μέ αγχώνουν βρίσκω μια νταλίκα την προσπερνάω τις κάνω νόημα και μπαίνω μπροστά της και κρατάω σταθερή την απόσταση μου απο την νταλίκα ...
Τουλάχιστον έτσι δεν κινδυνεύω να με παρασύρει κάποιος (μπιπ) ...
Φτάνω στα διόδια του Κιάτου...
ίδια διαδικασία, σταματάω βγάζω γάντια, βγάζω πορτοφόλι, βγάζω κέρματα ..
μου πέφτουν κάτω ...
η υπάλληλος ευγενέστατη με ρωτάει πόσα μου έπεσαν,
ένα ευρώ της λέω.
Θα τα μαζέψω εγώ μου λέει,
τις δίνω άλλα 60 λεπτά,
μου δίνει την απόδειξη και μου εύχεται καλό ταξίδι,
την ευχαριστώ και αρχίζω ...
βάζω το πορτοφόλι στην τσέπη, βάζω γάντια και ξεκινάω ...
Στην Κόρινθο βγαίνω στην παλιά εθνική...
Μέγα λάθος ...
πάλι έχω θέμα με τα φώτα μιας και δεν φωτίζεται ο δρόμος ...
Η τεχνική γνωστή πλέων, ακολουθώ ένα αυτοκίνητο ....
Φτάνω σπίτι, ξεφορτώνω, το ταξίδι είχε τελειώσει ...
450 χλμ σχεδόν σε 11,5 ώρες ...
επέστρεψα στην ρουτίνα μου και την οικογενειακή θαλπωρή ...
αφού τελειώσουν τα καλωσορίσματα πρέπει να βγάλω τα σκυλιά βόλτα ....
Αργά το βράδυ κατά τις 12 πέφτω ξερός για ύπνο ...
Η επόμενη μέρα έχει το γνωστό πρόγραμμα πρωινό ξύπνημα, πρωινό για τα παιδιά, βόλτα τα σκυλιά και μετά δουλειά ......