Ταξιδιωτικές εμπειρίες από νότια Βαλκάνια

[estebahn]

Τις καλησπέρες μου!
Με λένε Στέφανο και έπεσα πάνω στο advride περίπου τέτοια εποχή πέρσυ όταν μάζευα πληροφορίες για το εν λόγω ταξίδι. Η αλήθεια είναι ότι με τα δεκάδες bookmarks που μαζεύτηκαν εκείνη την περίοδο, στην πορεία ξέχασα την ύπαρξη του forum μόνο για να το ξαναανακαλύψω πριν λίγους μήνες σχεδιάζοντας το φετινό ταξίδι.
Σκέφτηκα λοιπόν ότι είναι το λιγότερο άκομψο μόνο να παίρνεις από έναν χώρο, έτσι αφενός έκανα εγγραφή, αφετέρου αποφάσισα να ανεβάσω το περσινό ταξιδιωτικό για να συνεισφέρω και εγώ με περιεχόμενο στο site.
Το ταξίδι αυτό βρίσκεται και σε διπλανό forum, ξαναδιαβάζοντας το υπάρχουν σημεία που θα ήθελα ίσως να έχουν άλλη έμφαση, αλλά μάλλον είναι καλύτερο να το ανεβάσω αυτούσιο, όπως το κατέγραψα νωπότερα τότε και ίσως στο τέλος κάνω κανένα πιο επίκαιρο σχόλιο. Πάμε λοιπόν;

 

[estebahn]

ΕΙΣΑΓΩΓΗ

Σε αυτό το thread θα καταγράψω εμπειρίες από ένα δικάβαλο ταξίδι οκτώ ημερών και 2600 χιλιομέτρων που έκανα τον περασμένο Ιούλιο στα νότια Βαλκάνια. Σκοπός δεν είναι τόσο να παρουσιάσω μέρη ή εικόνες –αυτό το έχουν κάνει αρκετοί στο forum πολύ καλύτερα απ’ ότι θα μπορούσα εγώ- όσο το να ασχοληθώ περισσότερο με τα διαδικαστικά του θέματος, ώστε να βοηθηθεί κάποιος που ενδεχομένως σχεδιάζει κάτι αντίστοιχο.

Πρώτος ο χάρτης της διαδρομής για να μην χάνει κανείς τον χρόνο του, αν σκοπεύει να κινηθεί σε άλλα μέρη.

http://tinyurl.com/balkan-overall-map
http://tinyurl.com/balkan-overall-map

Το υπόλοιπο κείμενο το χωρίζω σε posts που αντιστοιχούν στην προετοιμασία και στην κάθε ημέρα ξεχωριστά.

 

[estebahn]

ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΑ
Η ιδέα γυρόφερνε καιρό στο κεφάλι μου, χρόνια συγκεκριμένα. Χαζεύαμε με τον ziro διαδρομές ίσως και πριν μια πενταετία έχοντας αθροιστικά 500 κυβικά στα μηχανάκια μας. Φέτος ήταν μοναδική ευκαιρία, αφού υπήρχε για πρώτη φορά ο συνδυασμός χρόνου, χρήματος και παρέας.

Έφτασα την μισή σελίδα κείμενο για να την αναφέρω, αλλά το ταξίδι θα το έκανα με την κοπέλα μου η οποία ήταν κάτι παραπάνω από ξετρελαμένη με την ιδέα. Οι βόλτες μαζί της δεν ήταν μεγαλύτερες των 300km, ωστόσο δεν παραπονιόταν στη σέλα, ούτε είχε θέμα με τις μοτοσυκλέτες. Κάναμε μερικές διαδρομές ακόμη για… στρώσιμο και όλα έδειχναν εντάξει.

Εξοπλισμός
Κρυουλιάρα η συνεπιβάτις, οπότε το χειμερινό μου μπουφάν γι’ αυτή, το καλοκαιρινό για εμένα. Γάντια, κράνη, παντελόνια υπήρχαν, ο μόνος συμβιβασμός έγινε στον τομέα του υποδήματος που ήρθε με τα πολιτικά της. Αγοράστηκε και ένα σετ αδιάβροχα/γκέτες που δεν είχα δεύτερο και έτοιμοι εμείς. Πάμε για το μηχανάκι τώρα!

Αποσκευές
Ή πώς μετατρέπεις ένα 600F σε όχημα ικανό να μεταφέρει τα πράγματα δύο ατόμων για δέκα ημέρες; Είχα στη διάθεση μου ένα μεγαλούτσικο μαγνητικό tankbag και σαμάρια που δεν χωρούσαν ούτε ένα ζευγάρι παπούτσια. Δανεικά λοιπόν κάτι γαϊδουροσαμάρια της Colori από τον klab. Η ιδέα της μπαγκαζιέρας απορρίφθηκε, θα κόστιζε όσο το ταξίδι σχεδόν η αγορά μιας αρκετά μεγάλης, οπότε αναζητείτο εναλλακτική. Καθώς το F4i δεν είναι ακριβώς ολοκαίνουριο για να υπάρχει πληθώρα αξεσουάρ, η λύση που βρήκα είναι η βάση 252F της Givi με πιατέλο για μπαγκαζιέρα. Έτσι και μελλοντικό υπόβαθρο για μπαγκαζιέρα υπήρχε και -κυρίως – μια επίπεδη, σταθερότατη επιφάνεια για να δεθεί ένας σάκος.

Ο σάκος είναι ένας αδιάβροχος 40 λίτρων της Motoraid με ιμάντες που τον μετατρέπουν σε backpack. Μαζί και με αυτόν υπήρχε πλέον περίσσεια χώρου. Λάδια – φίλτρα – παραφλού, πανέτοιμο και το CBRάκι. Το φορτώνουμε για μερικές δοκιμαστικές βόλτες να δούμε ότι δεν ενοχλεί κάτι και ρυθμίζουμε τα φώτα για το βάρος δύο αναβατών + αποσκευών. Ακούγονται ασήμαντα τα δυο τελευταία, αλλά αν σας πιάσει η νύχτα θα ευγνωμονείτε τον εαυτό σας για τα πέντε λεπτά που αφιερώσατε.

Διαδρομές
Έχοντας 5 εργάσιμες άδεια + τα συνορεύοντα ΣΚ, ο διαθέσιμος χρόνος ήταν οκτώ ημέρες. Πού πάμε λοιπόν; Το Kotor του Μαυροβουνίου ήταν από καιρό ο στόχος. Αυθημερόν εκεί θα ήταν ζόρικο, οπότε ως ενδιάμεσος σταθμός επιλέχθηκε η Οχρίδα των Σκοπίων. Το Dubrovnik της Κροατίας δεν μπορούσαμε να το χάσουμε, Τρίτη διανυκτέρευση εκεί. Έπειτα... χάος: Mostar, Σεράγεβο, Novi Sad, Βελιγράδι, ατελείωτα μέρη που είχα στο παρελθόν σημειώσει ως άξια επίσκεψης. Άλλαξα γνώμη αρκετές φορές στο τι θα μείνει έξω, δεν ήθελα να παρακουράσω με χιλιόμετρα την Άλεξ, ούτε να περνάμε βιαστικά από μέρη, έτσι αποφάσισα μετά το Dubrovnik να κάνουμε στροφή προς Ανατολάς, να δούμε την γέφυρα του ποταμού Tara και να καταλήξουμε στην Nis της Σερβίας. Επειδή μονοκοπανιά δεν έβγαινε, ορίζεται ενδιάμεση διανυκτέρευση στο Novi Pazar, την μεγαλύτερη πόλη που θα βρίσκαμε στο δρόμο μας. Μετά την Nis πορεία για Σόφια, να δούμε και λίγη Βουλγαρία. Ακολουθεί πορεία προς Ελλάδα με κάποια ενδιάμεση διανυκτέρευση γιατί το Sofia – Αγρίνιο θα ήταν ζόρι. 8 ημέρες λοιπόν, έτοιμο το δρομολόγιο.

Download στο HERE Drive οι χάρτες των εν λόγω χωρών και έπειτα σε Α4 σημείωσα τα ενδιάμεσα μέρη που θα περνούσαμε την κάθε ημέρα εν είδει roadbook για να επιβεβαιώνω εν κινήσει την πλοήγηση (μπόλικη Δοτική έπεσε εδώ!).

Οι διευθύνσεις των ξενοδοχείων αποθηκεύονται στο κινητό με την ελπίδα να το χρησιμοποιήσω μόνο εντός πόλεων. Τα δωμάτια κλείστηκαν για τον φόβο των Ιουδαίων προκαταβολικά από το booking, αλλά θα φανούν στην πορεία αυτά.

Έγγραφα
Επιλέχθησαν οι χώρες που θα βλέπαμε, ώρα να δούμε τα … δικαιολογητικά. Για αρχή, άδεια κυκλοφορίας για το μηχανάκι: Όταν το απέκτησα στο μηχανολογικό μου έδωσαν ένα χαρτί από dotmatrix εκτυπωτή, ελλείψει του γνωστού πράσινου. Με την ταυτότητα στο χέρι εκδίδεται επί τόπου νέα, ‘σωστή’ άδεια. Δήλωση στην ασφαλιστική των χωρών επίσκεψης, πράσινη κάρτα και από εκεί. Για Σκόπια, Αλβανία, Μαυροβούνιο, Κροατία, Βοσνία, Σερβία και Βουλγαρία που επισκεφτήκαμε αρκεί να έχει κανείς ταυτότητα νέου τύπου. Απ΄ ότι είδα, νέου τύπου σημαίνει να αναγράφεται το ονοματεπώνυμο με λατινικούς χαρακτήρες και όχι να μην είναι χειρόγραφα τα στοιχεία (θα είναι patchv2.1 η μηχανογραφημένη; ).
Διάβασα πώς αν έχει μπει κανείς Κοσσυφοπέδιο οι Σέρβοι ίσως δυσκολευτούν να ανοίξουν την μπάρα για την χώρα τους. Επίσης, αν ο αριθμός ταυτότητας περιέχει ελληνικό χαρακτήρα τύπου Φ, Χ, Θ ενδέχεται να υπάρξει θέμα καθώς στα σύνορα δεν έχουν πώς να εισάγουν τον χαρακτήρα αυτό στο σύστημα τους. Δεν μπορώ να επιβεβαιώσω τίποτε από τα παραπάνω δύο, τα αναφέρω απλά για διερεύνηση. Το βέβαιο είναι πώς αν υπάρχει διαβατήριο (έστω και μόνο για έναν από τους δύο, όπως στην περίπτωσή μας) η διαδικασία επιταχύνεται αρκετά.

Checklist
Σχεδόν έτοιμοι λοιπόν, ξεκινάμε πακετάρισμα. Να μην ξεχάσουμε λοιπόν:

Tankbag
Roadbook, ψιλά για τα διόδια (που δεν υπήρχαν σε άλλες χώρες!), θήκη με ταυτότητες κλπ για τα σύνορα, ένα powerbank μήπως και χρειαστεί, νερό, θήκες για κράνη, δεύτερα κλειδιά της μοτο, handsfree για να μας καθοδηγεί το GPS εντός πόλεων, φαρμακείο, λοιπά μικροπράγματα (φορτιστές, γυαλιά ηλίου).

Δεξί σαμάρι
Εργαλεία, tiewraps, κιτ επισκευής ελαστικού, έξτρα ιμάντες, σπρει αλυσίδας, disclock, μωρομάντηλα (μην τα παραλείψετε, βγάζουν γράσσα, καθαρίζουν ζελατίνα από έντομα, γενικά είναι χρήσιμα), έξτρα λάμπα για να μην μείνουμε στο σκοτάδι, spare ανορθωτής εεεε εννοώ αυτά είναι όλα.

Αριστερό σαμάρι
Αδιάβροχα. Μόνον. Πιάνουν μπόλικο χώρο αν δεν είναι καλά διπλωμένα. Και όταν η βροχή πιάνει – σταματάει – ξαναπιάνει και ιδρώνετε στα ενδιάμεσα κομμάτια με λιακάδα, μάλλον δεν θα έχετε όρεξη να διπλώνετε με ευλάβεια στην άκρη του δρόμου. Μην αρκεστείτε στο ότι τα ελληνικά καλοκαίρια είναι ξηρά, ούτε στο ότι το μπουφάν σαν πωλείται ως αδιάβροχο, μετά από λίγη ώρα όλα μπάζουν. Οπότε αδιάβροχα μαζί – και αχρείαστα να είναι. Ομοίως γκέτες, τα υγρά πόδια είναι απείρως εκνευριστικά. Α, και έξτρα γάντια αν υπάρχουν χρήσιμα είναι.

Σάκος
Ρούχα, παπούτσια, τίποτε ενδιαφέρον εδώ. Ισοθερμικά και φουτεράκια είναι χρήσιμα. Επίσης φωτοτυπίες των εγγράφων και του roadbook σε περίπτωση που κάτι πάει πολύ στραβά.

Έτοιμοι για ταξίδι λοιπόν; Ναι ο σχεδιασμός είναι η μισή χαρά του ταξιδιού!

 

[estebahn]

Ημέρα 1η
Αγρίνιο – Φλώρινα – Bitola -Οχρίδα (FYROM) 467km

http://tinyurl.com/balkan-day1
Την ημέρα πριν την αναχώρηση παύουν να λειτουργούν τα φλας, βρέχει καταρρακτωδώς, το βράδυ γίνεται πραξικόπημα στην Τουρκία, γενικά καλοί οιωνοί. Όπως και να έχει, εκκίνηση στις 6:00 με τα χιλιόμετρα ως τα Γιάννενα να είναι γνωστά, πολύ γνωστά. Την μονοτονία της Εγνατίας διακόπτει το τσουχτερό κρύο στα τούνελ και ένα Caterham που δεν είχα ξαναδεί εκτός εκθέσεων.

Χαζεύουμε τα ηλιοτρόπια εκατέρωθεν του δρόμου (δεν είχα ιδέα ότι καλλιεργούνται τόσο μαζικά) και αποφασίζουμε να πιούμε έναν καφέ στη δροσερή Φλώρινα πριν αποχαιρετήσουμε τα Ελληνικά εδάφη.

Έχοντας διασχίσει σύνορα με πλοίο, αεροπλάνο και με τα πόδια, ήταν η πρώτη φορά που θα το έκανα με μοτοσυκλέτα, ο ενθουσιασμός στο έπακρο, τόσος που ξέχασα να βγάλω μια αναμνηστική φωτογραφία. Θα είχα άλλες 16 ευκαιρίες τις επόμενες ημέρες, οπότε μικρό το κακό.

Αμέσως μετά τα σύνορα δεκάδες είναι τα καταστήματα με ελληνόφωνες επιγραφές, κατά κανόνα κομμωτήρια, ένδειξη πώς οι βορειοελλαδίτισσες μάλλον βρίσκονται συχνά εδώ.

Η Bitola ή Μοναστήρι είναι η πρώτη πόλη που συναντά κανείς. Για πρώτη φορά βλέπω κομμουνιστικά μπλοκ κτηρίων, ωστόσο το μέρος απέχει πολύ από το να χαρακτηριστεί άσχημο.

Από λάθος μπαίνουμε περισσότερο μέσα στην πόλη, αλλά πραγματικά αξίζει η βολτα. Εκατέρωθεν ενός ποταμού ατελείωτα νεοκλασσικά συνθέτουν μια πολύ όμορφη εικόνα. Συναντούμε και ένα μεγάλο πάρκο.

Αναπόφευκτα συγκρίνουμε με την πόλη μας, όπου ρέματα εγκιβωτίστηκαν και παρόμοια κτήρια δόθηκαν αντιπαροχή. Ήδη αρχίζει κανείς να αμφιβάλλει για την εικόνα που καλλιεργείται για τις γειτονικές μας χώρες. Και είμαστε ακόμη στις πρώτες ώρες ταξιδιού. Πάντως, η Bitola οπωσδήποτε αξίζει και για μονοήμερη εκδρομή από Ελλάδα, είναι μια πόλη αρκετά διαφορετική από τις δικές μας σε απόσταση εφικτή.
Η διαδρομή συνεχίζεται στο επαρχιακό δίκτυο, κατασκευάζεται και καλύτερος δρόμος, ενώ και ο υπάρχον σε σημεία συντηρείται. Υπήρξαν σημεία που βρίσκονταν σε στάδιο χαλικόστρωσης και το κάθε ρεύμα περίμενε την σειρά του για να περάσει με φανάρι. Τίποτε όμως αρκετά δύσβατο για να προβληματίσει το CBR, πόσο μάλλον κάτι ψηλότερο.

Όμορφα τοπία μες στο πράσινο, λιγοστή κίνηση και καλή χάραξη διαδρομής. Με όλα αυτά δεν αργούμε να φτάσουμε στον προορισμό μας γι’ απόψε, την παραλίμνια Οχρίδα.

Η πόλη βρίσκεται χτισμένη στις όχθες τις ομώνυμης λίμνης την οποία οι Σκοπιανοί μοιράζονται με τους Αλβανούς. Η λίμνη είναι τεράστια, σαφώς μεγαλύτερη από το γνώριμο μας μέγεθος της Τριχωνίδας. Η πόλη έχει ένα παλιό τμήμα με κάστρο και ένα νεότερο. Επιλέξαμε να μείνουμε εντός κάστρου για να βολτάρουμε ευκολότερα. Καθ’ οδόν για το κατάλυμα μας αρκετοί με ποδήλατα ή μηχανάκια προσφέρονται –στα ελληνικά- να μας πάνε σε δικό τους δωμάτιο, όπως είχε συμβεί σε συμφορουμίτες το περασμένο καλοκαίρι.

Το δωμάτιο μας βρίσκεται στην villamesokastro και παρότι δεν έχει θέα, όπως διαφήμιζε, διαθέτει ένα οικόπεδο απέναντι για parking, προνόμιο σπάνιο στο πυκνοκατοικημένο σημείο που βρίσκεται. Γενικά η ύπαρξη χώρου στάθμευσης ήταν κριτήριο σε κάθε δωμάτιο που επιλέξαμε για το ταξίδι, τα 27€ που μας κόστισε η βραδιά ήταν για τα εκεί δεδομένα «μπόλικα», καθώς υπήρχαν και δωμάτια στα 16€, ναι φουλ σεζόν.

Ξεφόρτωμα το μηχανάκι και βουρ για βόλτα με τα πόδια. Το κάστρο θυμίζει κάτι μεταξύ Μονεμβασιάς και Πάργας στα Ελληνικά δεδομένα, γραφικότατο με μπόλικη ζωή από κάθε άποψη, ακόμη και σε μια μικρή παραλία που υπάρχει γινόταν χαμός.

Κάνουμε συνάλλαγμα και τρώμε του σκασμού (3 burgers, 2 μερίδες πατάτες, μπύρες και κάτι σαν τοστ) με λιγότερα από 8€. Νιώθεις και πλούσιος.
Ο παραλίμνιος δρόμος γεμάτος καταστήματα, πετυχαίνουμε βαφτίσια, ακόμη και κρουαζιέρες για την λίμνη, όχι απαραίτητα με το τρίκυκλο, αλλά υπάρχουν.

Φαίνεται πώς γιόρτασαν κάτι πολύ παρεμφερές με τα δικά μας Θεοφάνεια πρόσφατα, αρκετά cult η αφίσα.

Η εξερεύνηση μας συνεχίζεται και πέραν του παραλίμνιου κομματιού, η παρακάτω εικόνα μου τράβηξε την προσοχή, από την μια η καπιταλιστική coca cola και από την άλλη μια κολοσσιαία σημαία ενός κράτους ‘περιορισμένης αναγνώρισης’.

Όπως και να έχει, η βόλτα συνεχίστηκε στους πεζοδρόμους, αλλά και στο μη τουριστικό κομμάτι της πόλης. Ζωή υπήρχε παντού, έστηναν ένα τοπικό φεστιβάλ μουσικής, στην φρουταγορά παρότι βράδιαζε υπήρχε κόσμος. Όμορφα πράγματα. Τα μπόλικα μπαράκια δεν τα τιμήσαμε, η κούραση μας έστειλε νωρίς για ύπνο, μας περίμενε transit η Αλβανία αύριο και απ’ όσα είχα ακούσει δεν μπορούσα να μην προβληματίζομαι λίγο.

 

[estebahn]

Ημέρα 2η
Οχρίδα (FYROM) – Elbasan (AL) – Tirana (AL) – Kotor (MNE) 330km

http://tinyurl.com/balkan-day2

Φόρτωμα το μηχανάκι πρωί – πρωί λοιπόν (μια ιεροτελεστία που έμελλε να μου αρέσει πολύ) και αναχώρηση από την Οχρίδα με τις καλύτερες των εντυπώσεων. Φουλάρισμα με τιμές … νερού στην Ελλάδα και κατεύθυνση για τα σύνορα με Αλβανία. Στην Struga ρωτάω για διευκρινήσεις έναν παππού και αφού δεν καταφέραμε να συνεννοηθούμε σε Αγγλικά, Ελληνικά και νοηματική μου πετάει το “Sprechen Sie Deutsch?”και με καθοδηγεί. Το δικάβαλο βουλγάρικο VStrom μπροστά μου στρίβει γι’ αλλού και πριν το καταλάβουμε βρισκόμαστε στα σύνορα με την χώρα των Αετών.

Μπόλικες 190E επιβεβαιώνουν το στερεότυπο του πανταχού παρόντος οχήματος στην Αλβανία. Ο καιρός μπροστά είναι βροχερός και κρύος, βάζουμε αδιάβροχα πριν αλλάξουμε χώρα, τα φίδια με ζώνουν, αλλά δεν το δείχνω για να μην ανησυχήσω την Άλεξ.

Στα πρώτα μέτρα επί Αλβανικού εδάφους συναντούμε τα γνωστά Lavazi, τα υπαίθρια πλυντήρια που έχουν ένα λάστιχο και μόνον. Οδηγικά, ο δρόμος δεν είναι καθόλου άσχημος, σαν τυπικός επαρχιακός Ελληνικός είναι. Οι ντόπιοι οδηγούν ψιλοσβέλτα ως γρήγορα. When in Rome you have to act like a Roman, οπότε ακολουθώ την ίδια τακτική και ευχαριστιέμαι ιδιαίτερα το παραποτάμιο κομμάτι. Κινούμαστε παράλληλα, ο δρόμος, ο σιδηρόδρομος και ο ποταμός Shkumbini. Οι ράγες περνούν συχνά πάνω μας με γέφυρες έχοντας το εξής περίεργο: Οι γέφυρες έχουν πυλώνα ανάμεσα στα δυο ρεύματα κυκλοφορίας σε έναν δρόμο χωρίς νησίδα, χωρίς πλάτος. Άκρως επικίνδυνο. Μέχρι το Elbasan και το πλάτωμα του ποταμού στάση για μια και μοναδική φωτό, σε σημείο γνωστό από εκδρομικά άλλων.

Αν αναρωτιέστε, η πράσινη πετσέτα είναι για να μην γδαρθούν τα πλαστικά της ουράς και ναι, το πίσω δεξί φλας έσπασε από το σαμάρι μετά από 3 μέρες. Μικρή και μοναδική φθορά.

Στη συνέχεια πότε κομμάτια Εθνικής και πότε φιδογυριστά δρομάκια, σε καμιά περίπτωση οι αδιάβατοι λασπόδρομοι που διάβαζα να συνάντησαν άλλοι στο παρελθόν. Στα Τίρανα μπλέκουμε άσχημα μες στην πόλη, χανόμαστε σε μια γειτονιά τύπου Πατήσια. Πιτσιρίκι μας δείχνει στο iphone του το δρόμο (και εκπλήσσεται που δεν έχω apple!), μπλέκουμε στο κέντρο, πιάνει βροχή και ξαναβάζουμε αδιάβροχα, ξαναχανόμαστε, κάνουμε κύκλους, εκνευρισμός ατέλειωτος και γκρίνια.

Με τα πολλά βγαίνουμε από την πόλη, τέλος οι βουνίσιες διαδρομές, ατέλειωτη πεδιάδα σε στενές ευθείες και τα αυτοκίνητα είναι μια ατέλειωτη ουρά. Αιώνες μετά φτάνουμε με ανακούφιση στα σύνορα.

Μποτιλιάρισμα και εκεί, αλλά όλοι μας κάνουν νόημα να περάσουμε για να μην αργούμε. Συναντάμε δεκάδες ρομά ζητιάνους να ζητάνε το κατιτίς στα αυτοκίνητα, ο συνοριακός μας κάνει νόημα να περάσουμε τα σύνορα από το… πεζοδρόμιο για να μην ταλαιπωρηθούμε. Απροσδόκητο;

 

[estebahn]

Από Μαυροβούνιο η κουνημένη φωτό, αλλά έτσι υποδεχτήκαμε την χώρα, ως φως στο τούνελ. Μέχρι να βγούμε παραθαλάσσια οι δρόμοι παρέμειναν στενοί και μάλλον αδιάφοροι με εξαίρεση ένα γεγονός: Προβληματισμένος για το αν πάμε καλά σταματάω σε πλανόδιο μανάβη και ρωτάω ‘Kotor?’ δείχνοντας την φορά. Ο άνθρωπος βρισκόταν στην αριστερή μεριά του δρόμου, μπορούσε να γνέψει ‘ναι’, αλλά διέσχισε τον δρόμο, με έπιασε από τον ώμο, μου έδειξε με τα δάχτυλα πόσα χιλιόμετρα και είπε και ‘bye’, μην γνωρίζοντας περισσότερα αγγλικά. Συγκρίσεις πάλι στο μυαλό μου.

Παραλιακά τα μέρη ήταν πανέμορφα, δυστυχώς η φωτογράφος απεργούσε και έχουμε λίγα ντοκουμέντα.

Η κίνηση πυκνή, για πρώτη φορά βλέπουμε ‘ευρωπαϊκή’ οδήγηση, όλοι πάνε με το όριο και δεν προσπερνούν. Μεγάλος ο πειρασμός να το παίξω… Αλβανός τουρίστας, αλλά απολαμβάνω το τοπίο. Να σου και ο Βούλγαρος με το Στρώμα από τα Σκόπια το πρωί. Αφήνει να τον προσπεράσουν για να πηγαίνουμε παρέα, συνταξιδεύουμε κανένα μισάωρο, αλλά όταν διαπιστώνω ότι δεν διηθίζει ούτε στα κόκκινα φανάρια συνεχίζω με πιο ανθρώπινο ρυθμό. Περνάμε και από το πασίγνωστο (και ελληνικών συμφερόντων) Sveti Stefan, η ομορφιά του δεν αποτυπώνεται στην φωτό, αλλά δεν θέλησα να βάλω κάποια του google.

Πλέον προσεγγίζουμε το Kotor, το νοτιότερο φιόρδ όπως το διαφημίζουν, αν και δεν έχει σχηματιστεί από παγετώνα. Όσο προετοιμασμένος και αν είσαι, όσες φωτό και αν έχει δει, το θέαμα του να βλέπεις ένα τέτοιο φυσικό τοπίο μαζί με μια Μεσαιωνική πόλη μπροστά σου καθώς βγαίνεις από το μεγάλο τούνελ είναι συναρπαστικό.

Γρήγορα φτάνουμε στο δωμάτιο μας, Villa Dobrota. Η Γερμανίδα οικοδέσποινα με το που ακούει από πού είμαστε μας ετοιμάζει δυο ελληνικούς καφέδες σε μπρίκι Μαυροβούνιο (Crna Gora)! Μπορείς να αρνηθείς; Δεν μπορείς!

Η αυλίτσα μοναδική, ο άντρας της τρώει κάτι σα μπριάμ χαβαλεδιάζοντας μ' ένα φίλο του, κλίμα παρεϊστικο.

Για απόψε μας έχει παραχωρηθεί ένας όροφος του σπιτιού με σαλονάκι, κουζίνα, δυο υπνοδωμάτια τεσσάρων κρεβατιών, χώρο για το μηχανάκι και αυτή την παλιοθέα.

Για 40€ όλα αυτά με πρωινό. Not bad.

Αποφασίζω να πάμε άνευ μοτο ως την παλιά πόλη του Kotor, ένα ταξί για 2€ μας μεταφέρει λοιπόν στην είσοδο του κάστρου.

Εντός τα πράγματα είναι βγαλμένα από παραμύθι ή από το Assasin’s Creed. Κτίρια με ηλικία 2 φορές αυτή του ελληνικού κράτους παντού τριγύρω, άνευ ακαλαίσθητων τουριστικών επιγραφών. Φανταστικό κλίμα, νέοι άνθρωποι παντού.

Σε κάθε πλατειούλα και κάποιο happening, αλλού κλόουν για παιδιά, αλλού ζογκλέρ με φλόγες, μουσικοί.

Και δρομάκια ανεξάντλητα.

Αποχαυνωμένοι περιπλανιόμαστε για ώρες

Η παλιά είσοδος του κάστρου

Ανεβαίνουμε και στα τείχη με την τάφρο κάτω μας

Καταλήγουμε στην παρακάτω πλατεία για βραδινό υπό τον ήχο βιόλας με τον μεν σερβιτόρο να δηλώνει ΠΑΟΚτσης, τον δε να έχει κάνει τον κομπάρσο σε σίριαλ του Μανουσάκη.

Κάποιες μπύρες μετά ολοκληρώνουμε την βόλτα στο κάτω μέρος της πόλης. Και λέω κάτω γιατί απ’ ότι φάνηκε τα τείχη συνέχιζαν μέχρι ψηλά, πολύ ψηλά.

Σουλάτσο δίπλα στην θάλασσα, ο τόπος σφύζει από ζωή. Γεμάτοι από εικόνες και με την ταλαιπωρία των Τιράνων ξεχασμένη παίρνουμε το δρόμο για το δωμάτιο.

 

[estebahn]

Ημέρα 3η
Kotor (MNE) – Lepetane (MNE) – Mlini (HR) – Dubrovnik (HR) 83km

http://tinyurl.com/balkan-day3

Φανταστικό μέρος να ξυπνάς αυτός ο κόλπος, δεν χορταίνουν τα μάτια εικόνες.

Νωχελικά κάποια στιγμή αποφασίζουμε να ξεκινήσουμε για Dubrovnik, η διαδρομή είναι εξαιρετικά μικρή, κάτι παραπάνω από δίωρο, οπότε υπάρχει άπλετος χρόνος μπροστά μας. Αποφασίζουμε να κινηθούμε από την νότια πλευρά του ‘φιόρδ’, αφορμή ψάχναμε να ξαναπεράσουμε από το χθεσινοβραδινό κάστρο. Σήμερα έχει δέσει ένα μεγάλο κρουαζιερόπλοιο εδώ και η περιοχή τριγύρω παραείναι γεμάτη κόσμο.

Κινούμαστε κατά μήκος του κόλπου, παλιά σπίτια παντού, αποδεικνύεται ότι το Kotor θα μπορούσε άνετα να είναι τελικός προορισμός του ταξιδιού, τόσο όμορφα είναι.

Κολλάμε πίσω από ένα γερανό που μετέφερε τρακαρισμένο και πάμε σημειωτόν, δεν υπάρχει χώρος για προσπέραση, αλλά δεν διαμαρτύρεται κανείς (πλην του βεντιλατέρ!), η θέα είναι μοναδική.

Πολλά σπίτια διαθέτουν κάτι σαν μικρή προβλήτα, απορεί κανείς αν σε τόσο κλειστό κόλπο υπάρχει ανάγκη να προστατευτεί τόσο μια βάρκα.

Παραλία για κολύμβηση υπάρχει σε μερικά σημεία, στα υπόλοιπα ο κόσμος αρκείται σε ηλιοθεραπεία.

Προς την έξοδο του κόλπου συναντά κανείς το νησάκι του Sveti Dordje (πίσω από τις ιχθυοκαλλιέργειες διακρίνεται), γίνονται και κρουαζιέρες εκεί. Είπαμε, το Kotor αξίζει και για πολυήμερη παραμονή.

Σύντομα φθάνουμε στο λιμανάκι απ’ όπου το φέρι σε δέκα λεπτά θα μας μεταφέρει στα βόρεια του κόλπου.

Δεν αργούμε να φτάσουμε στα σύνορα με την Κροατία, αποχαιρετώντας (για ένα 24ωρο) το Μαυροβούνιο. Αυτή η μικρή χώρα μας άφησε τις καλύτερες των εντυπώσεων. Φυσική ομορφιά, ευγενικοί άνθρωποι, καλοδιατηρημένο παρελθόν, τάξη στους δρόμους. Σπουδαία, πραγματικά σπουδαία.

Και στην Κροατία τα πράγματα κάθε άλλο παρά πάνε πίσω. Μπαίνοντας στην χώρα συναντάς ένα ανοιχτό κομμάτι μέσα σε δάσος (φλαμουριών ίσως. Το αξιοπερίεργο είναι ότι ενώ στην Ελλάδα οι πινακίδες για άγρια ζωή απεικονίζουν ελάφι, εδώ προτίμησαν αγριογούρουνο! Περνώντας το χαμένο στην πλαγιά αεροδρόμιο ξαναβρίσκουμε την θάλασσα και βλέπουμε μακριά το κοσμοπολίτικο Dubrovnik.

Η καστροπολιτεία αυτή είχε αποδειχθεί εξαιρετικά εκτός του budgetμας με τις διανυκτερεύσεις να μην πέφτουν κάτω από 100€/βραδιά. Ευτυχώς είχαμε προβλέψει κλείνοντας στο Mlini, ένα παραλιακό μέρος κανένα δεκάλεπτο πριν το Dubrovnik για το 1/3 της τιμής(Guesthouse Medine).

Τακτοποιούμαστε στο πεντακάθαρο δωμάτιο, η οικοδέσποινα το έχει εφοδιάσει με τουριστικούς οδηγούς για τα πάντα, επηρεασμένοι κατεβαίνουμε τα σκαλιά για να κάνουμε για πρώτη φορά μπάνιο στις Δαλματικές ακτές. Βάρκες προς ενοικίαση, φουσκωτά παιχνίδια, jet ski, το Mlini δείχνει να έχει τα πάντα, πέραν από την φωτογραφική που ξεχάστηκε στο δωμάτιο.

 

[estebahn]

H αγωνία για το Dubrovnik είναι μεγάλη, οπότε σύντομα εγκαταλείπουμε την παραλία και παίρνουμε το μηχανάκι. Ήδη από μακριά η πόλη είναι εντυπωσιακότατη, έτερο κρουαζιερόπλοιο εδώ και ευτυχώς που είμαστε με μοτοσυκλέτα, το parking θα ήταν αρκετά δύσκολο αλλιώς. Αλλά ακόμη και αυτό ήταν ενδεικτικό του τι θα ακολουθούσε.

Προκειμένου να μην έχουμε δεσμευμένα τα χέρια με κράνη κατά την βόλτα μας, ο πορτοκαλί σάκος της μπαγκαζιέρας εκτελεί χρέη backpack, νομίζω ήταν βολική ιδέα, δοκιμάστε κάτι αντίστοιχο.

Κάνουμε συνάλλαγμα και μπαίνουμε επιτέλους στο κάστρο.

Η πρώτη εικόνα είναι μαγική, έχεις ταξιδέψει στο Μεσαίωνα. Στενά, πολύ στενά δρομάκια με ψηλά σπίτια και τεράστιες υψομετρικές. Χαζεύεις και δεν απορείς που μέρος του Game of Thrones έχει γυριστεί εδώ.

Geek alert εδώ, το τοπικό νόμισμα λέγεται Kuna και όπως κάποτε γράφαμε ότι το νερό κοστίζει 50δρχ, έτσι και οι άνθρωποι έγραφαν τις τιμές τους ως 50KN, 100KN και εγώ ο ηλίθιος να αναρωτιέμαι τι ψύχωση έχουν με τα kN, τα kiloNewton!


Πέραν τούτου, το μέρος ήταν μαγικό. Εντυπωσιακοί καθολικοί ναοί παντού, τεραστίων διαστάσεων

Δεν είχα μπει στο παρελθόν σε κάποιον, έτσι έμεινα να χαζεύω τα εκκλησιαστικά όργανα, τις ψαλμωδίες από τα στόματα των πιστών και κυρίως τις παραστάσεις με αγάλματα, συχνά σε μέγεθος μεγαλύτερο του φυσικού.

Το λιμάνι της πόλης ήταν επίσης πανέμορφο θέαμα, δικαίως είχε τόσο τουρισμό.

Αποφασίσαμε να γυρίσουμε το σύνολο του κάστρου με ένα διάλειμμα μόνο για πειρατικές καραμέλες…

…και άλλο ένα για καφέ σε μια από τις μπόλικες πλατείες στη σκιά ενός καθεδρικού.

Στις σοφίτες που διακρίνονται δεξιά έμενα κόσμος, φαίνονταν παιδικά αυτοκόλλητα στα τζάμια. Το Dubrovnikείναι ζωντανό, καθόλου μουσειακό. Δεν θα είναι άσχημα να ξυπνάς το πρωί εδώ και να αντικρίζεις τέτοιες εικόνες.

Ή τέτοιες

Νιώθεις πώς ο τόπος έχει μια ιστορία. Και το αιματηρό της κομμάτι δεν σταματά στο μακρινό παρελθόν, αφού όπως μαρτυρά το μουσείο με τα προσωπικά είδη των πεσόντων η τελευταία πολιορκία της πόλης δεν έγινε με καταπέλτες, αλλά με Kalashnikov πριν από περίπου δυο δεκαετίες μόνον. Γενικά, οι γνώσεις μου για την Γιουγκοσλαβία πριν τον Τίτο ή και μετά τον Μιλόσεβιτς ήταν πολύ περιορισμένες. Το ταξίδι μου έδωσε την αφορμή επιστρέφοντας να διαβάσω πολλά για την απόσχιση των Κροατών, την αραβοϋποκινούμενη Βοσνία, την βιομηχανοποιημένη Σλοβενία, πολύπαθα μέρη όλα τους μέχρι εξαιρετικά πρόσφατα.

Την δεδομένη ημέρα όμως η διάθεση ήταν πιο ανάλαφρη, οπότε απολαύσαμε εικόνες, τα πανταχού παρόντα οικόσημα (ναι σπίτι είναι αυτό και το παιδάκι παίζει μπάλα)

Τα παπαγαλάκια που χόρευαν

ατελείωτα δρομάκια (εσάνς Αναφιώτικων εδώ

Κινητή γέφυρα, με το μηχανισμό της να δείχνει λειτουργικός

Με 16€ μπορεί κανείς να ανέβει στο πάνω μέρος των τειχών που διακρίνεται παρακάτω και να θαυμάσει την θέα της θάλασσας. Με την ίδια τιμή υπάρχει και τελεφερίκ που ανεβαίνει στον λόφο που φαίνεται στο βάθος. Αν παραλείψετε κάποια από τις παραπάνω δραστηριότητες, δύσκολα θα μείνετε ανικανοποίητοι από την εμπειρία.

Πριν το καταλάβουμε είχε νυχτώσει, άλλου είδους ομορφιά με το σκοτάδι. Ο ναός που είδαμε παραπάνω με τα βιτρώ να φωτίζονται είχε άλλη ομορφιά.

Ομοίως και το λιμάνι

Έχουν οργανώσει και μια βραδινή περίπολο που επιθεωρεί το κάστρο, ωραίο δρώμενο, όπως και η υπαίθρια παράσταση που λάμβανε χώρα.

Αργά παίρνουμε τον δρόμο για το Mlini, το Dubrovnik μας άφησε εξαιρετικές εντυπώσεις. Στο τέλος κάθε μιας από τις τρεις ημέρες του ταξιδιού μέναμε κάτι παραπάνω από ευχαριστημένοι με τις εικόνες που είχαμε δει, ευχόμενοι να… μετακομίζαμε στο εκάστοτε μέρος. Καλός απολογισμός μέχρι στιγμής, ξεκούραση γιατί την επομένη μας περίμεναν πολλές ώρες στο δρόμο.

 

[estebahn]

Ημέρα 4η
Mlini (HR) – Jazina (BiH) – Niksic (MNE) – Tara Bridge (MNE) – Nova Varos (SRB) – Novi Pazar (SRB) 390km

http://tinyurl.com/balkan-day4

Μέχρι στιγμής στο ταξίδι είχαμε ακολουθήσει λίγο – πολύ την πεπατημένη, κινούμενοι σε τουριστικές περιοχές από τους κυρίως δρόμους. Ωστόσο για σήμερα το πρόγραμμα ήταν διαφορετικό. Βγαίνοντας από την Κροατία θα μπαίναμε στη Βοσνία Ερζεγοβίνη και έπειτα χρησιμοποιώντας το επαρχιακό δίκτυο θα ξαναμπαίναμε στο Μαυροβούνιο προκειμένου να δούμε την μεγάλη γέφυρα του ποταμού Tara, προτού συνεχίσουμε την πορεία μας για Σερβία και το Novi Pazarόπου και θα διανυκτερεύαμε. Τα 400km δεν ακούγονται πάρα πολλά, όμως στους δρόμους που θα συναντούσαμε οι 7 ώρες που δίνει το google θα αποδεικνύονταν πολύ λίγες.

Όλα αυτά δεν τα ήξερα εκείνο το πρωί φεύγοντας από την ηλιόλουστη Κροατία. Η πορεία προς τα σύνορα είναι ανηφορική, η θέα στην Dubrovnik Riviera που έγραφαν τα φυλλάδια υπέροχη, σύντομα αφήνουμε πίσω μας τη θάλασσα την οποία θα ξαναβλέπαμε μέρες μετά κοντά στην Θεσσαλονίκη.

Για πρώτη φορά στα σύνορα μας τριπλοελέγχουν τα χαρτιά, χωρίς να μας πουν τι πρόβλημα υπάρχει, εν τέλει μας αφήνουν να συνεχίσουμε.

Η διαδρομή στο αρχικό της στάδιο θυμίζει ιταλική επαρχία, αμπελώνες, πέτρινοι τοίχοι στο δρόμο, χαμηλά κολωνάκια.

Σύντομα επανερχόμαστε στο πιο… βαλκανικό με μικρές κωμοπόλεις στις όχθες ποταμών, θέαμα όχι τόσο συνηθισμένο στην Ελλάδα.

Κινούμαστε παράλληλα με τον ποταμό Trebisnicija, ανά τόπους είναι ιδιαίτερα φαρδύς, συναντήσαμε και ένα νησάκι με έναν μικροσκοπικό ναό και δεκάδες λευκά πουλιά (γλάροι; ) περιμετρικά του.

Σύντομα συναντούμε μια εικόνα φανταστικής ομορφιάς, το ποτάμι είναι πλατύ και ρηχό με μπόλικη άλγη και γαλάζια νερά. Κάθετα το διασχίζει σιδηροδρομική γέφυρα η οποία χάνεται πάνω από το τούνελ που θα διασχίζαμε. Ο ηλικιωμένος ποδηλάτης που ακολουθούσε συμπλήρωνε την εικόνα.

Λίγη ώρα μετά βρισκόμαστε στο jazina club,ένα υπαίθριο μαγαζί με γκαζόν, ξαπλώστρες, νερόμυλο, ψητό αρνί και χώρο για κολύμπι στο ποτάμι. Έχουν χτίσει τοίχο κάτω από το νερό δημιουργώντας μια έκταση χωρίς ρεύμα για μπάνιο. Η υπάλληλος είχε δουλέψει στο… Άργος παλιότερα. Κρέπες και καφέδες προς 3.5€ σύνολο!

Λίγο πιο κάτω υπάρχει φυσική πισίνα που οι ντόπιοι τιμούν δεόντως και πράγματι τα νερά είναι λαχταριστά. Όσο και αν αυτές τις ημέρες οι θερμοκρασίες ήταν ιδανικές για οδήγηση, αλλά και περπάτημα στις πόλεις, αυτή τη στιγμή μια βουτιά θα ήταν ζηλευτή.

Η διαδρομή ανηφορίζει διαρκώς, βουνά ατελείωτα, κυκλοφορία μηδέν, είμαστε μόνοι στο δρόμο.

Ακόμη και αυτή η φάρμα έδειχνε να έχει μόνο burger...εεε γελάδες για κατοίκους.

Τα σύνορα με το Μαυροβούνιο εξίσου έρημα, για πρώτη φορά δεν υπάρχει η παραμικρή αναμονή, μόνο γελάδες!

Οδηγικά το κομμάτι που ακολουθεί είναι το καλύτερο του ταξιδιού και από τα καλύτερα που έχω διασχίσει ποτέ. Προβλέψιμη χάραξη, καλή άσφαλτος και λίγα αυτοκίνητα. Πρακτικά διατηρείς μια σταθερή ταχύτητα κοντά στα 120 και εναλλάσσεις κλίση στις ατελείωτες στροφές. Μαγεία. Για χιλιόμετρα.

Το πιστάκι τελειώνει πάνω από την λίμνη Slansko Jezerο, στάση για τσιγάρο επιβεβλημένη.

Ναι, τα σύννεφα έχουν αρχίσει να μαζεύονται βαριά στ' αριστερά στην πορεία μας.

 

[estebahn]

Βγαίνουμε λίγο από το δρόμο μας για να χαζέψουμε το Vidrovan, το μέρος είναι πραγματικά Μικρό Σπίτι στο Λιβάδι: Ένα οροπέδιο με αραιά σπιτάκια σε αγροκτήματα, έντονες κλίσεις στις σκεπές. Πρέπει να πέφτει μπόλικο χιόνι εδώ τον χειμώνα.

Και ένα εργοστάσιο που μετατρέπει τους κορμούς σε σανίδες. Σκληροτράχηλο το φορτηγό απ έξω, στη Σερβία θα συναντούσαμε μπόλικα άσπαστα οχήματα Ρωσικής και Γιουγκοσλαβικής κατασκευής.

Εξακολουθούμε να ανεβαίνουμε και να ανεβαίνουμε, προσπερνώντας διαρκώς το λεωφορείο συναδέλφου του James Bond 007, του Crap 005. Σταματούσαμε για φωτό ή νερό μας περνούσε, μετά από δυο λεπτά το περνούσαμε, έγινε ίσως και δέκα φορές αυτή η ρουτίνα

Τελευταίο δασωμένο κομμάτι μια κατηφόρα διαρκείας προτού αποχαιρετήσουμε την βλάστηση για τα καλά.

Κρύο πλέον, μια σειρά τούνελ μας οδηγούν σ’ ένα πετρώδες οροπέδιο με τον αέρα να σφυρίζει. Για πρώτη φορά βλέπω στη ζωή μου δρακόλιμνη, έτσι δεν αποκαλείται η μάζα νερού που εγκλωβίζεται από το λιώσιμο του χιονιού;

Αν όντως ο βράχος δείχνει το υψόμετρο βρισκόμαστε στα 1.511m από την θάλασσα όπου πλατσουρίζαμε. Ο αέρας δημιουργεί δίνες και κύματα στο χορτάρι, σαν μια απεικόνιση της έντασης του.

Η τοπική Αράχοβα βρίσκεται κοντά, διάσπαρτα σπιτάκια προς ενοικίαση το χειμώνα μάλλον, lift και χρώμα, πολύ χρώμα. Έχεις την αίσθηση ότι βρίσκεσαι σαφώς βορειότερα, ο καιρός βοηθά σ’ αυτό.

Ά, σας είπα; Υπήρχαν και αγελάδες.

Βενζινάδικο δεν υπήρχε ανοιχτό, αλλά ας πάρουμε την κατηφόρα για την περιβόητη γέφυρα και βλέπουμε. Πράγματι, δυο πιασμένους καρπούς μετά επιτέλους να ‘μαστε στη γέφυρα.

Τα χρόνια της ήταν ότι μεγαλύτερο υπήρχε, αυτό δεν τους εμπόδισε να την ανατινάξουν βέβαια. Το θέαμα απίστευτο, μετά από ώρες στις ερημιές να βλέπεις ένα τόσο επιβλητικό έργο. Μόνο και μόνο που έβλεπες από κοντά κάτι που χρόνια χάζευες online προκαλούσε συναισθήματα.

Εκατέρωθεν έχουν βάλει ziplines, συρματόσχοινα δηλαδή απ’ όπου σε κρεμάνε και περνάς απέναντι. Δεν είμαι βέβαιος για τα μεγέθη, αλλά πρέπει να είναι 600m το μήκος και 200m το ύψος της διαδρομής με το συρματόσκοινο. Ελλείψει βενζινάδικου αποφασίζουμε να γεμίσουμε τα στομάχια και με τον καιρό να βαραίνει, όσο και την ώρα να περνάει αποφασίζουμε ότι δεν προλαβαίνουμε να δούμε τον Εθνικό δρυμό BiogradskaGora, όπως είχαμε σχεδιάσει. Περνάμε λοιπόν τη γέφυρα για να φτάσουμε στα σύνο.. ΤΙΙΙ;;;; Το zipline κοστίζει μόλις 10€;;; Απογοητεύομαι που δεν το είδα νωρίτερα, πλέον δεν υπάρχει χρόνος, κρίμα, πολύ κρίμα.

(διακρίνετε τον τύπο στο συρματόσχοινο



Πορεία προς τα σύνορα, σ’ ένα φυλάκιο χαμένο στα έλατα ο Μαυροβούνιος υπάλληλος παίζει με την κόρνα από το CBR για να πειράξει τον τοπικό… Γιώργο Γαλάτη, έναν 50αρη με δικτυωτό μπλουζάκι, σκισμένα τζιν και μακρύ μαλλί. Μου ζητάει στη νοηματική να φύγω με σούζα. Ζωάρα ο τύπος. Ο Σέρβος συνάδελφος του βλέποντας τις ταυτότητες αλαλάζει ‘Tsipras tsipras’ με μεγάλη χαρά. Μας ξέρουν παντού, δεν μπορώ να πω.

Βενζινάδικο πουθενά, χαμηλή συννεφιά, έλατα και ερημιά. Δύσκολο να πιστέψεις ότι το πρωί ήμασταν στο κοσμοπολίτικο Dubrovnik. Ρωτάω για ‘Γκαζολίν’ σε κάτι σαν καφενεία, ‘προχώρα’ γνέφουν, αλλά η ρεζέρβα ήδη καταναλώνεται. Εν τέλει σε μια μουντή πόλη με λιγνιτικά εργοστάσια βρίσκεται το πολυπόθητο βενζινάδικο. Το κρύο τσουχτερό πλέον, βάζουμε αδιάβροχα να το μετριάσουμε κάπως.

Όλος ο τόπος είναι σκαμμένος για εξόρυξη, το σκηνικό post apocalyptic στην καλύτερη των περιπτώσεων. Το ηθικό αναπληρώνει η γνωριμία με έναν Κροάτη που πηγαίνει Βελιγράδι με το Z750S του. Οδηγούμε παρέα, ο δρόμος επιτρέπει υψηλότερες ταχύτητες και κινούμαστε αρκετά σβέλτα. Πάνω στον ενθουσιασμό χάνω μια διασταύρωση και σταματώ να ελέγξω την πορεία. Προς έκπληξη μου ο τύπος κάνει αναστροφή και επιστρέφει να δει αν είμαστε καλά μιας και μας έχασε από τους καθρέφτες του!

Επιστροφή στο Nova Varos και αδυνατώ να πιστέψω ότι αυτή είναι η πορεία μας. Έχετε ταξιδέψει ποτέ στους δρόμους της Ευρυτανίας; Όχι στο Καρπενήσι, στα μικρά χωριουδάκια. Υπάρχουν κάποιοι δρόμοι που δεν οδηγούν πουθενά, σε στάνη, σε ξωκλήσσι, κάτι τέτοιο. Έτσι ήταν και ο δρόμος μας. Τα μπαλώματα ατελείωτα, μόνο που τα κάνουν διαφορετικά από εμάς εκεί: Κόβουν ένα τετράγωνο γύρω από την ακανόνιστη λακούβα και μπαλώνουν με άσφαλτο. Αυτός ο δρόμος είχε μπαλωθεί τόσες φορές που τα διάφορα κομμάτια είχαν άλλο χρώμα ανάλογα με την ηλικία, κάτι σαν digital παραλλαγή.

Ευθεία μεγαλύτερη των εκατό μέτρων δεν υπάρχει, στο τσακ είναι από το να αρχίσει μπόρα, ψυχή τριγύρω, κούραση, έλατα και να σουρουπώνει. Επιστρατεύω ότι κουράγιο έχω και οδηγώ διαρκώς με δευτέρα. Δεν είμαι άμαθος από ορεινές διαδρομές, αλλά και το σκοτάδι που πέφτει κάνει τα πράγματα πιο ζόρικα. Το μυαλό παίζει παιχνίδια, λίγο θα με εξέπληττε να έβλεπα σοβιετικά tanks σ’ αυτά τα μέρη ή συντρίμμια από το καταρριφθέν F117 των Αμερικάνων. Άλογα καλπάζουν δίπλα μας, τεράστια σκαπτικά μηχανήματα σκουριάζουν στην άκρη του δρόμου. Σουρεάλ καταστάσεις. Σε ένα από τα λίγα χωριά παρατηρώ άλλο στερεότυπο, squatting slavs, δηλαδή παρέα από ντόπιους νεαρούς με φόρμες adidas που κάθονται στην στάση ‘βαθύ κάθισμα’.

Δύο ώρες αργότερα και άφαντο το Novi Pazar, οι ταμπέλες πότε λένε ότι είναι 10kmμακριά, πότε ότι είναι 25, μια τυχαιότητα. Ρωτάω ένα κορίτσι σε mini market και μου λέει 20 λεπτά ακόμη, ηθικό της Άλεξ στα τάρταρα, είχε ταλαιπωρηθεί και η ώρα κόντευε 11. Εν τέλει, το Novi Pazar ήταν 5 λεπτά μακριά, μπουσουλώντας εννοούσε η κοπέλα;

Τέλος στην κούραση δίνει το ξενοδοχείο, Dragulj Hotel λοιπόν, ότι πιο cultθα μπορούσε να υπάρξει. Κτήριο μάλλον του ’70 με τρεις αίθουσες για τραπέζια γάμων, κόκκινα πλακάκια με στρας στα πατώματα, κουρτίνες βαρύτερες από του Λουδοβίκου και μηχάνημα καθαρισμού παπουτσιών στο διάδρομο, οι κομισάριοι δεν μπορούσαν να είναι αγυάλιστοι.

O χώρος είναι τόσο αστείος που δεν μας πειράζει που ο ρεσεψιονιστ μας βάζει σε δωμάτιο με τρια μονά κρεβάτια, ο άνθρωπος δεν ήξερε ΓΡΥ αγγλικά. Γελάμε με το δωμάτιο, το logo του ξενοδοχείου, το διαμάντι, υπάρχει κολλημένο παντού, τρεις φορές σε κάθε κρεβάτι, στην τηλεόραση, στην ντουλάπα, παντού. Εξαντλημένοι δίνουμε τέλος στην ημέρα, αν και ο ιμάμης κατά τις 5 σημαίνει εγερτήριο.

 

[estebahn]

Ημέρα 5η
Novi Pazar (SRB) – Raska (SRB) – Nis (SRB) 185km

http://tinyurl.com/balkan-day5

Τέσσερις χώρες αλλάξαμε χθες, για αλλαγή σήμερα θα πρωτοτυπήσουμε παραμένοντας σε μια χώρα, την Σερβία. Για αρχή χρειαζόμαστε ένα καλό πρωινό όμως.

Το Dragulj εξακολουθεί να σοκάρει, σαν να μην έφταναν οι αίθουσες δεξιώσεων το πρωινό σερβίρεται σε υπαίθριο χώρο, πίσω από το parking ενός στρέμματος. Υπερβολής συνέχεια, με ξυλοκατασκευές απροσδιορίστου χρήσης. Τουλάχιστον έχει λιακάδα σήμερα!

Ο υπόλοιπος χώρος είναι μια παράνοια: Ξύλινο διώροφο κτίσμα με ένα αραβούργημα να χάσκει, βραχόκηπο με λιμνούλα, 50άρες οθόνες σε διάταξη τριγώνου, όπως στα γήπεδα hockey, ένα ξύλινο κανόνι, ένα ξύλινο ιστιοφόρο (υπό κλίμακα, μην φρικάρετε!) και το μεγαλύτερο τζάκι που έχω δει, θα ήταν μεγαλύτερο από δύο τετραγωνικά. Enjoy!

Κιτσαριό όσο δεν πάει, διασκεδαστικό το βρίσκω. Έξω, στα δίπλα τραπέζια γενειοφόροι μουσουλμάνοι και κυρίες με μαντίλες μας τσεκάρουν διαρκώς. Το μπέικον στην ομελετάρα να έφταιγε;

Το καλύτερο όλων δεν ήταν το ρόφημα στο βάθος (ο ξύλινος κατάλογος με το logo Dragulj–σιγά που δεν θα είχε το διαμάντι- που βλέπετε το περιέγραφε ως frappe– NOT). Το καλύτερο ήταν το Serbian breadπου βλέπετε στο πανέρι. Φτιάχνεται επί τόπου κατά την παραγγελία, παραδίδεται αχνιστό και δεν έχει ψύχα, μόνο μια λεπτή ζύμη. Αν έχετε φάει σε Αφγανικο είναι παρεμφερές και πολύ λαχταριστότερο από τα εν Ελλάδι 'κουβέρ’.



Μακρηγόρησα όμως, πληρώνουμε 32€ για την υπέροχη εμπειρία και δρόμο. Το κέντρο του NoviPazar δεν το γυρίσαμε, είδαμε ωστόσο τα δυο πανεπιστήμια της πόλης και στο στρατόπεδο στις παρυφές της πόλης νομίζω πήρε το μάτι μου –αν είδα καλά τον χυτό πύργο -ως έκθεμα ένα IS2, σοβιετικό τεθωρακισμένο από τον… Great Patriotic War που μελετούσα χθες.

Επαρχιακού συνέχεια λοιπόν.

Σβέλτη διαδρομή πλάι στον ποταμό Ibar, ένα μεγάλο κάστρο φυλάει το πέρασμα του στο φαράγγι.

Πεδιάδα με ατέλειωτη κίνηση ακολουθεί, σε μια στάση ένας ντόπιος μας προσφέρει χαμογελαστός πλαστικές καρέκλες βλέποντας μας να καθόμαστε στην άκρη του δρόμου. Κάτι μας είπε στα Σέρβικα, κάτι του είπαμε στα Ελληνικά, συνεννοηθήκαμε όμως.

Ακολούθησε αυτοκινητόδρομος, τύπου Εγνατίας αν όχι καλύτερος με τα δυο ρεύματα να διαχωρίζονται με 30- 40 μέτρα γης. Οι αργότεροι κινούνται με 130 στην δεξιά λωρίδα, οπότε το CBR ξαναθυμάται τις πενταψήφιες rpm, αφού κάποιοι με γερμανικές πινακίδες αναπολούν την Autobahn! Για μοναδική φορά στο ταξίδι καταβάλαμε διόδια: Μπαίνοντας στον αυτοκινητόδρομο λάβαμε χαρτάκι με το σημείο εισόδου και στην έξοδο για Nis πληρώσαμε το ποσό που μας αναλογούσε. Ευτυχώς που εμείς οι Έλληνες δεν είμαστε απολίτιστοι σαν τους Σλάβους. Παρεμπιπτόντως, ο δρόμος είχε και πινακίδα για… Θεσσαλονίκη!

 

[estebahn]

Handsfree στο ένα αυτί, κινητό στην τσέπη και το HERE με καθοδηγεί στο Uni Elita Lux Hotel. Ολοκαίνουριο, πεντακάθαρο και με δωμάτιο μεγέθους σουίτας να μας περιμένει.

(η φωτό από το siteτους, αυτή που εγώ έβγαλα το αδικεί αφού είναι γεμάτο σαμάρια, κράνη και συμπράγκαλα.)

Ξεκινάμε αμέσως για το Skull Tower.

Περί τίνος πρόκειται; Σύμφωνα με την ξεναγό η ιστορία έχει ως εξής: Περίπου τα χρόνια του Καραϊσκάκη (όχι του γηπέδου ρε) και οι Σέρβοι εξεγέρθηκαν κατά των Οθωμανών. Η μεγάλη μάχη δόθηκε κοντά στην Nis και οι Σέρβοι όταν είδαν ότι θα έχαναν ανατίναξαν την μπαρουταποθήκη (σας θυμίζει Μεσολόγγι για να πάρουν κατά το δυνατόν περισσότερους αντίπαλους μαζί τους. Ο αρχηγός των Οθωμανών (μου διαφεύγει το όνομα του) ήταν έξαλλος με τις δέκα χιλιάδες απώλειες που είχε, έτσι διέταξε να αποκεφαλιστούν οι 4.000 νεκροί Σέρβοι. Τα 3000 σκαλπ τα γέμισε με βαμβάκι και τα έστειλε στον Σουλτάνο στην Πόλη ως δώρο. Με τα εναπομείναντα χίλια κρανία έφτιαξε ένα μνημείο στη θέση που βρισκόμασταν, καθώς από εκεί περνούσε ο δρόμος για την Πόλη και ήθελε οι διαβάτες να βλέπουν τι παθαίνει όποιος εναντιώνεται. Εν τέλει το μνημείο έδρασε εντελώς αντίθετα στην ψυχολογία των Σέρβων που το αντιμετώπισαν ως μνημείο γενναιότητας και αντίστασης. Μάλιστα, οι οικογένειες των πεσόντων ξεκολλούσαν κρανία από το μνημείο (χωρίς δυνατότητα αναγνώρισης προφανώς) για να αποδώσουν τιμές μέσω του τυχαίου κρανίου στο νεκρό τους. Προσθέτοντας και την φθορά από τα στοιχεία της φύσης (ο περιβάλλων χώρος χτίστηκε έναν αιώνα μετά) έχουν ως αποτέλεσμα να απομένουν περίπου 50 κρανία στη θέση του. Εξ’ αυτών ένα και μοναδικό βρίσκεται δίπλα στο μνημείο. Η αρχική του θέση ήταν στην κορυφή του κτίσματος με τον θρύλο να το θέλει να ανήκει στον αρχηγό των Σέρβων που θυσιάστηκαν.

Ενδεχομένως διαβάζοντας την ιστορία να μην προκαλεί τόση συγκίνηση, εκεί μέσα όμως με έπιασε ψυχοπλάκωμα, βαριά, πάρα πολύ βαριά αίσθηση και φρίκη.

Στην πόλη υπάρχει και το μεγαλύτερο στρατόπεδο συγκέντρωσης των Βαλκανίων, ειρωνικά ονομάζεται Ερυθρός Σταυρός, είχε κλείσει εκείνη την ώρα, οπότε η ατμόσφαιρα δεν βάρυνε περαιτέρω.

Το μυαλό καθαρίζει κάπως στο μηχανάκι κατευθυνόμενος κεντρικότερα στην πόλη. Επιβεβλημένος ένας καφές στο ποτάμι. Όμορφα μαγαζιά, φαρδιές όχθες γεμάτες κόσμο και θέα στο παλιό πανεπιστήμιο. Περιστέρια σηκώνονται σε σμήνη, γενικά ένα τοπίο που πολύ μου αρέσει.

Οι ντόπιοι ψαρεύουν, κάνουν jogging ή απλά κάθονται δίπλα στον ποταμό.

Στο βάθος προετοιμάζονται για το NisvilleJazzFestival, μακάρι να το προλαβαίναμε.

Περνάμε την γέφυρα για να δούμε το κάστρο της πόλης.

Ουσιαστικά πρόκειται για ένα πάρκο που περιβάλλεται από τείχη. Έχοντας πολλά να δούμε από την πόλη ακόμη κάνουμε οικονομία δυνάμεων και το παίζουμε τουρίστες διαλέγοντας τουριστικό τρενάκι να μας κάνει τον γύρο του πάρκου.
Με soundtrack Μπομπ Σφουγγαράκη.
Στα Σέρβικα.

Το τρακτεράκι αγκομαχά ταράσσοντας την ηρεμία του πάρκου. Ευτυχώς η παράσταση στο θεατράκι του κάστρου δεν έχει αρχίσει ακόμη.

Υπάρχει και μια κάποια θέα στην πόλη, γενικά αποτελείται από χαμηλά κτίσματα και ιδιαίτερα φαρδείς δρόμους, ανά σημεία όμως ξεπετάγονται μπλοκ διαμερισμάτων για αρκετές εκατοντάδες ανθρώπων.

Η βόλτα ολοκληρώνεται και αποφασίζουμε να μην παραμείνουμε στο κάστρο περισσότερο, έχοντας να ανταγωνιστεί Dubrovnik και Kotor μας εντυπωσίασε λιγότερο.

Δεν συνέβη το ίδιο και με την παραποτάμια βόλτα και στις δυο όχθες.

Μπαράκια, καλοδιατηρημένα σπίτια, όσο περισσότερο βολτάρουμε τόσο περισσότερο πείθομαι ότι σ’ ένα τέτοιο μέρος θα ήθελα να ζω.

Κατευθυνόμαστε πιο κεντρικά, ψηλά τσιμεντένια κτήρια θυμίζουν κάπως και Αθήνα. Στους εμπορικούς πεζόδρομους υπάρχει ζωή και αρκετό ελληνικό στοιχείο, είτε τράπεζες είτε σουβλατζίδικα, είτε τα Χριστούγεννα της Βανδή στα Σέρβικα. Μέχρι και goody’s από τα LiDL συναντάμε.

Ίσως έχετε ξαναδεί το παρακάτω έργο, απεικονίζει τον κωμικό Stevan Sremac μαζί με έναν άλλο άντρα και ένα σκύλο. Στην μπρούτζινη σύνθεση υπάρχει και κενή καρέκλα όπου φωτογραφίζονται τουρίστες.

Τριγύρω υπάρχουν δεκάδες ταβέρνες και εστιατόρια, εκεί που καθόμαστε δεν μιλούν αγγλικά, αλλά σερβίρουν λαχταριστό Serbianbread. Μάλιστα στα ‘thank you’ μου ο σερβιτόρος αποκρίνεται με κάτι που θεωρούσα ελληνικό ιδίωμα, απάντησε ‘nothing’.

Βόλτας συνέχεια, καταστήματα παντού και ένα μεγαλούτσικο εμπορικό κέντρο. Σήκω Tito για να δεις!

Όσο νυχτώνει τόσο περισσότερος κόσμος κυκλοφορεί, νεολαία συγκεκριμένα. Καθόμαστε για μια μπύρα και η περατζάδα είναι ατελείωτη, θυμάστε πώς έβγαινε ο κόσμος στην Ελλάδα προ κρίσης; Και οι γυναίκες; ΑΛΛΟ πράγμα. ΟΛΕΣ καλοντυμένες στην τρίχα, πανύψηλα πόδια. Πώς βλέπεις μία εντυπωσιακή στην Ελλάδα και την χαζεύει όλος ο ταχυδρομικός κώδικας; Ε, εκεί 8 στις 10 ήταν έτσι, μέχρι και η κοπέλα μου τις θαυμάζει, ποιος είμαι εγώ για να διαφωνήσω;

Περπατώντας βλέπω για πολλοστή φορά κάτι σαν υπόγεια διάβαση, υπέθεσα ότι σε βγάζει στο απέναντι πεζοδρόμιο απλά.

Έκανα λάθος όμως. . ο κεντρικός πεζόδρομος διατρέχεται από έναν παράλληλο του κάτω από το έδαφος, μιλάμε για μήκος αρκετών εκατοντάδων μέτρων Χαμηλοτάβανη σχετικά αυτή η στοά ήταν γεμάτη από δεύτερης κατηγορίας μικροκαταστήματα συγκριτικά με την επιφάνεια. Κλειστά όλα τους εκείνη την περασμένη ώρα, ούτε δέκα άτομα δεν κινούνταν εκεί, καμία σχέση με πιο πάνω. Αναχρονισμός σε περασμένες δεκαετίες εκεί κάτω, μια λογικοφανής εξήγηση είναι ότι κατασκευάστηκε για να κινούνται ευκολότερα κατά τον βαρύ χειμώνα. Διαλέγω την θεωρία ότι πρόκειται για υπόγειο καταφύγιο ικανό να φιλοξενήσει όλο τον πληθυσμό της πόλης και δεν googlαρω για το ποια είναι η πραγματικότητα, είναι πιο cool το fallout scenario.

Ψέματα, πιο cool είναι αυτό που συμβαίνει στην πλατεία από πάνω μας, περασμένα μεσάνυχτα και δεκάδες πανέμορφες Σέρβες απλά τριγυρνούν γύρω από το κεντρικό άγαλμα.

Δεν εξακρίβωσα αν κάποιες τους εργάζονται στο παρακείμενο koloμπαρο.

Τελευταία βόλτα στο ποτάμι, τριγύρω από το πλωτό μπαράκι και όσο βλέπει το μάτι κόσμος.

Πολύ μου άρεσε αυτή η πόλη, όλοι έξω και όχι απαραίτητα κολλημένοι σε καφετέριες, βόλτα στο ποτάμι με μπύρα και παγωτό από το περίπτερο.

Βραδινή δροσιά στο μηχανάκι κατά την επιστροφή στο ξενοδοχείο, βιογραφικά για Μηχανολόγους που είπατε αφήνουμε;

 

[estebahn]

Ημέρα 6η

Nis (SRB) – Sofia(BG) 161km

http://tinyurl.com/balkan-day6
Για την σημερινή ημέρα το πρόγραμμα έχει κάθοδο στη Σόφια της Βουλγαρίας. Η απόσταση είναι πολύ μικρή, χρόνος να δούμε με την άνεση μας την βουλγαρική πρωτεύουσα θα υπάρχει άπλετος, οπότε άνετα κάνουμε μια βόλτα ακόμη με τη μηχανή στο κέντρο της Nis. Άσκοπα περιπλανιέμαι σε γειτονιές που δεν γυρίσαμε χθες, να και ένα πάρκο, να και άλλο ένα. Κάπου εκεί συνειδητοποιούσα το ΠΟΥ έχουμε φτάσει, πού βρισκόμαστε τόσες μέρες στο δρόμο. Χαμόγελο! Α, και το ότι δεν είχα ξαναβρεθεί τόσο ηπειρωτικά στη ζωή μου.

Ξαναβγαίνοντας στον κεντρικό συναντάμε τις τεράστιες ‘πολυκατοικίες’ που στοιβάζουν ποιος ξέρει πόσους ενοίκους. Άραγε όλη αυτή η νεολαία από χθες σε τέτοια μέρη μένει;

Οι παρατηρητικοί ίσως είδατε την διαφήμιση Alpha Bank στην κολώνα, το δικό μου μάτι έπεφτε στην επιγραφή ΠΕΚΑΡΑ (φούρνος, bakery) δεξιά, ήθελα ένα τελευταίο Serbian breadπριν αλλάξουμε χώρα.

Φανταζόμουν ότι ο δρόμος για τα σύνορα θα ήταν συνέχεια του χθεσινού αυτοκινητόδρομου. Ευτυχώς, το έργο δεν έχει ολοκληρωθεί ακόμη, το δουλεύει ωστόσο η δική μας ΤΕΡΝΑ απ’ ότι είδα στα εργοτάξια. To‘ευτυχώς’ έγκειται στο ότι η χάραξη του υπάρχοντος, μικρότερου δρόμου ακολουθεί το Nature Park Sicevacka Klisura. Αν έχετε περάσει (προ Ιονίας οδού) από το Μεσολόγγι με κατεύθυνση προς Άρτα ή Λευκάδα ίσως θυμάστε ότι ο δρόμος περνά από ένα στενό φαράγγι σκαμμένο μες στο βράχο. Οι ντόπιοι το αποκαλούμε Κλεισούρα και απ’ ότι απεδείχθη η Klisura στη Σερβία ήταν κάτι αντίστοιχο.

Διαδοχικά μικρά τούνελ ανοιγμένα στο βράχο. Υπήρχε και αρίθμηση, ήταν περί τα δεκαπέντε, πολύ γραφική εικόνα. Μάλιστα προς το τέλος αυτού του κομματιού είδα για πρώτη φορά από κοντά αμαξοστοιχία με δεκάδες βαγόνια – τάνκερ, τεράστιο το μήκος της περνούσαμε παράλληλα της και τέλος δεν είχε.

Τέλος δεν είχε και η κίνηση των οχημάτων ειδικά μετά την Bela Palanka. Αντιλαμβάνομαι ότι όλοι αυτοί κινούνται προς τα σύνορα, οπότε προσπερνώ όσους περισσότερους μπορώ για να μην τους βρούμε μπροστά μας.

Μάταιος κόπος. Στα σύνορα είναι μποτιλιαρισμένα ίσως και δυο χιλιάδες αυτοκίνητα. Όλα με γερμανικές πινακίδες, φορτωμένα μέχρι τα μπούνια, με μαντιλοφορούσες και 2-3 πιτσιρίκια έκαστο. Αμέσως το μυαλό μου πάει στο ότι είναι Τούρκοι της Γερμανίας που επιστρέφουν στην πατρίδα, άραγε τι να συνέβη με το πραξικόπημα, τόσες μέρες δεν είχα επαφή με ειδήσεις. Δείχνουν χαλαροί πάντως, περπατώντας από αμάξι σε αμάξι για να περάσει η ώρα τους. Αρχικά κάνουμε υπομονή περιμένοντας πίσω από τα αυτοκίνητα, αλλά η ουρά δεν προχωρά και ο ήλιος δεν αντέχεται. Χώσιμο ανάμεσα στα τουτου, αλλά και πάλι τρώμε κανένα 20λεπτο ως το σημείο της φωτό.

Ευτυχώς η κίνηση είναι αραιότερη μετά τα σύνορα, διασταυρωνόμαστε και με ένα RGV, οπότε ως τη Σόφια η διαδρομή περνάει με την σκέψη (φωνή Δήμητρας Παπαδοπούλου) ‘ΕΓΩ ΠΟΤΕ ΘΑ ΠΑΡΩ ΔΙΧΡΟΝΟ;’

Η είσοδος της πόλης είναι μουντή, μόνο αντιπροσωπίες αυτοκινήτων (που για κάποιο λόγο δεν είχαμε δει τις περασμένες ημέρες, δεν ξέρω πού στο καλό αγοράζουν αυτοκίνητα στην πρώην Γιουγκοσλαβία).Για πρώτη φορά συναντάμε άσφαλτο γυαλί και λακούβες – κρατήρες, Home sweet home δηλαδή. Επίσης, στη Βουλγαρία πριν το πράσινο φανάρι ανάβει πορτοκαλί, όλοι κάνουν πρόβα στις εκκινήσεις φεύγοντας με πορτοκαλί. Είναι ευγενέστατοι όμως στην οδήγηση, όταν το GPS τελευταία στιγμή από ‘keep right’ άλλαξε γνώμη σε ‘κόψ’το επιτόπου αριστερά’ όλοι μου έκαναν χώρο μόνο και μόνο που άναψα φλας, αντί να με καντιλιάσουν.

Με τα πολλά φτάνουμε στο ξενοδοχείο, Hotel Akord. Επιλέχθηκε επειδή έτερος συμφορουμίτης το πρότεινε για το φυλασσόμενο parking του. Η Άλεξ το χάρηκε γιατί είχε kinder bueno στο δωμάτιο, εγώ επειδή είχε φυλλάδιο με τα προσφερόμενα μασάζ (20€/ώρα με δυο μασέρ;, όπως και να έχει δεν το συστήνω, αποφύγετε το.

(δεν είμαι πρώτο τιμόνι κύριε παρκαδόρε, δεκτόν, αλλά να με βάλετε να παρκάρω με τους ανάπηρους; )

 

[estebahn]

Ώρα για βόλτα στην πόλη. Πέρα από τα αγαπημένα μου SSτων 90s, συναντάμε και μπόλικα αυτοκίνητα που είχα να δω από το Dubai, CorvetteZ07, Alfa 4C: Υπάρχει χρήμα εδώ, τι προέλευσης όμως;

Η Σόφια διαθέτει μεγάλα πάρκα, πραγματικά μεγάλα πάρκα, ευκαιρία για εξερεύνηση.

Έξυπνη ιδέα τα άφθαρτα φιλέ του ping pong? Στα πάρκα μεγάλες παρέες νέων κάθονται στο γκαζόν, οικογένειες κάνουν in lines, παρατηρήσαμε και μερικές κοπέλες να διαβάζουν μόνες καθισμένες σε ένα δέντρο. Και στην Ελλάδα μας καλλιεργείται η εικόνα ότι είναι όλες σερβιτόρες (στην καλύτερη) την ώρα που εμείς είμαστε κολλημένοι στα καφέ και "πηγαίνω πάρκο" ισοδυναμεί με πρεζόνι στην πόλη μου.

Πιο πάνω βλέπετε μια λιμνούλα γεμάτη κάτι σαν νούφαρα και στο βάθος έναν οβελίσκο. Από αυτή την απόσταση δείχνει μικρός, αλλά έχει ύψος 40 μέτρα και αποτελεί μνημείο για τους πεσόντες παρτιζάνους.

Για να αντιλήφθητε το μέγεθος των αγαλμάτων, το MP40 που κρατά η γυναικεία φιγούρα ήταν σχεδόν όσο το ύψος μου.

Σίγουρα είναι το εντυπωσιακότερο στοιχείο του πάρκου, αλλά και το υπόλοιπο Borisova Gradina είναι ωραίος προορισμός για βόλτα. Βλάστηση παντού, στα ‘ξεφωτα’ βρίσκει κανείς παγωτατζίδικα και ενοικιαζόμενα τετράτροχα ποδήλατα,ενώ στην μεγαλύτερη από τις λίμνες του μπορεί κανείς να χρησιμοποιήσει θαλάσσιο ποδήλατο για βόλτα. Με θέα το γήπεδο της τοπικής ΤΣΣΚΑ.

Πράσινο και προτομές παντού.

Ούτε πέντε λεπτά μακριά με το μηχανάκι βρίσκεται ο καθεδρικός Alexander Nevsky με τον χρυσό τρούλο. Τοπικοί τροχαίοι με βεβαιώνουν ότι επιτρέπεται το παρκάρισμα εκεί, συνέχιση περιπάτου επομένως.

Την δεδομένη ημέρα θα υπήρχε κάτι σαν παράσταση όπερας στο πίσω μέρος του ναού, τεχνικοί στήνουν κερκίδες και το εντυπωσιακό σκηνικό. Δύσκολα μπορώ να φανταστώ δική μας εκκλησιαστική αρχή να επιτρέπει κάτι ανάλογο.

Πλησίον του ναού οι δρόμοι έχουν πεζοδρομηθεί, τους περιτριγυρίζουν κτήρια που νόμιζα ότι έπρεπε να πας στην κεντρική Ευρώπη για να συναντήσεις.

Ναι, το άγαλμα απεικονίζει τον Ερμή εκεί πάνω.

Κάνουμε διάλειμμα κάτω από το Εθνικό Θέατρο. Η ζωφόρος δεν διακρίνεται λόγω αντηλιάς ότι είναι χρυσή, τα άρματα στους πύργους όμως φαίνονται μια χαρά.

Και εδώ κόσμος στην πλατεία, η πλειοψηφία με μια μπύρα στο χέρι.

Με εντυπωσίασε και το τραμ τους, πολλά βαγόνια ήταν βγαλμένα από περασμένες εποχές. Τα McDonald's βέβαια υποδηλώνουν ότι το πολίτευμα έχει αλλάξει.

Και πλέον υπάρχει και μετρό.

Τα διάφορα κτήρια δεν σταματούν να προσελκύουν τα ‘κλικ’

Η γλυπτική δεν περιορίζεται στο μάρμαρο, επεκτείνεται στην σοκολάτα

Στον εμπορικότερο πεζόδρομο δεκάδες καταστημάτων γεμίζουν καθώς σουρουπώνει (πάλι φάγαμε όλη την ημέρα περπατώντας), μουσικοί και χορευτές στους δρόμους.

Στηνπλατείατου National Palace of Culture ένατοπικό boy band έχεικάνει τις πιτσιρίκες να χοροπηδούν. Δίπλα τους ένα πραγματικά τεράστιο μνημείο κάπως πιο… μοντέρνας τέχνης καταλαμβάνει το μέσον της πλατείας.

Ακριβώς μετά συναντώνται τα μπόλικα σιντριβάνια, αμέσως πριν καθ’ εαυτό το Palace

Στην άκρη τους είναι συγκεντρωμένοι αρκετοί πιτσιρικάδες, προσηλωμένοι όλοι στα κινητά για κάποιο λόγο.

Τελικά έπαιζαν όλοι Pokemon GO, ήταν κάτι σαν hot spot για Pokemon το συγκεκριμένο σημείο.

Στη συνέχεια της βραδιάς τρώμε και πίνουμε (τσάμπα ξανά!) προτού ένας ταρίφας μας ληστέψει παίρνοντας 11€ για διαδρομή 2 χιλιομέτρων. Δεν είναι ότι τίναξε την μπάνκα στον αέρα, αλλά χτύπησε άσχημα το γεγονός. Κατά τη μια επιστροφή στο hotel, και η Σόφια είχε ξεπεράσει τις προσδοκίες μας από μέρη να δει κανείς. Δυστυχώς, εξερευνήσεις σε νέα μέρη τέλος, αύριο θα είμαστε Ελλάδα.

 

[estebahn]

Ημέρα 7η
Sofia (BG) – Καστοριά (GR) 517km

http://tinyurl.com/balkan-day7

Αρχικά υπήρχε η σκέψη να κάνουμε σε μία ημέρα το Sofia– Αγρίνιο, αφού όμως υπήρχε χρόνος διαλέξαμε να σπάσουμε την διαδρομή στα δυο. Επιλέξαμε την Καστοριά μιας και κανείς μας δεν την είχε επισκεφθεί στο παρελθόν.

Αναχώρηση από Σόφια διασχίζοντας τον μεγαλύτερο πλακόστρωτο δρόμο που μπορώ να φανταστώ, για αρκετά χιλιόμετρα κινούμαστε πάνω του με το CBR να περνάει επιτυχώς το τεστ είναι-όλες-οι-βίδες-αρκετά-σφιγμένες; .

Το μόνο αξιοσημείωτο στον αυτοκινητόδρομο που ακολουθεί είναι ένα μικρό μνημείο στο διάζωμα, σαν τα δικά μας εκκλησάκια, με ένα κράνος πάνω, κάποιος Έφυγε εδώ.

Λίγο πριν την Kulataσυναντούμε αυτοκίνητα με ελληνικές πινακίδες, έχει από την Αλβανία να συμβεί αυτό. Τελευταίο φουλάρισμα με φθηνή βενζίνη και ο πατριώτης συνοριακός μας υποδέχεται με ‘good΄morning’, πήραμε εσάνς από τας Ευρώπας μάλλον.

Τα συναισθήματα του να επιστρέφεις μετά από μια βδομάδα στην χώρα σου ίσως και να ήταν ανάμεικτα. Υπάρχει σίγουρα μια ανακούφιση που δε συνέβη κάτι απρόοπτο και μια χαρά που ακούς την γλώσσα σου. Από την άλλη, έχοντας για πρώτη φορά βιώσει την εμπειρία ενός τέτοιου ταξιδιού δεν μπορείς να μην στενοχωριέσαι που κάτι τέτοιο όμορφο τελειώνει και που επιστρέφεις σε πράγματα πιο οικεία.

Οικεία έπρεπε να είναι και η ζέστη, είχαμε μέρες να την ζήσουμε και τώρα που η Ελλάδα μας υποδέχεται με αυτήν (συν τα διαδοχικά διόδια) δυσανασχετούμε. Σκασμένοι στις cordurες βλέπουμε τον Θερμαϊκό (κάτι ήξεραν με το ‘θάλαττα, θάλαττα’ οι πρόγονοι), έχω από το μακρινό 2005 να δω την συμπρωτεύουσα.

Μεσημέρι και ο τόπος καίγεται, οι ώρες περνούν βασανιστικά αργά στην Εθνική. Χρειάζεται στάση, τυχαία διαλέγουμε τον Λαχανά, αλλά δεν υπάρχει ούτε περίπτερο ανοιχτό. Πέρα από τις εξόδους για βενζινάδικα (γνωστό το παράπονο) παραμένουμε Εγνατία. Ζέστη και η Καστοριά ακόμη μακριά.

Απογευματάκι βγαίνουμε από την Εγνατία, κοντεύω να κοιμηθώ από την πλήξη. Ευτυχώς μέχρι το Σιδηροχώρι που έχουμε κλείσει γι’ απόψε η ζωηρή ανάβαση με ξυπνά.

Φιλικότατος και πολύ φιλόξενος ο ιδιοκτήτης του γραφικού Nimbus, καλοδεχούμενο το ελληνικό φαγητό σε ταβερνάκι μετά από τόσες ημέρες.

Καλή μας ξεκούραση.

 

[estebahn]

Ημέρα 8η
Καστοριά – Αγρίνιο 321km

http://tinyurl.com/balkan-day8

Όμορφος προορισμός το Σιδηροχώρι παίρνουμε το πρωινό μας, αλλά ο παραδίπλα ένοικος έχει άλλα πλάνα: Μας ενημερώνει με στόμφο ότι αυτός και οι λοιποί κυνηγοί είναι οι αιμοδότες του Κράτους χάρη στις άδειες και τον φόρο των φυσιγγιών, ότι είναι οι υπερασπιστές της χώρας αφού ως ικανοί σκοπευτές θα αποκρούσουν τον εισβολέα και τέλος ότι στην επικείμενη Πείνα που θα πέσει μόνο οι δικές τους οικογένειες θα είναι χορτάτες αφού θα φέρνουν αυτοί φάσα και λαγό στο τραπέζι.

Λαγοί με πετραχήλια εν ολίγοις, φορτώνουμε το μηχανάκι (γαμώτο, τελευταία φορά ήταν) και αλέ. Από ψηλά η πόλη της Καστοριάς δείχνει γραφική. Από κοντά ακόμη καλύτερη.

Έχοντας φάει την ζέστη του κόσμου την περασμένη ημέρα αποφασίζουμε να μην αφιερώσουμε πολύ χρόνο στην Καστοριά. Άδικα βέβαια, αφού σήμερα η Εγνατία κινείται σε μεγαλύτερα υψόμετρα και οι θερμοκρασίες είναι εξαιρετικές.

Αυτό το κακό που η επιστροφή είναι πάντα συντομότερη ξαναχτυπά, είναι σχετικά νωρίς όταν παρκάρουμε στα αγαπημένα Γιάννενα για έναν καφέ στη λίμνη.

Οι ντόπιοι τραβάνε κουπί κάτω από το Μιτσικέλι, προσγειωνόμαστε και εμείς λίγο απότομα στις τιμές Ελλάδος.

Δρόμοι γνωστοί πια μέχρι τελευταίας λακούβας. Το Μενίδι αδιαμφισβήτητα κερδίζει το βραβείο χειρότερης ασφάλτου των οκτώ χωρών που πατήσαμε αυτές τις οκτώ ημέρες.

Δεν αργούμε να βρεθούμε στο Αγρίνιο, αφήνω με βαριά καρδιά την Άλεξ στο σπίτι της και τραβάμε την τελευταία μας φωτό ακριβώς εκεί που τραβήξαμε ξημερώματα του περασμένου Σαββάτου την πρώτη. Μια υπέροχη βδομάδα στο δρόμο έλαβε τέλος.







Σημείωση: Πρέπει να κάνω και ένα τελευταίο post με τα διάφορα διαδικαστικά όπως τα είδα έχοντας πραγματοποιήσει τα ταξίδι.

 

[estebahn]

Απολογισμός
Για αρχή, σας ευχαριστώ όλους για το χρόνο σας να διαβάσετε ως εδώ. Ξέρω πως από άποψη φωτογραφιών δεν έφτασα το επίπεδο άλλων και δεν φταίει μόνο το ότι προέρχονται από low end κινητό και μια compact. Προσπάθησα να κάνω το κείμενο να κυλάει χωρίς (ελπίζω!) πάρα πολλές λεπτομέρειες ή ξερές φωτό. Κλείνω με μερικά συμπεράσματα για το ταξίδι.

Διαδρομές: Συνήθως, όταν σκέφτεσαι τις παραπάνω χώρες μάλλον on-off έρχεται πρώτο στο μυαλό. Εν τέλει οι δρόμοι ήταν ανώτεροι των προσδοκιών, τόσο σε άσφαλτο όσο και σε χάραξη. Επίσης ο νομοθέτης εκεί επιτρέπει (ναι, με σήμανση) προσπεράσεις σε στροφές με ορατότητα. Επίσης, διαγράμμιση στα άκρα του δρόμου προειδοποιεί για κάθετους δρόμους ή για σημεία εισόδου / εξόδου αυτοκινήτων από παρακείμενα σπίτια, είναι πιο βολικό απ’ ότι ακούγεται. Αρνητική εντύπωση η έλλειψη φωτισμού στα τούνελ της πλούσιας Κροατίας, τυφλωνόσουν πλήρως τα πρώτα μέτρα.

Μοτοσυκλέτα: Αποδείχτηκε αρκούντως άνετο για δυο άτομα το CBR, οι χώροι ήταν υπεραρκετοί, οι σέλες ΟΚ και η χαμηλή απόσταση από το έδαφος δεν ενόχλησε κάπου. Να σημειώσω κάτι που το είχα έγνοια, τα ελαστικά παρότι μαλακά S20 δεν έδειξαν να φθείρονται υπερβολικά, όπως έχει γραφτεί ότι συμβαίνει σε δρόμους της Ιταλίας πχ.

Πλοήγηση: Όπως έγραψα και στην αρχή, χρησιμοποίησα GPS μόνο μέσα στις πόλεις. Το HERE έχει το μεγάλο πλεονέκτημα ότι έχεις offline χάρτες, αλλά δεν έλειψαν μπόλικα crashαρίσματα, ενώ όπως είχα διαπιστώσει και σε άλλες χώρες έχει θέμα με τους κυκλικούς κόμβους.
Εκτός πόλεων, το σύστημα με τα ‘waypoints’ σημειωμένα σε χαρτί στο tankbag εν τέλει βόλεψε, κάναμε και μερικές αναστροφές από λάθη, αλλά πιο πολύ επιθυμητά είναι αυτά για μένα, παρά το αντίθετο.

Επικοινωνία: Με τους ντόπιους κάπως βγαίνει άκρη. Στα τουριστικά μέρη όλοι μιλούν καλά αγγλικά, στα υπόλοιπα με λίγη καλή διάθεση συνεννοείσαι. WiFi υπάρχει σε κάθε κατάστημα σχεδόν για επικοινωνία με Ελλάδα. Χρειάστηκαν δύο κλήσεις σε ιδιοκτήτες δωματίων, το roaming είναι ακριβό, οπότε μην ταξιδέψετε με χαμηλό υπόλοιπο στο καρτοκινητό σας. Οι διαφορές χρέωσης από χώρα σε χώρα είναι μεγάλες, μπορεί στη μια να βλέπετε ότι το υπόλοιπό σας επαρκεί για πεντάλεπτη κλήση και μετά τα σύνορα να μην αρκεί για την πατροπαράδοτη αναπάντητη. Mobile data τα ξεχνάτε τελείως, η χρέωση είναι της τάξης του €/Megabyte, οπότε ότι χρειαστείτε από χάρτες, googling ή διεύθυνση καταλύματος φροντίστε να το έχετε ήδη αποθηκευμένο.

Συνάλλαγμα: Τα ευρώ είναι ευρέως αποδεκτά για πληρωμή, όχι παντού, αλλά σχεδόν παντού. Ρέστα θα πάρετε στο τοπικό νόμισμα ωστόσο, είχα ακούσει ότι δίνονται σε ότι ισοτιμία να ‘ναι, οπότε χρήσιμο είναι να κάνετε ένα ποσό συνάλλαγμα. Ανταλλακτήρια βρίσκονται παντού, μόνο τα Σκοπιανά χρήματα δυσκολευτήκαμε να ξεφορτωθούμε. Χρήσιμο είναι ένα σκονάκι με τις ισοτιμίες για να έχετε μια τάξη μεγέθους των τιμών που βλέπετε σε καταλόγους και καταστήματα.

Κόστος: Φοβούμενοι τα όσα έγιναν με τα capital controls το περασμένο καλοκαίρι και τον κόσμο που βρέθηκε στο εξωτερικό χωρίς δυνατότητα να χρησιμοποιήσει το λογαριασμό του (γεια σου wildbilly!), προτιμήσαμε να ταξιδέψουμε με μετρητά. Το κοινό ταμείο είχε κατά την αναχώρηση 900€ διεσπαρμένα σε τρία πορτοφόλια για ασφάλεια. Επιστρέψαμε με 200 περίπου, ήτοι 350€ /άτομο για οκτώ ημέρες ταξιδιού. Στην τιμή αυτή περιλαμβάνονται τα πάντα, βενζίνες, διαμονή, φαγητό και ποτό (που κάθε άλλο παρά τα στερηθήκαμε), μικροσουβενίρ και κάποια ψώνια σε ρούχα που έκανε η Άλεξ. Νομίζω πως πρόκειται για μικρό έξοδο δεδομένων των πόσων πραγμάτων είδαμε. Στην Ελλάδα είχαν χρειαστεί περισσότερα για 3 βραδιές στα Σύβοτα το περασμένο καλοκαίρι. Οπότε, αν σκοπεύετε να πάτε διακοπές κάπου του χρόνου, βάλτε κάτω τα νούμερα, ίσως ένα παρόμοιο ταξίδι να μην είναι πολυτέλεια / υπερβολή, αλλά οικονομικότερη εναλλακτική.

Βενζίνες: Είχα διαβάσει πώς τα εκτός Ελλάδος καύσιμα είναι καθαρότερα με αποτέλεσμα να πέφτει η κατανάλωση. Η αυτονομία με ενδιέφερε περισσότερο που είναι πρόβλημα για το μικρό τεπόζιτο μου, τελικά όντως παρατήρησα μια αύξηση της τάξης του 20%, έκανα 220+ km πριν τη ρεζέρβα για πρώτη φορά. Οι τιμές των καυσίμων είναι επίσης χαμηλότερες, παραθέτω το τι συνάντησα για να έχει κανείς μέτρο σύγκρισης.

Επίτηδες δεν γράφω τιμές κατανάλωσης, δεν με ξετρελαίνει η μόδα των τελευταίων ετών να είναι από τα πρώτα που αναφέρονται για ένα ταξίδι.

Εμπειρία: Συμπερασματικά ήταν μια φανταστική εμπειρία που, αν έχετε την δυνατότητα, την συνιστώ ανεπιφύλακτα. Το να είσαι στον δρόμο για αρκετές ημέρες με την μοτοσυκλέτα σου, να κοιμάσαι κάθε βράδυ σε άλλο τόπο, να βλέπεις τόσες διαφορετικές εικόνες και κουλτούρες, να διαπιστώνεις πόσο άδικα είναι τα στερεότυπα για τους γείτονες είναι εμπειρίες που αξίζουν να ζήσει κανείς. Μέχρι πρόσφατα δεν διανοούμουν δικάβαλο ένα τέτοιο ταξίδι, αποδείχτηκε πώς αν γίνει με άνθρωπο με παρόμοια γούστα και αντοχές είναι διασκεδαστικό να μοιράζεσαι από τόσο κοντά την εμπειρία.

Περί ADVride: Δεν χρειαζόταν το αμέσως προηγούμενο θέμα να είναι η τρομερή περιπέτεια του Μαγγελάνου στα σύνορα της Κίνας για να αντιληφθώ ότι το συγκκριμένο ταξίδι είναι βόλτα για τσιγάρα συγκρινόμενο με άλλα που υπάρχουν στο φόρουμ. Εξ' άλλου εν πολλοίς αποτελεί την πεπατημένη όσων διαλέγουν να κινηθούν στις άμεσα ή έμμεσα γειτονικές μας χώρες. Ωστόσο, παρατηρώντας πόσο συχνά ανοίγονται θέματα ζήτησης πληροφοριών για αυτά τα μέρη, ενδεχομένως έχει νόημα να υπάρχει συγκεντρωμένο άλλο ένα ταξίδι. Και ίσως το γεγονός οτι πραγματοποιήθηκε δικάβαλο με ένα μη-ADV μηχανάκι όπως το 600F μου με μη-ADV εξοπλισμό και ADV-άπειρους αναβάτες, ίσως όλος αυτός ο συνδυασμός να προτρέψει και άλλους να το τολμήσουν.
Τέλος, η διαδρομή της τέταρτης ημέρας, περνάει από λιγότερο γνωστά αλλά πανέμορφα μέρη, είναι οδηγικά η πιο ενδιαφέρουσα και σίγουρα αξίζει κανείς να την έχει στα υπ' όψιν.

Δεν φλυαρώ άλλο, καλούς δρόμους σε όλους!

 

[sugariasgeorge]

:l2:
:2ob:

 

[petros KLR]

Ταξιδαρα εκανες Στεφανε....ωραιες φωτο εβγαλες κ πολυ αναλυτικα τα εγραψες!!!!
Περασατε καλα κ αυτο φαινεται!!
Εχουν δικιο οσοι λενε οτι παε ταξιδι με οποιο μηχανακι εχεις.... ολα κανουν...ορεξη κ αγαπη να εχεις για αυτα κ για τα ταξιδια!!!

 

[onroad]

Κάθε ταξιδιωτικό έχει την αξία του και σίγουρα μια θέση εδω μεσα .
Ταξιδέψαμε μαζι σου ,όπως με τον μαγκελανο στην Ασία ,όπως με τον ζιμαρουλι στις βορειες χωρες και με τον ιερονιμο στη Μύκονο .

Να είστε πάντα καλά και με όρεξη για περιπέτειες !

Περιμένουμε το επόμενο ταξιδιωτικό σου .



Sent from my iPhone using Tapatalk