KTiNoS
Μέλος
- Όνομα
- Athanassiou Nikos
- Μοτό
- XT 600 sm TDM 900
Τον γνώρισα στην Ιταλία κάπου στα 90ς δεν θυμάμαι που. (Σε κάποιο σαλόνι μοτοσυκλέτας ή συνάντηση μοτοσυκλετών, ίσως στη Βερόνα)
Δήλωνε δημοσιογράφος στην πραγματικότητα όμως ήταν ταξιδευτής, ποιητής, τραγουδοποιός, τρομερός παρατηρητής, τρομερός αφηγητής και κατά προέκταση, όπως έλεγε ο ίδιος για τον εαυτό του...
-Περίεργος σαν μαϊμού.
Μοτοσικλετιστή με την έννοια που έχουμε στην Ελλάδα δεν τον έλεγες.
Είχε επιλέξει μια ταπεινή βέσπα για να ταξιδεύει στον κόσμο και έτσι όπως ήταν μικρούλης πίστευε ότι μπορεί να περνάει ντούκου αφού η εικόνα του δεν ήταν απειλητική για κανέναν
Μοιραίο λάθος αφού στην Αφρική τον έπιασαν όμηρο, του πήραν τα ελάχιστα με τα οποία ταξίδευε και τελικά όταν κατάλαβαν ότι δεν θα βγάλουν λίτρα απ αυτόν, γιατί κανείς δεν νοιάζονταν, τον αμόλησαν να μην χάνουν χρόνο.
Από εξοπλισμό δεν είχε και πολλά, ότι βρήκε σπίτι του αρχικά.
Όταν τον έβλεπες από κοντά σου έκανε εντύπωση το σπινθηροβόλο βλέμμα του και το θάρρος που έδειχνε να έχει, ενώ δεν του έπαιρνε πάνω από 5 λεπτά να σου πάρει την προσοχή και την κρατήσει για ώρες.
-Είμαι ένας ρομαντικός ταξιδευτής είχε πει και τον κοιτάξαμε περίεργα γιατί εκείνη την εποχή δεν είχαμε ιδέα τι σημαίνει η λέξη και το πρόβλημα με τα λουλούδια ήταν ότι δεν μπορούσαμε να τα φάμε. 155 άλογα μηχανάκι μας φαίνονταν λίγο και ο άντρας ξεχώριζε για 2 πράγματα, το ένα ήταν το σουτ του.
Θα περνούσαν χρόνια να καταλάβω τι ήθελε να πει ποιητής, αφού ο Τζιόρτζιο ήταν αληθινός ποιητής και στα λιγοστά υπάρχοντα του υπήρχε πάντα μια κιθάρα.
Λίγο αργότερα μας είπε πως ήταν στο δρόμο απ τα 16 με το μάτζικ μπας με το οποίο είχε φτάσει ως την Ινδία.
Ο πατέρας του τον στήριζε οικονομικά και θεωρούσε τον εαυτό του τυχερό που δεν έπεσε στη βελόνα.
Ο Τζιόρτζιο ήταν 10 χρόνια μεγαλύτερος από εμένα. Με δεδομένο ότι η Ελλάδα ακολουθεί την Ιταλία με διαφορά 10 ετών και βάλε είδα τον εαυτό μου μέσα σ αυτό. Κι εγώ είχα αρχίζει να ταξιδεύω στα 16 και μπορεί να μην είχα φτάσει Ινδία αλλά είχα πάει Διδυμότειχο, με μοτοποδήλατο, να δω που τελειώνει η Ελλάδα και Ν Αφρική. Θεωρούσα κι εγώ τον εαυτό μου τυχερό που δεν έμπλεξα μ αυτά τα σκατά. (ναρκωτικά)
Εγώ όμως δεν ήμουν περίεργος σαν... Μαϊμού. ήμουν μονολιθικός σαν γορίλας.
Στην ερώτηση ποια ήταν η πιο δύσκολη στιγμή του ταξιδιού σου ο Τζιόρτζιο παραδόξως δεν απάντησε όταν με πιάσανε οι μαύροι αντάρτες αλλά είπε....
-Όταν με ρώτησαν με τι μούτρα ταξιδεύω στην Αφρική μ όλη αυτή τη δυστυχία γύρω μου????
Με κάποιο τρόπο μου θύμισε τον παππού μου όπου όταν έλεγε
-Σα δε ντρέπεσαι!
Πάγωνα.
Η ηθική του ανθρώπου αυτού ήταν σε άλλο επίπεδο
Ο Τζιότζιο είχε μαγευτεί από την Άπω Ανατολή.
Μια μέρα στο δρόμο για το Ανόι είχε βάλει τα κλάματα από την ομορφιά που έβλεπε.
Εμείς ξέραμε μόνο τον πόλεμο.
Τελικά έζησε στην Κίνα όπου παντρεύτηκε και μόλις πήρε Κινέζικο δίπλωμα τη γύρισε όλη.
Ήταν ο πρώτος άνθρωπος που το έκανε αυτό και πιθανότατα και ο τελευταίος ως σήμερα.
Είπε ότι εγώ με τον δυτικό πολιτισμό έχω πάψει να έχω επαφή εδώ και 25 χρόνια
πράγμα που κατάλαβα 100% αφού κι εγώ ταξίδευα Ευρώπη την εποχή εκείνη και πολιτισμό αδυνατούσα να δω, τουλάχιστον στην καθημερινότητα.
Ο Τζιόρτζιο, μετά το θάνατο του πατέρα του, σπάνια έρχονταν στην Ευρώπη και αυτό το έκανε για να δει τον εκδότη του.
Οι υπάλληλοι του εκδοτικού οίκου είπαν πως κάθε φορά που τον έβλεπαν ήταν γιορτή !
Ετοίμαζε ένα βιβλίο για το Θιβέτ το οποίο δεν πρόλαβε να τελειώσει γιατί πέθανε από άγνωστα αίτια.
Μια μόλυνση είπανε που ίσως τελικά ήταν καρκίνος από έκθεση σε τοξικές ουσίες.
Η περιγραφή, του πως είναι να ταξιδεύεις με το τελευταίο φως της ημέρας με συνόδευσε για πάντα αφού ποτέ ως εκείνη τη στιγμή δεν είχα.. παρατηρήσει το λυκόφως.
Δήλωνε δημοσιογράφος στην πραγματικότητα όμως ήταν ταξιδευτής, ποιητής, τραγουδοποιός, τρομερός παρατηρητής, τρομερός αφηγητής και κατά προέκταση, όπως έλεγε ο ίδιος για τον εαυτό του...
-Περίεργος σαν μαϊμού.
Μοτοσικλετιστή με την έννοια που έχουμε στην Ελλάδα δεν τον έλεγες.
Είχε επιλέξει μια ταπεινή βέσπα για να ταξιδεύει στον κόσμο και έτσι όπως ήταν μικρούλης πίστευε ότι μπορεί να περνάει ντούκου αφού η εικόνα του δεν ήταν απειλητική για κανέναν
Μοιραίο λάθος αφού στην Αφρική τον έπιασαν όμηρο, του πήραν τα ελάχιστα με τα οποία ταξίδευε και τελικά όταν κατάλαβαν ότι δεν θα βγάλουν λίτρα απ αυτόν, γιατί κανείς δεν νοιάζονταν, τον αμόλησαν να μην χάνουν χρόνο.
Από εξοπλισμό δεν είχε και πολλά, ότι βρήκε σπίτι του αρχικά.
Όταν τον έβλεπες από κοντά σου έκανε εντύπωση το σπινθηροβόλο βλέμμα του και το θάρρος που έδειχνε να έχει, ενώ δεν του έπαιρνε πάνω από 5 λεπτά να σου πάρει την προσοχή και την κρατήσει για ώρες.
-Είμαι ένας ρομαντικός ταξιδευτής είχε πει και τον κοιτάξαμε περίεργα γιατί εκείνη την εποχή δεν είχαμε ιδέα τι σημαίνει η λέξη και το πρόβλημα με τα λουλούδια ήταν ότι δεν μπορούσαμε να τα φάμε. 155 άλογα μηχανάκι μας φαίνονταν λίγο και ο άντρας ξεχώριζε για 2 πράγματα, το ένα ήταν το σουτ του.
Θα περνούσαν χρόνια να καταλάβω τι ήθελε να πει ποιητής, αφού ο Τζιόρτζιο ήταν αληθινός ποιητής και στα λιγοστά υπάρχοντα του υπήρχε πάντα μια κιθάρα.
Λίγο αργότερα μας είπε πως ήταν στο δρόμο απ τα 16 με το μάτζικ μπας με το οποίο είχε φτάσει ως την Ινδία.
Ο πατέρας του τον στήριζε οικονομικά και θεωρούσε τον εαυτό του τυχερό που δεν έπεσε στη βελόνα.
Ο Τζιόρτζιο ήταν 10 χρόνια μεγαλύτερος από εμένα. Με δεδομένο ότι η Ελλάδα ακολουθεί την Ιταλία με διαφορά 10 ετών και βάλε είδα τον εαυτό μου μέσα σ αυτό. Κι εγώ είχα αρχίζει να ταξιδεύω στα 16 και μπορεί να μην είχα φτάσει Ινδία αλλά είχα πάει Διδυμότειχο, με μοτοποδήλατο, να δω που τελειώνει η Ελλάδα και Ν Αφρική. Θεωρούσα κι εγώ τον εαυτό μου τυχερό που δεν έμπλεξα μ αυτά τα σκατά. (ναρκωτικά)
Εγώ όμως δεν ήμουν περίεργος σαν... Μαϊμού. ήμουν μονολιθικός σαν γορίλας.
Στην ερώτηση ποια ήταν η πιο δύσκολη στιγμή του ταξιδιού σου ο Τζιόρτζιο παραδόξως δεν απάντησε όταν με πιάσανε οι μαύροι αντάρτες αλλά είπε....
-Όταν με ρώτησαν με τι μούτρα ταξιδεύω στην Αφρική μ όλη αυτή τη δυστυχία γύρω μου????
Με κάποιο τρόπο μου θύμισε τον παππού μου όπου όταν έλεγε
-Σα δε ντρέπεσαι!
Πάγωνα.
Η ηθική του ανθρώπου αυτού ήταν σε άλλο επίπεδο
Ο Τζιότζιο είχε μαγευτεί από την Άπω Ανατολή.
Μια μέρα στο δρόμο για το Ανόι είχε βάλει τα κλάματα από την ομορφιά που έβλεπε.
Εμείς ξέραμε μόνο τον πόλεμο.
Τελικά έζησε στην Κίνα όπου παντρεύτηκε και μόλις πήρε Κινέζικο δίπλωμα τη γύρισε όλη.
Ήταν ο πρώτος άνθρωπος που το έκανε αυτό και πιθανότατα και ο τελευταίος ως σήμερα.
Είπε ότι εγώ με τον δυτικό πολιτισμό έχω πάψει να έχω επαφή εδώ και 25 χρόνια
πράγμα που κατάλαβα 100% αφού κι εγώ ταξίδευα Ευρώπη την εποχή εκείνη και πολιτισμό αδυνατούσα να δω, τουλάχιστον στην καθημερινότητα.
Ο Τζιόρτζιο, μετά το θάνατο του πατέρα του, σπάνια έρχονταν στην Ευρώπη και αυτό το έκανε για να δει τον εκδότη του.
Οι υπάλληλοι του εκδοτικού οίκου είπαν πως κάθε φορά που τον έβλεπαν ήταν γιορτή !
Ετοίμαζε ένα βιβλίο για το Θιβέτ το οποίο δεν πρόλαβε να τελειώσει γιατί πέθανε από άγνωστα αίτια.
Μια μόλυνση είπανε που ίσως τελικά ήταν καρκίνος από έκθεση σε τοξικές ουσίες.
Η περιγραφή, του πως είναι να ταξιδεύεις με το τελευταίο φως της ημέρας με συνόδευσε για πάντα αφού ποτέ ως εκείνη τη στιγμή δεν είχα.. παρατηρήσει το λυκόφως.
Τελευταία επεξεργασία:
