Έχει περάσει ήδη μισή ώρα που βρίσκομαι φαρδύς πλατύς στο κρύο λασπωμένο έδαφος…το κορμί μου έχει αρχίσει να μπαίνει σε κατάσταση σοκ αφού στράγγισε πια από την αδρεναλίνη…ο πόνος με παραλύει και το μόνο που μένει προς το παρόν είναι οι σκέψεις που κατακλύζουν τον εγκέφαλο μου και η θέα της χοντρής ξαπλωμένης πάνω στον αριστερό της κύλινδρο…τα μούτρα της με κοιτάζουν αλλήθωρα και με παράπονο…δεν είναι ούτε λίγες μέρες που κυλούσε πάνω στα καινούρια της τακούνια χαρούμενη και γυαλισμένη… με τα καινούρια της αστραφτερά καγκελάκια, φρεσκολουσμένη και με αυτοπεποίθηση, ώριμη «κυρία με τα ούλα της», κυλούσε και βροντούσε ο τόπος…με κοιτάζει και είναι σα να με ρωτάει «γιατί»…
Μια ώρα πριν βρίσκομαι στο σπίτι μου και ετοιμάζομαι να φύγω για μια σύντομη χωμάτινη βόλτα στην κορυφή του λόφου, στο εκκλησάκι του προφήτη Ηλία…Έχω αλωνίσει την περιοχή παλιότερα με το εντούρο και θυμάμαι την ωραία θέα από ψηλά…Η χειμωνιάτικη μέρα είναι κρύα αλλά ηλιόλουστη, ότι πρέπει για μοτοβόλτα…Δεν έχω και πολύ χρόνο και λέω στον εαυτό μου «έλα μωρέ για μια ωρίτσα θα πας, που να ντύνεσαι τώρα κανονικά…βάλε το μπουφάν της μηχανής, πάρε και τα γάντια και κράνος και πάμε…να πάω να βάλω και τις μπότες?...όχι μωρέ, καλό είναι και το μποτάκι που φοράς, δεν πας και για εντούρο»…
Λίγο αργότερα φτάνω στην είσοδο του χωματόδρομου και σταματάω…Δοκιμάζω με το πόδι την πρόσφυση και μου φαίνεται καλούτσικη…είναι κάπως υγρή η επιφάνεια αλλά γενικά το βλέπω να κρατάει…άλλωστε ένας απλός δασικός δρόμος είναι…σαν καλός αντβεντσουράς, ρυθμίζω την ανάρτηση και το antispin στο εντούρο mode και ορμάω δίχως αύριο στα πρώτα στροφιλίκια…με τα νέα πατούμενα 60/40 της πιρέλι νοιώθω και καλά ψιλοχωμάτινος και αρχίζω τα χορευτικά…γκράου γκράου η χροντρή και φρρρρρρ αριστερά - δεξιά να χορεύει με χάρη στη σχετικά περιορισμένη πρόσφυση, όλα καλά και όλα υπό έλεγχο όταν ξαφνικά φρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρ τσακ μπαμ κρατς φλουτς κρακακράου, όλα μαζί σε αργή κίνηση σαν σκηνή από ταινία του Αγγελόπουλου, το οπτικό μου πεδίο άλλαξε 180 μοίρες και βρέθηκα στην προνομιακή θέση να κοιτάζω ανάσκελα τα σύννεφα…ο τελευταίος ρόγχος από τη χοντρή πεσμένη λίγο πιο πέρα, πατ-πατ-πατ-τσουφ και ανασηκώνω το κεφάλι για να κοιτάξω το πόδι μου που έχει αλλάξει κατεύθυνση από την κνήμη και κάτω…Η αδρεναλίνη είναι ακόμα στα ύψη βεβαίως, όμως πονάω πολύ και ξέρω από προηγούμενες πικρές εμπειρίες ότι έχω λίγο χρόνο για να προσπαθήσω να σωθώ πριν το σοκ και η υποθερμία με ζαλίσουν και χάσω κάθε ικανότητα λογικής σκέψης…
Προσπαθώ και σέρνω το κορμί μου περίπου ένα μέτρο για να απομακρυνθώ από το κέντρο του δρόμου…είμαι πεσμένος πάνω σε κατηφορική στροφή και αν κατεβαίνει μαλλιοκούβαρα κανένας αγρότης από το βουνό δε θα προλάβει να φρενάρει και θα με πάρει παραμάζωμα…δε μπορώ να κουνηθώ περισσότερο, ο πόνος με ξαπλώνει πάλι στη λάσπη…Φωνάζω «γιατί θεέ μου» και η φωνή μου αντιλαλεί και τρομάζει τα ζώα του δάσους…Για καλή μου τύχη, έχω το κινητό μου τηλέφωνο στην τσέπη του μπουφάν…99 τοις εκατό των περιπτώσεων το έχω στο τσαντάκι μου μέσα στο top case…Σήμερα δεν πήρα το top case και ευτυχώς γιατί δε θα μπορούσα να συρθώ μέχρι τη χοντρή για να βγάλω το κινητό από το top case…Το τηλέφωνο δεν έχει σπάσει, έχει μια χαρά σήμα και ξεκινώ τηλεφωνόντας στο φίλο μου το Λουκά, στο φίλο μου τον Κώστα και στη γυναίκα μου, κλαίγοντας και παρακαλώντας να με σώσουν…Ευτυχώς είμαι κοντά στην πόλη και ο Λουκάς και ο Κώστας ξέρουν πάνω κάτω που μπορεί να είμαι…
Είμαι ακόμα ξαπλωμένος στη λάσπη…τα χέρια μου έχουν παγώσει και δε νοιώθω τα δάχτυλα μου…Έχω αρχίσει και ψιλοχάνω τις αισθήσεις μου όταν ακούω τον ήχο κινητήρα…είναι ο Λουκάς με τον πατέρα του που ήρθαν να με σώσουν…αμέσως μετά έρχεται και ο Κώστας με ομάδα διάσωσης…Με μεταφέρουν στην καρότσα ενός αγροτικού, αφού βάζουν το πόδι σε αυτοσχέδιο νάρθηκα, με σκεπάζουν με γούνες, μου βάζουν σκούφο και ξεκινάει το μαρτυρικό ταξίδι για το νοσοκομείο…Ο Λουκάς έχει σηκώσει τη χοντρή, την καλοπιάνει λίγο και καταφέρνει να τη βάλει μπροστά…Με συνοδεύει για λίγο στη διαδρομή και η αλλήθωρη ματιά της με στοιχειώνει με κείνο το «γιατί»…
Έχει περάσει πια ένας χρόνος και κάτι από εκείνη την ημέρα…έχουν μεσολαβήσει 3 σοβαρά χειρουργεία και ακόμα βρίσκομαι σε διαδικασία θεραπείας…ατυχία στην ατυχία η λάμα που μπήκε αρχικά για να μαζέψει τα κομμάτια μου κάποια στιγμή έσπασε και κατέληξα τώρα να έχω εξωτερική οστεοσύνθεση και μπροστά μου άλλα 2 σοβαρά χειρουργεία και έξι μήνες υπομονής…
Τι κέρδισα, τι έχασα? Γιατί μου συνέβη κάτι τέτοιο? Τι πήγε στραβά και τι θα μπορούσα να αποφύγω? Πολλά τα ερωτηματικά, πολλά τα γιατί και τα πως…Πόσες φορές πρέπει να χτυπήσω άσχημα για να καταλάβω ότι κάτι πάει στραβά? Στο ίδιο πόδι δεν έχω σπάσει γόνατο και χιαστούς? Στο ίδιο πόδι δεν έχω σπάσει την κοτύλη? Ξέχασα τους τρεις μήνες ταλαιπωρίας και στις προηγούμενες δύο περιπτώσεις? Ξέχασα τους πόνους, την ακινησία, τη στενοχώρια? Πόσο κόσμο γύρω μου έχω επηρεάσει? Γονείς, οικογένεια, φίλους, συναδέρφους…Τώρα καταλαβαίνω γιατί φοβούνται η γυναίκα μου και η κόρη μου κάθε φορά που φεύγω για ταξίδι με τη μηχανή…Καταλαβαίνω γιατί ο φίλος μου ο Σάκης φοβάται πια περισσότερο να πιει το αίμα στο «κατέμ 990 το αρ» και ας λένε οι Αυστριακοί «ρέντυ του ρέις»…Καταλαβαίνω γιατί ο Λουκάς με έκραζε πέρυσι στη Βοσνία, στο φαράγγι του Durmitor όπου είχα λυσσάξει στο στενό στροφιλίκι, δε λέω άλλα γιατί ντρέπομαι πια…Καταλαβαίνω γιατί ο φίλος μου ο Γιάννης οδηγάει τόσο στρωτά…όχι αργά αλλά στρωτά, με νου και γνώση…
Θύμωσα, ξαναθύμωσα, φώναξα, έκλαψα, κατηγόρησα το σύμπαν, το κακό το μάτι, την κακή στιγμή…στο τέλος αποδέχτηκα την κατάσταση μου…τις πατερίτσες, τους πόνους, το στρες των χειρουργείων και των δωματίων των νοσοκομείων, την ακινησία στον καναπέ μου, το αίσθημα ανυπαρξίας, αχρηστίας, ανικανότητας…Αποδέχθηκα την απώλεια της θέσης μου στη δουλειά, το προσωρινό «παρκάρισμα» μέχρι να γίνω καλά, την αβεβαιότητα για το μέλλον μου…Θα γίνω καλά και πότε, θα γυρίσω στη δουλειά και τι δουλειά θα κάνω, πόσα πράγματα θα αλλάξουν στη ζωή μου ακόμα? Τι ακόμα θα πάει στραβά? Θα μπορέσω να ξανακαβαλήσω τη χοντρή που τόσο αγαπώ? Κλείνω τα μάτια και με βλέπω να φορτώνω τη χοντρή και να χάνομαι στον ορίζοντα σαν το μοναχικό καουμπόι όπως έκανα τα τελευταία 30 χρόνια…τόσα ταξίδια, τόσες χώρες, τόσες εικόνες, τόσα βουνά και λαγκάδια.. το εντούρο…ααχ το εντούρο…η μυρωδιά του νοτισμένου χώματος, τα σκληρά μονοπάτια, ο ιδρώτας, η αδρεναλίνη και η γλυκιά κούραση, οι αντροπαρέες, οι πλάκες και τα γέλια, οι χαζοπτώσεις, τα τσιμπούσια το βράδυ στην ταβέρνα μετά από μια κουραστική ημέρα στο βουνό….ανοίγω πάλι τα μάτια και κοιτάζω τη ζωή να περνάει από το παράθυρο…
Ρωτάω ξανά, τι έχασα, τι κέρδισα…Ο μόνος τρόπος για να πάω μπροστά είναι να πιστέψω ότι μόνο κέρδισα…Τη συνειδητοποίηση τόσων πραγμάτων…Πήγαινα με χίλια όλη μου τη ζωή…wildbilly το παρατσούκλι από έφηβος…άγριος και επιθετικός…θυμωμένος με τη ζωή, με τον εαυτό μου, με τους άλλους…Να διαλέγω πάντα τα δύσκολα τα μονοπάτια, τα επικίνδυνα κόντρα σε όλα και σε όλους…στον ασφυκτικό έλεγχο των γονιών, το μικροαστισμό, τον καθωσπρεπισμό, τους ανώτερους στο στρατό και στις δουλειές, ανυπόμονος και θυμωμένος, με μηδενική ανοχή στην ανθρώπινη βλακεία, τίγκα γεμάτος από πίκρα που μου απομυζούσε καθημερινά την αγάπη για τη ζωή…ακόμα και στην οδήγηση μοτοσυκλέτας, υπήρχαν στιγμές που πίεζα την τύχη μου πέρα από τα όρια της ενθουσιώδους οδήγησης…λες και έβγαζα το θυμό μου ισορροπώντας στα όρια των αυτοκτονικών τάσεων, λες και δε με ένοιαζε πια τι θα γίνει…
Κοιτάζω έξω από το παράθυρο….ο χρόνος έχει αλλοιωθεί…είναι λες και κυλάει μέσα σε μια καραμέλα…αργά και σταθερά, μετράω τις μέρες και ξεκαθαρίζω τις σκέψεις μου…πετάω τα κλισέ και τους αφορισμούς και κρατάω μια φωτεινή εικόνα…ήταν να μου συμβεί κάτι τόσο δυνατό για να καταφέρω να δω καλύτερα τον εαυτό μου και τη θέση μου στο σύμπαν, να επαναπροσδιορίσω τις αξίες μου και τις σχέσεις μου με τους ανθρώπους, να εκτιμήσω ότι έχω καταφέρει έως τώρα, να βρω έναν κανονικό ρυθμό, να ικανοποιούμαι με τα απλά πράγματα, να χαίρομαι τη ζωή και αυτό που είμαι, να πάψω πια να είμαι θυμωμένος, να γίνω απλά ένας καλύτερος άνθρωπος…
Τα ωραία πράγματα είναι πάντα, ή ακριβά, ή επικίνδυνα ή και τα δύο…Τα ωραία μονοπάτια είναι τα δύσκολα, τα άγνωστα, αυτά που μπορούν να σε πληγώσουν αν δεν προσέξεις…Δεν αφήνω πίσω μου ούτε τα ωραία πράγματα ούτε τα δύσκολα και άγνωστα αλλά στο εξής θα τα απολαμβάνω με τη γνώση και την εμπειρία που απέκτησα και που ταιριάζει στα 50 μου χρόνια…
Κλείνω πάλι τα μάτια…είναι νωρίς το πρωί…ο ήλιος μόλις ανατέλλει και εγώ, δυνατός και στιβαρός φορτώνω τη χοντρή και φεύγω στον ορίζοντα για το επόμενο ταξίδι μου…μόνο που τώρα χαμογελώ ανακουφισμένος, ήρεμος και ευτυχής μέσα από το κράνος…οδηγώ χαλαρά και απολαμβάνω το δρόμο, τη φύση, τις εικόνες που εναλλάσσονται και το γουργουρητό της αγαπημένης χοντρής μου…πατ πατ πατ…
