Την τελευταία φορά που είχα κάνει την ίδια διαδρομή το 2011 είχε βγει χαλαρά. Αλλά την Κυριακή η φύση είχε άλλη γνώμη. Είχε αλλάξει 100% την μορφολογία της διαδρομής. Είχαν πέσει οι χωματόδρομοι σε πολλά σημεία μεταξύ Αλεποχωριου και Μαυρολιμνης και στην θέση τους υπήρχαν γκρέμια. Και είχαν δημιουργηθεί κάθετα λούκια με πέτρες που είχαν κατεβάσει τα νερά και οι κατολισθήσεις. Περάσαμε αρκετά τέτοια σημεία, αλλά σε κάποια φάση αναγκαστήκαμε να σταματήσουμε και να βρούμε εναλλακτικό χωματόδρομο, γιατί μες στον δρόμο μας είχε δημιουργηθεί κάθετα ξεροπόταμος ενάμιση μέτρο βάθος και δυο-τρία μέτρα πλάτος, είναι στο σημείο που ο gsmaniac κάνει αναρρίχηση! στο σημείο που είναι σήμερα ο ξεροπόταμος το 2011 υπήρχε φλατ χωματόδρομος!
Στην συνέχεια γυρίσαμε λίγο πιο πίσω, και πιάσαμε άλλον χωματόδρομο που κινούνταν παράλληλα με τον προηγούμενο αλλά πιο ψηλά. Και εκεί μια από τα ίδια.. προχωρήσαμε πάλι όσο μπορούσαμε και στον δεύτερο χωματόδρομο, ώσπου σε ένα σημείο είχε πέσει όλος ο χωματόδρομος και στην θέση του είχε δημιουργηθεί καταρράκτης. Εκεί αναγκαστήκαμε να σταματήσουμε πάλι, και αποφασίσαμε να εγκαταλείψουμε το συγκεκριμένο κομμάτι του βουνού μεταξύ Αλεποχωριου και Μαυρολιμνης, γιατί το φαινόμενο ήταν γενικευμένο σε όλο εκείνο το κομμάτι του βουνού, και δεν ήταν ένα μεμονωμένο πρόβλημα σε έναν δρόμο.
Το νερό που είχε κατέβει ήταν τόσο πολύ, που είχε φτάσει μέχρι την παραλία και είχε κάνει ζημία ακόμη και στον ασφαλτόδρομο που ενώνει παραλιακά το Αλεποχωρι με την Μαυρολιμνη. Η άσφαλτος είχε πέσει σε αρκετά σημεία της διαδρομής, και ο δρόμος είχε στενέψει σε κάποια σημεία που δεν χωρούσαν να περάσουν δυο αυτοκίνητα. Για αυτό μονοδρόμησαν την άσφαλτο Αλεποχωρι - Μαυρολιμνη. Την Κυριακή είχε απαγορευτικό στον δρόμο κάτω από τα βράχια, από Αλεποχωρι προς Μαυρολιμνη, που παλιά ήταν διπλής κατεύθυνσης.
Και σήμερα έκανα τον συνειρμό και θυμήθηκα ότι πριν κανα-δυο μήνες είχαν δείξει στις ειδήσεις στην τηλεόραση ότι είχε πέσει ο ασφαλτόδρομος Αλεποχωριου – Μαυρολιμνης λόγο πολλών νερών και κατολισθήσεων στην περιοχή.
Τελικά πήραμε το αίμα μας πίσω στο Όρος Πάτερα, χωρίς καθόλου διακοπές από κομμένους χωματόδρομους, και με μηδέν λάσπη.