Θα ξεκινήσω με ένα περιστατικό που μας έκανε να γελάμε υστερικά στην υπόλοιπη βόλτα μας... 
Φτάνοντας από Βαλκάνο στο Μοσχόφυτο και έχοντας μπει στο χωριό ψάχνουμε να βρούμε κάποιον άνθρωπο ώστε να πάρουμε οδηγίες για τον υπόλοιπο δρόμο.
Βλέπουμε στα δεξιά έναν κυριούλη με την γκλίτσα του να ανηφορίζει.
Φτάνοντας δίπλα του ο Παναγιώτης πετάγεται μισό μέτρο στον αέρα μόλις συνειδητοποίησε ότι κάτι είναι δίπλα του.
Ο κύριος ήταν κωφάλαλος...
Προσπαθώντας να συνεννοηθούμε μέσα από άναρθρες κραυγές και χειρονομίες για το αν περνάει ο υπόλοιπος δρόμος καταλάβαμε ότι ακριβώς μετά από κει ο δρόμος έχει πέσει και θα πρέπει να κάνουμε μία παράκαμψη πάνω από το χωριό ώστε να βγούμε λίγο πιο ψηλά.
Γυρίζουμε πίσω, βρίσκουμε ένα χωματο-τσιμεντοδρομο,τσεκάρω στο χάρτη ότι όντως βγαίνει πιο ψηλά από το σημείο που θέλαμε και μπαίνουμε εκεί.
Αφού βγαίνουμε πάλι στον κεντρικό δρόμο μετά από ένα περίπου χιλιόμετρο λέμε άντε να βρούμε κανέναν άνθρωπο πάλι.
Και μαντέψτε...
Μπροστά μας είναι ο προηγούμενος κυριούλης...
Ξανά πάλι ίδιες χειρονομίες ίδιες κραυγές κτλ, κτλ...
Λέμε πέσαμε στην περίπτωση σήμερα.
Αμ δε..
Μετά την κυριούλη βλέπουμε στα δεξιά μας μία μαυροφορεμένη γυναίκα που φαινόταν νορμάλ.
Ωραία λέμε τουλάχιστον θα συνεννοηθούμε.
Οπότε με το φτάνουμε δίπλα της και σταματάμε μας λέει...
"Πού είσαστε...?
Γιατί αργήσατε...?
Από το καλοκαίρι σας περιμένω..."
Φτάνοντας από Βαλκάνο στο Μοσχόφυτο και έχοντας μπει στο χωριό ψάχνουμε να βρούμε κάποιον άνθρωπο ώστε να πάρουμε οδηγίες για τον υπόλοιπο δρόμο.
Βλέπουμε στα δεξιά έναν κυριούλη με την γκλίτσα του να ανηφορίζει.
Φτάνοντας δίπλα του ο Παναγιώτης πετάγεται μισό μέτρο στον αέρα μόλις συνειδητοποίησε ότι κάτι είναι δίπλα του.
Ο κύριος ήταν κωφάλαλος...
Προσπαθώντας να συνεννοηθούμε μέσα από άναρθρες κραυγές και χειρονομίες για το αν περνάει ο υπόλοιπος δρόμος καταλάβαμε ότι ακριβώς μετά από κει ο δρόμος έχει πέσει και θα πρέπει να κάνουμε μία παράκαμψη πάνω από το χωριό ώστε να βγούμε λίγο πιο ψηλά.
Γυρίζουμε πίσω, βρίσκουμε ένα χωματο-τσιμεντοδρομο,τσεκάρω στο χάρτη ότι όντως βγαίνει πιο ψηλά από το σημείο που θέλαμε και μπαίνουμε εκεί.
Αφού βγαίνουμε πάλι στον κεντρικό δρόμο μετά από ένα περίπου χιλιόμετρο λέμε άντε να βρούμε κανέναν άνθρωπο πάλι.
Και μαντέψτε...
Μπροστά μας είναι ο προηγούμενος κυριούλης...
Ξανά πάλι ίδιες χειρονομίες ίδιες κραυγές κτλ, κτλ...
Λέμε πέσαμε στην περίπτωση σήμερα.
Αμ δε..
Μετά την κυριούλη βλέπουμε στα δεξιά μας μία μαυροφορεμένη γυναίκα που φαινόταν νορμάλ.
Ωραία λέμε τουλάχιστον θα συνεννοηθούμε.
Οπότε με το φτάνουμε δίπλα της και σταματάμε μας λέει...
"Πού είσαστε...?
Γιατί αργήσατε...?
Από το καλοκαίρι σας περιμένω..."
