Αντιγράφω και παραθέτω:
Πολύ στενός σε ορισμένα σημεία του, σε βαθμό που να φοβάσαι πραγματικά μήπως σου τύχει κάποιος ερχόμενος από την αντίθετη κατεύθυνση. Τότε τα πράγματα θα είναι πολύ δύσκολα, αφού η όπισθεν δεν ενδείκνυται σε τέτοια μέρη... Το οδόστρωμα, το χώμα δηλαδή του βουνού, εναλλάσσεται συνεχώς, από «σπαστήρι» σε γλιστερό και από εξαιρετικά μαλακό σε βρεγμένο στα σκιερά σημεία.
«Ψαρώνεις με το ύψος και τον γκρεμό στα αριστερά...»αναφέρει στον ασύρματο ο Π.Τ., και πραγματικά αυτό είναι το στοιχείο που κάνει εξαιρετικά επικίνδυνο το συγκεκριμένο κομμάτι, ανάλογα πάντα και με το ποια περίοδο θα σου τύχει να το περάσεις. Σαφώς δε θα το επιλέγαμε με κακές -χειμερινές- καιρικές συνθήκες ή βράδυ...
Συνεχίζουμε και, ευτυχώς για την περίσταση, νιώθουμε ότι είμαστε μόνοι μας στο βουνό, χωρίς περίεργες συναντήσεις από το απέναντι «ρεύμα». Έπειτα από περίπου μιάμιση ώρα και 17 απαιτητικά χιλιόμετρα, έχουμε σχεδόν φτάσει, αφού μπροστά μας είναι πλέον ένα ασφάλτινο κομμάτι που οδηγεί στο Περδικάκι και μία ταμπέλα καλωσορίσματος: «Το αντάμωμα εδώ στα βουνά του Σακαρετσίου -σημερινό Περδικάκι- το καθιέρωσε ο Σύλλογος Σαρακατσαναίων επί προεδρίας του Γιάννη Κάτσιου». Φτάσαμε, λοιπόν.
Συμπέρασμα; Η χώρα μας είναι γεμάτη από τέτοιους δρόμους, μερικοί μάλιστα είναι σε χειρότερη κατάσταση από τον συγκεκριμένο - χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν «αξίζει» να είναι από τους χειρότερους που έχουμε. Η παγκόσμια... διάκριση είναι αναμφίβολα υπερβολική. Αυτό εμάς, ωστόσο, δε μας ενόχλησε καθόλου, αφού μας έδωσε την αφορμή να ταξιδέψουμε σε μερικά από τα πιο ωραία μέρη της Αιτωλοακαρνανίας και της Ευρυτανίας, και αυτό μας χαροποιεί ιδιαίτερα. Δε θα επιστρέψουμε, πάντως, από τον ίδιο δρόμο...
Πηγή:
http://www.4troxoi.gr/odigoyme/dokimes/vivere-pericolosamente