Η ώρα περνάει, το τεραίν καλό, η μωτ ανεβαίνει. Φτάνουμε και σε κάτι πετρωτα, αφήνωντας το δάσος και βγαίνοντας προς Αυλώνα. Εκεί το σταντ που κουνιέται και ταλανίζεται, μου σβήνει κανά δυο φορές το μηχανάκι εν κινήσει....
Η κούραση από τις πέτρες με κάνει να ρίξω ρυθμό και ταυτόχρονα καραδοκεί και ο φόβος κλαταρίσματος.
Με τούτα και με τ' άλλα, αφού έδεσα με δυο tire up το σταντ, συνεχίζω πιο αργά από την παρέα (άλλο ένα 1200 κι ένα Tiger 800XC, ο nibo την έκανε νωρίς και τάπα...
), κόβω και 15-20χιλιόμετρα, μπορεί και πιο λίγο και φτάνω στην Αγ Τριάδα πάνω από την Αυλώνα , εδώ:
αποφασίζω να βγάλω φώτο με φόντο ένα πολύ καλό και γνωστό αναρριχητικό πεδίο, εντός Αττικής