Morfeas
ΜΟΤΟταξιδιώτης
4 Ιουλίου 2014, από την αγωνία μου δεν έκλεισα μάτι, πίνω δυό γουλιές καφέ και σε χρόνο dt εξαφανίζομαι για το προκαθορισμένο ραντεβού στα Μέγαρα. Η εκδρομή είχε στηθεί εδώ και καιρό από τον Γιάννη και το μενού περιλάμβανε τα πάντα, Ιστορία , Μοναστήρια, ποτάμια , Καταρράκτες και πολύ χώμα! Η παρέα των 7 μετρούσε τις μέρες ... και να που ήμασταν όλοι μαζί καθ οδόν για τα Τζουμέρκα....
Αφήνοντας πίσω μας την "αρρωστημένη" Ε.Ο. Αθηνών Πατρών συνεχίσαμε την πορεία μας βόρεια προς την Άρτα όπου και απολαύσαμε έναν ακόμα καφέ με θέα το χιλιοτραγουδισμένο γιοφύρι της.
Ανανεωμένοι συνεχίσαμε προς τα πρώην σύνορα της Πατρίδας μας στην Πλάκα με το ομώνυμο γεφύρι της που θεωρείτε το μεγαλύτερο μονότοξο γεφύρι των Βαλκανίων! Από εκεί κατευθυνθήκαμε προς το Προσήλιο χωριό όπου και φιλοξενηθήκαμε από μέλος της παρέας. Η επόμενη μέρα είχε χώμα πέτρα και τοπία που έκοβαν την ανάσα.....
οι διαδρομές στο περίπου....πολλά κομμάτια δεν υπάρχουν στο google maps.
Χάρτης 2ης μέρας
Χάρτης 3ης μέρας
Άρτα...
Γεφύρι της Πλάκας,Είναι το μεγαλύτερο πέτρινο μονότοξο γεφύρι στην Ελλάδα (ίσως και στα Βαλκάνια), με τόξο ανοίγματος 40 μέτρων και ύψος περίπου 20 μέτρα. Το γεφύρι χτίστηκε και έπεσε δυο φορές, το 1860 και το 1863 (το 1863 έπεσε την ημέρα των εγκαινίων του). Τελικά ξαναχτίστηκε το 1866 με πρωτομάστορα τον Κώστα Μπέκα και στέκεται μέχρι και σήμερα. Κατά την διάρκεια του 2ου παγκοσμίου πολέμου το γεφύρι βομβαρδίστηκε σχεδόν στο κέντρο του από τους Γερμανούς, αλλά άντεξε και επισκευάστηκε.
Μεταξύ 1881-1912 όταν ποταμός Άραχθος υπήρξε σύνορο μεταξύ Ελλάδας – Τουρκίας υπήρχε σε μικρή απόσταση από το γεφύρι, φυλάκιο του Ελληνικού στρατού, χάνι και υποτελωνείο το οποίο σώζεται ακόμη και σήμερα....
Μονή Θεοτόκου Κηπίνας, βρίσκεται κοντά στο χωριό Χριστοί Πραμάντων . Το όνομα της λέγεται ότι οφείλεται στους κήπους που καλλιεργούσαν κοντά στη μονή οι μοναχοί. Κατά τον Σεραφείμ Βυζάντιο το μοναστήρι χτίστηκε το 1212 από κάποιον αρχιεπίσκοπο Γρηγόριο και είναι αφιερωμένο στην Κοίμηση της Θεοτόκου.
Είναι ένα από τα πιο εντυπωσιακά μοναστήρια της Ηπείρου καθώς είναι σκαρφαλωμένο στο κοίλωμα ενός ψηλού κατακόρυφου βράχου.
Χωριό Συρράκο , ο ανακηρυγμένος παραδοσιακός οικισμός,διατηρεί αναλλοίωτη την παραδοσιακή ηπειρώτικη αρχιτεκτονική με τα πετρόχτιστα σπίτια, με στέγες από σχιστόλιθο. Μαζί με τους γειτονικούς Καλαρρύτες είναι τα μόνα χωριά που διατηρούν αυτή την αρχιτεκτονική στα νότια του νομού Ιωαννίνων, κάτι που είναι πιο συνηθισμένο στα βόρεια του νομού στην περιοχή των Ζαγοροχωρίων.
όρος Λάκμος....Εκκλησάκι Αγίων Αποστόλων και ....η λίμνη των Ιωαννίνων!
ακολουθώντας την πορεία (στο περίπου πάντα....) του πρώτου χάρτη βρεθήκαμε στο χωριό Χαλίκι μέσω άσχημου χωματόδρομου ο οποίος είχε ανοιχθεί στο παρελθόν με σκοπό να ενώνετε με το Συρράκο αλλά εν μέσω διαφωνιών και αντιδράσεων ο δρόμος εγκαταλείφθηκε , δημιουργήθηκαν αναχώματα σε 2 σημεία του και παρέμεινε απροσπέλαστος...
Ευτυχώς ήμασταν 7 άτομα...και καταφέραμε και ξεπεράσαμε τα εμπόδια...
Κορυφή Τσουκαρέλα....
Η δρακολίμνη Βερλίγκα είναι η πιο άγνωστη δρακολίμνη από αυτές της Γκαμήλας αλλά και του Σμόλικα, αλλά εξίσου πανέμορφη. Βρίσκεται κάτω απο τις κορυφές του Λάκμου (Μέγας Τράπος, Τσουκαρέλα). Δημιουργείτε αργά την άνοιξη, την περίοδο που λιώνουν τα χιόνια
Κατάκοποι φτάσαμε στο χωριό Χαλίκι....έναν απο τους ορεινότερους και πιο απομακρυσμένους οικισμούς του Ν. Τρικάλων....Υψόμετρο Πλατείας 1160μ.
ανασυγκρότηση και συνέχεια των χωμάτινων διαδρομών....προς τα Δολιανά ,
Ιερός Ναός Τιμίου Σταυρού Δολιανών Τρικάλων, βρίσκεται μέσα σε πυκνό ελατόδασος του πανέμορφου Ασπροποτάμου. Η ίδρυση της μονής πρέπει να τοποθετηθεί γύρω στο 1700.Ιδιαίτερο χαρακτηριστικό του Ναού...οι 13 τρούλοι!
καταρράκτες και γιοφύρι Παλαιοκαριάς....
Μετά από περίπου 60 ασφάλτινα χιλιόμετρα φθάσαμε στην Πεζούλα (Λίμνη Πλαστήρα) και πήραμε τον δασικό δρόμο για Νιάλα....έλα όμως που δεν περνούσε...οπότε επιλέξαμε την διαδρομή προς Βραγκιανά μιας και ο τελικός προορισμός μας ήταν το χωριό Άγραφα. ΜΙα εξαιρετική χωμάτινη διαδρομή που κυλά παράλληλα με τον Αγραφιώτη!
Η άφιξη στο χωριό Άγραφα έγινε στις 9 το βράδυ....η συνέχεια κλασσική....μπανάκι...και κοψίδια!!!!!!!
Την επόμενη μέρα αποφασίσαμε να πάμε στην Νιάλα...(που δεν περνούσε) , έχει ένα μνημείο εκεί που αφορά την Εθνική συμφιλίωση... δεν φτάσαμε ποτέ...ο Κακοτράχαλος δρόμος με την σπαρμένη πέτρα που είχε ξεβράσει ο καιρός μας ταλαιπώρησε αφάνταστα, μια καλή πτώση και ένα σκασμένο ελαστικό μας εγκλώβισαν για 1 ώρα στα 2000 μέτρα με τον ήλιο να τσουρουφλάει τα κρανία μας....ευτυχώς όλα καλά, οι μηχανικοί της παρέας επιδιόρθωσαν τις ζημιές...
Η χωμάτινη αναζήτηση μας τελείωσε λίγο πριν την Μακρακώμη...όλα τα όμορφα πράγματα τελειώνουν...μέχρι την επόμενη εξόρμηση στην Ελληνική φύση.
Για την ιστορία τα συνολικά χλμ της διαδρομής ήταν 1050...τα χωμάτινα περισσότερα από 150.
Νίκο, Βαγγέλη, Χρήστο, Γιάννη , Johny ,Σπύρο σας ευχαριστώ ...ήταν μια από τις καλύτερες και πιο ολοκληρωμένες εκδρομές που έχω συμμετάσχει!
Αφήνοντας πίσω μας την "αρρωστημένη" Ε.Ο. Αθηνών Πατρών συνεχίσαμε την πορεία μας βόρεια προς την Άρτα όπου και απολαύσαμε έναν ακόμα καφέ με θέα το χιλιοτραγουδισμένο γιοφύρι της.
Ανανεωμένοι συνεχίσαμε προς τα πρώην σύνορα της Πατρίδας μας στην Πλάκα με το ομώνυμο γεφύρι της που θεωρείτε το μεγαλύτερο μονότοξο γεφύρι των Βαλκανίων! Από εκεί κατευθυνθήκαμε προς το Προσήλιο χωριό όπου και φιλοξενηθήκαμε από μέλος της παρέας. Η επόμενη μέρα είχε χώμα πέτρα και τοπία που έκοβαν την ανάσα.....
οι διαδρομές στο περίπου....πολλά κομμάτια δεν υπάρχουν στο google maps.
Χάρτης 2ης μέρας
Χάρτης 3ης μέρας
Άρτα...
Γεφύρι της Πλάκας,Είναι το μεγαλύτερο πέτρινο μονότοξο γεφύρι στην Ελλάδα (ίσως και στα Βαλκάνια), με τόξο ανοίγματος 40 μέτρων και ύψος περίπου 20 μέτρα. Το γεφύρι χτίστηκε και έπεσε δυο φορές, το 1860 και το 1863 (το 1863 έπεσε την ημέρα των εγκαινίων του). Τελικά ξαναχτίστηκε το 1866 με πρωτομάστορα τον Κώστα Μπέκα και στέκεται μέχρι και σήμερα. Κατά την διάρκεια του 2ου παγκοσμίου πολέμου το γεφύρι βομβαρδίστηκε σχεδόν στο κέντρο του από τους Γερμανούς, αλλά άντεξε και επισκευάστηκε.
Μεταξύ 1881-1912 όταν ποταμός Άραχθος υπήρξε σύνορο μεταξύ Ελλάδας – Τουρκίας υπήρχε σε μικρή απόσταση από το γεφύρι, φυλάκιο του Ελληνικού στρατού, χάνι και υποτελωνείο το οποίο σώζεται ακόμη και σήμερα....
Μονή Θεοτόκου Κηπίνας, βρίσκεται κοντά στο χωριό Χριστοί Πραμάντων . Το όνομα της λέγεται ότι οφείλεται στους κήπους που καλλιεργούσαν κοντά στη μονή οι μοναχοί. Κατά τον Σεραφείμ Βυζάντιο το μοναστήρι χτίστηκε το 1212 από κάποιον αρχιεπίσκοπο Γρηγόριο και είναι αφιερωμένο στην Κοίμηση της Θεοτόκου.
Είναι ένα από τα πιο εντυπωσιακά μοναστήρια της Ηπείρου καθώς είναι σκαρφαλωμένο στο κοίλωμα ενός ψηλού κατακόρυφου βράχου.
Χωριό Συρράκο , ο ανακηρυγμένος παραδοσιακός οικισμός,διατηρεί αναλλοίωτη την παραδοσιακή ηπειρώτικη αρχιτεκτονική με τα πετρόχτιστα σπίτια, με στέγες από σχιστόλιθο. Μαζί με τους γειτονικούς Καλαρρύτες είναι τα μόνα χωριά που διατηρούν αυτή την αρχιτεκτονική στα νότια του νομού Ιωαννίνων, κάτι που είναι πιο συνηθισμένο στα βόρεια του νομού στην περιοχή των Ζαγοροχωρίων.
όρος Λάκμος....Εκκλησάκι Αγίων Αποστόλων και ....η λίμνη των Ιωαννίνων!
ακολουθώντας την πορεία (στο περίπου πάντα....) του πρώτου χάρτη βρεθήκαμε στο χωριό Χαλίκι μέσω άσχημου χωματόδρομου ο οποίος είχε ανοιχθεί στο παρελθόν με σκοπό να ενώνετε με το Συρράκο αλλά εν μέσω διαφωνιών και αντιδράσεων ο δρόμος εγκαταλείφθηκε , δημιουργήθηκαν αναχώματα σε 2 σημεία του και παρέμεινε απροσπέλαστος...
Ευτυχώς ήμασταν 7 άτομα...και καταφέραμε και ξεπεράσαμε τα εμπόδια...
Κορυφή Τσουκαρέλα....
Η δρακολίμνη Βερλίγκα είναι η πιο άγνωστη δρακολίμνη από αυτές της Γκαμήλας αλλά και του Σμόλικα, αλλά εξίσου πανέμορφη. Βρίσκεται κάτω απο τις κορυφές του Λάκμου (Μέγας Τράπος, Τσουκαρέλα). Δημιουργείτε αργά την άνοιξη, την περίοδο που λιώνουν τα χιόνια
Κατάκοποι φτάσαμε στο χωριό Χαλίκι....έναν απο τους ορεινότερους και πιο απομακρυσμένους οικισμούς του Ν. Τρικάλων....Υψόμετρο Πλατείας 1160μ.
ανασυγκρότηση και συνέχεια των χωμάτινων διαδρομών....προς τα Δολιανά ,
Ιερός Ναός Τιμίου Σταυρού Δολιανών Τρικάλων, βρίσκεται μέσα σε πυκνό ελατόδασος του πανέμορφου Ασπροποτάμου. Η ίδρυση της μονής πρέπει να τοποθετηθεί γύρω στο 1700.Ιδιαίτερο χαρακτηριστικό του Ναού...οι 13 τρούλοι!
καταρράκτες και γιοφύρι Παλαιοκαριάς....
Μετά από περίπου 60 ασφάλτινα χιλιόμετρα φθάσαμε στην Πεζούλα (Λίμνη Πλαστήρα) και πήραμε τον δασικό δρόμο για Νιάλα....έλα όμως που δεν περνούσε...οπότε επιλέξαμε την διαδρομή προς Βραγκιανά μιας και ο τελικός προορισμός μας ήταν το χωριό Άγραφα. ΜΙα εξαιρετική χωμάτινη διαδρομή που κυλά παράλληλα με τον Αγραφιώτη!
Η άφιξη στο χωριό Άγραφα έγινε στις 9 το βράδυ....η συνέχεια κλασσική....μπανάκι...και κοψίδια!!!!!!!
Την επόμενη μέρα αποφασίσαμε να πάμε στην Νιάλα...(που δεν περνούσε) , έχει ένα μνημείο εκεί που αφορά την Εθνική συμφιλίωση... δεν φτάσαμε ποτέ...ο Κακοτράχαλος δρόμος με την σπαρμένη πέτρα που είχε ξεβράσει ο καιρός μας ταλαιπώρησε αφάνταστα, μια καλή πτώση και ένα σκασμένο ελαστικό μας εγκλώβισαν για 1 ώρα στα 2000 μέτρα με τον ήλιο να τσουρουφλάει τα κρανία μας....ευτυχώς όλα καλά, οι μηχανικοί της παρέας επιδιόρθωσαν τις ζημιές...
Η χωμάτινη αναζήτηση μας τελείωσε λίγο πριν την Μακρακώμη...όλα τα όμορφα πράγματα τελειώνουν...μέχρι την επόμενη εξόρμηση στην Ελληνική φύση.
Για την ιστορία τα συνολικά χλμ της διαδρομής ήταν 1050...τα χωμάτινα περισσότερα από 150.
Νίκο, Βαγγέλη, Χρήστο, Γιάννη , Johny ,Σπύρο σας ευχαριστώ ...ήταν μια από τις καλύτερες και πιο ολοκληρωμένες εκδρομές που έχω συμμετάσχει!
Τελευταία επεξεργασία:
ilbig:
