Είχε λίγο hard enduro (#not) το πρωί για να φύγω από τον ξενώνα, το οποίο το είχα ανεβεί την προηγούμενη χωρίς κανένα πρόβλημα, αλλά η κατηφόρα θα είναι για πάντα κατηφόρα, και εκεί που ετοιμαζόμουν και είχα αρχίσει να αγχώνομαι, σκάει ένας πελάτης από το ξενοδοχείο και μου πιάνει την κουβέντα για τη μηχανή. Είχε λοιπόν και ο ίδιος ένα Trident του 21 αλλά το πούλησε στη διετία. Λέω τι πήρες; Japan? Και μου λέει, ναι! Στο μεταξύ εγώ σε όλο το δρόμο χθες να σκέφτομαι το καινούριο V-Strom…
Τελικά όλα καλά! Γι’αυτό και τα χαμόγελα. Τώρα μπορεί να ξεκινήσει η μέρα μου!
Έχω τσακωθεί πολλές φορές με τον εαυτό μου για όλα αυτά που ΘΕΛΩ, αλλά δεν μπορώ γιατί φοβάμαι. Πόσες φορές είχα ντυθεί, είχα πάρει το ασανσέρ να κατέβω κάτω, να πάω βόλτα και μόλις έφτανα στο 0, ξανά πάταγα το 5 και έπειτα ήμουν ΔΥΣΤΥΧΙΣΜΕΝΗ όλη την ημέρα…
Έχω κλάψει πολύ για όλα αυτά που θέλω και ο φόβος δε με αφήνει. Δε με αφήνει ο φόβος, αλλά ούτε εγώ ποτέ άφησα τα όνειρα μου.
Κυριακές πρωί μόνο βόλτα; Ναι.
Άντε και κάνα Σάββατο; Ναι.
Και για σέρβις που πρέπει να διασχίσω όλη την Αθήνα;;;; Για σχεδόν 14 μήνες δεν τα είχα καταφέρει. Τον 15ο τα κατάφερα.
Μέση ωριαία 50; Και πολλά λέω… Ναι.
Αργά βήματα; Πάρα πολύ αργά.
Μεγάλα όνειρα; ΤΕΡΑΣΤΙΑ.
Τι μπορώ να κάνω προς το παρόν; Λίγα και καλά.
Ένα πράγμα μόνο δεν κατάφερα. Να μην το τολμήσω. Να μην το προσπαθήσω.
Κι έτσι μετά από ακριβώς ενάμιση χρόνο που έχω τη μηχανή, κατάφερα το πρώτο μου Σαββατοκύριακο εκτός.
Επέστρεψα από Σπάρτη και είχα τον Ταΰγετο να μου κλείνει το μάτι. Έχουμε κάποιες εκκρεμότητες από παλιά.
Είμαι άνοιξη πια. Δε χωράει πίκρα μέσα στο Φως.