Desmorider
Μέλος
- Όνομα
- Δημήτρης
- Μοτό
- Multistrada 1000 DS 2006
Σχεδίαζα αυτό το ταξίδι εδώ και καιρό, είχα πάρει και μια μέρα άδεια ώστε να κάνω το τριήμερο του Αγίου Πνεύματος τετραήμερο και φυσικά δεν κρατιόμουν ,Τετάρτη βράδυ εχω φορτώσει τη μηχανή ώστε σχολώντας την Πέμπτη να φύγω κατευθείαν .Και η μέρα έφτασε, έφυγα απο την δουλειά μισή ώρα νωρίτερα ώστε να μπορέσω να φύγω στις έξι. Φεύγω χωρίς τις κλασικές μικροενοχές καθώς και η γυναίκα μου με την μεγάλη κόρη έχουν κανονίσει να πάνε σε παραθαλάσσιο φιλικό σπίτι
Η μηχανή ρολλάρει γουργουρίζοντας και τα πρώτα χιλιόμετρα φεύγουν, κατεύθυνση προς Μύλους ώστε να καταλήξω στο Άστρος, αρχικά έλεγα να πάω πιο κάτω προς την παραλία του Αγ. Ανδρέα αλλά προτίμησα το κάμπινγκ στο Άστρος
Το Άστρος μου χαμογελά
Το κάμπινγκ είναι έρημο με την ελπίδα για περισσότερους πελάτες ζωγραφισμένη στα πρόσωπα των ηλικιωμένων ιδιοκτητών
Το πρωί στις οχτώ εχω ήδη μαζέψει και περιμένω την ιδιοκτήτρια να πληρώσω. Δρόμο παίρνω δρόμο αφήνω, προορισμός ο Αγ. Πέτρος ,όχι στον ουρανό ,δεν το εχω αποφασίσει ακόμα , ακούγεται σαν μαύρο χιούμορ να ξεκινάς με τη μηχανή για τον Αγ. Πέτρο και γελάω από μέσα μου.
Προσπερνάω μια ταμπέλα με κάτι ενδιαφέρον και κάνω αναστροφή ,voila ,είμαι μπροστά σε ένα υπέροχο ον που αν είχε στόμα θα μας έλεγε ιστορίες 25 αιώνων
Ανηφορίζω και η Ντόλυ μου κάνει κάτι κομπιάσματα και ένα σβήσιμο ,ξαναπαίρνει με τη μία οπότε καταλαβαίνω ότι πρέπει να απομονώσω η φύσα του σταντ καθώς εκεί είχαμε εντοπίσει το πρόβλημα με τον μηχανικό ,ευτυχώς μου έδωσε μαζί μου μια φύσα απομόνωσης .
Χωριά που νομίζεις ότι είναι αφημένα ,σαν να πάγωσε ο χρόνος ,οι κάτοικοι υπάρχουν σίγουρα αλλά σπάνια βλέπεις κάποιον λές και επιλέγουν την αφάνεια ,δεν βλέπεις κανέναν ,μόνο δυο τρία αυτοκίνητα
Το κάστρο της Καστάνιτσας προσπαθεί με χάρη και πείσμα να αντισταθεί στο χρόνο, σαν κάποια ηλικιωμένη κυρία που λέει ''να ήξερες πως ήμουν στα νιάτα μου και τι έχουν δει τα μάτια μου''
Ενα γεράκι σηκώνεται από το θόρυβο της μηχανής και περνάει πλανάροντας με περίσσια αρχοντιά δύο μέτρα μπροστά μου και μου έρχεται στο μυαλό το τραγούδι If I could only fly
Στον Αγ. Πέτρο συναντάω τη μηχανή που πάντα ονειρευόμουν ,τι BMW, τι URAL . Ο μάστορας μετουσίωσε την ανάγκη και την πραγματικότητα σε κάτι σίγουρα μοναδικό και αυτό εχει νόημα ίσως μόνο για τον ιδιοκτήτη.
Δρόμο παίρνω δρόμο αφήνω προς Καρυές με την άμορφη και ζωντανή πλατεία ,τώρα η δεν εχω ξαναπάει η εχω ξαναπεράσει και δεν ήταν εκεί η δεν θυμάμαι τίποτα πάντως αυτό στην είσοδο του χωριού δεν περίμενα να το δώ και πόσο μάλλον το αντίγραφο του Ερεχθείου λίγο πιο πάνω στο χωριό.
Το τοπίο και οι δρόμοι συνεχίζουν να είναι συναρπαστικά η διαδρομή προς Σελλασία απο Βρέσθενα και μετά προς Βασσαρά (oπου βγάζω μια γρήγορη selfie για να τη στείλω στη συνεργάτη μου Βάσια που είναι από κει) , είναι πολύ ωραία και σε ένα κομμάτι γρήγορη. Το Πολύδροσο σαν ζωγραφισμένο απλώνει την ομορφιά του στην πλαγιά του βουνού
Από κει για Κοσμά ο δρόμος στριφογυρίζει πάνω στις πλαγιές έρημος και χορταριασμένος σε κάποια σημεία, έχοντας ολη τη γοητεία του χαμένου παραδείσου. Και μετά από την κάθοδο στην ισιάδα για Γεράκι λίγα ανηφορικά χιλιόμετρα και είμαι αιχμάλωτος της πλατείας του Κοσμά, όσες φορές κι αν πάω δεν αλλάζει κάτι ,θέλω ν' αράξω κάτω από τα πλατάνια και ν' αφήσω τη ζωή να κυλίσει με το ρυθμό της.
Και από κει που εχω παρκάρει και είμαι η μοναδική μηχανή και το κέντρο του ενδιαφέροντος των ντόπιων
σκάει ένα τσούρμο που βροντάει και οι μηχανές τους αστράφτουν στον ήλιο σαν παγώνια με τα καλογυαλισμένα τους χρώμια και κλέβουν την παράσταση.
Πρέπει να τις γυαλίζουν σε κάθε στάση ,δεν εξηγείται αλλιώς. Καμιά εικοσαριά Indian, 2 Harley και ένα Guzzi ,ακόμη κι αυτό είχε χρωμιωμένο ρεζερβουάρ το άτιμο. Ασε τους αναβάτες, Hollywood και βάλε.
Κέρδισα μόνο το credit από την σερβιτόρα ότι είμαι γουρλής μιας και το μαγαζί γέμισε Παρασκευή μεσημέρι, τέλειωσα την Coca Cola μου και κίνησα για Λεωνίδιο. Στο δρόμο αναρωτιόμουν πως στρίβανε αυτές οι μηχανές σ΄αυτό το σφιχτό και γρήγορο κομμάτι αλλά τελικά με συνεπήρε η ομορφιά του δρόμου και ο ήχος του desmo που αντιλαλούσε μέσα στο φαράγγι προκαλώντας την ησυχία του τοπίου και για πότε έφτασα στο Λεωνίδιο δεν το κατάλαβα.
Ανεφοδιασμός ,έχει μεσημεριάσει για τα καλά και η ζέστη είναι αισθητή, προορισμός το Κυπαρίσσι μέσω Φωκιανού ,από δω και κάτω τα μέρη μου είναι άγνωστα και η παραλία του Φωκιανού δείχνει πολύ όμορφη καθώς το πράσινο λες και προσπαθεί με πάθος να βυθιστεί στο μπλε της θάλασσας.
Από κει ξεκινάει ένας καινούργιος δρόμος προς το Κυπαρίσσι. Λες και αυτός που τον χάραξε σκεφτόταν τους μοτοσικλετιστές. Στροφές όλων των ειδών από μέτρια γρήγορες ως αρκετά /πολύ γρήγορες, χορταστικές κλίσεις για αρκετά χιλιόμετρα σχεδόν μέχρι το Κυπαρίσσι. Λοιπόν, το Κυπαρίσσι είναι πράγματι όμορφο και ήταν η αρχική μου σκέψη για να κοιμηθώ το βράδυ ,ελα όμως που δεν βρήκα τρόπο να κατέβω με τη μηχανή στην πρώτη παραλία που είδα κάτι σκηνές ,στην κεντρική έχουν 2-3 ταμπέλες ''απαγορεύεται το κάμπινγκ και οργανωμένο κάμπινγκ δεν υπάρχει στην γύρω περιοχή. Για να το εκδικηθώ δεν το φωτογράφισα , για να λέμε την αλήθεια από κει που ήμουν δεν φαινόταν πια κάτι καλό και τι κάνει ο καλός ταξιδιώτης? Δρόμο παίρνω δρόμο αφήνω, πάω να βρω κάτι στο Μαυρολιθάρι εξω από το Γύθειο, Δύο ώρες παρά κάτι λέει το gps.
Η διαδρομή είναι λίγο απόκοσμη ,ίσως με εχει χτυπήσει κι ο ήλιος λίγο αλλά σε μιάμιση ώρα είμαι Γύθειο.
Το ναυάγιο αποζητά με ματαιοδοξία μια φωτογραφία λες και είναι πλέον ο μοναδικός λόγος ύπαρξής του.
Κάμπινγκ το Μελτέμι ,δεν εχω ιδέα αν αξίζει αλλά το όνομα μου αρέσει και μπαίνω . Τελικά είναι από τα πιο οργανωμένα που εχω δει με πολύ καλές εγκαταστάσεις και άπλα .
Στήνω σκηνάκι και κατεβαίνω παραλία .Το απογευματινό μπανάκι είναι απολαυστικό. Μετά από ένα ριζότο που φτιάχνω, μια μπύρα στο χέρι και η παραλία με τα άστρα με φωνάζουν τόσο δυνατά που δεν ακούω τίποτα άλλο. Μόνο τα τριζόνια, τα νυχτοπούλια και η αγαπημένη φωνή της γυναίκας μου μπορούν να χωρέσουν στη μαγεία της καλοκαιρινής νύχτας.
Ευτυχώς υπάρχουν οι υπναράδες, μεγάλωσα κι εγώ ...... μια πρωινή βουτιά όταν οι παραλία είναι άδεια είναι must.
Διακοπές ρε φίλε , λείπω μια μέρα από την Αθήνα και όλα είναι αλλιώς. Και τώρα, Ταίναρο σου έρχομαι .Χτες έστειλα μήνυμα σε ένα φίλο που μου είχε συστήσει τον Μαύρο Πειρατή στο Νέο Οίτυλο και απαντάει ''θα φάμε παρέα αύριο , ραντεβού στο μαγαζί '' οπότε η διαδρομή βγήκε ,θα κατέβω από την πλευρά της Κοκάλας και θα ανέβω από Γερολιμένα .Τη Μάνη δεν τη χορταίνω , αυτοί οι δρόμοι που σχίζουν το άγριο τοπίο εξασκούν μια μαγική επιρροή πάνω μου.
To Πόρτο Κάγιο το κοιτάς από ψηλά και φοβάσαι μην εξαφανιστεί σαν οπτασία μέχρι να κατέβεις ,το Μαρμάρι σε καλεί για χαλάρωση
Και μετά η άκρη της Πελοποννήσου, Ταίναρο παρκάρω δίπλα σε ένα BMW 800 φορτωμένο με όλα τα καλά για το γύρο του κόσμου. Ναπολιτάνος ,κάνει το γύρο της Ευρώπης . Φυσικά και πιάσαμε κουβέντα για αρκετή ωρα μέχρι που το καμπανάκι του καφέ άρχισε να ηχεί και έφυγα για Γερολιμένα .
Κάθομαι για καφέ και θαυμάζω το τοπίο ,παίρνω τηλ τον αδελφό μου και λέγοντας που είμαι λέει να πας στο Gergrosso να ζητήσεις τον Χ ,πες του ότι είσαι αδελφός μου ,του έχουμε φτιάξει το λογότυπο του μαγαζιού. Πράγματι βρίσκω το παλληκάρι και κάθεται για λίγο παρέα .Τα λέμε ,τελειώνω το καφεδάκι ρουφάω με άλλη μία ματιά το τοπίο και φεύγω για Νέο Οίτυλο. Και μετά με ρωτάν ,δεν βαριέσαι να ταξιδεύεις μόνος ? Τρείς άνθρωποι ,ένας φίλος ,ένας γνωστός ,ένας άγνωστος σε μία μέρα.
Κόσμος πολύς, η ταβέρνα γεμάτη αλλά ευτυχώς ο φίλος είχε κάνει κράτηση. Τρώμε μια φανταστική στύρα τόσο φρέσκια και νόστιμη που τα λαδολέμονα περισσεύουν. Φυσάει ένα ωραίο αεράκι που διώχνει μακριά την κάψα του μεσημεριού. Ευχαρίστως θα έμενα μέρες αλλά ο δρόμος με καλεί
Και τι θές για να σηκωθείς μετά από ένα καλό φαγητό και να καβαλήσεις τη μηχανή μέσα στη ζέστη ? Καφέ !!!! και δρόμο παίρνω δρόμο αφήνω για τη διάσχιση της Μεσσηνιακής Μάνης, το τοπίο πρασινίζει, μαλακώνει, γίνεται φιλικότερο ,ο δρόμος πάνω από την Καρδαμύλη σε ικετεύει να αφήσεις λάστιχο στην άσφαλτο και η Κορώνη δεν είναι μακριά . Παω στο κάμπινγκ, τακτοποιούμαι ,βραδινό μπάνιο δεν εχει σήμερα ,εχει σκαλάκια για τη θάλασσα . Αρκούμαι στη θέα του φωτισμένου κάστρου. Πάντα σκεφτόμουν οτι ένα φωτισμένο μνημείο είναι σαν να φωτίζεις μια μακρινή ανάμνηση.
Η Ντόλυ δεν έχει φωτογραφηθεί στο κάστρο της Μεθώνης και μετά από ειδική άδεια απο το υπουργείο Πολιτισμού όπου μεσολάβησε ο μπάρμπας από το διπλανό χωριό
voila . H Ντόλυ λουσμένη στο Πελοποννησιακό φως ποζάρει με φόντο το φρούριο
Στάση για καφέ που αλλού ,στην αγαπημένη μου Πύλο ,ωστόσο παραστράτησα και δεν έκατσα στην γνωστή πλατεία με τα πλατάνια ,αλλά παραδίπλα όπου εχει επίσης ωραία θέα. Εχω την τάση να αφήνω εκκρεμότητες ώστε να εχω δικαιολογία να επιστρέψω . Έτσι λέω στη γυναίκα ,πάω για καφέ στην Πύλο και έρχομαι .
Σήμερα λέω να καταλήξω στην παραλία της Ελαίας αλλά οχι από τον παραλιακό δρόμο που εχω ξανακάνει. Στρίβω προς Ριζόμυλο και περνάω από διάφορα χωριά που βέβαια δεν τα θυμάμαι όλα ,Διόδια, Στέρνα ,Αριστομένης μου μείναν, και συνεχίζω προς Τρίκορφο οπου πέφτω πάνω σε αυτό.
Τί κάνει το F 104 στο βουνό ? Πως στο καλό το φέραν εδώ ,ούτε το ΚΤΕΛ καλά - καλά δεν χωράει από αυτούς τους δρόμους. Πάντως στέκει εκεί αγέρωχο και μοναδικό να θυμίζει στους νεότερους ότι υπήρχαν μαχητικά και πριν τα Rafale
Από κει διαλέγω το δρόμο πάνω από το βουνό ,μέσω Δαίρας. Έρημος και χορταριασμένος, αλλά διασταυρώθηκα με δύο μηχανές (μήπως κάποιος συμφουρίτης ? ) διασχίζει το όρος Αιγάλεω ,περνάει από Λανζουνάτο, Άνυδρο και πέφτει εξω από την Κυπαρισσία οπου φτάνω πεινασμένος και μέσα σε αρκετή ζέστη. Κεντρική πλατεία ,το πιό ζουμερό σουβλάκι λέει και λέω να δοκιμάσω την τύχη μου. Τραπεζάκι στη σκιά και πράγματι είναι το πιο ζουμερό και νόστιμο σουβλάκι που εχω φάει. Μέχρι τώρα νόμιζα οτι τα καλύτερα είναι στους Μύλους .Απογευματινό καφεδάκι και η Ελαία είναι πολύ κοντά .Στήνω μαζί με τον πολύ κόσμο πιο πολύ γιατί γιατί ένιωθα άσχημα να κάνω φασαρία περιφερόμενος με τη μηχανή. Την επόμενη φορά θα ξέρω καλύτερα ,πρώτη φορά την πατάω ως ''τουρίστας ''. Ωστόσο δεν με χαλάει καθόλου ,ενα βράδυ θα κοιμηθώ ,ακόμα δεν έγινα γεροπαράξενος.
Και μετά........... here comes the night ohh ohh ohh ,πόσο γεμάτες, πληθωρικές είναι οι μέρες όταν ταξιδεύεις ,όταν πέφτει η νύχτα έχει άλλο νόημα ,σαν να σφραγίζει σένα μαγικό μπουκάλι όλα οσα έζησα μέσα στη μέρα , το πρωί που ξεκίνησα φαντάζει τόσο μακρινό ,πρέπει να ανασύρω εικόνες για να θυμηθώ από πού ξεκίνησα .
Ενα Mohito θα κλείσει τη βραδιά με συνοδεία μουσικής
Μάλλον ξύπνησα πρώτος στη γειτονιά, ολο το βράδυ δεν άκουσα ροχαλητά από τις γύρω σκηνές πράγμα σχετικά παράξενο, αυτοί μάλλον άκουσαν αλλά όλοι κοιμούνται ακόμη και κανείς δεν με κοιτάει με μίσος .Κατεβαίνω για μπάνιο, είπαμε η πρωινή βουτιά είναι must ,μια ανάσα δροσιάς και ελευθερίας πριν το γυρισμό , το beach bar δείχνει αγουροξυπνημένο ,κάνω μια βόλτα να στεγνώσω ,μόνο δυο κοπέλες και ενας τύπος είναι στην παραλία προσπαθώντας να ρουφήξουν λίγο πρωινό ήλιο με όλο το κορμί τους ,τελικά μόνο εγώ φοράω μαγιό εδώ πέρα και ενας μπάρμπας που ψαρεύει πιο κάτω φορώντας μακρύ παντελόνι και πουκάμισο.
Ξεκινάω για Φυγαλεία ,Λινίσταιανα ,Ανδρίτσαινα. Ο δρόμος απλώνεται στο βουνό και οι πινακίδες υπόσχονται να οδηγήσουν τον ταξιδιώτη στον ναό του Επίκουρου Απόλλωνα και στους καταρράκτες της Νέδα . Κατά την προσφιλή μου συνήθεια αφήνω εκκρεμότητες ,οι καταρράκτες είναι μια καλή δικαιολογία για επόμενη βόλτα .Διασχίζω την Ανδρίτσαινα χωρίς να σταματήσω, το τοπίο γύρω μου φαίνεται πράσινο, διαφορετικό από τότε που είχα ξαναπεράσει μετα τη μεγάλη φωτιά του 2007 και όλα γύρω ήταν μαύρα, θλιβερά και απόκοσμα .
Καρύταινα για καφέ .Η διαδρομή είναι φτιαγμένη για μηχανές ,Η Ντόλυ είναι στο στοιχείο της και το διασκεδάζουμε. Θα χρειαστώ βενζίνη και σταματάω κάτω από την Καρύταινα ,το ακριβότερο βενζινάδικο που συνάντησα ,του το λέω και προφανώς το ξέρει και δεν σχολιάζει τίποτα .Το prive μπαλκονάκι που διατίθεται για το freddo και ένα χορταστικό μπακλαβά ,είναι απολαυστικό
Αποφασίζω να φύγω μέσω Μεγαλόπολης και κάνω πολύ καλά ,δεν θυμόμουν αυτό τον φανταστικό δρόμο που οδηγεί στη Μεγαλόπολη και φυσικά μετά ακολουθεί ο δρόμος Μεγαλόπολης Τρίπολης και ο παλιός δρόμος Τρίπολης Άργους με την αποκορύφωση του Αχλαδόκαμπου. Δυσκολεύομαι να καταλάβω γιατί κάποιοι ακολουθούν την βαρετή και πολυέξοδη Εθνική Οδό. Μετά την χαρά του παιδιού στον Αχλαδόκαμπο μια στάση για κάτι δροσερό και να κρυώσουν τα μέταλλα στους Μύλους χρειάζεται. Μου μένουν μόνο 160 χλμ μέχρι την Αθήνα ,μάλλον θα φτάσω νωρίτερα από τη γυναίκα μου στο σπίτι, κύριος .
Ο παλιός δρόμος δεν έχει κίνηση, βλέπω δίπλα την Εθνική να πηγαίνει σημειωτόν , λίγη αναμενόμενη κίνηση μόνο όταν πέφτω στην Αθηνών Κορίνθου στην Ελευσίνα αλλά τίποτα τραγικό . Βάζω την Ντόλυ στο σταύλο ,ακούω τα μέταλλα να κρυώνουν ,η γνωστή μυρωδιά και ξεφορτώνω. Το καλό με τις σύγχρονες Ντόλυ είναι ότι δεν ψάχνεις για σανό μόλις γυρίσεις ,βενζίνη αύριο.
Ο επόμενος δρόμος είναι εκεί και με περιμένει.
Είμαι ένας πλούσιος (σε εμπειρίες) και μοναχικός (όχι μόνος ) cowboy.
Η μηχανή ρολλάρει γουργουρίζοντας και τα πρώτα χιλιόμετρα φεύγουν, κατεύθυνση προς Μύλους ώστε να καταλήξω στο Άστρος, αρχικά έλεγα να πάω πιο κάτω προς την παραλία του Αγ. Ανδρέα αλλά προτίμησα το κάμπινγκ στο Άστρος
Το Άστρος μου χαμογελά
Το κάμπινγκ είναι έρημο με την ελπίδα για περισσότερους πελάτες ζωγραφισμένη στα πρόσωπα των ηλικιωμένων ιδιοκτητών
Το πρωί στις οχτώ εχω ήδη μαζέψει και περιμένω την ιδιοκτήτρια να πληρώσω. Δρόμο παίρνω δρόμο αφήνω, προορισμός ο Αγ. Πέτρος ,όχι στον ουρανό ,δεν το εχω αποφασίσει ακόμα , ακούγεται σαν μαύρο χιούμορ να ξεκινάς με τη μηχανή για τον Αγ. Πέτρο και γελάω από μέσα μου.
Προσπερνάω μια ταμπέλα με κάτι ενδιαφέρον και κάνω αναστροφή ,voila ,είμαι μπροστά σε ένα υπέροχο ον που αν είχε στόμα θα μας έλεγε ιστορίες 25 αιώνων
Ανηφορίζω και η Ντόλυ μου κάνει κάτι κομπιάσματα και ένα σβήσιμο ,ξαναπαίρνει με τη μία οπότε καταλαβαίνω ότι πρέπει να απομονώσω η φύσα του σταντ καθώς εκεί είχαμε εντοπίσει το πρόβλημα με τον μηχανικό ,ευτυχώς μου έδωσε μαζί μου μια φύσα απομόνωσης .
Χωριά που νομίζεις ότι είναι αφημένα ,σαν να πάγωσε ο χρόνος ,οι κάτοικοι υπάρχουν σίγουρα αλλά σπάνια βλέπεις κάποιον λές και επιλέγουν την αφάνεια ,δεν βλέπεις κανέναν ,μόνο δυο τρία αυτοκίνητα
Το κάστρο της Καστάνιτσας προσπαθεί με χάρη και πείσμα να αντισταθεί στο χρόνο, σαν κάποια ηλικιωμένη κυρία που λέει ''να ήξερες πως ήμουν στα νιάτα μου και τι έχουν δει τα μάτια μου''
Ενα γεράκι σηκώνεται από το θόρυβο της μηχανής και περνάει πλανάροντας με περίσσια αρχοντιά δύο μέτρα μπροστά μου και μου έρχεται στο μυαλό το τραγούδι If I could only fly
Στον Αγ. Πέτρο συναντάω τη μηχανή που πάντα ονειρευόμουν ,τι BMW, τι URAL . Ο μάστορας μετουσίωσε την ανάγκη και την πραγματικότητα σε κάτι σίγουρα μοναδικό και αυτό εχει νόημα ίσως μόνο για τον ιδιοκτήτη.
Δρόμο παίρνω δρόμο αφήνω προς Καρυές με την άμορφη και ζωντανή πλατεία ,τώρα η δεν εχω ξαναπάει η εχω ξαναπεράσει και δεν ήταν εκεί η δεν θυμάμαι τίποτα πάντως αυτό στην είσοδο του χωριού δεν περίμενα να το δώ και πόσο μάλλον το αντίγραφο του Ερεχθείου λίγο πιο πάνω στο χωριό.
Το τοπίο και οι δρόμοι συνεχίζουν να είναι συναρπαστικά η διαδρομή προς Σελλασία απο Βρέσθενα και μετά προς Βασσαρά (oπου βγάζω μια γρήγορη selfie για να τη στείλω στη συνεργάτη μου Βάσια που είναι από κει) , είναι πολύ ωραία και σε ένα κομμάτι γρήγορη. Το Πολύδροσο σαν ζωγραφισμένο απλώνει την ομορφιά του στην πλαγιά του βουνού
Από κει για Κοσμά ο δρόμος στριφογυρίζει πάνω στις πλαγιές έρημος και χορταριασμένος σε κάποια σημεία, έχοντας ολη τη γοητεία του χαμένου παραδείσου. Και μετά από την κάθοδο στην ισιάδα για Γεράκι λίγα ανηφορικά χιλιόμετρα και είμαι αιχμάλωτος της πλατείας του Κοσμά, όσες φορές κι αν πάω δεν αλλάζει κάτι ,θέλω ν' αράξω κάτω από τα πλατάνια και ν' αφήσω τη ζωή να κυλίσει με το ρυθμό της.
Και από κει που εχω παρκάρει και είμαι η μοναδική μηχανή και το κέντρο του ενδιαφέροντος των ντόπιων
σκάει ένα τσούρμο που βροντάει και οι μηχανές τους αστράφτουν στον ήλιο σαν παγώνια με τα καλογυαλισμένα τους χρώμια και κλέβουν την παράσταση.
Πρέπει να τις γυαλίζουν σε κάθε στάση ,δεν εξηγείται αλλιώς. Καμιά εικοσαριά Indian, 2 Harley και ένα Guzzi ,ακόμη κι αυτό είχε χρωμιωμένο ρεζερβουάρ το άτιμο. Ασε τους αναβάτες, Hollywood και βάλε.
Κέρδισα μόνο το credit από την σερβιτόρα ότι είμαι γουρλής μιας και το μαγαζί γέμισε Παρασκευή μεσημέρι, τέλειωσα την Coca Cola μου και κίνησα για Λεωνίδιο. Στο δρόμο αναρωτιόμουν πως στρίβανε αυτές οι μηχανές σ΄αυτό το σφιχτό και γρήγορο κομμάτι αλλά τελικά με συνεπήρε η ομορφιά του δρόμου και ο ήχος του desmo που αντιλαλούσε μέσα στο φαράγγι προκαλώντας την ησυχία του τοπίου και για πότε έφτασα στο Λεωνίδιο δεν το κατάλαβα.
Ανεφοδιασμός ,έχει μεσημεριάσει για τα καλά και η ζέστη είναι αισθητή, προορισμός το Κυπαρίσσι μέσω Φωκιανού ,από δω και κάτω τα μέρη μου είναι άγνωστα και η παραλία του Φωκιανού δείχνει πολύ όμορφη καθώς το πράσινο λες και προσπαθεί με πάθος να βυθιστεί στο μπλε της θάλασσας.
Από κει ξεκινάει ένας καινούργιος δρόμος προς το Κυπαρίσσι. Λες και αυτός που τον χάραξε σκεφτόταν τους μοτοσικλετιστές. Στροφές όλων των ειδών από μέτρια γρήγορες ως αρκετά /πολύ γρήγορες, χορταστικές κλίσεις για αρκετά χιλιόμετρα σχεδόν μέχρι το Κυπαρίσσι. Λοιπόν, το Κυπαρίσσι είναι πράγματι όμορφο και ήταν η αρχική μου σκέψη για να κοιμηθώ το βράδυ ,ελα όμως που δεν βρήκα τρόπο να κατέβω με τη μηχανή στην πρώτη παραλία που είδα κάτι σκηνές ,στην κεντρική έχουν 2-3 ταμπέλες ''απαγορεύεται το κάμπινγκ και οργανωμένο κάμπινγκ δεν υπάρχει στην γύρω περιοχή. Για να το εκδικηθώ δεν το φωτογράφισα , για να λέμε την αλήθεια από κει που ήμουν δεν φαινόταν πια κάτι καλό και τι κάνει ο καλός ταξιδιώτης? Δρόμο παίρνω δρόμο αφήνω, πάω να βρω κάτι στο Μαυρολιθάρι εξω από το Γύθειο, Δύο ώρες παρά κάτι λέει το gps.
Η διαδρομή είναι λίγο απόκοσμη ,ίσως με εχει χτυπήσει κι ο ήλιος λίγο αλλά σε μιάμιση ώρα είμαι Γύθειο.
Το ναυάγιο αποζητά με ματαιοδοξία μια φωτογραφία λες και είναι πλέον ο μοναδικός λόγος ύπαρξής του.
Κάμπινγκ το Μελτέμι ,δεν εχω ιδέα αν αξίζει αλλά το όνομα μου αρέσει και μπαίνω . Τελικά είναι από τα πιο οργανωμένα που εχω δει με πολύ καλές εγκαταστάσεις και άπλα .
Στήνω σκηνάκι και κατεβαίνω παραλία .Το απογευματινό μπανάκι είναι απολαυστικό. Μετά από ένα ριζότο που φτιάχνω, μια μπύρα στο χέρι και η παραλία με τα άστρα με φωνάζουν τόσο δυνατά που δεν ακούω τίποτα άλλο. Μόνο τα τριζόνια, τα νυχτοπούλια και η αγαπημένη φωνή της γυναίκας μου μπορούν να χωρέσουν στη μαγεία της καλοκαιρινής νύχτας.
Ευτυχώς υπάρχουν οι υπναράδες, μεγάλωσα κι εγώ ...... μια πρωινή βουτιά όταν οι παραλία είναι άδεια είναι must.
Διακοπές ρε φίλε , λείπω μια μέρα από την Αθήνα και όλα είναι αλλιώς. Και τώρα, Ταίναρο σου έρχομαι .Χτες έστειλα μήνυμα σε ένα φίλο που μου είχε συστήσει τον Μαύρο Πειρατή στο Νέο Οίτυλο και απαντάει ''θα φάμε παρέα αύριο , ραντεβού στο μαγαζί '' οπότε η διαδρομή βγήκε ,θα κατέβω από την πλευρά της Κοκάλας και θα ανέβω από Γερολιμένα .Τη Μάνη δεν τη χορταίνω , αυτοί οι δρόμοι που σχίζουν το άγριο τοπίο εξασκούν μια μαγική επιρροή πάνω μου.
To Πόρτο Κάγιο το κοιτάς από ψηλά και φοβάσαι μην εξαφανιστεί σαν οπτασία μέχρι να κατέβεις ,το Μαρμάρι σε καλεί για χαλάρωση
Και μετά η άκρη της Πελοποννήσου, Ταίναρο παρκάρω δίπλα σε ένα BMW 800 φορτωμένο με όλα τα καλά για το γύρο του κόσμου. Ναπολιτάνος ,κάνει το γύρο της Ευρώπης . Φυσικά και πιάσαμε κουβέντα για αρκετή ωρα μέχρι που το καμπανάκι του καφέ άρχισε να ηχεί και έφυγα για Γερολιμένα .
Κάθομαι για καφέ και θαυμάζω το τοπίο ,παίρνω τηλ τον αδελφό μου και λέγοντας που είμαι λέει να πας στο Gergrosso να ζητήσεις τον Χ ,πες του ότι είσαι αδελφός μου ,του έχουμε φτιάξει το λογότυπο του μαγαζιού. Πράγματι βρίσκω το παλληκάρι και κάθεται για λίγο παρέα .Τα λέμε ,τελειώνω το καφεδάκι ρουφάω με άλλη μία ματιά το τοπίο και φεύγω για Νέο Οίτυλο. Και μετά με ρωτάν ,δεν βαριέσαι να ταξιδεύεις μόνος ? Τρείς άνθρωποι ,ένας φίλος ,ένας γνωστός ,ένας άγνωστος σε μία μέρα.
Κόσμος πολύς, η ταβέρνα γεμάτη αλλά ευτυχώς ο φίλος είχε κάνει κράτηση. Τρώμε μια φανταστική στύρα τόσο φρέσκια και νόστιμη που τα λαδολέμονα περισσεύουν. Φυσάει ένα ωραίο αεράκι που διώχνει μακριά την κάψα του μεσημεριού. Ευχαρίστως θα έμενα μέρες αλλά ο δρόμος με καλεί
Και τι θές για να σηκωθείς μετά από ένα καλό φαγητό και να καβαλήσεις τη μηχανή μέσα στη ζέστη ? Καφέ !!!! και δρόμο παίρνω δρόμο αφήνω για τη διάσχιση της Μεσσηνιακής Μάνης, το τοπίο πρασινίζει, μαλακώνει, γίνεται φιλικότερο ,ο δρόμος πάνω από την Καρδαμύλη σε ικετεύει να αφήσεις λάστιχο στην άσφαλτο και η Κορώνη δεν είναι μακριά . Παω στο κάμπινγκ, τακτοποιούμαι ,βραδινό μπάνιο δεν εχει σήμερα ,εχει σκαλάκια για τη θάλασσα . Αρκούμαι στη θέα του φωτισμένου κάστρου. Πάντα σκεφτόμουν οτι ένα φωτισμένο μνημείο είναι σαν να φωτίζεις μια μακρινή ανάμνηση.
Η Ντόλυ δεν έχει φωτογραφηθεί στο κάστρο της Μεθώνης και μετά από ειδική άδεια απο το υπουργείο Πολιτισμού όπου μεσολάβησε ο μπάρμπας από το διπλανό χωριό
voila . H Ντόλυ λουσμένη στο Πελοποννησιακό φως ποζάρει με φόντο το φρούριο
Στάση για καφέ που αλλού ,στην αγαπημένη μου Πύλο ,ωστόσο παραστράτησα και δεν έκατσα στην γνωστή πλατεία με τα πλατάνια ,αλλά παραδίπλα όπου εχει επίσης ωραία θέα. Εχω την τάση να αφήνω εκκρεμότητες ώστε να εχω δικαιολογία να επιστρέψω . Έτσι λέω στη γυναίκα ,πάω για καφέ στην Πύλο και έρχομαι .
Σήμερα λέω να καταλήξω στην παραλία της Ελαίας αλλά οχι από τον παραλιακό δρόμο που εχω ξανακάνει. Στρίβω προς Ριζόμυλο και περνάω από διάφορα χωριά που βέβαια δεν τα θυμάμαι όλα ,Διόδια, Στέρνα ,Αριστομένης μου μείναν, και συνεχίζω προς Τρίκορφο οπου πέφτω πάνω σε αυτό.
Τί κάνει το F 104 στο βουνό ? Πως στο καλό το φέραν εδώ ,ούτε το ΚΤΕΛ καλά - καλά δεν χωράει από αυτούς τους δρόμους. Πάντως στέκει εκεί αγέρωχο και μοναδικό να θυμίζει στους νεότερους ότι υπήρχαν μαχητικά και πριν τα Rafale
Από κει διαλέγω το δρόμο πάνω από το βουνό ,μέσω Δαίρας. Έρημος και χορταριασμένος, αλλά διασταυρώθηκα με δύο μηχανές (μήπως κάποιος συμφουρίτης ? ) διασχίζει το όρος Αιγάλεω ,περνάει από Λανζουνάτο, Άνυδρο και πέφτει εξω από την Κυπαρισσία οπου φτάνω πεινασμένος και μέσα σε αρκετή ζέστη. Κεντρική πλατεία ,το πιό ζουμερό σουβλάκι λέει και λέω να δοκιμάσω την τύχη μου. Τραπεζάκι στη σκιά και πράγματι είναι το πιο ζουμερό και νόστιμο σουβλάκι που εχω φάει. Μέχρι τώρα νόμιζα οτι τα καλύτερα είναι στους Μύλους .Απογευματινό καφεδάκι και η Ελαία είναι πολύ κοντά .Στήνω μαζί με τον πολύ κόσμο πιο πολύ γιατί γιατί ένιωθα άσχημα να κάνω φασαρία περιφερόμενος με τη μηχανή. Την επόμενη φορά θα ξέρω καλύτερα ,πρώτη φορά την πατάω ως ''τουρίστας ''. Ωστόσο δεν με χαλάει καθόλου ,ενα βράδυ θα κοιμηθώ ,ακόμα δεν έγινα γεροπαράξενος.
Και μετά........... here comes the night ohh ohh ohh ,πόσο γεμάτες, πληθωρικές είναι οι μέρες όταν ταξιδεύεις ,όταν πέφτει η νύχτα έχει άλλο νόημα ,σαν να σφραγίζει σένα μαγικό μπουκάλι όλα οσα έζησα μέσα στη μέρα , το πρωί που ξεκίνησα φαντάζει τόσο μακρινό ,πρέπει να ανασύρω εικόνες για να θυμηθώ από πού ξεκίνησα .
Ενα Mohito θα κλείσει τη βραδιά με συνοδεία μουσικής
Μάλλον ξύπνησα πρώτος στη γειτονιά, ολο το βράδυ δεν άκουσα ροχαλητά από τις γύρω σκηνές πράγμα σχετικά παράξενο, αυτοί μάλλον άκουσαν αλλά όλοι κοιμούνται ακόμη και κανείς δεν με κοιτάει με μίσος .Κατεβαίνω για μπάνιο, είπαμε η πρωινή βουτιά είναι must ,μια ανάσα δροσιάς και ελευθερίας πριν το γυρισμό , το beach bar δείχνει αγουροξυπνημένο ,κάνω μια βόλτα να στεγνώσω ,μόνο δυο κοπέλες και ενας τύπος είναι στην παραλία προσπαθώντας να ρουφήξουν λίγο πρωινό ήλιο με όλο το κορμί τους ,τελικά μόνο εγώ φοράω μαγιό εδώ πέρα και ενας μπάρμπας που ψαρεύει πιο κάτω φορώντας μακρύ παντελόνι και πουκάμισο.
Ξεκινάω για Φυγαλεία ,Λινίσταιανα ,Ανδρίτσαινα. Ο δρόμος απλώνεται στο βουνό και οι πινακίδες υπόσχονται να οδηγήσουν τον ταξιδιώτη στον ναό του Επίκουρου Απόλλωνα και στους καταρράκτες της Νέδα . Κατά την προσφιλή μου συνήθεια αφήνω εκκρεμότητες ,οι καταρράκτες είναι μια καλή δικαιολογία για επόμενη βόλτα .Διασχίζω την Ανδρίτσαινα χωρίς να σταματήσω, το τοπίο γύρω μου φαίνεται πράσινο, διαφορετικό από τότε που είχα ξαναπεράσει μετα τη μεγάλη φωτιά του 2007 και όλα γύρω ήταν μαύρα, θλιβερά και απόκοσμα .
Καρύταινα για καφέ .Η διαδρομή είναι φτιαγμένη για μηχανές ,Η Ντόλυ είναι στο στοιχείο της και το διασκεδάζουμε. Θα χρειαστώ βενζίνη και σταματάω κάτω από την Καρύταινα ,το ακριβότερο βενζινάδικο που συνάντησα ,του το λέω και προφανώς το ξέρει και δεν σχολιάζει τίποτα .Το prive μπαλκονάκι που διατίθεται για το freddo και ένα χορταστικό μπακλαβά ,είναι απολαυστικό
Αποφασίζω να φύγω μέσω Μεγαλόπολης και κάνω πολύ καλά ,δεν θυμόμουν αυτό τον φανταστικό δρόμο που οδηγεί στη Μεγαλόπολη και φυσικά μετά ακολουθεί ο δρόμος Μεγαλόπολης Τρίπολης και ο παλιός δρόμος Τρίπολης Άργους με την αποκορύφωση του Αχλαδόκαμπου. Δυσκολεύομαι να καταλάβω γιατί κάποιοι ακολουθούν την βαρετή και πολυέξοδη Εθνική Οδό. Μετά την χαρά του παιδιού στον Αχλαδόκαμπο μια στάση για κάτι δροσερό και να κρυώσουν τα μέταλλα στους Μύλους χρειάζεται. Μου μένουν μόνο 160 χλμ μέχρι την Αθήνα ,μάλλον θα φτάσω νωρίτερα από τη γυναίκα μου στο σπίτι, κύριος .
Ο παλιός δρόμος δεν έχει κίνηση, βλέπω δίπλα την Εθνική να πηγαίνει σημειωτόν , λίγη αναμενόμενη κίνηση μόνο όταν πέφτω στην Αθηνών Κορίνθου στην Ελευσίνα αλλά τίποτα τραγικό . Βάζω την Ντόλυ στο σταύλο ,ακούω τα μέταλλα να κρυώνουν ,η γνωστή μυρωδιά και ξεφορτώνω. Το καλό με τις σύγχρονες Ντόλυ είναι ότι δεν ψάχνεις για σανό μόλις γυρίσεις ,βενζίνη αύριο.
Ο επόμενος δρόμος είναι εκεί και με περιμένει.
Είμαι ένας πλούσιος (σε εμπειρίες) και μοναχικός (όχι μόνος ) cowboy.
