Ronda Ibérica

[gior-gos]

Λένε ότι με το που τελειώσει ένα ταξίδι ξεκινάει το επόμενο· δεν έχουν άδικο.. Το ταξίδι που έκανες το κουβαλάς μέσα σου, σ έχει στιγματίσει, πολλές φορές αναπολείς το δέος, τη χαρά, την κούραση, τα πολλά και διάφορα συναισθήματα που ένιωσες, τις πολλές και διάφορες καταστάσεις που βίωσες, τις εναλλαγές των τόπων και ακολούθως τις εναλλαγές της οπτικής σου απέναντι στο καθετί που συνάντησες, την αμεσότητα, το γρήγορο ξεδίπλωμα των εικόνων, άλλες φορές παρέα μ έναν γλυκό απογευματινό ήλιο, άλλες φορές κάτω από έναν βαρύ, κρύο, γκρι ουρανό, άλλες παρέα με ισχυρής έντασης άνεμο, άλλες μέσα σε ένα κρυστάλλινο ή ομιχλώδες χάραμα, άλλοτε ταμπουρωμένος πίσω από τον ανεμοθώρακα της μηχανής με κουρνιασμένα μάτια μέσα από την κλειστή ζελατίνα του κράνους που πάνω της πέφτουν σαν πινέζες με ορμή οι σταγόνες τις βροχής.

- "Για πού σχεδιάζεις το επόμενο ταξίδι;"

- "Εεεε, Ισ.. Ισπ.. Ισπανία!"

Δεν είχα καιρό που είχα γυρίσει απ το προηγούμενο· σκεφτόμουν το επόμενο χωρίς όμως να ξέρω πού. Δεν είχα κάτσει να σκεφτώ, να ψάξω, να συνδιαλεχθώ με τον εαυτό μου και ν αποφασίσω· τίποτα. Πολλά ονόματα χωρών αιωρούνταν στο μυαλό μου, ήθελα να πάω σε όλες, δεν ήξερα ποιές να πιάσω και ποιές ν αφήσω, όταν όμως ρωτήθηκα απάντησα χωρίς σκέψη· η μπίλια της ταξιδιωτικής ρουλέτας έκατσε εκεί, στην Ισπανία, χωρίς κόπο, χωρίς αμφιταλάντευση. Μάλλον το ρητό που λέει ότι "σημασία δεν έχει ο προορισμός αλλά το ταξίδι" δεν βοηθάει και τόσο, γιατί κάπου πρέπει να πας. Απ την άλλη, όπου κι αν πας, θα δεις και θα μάθεις· σίγουρο κέρδος. Μπορούμε να πούμε λοιπόν ότι η επιλογή προορισμού μπορεί να γίνει και χωρίς πολλή σκέψη· μάλλον στην δική μου περίπτωση κάπως έτσι έγινε.
Κοιτώντας τον χάρτη είδα ότι αν μπορέσω να πάρω περισσότερες μέρες άδειας θα ήταν καλή ευκαιρία να επισκεφτώ και την Πορτογαλία, να φτάσω μέχρι τη Λισαβόνα. Μετά από λίγο όμως προχώρησα κι άλλο· με το μυαλό να έχει πάρει φωτιά, σκέφτηκα ότι θα ταν ωραίο να συνεχίσω βόρεια και μετά ανατολικά ώστε να γυρίσω από την βόρεια ακτογραμμή της Ισπανίας. Ο γύρος της Ιβηρικής χερσονήσου.

Το ταξίδι αυτό δεν ήθελα να το κάνω καλοκαίρι λόγω των υψηλών θερμοκρασιών που επικρατούν την περίοδο αυτή στη νότια Ισπανία.
Η αλήθεια είναι ότι η προετοιμασία ενός ταξιδιού δεν είναι το φόρτε μου. Μου είναι λίγο βαρετό να κάθομαι ώρες /μέρες /μήνες μπροστά από μιά οθόνη για να ξεψαχνίσω και την παραμικρή λεπτομέρεια· άσε που μετά, απ τις πολλές φωτογραφίες που χω δει κι απ τις πολλές πληροφορίες που χω διαβάσει μπορεί να πάω στο σημείο ενδιαφέροντος και να μην μου κάνει καμία εντύπωση, γιατί είναι σα να έχω πάει.. Βγάζω λοιπόν ένα χοντρικό πλάνο του ταξιδιού για να χω έναν μπούσουλα και τα υπόλοιπα επί τω έργω.
Σε μία μοτοβόλτα είχα γνωρίσει τον Σωκράτη που είχε πάει στα Πυρηναία· στην ερώτησή μου "με τη εμπειρία που έχεις τώρα, αν θα ξαναέκανες αυτό το ταξίδι θα άλλαζες κάτι; κι αν ναι, τί;" μου απάντησε ότι ή στο πήγαινε ή στο έλα θα πήγαινε με πλοίο από την Ιταλία στην Ισπανία (ή το αντίστροφο). Αυτό το κράτησα, οπότε στο πήγαινε θα έπαιρνα το πλοίο από Τσιβιταβέκια (Ιταλία) για Βαρκελώνη.
Οι πληροφορίες που βρήκα και κατέγραψα από το διαδίκτυο για ταξίδι Ελλήνων με μοτοσικλέτα στην Ιβηρική χερσόνησο αφορούσαν περισσότερο τα Πυρηναία, και κάποιες λίγες την ακτογραμμή από Βαρκελώνη μέχρι Ανδαλουσία· περισσότερες ιδέες πήρα από ξένους ταξιδευτές που είχαν κάνει τον γύρο της Ιβηρικής χερσονήσου. Επίσης, διάβασα κάποιες ιστοσελίδες γενικού τουρισμού και συζήτησα από κοντά με ανθρώπους που μου έδωσαν χρήσιμες συμβουλές για τις χώρες αυτές. Έβαλα κάτω ό,τι συγκέντρωσα, άνοιξα χάρτες χάρτινους και ηλεκτρονικούς, έκοψα, έραψα, έκανα προσθαφαιρέσεις, διαιρέσεις και πολλαπλασιασμούς με το κομπιουτεράκι, τα έκανα αχταρμά, ξανά μανά για μέρες, στο τέλος έβγαλα τη διαδρομή. Ως επί το πλείστον θα χρησιμοποιούσα αυτοκινητόδρομους, αν έμπλεκα με επαρχιακούς δε θα προλάβαινα με κανένα τρόπο να δω τα μέρη που ήθελα μέσα στις διαθέσιμες μέρες. Η περισσότερη δουλειά ήταν να εντοπίσω τα αξιοθέατα, να μαρκάρω τις διανυκτερεύσεις σε βολικά σημεία και να κατανείμω ρεαλιστικά τα χιλιόμετρα σε σχέση με τον διαθέσιμο χρόνο ώστε να κάνω αυτά που θέλω. Όσο για επαρχιακές διαδρομές, θα βολτάριζα για 4 μέρες, στο κλείσιμο του δεξιόστροφου κύκλου της Ιβηρικής χερσονήσου, στα Πυρηναία.
Η προετοιμασία της μηχανής δεν περιλάμβανε κάτι ιδιαίτερο· επειδή προερχόταν ήδη από σέρβις ελέγχθηκαν προληπτικά μόνο κάποια σημεία· μία προσθήκη ήταν να περαστεί δεύτερη εφεδρική ντίζα συμπλέκτη παράλληλα με την υπάρχουσα ώστε άν αυτή κοπεί να βιδωθεί μόνο το κάτω και το πάνω μέρος της εφεδρικής χωρίς περαιτέρω ταλαιπωρία. Μερικά παραπάνω εργαλεία, ένα κιτ επισκευής ελαστικών, ένα μικρό φαρμακείο, δεύτερο κλειδί μηχανής, καινούργια μπαταρία στο κινητό, δεύτερο εφεδρικό κινητό με δεύτερη κάρτα sim για τον ίδιο αριθμό, ένας χάρτινος χάρτης της Ιβηρικής χερσονήσου για παν ενδεχόμενο, κατέβασμα και αποθήκευση χαρτών της περιοχής στο κινητό από το google maps για πλοήγηση εκτός σύνδεσης, πράσινη κάρτα, και ευρωπαϊκή κάρτα ασφάλισης ασθενείας. Χαρτί υγείας και μωρομάντηλα απαραίτητα! Τοποθετήθηκε μιά προέκταση σχάρας, αγοράστηκαν 2 αδιάβροχοι σάκοι και 4 ιμάντες για το δέσιμο οι οποίοι τελικά δεν με βόλεψαν λόγω μήκους οπότε χρησιμοποίησα κάποιους μακρύτερους που είχα ήδη. Επειδή το γκούζι το τσιμπάει το λαδάκι του θα είχα μαζί μου κι ένα λίτρο λάδι για να συμπληρώνω.

 

[gior-gos]

Μέρα 1, 8 Απριλίου 2023. Αθήνα - λιμάνι της Πάτρας και πλοίο για Μπάρι.

Στη δοκιμαστική βόλτα που είχα κάνει πριν καμιά βδομάδα μέχρι το Σούνιο με φορτωμένη τη μηχανή, για προσομοίωση της συμπεριφοράς της στις πραγματικές συνθήκες του ταξιδιού, είχα γεμίσει φύρδην μίγδην τους 2 σάκους με ό,τι ρούχα, μαξιλάρια και κουβέρτες βρήκα μπροστά μου. Οι σάκοι είχανε κάτσει καλά ο ένας πάνω στον άλλο στην ουρά της μηχανής κι είχα βρεί εύκολα τον τρόπο με τον οποίο έπρεπε να τους δέσω με τους ιμάντες· όλα κύλισαν ομαλά λοιπόν σ εκείνη την δοκιμαστική βόλτα· "ωραία, το χω!", είχα σκεφτεί..
Όπως λοιπόν ήταν αναμενόμενο βάσει Μέρφι, το πρωινό της αναχώρησης οι σάκοι με το πραγματικό τους πλέον φορτίο, όγκο και βάρος αλλά και τα δεσίματα αυτών με τους ιμάντες δεν μου κάθονταν με τίποτα. Βρε από δω, βρε από κει, φόρτωνα ξεφόρτωνα, ανέβαζα κατέβαζα, έλυνα έδενα..
Η ώρα περνούσε επικίνδυνα, υπολόγιζα να πάω στην Πάτρα από παλιά εθνική, κάποια στιγμή εκεί που πάλευα με τους σάκους κοιτάω την ώρα και το μάτι γούρλωσε, "ωχ μ@λάκα, γάμ@ τους σάκους και φύγε!"· κάνω ένα τελευταίο σφίξιμο στους ιμάντες με τους σάκους να έχουν κάτσει στην ουρά σα στραβοχυμένοι λουκουμάδες και ξεκινάω φουριόζος από νέα εθνική οδό.
Το πλοίο της Ανέκ "Hellenic Spirit" φεύγει στις 17:30 και το ταξίδι διαρκεί 17 ώρες και 30 λεπτά. Έφτασα εγκαίρως, έκανα check in και πήγα σ ένα πάρκινγκ φορτηγών λίγο παραπέρα ν αλλάξω ρούχα. Μπήκα στο πλοίο κι ανέβηκα στο κατάστρωμα χαζεύοντας το λιμάνι μαζί με την ευρύτερη περιοχή της Πάτρας.

Με τη συνοδεία μπίρας και πατατακίων πέρασε το απόγευμα, το βράδυ με βρήκε στο εστιατόριο, και η νύχτα σ ένα ήσυχο μέρος που είχα βρει για να στρώσω το σλίπινγκ μπαγκ και να κοιμηθώ. Κατά τις 3 τα χαράματα ξύπνησα και θέλησα να βγω λίγο έξω· με το που άνοιξα την πόρτα που βγάζει στο πλαϊνό κατάστρωμα έμεινα αποσβολωμένος. Στην αρχή - και με τη ζαλάδα του ύπνου - νόμισα ότι κάποιος έριχνε νερά με την μάνικα από το επάνω κατάστρωμα, μετά κατάλαβα ότι μαίνεται δυνατή καταιγίδα. "Ωραία" σκέφτομαι, "ας ελπίσουμε ότι μέχρι αύριο θα χει σταματήσει.."· έκανα ένα βήμα πίσω, έκλεισα την πόρτα, γύρισα στο σλίπινγκ μπαγκ και συνέχισα τον ύπνο μου.

 

[gior-gos]

Μέρα 2, 9 Απριλίου 2023. Μπάρι - Σαλέρνο - Αμάλφι - Positano - Sorrento - Πομπηία.

Το πρωί στο κατάστρωμα πίνοντας καφεδάκι γνώρισα τον Σπύρο· οδηγούσε ένα Honda Nt 1100 dct και θα πήγαινε μια βόλτα στην Ιταλία με σκοπό.. δεν είχε σκοπό, ούτε στόχο, ούτε πλάνο, τίποτα! "Να βολτάρω θέλω μόνο Γιώργη, δεν έχω θέμα πού θα πάω..". Ωραίος ο Σπύρος! Μετά από λίγο γνωρίσαμε τον Νίκο που οδηγούσε ένα Yamaha Fazer και είχε προορισμό την Ισπανία, αφού πρώτα έκανε μιά μεγάλη βόλτα σε Ιταλία και Γαλλία.
Αποβιβαστήκαμε στο Μπάρι με βροχή· όσοι ήμασταν με δίτροχα μαζευτήκαμε κάτω από ένα υπόστεγο για να φορέσουμε αδιάβροχα. Εκεί γνωρίσαμε κι άλλους Έλληνες σύντροχους που ξεκίναγαν το ταξίδι τους για διάφορους ευρωπαϊκούς προορισμούς.

Ξεκινήσαμε παρέα με τον Σπύρο, το απόγευμα ήθελα να βρίσκομαι στην Πομπηία όπου είχα κλείσει την πρώτη διανυκτέρευση· υπολόγιζα οι 2 πρώτες στάσεις να είναι Αλμπερομπέλο και Ματέρα για τις οποίες όμως χρειαζόταν μια παράκαμψη σεβαστού χρόνου και χιλιομέτρων. Με τη βροχή να μας συντροφεύει ακάθεκτη αποφασίσαμε με συνοπτικές διαδικασίες να το κόψουμε καρφί για την ακτή του Αμάλφι.
Η περιοχή του Αμάλφι πανέμορφη αλλά η διαδρομή κουραστική, ο παραλιακός δρόμος λόγω της στενότητας αλλά και του ότι η συγκεκριμένη μέρα ήταν το Πάσχα των Καθολικών, άρα και η κίνηση αυξημένη, μας περιόρισε σε μια μέση ωριαία ταχύτητα της τάξης των 20 km/h περίπου με πολλά προσπεράσματα, σταματά – ξεκινά και δε συμμαζεύεται..· για να καλύψουμε μια απόσταση 50 χιλιομέτρων χρειαστήκαμε πάνω από 3 ώρες..
Με δυσκολία βρήκαμε ένα πλάτωμα στην άκρη του δρόμου για να σταματήσουμε λίγο και να χαζέψουμε την θέα στη θάλασσα· ο Σπύρος έκλεισε διαδικτυακά ένα δωμάτιο κάπου εκεί κοντά για το βράδυ κι οι δρόμοι μας χώρισαν, με μένα να συνεχίζω παραλιακά για Πομπηία.

 

[gior-gos]

Μέρα 3, 10 Απριλίου 2023. Πομπηία – λιμάνι της Τσιβιταβέκια και πλοίο για Βαρκελώνη.

Το πρωί ξύπνησα νωρίς· θα πήγαινα να επισκεφτώ τα αρχαία ρωμαϊκά ερείπια της Πομπηίας τα οποία αποτελούν μέρος των μνημείων παγκόσμιας κληρονομιάς της unesco. Η απόσταση από το ξενοδοχείο μέχρι τον αρχαιολογικό χώρο ήταν κάπου στα 20 λεπτά με τα πόδια κι έτσι πήγα περπατητός. Παρότι είχα προμηθευτεί ηλεκτρονικό εισιτήριο 3 βδομάδες πριν, δεν απέφυγα την αναμονή στην ουρα· ακόμα δε μεγαλύτερη αναμονή υπήρχε για όσους εξέδιδαν εισιτήριο εκείνη τη στιγμή.
Για την περιήγηση στον αρχαιολογικό χώρο της Πομπηίας είχα φτιάξει χάρτη περπατήματος στο google maps, αλλά διατίθεται και δωρεάν χάρτης έντυπης μορφής στην είσοδο· επίσης, μέσα στον χώρο, υπάρχουν ταμπέλες που καθοδηγούν και πληροφορούν τον επισκέπτη.

Περπάτησα πολλή ώρα στα ερείπια της πάλαι ποτέ όμορφης και πλούσιας αρχαίας πόλης με την τραγική κατάληξη του να σκεπαστεί σε ύψος 6 μέτρων από καυτή στάχτη, ελαφρόπετρα κι άλλα υλικά σε υγρή, στέρεα και αέρια μορφή που απελευθερωθήκαν από την μεγάλη ηφαιστειακή έκρηξη του Βεζούβιου. Μια σύγχρονη μελέτη έδειξε ότι η αιτία θανάτου των 1150 πτωμάτων που βρέθηκαν οφειλόταν στην μεγάλη αύξηση της θερμοκρασίας που έφτασε ακόμα και τους 300 βαθμούς Κελσίου!

Υπάρχουν πολλά αξιοθέατα στον αρχαιολογικό χώρο, όπως απομεινάρια από πλούσιες επαύλεις με περίτεχνες τοιχογραφίες και ψηφιδωτά, ναοί, θέατρο, αμφιθέατρο, λουτρά, και άλλα· ενδεικτικά, κάποια απ αυτά είναι το σπίτι του Φαύνου, ο ναός του Απόλλωνα, το αμφιθέατρο της Πομπηίας, αλλά αυτό που τραβάει περισσότερο το ενδιαφέρον είναι ο οίκος ανοχής, το Λουπανάρ, με τις πιπεράτες ερωτικές τοιχογραφίες. Η δημοφιλία του φάνηκε από το γεγονός ότι η ουρά που είχε σχηματιστεί έξω από το αρχαίο αυτό κατάστημα ήταν σημαντικά μεγαλύτερη από τις ουρές αναμονής που αφορούσαν άλλα αξιοθέατα του χώρου· έτσι το παρέλειψα με συνοπτικές διαδικασίες.

Ενδιαφέρον παρουσιάζει το μουσείο, το Antiquarium, στο οποίο εκτίθενται αγάλματα, σκεύη, πίνακες ζωγραφικής, αλλά και τα εκμαγεία των νεκρών κατοίκων τα οποία οι αρχαιολόγοι γέμισαν με γύψο. Περπάτησα ώρες στους πλακόστρωτους δρόμους της αρχαίας αυτής πόλης· ανάμεσα στα σπίτια τους, τα καταστήματά τους, τους κοινόχρηστους χώρους τους. Ανέβηκα και σ ένα ύψωμα το οποίο πρόσφερε πανοραμική θέα προς όλο τον χώρο.

Η γνώμη μου για το αρχαιολογικό πάρκο της Πομπηίας, για κάποιον σαν εμένα που δεν είμαι φανατικός των μουσείων και των αρχαιοτήτων, είναι ότι με 1 ώρα περπάτημα το πολύ έχεις δει ό,τι είναι να δεις από τον χώρο της ερειπωμένης πόλης· θα δεις κάποια αγάλματα, κάποιους κίονες ναών, τους χώρους συγκέντρωσης των κατοίκων, αλλά από κει και πέρα όσον αφορά τα ερειπωμένα κτίσματα, όσο περπατάς, επαναλαμβάνεται το ίδιο μοτίβο· δεν νομίζω δηλαδή ότι χρειάζεται να περάσει κάποιος απ όλους τους δρόμους και τα στενοσόκακα όπως προτείνουν οι τουριστικοί οδηγοί και το οποίο απαιτεί ώρες και μπόλικη ενέργεια· είναι αρκετό το πέρασμα από μερικούς δρόμους και μετά οι εικόνες είναι ίδιες.

Δεν ισχύει το ίδιο για το Antiquarium (το μουσείο)· αυτό ναι, κατά τη γνώμη μου αξίζει να δώσει κάποια βαρύτητα ο μέσος επισκέπτης. Ο λάτρης βέβαια αυτού του είδους τουρισμού χρειάζεται ίσως και μέρες για να δει καλά και να εντρυφήσει στον αρχαιολογικό χώρο.

Γύρισα αρκετά κουρασμένος στο ξενοδοχείο γύρω στις 2 το μεσημέρι· η μηχανή με περίμενε φορτωμένη και αφού άλλαξα ρούχα στο πάρκινγκ ξεκίνησα για το λιμάνι της Τσιβιταβέκια για να πάρω το πλοίο «Cruise Roma» που έφευγε στις 21:30 με προορισμό τη Βαρκελώνη.

 

[gior-gos]

Βγαίνοντας από την Πομπηία σταμάτησα στα διόδια για την είσοδο στον αυτοκινητόδρομο· μια ηχογραφημένη φωνή από το μηχάνημα των διοδίων μίλαγε στα Ιταλικά, εγώ χωρίς να ξέρω πού βρίσκεται η συσκευή ανάγνωσης καρτών κούναγα πέρα δώθε πάνω κάτω την χρεωστική κάρτα κοντά στο μηχάνημα σα να το ευλογούσα, δεν άκουσα όμως κανένα «μπίπ», ουρά αυτοκινήτων είχε σχηματιστεί πίσω μου, «γνωστό το έργο» σκέφτομαι, μετά από κάνα λεπτό, χωρίς να έχω πληρώσει το 1,10€ του αντιτίμου και χωρίς το μηχάνημα να εκδόσει απόδειξη η μπάρα ανοίγει και φεύγω.
Επειδή είχα χρόνο έκανα μια στάση στην Νάπολη που ήταν στον δρόμο μου· έμπλεξα σε κάτι στενά, αυτό όμως μου έδωσε την ευκαιρία να δω κάποιες μη τουριστικές συνοικίες οι οποίες μου θύμισαν έντονα Κέρκυρα, αλλά και σκηνές από ταινίες όπως το «Σινεμά ο Παράδεισος» κι άλλες παλιότερες με γκάνγκστερς, μαφία κτλ. Νομίζω ότι οι προσόψεις των οικοδομικών κατασκευών της Νάπολη είναι αρκετά αντιπροσωπευτικές του παραδοσιακού ιταλικού στυλ δόμησης. Τοίχοι βαμμένοι στο χρώμα της ώχρας, δίφυλλα κυπαρισσί παραθυρόφυλλα με γρίλιες, μικρά ή καθόλου μπαλκόνια, στενοί δρόμοι με υποτυπώδη πεζοδρόμια, συνθήματα στους τοίχους, κάδοι απορριμμάτων από δω κι από κει. Έφτασα στην μεγάλη και κοσμοπλημμυρισμένη κεντρική πλατεία ονόματι Piazza del Plebiscito (Πλατεία Δημοψηφίσματος), πάρκαρα σε μιάν άκρη, έκανα μια μικρή βόλτα με τα πόδια θαυμάζοντας την εκκλησία του Σαν Φραντσέσκο ντι Πάολα με την ελληνική αρχιτεκτονική, καβάλησα πάλι και ξεκίνησα από το μποτιλιαρισμένο κέντρο της Νάπολη για το λιμάνι της Τσιβιταβέκια.

Μπαίνω στον αυτοκινητόδρομο που έχει μπόλικη κίνηση, προχωράω μερικά χιλιόμετρα και βλέπω από μακρυά σταθμό διοδίων με μεγάλες ουρές αυτοκινήτων να περιμένουν· επιλέγω φυσικά την λωρίδα με τα λιγότερα αυτοκίνητα χωρίς όμως ο λαλάκας να κοιτάξω πρώτα τις σημάνσεις που βρίσκονται πάνω από κάθε λωρίδα.. Στην λωρίδα που επέλεξα η μπάρα ήταν συνεχώς ανοιχτή και τα οχήματα περνούσαν χωρίς να σταματήσουν· με το που πέρασα αεράτος και χαρούμενος που δεν περίμενα στην ουρά μου ρχεται η φώτιση· «Άμάαααν.. αυτή πρέπει να ταν η λωρίδα του e-pass, μαλ@κία θα γίνει πάλι..». Φτάνοντας στην Τσιβιταβέκια, στην έξοδο του αυτοκινητόδρομου συναντάω πάλι διόδια· αυτή τη φορά η μπάρα ήταν κατεβασμένη και το μηχάνημα μου ζητάει να εισάγω το χαρτάκι που.. δεν είχα πάρει απ τα προηγούμενα διόδια· καθώς τα αυτοκίνητα είχαν αρχίσει να συσσωρεύονται πάλι πίσω μου είδα ότι χωράω να περάσω πλάι από την κλειστή μπάρα και το έκανα. Με το που πέρασα σταμάτησα στην άκρη και πήγα στο μοναδικό κουβούκλιο που υπήρχε μέσα υπάλληλος· δεν μίλαγε γρι αγγλικά και αυτό που κατάλαβα μέσω νοηματικής ήταν ότι μπορούσα να δηλώσω στην ιστοσελίδα των ιταλικών αυτοκινητόδρομων το σημείο εισόδου και εξόδου στον αυτοκινητόδρομο και να πληρώσω τα περίπου 15€ του αντιτίμου για την απόσταση από Νάπολη ως Τσιβιταβέκια ηλεκτρονικά εντός 15 ημερών χωρίς πρόστιμο.
Η ουρά για το check in στο λιμάνι της Τσιβιταβέκια ήταν μεγάλη κι αφού ξεμπέρδεψα μετά από κάμποση ώρα άλλαξα ρούχα και επιβιβάστηκα στο πλοίο. Στο γκαράζ του πλοίου γνώρισα έναν Ιταλό που τον βοήθησα να μετακινήσει την βαρυφορτωμένη του Honda Africa Twin 1100 dct· ήταν πρώην πιλότος πολεμικών ελικοπτέρων και τώρα πήγαινε με την μηχανή στο εξοχικό του στην Πορτογαλία. Αφού του είπα κι εγώ τα του ταξιδιού μου τον ρώτησα τί γίνεται στην περίπτωση που κάποιος περάσει διόδια στην Ιταλία όπως εγώ, δηλαδή πλάι απ την κλειστή μπάρα· δεν ήξερε ακριβώς τί προβλέπει ο νόμος σ αυτές τις περιπτώσεις αλλά η γνώμη του ήταν ότι.. θα τσούξει· «Ωραία..».

Το ταξίδι αυτό έχει διάρκεια 21 ώρες οπότε έπρεπε να βρω μέρος να στρώσω το σλίπινγκ μπαγκ και να κοιμηθώ. Το μήκος του πλοίου, το οποίο βασικά είναι κρουαζιερόπλοιο, ηταν τεράστιο και αν θυμάμαι καλά είχε 11 ορόφους. Ούτε και ξέρω πόσες φορές ανεβοκατέβηκα με τα πόδια (το ασανσέρ ήταν πολύ αργό και βαριόμουν να το περιμένω) αυτούς τους 11 ορόφους και πόσες φορές πήγα από την πρύμη στην πλώρη και τούμπαλιν· οι εσωτερικοί χώροι του πλοίου ήταν διαμορφωμένοι έτσι που δεν υπήρχε πουθενά κατάλληλο μέρος για στρωματσάδα. Δυνατός φωτισμός παντού, μουσική στα σαλόνια, απουσία καναπέδων. Υπήρχε μία και μοναδική σκοτεινή αίθουσα με άθλιες αεροπορικές θέσεις σε έναν από τους χαμηλούς ορόφους στην πρύμη, τελείως άβολες, με μπόνους τον ήχο της τηλεόρασης που έπαιζε όχι σε τόσο χαμηλή ένταση, και έξτρα μπόνους τον θόρυβο και τους κραδασμούς από τις μηχανές του πλοίου που βρισκόντουσαν από κάτω. Μόνο έξω στο κατάστρωμα μπορούσες να στρώσεις αλλά είχε κρύο και αέρα. Πως είναι τα πλοία της ελληνικής ακτοπλοΐας που κάπου θα βρεις να την πέσεις; Ε, καμία σχέση· το μήνυμα εδώ είναι ξεκάθαρο: πάρτε καμπίνες!
Πράγματι, κατά τις 23:30, με την κούραση όλης της ημέρας, το πέρα-δώθε-ανέβα-κατέβα μέσα στο πλοίο, αλλά και με βαρύ κεφάλι από τη σκοτούρα για τα απλήρωτα διόδια, πήγα στη ρεσεψιόν, αγόρασα ίντερνετ, και πήρα καμπίνα· με το που ξάπλωσα αποκοιμήθηκα αμέσως.

 

[gior-gos]

Μέρα 4, 11 Απριλίου 2023. Άφιξη στη Βαρκελώνη.

Σχεδόν όλη τη σημερινή μέρα μέσα στο πλοίο – απ το πρωί που ξύπνησα μέχρι τις 18:30 που φτάσαμε στη Βαρκελώνη – προσπαθούσα από το κινητό, μέσω του αδύναμου ίντερνετ του πλοίου, να διευθετήσω το θέμα των χθεσινών απλήρωτων διοδίων. Έστειλα 2 emails στους ιταλικούς αυτοκινητόδρομους με τα στοιχεία μου, τα στοιχεία της μηχανής, καθώς και κάποιες εξηγήσεις, ένα για κάθε περιστατικό· στο δεύτερο επισύναψα και μία φόρμα που κατέβασα σε pdf γραμμένη στα Ιταλικά, την κατάλαβα κακήν κακώς μεταφράζοντάς την με το google translate και την συμπλήρωσα στα Αγγλικά. Στη φόρμα αυτή δήλωσα μέρα, ώρα, στοιχεία δικά μου, στοιχεία της μοτοσικλέτας και σημεία εισόδου – εξόδου στον αυτοκινητόδρομο. Καμιά δεκαπενταριά μέρες μετά έλαβα 2 απαντήσεις που και οι 2 έλεγαν ότι το σύστημά τους δεν έχει καταγράψει κάτι· μέχρι τώρα που γράφω αυτές τις γραμμές – περίπου οχτώμιση μήνες μετά – δεν έχω λάβει κάποιο ραβασάκι..

Το απόγευμα φτάσαμε στην Βαρκελώνη· βγήκα απ το γκαράζ του πλοίου και κατευθύνθηκα προς το ξενοδοχείο που βρισκόταν περίπου 30 χλμ έξω από το κέντρο στο οποίο θα έμενα για 2 βράδια.

Το αμιγώς χερσαίο ταξίδι ξεκινάει από δω και τελειώνει στην Αθήνα μετά από σχεδόν 10.000 χλμ· είχα προγραμματίσει στην επιστροφή να πάρω το πλοίο από Ανκόνα για Πάτρα, λόγω όμως μιάς απεργίας άλλαξε το δρομολόγιο έτσι που δεν με βόλευε, οπότε ακύρωσα τα εισιτήρια και γύρισα οδικώς.

 

[gior-gos]

Μέρα 5, 12 Απριλίου 2023. Βαρκελώνη.

Ξημέρωσε με καιρό καθαρό και ανοιξιάτικο, θερμοκρασία 20 – 25 °C κατά τη διάρκεια της μέρας και ηλιοφάνεια. Κατέβηκα στην τραπεζαρία του ξενοδοχείου που υπήρχε μπουφές για να πάρω πρωινό· είχα αποφασίσει, όταν υπήρχε μπουφές για πρωινό, να τρώω γερά μεν για να έχω ενέργεια κατά τη διάρκεια της μέρας, αλλά να αποφεύγω τις βαριές και λιπαρές τροφές προς αποφυγή φουσκώματος, δυσφορίας κτλ. Έτσι, με πόνο ψυχής, γύρισα την πλάτη στα λουκάνικα, στα κρουασάν, στη μερέντα, στα αλλαντικά, και το ριξα στο μούσλι, στο κουάκερ, στα φρέσκα και αποξηραμένα φρούτα, στο γιαούρτι..
Σήμερα θα αφιέρωνα όλη την ημέρα για να δω όσο περισσότερο μπορούσα την πρωτεύουσα και μεγαλύτερη πόλη της Καταλονίας, τη Βαρκελώνη. Στον δρόμο για το κεντρικό πάρκινγκ που θα άφηνα την μηχανή πέρασα από την Σαγράδα Φαμίλια κάνοντας μια μικρή στάση για να ρίξω μια ματιά σε αυτόν τον ημιτελή ακόμα ναό· θα επέστρεφα πάλι σε λίγο πεζός.

Αφού τη χάζεψα για λίγα λεπτά ξαναξεκίνησα, έφτασα στο πάρκινγκ, πάρκαρα, και άρχισα το περπάτημα με το κινητό στο χέρι για να βλέπω τον χάρτη με την διαδρομή που θα ακολουθούσα, έχοντας μαζί μου ένα power bank κι ένα μπουκάλι νερό.
Ξανά λοιπόν στην Σαγράδα Φαμίλια του Ισπανού (πιο συγκεκριμένα Καταλανού) αρχιτέκτονα Αντόνι Γκαουντί (προφέρεται Γκαουδί) που αποτελεί μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς της unesco.

Σαγράδα Φαμίλια απο σοκολάτα

Εκ πρώτης όψης δεν μπορώ να πω ότι εντυπωσιάστηκα από την όλη κατασκευή· όσο όμως περπατούσα περιμετρικά του οικοδομήματος και το παρατηρούσα καλύτερα άρχισε να μου τραβάει την προσοχή όλο και περισσότερο. Ο όγκος και το ύψος του το κάνουν επιβλητικό, οι απίστευτα πολλές και μικρές λεπτομέρειες προκαλούν έντονη αίσθηση, το κτίριο «φωνάζει» ότι έχει πέσει πολύ δουλειά στον σχεδιασμό και την εκτέλεση. Όσον αφορά τον δημιουργό, «φωτογραφίζει» άνθρωπο ευφάνταστο, οραματιστή, και εξαιρετικά ικανό – εν έτη 1883 και με τα μέσα της εποχής – να μεταφέρει στο χαρτί την πολύπλοκη σύλληψή του.

Δέος μου προκάλεσε ότι ο ναός είναι ακόμα υπό κατασκευή· η ανέγερσή του ξεκίνησε το 1882 και συνεχίζεται μέχρι σήμερα, 142 χρόνια μετά.
Κάτι ακόμα που παρατήρησα αργότερα, όταν ανέβηκα σ ένα ύψωμα από το οποίο είδα την πόλη πανοραμικά, είναι ότι η Σαγράδα Φαμίλια ξεχωρίζει έντονα με το ύψος της απ όλα τ άλλα κτίρια της πόλης· αυτό μου έκανε εντύπωση γιατί από κοντά, κοιτάζοντας από κάτω προς τα πάνω, δεν μπόρεσα να αντιληφθώ τα 170 μέτρα του ύψους της.

Δεν μπορώ να πω ότι στα μάτια μου η γοτθική αρχιτεκτονική έχει χάρη, ούτε ότι ο μοντερνισμός είναι ιδιαίτερα του γούστου μου, μ αρέσουν οι απλές, καθαρές γραμμές σαν της αρχαίας ελληνικής αρχιτεκτονικής. Η συνολική εικόνα της Σαγράδα Φαμίλια δεν με εντυπωσίασε τόσο, πρόκειται όμως αναμφίβολα για σχεδιαστικό και κατασκευαστικό επίτευγμα προκαλώντας μου έντονο θαυμασμό και εκτίμηση για την αρχιτεκτονική και οικοδομική τέχνη.

 

[gior-gos]

Συνέχισα τη βόλτα μου προς τον Καθεδρικό Ναό της Βαρκελώνης περνώντας απ την Αψίδα του Θριάμβου.

Φτάνοντας στον καθεδρικό ναό σήκωσα το κεφάλι μου για να τον δω και.. έμεινα να κοιτάω σα χαζός· ψηλά η πρόσοψη ήταν καλυμμένη με έναν τεράστιο εκτυπωμένο διάτρητο μουσαμά που διαφήμιζε το samsung galaxy.

Προς στιγμή πίστεψα ότι ο Καθεδρικός Ναός της Βαρκελώνης εκτελεί και χρέη χώρου για εταιρικά events, προωθητικές ενέργειες, εκθέσεις προϊόντων και τέτοια.. Πιθανότατα εκτελούσαν εργασίες στο κτίριο κι είχαν βάλει εκεί τον μουσαμά για προστασία. Η εικόνα του αξιοθέατου με τη διαφήμιση πάνω του ήτανε παράταιρη, έκανα τον γύρο του ναού, περπάτησα λίγο στα γύρω σοκάκια κι έφυγα.

Μπήκα λίγο στο προαύλιο του μουσείου ιστορίας της Βαρκελώνης και χάζεψα τον μηχανισμό του φλαμανδικού ρολογιού που εκτίθεται εκεί· ήταν το κεντρικό ρολόι της Βαρκελώνης – στην κορυφή του καμπαναριού του καθεδρικού ναού – για 287 χρόνια, από το 1577 έως το 1864.

Κατευθύνθηκα προς την Γοτθική Συνοικία η οποία βρίσκεται στην παλιά πόλη. Τουριστική περιοχή που θυμίζει την δική μας Πλάκα· πλακόστρωτα σοκάκια, μαγαζιά με σουβενίρ, δερμάτινα, κοσμήματα, μπαράκια και εστιατόρια. Από κει, μέσω του πιο γνωστού δρόμου στο κέντρο της Βαρκελώνης, τη La Rambla, με την κοσμοσυρροή, τα καφέ και τα λογής λογής μαγαζιά, πήγα στην Mercado de La Boqueria, στην μεγάλη δημόσια κλειστή αγορά, περιφερόμενος ανάμεσα στους πάγκους με την τεράστια ποικιλία κρεατικών, θαλασσινών, αγροτικών προϊόντων, τυριών, αλλαντικών και διάφορων άλλων τροφίμων.

Μετά την αγορά, ξεκίνησα ένα μακρύ και ανηφορικό περπάτημα για το Κάστρο του Μοντζουίκ· είναι ένα παλιό στρατιωτικό φρούριο χτισμένο στην κορυφή του ομώνυμου λόφου που προσφέρει πανοραμική θέα προς το λιμάνι και την πόλη της Βαρκελώνης. Μέχρι εκεί πηγαίνει δρόμος, οπότε μπορείς να πας με το όχημά σου, με λεωφορείο, με τελεφερίκ, και φυσικά με τα πόδια. Για να μπεις έχει εισιτήριο, δεν θέλησα να μπω, κι αφού αρκέστηκα να το κυκλώσω περπατώντας παράλληλα στην εξωτερική πλευρά του τείχους χαζεύοντας τη θέα άρχισα την κατάβαση.

Ένα κτήριο στη Βαρκελώνη

Πέρασα από την Πλατεία της Ισπανίας που είναι η κεντρική πλατεία της Βαρκελώνης και εκεί διασταυρώνονται πολλές μεγάλες οδικές αρτηρίες καθώς επίσης είναι και μεγάλος συγκοινωνιακός κόμβος.

Ένα ακόμα ωραίο αξιοθέατο

 

[gior-gos]

Συνέχισα για την τελευταία στάση της σημερινής βόλτας, ένα ακόμα αξιοθέατο που έχει ενταχθεί στον κατάλογο μνημείων παγκόσμιας κληρονομιάς της unesco, την πολυκατοικία Κάζα Μιλά· σχεδιασμένη από τον Γκαουντί, ονομάστηκε έτσι γιατί αρχικά κατασκευάστηκε ως σπίτι για την εύπορη οικογένεια Μιλά. Να πω την αλήθεια, αν απλά πέρναγα απ έξω χωρίς να το έχω καρφιτσωμένο στον χάρτη ως αξιοθέατο, δεν θα μου τράβαγε την προσοχή. Η άποψή μου αφορά την εξωτερική εμφάνιση του κτιρίου· στο εσωτερικό του δεν μπήκα, διάβασα όμως ότι διαθέτει εξαιρετικό εξαερισμό, ανέσεις, έχει δοθεί μεγάλη προσοχή στη λεπτομέρεια, και ότι η συντηρητική επίπλωση έρχεται σε ενδιαφέρουσα αντίθεση με τον μοντερνισμό του κτιρίου.

Το απόγευμα, ξεποδαριασμένος από τα 20 χλμ περπατήματος πήγα στο πάρκινγκ για να πάρω την μηχανή και να γυρίσω στο ξενοδοχείο. Η έξοδος του πάρκινγκ έβγαζε σε κεντρικό δρόμο μονής κατεύθυνσης με τρεις λωρίδες κυκλοφορίας. Βγαίνω από το πάρκινγκ αμέριμνος ρίχνοντας μια φευγαλέα ματιά στον χάρτη, ο δρόμος εκείνη τη στιγμή άδειος, στρίβω αριστερά και πιάνω την μεσαία λωρίδα· βάζω δευτέρα, βάζω τρίτη, η ταχύτητά μου ήταν περίπου 50 – 60 km/h όταν.. «γιατί τα φανάρια είναι ανάποδα; γιατί τα σήματα είναι ανάποδα;; γιατί βλεπω όλα τα αυτοκίνητα εκατέρωθεν του δρόμου παρκαρισμένα με φορά αντίθετη προς την πορεία μου;;; γιατί αυτοί εκεί που κάθονται στο καφέ μου κάνουν νοήματα με τα χέρια τους και κάτι φωνάζουν;;;; Ω μ@λάκα! πηγαίνω ανάποδα!».. Μπέρδεψα τον προσανατολισμό στον χάρτη, έτσι, το δεξιά το είδα ως αριστερά. Σταμάτησα για λίγο στην άκρη μουδιασμένος και αναλογιζόμενος τί θα μπορούσε να συμβεί, επισήμανα στον εγκέφαλο την σημαντικότητα της προσεχτικής ανάγνωσης και παρατήρησης του χάρτη, όχι μόνο από θέμα αποτελεσματικής πλοήγησης, αλλά πλέον και από θέμα ασφάλειας· έκανα αναστροφή κι έφυγα.

Λίγο πριν φτάσω στο ξενοδοχείο, καθώς οδηγούσα σε μία μη κατοικημένη περιοχή, άκουσα αμυδρά ήχο αλυσοπρίονου· «ο ήχος απ τον αέρα που χτυπάει το κράνος σε συνδυασμό με την κούραση με κάνουν κι ακούω διάφορα..» σκέφτηκα· την επόμενη στιγμή άκουσα πάλι ήχο αλυσοπρίονου, αυτή τη φορά πιο έντονα, και ταυτόχρονα στα δεξιά μου, με την άκρη του ματιού μου βλέπω στον ουρανό ένα μηχανάκι να ίπταται παράλληλα με την πορεία μου. «Ωπα, πίστα μότοκρος! Πα να χαζέψω λίγο». Βρήκα τον χωματόδρομο που οδηγούσε στην πίστα, έφτασα σ ένα σημείο με καλή ορατότητα που καθόντουσαν κι άλλοι, και για κάνα εικοσάλεπτο έβλεπα τα καθαρόαιμα να οργώνουν το χώμα· εντύπωση μου έκανε ότι υπήρχαν πολλά πιτσιρικάκια με minimoto, η τούμπα πήγαινε σύννεφο, πέφτανε ακόμα και σταματημένα κι έτρεχαν οι μεγαλύτεροι να τα σηκώσουν προτρέποντάς τα να συνεχίσουν.

Αυτός ήταν τόσο γρήγορος που μόνο την σκόνη του πρόλαβα να φωτογραφίσω

Φτάνοντας στο ξενοδοχείο είδα παρκαρισμένα απ έξω (δεν χώραγαν στο πάρκινγκ) δύο μεγάλα φορτηγά υποστήριξης, ένα της KTM κι ένα της Aprilia· αργότερα, σ ένα κοντινό εστιατόριο που πήγα για φαγητό είδα πολλούς ανθρώπους ντυμένους με τις στολές των δύο εταιριών· κάποιος αγώνας ή εκδήλωση θα λάμβανε χώρα εκεί κοντά.

 

[gior-gos]

Μέρα 6, 13 Απριλίου 2023. Βαρκελώνη – Σαραγόσα – Μαδρίτη.

Το πρωί πίνοντας τον καφέ μου σ ένα παγκάκι έξω απ την πόρτα του ξενοδοχείου με πλησίασε ένας κύριος με μία επίσημη κρατική ταυτότητα στον γιακά του σακακιού του και μου συστήθηκε ως υπάλληλος του υπουργείου τουρισμού;.. κάτι τέτοιο. Με ρώτησε αν είμαι τουρίστας κι αν θα ήθελα να συμμετάσχω σε μια έρευνα· αφού του απάντησα καταφατικά έβγαλε το τάμπλετ του το οποίο περιείχε ένα μεγάλο – όπως αποδείχτηκε στο τέλος – ερωτηματολόγιο και για κάνα εικοσάλεπτο ρωτούσε: τα στοιχεία μου, email επικοινωνίας, από που είμαι, τί μέσα χρησιμοποίησα για να έρθω εδώ, για πόσες μέρες ήρθα, πού ήμουν πριν, πού θα πάω μετά, αξιοθέατα που είδα, αξιοθέατα πού θέλω να δω, αξιολόγηση και βαθμολόγηση αξιοθέατων και ποιότητας υπηρεσιών, χρήματα που ξόδεψα ανά ημέρα και πώς τα ξόδεψα, μορφωτικό επίπεδο, τί δουλειά κάνω, εύρος που κυμαίνονται οι οικονομικές αποδοχές μου, και πολλές ακόμα ερωτήσεις. Δεν έχει πέσει κάποια αντίστοιχη ενέργεια στην αντίληψή μου, ούτε στην Ελλάδα, ούτε σε άλλες χώρες που έχω επισκεφθεί, μου έκανε καλή εντύπωση όμως που ο θεσμικός φορέας για τον τουρισμό της Ισπανίας αναζήτα άμεση και λεπτομερή πληροφόρηση από την οπτική και το προφίλ του ίδιου του τουρίστα χωρίς να αρκείται κυρίως σε αποτελέσματα στατιστικών που προκύπτουν από νούμερα και ποσοστά κρατήσεων ξενοδοχείων, έκδοσης εισιτηρίων κτλ.
Μ αυτά και μ εκείνα ανέβηκα στο δωμάτιο, ετοίμασα τα πράματα, φόρτωσα τη μηχανή ακούγοντας τα ουρλιαχτά των αγωνιστικών μοτοσικλετών από την πίστα Circuit de Barcelona-Catalunya που βρισκόταν εκεί κοντά, και ξεκίνησα για την πρωτεύουσα της Αραγωνίας, τη Σαραγόσα, με τελικό προορισμό για σήμερα τη Μαδρίτη όπου θα έμενα τα επόμενα δύο βράδια.
Στον δρόμο για Σαραγόσα συνάντησα έναν διαολεμένο κόντρα αέρα που εκτόξευσε την κατανάλωση του γκούζι στα ύψη, πρώτη φορά έβλεπα τον δείκτη βενζίνης να κατεβαίνει τόσο γρήγορα· σταμάτησα σε μια άκρη, το πάρκαρα στο διπλό σταντ, έσκυψα κι άρχισα να περιεργάζομαι τον κινητήρα απ όλες τις μεριές γιατί πίστεψα ότι.. έχει διαρροή βενζίνης. Αφού σιγουρεύτηκα ότι δεν έσταζε από πουθενά συνέχισα τον δρόμο μου, σκυμμένος πίσω από τον ανεμοθώρακα με σφιγμένους προσαγωγούς και κοιλιακούς, που όταν κουράζονταν, γαντζωνόμουν απ το τιμόνι.
Έφτασα στην Σαραγόσα και θέλησα να περάσω πάνω από τον ποταμό Έβρο μέσω της γέφυρας Puente de Piedra η οποία όμως ήταν μονής κατεύθυνσης κι εγώ βρισκόμουν στο τέλος της. Έτσι λοιπόν έκανα τον κύκλο περνώντας τον Έβρο από την διπλανή γέφυρα Puente de Santiago ώστε να βρεθώ στην αρχή της Puente de Piedra. Το ότι η συγκεκριμένη γέφυρα στην αρχή της δεν είχε φανάρι, καθώς και η ύπαρξη ένος μικρού απαγορευτικού που όμως νόμιζα ότι ισχύει για συγκεκριμένες ώρες, μ έβαλαν σε υποψίες· επειδή όμως είδα ένα λεωφορείο να περνάει προχώρησα κι εγώ. Οι υποψίες μου επαληθεύτηκαν όταν, λίγο πριν φτάσω στη μέση της γέφυρας, κάποιοι πεζοί μου έκαναν νοήματα και κάτι μου έλεγαν στα Ισπανικά.. άλλοι, κυρίως νεαροί, με κοίταγαν πονηρά και κρυφογέλαγαν. Οκ, κατάλαβα· η διέλευση από την γέφυρα επιτρέπεται μόνο για τα λεωφορεία. «Ό,τι έγιν έγινε τώρα.. ας το φχαριστηθώ τουλάχιστον». Έκανα μια στάση πάνω στη γέφυρα για να βγάλω μερικές φωτογραφίες και να θαυμάσω την υπέροχη θέα προς τον όμορφο καθεδρικό ναό basilica del Pilar (Παναγία του Πυλώνα).

Το κτίριο είναι μεγάλο και με πολύ όμορφη διακόσμηση στους τρούλους. Από την μέση της παλιάς πετρόχτιστης αψιδωτής γέφυρας, κοιτώντας προς την μία πλευρά του ποταμού, βλέπει κανείς τις αποχρώσεις των νερών τα οποία είναι διακοσμημένα με διάσπαρτα υδρόβια φυτά, τον μεγαλόπρεπο ναό, τα δέντρα στην όχθη, το ψηλό καμπαναριό του καθεδρικού ναού La Seo (καθεδρικός του Σωτήρος) κι όλα αυτά συνθέτουν μια εικόνα σαν από παραμύθι. Από την άλλη πλευρά του ποταμού το τοπίο είναι αδιάφορο με μεγάλα, άχαρα κτίρια σε πρώτο πλάνο.

Καβάλησα πάλι και κατευθύνθηκα στην πλατεία Plaza del Pilar, πάρκαρα και έκανα μια μικρή βόλτα με τα πόδια.

Η πλατεία είναι ένα από τα πιο δημοφιλή μέρη στη Σαραγόσα, κι όχι άδικα, εκεί, εκτός από την basilica del Pilar που είναι και το βασικό αξιοθέατο, υπάρχει και ο καθεδρικός ναός του Σωτήρος που ανακηρύχθηκε μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς από την unesco, το δημαρχείο, μουσείο με έργα του Γκόγια, διάφορα άλλα κτίρια καθώς και καφέ, εστιατόρια κτλ· η πλατεία και οι γύρω δρόμοι, όσο τα περπάτησα, μου άφησαν πολύ όμορφες εντυπώσεις.

Ξανά στη μηχανή και το απόγευμα έφτασα στη Μαδρίτη.

 

[gior-gos]

Μέρα 7, 14 Απριλίου 2023. Μαδρίτη – Τολέδο – Μαδρίτη.

Την μισή σημερινή μέρα θα την αφιέρωνα στην πρωτεύουσα της Ισπανίας, τη Μαδρίτη, και την άλλη μισή στο Τολέδο.
Ξεκίνησα το πρωί απ το ξενοδοχείο για την διαδρομή των 20 περίπου χιλιομέτρων μέχρι το πάρκινγκ που θα άφηνα την μηχανή στο κέντρο της Μαδρίτης.
Ξεκίνημα ποδαρόδρομου με πρώτο προορισμό το πάρκο Μπουέν Ρετίρο· έχει κι αυτό χαρακτηριστεί ως μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς από την unesco. Στο μεγάλο αυτό πάρκο, που αποτελεί ένα από τα βασικά αξιοθέατα και πράσινο πνεύμονα της Μαδρίτης, διεξάγονται διάφορα πολιτιστικά φεστιβάλ και διεθνείς εκθέσεις καθ’ όλη τη διάρκεια του χρόνου, υπάρχουν αίθουσες με έργα τέχνης, αγάλματα, μνημεία, ωραίοι κήποι που σε έναν απ αυτούς είδα πανέμορφα παγώνια να αλωνίζουν ελεύθερα, παγκάκια, μεγάλοι δρόμοι ιδανικοί για τρέξιμο ή περπάτημα (εννοείται ότι η κίνηση μηχανοκίνητων απαγορεύεται μέσα στο πάρκο), δημόσιο υπαίθριο γυμναστήριο με βασικά όργανα, χώροι που πραγματοποιούνται ομαδικά προγράμματα γυμναστικής για όλες τις ηλικίες, παιδικές χαρές, σιντριβάνια, και μία μεγάλη τεχνίτη λίμνη στην οποία οι επισκέπτες μπορούν να βολτάρουν με ενοικιαζόμενες βαρκούλες.

Η αψίδα πισώ απο την καγκελόπορτα είναι.. εκτυπωμένος διάτρητος μουσαμάς.

Κλείδωσε το τιμόνι μεν, ξέχασε τα κλειδιά πάνω στο μηχανάκι δε.

Μετά το πάρκο κατευθύνθηκα προς την κεντρική πλατεία της Μαδρίτης, την Πλάθα Μαγιόρ (Plaza Mayor), περνώντας κι έξω από το μουσείο του Πράδο για το οποίο περίμενε μια τεράστια ουρά κόσμου για να μπει μέσα.

Πράδο

Η πλατεία Μαγιόρ είναι μεγάλη και προσελκύει πολύ κόσμο, περιβάλλεται από κτίρια στα ισόγεια των οποίων υπάρχουν στοές με παραδοσιακά μαγαζιά και καφέ, και στο κέντρο της δεσπόζει το άγαλμα του βασιλία Φιλίππου Γ΄. Η πλατεία, στη μακρά ιστορία της, είχε μεγάλο εύρος χρήσεων. Χρησιμοποιήθηκε ως αγορά, αρένα για ταυρομαχίες, γήπεδο ποδοσφαιρικών αγώνων, αλλά και τόπος δημόσιων εκτελέσεων· πολλές απ αυτές ήταν δήθεν αιρετικών, χαρακτηρισμένων έτσι από την Ιερά Εξέταση.

Σε κοντινή απόσταση από την Πλάθα Μαγιόρ βρίσκεται, στην ομώνυμη πλατεία, η στεγασμένη αγορά του Σαν Μιγκέλ (Mercado de San Miguel). Είναι μια σιδερένια κατασκευή και ο χαρακτηρισμός της ως «ο γαστρονομικός ναός της Μαδρίτης» έλκει ορδές τουριστών· δεν θα μπορούσα λοιπόν να μην κάνω μια γυροβολιά κι εκεί. Πάγκοι με το διάσημο ιβηρικό ζαμπόν (jamón), θαλασσινά, τυριά, κρασιά, ντόπια τρόφιμα και λιχουδιές· στον χώρο υπάρχουν ψηλά τραπέζια με ψηλά σκαμπό (τύπου μπαρ) που μπορεί ο επισκέπτης να απολαύσει διάφορα φαγητά και μεζεδάκια όπως τάπας, πιάτα με ρύζι και πολλά πολλά ακόμα.

Περπατώντας στο κέντρο της Μαδρίτης βρέθηκα στα βασιλικά ανάκτορα. Είναι το μεγαλύτερο παλάτι της Ευρώπης με 3.418 δωμάτια· δεν μπήκα μέσα, είχα διαβάσει όμως ότι κάποια δωμάτια είναι ανοιχτά για το κοινό. Φημίζεται για τον πλούτο του εσωτερικού του σε έργα τέχνης, αντικείμενα ιστορικής και καλλιτεχνικής σημασίας, καθώς και για τα ακριβά υλικά που έχουν χρησιμοποιηθεί για την κατασκευή και διακόσμησή του. Εξωτερικά, το κτίριο περιβάλλεται από πλατείες με δεντροφυτεμένους διαδρόμους και αγάλματα εκατέρωθεν αυτών. Την πύλη φυλάνε τέσσερις φρουροί με τις παραδοσιακές ισπανικές στρατιωτικές στολές, εκ των οποίων οι δύο έφιπποι. Άλλοι δύο έφιπποι πηγαινοέρχονται μπροστά απ το παλάτι.

Συνέχισα τη διαδρομή μου για την τελευταία στάση της βόλτας στο κέντρο της Μαδρίτης, την μεγάλη πλατεία της Ισπανίας (Plaza de España). Όχι τόσο για να δω την ίδια την πλατεία, όσο για το άγαλμα των αγαπημένων μυθιστορηματικών ηρώων Δον Κιχώτη ντε λα Μάντσα και Σάντσο Πάντσα, υπό το άγρυπνο βλέμμα του δημιουργού τους, συγγραφέα Μιγκέλ ντε Θερβάντες.

Ο Θερβάντες θεωρείται ένας από τους μεγαλύτερους και επιδραστικότερους λογοτέχνες όλων των εποχών. Έλαβε μέρος στη ναυμαχία της Ναυπάκτου όπου υπάρχει και άγαλμα προς τιμήν του. Ο «Δόν Κιχώτης» είναι ένα από τα μεγαλύτερα κλασικά έργα της παγκόσμιας λογοτεχνίας το οποίο έχει μεταφραστεί σε περισσότερες από εξήντα γλώσσες και συγκαταλέγεται ανάμεσα στα πιο καλοπουλημένα μυθιστορήματα όλων των εποχών.

Στη μηχανή ξανά και ρότα για το Τολέδο, γύρω στα 70 χλμ νοτιοδυτικά.
Περνώντας από τους κεντρικούς δρόμους της Μαδρίτης μου έκανε εντύπωση ότι πριν από κάθε φωτεινό σηματοδότη, μπροστά από τα αυτοκίνητα και πριν την διάβαση των πεζών, υπάρχει ειδικός οριοθετημένος χώρος για να περιμένουν τα δίκυκλα· έτσι, δεν γίνεται αυτό που βλέπουμε στα φανάρια της Αθήνας, δίκυκλα να περνάνε μπροστά από την γραμμή του φαναριού και να στέκονται πάνω στη διάβαση των πεζών.


Αγνοούσα την ύπαρξη αυτού του μοντέλου

 

[gior-gos]

Άφιξη στο Τολέδο, πρώην πρωτεύουσα της Ισπανικής αυτοκρατορίας και μνημείο παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς της unesco, αφού όλη η πόλη είναι ένα ιστορικό και αρχιτεκτονικό μουσείο. Στο μεγαλύτερο μέρος της περιβάλλεται από τον ποταμό Τάγο και φημίζεται για την παραγωγή των καλύτερων σπαθιών και μαχαιριών στη δύση, καθώς και άλλων χειροποίητων καλλιτεχνημάτων. Πρώτα σταμάτησα λίγο παραέξω, στο Mirador del Valle, ένα αντικρινό υπερυψωμένο σημείο με φανταστική θέα που βλέπεις το Τολέδο σαν πίνακα ζωγραφικής· μου άρεσε τόσο, που αφού περπάτησα μέσα στην πόλη πήγα και δεύτερη φορά.

Κατέβηκα και πάρκαρα τη μηχανή έξω από την πύλη της μεσαιωνικής καμαρωτής γέφυρας του Σαν Μαρτίν, η οποία περνάει πάνω από τον ποταμό Τάγο και είναι μία απ τις εισόδους στον μεγάλο οικισμό του Τολέδου. Οι καθεδρικοί ναοί αποτελούν αξιοθέατο σε κάθε ισπανική πόλη, έτσι κι εδώ, ένα απ τα δύο βασικά αξιοθέατα είναι ο γοτθικός καθεδρικός ναός· παρουσιάζει ιδιαίτερο αρχιτεκτονικό ενδιαφέρον, είχε όμως αρχίσει να τους συνηθίζει το μάτι μου και στην πορεία του ταξιδιού θα τους συνήθιζε κι άλλο.. Το δεύτερο βασικό αξιοθέατο είναι το τετράγωνο εμβληματικό οχυρό του Αλκαζάρ, φτιαγμένο από πέτρα και χτισμένο πάνω στον ψηλότερο λόφο της πόλης ξεχωρίζει με τους τέσσερις πύργους του να προεξέχουν, ένας σε κάθε γωνία του οικοδομήματος· τα τείχη και οι πυργίσκοι του είναι περίτεχνα, η δε θέα εκπληκτική.

Βασικά όλο το Τολέδο είναι ένα αξιοθέατο· αν και πολύ τουριστικό, με πολλά μαγαζάκια που πουλάνε σουβενίρ, καφέ και εστιατόρια, έχει διατηρήσει την Μαυριτανική όψη του· εδώ έζησε επί 37 χρόνια ο «δικός μας» αναγεννησιακός ζωγράφος Δομήνικος Θεοτοκόπουλος, γνωστός και με τo ισπανικό προσωνύμιο El Greco. Αξίζει να το περπατήσει ο επισκέπτης, να περιπλανηθεί στα σοκάκια με την μεσαιωνική, παραμυθένια ατμόσφαιρα και να αγναντέψει την θέα από τα ψηλά του σημεία.

Σε ένα παλαιοπωλείο

 

[gior-gos]

Μέρα 8, 15 Απριλίου 2023. Μαδρίτη – Βαλένθια – Oria (επαρχία της Αλμερίας, Ανδαλουσία).

Το εθνικό οδικό δίκτυο της Ισπανίας είναι απλά εξαιρετικό· υπάρχουν 2 ειδών αυτοκινητόδρομοι, οι autovias και οι autopistas. Και οι 2 είναι ακριβώς ίδιοι και διαθέτουν εξαιρετική ποιότητα ασφάλτου, διάζωμα, φαρδιές άνετες λωρίδες και όριο 130 km/h. Η διαφορά τους είναι ότι οι autovias (που είναι και περισσότεροι) είναι παλιοί ανακατασκευασμένοι δρόμοι ενώ οι autopistas φτιάχτηκαν μεταγενέστερα και γι αυτό έχουν διόδια, τα οποία όμως είναι αραιά και σχετικά φτηνά· οι autovias δεν έχουν διόδια. Σε κάποιους προορισμούς πηγαίνουν μόνο autopistas, σε άλλους μόνο autovías, σε μερικούς και οι 2· σ αυτή την περίπτωση δεν υπάρχει κανένας λόγος να επιλέξει κάποιος autopistas αντί για autovías, αρκεί, αν χρησιμοποιεί google maps, να θυμηθεί.. να ενεργοποιήσει την επιλογή «αποφυγή διοδίων».
Έτσι λοιπόν σήμερα το πρωί ξεκίνησα για τα 360 χιλιόμετρα ως την Βαλένθια, κι από κει, με δυτική κατεύθυνση, παράλληλαμε τις νότιες και ανατολικές ισπανικές ακτές που βρέχονται από την Μεσόγειο, να πάω οπουδήποτε μέσα – ή όσο πιο κοντά – στην Ανδαλουσία· συνεπώς, μη ξέροντας μέχρι πού θα φτάσω, δεν έκλεισα διανυκτέρευση για σήμερα. Κάπου μέσα στην ημέρα, ζυγίζοντας την ροή των χιλιομέτρων, τον χρόνο που θα μου έμενε μετά την αγνώστου διαρκείας στάση στο κέντρο της Βαλένθιας, αλλά και τα κέφια μου, θα έκλεινα επί τόπου μέσω booking.
Στην παλιά πόλη της Βαλένθιας, που συγκεντρώνει πολλά κτίρια ιστορικής και αρχιτεκτονικής σημασίας, επισκέφτηκα τον καθεδρικό ναό, περιφέρθηκα λίγο στην όμορφη και μεγάλη κεντρική πλατεία (Plaza de Ayuntamiento), έκανα μια βόλτα στην κεντρική αγορά χαζεύοντας τα διάφορα τερψιλαρύγγια, πέρασα από την ρωμαιοκαθολική εκκλησία της περιοχής, το εμπορικό επιμελητήριο, και το ανταλλακτήριο μεταξιού· απ το λίγο που την είδα, η Βαλένθια μου άρεσε.

Κατά τις 15:00 ξεκίνησα για ακόμα 360 χλμ προς Ανδαλουσία· το σκηνικό σταδιακά αλλάζει, η θερμοκρασία ανεβαίνει, ολοένα και περισσότεροι φοίνικες κάνουν την εμφάνισή τους, το χρώμα και η υφή του χώματος τριγύρω μοιάζει με την άμμο της ερήμου, μακριά φαίνονται μικροί αμμόλοφοι με διάσπαρτους θάμνους, ο αέρας θερμός, ο απογευματινός πορτοκαλί ήλιος τόνιζε τα ξέθωρα χρώματα του ξερού τοπίου, λοξές και μακριές σκιές ζωγραφίζονται απ ό,τι προεξέχει έστω και λίγο πάνω απ τη γη· η μουσουλμανική παρουσία κυρίως από αρχιτεκτονικής άποψης ξεπροβάλλει όλο και πιο έντονη, πλίνθινα κτίσματα στο χρώμα της άμμου εναρμονισμένα με το γύρω σκηνικό διάσπαρτα εδώ κι εκεί, «δε θυμίζει καθόλου Ευρώπη εδώ» σκέφτομαι, μ αρέσει, κάνω μπόλικες στάσεις για τσιγάρο, κατούρημα, νερό, – τρίχες – αφορμές ήταν για να απολαύσω το πρωτόγνωρο για μένα τοπίο, ήμουν χαρούμενος και μόνο που βρισκόμουν εκεί, στιγμές πνευματικής άνθησης να πω; και δίπλα ο δρόμος, η μηχανή, ένα τραινάκι που σε πάει, το πας, η χαρά της προσμονής «θα ναι πιο ωραία παρακάτω;», κι αν δεν είναι - δεν πειράζει - θα ναι διαφορετικά.
Κατά τις 21:00 έφτασα στην Oria, είναι ένας δήμος της επαρχίας της Αλμερίας στην Ανδαλουσία των 2000+ κατοίκων· η πανσιόν Casa Blanca βρίσκεται λίγο έξω απ το χωριό σ ένα ήσυχο μέρος και την έχουν ένα τρελό ζευγάρι 60άρηδων Ολλανδών.

Απ ό,τι κατάλαβα ήμουν ο μοναδικός τους πελάτης, αφού έκανα ένα μπάνιο κι έφαγα την εξαιρετική ομελέτα που ετοίμασαν, κάτσαμε έξω στην αυλή, στην ησυχία της δροσερής νύχτας που την έσπαγαν που και που οι ήχοι των εντόμων και τα κοάσματα των βατράχων της υπαίθρου, μιλήσαμε λίγο για ταξίδια, την Ελλάδα, την ήσυχη ζωή που ηθελημένα έκαναν μακριά από το άγχος και τους ρυθμούς των μεγαλουπόλεων, κι έπεσα για ύπνο.

 

[gior-gos]

Μέρα 9, 16 Απριλίου 2023. Oria - Αλμέρια - Γρανάδα.

Αφού απόλαυσα το πρωινό μου στην όμορφη πανσιόν των Ολλανδών ξεκίνησα για την Αλμέρια (ακόμα δεν ξέρω πού μπαίνει ο τόνος· αν λέγεται Αλμέρια ή Αλμερία).
Ο δρόμος είναι στριφτερός, πιστοειδής, τύπου Μπράλος, με απίστευτη χάραξη και άσφαλτο, ούτε σφιχτός, ούτε ανοιχτός· σου επιτρέπει να κινείσαι σβέλτα με ταχύτητες από 80 στις κλειστές στροφές έως και να 200ρίζουν άνετα στις ευθείες τα δυνατά οχήματα. Δεν είναι τυχαίο ότι συνάντησα πολλές μοτοσικλέτες και αυτοκίνητα που πηγαίνανε «αέρα» και στα 2 ρεύματα· μάλλον πρόκειται για «πιστάκι». Έχοντας μέρες να στρίψω, αφού τις προηγούμενες πήγαινα όλο ευθεία, έπιασα τον εαυτό μου να πηγαίνει αρκετά σβέλτα, χωρίς να το επιδιώκω· αν και το ζύγισμα του γκούζι είχε πάει περίπατο, λόγω του φορτώματος που είχε μετατοπίσει το κέντρο βάρους πίσω και ψηλά, η συμπεριφορά του με εξέπληξε όντας καλύτερη απ όσο περίμενα δίνοντάς μου οδηγική ευχαρίστηση.
Ο δρόμος περνάει από την έρημο της Ταβέρνας (Desierto de Tabernas) όπου βρίσκονται και τα σκηνικά του «Χόλιγουντ της Ισπανίας»· ήταν κάποια κινηματογραφικά στούντιο που το άγριο ερημικό τοπίο χρησίμευσε τις δεκαετίες του 60 και του 70 για να αποτυπώσει το κλίμα της άγριας Δύσης σε γυρίσματα ταινιών, προφανώς γουέστερν. Σήμερα τα σκηνικά έχουν διατηρηθεί και λειτουργούν ως τουριστική ατραξιόν δίνοντας, έναντι αντιτίμου, κάποια σόου με άλογα, καουμπόηδες, Ινδιάνους κτλ.

Η Αλμέρια ήταν η πρώτη καλή γεύση από την πανέμορφη Ανδαλουσία. Το μουσουλμανικό στοιχείο προβάλλει έντονο από τα παλιότερα κτίρια, την αρχιτεκτονική τους, τα υλικά χτισίματος, τη διακόσμηση, τα κάγκελα, τα πλακάκια με τα περίτεχνα μοτίβα, τα μαρμάρινα μωσαϊκά, τα ψηφιδωτά δάπεδα· Απρίλης μήνας – ανήμερα του δικού μας Πάσχα –και ο καιρός ζεστός, σχεδόν καλοκαιρινός. Πρώτη στάση – κατά τα γνωστά – στον καθεδρικό ναό της Ενσάρκωσης της Αλμερίας που, σε συνδυασμό με τους φοίνικες και τον περιβάλλοντα χώρο, δεν θυμίζει και τόσο ρωμαιοκαθολικό ναό· το συγκεκριμένο σημείο πάντως, μαζί με άλλα που πήγα λίγο αργότερα, μου άφησαν την όμορφη εντύπωση της «ατμοσφαιρικής» πόλης.

Αφού έκανα τον κύκλο του καθεδρικού ναού και περπάτησα λίγο στα γύρω στενά πήρα την μηχανή και κατέβηκα παραλιακά. Στην μακριά και φαρδιά παραλία πολύς κόσμος έκανε μπάνιο ή απολάμβανε τον περίπατό του στον φαρδύ, όμορφο πεζόδρομο πίσω από την παραλία με τα καμπυλωτά επαναλαμβανόμενα σχέδια στο δάπεδό του και με μιά συστοιχία φοινίκων να τον στολίζουν από την μία πλευρά· άλλοι έκαναν ποδήλατο στον ποδηλατόδρομο που υπήρχε παράλληλα στον πεζόδρομο.

Μετά την παραλία πήρα την μηχανή κι ανέβηκα σ ένα απ τα πιο χαρακτηριστικά σημεία της πόλης, το μεγάλο αραβικό φρούριο της Alcazaba (προφέρεται Αλκαθάβα). Δεν μπήκα μέσα, περισσότερο απόλαυσα την ωραία θέα προς την πόλη και το λίμανι της Αλμερίας το οποίο παρουσιάζει έντονη εμπορική δραστηριότητα.

Αναχώρηση για τον τελικό προορισμό για σήμερα, την Γρανάδα, με τον δρόμο να διασχίζει το ξερό και θαμνώδες έδαφος της ερήμου Ταβέρνας. Σ ένα βενζινάδικο γνώρισα τον Marco, έναν συμπαθέστατο 25άρη απ τη Σεβίλλη που καβάλαγε ένα 600 hornet· με το που είδε το GR στην πινακίδα άρχισε τις ερωτήσεις για το ταξίδι, την μηχανή κτλ. Οδηγήσαμε μαζί για καμιά κατοσταριά χλμ, χαιρετηθήκαμε on the fly κι αποχωριστήκαμε.

 

[gior-gos]

Το ξενοδοχείο βρίσκεται 10 χλμ έξω από την Γρανάδα, η διακόσμησή του δεν θυμίζει σε τίποτα Ευρώπη, το κρεβάτι με την υφασμάτινη κουνουπιέρα, η ντουλάπα, τα κομοδίνα, οι καρέκλες, ένα τραπεζάκι, οι πόρτες και τα κουφώματα, όλα από σκούρο λουστραρισμένο ξύλο με διακοσμητικά σκαλίσματα, στο ίδιο στυλ και το πολύχρωμο κρεμαστό φωτιστικό οροφής, τα πόμολα, τα πορτατίφ, το μπορντό χρώμα των τοίχων και των πλακιδίων του πατώματος, τα σχέδια πάνω στις σκούρες κουρτίνες συσκότισης, τα ζωγραφιστά πλακάκια του μπάνιου· όλο το ύφος παραπέμπει στην Ισλαμική διακόσμηση, με πολύπλοκα γεωμετρικά σύμβολα, επαναλαμβανόμενα μοτίβα, καλλιγραφικές συνθέσεις.
Μπάνιο και βουρ για την όμορφη και ιστορική πόλη της Γρανάδας. Παιδεύτηκα κάμποση ώρα με το αυτόματο μηχάνημα πληρωμής ενός κλειστού πάρκινγκ, και όπως μπήκα μέσα, έτσι έκανα αναστροφή και ξαναβγήκα γιατί δεν μου γέμισε το μάτι· πολύ σκοτεινό και έρημο μου φάνηκε κι έτσι προτίμησα ν αφήσω την μηχανή στο δρόμο. Ξεκινώντας από τον καθεδρικό ναό έκανα μια μεγάλη βόλτα στα γραφικά και κοσμοπολίτικα στενά του κέντρου τα οποία φιλοξενούν πολλά μαγαζάκια με σουβενίρ, καφετέριες, μπαρ, εστιατόρια, ταβέρνες,και κέντρα νυχτερινής διασκέδασης με μουσική και χορό.

Από το κέντρο που βρισκόμουν πήρα τους ανηφορικούς δρόμους για τον λόφο που βρίσκεται η συνοικία του Αλμπαϊσίν, με τα στενά πλακόστρωτα σοκάκια του Μαυριτανικού παρελθόντος· είναι δημοφιλής τουριστικός προορισμός κυρίως λόγω της θέας που προσφέρει προς την Αλάμπρα. Το Αλμπαϊσίν, μαζί με την Αλάμπρα και την Χενεραλίφε, είναι αξιοθέατα που έχουν ανακηρυχθεί μνημεία παγκόσμιας κληρονομιάς από την unesco.

Είχε σουρουπώσει όταν έφτασα κάθιδρος στην κορυφή του λόφου που προσφέρει όμορφη θέα προς την Γρανάδα, το φωτισμένο φρούριο της Αλάμπρα, και την χιονισμένη ακόμα στις κορυφές οροσειρά της Σιέρρα Νεβάδα. Πολλές παρέες, νέων κυρίως, κάθονταν εκεί με ποτά, μουσική κτλ απολαμβάνοντας την θέα μέσα στο ατμοσφαιρικό σκηνικό που δημιουργούσαν τα χρώματα από τη δύση του ηλίου.

Η κατάβαση του λόφου, νύχτα πλέον με τον φακό του κινητού αναμμένο καθώς δεν υπήρχε φωτισμός, έγινε από ένα μονοπάτι που είχε έντονη κλίση αλλά έκοβε δρόμο, οπότε χρειάστηκα σχεδόν την μισή ώρα για να κατέβω απ όση μου πήρε για ν ανέβω. Καθώς κατέβαινα, κάπου στη μέση του λόφου παρατήρησα μερικές παλιές αλλά περιποιημένες προσόψεις σπιτιών μπροστά από κοιλότητες των βράχων· ψάχνοντας αργότερα στο google είδα ότι πρόκειται για την τσιγγάνικη συνοικία ονόματι Sacromonte που άρχισαν να την χτίζουν τον 16ο αιώνα εκδιωγμένοι Μουσουλμάνοι, Εβραίοι και Τσιγγάνοι.

Οι τρώγλες αυτές επειδή βρίσκονταν έξω από τα τείχη της πόλης ήταν εκτός διοικητικού και εκκλησιαστικού ελέγχου, ιδιαίτερα της Ισπανικής Ιεράς Εξέτασης· οπότε αποτελούσαν ένα είδος ασύλου για τους περιθωριοποιημένους.
Το Αλμπαϊσίν είναι αμφιθεατρικά χτισμένο και μέσα του υπάρχει ένας δαίδαλος από πλακόστρωτα στενοσόκακα και σκαλάκια· δεν υπάρχουν ψηλά κτίρια πάρα μόνο σπίτια, μερικά από τα οποία αυθεντικά Μαυριτανικά, με κεραμιδένιες στέγες, ασβεστωμένους τοίχους με παραδοσιακά φανάρια, και αυλές με λογής λογής όμορφα δέντρα και μυρωδάτα λουλούδια. Επίσης, υπάρχουν αρκετά εστιατόρια των οποίων η κουζίνα έχει βορειοαφρικανικές επιρροές.

Είχε πια νυχτώσει για τα καλά όταν κατέβηκα πάλι στο κέντρο της Γρανάδας· τα τουριστικά μαγαζάκια είχανε κλείσει και η κίνηση του κόσμου είχε αραιώσει. Βόλταρα λίγο και έκατσα σε ένα τουριστικό εστιατόριο για φαγητό· αφού περίμενα κανά τέταρτο κι ο σερβιτόρος δεν είχε καν μαζέψει τα πιάτα απ τους προηγούμενους, την έκανα μ ελαφρά πηδηματάκια και την έβγαλα με πατατάκια που αγόρασα από ένα ψιλικατζίδικο. Καβάλησα την μηχανή, γύρισα στο ξενοδοχείο κι έπεσα για ύπνο.

 

[gior-gos]

Μέρα 10, 17 Απριλίου 2023. Γρανάδα – Μάλαγα – Colmenar (επαρχία της Μάλαγα, Ανδαλουσία).

Την μισή σημερινή μέρα θα την αφιέρωνα στην επίσκεψη του συγκροτήματος της Αλάμπρας, μετά θα συνέχιζα για Μάλαγα και θα κατέληγα στον δήμο Colmenar όπου και θα διανυκτέρευα.
Πριν περίπου 2 βδομάδες που έκλεισα ηλεκτρονικά εισιτήριο για την Αλάμπρα το πλήρες πακέτο είχε εξαντληθεί, έτσι λοιπόν πήρα το βασικό που και γι αυτό είχαν μείνει λίγα εισιτήρια· το βασικό πακέτο δεν περιλάμβανε τα παλάτια των Νασριδών.
Αφού έκανα check out στο ξενοδοχείο και φόρτωσα τη μηχανή ξεκίνησα φορώντας φόρμα κι αθλητικά για τα 8 χλμ διαδρομής ως το αξιοθέατο· φτάνοντας εκεί άρχισα να ψάχνω πού θα μπορούσα να παρκάρω ώστε να αποφύγω το αρμυρό αντίτιμο του πάρκινγκ. Ένας σύντροχος Ισπανός με gs που πέρναγε από κει κατάλαβε τί ψάχνω και μου κανε νόημα να τον ακολουθήσω· στο μέρος που μου υπέδειξε, και πού πάρκαρε κι εκείνος, ήταν ένα πεζοδρόμιο με πολλές παρκαρισμένες μηχανές, κοντά στην είσοδο του αξιοθέατου, και δωρεάν. Όμως το πεζοδρόμιο είχε μεγάλη κλίση, θα έπρεπε να παρκάρω την μηχανή στο πλαϊνό σταντ που όμως λόγω του βάρους των σάκων που είχα δεμένους πίσω το φοβόμουν, άσε που το παρκάρισμα στο πλαϊνό δεν βολεύει στο άνοιγμα των σάκων, κι εγώ μετά την επίσκεψη ήθελα ν αλλάξω για να φορέσω τα ρούχα της μηχανής.. συν τοις άλλοις, απ το σημείο αυτό πέρναγε και αρκετός κόσμος οπότε θα γινόμουν θέαμα αν ξεβρακωνόμουν εκεί· συνεπώς, παρκάρισμα στο πάρκινγκ που δεν είχε πολύ κίνηση από κόσμο, ήταν επίπεδο οπότε θα μπορούσα να βάλω την μηχανή στο διπλό σταντ και ν αλλάξω αργότερα ανάμεσα στα παρκαρισμένα αυτοκίνητα.

Η πρώτη αναφορά στην Αλάμπρα έγινε κάπου μεταξύ 888 – 912, όταν ήταν ακόμα ένα μικρό και πρωτόγονο κάστρο με αδύναμη οχύρωση· το 1238 τέθηκαν τα θεμέλια για το χτίσιμο με την σημερινή της μορφή που εκτός από φρούριο θα ήταν και ανάκτορο. Έκτοτε, το κτιριακό συγκρότημα διευρύνθηκε σταδιακά με προσθήκες και ανακατασκευές, που καθεμία έφερε τη σφραγίδα του εκάστοτε μουσουλμάνου ή χριστιανού ηγεμόνα που ζούσε εκεί· οι ανακατασκευές αυτές προκάλεσαν αρκετές καταστροφές και αλλοιώσεις στο αρχικό κτίριο. Εκτός από τα παραπάνω, η Αλάμπρα υπέστη και βανδαλισμούς, υφαρπαγές, φθορές από σεισμούς, μεγάλα διαστήματα εγκατάλειψης, αλλά και λανθασμένες ανακαινίσεις. Λέγεται ότι ο Ναπολέων Βοναπάρτης θέλησε να ανατινάξει ολόκληρο το συγκρότημα αλλά λίγο πριν την εκτέλεση του σχεδίου ένας στρατιώτης του, ο οποίος δεν ήθελε το σχέδιο να πετύχει, εξουδετέρωσε τα εκρηκτικά κι έτσι έσωσε την Αλάμπρα από την καταστροφή. Ένα άλλο γεγονός είναι ότι σε μία από τις αίθουσές της ο Χριστόφορος Κολόμβος έλαβε την υποστήριξη της Ισαβέλλας και του Φερδινάνδου για να σαλπάρει για το Νέο Κόσμο.
Παρόλες τις εναλλαγές και τις επεμβάσεις στο πέρασμα των χρόνων η Αλάμπρα παραμένει ένα ζωντανό κράμα Μουσουλμανικού πολιτισμού, Ισλαμικής τέχνης και αρχιτεκτονικής, και Ανδαλουσιανής τέχνης. Κάτι που διάβασα και μου έκανε εντύπωση είναι ότι επειδή υπήρχε συχνά έλλειψη νερού ήταν δύσκολο και κοστοβόρο να διατηρούνται οι λίμνες γεμάτες· οι γεμάτες με νερό λίμνες λοιπόν ήταν ένας – ας πούμε – δείκτης του πλούτου και της δύναμης του ηγέτη που έμενε εκεί. Εντυπωσιακά είναι τα σιντριβάνια της Χενεραλίφε που το σύστημα ώθησης του νερού δεν είναι άλλο.. απ την βαρύτητα· ένα δίκτυο ύδρευσης από κατηφορικά μικρά κανάλια που διακλαδώνονται μεταξύ τους δίνουν φόρα και μεταφέρουν το νερό στα ακροφύσια των σιντριβανιών απ όπου αναβλύζει. Υπήρχαν στιγμές που, καθώς περπατούσα μέσα στους κήπους, σταμάταγα κι αφουγκραζόμουν· το μόνο που άκουγα ήταν το εύηχο κελάρυσμα των αβίαστα τρεχούμενων νερών και τίποτ άλλο, ούτε βοή, ούτε παφλασμό, ούτε κάποιον μηχανικό ήχο αντλίας.
Οι Άραβες θεωρούν την Ισπανία – και κυρίως την Ανδαλουσία – σαν χαμένη πατρίδα. Δεν ξέρω αν αυτό έχει σχέση με το ότι η Χενεραλίφε επιτηρούνταν από ένοπλους αστυνομικούς· φοβόντουσαν μήπως για τρομοκρατική – κακόβουλη ενέργεια Μουσουλμάνων;

Θέα απο την Αλκαζάμπα προς το Αλμπαϊσίν και την Γρανάδα

Σιέρρα Νεβάδα

Μερικά από τα παραπάνω τα διάβασα πριν το ταξίδι, άλλα τα βίωσα κατά την επίσκεψή μου· είδα, μύρισα, άγγιξα, άκουσα, και κάποια τα έψαξα τώρα που γράφω αυτές τις γραμμές. Το ενδιαφέρον (άν υπάρχει) για επισκέψεις σε αξιοθέατα και οι εντυπώσεις που αποκομίζονται απ αυτά είναι υποκειμενικές, σε άλλους είναι αδιάφορα, άλλοι έχουν μέτριο ενδιαφέρον (μέσα σ αυτούς κι εγώ) και κάποιοι ταξιδεύουν γι αυτά. Αν ρωτήσει κάποιος «αξίζει να επισκεφτώ την Αλάμπρα;» η προσωπική μου άποψη είναι «κομσί κομσά». Τα κτίσματα και οι διακοσμήσεις με τα αραβουργήματα, οι κήποι (οι οποίοι όπως είναι στη σημερινή μορφή τους άρχισαν να δημιουργούνται το 1931 και ολοκληρώθηκαν το 1951), τα σιντριβάνια, ολ αυτά που ήταν πρωτόθωρα για τα μάτια μου που έχουν συνηθίσει σε πιο «ευρωπαϊκές» εικόνες, αναδίναν μιά αύρα που μου προκάλεσε δέος και θαυμασμό. Από την άλλη, ήταν εμφανές ότι πολλά απ αυτά είναι πρόσφατες αποκαταστάσεις των παλαιότερων, δεν είναι τα αυθεντικά που κουβαλάνε πάνω τους την φθορά του χρόνου, πλακάκια σα να αγοράστηκαν χτες, τοίχοι φρεσκοβαμμένοι, μέταλλα να λαμποκοπάνε, μάρμαρα να γυαλίζουν κατάλευκα, στρατιά κηπουρών με ηλεκτρικά εργαλεία κηπουρικής να περιποιούνται τα φυτά, κήποι αψεγάδιαστοι οι οποίοι είμαι σίγουρος ότι σε διαγωνισμό κηποτεχνίας θα έβγαιναν πρώτοι και με διαφορά· ολ αυτά μπορεί να χαϊδεύουν τα μάτια του θεατή, στα δικά μου μάτια ξεφτίζουν το αξιοθέατο, θα ήθελα να το δω όσο το δυνατόν στην αρχική του μορφή, με τις φθορές του, και όχι σαν καινούριο.

 

[gior-gos]

Ξεκίνησα από Γρανάδα για Μάλαγα, κάπου 130 χιλιόμετρα απόσταση. Έφτασα στο ιστορικό κέντρο, ζέστη πολύ, πάρκαρα και άρχισα τις βόλτες με τα πόδια· είδα τον καθεδρικό ναό, τριγύρισα στα γύρω στενά, πήγα στην κεντρική πλατεία Plaza de la Constitución, κι έκατσα να πιώ μια πορτοκαλάδα με θέα το ρωμαϊκό θέατρο της Μάλαγας που βρίσκεται κάτω από τα τείχη της Αλκαζάμπα και του Μαυριτανικού παλατιού που βρίσκεται δίπλα της. Η λέξη Αλκαζάμπα, από την αραβική λέξη al-qasbah, σημαίνει φρούριο. Υπάρχουν πολλές «Αλκαζάμπες» σ όλη την Ανδαλουσία από την εποχή της Μαυριτανικής κυριαρχίας· συνήθως δίπλα από κάποια Αλκαζάμπα υπάρχει και παλάτι. Όπως σε όλη την Ανδαλουσία, έτσι και στη Μάλαγα, υπάρχει έντονο το αραβικό στοιχείο που στα μάτια μου προσδίδει μυστήριο, σαν κάτι από παραμύθι, και με κάνει τώρα να λέω ότι η Ανδαλουσία μου άρεσε πιο πολυ απ ό,τι είδα στην Ισπανία.

Αφήνω πίσω μου την Μάλαγα για τα τελευταία 140 χιλιόμετρα της σημερινής διαδρομής, και απ τον παραλιακό δρόμο κατευθύνομαι προς την επαρχία Colmenar που θα διανυκτερεύσω· στα τελευταία 40 χλμ βγαίνω απ τον κεντρικό δρόμο και στρίβω δεξιά προς την ενδοχώρα σε μία στριφτερή ανηφορική ορεινή διαδρομή μέσα στο πράσινο η όποια περνάει από όμορφα γραφικά χωριά. Πίσω μου έχω έναν σύντροχο Ισπανό με mt-09 και οδηγάμε παρέα για λίγα χλμ. Ολιγόλεπτη στάση στο χωριό Casares με το κάστρο του 12ου αιώνα που ιδρύθηκε από τους Μαυριτανούς· το Κασάρες, μαζί με το Καντίθ (Cádiz) το οποίο θα επισκεφτώ αύριο, ήταν οι μόνες πόλεις που δεν μπόρεσε να καταλάβει ο Μέγας Ναπολέων.

Δεύτερη ολιγόλεπτη στάση 20 χλμ παραπέρα στο γραφικό χωριό Gaucín και συνέχεια για τα τελευταία 15 χλμ της σημερινής μέρας για το όμορφο και ήσυχο χωριό Colmenar που θα διανυκτερεύσω.

Gaucín

Το Colmenar φημίζεται για το μέλι του και χρησιμοποιείται ως ορμητήριο για πεζοπορικές διαδρομές καθώς η γύρω περιοχή είναι εξαιρετικού φυσικού κάλλους. Στο πάρκινγκ του ξενοδοχείου ήταν παρκαρισμένη μία ελβετική gs 1250 με μπόλικα ταξιδιωτικά αξεσουάρ· καθώς πάλευα γονατιστός για να ξεβιδώσω την παρασφιγμένη πάνω τάπα λαδιού του γκούζι ώστε να συμπληρώσω λίγο λάδι, γνωρίστηκα με το συμπαθέστατο ζευγάρι των Ελβετών με την gs οι οποίοι με ρώτησαν άν χρειάζομαι βοήθεια. Η πένσα είχε δώσει ήδη τη λύση κι έτσι αρνήθηκα ευγενικά, συστηθήκαμε, κι εκείνοι τράβηξαν για την βόλτα τους πεζοί κι εγώ για το δωμάτιο.
Το βράδυ κατέβηκα στην ταβέρνα του ξενοδοχείου που βρισκόταν στο ισόγειο. Η συνεννόηση με την ξενοδόχο – σερβιτόρα ήταν πολύ δύσκολη, οριακά ήξερε το yes και το no· ο κατάλογος ήταν γραμμένος στα Ισπανικά, έτσι, παίζοντας τζόκερ, παρήγγειλα τορτίγια και τάπας. Η τορτίγια είναι ομελέτα με πατάτες και η συγκεκριμένη ήταν το καλύτερο πιάτο που έφαγα επί ισπανικού εδάφους. Τα τάπας είναι συνοδευτικά, κάτι σαν καναπεδάκια – τα κάνεις 2 μπουκιές, εγώ μία· αποτελούνται από ελιές, οστρακοειδή, αντζούγιες και άλλα.Το αποτέλεσματου τζόκερ κλήρωσε τα τάπας που παρήγγειλα να είναι με μύδια, τα οποία ήταν νοστιμότατα. Αφού έφαγα, κάθισα λίγο ν ακούσω μια παρέα ντόπιων Ισπανών από το διπλανό τραπέζι που τραγουδούσαν με συνοδεία κιθάρας για πάρτη τους, κι ανέβηκα για ύπνο.

 

[gior-gos]

Μέρα 11, 18 Απριλίου 2023. Colmenar – Γιβραλτάρ – Ταρίφα – Καντίθ – Arcos de la Frontera (επαρχία του Καντίθ, Ανδαλουσία).

Το πρωί στην τραπεζαρία του ξενοδοχείου τα είπαμε λίγο με το ζευγάρι των Ελβετών παίρνοντας το πρωινό μας· ήταν γύρω στα 55, τα παιδιά τους είχαν ενηλικιωθεί, η εταιρία στην οποία δούλευε ο σύζυγος του έδινε την δυνατότητα να παίρνει μεγάλες άδειες τύπου 6 βδομάδες σερί, και η σύζυγος, μέχρι και πριν 5 χρόνια, καβάλαγε ένα Ducati. Αφού μιλήσαμε και για τα πλάνα των ταξιδιών μας αποχαιρετηθήκαμε και ανεβήκαμε στα δωμάτιά μας ώστε να ετοιμαστούμε και να ξεκινήσει ο καθένας τη μέρα του.
Ο Βράχος του Γιβραλτάρ, που είναι ο πρώτος στόχος της σημερινής μέρας, απέχει γύρω στα 75 χλμ· πλησιάζοντας, από τα δεξιά ήταν η θάλασσα και από αριστερά κάτι θεόρατες, πανύψηλες και άχαρες πολυκατοικίες. Φτάνοντας στα σύνορα ευτυχώς είδα ότι δεν έχει μεγάλη ουρά· έδειξα το διαβατήριο και πέρασα μέσα. Η πόλη είναι πολύ μικρή, πρέπει να τη γύρισα περιμετρικά 2 – 3 φορές άθελά μου καθώς εκείνη την ώρα, παρότι είχα σύνδεση, το google maps δεν δούλευε σωστά με αποτέλεσμα το μπέρδεμα να πηγαίνει σύννεφο. Τα ίδια ψηλά και άχαρα κτίρια που είδα απ έξω, υπάρχουν και μέσα.

Η οικονομία του Γιβραλτάρ βασίζεται κυρίως στις χρηματοπιστωτικές υπηρεσίες, στον διαδικτυακό τζόγο, τη ναυτιλία και τον τουρισμό καθώς οι επισκέπτες μπορούν να αγοράσουν αφορολόγητα αγαθά. Υπάρχει επίσης μια μικρή κατασκευαστική εταιρεία που μεταποιεί suv σε ασθενοφόρα και τα πουλάει στον ΟΗΕ και αλλού.
Σταμάτησα σε ένα πάρκινγκ για να χαζέψω λίγο την θάλασσα και ένα μισοβουλιαγμένο πλοίο που αναπαυόταν λίγο παραμέσα. Φύσαγε τόσο πολύ που δεν μπορούσα να μείνω ακίνητος, ακόμα πιο δύσκολο δε να τραβήξω φωτογραφίες που δεν θα ήταν κουνημένες.

2 χλμ παρακάτω έφτασα στο Europa Point· εκεί υπάρχει ο φάρος, ο οποίος χτίστηκε μεταξύ 1838 και 1841, το τζαμί Ibrahim - al - Ibrahim, ένα μνημείο – μάλλον πεσόντων – μ έναν στραβωμένο έλικα αεροπλάνου μπροστά, ένα κανόνι, μερικά πυροβολεία, δρομάκια για περπάτημα, αθλητικές εγκαταστάσεις, και καταπληκτική θέα προς όλο το στενό του Γιβραλτάρ και τις απέναντι ακτές της Βόρειας Αφρικής. Από πάνω δεσπόζει ο Βράχος, που είναι η μία (ή Ευρωπαϊκή) από τις δύο Ηράκλειες Στήλες· για την άλλη (την Αφρικανική) υπάρχει διαμάχη για το ποιά είναι, με πιθανότερους υποψηφίους τη Θέουτα και το Μαρόκο. Η φράση Ηράκλειες Στήλες χρησιμοποιούταν παλιά για τα ακρωτήρια που ορίζουν το όριο μεταξύ των στενών του Γιβραλτάρ, στενό, στο οποίο ενώνονται η Μεσόγειος με τον Ατλαντικό.
Η ολίγον βαρύγδουπη ονομασία Europa Point, ο ρόλος που παίζει το σημείο ως το ένα από τα δύο όρια των στενών του Γιβραλτάρ, οι Ηράκλειες Στήλες, το σημείο ένωσης του Ωκεανού και της Θάλασσας, η σημαντικότητα των Στενών για την ναυσιπλοΐα, η στρατηγική τους θέση για ναυτικές πολεμικές επιχειρήσεις που έλαβαν χώρα στο παρελθόν, τα κινηματογραφικά σενάρια στα οποία τα έχουμε συναντήσει, δημιουργούν ένα δέος και προσδίδουν ίσως μια μυθώδη αύρα στο σημείο· τουλάχιστον στο δικό μου κεφάλι. Δεν θα ξεχάσω μια σκηνή από το δυτικογερμανικό σήριαλ «DasBoot» (Το Υποβρύχιο) του 1985 που διαδραματίζεται στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο: κάποια στιγμή το U-96 (το γερμανικό υποβρύχιο που πρωταγωνιστούσε) παίρνει εντολή να περάσει τα στενά του Γιβραλτάρ, τα οποία ήταν τίγκα στα ανθυποβρυχιακά εχθρικά πλοία, για να κατευθυνθεί προς τη Μεσόγειο· αφού αποφάσισε η διοίκηση του υποβρυχίου τη διέλευση των Στενών νύχτα, με χαμηλή ταχύτητα, στο μέγιστο δυνατό βάθος κατάδυσης, με απόλυτη ακινησία και ησυχία από την πλευρά του πληρώματος, και γενικά με τις μέγιστες προφυλάξεις, γυρνάει προβληματισμένος ο κυβερνήτης σε κάποιον αξιωματικό και του λέει με χαμηλή φωνή: «Θα χρειαστούμε βαζελίνη για να περάσουμε το Γιβραλτάρ..»· πιτσιρικάς τότε, φαντάστηκα το Γιβραλτάρ – που ούτε καν ήξερα πού πέφτει – σαν μια πύρινη κόλαση που από μέσα της θα πέρναγε ένα ταλαιπωρημένο υποβρύχιο, και να τώρα που το χω στα πόδια μου. Τί σου ‘ναι το μυαλό και τα ταξίδια..
Μερικά από τα παραπάνω όμως – όπως και στην περίπτωση του Βόρειου Ακρωτηρίου - δημιουργούν και μια παραπλανητική εντύπωση σε κάποιους: ότι το Europa Point είναι το νοτιότερο σημείο της Ιβηρικής χερσονήσου· δεν είναι.

Αφου έκατσα αρκετή ώρα εκεί απολαμβάνοντας την θέα και σκεπτόμενος μερικά από τα παραπάνω, έκανα μια απόπειρα ν ανέβω στον Βράχο με τη μηχανή. Τη στιγμή που έβαζα μπρος να σου κι οι Ελβετοί απ το ξενοδοχείο· δεν τους πολυάρεσε εκεί που είχαν πάει πρωτύτερα και είπαν να επισκεφτούν το Γιβραλτάρ. Αφού τα είπαμε λίγο, αποχαιρετηθήκαμε πάλι και πήρα τον ανηφορικό δρόμο προς τον Βράχο όπου σε κάποιο σημείο υπήρχε μια κλειστή μπάρα και στα αριστερά ένα κουβούκλιο. Με το που σταματάω μπροστά από την μπάρα βγαίνει ο φύλακας και μου λέει ότι δεν μπορώ να συνεχίσω. Πιάσαμε λίγο την κουβέντα, παλιότερα ήταν ναυτικός και λόγω της δουλειάς είχε πάει αρκετές φορές στην Ελλάδα η οποία του άρεσε πολύ. Με ενημέρωσε ότι ο μόνος τρόπος ν ανέβω στον Βράχο ήταν το τελεφερίκ του οποίου το εισιτήριο ήταν όχι απλά τσουχτερό αλλά.. με τα δικά μου μέτρα και σταθμά, κοροϊδία. Τον ευχαρίστησα, έκανα αναστροφή χωρίς δεύτερη σκέψη, κι αποχαιρέτησα το Γιβραλτάρ.

 

[gior-gos]

Ξεκίνησα τη διαδρομή των 50 χλμ ως την Ταρίφα, το πραγματικό Europa Point. Αυτό που μου έκανε εντύπωση είναι ότι η Ταρίφα θεωρείται το νοτιότερο σημείο της ηπειρωτικής Ευρώπης, ενώ εγώ ήξερα ότι είναι το ακρωτήριο Ταίναρο· βέβαια, αν η Πελοπόννησος λογίζεται ως νησί, τότε δικαίως η Ταρίφα κερδίζει τον τίτλο του νοτιότερου σημείου, κι όχι το Ταίναρο.
Η Ταρίφα, λόγω των ισχυρών ανέμων που πνέουν εκεί, είναι δημοφιλής προορισμός για τους λάτρεις της ιστιοσανίδας, του kiteboarding, και γενικότερα όλων των θαλάσσιων σπορ που έχουν να κάνουν με αιολική ενέργεια.
Φτάνοντας στην παραλία, με τα ερείπια του κάστρου της Αγίας Καταλίνας κι ενός πυροβολείου, κοντοστάθηκα· ο τρελός αέρας που φύσαγε μετέφερε με δύναμη πολλούς κόκκους άμμου και θαλάσσιου σπρέι τα οποία μαστίγωναν τα πάντα. Πάρκαρα την μηχανή σε μια γωνιά, άναψα με δυσκολία ένα τσιγάρο το οποίο τελείωσε σε λιγότερο από ένα λεπτό, και σκέφτηκα τί θα κάνω· το νότιο ακρότατο σημείο της Ταρίφα βρίσκεται στο νησί Λας Παλόμας, ή αλλιώς νησί της Ταρίφα, και ενώνεται με την παραλία που βρισκόμουν μέσω μιάς χαμηλής και στενής λωρίδας γης που πάνω της έχει έναν δρόμο.

Ο θυελλώδης άνεμος σκόρπιζε παντού με δύναμη άμμο και σπρέι, ο δε χαμηλός δρόμος που οδηγούσε στο νησί, χτυπιόταν απ το νερό και την άμμο έντονα και ακατάπαυστα· όσοι περπατούσαν εκείνη την ώρα, ειδικά πάνω στην λωρίδα, παραπάταγαν απ τον αέρα. Πήρα την απόφαση να περάσω την λωρίδα με την μηχανή για να φτάσω στο νοτιότερο σημείο. Στην αρχή του δρόμου άρχισαν να θολώνουν τα μάτια μου απ το αλάτι και την άμμο, και μια ριπή ανέμου μου δώσε μιά καλή πλαϊνή σπρωξιά και σταμάτησα· πεισμωμένος, κατέβασα την ζελατίνα του κράνους και πέρασα τον δρόμο με πρώτη στο κιβώτιο, πολλές στροφές στον κινητήρα, πατημένο πίσω φρένο, σφιγμένος πάνω στην μηχανή κρατώντας γερά το τιμόνι, κορμό γερμένο απ την μια πλευρά κάνοντας συνεχείς μικροδιορθώσεις, κι η μηχανή γερμένη απ την αντίθετη πλευρά να πλαγιοδρομεί.

Έφτασα λουσμένος με νερό και άμμο στην απέναντι πλευρά για να αντικρίσω.. μιά κλειστή καγκελόπορτα· «γ@μώ το φελέκι μου, τσάμπα το βρέξιμο! άντε πάλι πίσω να γίνω χάλια κι απ την άλλη πλευρά..». Καθώς γυρνούσα ένα ζευγάρι με κοίταγε καλά καλά που εκτελούσα ασκήσεις ισορροπίας, κι εγώ σκεφτόμουν «μπράβο μαλάκ@, να δω πώς θα τα καθαρίσεις τώρα ολ αυτά». Είχαμε γίνει παντού μούσκεμα και γεμάτοι άμμο, κι εγώ κι η μηχανή, και στο νοτιότερο σημείο δεν έφτασα· σπάζοντας με τα δόντια μέσα απ το κράνος την άμμο που είχε μπει στο στόμα μου – «κρατς κρατς» – έφυγα σαν τον βρεγμένο γάτο.

Διανύοντας 110 χλμ βρέθηκα στο Κάντιθ· πάρκαρα την μηχανή κι έκανα μια βόλτα με τα πόδια στον απλόχωρο παραλιακό πεζόδρομο. Οι ίδιες τεράστιες και άχαρες πολυκατοικίες που είδα έξω και μέσα στο Γιβραλτάρ υπάρχουν κι εδώ· θα ναι μάλλον κοινό αρχιτεκτονικό χαρακτηριστικό της περιοχής. Η αμμώδης παραλία του Κάντιθ τεράστια, μιά πινελιά γραφικότητας βάζουν τα βαρκάκια που ναι αραγμένα στα ρηχά, πολλά απ αυτά είναι ξύλινα και θυμίζουν έντονα Ελλάδα.

Μετά την βόλτα μου πήγα σ ένα σούπερ μάρκετ να προμηθευτώ ψωμί κι αλλαντικά για το βράδυ, το ξενοδοχείο που θα έμενα απόψε ήταν λίγο.. ιδιαίτερο.
Σε 60 χλμ είχα φτάσει κοντά στην πόλη Arcos de la Frontera· το κατάλυμά μου βρισκόταν 8 χλμ έξω από την πόλη, ένα τεράστιο αγρόκτημα με ελιές και κουνέλια, που στο κέντρο του υπήρχε ένα τετράγωνο κτίσμα με αυλή στη μέση, και περιμετρικά τα δωμάτια με εξωτερικές πόρτες που κοιτάγανε στην αυλή. Το κεντρικό ξενοδοχείο ήταν στην πόλη, και το αγρόκτημα ήταν ένα παράρτημα. Στον κεντρικό δρόμο σταμάτησα για ν ανοίξω την εξωτερική καγκελόπορτα του αγροκτήματος, η οποία έφερε ένα ξεκλείδωτο λουκέτο για τα μάτια του κόσμου· ο υπεύθυνος του ξενοδοχείου μου είχε δώσει λεπτομερείς οδηγίες για το πώς να κινηθώ. Μπήκα μέσα, ξαναέβαλα ξεκλείδωτο το λουκέτο στην πόρτα, και μετά από 1,5 χλμ έφτασα στο κέντρο του αγροκτήματος που υπήρχε το τετράγωνο κτίσμα. Το κλειδί του δωματίου μου με περίμενε πάνω στην πόρτα, παγώνια έκοβαν βόλτες κράζοντας διαπεραστικά από δω κι από κει, κι εγώ ήμουν ολομόναχος στο κέντρο ενός αγροκτήματος που η κοντινότερη ανθρώπινη παρουσία βρισκόταν στα διερχόμενα αυτοκίνητα του δρόμου 1,5 χλμ μακριά· λίγο ανατριχιαστικό όλο αυτό η αλήθεια είναι. Το καλό της υπόθεσης ήταν ότι έφερα την μηχανή μέσα στην αυλή ακριβώς έξω απ το δωμάτιο, κι αφού άλλαξα, έπλυνα μ ένα λάστιχο που υπήρχε εκεί τα πάντα, εκτός από την μηχανή που ήταν ακόμα ζεστή, και τα κρέμασα στα δέντρα της αυλής να τα στεγνώσει ο αέρας που ακόμη καλά κρατούσε. Αυτό ήταν ένα ακόμα καλό τεστ για τους γεμάτους πράματα σάκους, που, παρά το συμπαγές νερό που δέχτηκαν απ το λάστιχο με πίεση για ώρα, δεν έβαλαν σταγόνα. Αφού τελείωσα με την λάντζα, έκανα ένα μπάνιο, έφαγα τα αλλαντικά μου και την έπεσα για ύπνο.

 

[gior-gos]

Μέρα 12, 19 Απριλίου 2023. Arcos de la Frontera – Σεβίλλη – Φάρο (Πορτογαλία).

Με το που ξύπνησα το πρώτο μου μέλημα ήταν να πλύνω την μηχανή· αφού τελείωσα, με την τσίμπλα στο μάτι, καβάλησα και έκανα τα 8 χλμ μέχρι το κεντρικό ξενοδοχείο στο Arcos de la Frontera για να φάω πρωινό. Μετά το πρωινό, και με τον καφέ και τα 2 τσιγάρα να έχουν κάνει την δουλειά τους, γύρισα βολίδα πίσω οδηγώντας σκυφτός..· καθόλου βολικό να παίρνεις το πρωινό σου και το δωμάτιό σου να βρίσκεται 8 χλμ μακριά..
Μάζεψα και φόρεσα τα απλωμένα μου ρούχα που ευτυχώς πρόλαβαν και στέγνωσαν, και ξεκίνησα την τελευταία μου μέρα επί Ανδαλουσιανού εδάφους για την καλλιτεχνική, πολιτιστική, οικονομική πρωτεύουσα της νότιας Ισπανίας, και πρωτεύουσα της Ανδαλουσίας, την πανέμορφη Σεβίλλη. Τα χιλιόμετρα ως εκεί γύρω στα 100, κι αφού πάρκαρα την μηχανή άρχισα την βόλτα μου. Εννοείται ξεκίνησα από τον μεγαλόπρεπο καθεδρικό ναό ο οποίος είναι ο μεγαλύτερος καθεδρικός στον κόσμο, αποτελεί μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς της unesco, και είναι ο τόπος ταφής του Χριστόφορου Κολόμβου. Ξεχωριστή θέση ως αξιοθέατο κατέχει το καμπαναριό του ναού, η Χιράλδα, η οποία είναι ένας πύργος ύψους 104 μέτρων, πρώην μιναρές, και η νέα του μορφή είναι εμπνευσμένη επίσης από μιναρέ.

Συνέχισα περνώντας από το πανεπιστήμιο της Σεβίλλης για να φτάσω στην κεντρική πλατεία Plaza de España (πλατεία της Ισπανίας)· το κτίριο της πλατείας είναι ένα μεγάλο ημικύκλιο που στην εσωτερική του πλευρά έχει μία τάφρο με νερό όπου κόσμος κάνει βόλτες με βαρκούλες. Στο κέντρο του ημικύκλιου υπάρχει ένα σιντριβάνι και γέφυρες ενώνουν τις δύο πλευρές της τάφρου. Στο κτίριο στεγάζονται κυρίως δημόσιες υπηρεσίες και μουσεία. Τουριστική ατραξιόν – για λόγο που δεν κατανοώ – αποτελούν οι «Εσοχές των Επαρχιών»· είναι πολλές εσοχές με ζωγραφισμένα πλακάκια που απεικονίζουν σκηνές από πολεμικές συρράξεις κτλ και κάθε εσοχή έχει γραμμένο στο πάνω μέρος της κι από μια επαρχία της Ισπανίας. Επίσης, στην Πλατεία της Ισπανίας έχουν γυριστεί και αρκετές σκηνές από ταινίες όπως Ο Λόρενς της Αραβίας και Ο Πόλεμος των Άστρων.

Οι Εσοχές των Επαρχιών

Βολτάροντας για καμιά ώρα εκεί θα έλεγα ότι είναι το πιο όμορφο αξιοθέατο απ αυτά που είδα στην Σεβίλλη· είναι ένας μεγάλος χώρος που όπου κι αν κοιτάξεις θα δεις καλαισθησία, τέχνη, εκλεπτυσμένη διακόσμηση, συμμετρία, συγκρατημένη μεγαλοπρέπεια, χρήση πολλών επιδέξια λεπτοδουλεμένων υλικών, σχεδίων, χρωμάτων, παντού· στα δάπεδα των εξωτερικών χώρων με τα γεωμετρικά μοτίβα στα πλακάκια, στην αρμολόγηση των τούβλων, στις καμάρες, στα κιγκλιδώματα, στους φανοστάτες, στις κολόνες. Χάρμα οφθαλμών.