Σαγιονάρα στεφανώσου san

[estebahn]

Τι τόπος, έχω ξανά μείνει να κοιτάζω έκθαμβος το ΤΙ έχουν κατασκευάσει. Δείτε εδώ επάλληλες γέφυρες και διακλαδώσεις των ποταμιών.

Το όρος Fiji δεν μου κάνει την χάρη, κρυμμένο στην ομίχλη, αλλά είναι τόσα πολλά να δεις. Κάθομαι σε ένα καφέ με ένα τσάι matcha (αυτό το πράσινο) και αγναντεύω. Όσο βλέπει το μάτι κτίρια. Την έχουμε συνηθίσει, αλλά η Αττική είναι μια πραγματικά μεγάλη οικιστική ζώνη. Αλλά αυτό εδώ το πράγμα έχει τον ατελείωτο.

 

[estebahn]

Γιορτάζουν κάτι παραπάνω από μια δεκαετία ζωής, ο πύργος είναι φρέσκος. Και έχει και δικό του ταχυδρομείο παραδόξως, οπότε υποκύπτω και κάνω κάτι καινούριο: Στέλνω μια καρτ ποσταλ στην Ελλάδα.

Και αν η θέα δεν είναι αρκετή, έχει και άλλο ασανσέρ που σε ανεβάζει άλλα εκατό μέτρα για να προσεγγίσεις το μισό χιλιόμετρο ύψους. Μάλιστα, ένας διάδρομος ανεβαίνει ελικοειδώς μέχρι το τελευταίο επίπεδο επιτρέποντας στο να δεις την θέα περιμετρικά.

Και τι θέα! Δυστυχώς οι φωτό με πολύ μεγάλο ζουμ μπλεδίζουν οπότε συγχωρέστε τα κακά χρώματα καθώς σημαδεύω προς τον Ειρηνικό και το λιμάνι. ΤΙ να πρωτοσχολιάσω;

Αλλόκοτα χωροδικτυώματα γεφυρών;

Έναν τροχό – γαργαντούα;

Ένα City που μοιάζει περιτριγυρισμένο από ακατάληπτο αριθμό ποταμών και γεφυρών;

Ένα πιάτο ( ; ) στην θάλασσα που ξεπερνάει βαπόρι σε μέγεθος;

 

[estebahn]

https://i.postimg.cc/qqCKTtwY/DSC02687.jpg

Δίπλα στον ουρανοξύστη- αυγό Φαμπερζέ, το κτίριο με τις διπλές κορυφές είναι το κρατικό κτίριο που ανεπιτυχώς προσπάθησα να ανέβω το περασμένο βράδυ.

Έχω πια φτιάξει έναν νοητό χάρτη της πόλης και έχω περάσει καμιά ώρα εδώ πάνω κοιτώντας σαν παιδί κουτό την θέα. Ώρα για κάτω, όχι προτού περπατήσω πάνω από το διαφανές πάτωμα. Το έδαφος είναι κοντά ΜΙΣΟ ΧΙΛΙΟΜΕΤΡΟ κάτω μου.

 

[Γιώργος 1]

Ένα City που μοιάζει περιτριγυρισμένο από ακατάληπτο αριθμό ποταμών και γεφυρών;

Ποτάμια είναι ή νησάκια μέσα σε θάλασσα;

 

[estebahn]

Στην ουρά για το ασανσέρ κάτι τύποι έχουν φέρει τις κούκλες τους και τις φωτογραφίζουν. Όχι μοτοσυκλέτες, ΚΟΥΚΛΕΣ – ΚΟΥΚΛΕΣ. Τους χαϊδεύουν τα μαλλιά και τις βάζουν να ποζάρουν στα παράθυρα, συμπεριφερόμενοι τους λες και πρόκειται για κανονικές γυναίκες. Ιαπωνία φίλε.

 

[estebahn]

Ποτάμια είναι ή νησάκια μέσα σε θάλασσα;

Αν διαβάζω σωστά τον χάρτη, πρόκεται για το δελτα ποταμού, αλλά κάποια από αυτά είανι σίγουρα τεχνητά.

 

[estebahn]

Στο ισόγειο του Sky Tree βρίσκεται ένα εμπορικό κέντρο με όλες τις γνωστές εμπορικές μάρκες που συναντάμε στην Ευρώπη, τα καταστήματα αυτά φαίνεται να τραβάνε πολύ τους Ιάπωνες. Αλλά διαθέτει και άπειρα καταστήματα με προϊόντα που δεν βρίσκεις εύκολα εκτός Ιαπωνίας. Αυτά μαγνητίζουν το δικό μου ενδιαφέρον. Ξεκινώ…

Το πειρατικό. Όχι με τον Χαριστέα, του One Piece.

Διοράματα εξωφρενικής λεπτομέρειας από Ιαπωνικά μαγαζάκια και παραστάσεις της ζωής. ΤΙ να πρωτοκουβαλήσεις και τι να πρωτοστείλεις.

Μπονζάι με χρώματα! Δεν είχα ξαναδεί τέτοια, ο Μίστερ Μιγιάγκι θα ήταν περήφανος.

 

[estebahn]

Και Pokemon Centre με ότι μέγεθος και γενιά Pokemon θέλετε σε κουκλάκι. Εξαιρετικά και από ποιότητα. (Όσοι ξέρετε το στόρι με τα Vaporeon, you are from the internet, I salute you)

Χαζεύοντας τα αυτοκόλλητα, ανασύρω από το μυαλό μου ονόματα που είχα να θυμηθώ τουλάχιστον 20ετία, αλλά παραμένουν θαμμένα σε κάποιον φάκελο της μνήμης μαζί με στίχους από σαχλοτράγουδα των 90ies.

Kαι kitkat σε χρώματα, γεύσεις και παραλλαγές.

 

[estebahn]

Μπαίνοντας σε geek mode, επόμενο στόχο δεν μπορούσα παρά να έχω την περίφημη Akihabara, της γειτονιά – έδρα της Otaku κουλτούρας. Το εμπορικό κέντρο έχει ΕΝΤΟΣ ΤΟΥ σταθμό μετρό, οπότε διακτινίζομαι ως την γειτονιά.

Παρατήρηση ξανά για την κουλτούρα τους: Υπάρχει το θέμα ότι κάποιοι τρέχουν τελευταία στιγμή να μπουν στο μετρό ενώ κλείνουν οι πόρτες και υπάρχει ο κίνδυνος να τραυματιστούν. Στον δυτικό κόσμο θα υπήρχε κάποια αυστηρή ανακοίνωση VERBOTEN, κάποια πινακίδα με μια stick figure που θα ενημέρωνε, στην Ελλάδα υπάρχει και μια αισθησιακή φωνή ‘προσοχή στο κενό μεταξύ συρμού και αποβάθρας’. Αλλά όχι στην Ιαπωνία. Εδώ, ένας κούνελος σκάει πάνω στην πόρτα, σαν καρότο του κόβεται… το καρότο και μια φιγούρα του βγάζει κίτρινη κάρτα ενημερώνοντας τον να μην τρέχει. Στην άκρη, ο Τίγρης (ο φίλος του Ακάλυπτου) στενοχωρημένος κλαίει την μπανταρισμένη με τσιρότα μύτη του.

Γι’ αυτά τα μικρά ήρθα έδω, να τα δω με τα μάτια μου, το παραδέχομαι.

 

[Augotaraxos]

Συνεχίζοντας τις ανθρωπολογικές και κοινωνικές παρατηρήσεις περί Ιαπωνίας (γι’ αυτές ήρθα άλλωστε!) : Η συντριπτική πλειοψηφία παρκάρει τα αυτοκίνητα με την μούρη προς τα έξω. Είναι δείγμα οργάνωσης αυτό; Τύπου ‘θα παιδευτώ ένα κλικ παραπάνω να παρκάρω, αλλά όταν χρειαστεί να φύγω θα φύγω εύκολα’; Δεν ξέρω, αλλά δεν μπορώ να μην το παρατηρώ διαρκώς στα σπίτια τους.

Πέρα από σημάδι οργάνωσης, θεωρείται και πιο ασφαλές καθώς σε περίπτωση ανάγκης ή κινδύνου δεν αναγκάζεσαι να κάνεις μανούβρες για να βγεις μέσα στον πανικό σου. Το έχω υιοθετήσει και εγώ εδώ και πολλά χρόνια και πλέον μου φαίνεται περίεργο να αφήσω αμάξι με τη μούρη μέσα.

 

[estebahn]

Ο κεντρικός δρόμος στην Akihabara είναι γεμάτος ψηλά κτήρια γεμάτα με διαφημίσεις και επιγραφές. Μουσικές παίζουν παντού.

Ανά διαστήματα κοριτσάκια χτυπάνε κατευθείαν στο αντρικό υποσυνείδητο.

Στους πεζόδρομους μικρομάγαζα πουλάνε ηλεκτρονικά σχεδόν με το κιλό. Μεταχειρισμένα λάπτοπ και κινητά σε κούτες, μη πεπερασμένα καλώδια σαν αυτά που κρατάμε όλοι σ’ ένα συρτάρι. Ενισχυτές ήχου, ραδιοφωνικοί πομποί, ότι διανοηθεί κανείς που φέρει πλακέτα υπάρχει σ’ αυτή την συνοικία.

 

[estebahn]

Δεν φέρουν PCB, αλλά βρίσκονται σε αφθονία: Κοπελίτσες ντυμένες ως γατούλες – οικιακοί βοηθοί.

Κρατάνε κάτι καρτέλες, πιθανώς από τα καφέ στα οποία εργάζονται. Δεν είναι καθόλου παιχνιδιάρες, μάλλον βαριεστημένες θα τις έλεγα και ελάχιστα ομιλητικές. Ειδικά με τους ξένους, αποστρέφουν το βλέμμα. Πού είσαι Πατάγια και λοιπή Ταϊλάνδη με τα ωραία σας.

Έχω περιέργεια να δω αυτά τα περίφημα maid cafes, αλλά είναι όλα σε όροφο και φαίνονται ελαφρώς dodgy, δεν ξέρω και που βρίσκονται τα όρια μεταξύ χαβαλέ και μπλεξίματος στην Ιαπωνία.

Η ιδιαίτερη σχέση των Ιαπώνων με το σεξ ξεδιπλώνεται ξανά δυο γωνίες παρακάτω: Μπαίνω σε ένα μαγαζί που πουλάει μεταχειρισμένες κασέτες για το Sega Game Gear και χαζεύοντας τους ορόφους, φτάνω σε έναν με επιγραφές ότι απαγορεύεται η βιντεοσκόπηση, ότι απαγορεύεται η είσοδος σε ανηλίκους και ότι δεν έχουν τουαλέτα (μαντεύετε την χρήση). Πρόκειται για όροφο με τσόντες σε DVD. Μιλάμε για τετραγωνικά ολόκληρα και ράφια αφιερωμένα στην κάθε καλλιτέχνιδα, μαζί και με σιλικονάτα εκμαγεία του στήθους της (και όχι μόνο) για τους simps. Δεν καταλαβαίνω τον λόγο που εν έτει 2023 αγοράζουν τις τσόντες σε DVD και δεν τις streamαρουν, αλλά φαίνεται πως πρόκειται για μεγάλη μπίζνα. Από την άλλη, πιξελιασμένα γεννητικά όργανα και πλοκάμια, τα δισκάκια με χάλασαν εμένα;

 

[estebahn]

Σε πιο family Friendly περιεχόμενο, βρίσκω το κατάστημα… κοτομπουκιά με ορόφους επί ορόφων από φιγούρες χαρακτήρων από anime.

Αλλά εκεί που παθαίνω πλάκα, είναι λίγο παραπέρα: ΕΠΤΑ όροφοι. Και παρά τους αρχικούς ενδοιασμούς μου, ευτυχώς τελικά έχουν και αντικείμενα του ενδιαφέροντος μου στον μοντελισμό:

Πραγματικά σαν παιδάκι κοιτώ τα μοντέλα που με συνέπαιρναν ως μαθητή στο Gran Tourismo 2 ή το Power Techniques να βρίσκονται μπροστά μου.

Kαι αν το VT250 δεν ήταν εφηβικό όνειρο κανενός, η ποιότητα από το μοντελάκι είναι εκπληκτική.

Δείχνω εγκράτεια και αγοράζω μόνο ένα RX7 FC και το VFR800FI μου σε μπατσικό. Τα πουλάνε σε μικροσκοπικά κουτάκια, διπλάσια σε μέγεθος από σπιρτόκουτο. Και είναι σπόντα για την matchbox μάλλον αυτό!

 

[estebahn]

Στα στρατιωτικά μοντέλα, αεροσκάφη σε τεράστια κλίμακα, δεν έχω ξαναδεί από κοντά τέτοια μεγέθη ( Η χερούκλα μου για κλίμακα) . Και αεροπλανοφόρα με ποιότητα που σε μοντελιστική έκθεση στην Πάτρα δεν υπήρχε.

Σε άλλους ορόφους, οι τύποι με τις κούκλες – αγαπητικές κάνουν πανηγύρι, το Zara υπό κλίμακα κάνει χαμούλη.

Και φαίνεται να υπάρχει και ολόκληρο και περίπλοκο γενεολογικό δέντρο των κοριτσιών. Λογικά το έφτιαξαν για να αποφεύγονται οι αιμομιξίες, μην τους πούμε και ανώμαλους τους ανθρώπους!

 

[estebahn]

Αλλά αυτό που κάνει το Τόκυο να είναι Τόκυο, είναι το ότι εκτός του καταστήματος οι κούκλες συναντώνται σε φυσικό μέγεθος…

…το ίδιο και τα αυτοκίνητα, οριακά προλαβαίνω να σηκώσω φακό για το Supra MkIV

Eκεί που η ταχύτητα κίνησης άφηνε περιθώριο για φωτό, ήταν με την ασιάτισσα Belle Delphine. Αυτή δεν δούλευε κάπου, απλά ντύθηκε και βγήκε ΕΤΣΙ βόλτα να γουστάρει.

Ομοίως κωμικά είναι ντυμένοι και οι τροχαίοι που για πρώτη φορά συναντώ εκτός YouTube, εδώ με το CB 1300S.

 

[estebahn]

Άλλο όχημα – μύθος, η Corolla Levin που δεν λέει να κρατήσει ρελαντί και την κατσαβιδιάζει ο ιδιοκτήτης. Και αν εγώ χαζεύω την άψογη κατάσταση του οχήματος, η συνοδηγός έχει μια ξινίλα ‘ πού τον βρήκα αυτόν με το σαράβαλο που μας αφήνει συνέχεια’

 

[estebahn]

Αλλάζω γειτονιά για μια απλούστερη, την Yanaka, συμπτωματικά Γιαννακά έλεγαν τον διπλανό μου στο Δημοτικό!

Εδώ πιο ήρεμα, λιγότερο… τεχνολογικά. Όμορφα μαγαζάκια.

Και για Deliverαδικο, ο παρολίγον συνταξιδιώτης μου, το CT125 Hunter Cub με κουτί μεγαλύτερο από το πορτ μπαγκάζ του Mini μου.

Μιλώντας για Mini, να ένα αυθεντικό, μετατροπή σε… φορτηγάκι!

 

[estebahn]

Δεν ξέρω πώς, αλλά βρίσκομαι να διασχίζω ένα νεκροταφείο. Τα μνήματα άψογα, περιποιημένα, όπως και το κάθε τι σ’ αυτή την χώρα άλλωστε.

Κάτι σαν ταφικά πέδιλα του σκι από ξύλο. Και σταθερό φόντο το Sky Tree, ούτε ο πύργος του Άιφελ στο Παρίσι τέτοιο πράγμα.

Θα φανεί ειρωνικό να το παρουσιάσω αμέσως μετά τους τάφους, αλλά ιδού το νέο Yamaha Serrow. Κουκλάκι και πιστεύω εξαιρετικό για Ελλάδα. Το έχουμε οι Στεφανάδες αυτό ( STF ) να μας ελκύουν αυτά;

 

[estebahn]

Η συνοικία παραμένει ήπια, το ξύλινο σπίτι αυτό το έχει καταπιεί η βλάστηση πλέον.

Καλλιτεχνικότερη φωτό, είναι τέτοια η συχνότητα των τρένων που δεν είναι ζόρι να καδράρεις.

Από την άλλη πλευρά των γραμμών μπλέκω σε μια περιοχή με ξενοδοχειάκια. Στην είσοδο αναγράφουν την τιμή αν θες να μείνεις την νύχτα ή μια μικρότερη αν θέλεις απλά… rest για λίγες ώρες όπως λένε. Μάλιστα, εδώ είναι το Μεταξουργείο δηλαδή. Μάλιστα ένα από τα ημιδιαμονής θυμίζει πιο οικεία πράγματα, όχι Πρίαμο βρε, Σαν Μόριτζ.

 

[estebahn]

Με τον ήλιο να χάνεται στις χαράδρες που σχηματίζουν τα ψηλά κτήρια, βρίσκομαι να περπατάω σε μια λεωφόρο που στη μέση της περνάει υπερυψωμένο (κυριολεκτικά) highway. Αστικά μεγέθη που δεν έχουμε εμείς.

Κάπου εκεί πέφτω πάνω σε μαγαζί με μοτοσυκλετιστικό εξοπλισμό και μπαίνω να δω τι μάρκες έχουν οι Ιάπωνες. Σε ένδυση, άγνωστες εν πολλοίς σ’ εμάς, στην όψη δείχνουν μελετημένα προϊόντα. Αγοράζω μόνο ένα μπρελοκάκι με το αγαπημένο NSR250. Θα πάει στην τετράχρονη λαδιέρα, το γκρομάκι μου.

Την φωτό δεν την έβγαλα για να απαθανατίσω το εστιατόριο με τα όμορφα φανάρια, αλλά για το οικογενειακό όχημα στην είσοδο: Αυτά τα ποδήλατα παίζουν πολύ και επιτρέπουν στον γονέα να μεταφέρει δυο μεγαλούτσικα παιδιά. Χάθηκαν τα τρικάβαλα σε GLX; Μάλιστα, έχει και το κεντρικό σταντ που περιέγραψα προηγουμένως για εξοικονόμηση χώρου.