Aσφάλτινα Ελληνικά Βουνά 5 - the road story

[Greg Ø]

Here we go...

Part 1

Μετά το φόρτωμα στην οδική, ο συμπαθέστατος οδηγός, ιδιοκτήτης κι ο ίδιος μιας Virago, με ξεφόρτωσε στη μάντρα της οδικής στην Κοζάνη, όπου περίμενα να έρθει ο Βαγγέλης από Γρεβενά να με ξαναφορτώσει για να επιστρέψουμε στη βάση του και να ξεκινήσει το χειρουργείο... Όπερ και εγένετο. Κατέφτασε χωρίς μεγάλη καθυστέρηση και ανεβάσαμε το 990 στο τρέιλερ. Ο μάστορας μεγάλη μορφή, λεπτός, ξυρισμένο κεφάλι και ένα μούσι σαν τον πάτερ Ονούφριο. Έμοιαζε με Hell's Angel, αλλά σε σούπερ φιτ version! Στον δρόμο φουλ καθησυχαστικός ότι αν η ζημιά δεν ήταν πολύ μεγάλη θα με είχε έτοιμο μέχρι το βράδυ για να συνεχίσω την εκδρομή (ready to race που λένε και στο χωριό μου).
Για παν ενδεχόμενο, μόλις ξεκινήσαμε από Κοζάνη για Γρεβενά, ζητήσαμε τη βοήθεια του Πασχάλη, ο οποίος απευθύνθηκε στον Ευθύμη και στον Δημήτρη που ήταν να ξεκινήσουν εκείνη την ώρα από Θεσσαλονίκη, προκειμένου να μας φέρουν δισκάκια για την περίπτωση που ανακαλύπταμε ότι είχαν καταστραφεί.

Μετά την άφιξή μας στα Γρεβενά και στο χειρουργικό κρεβάτι, ο Βαγγέλης άρχισε την επέμβαση. Βγήκε το καπάκι, άδειασαν τα λάδια και να οι πρώτες όμορφες εικόνες από το εσωτερικό:

Ο Βαγγέλης αεικίνητος, με τα χειρουργικά γάντια στα χέρια, δούλευε και παράλληλα μου εξηγούσε τι έκανε και γιατί το έκανε. Αλλάξαμε την ατίθαση βίδα και το ελατήριό της, καθώς και ένα ακόμα ζευγάρι βίδας/ελατηρίου, αλλάξαμε τον δίσκο πίεσης που φαίνεται παραπάνω, όπως και το καπάκι φυσικά. Άλλαξε λάδια και φίλτρο, αφού καθάρισε το εσωτερικό όσο πιο προσεκτικά γινόταν, γιατί είχε γεμίσει γρέζι απ' τον ...τόρνο.

Χαϊλάιτ ο φαλακρός κύριος που ήρθε φορτσάτος στο συνεργείο μιλώντας με βαριά τοπική προφορά και ο οποίος είχε συναντήσει νωρίτερα στα Γρεβενά τους υπόλοιπους (ή κάποιους από τους υπόλοιπους της εκδρομής) και είχε μάθει ότι φορτώθηκε μια μηχανή για το συνεργείο του Βαγγέλη. Το απόσταγμα της σοφίας του ήταν: "αν έχει παραπάνω από έναν κύλινδρο και 120 κιλά, δεν είναι μηχανάκι"

Μέχρι το απόγευμα ήμουν έτοιμος να φύγω. Αλλά ....δεν μπορούσα. Διότι η καταιγίδα που είχε ήδη πιάσει δυο τρεις ώρες νωρίτερα είχε προκαλέσει διακοπή του ηλεκτρικού στην περιοχή κι έτσι δε μπορούσε να κατέβει η ράμπα (δεν υπήρχε μηχανισμός ώστε να κατέβει χειροκίνητα). Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να αναγκαστώ να ξεκινήσω από Γρεβενά (από το χωριό Κυρακαλή συγκεκριμένα, γύρω στα 5 χλμ. από Γρεβενά) αφού είχαν πέσει τα σκοτάδια και μέσα στη βροχή, αλλά ήμουν τόσο χαρούμενος που θα συνέχιζα, που δε μ' ένοιαζε τίποτα. Έτσι, αφού πρώτα χάθηκα ...μέσα στο χωριό της Κυρακαλής από τη μεγάλη μου χαρά και χρειάστηκε να βρεθεί μια Kαλή Kυρά να μου υποδείξει την έξοδο προς Γρεβενά, πήρα σιγά σιγά (με 50 χλμ/ω) να καλύψω τα 70 χλμ. του ορεινού δρόμου για Καλαμπάκα.

O ουρανός από νωρίτερα, που είχε ήδη αρχίσει να ρίχνει, φαινόταν ιδιαίτερα δυσοίωνος, αλλά δε μπορούσα με τίποτα να φανταστώ αυτό που με περίμενε στη συνέχεια...

 

[paschalis]

Μιλάμε για στεγνό καθάρισμα της τετράδας... (ο πέμπτος τη γλίτωσε)

...και πολύ πλύσιμο μετά

Λοιπον Αντουαν ....απο εδω περασατε μονο εσεις!!!

Και το σημειο με το πεσμενο δεντρο ηταν εκτος διαδρομης(οι διακλαδωσεις που οδηγουν στον δρομο για Καλλονη κ Πεντλοφο ειναι πολλες) αλλα εκεινο δεν γλυστρουσε!


Αποριες...

1.Εχεις το στιγμα να δω που ειναι?

2.Τα ρουχα καθαρισαν?

adv phone

 

[paschalis]

Here we go...

Part 1

Μετά το φόρτωμα στην οδική, ο συμπαθέστατος οδηγός, ιδιοκτήτης κι ο ίδιος μιας Virago, με ξεφόρτωσε στη μάντρα της οδικής στην Κοζάνη, όπου περίμενα να έρθει ο Βαγγέλης από Γρεβενά να με ξαναφορτώσει για να επιστρέψουμε στη βάση του και να ξεκινήσει το χειρουργείο... Όπερ και εγένετο. Κατέφτασε χωρίς μεγάλη καθυστέρηση και ανεβάσαμε το 990 στο τρέιλερ. Ο μάστορας μεγάλη μορφή, λεπτός, ξυρισμένο κεφάλι και ένα μούσι σαν τον πάτερ Ονούφριο. Έμοιαζε με Hell's Angel, αλλά σε σούπερ φιτ version! Στον δρόμο φουλ καθησυχαστικός ότι αν η ζημιά δεν ήταν πολύ μεγάλη θα με είχε έτοιμο μέχρι το βράδυ για να συνεχίσω την εκδρομή (ready to race που λένε και στο χωριό μου).
Για παν ενδεχόμενο, μόλις ξεκινήσαμε από Κοζάνη για Γρεβενά, ζητήσαμε τη βοήθεια του Πασχάλη, ο οποίος απευθύνθηκε στον Ευθύμη και στον Δημήτρη που ήταν να ξεκινήσουν εκείνη την ώρα από Θεσσαλονίκη, προκειμένου να μας φέρουν δισκάκια για την περίπτωση που ανακαλύπταμε ότι είχαν καταστραφεί.

Μετά την άφιξή μας στα Γρεβενά και στο χειρουργικό κρεβάτι, ο Βαγγέλης άρχισε την επέμβαση. Βγήκε το καπάκι, άδειασαν τα λάδια και να οι πρώτες όμορφες εικόνες από το εσωτερικό:

Μέχρι το απόγευμα ήμουν έτοιμος να φύγω. Αλλά ....δεν μπορούσα. Διότι η καταιγίδα που είχε ήδη πιάσει δυο τρεις ώρες νωρίτερα είχε προκαλέσει διακοπή του ηλεκτρικού στην περιοχή κι έτσι δε μπορούσε να κατέβει η ράμπα (δεν υπήρχε μηχανισμός ώστε να κατέβει χειροκίνητα). Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να αναγκαστώ να ξεκινήσω από Γρεβενά (από το χωριό Κυρακαλή συγκεκριμένα, γύρω στα 5 χλμ. από Γρεβενά) αφού είχαν πέσει τα σκοτάδια και μέσα στη βροχή, αλλά ήμουν τόσο χαρούμενος που θα συνέχιζα, που δε μ' ένοιαζε τίποτα. Έτσι, αφού πρώτα χάθηκα ...μέσα στο χωριό της Κυρακαλής από τη μεγάλη μου χαρά και χρειάστηκε να βρεθεί μια Kαλή Kυρά να μου υποδείξει την έξοδο προς Γρεβενά, πήρα σιγά σιγά (με 50 χλμ/ω) να καλύψω τα 70 χλμ. του ορεινού δρόμου για Καλαμπάκα.

Βαζω αδιαβροχο μασκα και βατραχοπεδιλα για να διαβασω τη συνεχεια

adv phone

 

[πυξιδας990]

Here we go...

Part 1

Μετά το φόρτωμα στην οδική, ο συμπαθέστατος οδηγός, ιδιοκτήτης κι ο ίδιος μιας Virago, με ξεφόρτωσε στη μάντρα της οδικής στην Κοζάνη, όπου περίμενα να έρθει ο Βαγγέλης από Γρεβενά να με ξαναφορτώσει για να επιστρέψουμε στη βάση του και να ξεκινήσει το χειρουργείο... Όπερ και εγένετο. Κατέφτασε χωρίς μεγάλη καθυστέρηση και ανεβάσαμε το 990 στο τρέιλερ. Ο μάστορας μεγάλη μορφή, λεπτός, ξυρισμένο κεφάλι και ένα μούσι σαν τον πάτερ Ονούφριο. Έμοιαζε με Hell's Angel, αλλά σε σούπερ φιτ version! Στον δρόμο φουλ καθησυχαστικός ότι αν η ζημιά δεν ήταν πολύ μεγάλη θα με είχε έτοιμο μέχρι το βράδυ για να συνεχίσω την εκδρομή (ready to race που λένε και στο χωριό μου).
Για παν ενδεχόμενο, μόλις ξεκινήσαμε από Κοζάνη για Γρεβενά, ζητήσαμε τη βοήθεια του Πασχάλη, ο οποίος απευθύνθηκε στον Ευθύμη και στον Δημήτρη που ήταν να ξεκινήσουν εκείνη την ώρα από Θεσσαλονίκη, προκειμένου να μας φέρουν δισκάκια για την περίπτωση που ανακαλύπταμε ότι είχαν καταστραφεί.

Μετά την άφιξή μας στα Γρεβενά και στο χειρουργικό κρεβάτι, ο Βαγγέλης άρχισε την επέμβαση. Βγήκε το καπάκι, άδειασαν τα λάδια και να οι πρώτες όμορφες εικόνες από το εσωτερικό:

Ο Βαγγέλης αεικίνητος, με τα χειρουργικά γάντια στα χέρια, δούλευε και παράλληλα μου εξηγούσε τι έκανε και γιατί το έκανε. Αλλάξαμε την ατίθαση βίδα και το ελατήριό της, καθώς και ένα ακόμα ζευγάρι βίδας/ελατηρίου, αλλάξαμε τον δίσκο πίεσης που φαίνεται παραπάνω, όπως και το καπάκι φυσικά. Άλλαξε λάδια και φίλτρο, αφού καθάρισε το εσωτερικό όσο πιο προσεκτικά γινόταν, γιατί είχε γεμίσει γρέζι απ' τον ...τόρνο.

Χαϊλάιτ ο φαλακρός κύριος που ήρθε φορτσάτος στο συνεργείο μιλώντας με βαριά τοπική προφορά και ο οποίος είχε συναντήσει νωρίτερα στα Γρεβενά τους υπόλοιπους (ή κάποιους από τους υπόλοιπους της εκδρομής) και είχε μάθει ότι φορτώθηκε μια μηχανή για το συνεργείο του Βαγγέλη. Το απόσταγμα της σοφίας του ήταν: "αν έχει παραπάνω από έναν κύλινδρο και 120 κιλά, δεν είναι μηχανάκι"

Μέχρι το απόγευμα ήμουν έτοιμος να φύγω. Αλλά ....δεν μπορούσα. Διότι η καταιγίδα που είχε ήδη πιάσει δυο τρεις ώρες νωρίτερα είχε προκαλέσει διακοπή του ηλεκτρικού στην περιοχή κι έτσι δε μπορούσε να κατέβει η ράμπα (δεν υπήρχε μηχανισμός ώστε να κατέβει χειροκίνητα). Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να αναγκαστώ να ξεκινήσω από Γρεβενά (από το χωριό Κυρακαλή συγκεκριμένα, γύρω στα 5 χλμ. από Γρεβενά) αφού είχαν πέσει τα σκοτάδια και μέσα στη βροχή, αλλά ήμουν τόσο χαρούμενος που θα συνέχιζα, που δε μ' ένοιαζε τίποτα. Έτσι, αφού πρώτα χάθηκα ...μέσα στο χωριό της Κυρακαλής από τη μεγάλη μου χαρά και χρειάστηκε να βρεθεί μια Kαλή Kυρά να μου υποδείξει την έξοδο προς Γρεβενά, πήρα σιγά σιγά (με 50 χλμ/ω) να καλύψω τα 70 χλμ. του ορεινού δρόμου για Καλαμπάκα.

O ουρανός από νωρίτερα, που είχε ήδη αρχίσει να ρίχνει, φαινόταν ιδιαίτερα δυσοίωνος, αλλά δε μπορούσα με τίποτα να φανταστώ αυτό που με περίμενε στη συνέχεια...

περιπετεια κανονικη.....αναμονη

 

[Greg Ø]

Part 2

Έχοντας πλέον αφήσει πίσω μου τα Γρεβενά, κι αφού υπολόγιζα τουλάχιστον μία με μιάμιση ώρα για να καλύψω τα 70 ορεινά χιλιόμετρα υπό τις συνθήκες που επικρατούσαν, γρήγορα ανακάλυψα ότι ήμουν ιδιάιτερα αισιόδοξος. Μετά τα πρώτα 5 - 10 χιλιόμετρα κι αφού είχα ανέβει σε υψόμετρο, διαπίστωσα με πολύ μεγάλη μου χαρά ότι εκεί πάνω γινόταν ήδη της π@#$%@ς. Κατέβαζε ήδη πολύ νερό. Με την ζελατίνα δεν έβλεπα, χωρίς τη ζελατίνα βρεχόμουν και με τύφλωνε η βροχή. Φώτα γιοκ φυσικά, κι έτσι βρέθηκα να κινούμαι με 40 χλμ.
Τότε ήρθε η ομίχλη.
Ορατότης μηδέν. Δύο τρία μέτρα και άμα. Τα 40 χλμ έγιναν 35 και μετά 30 και τα μάτια έγιναν 14 γιατί είχαν ήδη αρχίσει να εμφανίζονται στον δρόμο πέτρες και κούτσουρα παρασυρμένα από τους χειμμάρους του νερού. Όσα μπορούσα να δω φυσικά, γιατί περίμενα τις αστραπές κάθε τρεις και λίγο για να μου φωτίσουν τον δρόμο και να έχω εικόνα της περιοχής.

Αφού μπήκα σε mode θετικής σκέψης και άρχισα να το διασκεδάζω, σκεπτόμενος σε πόσο adventurous φάση βρισκόμουν και πως μετά την άφιξή μου στο κάμπινγκ θα έλεγα στους GSάκηδες πόσο "μη adventure" ήταν οι μηχανές τους (γιατί, "αν είναι να φτάνεις κάθε φορά στον προορισμό σου χωρίς κανένα πρόβλημα, πού είναι η περιπέτεια??"), η καταιγίδα άρχισε να τα δίνει όλα. Μιλάμε για ΠΟΛΥ νερό. Οι περισσότεροι το ζήσατε μέσα στο κάμπινγκ ή στο ξενοδοχείο ή στις ταβέρνες, αλλά πάνω κάτω έχετε εικόνα του μεγέθους της νεροποντής. Προσωπικά, δεν έχω οδηγήσει ξανά υπό τέτοιες συνθήκες, ενδεχομένως ούτε και με το αυτοκίνητο. Σε εκείνο το σημείο άρχισα να σκέφτομαι ότι αν η καταιγίδα δυνάμωνε κι άλλο, ίσως αναγκαζόμουν να σταματήσω εκεί στη μέση του πουθενά κάπου σε μιαν άκρη και να περιμένω να κοπάσει ή έστω να περιμένω μέχρι το πρωί ώστε να έχω τουλάχιστον ορατότητα. Στο κάτω κάτω, νερό ήταν, κι ας ήταν πολύ.



Και πέντε λεπτά μετά την είδα. Την πινακίδα. ΠΕΡΑΣΜΑ ΑΡΚΟΥΔΑΣ.

Η adventurous διάθεσή μου έδωσε άμεσα τη θέση της στα ένστικτα επιβίωσης και συγκεντρώθηκα στον δρόμο. Αλλά τα επόμενα χιλιόμετρα ήταν ακόμα πιο δύσκολα. Ποτάμια νερού και λάσπης κατέβαιναν και έπνιγαν τον δρόμο κάθε τρεις και λίγο, αλλά δεν είχα άλλη επιλογή από το να συνεχίσω. Σκεφτόμουν ότι αν κατέβαινε εκείνη την ώρα ένας μηχανόβιος με φουλ στολή, στα μαύρα, σε ένα από τα μικρά χωριουδάκια που έβρισκα στον δρόμο, το πιο πιθανό μέσα στα σκοτάδια είναι ότι θα μάζευε τίποτα σκάγια, οπότε ούτε αυτό αποτελούσε επιλογή.. Υπομονή κι επιμονή λοιπόν και τα μάτια στο δρόμο... Ώσπου... ΚΑΛΑΜΠΑΚΑ 16 ΧΛΜ! Μέσα μου άρχισα τα πανηγύρια!


Μέχρι που, περίπου 5 χλμ αργότερα είδα να έρχονται 3 μηχανές από την αντίθετη κατεύθυνση και να μου κάνουν σήμα. "Κι άλλα ΚΤΜ", σκέφτηκα.
Αλλά ήταν 3 Ιάπωνες (Honda, Suzuki, Kawa), που είχαν ξεκινήσει αργά κι έπεσαν κι αυτοί στην καταιγίδα. Με ενημέρωσαν ότι είχε πέσει ένα δέντρο κι έτσι ο δρόμος είχε κλείσει εντελώς. Κι έτσι, το στρίψαμε για το καφενείο/ταβέρνα στη Μύκανη, προκειμένου να ανασυγκροτηθούμε.

Αφού βγάλαμε μπότες, κράνη κι αδιάβροχα και εισβάλαμε στην ταβέρνα με ...τις κάλτσες, έγιναν οι συστάσεις. Τα παιδιά ήταν απ' την Κοζάνη κι εγώ απ' την Κατερίνη. Χαρήκαμε πολύ και παραγγείλαμε ρετσίνες. Και ότι εδώδιμο υπήρχε εκείνη την ώρα στο μαγαζί. Αφού έπεσε πολύ γέλιο με το πόσο μ@λ@κες ήμασταν και οι τέσσερις που βρεθήκαμε σε εκείνο το σημείο εκείνη την ώρα υπό εκείνες τις συνθήκες, καταβροχθίσαμε τα πάντα και περιμέναμε να κοπάσει η καταιγίδα, να ξημερώσει, να ανοίξουν τον δρόμο... κι εμείς δεν ξέραμε τι ακριβώς.. Μέσα στην γκαντεμιά μου ήμουν και πάλι τυχερός γιατί τα παιδιά ήταν καταπληκτική παρέα. Kozani rules, θα κάνω αίτηση να πολιτογραφηθώ.

Η καταιγίδα πάντως δεν έλεγε να σταματήσει με τίποτα, ίσα ίσα φαινόταν να δυναμώνει! Κι όλο έρχονταν νέα ότι ο δρόμος κόπηκε και σε άλλα σημεία. Brilliant!

Οι φωτό δυστυχώς δεν αποτυπώνουν το τι γινόταν εκείνη την ώρα, εκτός εμβέλειας ταβέρνας ήταν πήχτρα σκοτάδι και δεν φαινόταν τίποτα, αλλά μιας και τις έβγαλα...:

Τελικά, αφού αναγκαστήκαμε να περιμένουμε αρκετές ώρες και να ψευτοκοιμηθούμε σε τραπέζια και βεράντες, όπου έβρισκε ο καθένας δηλαδή, γύρω στις 3 τα ξημερώματα μας ειδοποίησαν από την πυροσβεστική (εμάς και όσα αμάξια είχαν επίσης αποκλειστεί στην ταβέρνα) ότι άνοιξε ο δρόμος. Έτσι, τα μαζέψαμε και ξεκινήσαμε σιγά σιγά για τα εναπομείναντα χιλιόμετρα για Καλαμπάκα. Από μπροστά η πυροσβεστική, από πίσω μας η αστυνομία, τσούκου τσούκου περάσαμε τις λάσπες και τις πέτρες και τα κούτσουρα και φτάσαμε επιτέλους Καλαμπάκα και στο ...hotel France.

Όπου αναγκαστήκαμε να ξυπνήσουμε τον ξενοδόχο, ο οποίος μόνο που δε μας διαολόστειλε, αλλά εν τέλει τον έπιασαν οι καλές του και τσέπωσε τα δυο τριαντάρια για δυο δίκλινα, για τις ελάχιστες ώρες που απέμεναν μέχρι το πρωί.. Περιττό να πούμε ότι πέσαμε σαν τα κούτσουρα και την επόμενη ήμασταν φρέσκοι και έτοιμοι για τα επόμενα χιλιόμετρα!

Υ.Γ.: Στον δρόμο Καλαμπάκα - Γρεβενά το Σάββατο το πρωί, πήρατε νομίζω μια γεύση για το τι είχε συμβεί το προηγούμενο βράδυ... Αυτά ήταν τα μούτρα της καλής μου την επόμενη μέρα:

Υ.Γ.2: @intruder οι φίλοι σου πρέπει να σ' αγαπάνε πάρα πολύ, όλο για σένα και για το intruder έλεγαν. ("Γρηγόρη, μη βάλεις ξυπνητήρι, δε χρειάζεται, θέλουμε δε θέλουμε θα ξυπνήσουμε το πρωί από τις φωνάρες του")

 

[Greg Ø]

Η συνέχεια της εκδρομής ήταν, ευτυχώς, λιγότερο περιπετειώδης, αλλά με πολλά και πανέμορφα χιλιόμετρα και τοπία, ωραία άτομα και σούπερ διάθεση. Νιώθω πολύ τυχερός που συμμετείχα και χαίρομαι πολύ για όσους από εσάς γνώρισα!

Θα ακολουθήσουν random φωτογραφίες από το τριήμερο με την πρώτη ευκαιρία.

Υ.Γ.1: Αν οι ΚΤΜάδες δεν μου πρότειναν τον Βαγγέλη και αν ο Βαγγέλης είχε προλάβει να φύγει για Θεσσαλονίκη, όπως σχεδίαζε πριν του τηλεφωνήσω, και αν δεν είχε εύκαιρο ένα έξτρα καπάκι μαζί με έναν έξτρα δίσκο πίεσης για το μοτέρ μου, δεν θα μπορούσε να έχει διορθωθεί η ζημιά άμεσα και θα έπρεπε να περιμένω πολλές μέρες και να φάω πολλή ταλαιπωρία. Επίσης, δύο μέρες μόλις πριν τις περιπέτειες της ατίθασης βίδας, είχα αλλάξει την ασφάλειά μου, έτσι ώστε να περιλαμβάνει και οδική σε περίπτωση βλάβης... Επίσης, λόγω της καταιγίδας και του πεσμένου δέντρου, έτυχε να γνωρίσω τα παιδιά από την Κοζάνη. Αυτά τα ολίγα για τις ευτυχείς συγκυρίες μέσα στην ατυχία μου!!

Υ.Γ.2: Όταν μεγαλώσω θέλω να γίνω σαν τον Ανέστη @osonoupo !!! Πολλά respect. Μερακλής και ωραίος, με τα μυαλά του μέσα στο κεφάλι! Ανέστη, θα τα πούμε σίγουρα Πήλιο!

 

[paschalis]

Κι αλλος τραβιεται στην ακρη του κοσμου για adv φορτωμενος με ενα σκασμο καλαμπαλικια
Χτύπα μια Καλαμπάκα πρωτα!

adv phone

 

[Vvag]

Part 2

Έχοντας πλέον αφήσει πίσω μου τα Γρεβενά, κι αφού υπολόγιζα τουλάχιστον μία με μιάμιση ώρα για να καλύψω τα 70 ορεινά χιλιόμετρα υπό τις συνθήκες που επικρατούσαν, γρήγορα ανακάλυψα ότι ήμουν ιδιάιτερα αισιόδοξος. Μετά τα πρώτα 5 - 10 χιλιόμετρα κι αφού είχα ανέβει σε υψόμετρο, διαπίστωσα με πολύ μεγάλη μου χαρά ότι εκεί πάνω γινόταν ήδη της π@#$%@ς. Κατέβαζε ήδη πολύ νερό. Με την ζελατίνα δεν έβλεπα, χωρίς τη ζελατίνα βρεχόμουν και με τύφλωνε η βροχή. Φώτα γιοκ φυσικά, κι έτσι βρέθηκα να κινούμαι με 40 χλμ.
Τότε ήρθε η ομίχλη.
Ορατότης μηδέν. Δύο τρία μέτρα και άμα. Τα 40 χλμ έγιναν 35 και μετά 30 και τα μάτια έγιναν 14 γιατί είχαν ήδη αρχίσει να εμφανίζονται στον δρόμο πέτρες και κούτσουρα παρασυρμένα από τους χειμμάρους του νερού. Όσα μπορούσα να δω φυσικά, γιατί περίμενα τις αστραπές κάθε τρεις και λίγο για να μου φωτίσουν τον δρόμο και να έχω εικόνα της περιοχής.

Αφού μπήκα σε mode θετικής σκέψης και άρχισα να το διασκεδάζω, σκεπτόμενος σε πόσο adventurous φάση βρισκόμουν και πως μετά την άφιξή μου στο κάμπινγκ θα έλεγα στους GSάκηδες πόσο "μη adventure" ήταν οι μηχανές τους (γιατί, "αν είναι να φτάνεις κάθε φορά στον προορισμό σου χωρίς κανένα πρόβλημα, πού είναι η περιπέτεια??"), η καταιγίδα άρχισε να τα δίνει όλα. Μιλάμε για ΠΟΛΥ νερό. Οι περισσότεροι το ζήσατε μέσα στο κάμπινγκ ή στο ξενοδοχείο ή στις ταβέρνες, αλλά πάνω κάτω έχετε εικόνα του μεγέθους της νεροποντής. Προσωπικά, δεν έχω οδηγήσει ξανά υπό τέτοιες συνθήκες, ενδεχομένως ούτε και με το αυτοκίνητο. Σε εκείνο το σημείο άρχισα να σκέφτομαι ότι αν η καταιγίδα δυνάμωνε κι άλλο, ίσως αναγκαζόμουν να σταματήσω εκεί στη μέση του πουθενά κάπου σε μιαν άκρη και να περιμένω να κοπάσει ή έστω να περιμένω μέχρι το πρωί ώστε να έχω τουλάχιστον ορατότητα. Στο κάτω κάτω, νερό ήταν, κι ας ήταν πολύ. Και πέντε λεπτά μετά την είδα. Την πινακίδα. ΠΕΡΑΣΜΑ ΑΡΚΟΥΔΑΣ.

Η adventurous διάθεσή μου έδωσε άμεσα τη θέση της στα ένστικτα επιβίωσης και συγκεντρώθηκα στον δρόμο. Αλλά τα επόμενα χιλιόμετρα ήταν ακόμα πιο δύσκολα. Ποτάμια νερού και λάσπης κατέβαιναν και έπνιγαν τον δρόμο κάθε τρεις και λίγο, αλλά δεν είχα άλλη επιλογή από το να συνεχίσω. Σκεφτόμουν ότι αν κατέβαινε εκείνη την ώρα ένας μηχανόβιος με φουλ στολή, στα μαύρα, σε ένα από τα μικρά χωριουδάκια που έβρισκα στον δρόμο, το πιο πιθανό μέσα στα σκοτάδια είναι ότι θα μάζευε τίποτα σκάγια, οπότε ούτε αυτό αποτελούσε επιλογή.. Υπομονή κι επιμονή λοιπόν και τα μάτια στο δρόμο... Ώσπου... ΚΑΛΑΜΠΑΚΑ 16 ΧΛΜ! Μέσα μου άρχισα τα πανηγύρια!
Μέχρι που, περίπου 5 χλμ αργότερα είδα να έρχονται 3 μηχανές από την αντίθετη κατεύθυνση και να μου κάνουν σήμα. "Κι άλλα ΚΤΜ", σκέφτηκα.
Αλλά ήταν 3 Ιάπωνες (Honda, Suzuki, Kawa), που είχαν ξεκινήσει αργά κι έπεσαν κι αυτοί στην καταιγίδα. Με ενημέρωσαν ότι είχε πέσει ένα δέντρο κι έτσι ο δρόμος είχε κλείσει εντελώς. Κι έτσι, το στρίψαμε για το καφενείο/ταβέρνα στη Μύκανη, προκειμένου να ανασυγκροτηθούμε.

Αφού βγάλαμε μπότες, κράνη κι αδιάβροχα και εισβάλαμε στην ταβέρνα με ...τις κάλτσες, έγιναν οι συστάσεις. Τα παιδιά ήταν απ' την Κοζάνη κι εγώ απ' την Κατερίνη. Χαρήκαμε πολύ και παραγγείλαμε ρετσίνες. Και ότι εδώδιμο υπήρχε εκείνη την ώρα στο μαγαζί. Αφού έπεσε πολύ γέλιο με το πόσο μ@λ@κες ήμασταν και οι τέσσερις που βρεθήκαμε σε εκείνο το σημείο εκείνη την ώρα υπό εκείνες τις συνθήκες, καταβροχθίσαμε τα πάντα και περιμέναμε να κοπάσει η καταιγίδα, να ξημερώσει, να ανοίξουν τον δρόμο... κι εμείς δεν ξέραμε τι ακριβώς.. Μέσα στην γκαντεμιά μου ήμουν και πάλι τυχερός γιατί τα παιδιά ήταν καταπληκτική παρέα. Kozani rules, θα κάνω αίτηση να πολιτογραφηθώ.

Η καταιγίδα πάντως δεν έλεγε να σταματήσει με τίποτα, ίσα ίσα φαινόταν να δυναμώνει! Κι όλο έρχονταν νέα ότι ο δρόμος κόπηκε και σε άλλα σημεία. Brilliant!

Οι φωτό δυστυχώς δεν αποτυπώνουν το τι γινόταν εκείνη την ώρα, εκτός εμβέλειας ταβέρνας ήταν πήχτρα σκοτάδι και δεν φαινόταν τίποτα, αλλά μιας και τις έβγαλα...:

Τελικά, αφού αναγκαστήκαμε να περιμένουμε αρκετές ώρες και να ψευτοκοιμηθούμε σε τραπέζια και βεράντες, όπου έβρισκε ο καθένας δηλαδή, γύρω στις 3 τα ξημερώματα μας ειδοποίησαν από την πυροσβεστική (εμάς και όσα αμάξια είχαν επίσης αποκλειστεί στην ταβέρνα) ότι άνοιξε ο δρόμος. Έτσι, τα μαζέψαμε και ξεκινήσαμε σιγά σιγά για τα εναπομείναντα χιλιόμετρα για Καλαμπάκα. Από μπροστά η πυροσβεστική, από πίσω μας η αστυνομία, τσούκου τσούκου περάσαμε τις λάσπες και τις πέτρες και τα κούτσουρα και φτάσαμε επιτέλους Καλαμπάκα και στο ...hotel France.

Όπου αναγκαστήκαμε να ξυπνήσουμε τον ξενοδόχο, ο οποίος μόνο που δε μας διαολόστειλε, αλλά εν τέλει τον έπιασαν οι καλές του και τσέπωσε τα δυο τριαντάρια για δυο δίκλινα, για τις ελάχιστες ώρες που απέμεναν μέχρι το πρωί.. Περιττό να πούμε ότι πέσαμε σαν τα κούτσουρα και την επόμενη ήμασταν φρέσκοι και έτοιμοι για τα επόμενα χιλιόμετρα!

Υ.Γ.: Στον δρόμο Καλαμπάκα - Γρεβενά το Σάββατο το πρωί, πήρατε νομίζω μια γεύση για το τι είχε συμβεί το προηγούμενο βράδυ... Αυτά ήταν τα μούτρα της καλής μου την επόμενη μέρα:

Υ.Γ.2: @intruder οι φίλοι σου πρέπει να σ' αγαπάνε πάρα πολύ, όλο για σένα και για το intruder έλεγαν. ("Γρηγόρη, μη βάλεις ξυπνητήρι, δε χρειάζεται, θέλουμε δε θέλουμε θα ξυπνήσουμε το πρωί από τις φωνάρες του")

Ειλικρινά, εκείνη την ώρα δε νομίζω να το απολάμβανες ιδιαίτερα, εγώ όμως απόλαυσα απίστευτα την περιγραφή..!!!!
Πολλές φορές όταν βρίσκομαι σε μια ζόρικη κατάσταση με διάφορα ευτράπελα να βαράνε το ένα μετά το άλλο, λέω στον εαυτό μου πως αυτό θα αποτελέσει μια ωραία ιστορία να έχω να λέω μετά!! (και μετά συνεχίζω να γκρινιάζω... )

 

[tc-drift]

Καλημέρα σε όλους, υπέροχη η εμπειρία των ασφάλτινων βουνών.. αν μας ήθελε και λίγο παραπάνω ο καιρός να φάμε λιγότερες βροχές θα ήταν τέλεια αλλά δεν πειράζει καθότι η Ήπειρος και μουντή έχει και έτσι μια άλλη ξεχωριστή ομορφιά..

Εμένα το ταξίδι άρχισε Παρασκευή απόγευμα με κατεύθυνση τα Μετέωρα και έληξε δευτέρα απόγευμα έπειτα απο (βάσει Garmin)
-1270,5km
-24 ώρες και 9 λεπτά καθαρής οδήγησης
-Μ.Ω. κίνησης 66,3km/h



Πανέμορφες διαδρομές και τοπία..







Στη κάτω Μερόπη η παρέα μαζεμένη..





Την κυριακή ο καιρός μας έκανε πιο πολύ τη χάρη..Εδώ στο χωριό Δικόρυφο πριν τους Μηλιωτάδες οπου βρήκαμε και μια μεγάλη ντόπια παρέα με τον Φίλιππο που συνταξιδεύαμε και κάτσαμε κάνα μισάωρο με τσίπουρα και μεζέδες με τους ανθρώπους εκεί που μας κάλεσαν στην παρέα τους.








Φυσικά όταν λεμε advride το εννοούμε, ένα λάθος στο ίχνος του GPS ήθελε να μας πάει απο ένα περίεργο μονοπάτι και δεν είχαμε σκοπό να κάνουμε πίσω..!! Κάπου στη μέση συνηδειτοποίησα πως δεν ήμουν με το TTR Αλλά με ένα Bandit 240 Κιλών αλλά λεπτομέρειες... Και ακολούθησαν και οι άλλοι οι τρελοί!! Τότε στη παρέα ήταν και ο Νίκος με το Ducati που λίγο μετά μας αποχαιρέτησε στα Τύρια..

 

[tc-drift]

Την κυριακή και μετά τους Μηλιωτάδες χαιρετηθήκαμε με την παρέα και άλλος για Χίο τράβηξε κι άλλος για Μυτιλήνη..!

Εγώ με τον Φίλιππα είπαμε να συνεχίσουμε το ταξίδι μας άλλη μια μέρα και κατευθυνθήκαμε προς Μέτσοβο-Ανήλιο και την υπέροχη διαδρομή προς Χαλίκι..







Φτάσαμε στο Χαλίκι κάπου 5.30 το απόγευμα με σκοπό να διασχίσουμε το πέρασμα του Μπαρου με κατευθυνση Καλαρρύτες, Άγναντα, Πράμαντα. Δυστυχώς ο καιρός έκλεισε πάλι και άρχισε βροχή συνεπώς αποφασίσαμε να μείνουμε Χαλίκι.



ΠΟλύ βροχή και εμείς χαλάρωση τσίπουρα και μάσα σε τοπικό ταβερνάκι..

Το επόμενο πρωί μουντάδα!!



Νέο πλάνο λοιπόν καθότι η πορεία προς Καλαρρύτες θα γινόταν μέσα σε ένα τοπίο ομίχλης χάνωντας την μαγία της διαδρομής..

Πορεία προς Νεραιδοχώρι, Ελάτη, Περτούλι..







Όταν φτάσαμε Ελάτη πραγματικά είναι το σημείο που πάνταμου λείπει ένα On-Off... Εμείς είμασταν με 2 Street μηχανάκια και τα Άγραφα μπροστά μας αδύνατος προορισμός..

Παρόλα αυτά είπαμε να βουτήξουμε λίγο στη λάσπη και να μην κολλώσουμε. Αν όχι διάσχιση τα Άγραφα έστω λίγο μυρωδιά..

Κατευθυνση αρχικά προς Πύλη, Μουζάκι, λίμνη Πλαστήρα και μετά τη λίμνη Μούχα..

Απο εκεί και μετά απο ερώτηση σε ντόπιους κυνηγούς για το πέρασμα απο Νεραιδοχώρι και προς Φουρνά και αφού μας διαβεβαίωσαν πως μαλλον θα τα καταφέρουμε κάναμε 20-25km off road με προορισμό Νεραιδοχώρι και Φουρνά με σκοπό να πάρουμε μια γεύση απο βουνό και να αποφύγουμε να κατεβουμε προς Καρδίτσα..




Μετά τα Φουρνά πλακωθήκαμε σε ένα (επιτέλους στεγνό) στροφιλίκι προς Μακρακώμη οπου φάγαμε καλό λάστιχο..

Απο Μακρακώμη, Μπράλος και απο παλιό εθνικό για πίσω έπειτα απο κάπου 450km στριφτερά όλα και χωμάτινα κάμποσα την δευτερα..

Άντε και του χρόνου!!

 

[kostas]

Λοιπον Αντουαν ....απο εδω περασατε μονο εσεις!!!

Και το σημειο με το πεσμενο δεντρο ηταν εκτος διαδρομης(οι διακλαδωσεις που οδηγουν στον δρομο για Καλλονη κ Πεντλοφο ειναι πολλες) αλλα εκεινο δεν γλυστρουσε!


Αποριες...

1.Εχεις το στιγμα να δω που ειναι?

2.Τα ρουχα καθαρισαν?

adv phone

Είπα και εγω, πήγα κατα γράμμα την διαδρομή, να πέρασα δρόμο με πεσμένο δέντρο , στροφή με λάσπη και να μην το θυμάμαι.


Sent from my iPhone using Tapatalk

 

[kostas]

Καλημέρα σε όλους, υπέροχη η εμπειρία των ασφάλτινων βουνών.. αν μας ήθελε και λίγο παραπάνω ο καιρός να φάμε λιγότερες βροχές θα ήταν τέλεια αλλά δεν πειράζει καθότι η Ήπειρος και μουντή έχει και έτσι μια άλλη ξεχωριστή ομορφιά..

Εμένα το ταξίδι άρχισε Παρασκευή απόγευμα με κατεύθυνση τα Μετέωρα και έληξε δευτέρα απόγευμα έπειτα απο (βάσει Garmin)
-1270,5km
-24 ώρες και 9 λεπτά καθαρής οδήγησης
-Μ.Ω. κίνησης 66,3km/h



Πανέμορφες διαδρομές και τοπία..







Στη κάτω Μερόπη η παρέα μαζεμένη..





Την κυριακή ο καιρός μας έκανε πιο πολύ τη χάρη..Εδώ στο χωριό Δικόρυφο πριν τους Μηλιωτάδες οπου βρήκαμε και μια μεγάλη ντόπια παρέα με τον Φίλιππο που συνταξιδεύαμε και κάτσαμε κάνα μισάωρο με τσίπουρα και μεζέδες με τους ανθρώπους εκεί που μας κάλεσαν στην παρέα τους.








Φυσικά όταν λεμε advride το εννοούμε, ένα λάθος στο ίχνος του GPS ήθελε να μας πάει απο ένα περίεργο μονοπάτι και δεν είχαμε σκοπό να κάνουμε πίσω..!! Κάπου στη μέση συνηδειτοποίησα πως δεν ήμουν με το TTR Αλλά με ένα Bandit 240 Κιλών αλλά λεπτομέρειες... Και ακολούθησαν και οι άλλοι οι τρελοί!! Τότε στη παρέα ήταν και ο Νίκος με το Ducati που λίγο μετά μας αποχαιρέτησε στα Τύρια..

Μετα απο εσάς πήγαμε να περάσουμε τα σκαλιά αλλα το ψιλιάστηκε και ρωτησα ενα παππού που μας κοίταζε με απορία.

-Εχει δρόμο ρωτάω;
-Εχει σκαλιά μου απαντάει, πέρασαν 3 μηχανές νωρίτερα απαντάει.

Βλέπω τον χάρτη και αναστροφή με την βοήθεια του Θωμά γιατι ειχα κατέβει αρκετά κατω...


Sent from my iPhone using Tapatalk

 

[Billy-Bo]

Την κυριακή και μετά τους Μηλιωτάδες χαιρετηθήκαμε με την παρέα και άλλος για Χίο τράβηξε κι άλλος για Μυτιλήνη..!

Εγώ με τον Φίλιππα είπαμε να συνεχίσουμε το ταξίδι μας άλλη μια μέρα και κατευθυνθήκαμε προς Μέτσοβο-Ανήλιο και την υπέροχη διαδρομή προς Χαλίκι..







Φτάσαμε στο Χαλίκι κάπου 5.30 το απόγευμα με σκοπό να διασχίσουμε το πέρασμα του Μπαρου με κατευθυνση Καλαρρύτες, Άγναντα, Πράμαντα. Δυστυχώς ο καιρός έκλεισε πάλι και άρχισε βροχή συνεπώς αποφασίσαμε να μείνουμε Χαλίκι.



ΠΟλύ βροχή και εμείς χαλάρωση τσίπουρα και μάσα σε τοπικό ταβερνάκι..

Το επόμενο πρωί μουντάδα!!



Νέο πλάνο λοιπόν καθότι η πορεία προς Καλαρρύτες θα γινόταν μέσα σε ένα τοπίο ομίχλης χάνωντας την μαγία της διαδρομής..

Πορεία προς Νεραιδοχώρι, Ελάτη, Περτούλι..







Όταν φτάσαμε Ελάτη πραγματικά είναι το σημείο που πάνταμου λείπει ένα On-Off... Εμείς είμασταν με 2 Street μηχανάκια και τα Άγραφα μπροστά μας αδύνατος προορισμός..

Παρόλα αυτά είπαμε να βουτήξουμε λίγο στη λάσπη και να μην κολλώσουμε. Αν όχι διάσχιση τα Άγραφα έστω λίγο μυρωδιά..

Κατευθυνση αρχικά προς Πύλη, Μουζάκι, λίμνη Πλαστήρα και μετά τη λίμνη Μούχα..

Απο εκεί και μετά απο ερώτηση σε ντόπιους κυνηγούς για το πέρασμα απο Νεραιδοχώρι και προς Φουρνά και αφού μας διαβεβαίωσαν πως μαλλον θα τα καταφέρουμε κάναμε 20-25km off road με προορισμό Νεραιδοχώρι και Φουρνά με σκοπό να πάρουμε μια γεύση απο βουνό και να αποφύγουμε να κατεβουμε προς Καρδίτσα..




Μετά τα Φουρνά πλακωθήκαμε σε ένα (επιτέλους στεγνό) στροφιλίκι προς Μακρακώμη οπου φάγαμε καλό λάστιχο..

Απο Μακρακώμη, Μπράλος και απο παλιό εθνικό για πίσω έπειτα απο κάπου 450km στριφτερά όλα και χωμάτινα κάμποσα την δευτερα..

Άντε και του χρόνου!!

Ποσο γρήγορα αλλάζει ο καιρός εκει πανω ....φωτογραφια 16:55 που περασα για Καρδίτσα.... μετά από λίγο βροχή

Στάλθηκε από το LG-D855 μου χρησιμοποιώντας Tapatalk

 

[thenos]

Απο εκεί και μετά απο ερώτηση σε ντόπιους κυνηγούς για το πέρασμα απο Νεραιδοχώρι και προς Φουρνά και αφού μας διαβεβαίωσαν πως μαλλον θα τα καταφέρουμε κάναμε 20-25km off road με προορισμό Νεραιδοχώρι και Φουρνά με σκοπό να πάρουμε μια γεύση απο βουνό και να αποφύγουμε να κατεβουμε προς Καρδίτσα..

...απο Νεραιδοχώρι προς Φουρνά...???
Μήπως εννοείς Νεραιδα ή Νεοχώρι???

 

[tc-drift]

...απο Νεραιδοχώρι προς Φουρνά...???
Μήπως εννοείς Νεραιδα ή Νεοχώρι???

Ναι βέβαια Νεράιδα εννοώ, μπερδεύτηκα λίγο!

 

[thenos]

Ναι βέβαια Νεράιδα εννοώ, μπερδεύτηκα λίγο!

Για δώσε καμιά πληροφορία για αυτό το κομμάτι...

 

[moby_gr]

Λοιπον Αντουαν ....απο εδω περασατε μονο εσεις!!!

Και το σημειο με το πεσμενο δεντρο ηταν εκτος διαδρομης(οι διακλαδωσεις που οδηγουν στον δρομο για Καλλονη κ Πεντλοφο ειναι πολλες) αλλα εκεινο δεν γλυστρουσε!


Αποριες...

1.Εχεις το στιγμα να δω που ειναι?

2.Τα ρουχα καθαρισαν?

adv phone

Αν κρίνω (καταγραφή του Garmin) από τις σβούρες



και τους χρόνους, η "ζημιά" έγινε εδώ (στο σημείο με τον κύκλο):

Άλλα 'ντ' άλλα δηλαδή, ούτε και ξέρω πως φτάσαμε Γρεβενά (ρώτα το "μπατζανάκη" ), εγώ νόμιζα πως ακολουθούσαμε τη διαδρομή σου...


Τέλος, το πλύσιμο?...ευκολάκι

 

[paschalis]

Αν κρίνω (καταγραφή του Garmin) από τις σβούρες



και τους χρόνους, η "ζημιά" έγινε εδώ (στο σημείο με τον κύκλο):

Άλλα 'ντ' άλλα δηλαδή, ούτε και ξέρω πως φτάσαμε Γρεβενά (ρώτα το "μπατζανάκη" ), εγώ νόμιζα πως ακολουθούσαμε τη διαδρομή σου...


Τέλος, το πλύσιμο?...ευκολάκι, φαίνεται στο video

Ησασταν στον κεντρικο δρομο κ δεν δικαιολογειται τετοια παγιδα που εβγαλε ακομα κ το τζιπακι εκτος πορειας.
Εμεις ημασταν λιγο δυτικοτερα περνωντας μεσα απο το χωριο Μεγαρο οπως το ειχε η σχεδιαση.
Το χασιμο σας εγινε στανταρ στη στροφη για Κοσματι που δεν την επιανε ...το ματι.

adv phone

 

[Pan-dvs]

............

Υ.Γ.2: Όταν μεγαλώσω θέλω να γίνω σαν τον Ανέστη @osonoupo !!! Πολλά respect. Μερακλής και ωραίος, με τα μυαλά του μέσα στο κεφάλι! Ανέστη, θα τα πούμε σίγουρα Πήλιο!

Φιλαρακι,πλακα Με κανεις?

 

[NikosGP]

ΖΟΥΠΕΡ ηταν λεμε!

Μια μικρη γευση..
https://goo.gl/photos/8ppgqKUYh1PPsTd17
Και αναμονη για ανεβασμα 10Gb video δρομου...διοτι απο λογια και εικονες μας χορταινει ο Πασχαλης,να ναι καλα,διοργανωταρας!!!

Eτοιμο το λοιπον(ηθελε το χρονο του,10G ηταν αυτα ,ανεπεξεργαστα,αμονταριστα,ακοπα,ως ηταν,οποτε μιας και ειναι 1μιση ωρα....ποπκορν,μπυριτσα,πατατακια και........ ξανασυνοδηγηστε!