Η ώρα πήγε 23:00 και ανέβηκα σε ένα λόφο. Μόλις τον πέρασα νάσου κι η Κραιόβα. Ευτυχώς το ξενοδοχείο το είχα σταμπαρισμένο στο χάρτη και πήγα καρφί μέσα από κάτι γειτονιές. Ξεσαμαρώνω και μπαίνω μέσα. Κράτηση OK, και του λέω του μάγκα εκεί αν μπορεί να μου κάνει συνάλλαγμα για να φάω κάτι μια και ήμουν θεονήστικος.
- Όχι δεν μπορούμε αλλά μπορείς να κάνεις σε Exchange office.
- Πού είναι αυτό το Exchange office;
- Στο κέντρο. Θα πας ευθεία θα στρίψεις εκεί, θα ξαναστρίψεις εκεί...
- Και σε καμιά 10αριά στροφές θα φτάσω. Άστο. Πεινάω έχεις τίποτα;
- Βεβαίως το εστιατόριο είναι ανοιχτό.
- Ε πέστο χριστιανέ μου, μ'έχεις και παιδεύομαι εδώ πέρα.
- Ως τις 12.
- Τώρα τι ώρα είναι;
- 23:30
Έφυγα σφαίρα στο δωμάτιο, άλλαξα και κατέβηκα μπας και προλάβω. Το εστιατόριο ήταν χλιδάτο, και ήμασταν εγώ, ο μάγειρας, ο σερβιτόρος και ένας που έπαιζε μουσική και τραγουδούσε. Αφού παρήγγειλα ότι να'ναι και χτύπησα και κανά δυό μπύρες, ηρέμησα και πήγα στο δωμάτιο.