Savvas62
Μοτοβόλτα = ΙΕΡΗ - ΑΠΑΡΑΒΙΑΣΤΗ και ΑΙΤΙΑ ΠΟΛΕΜΟΥ
- Όνομα
- Σάββας
- Μοτό
- HONDA RC 90, HONDA HF-05, HONDA PCX 125+150, YAMAHA CYGNUS
Ιστορικό :
Άμα γεράσεις και έρθει η ώρα να καταταγείς στους <<απόμαχους>> της δουλειάς επιθυμείς να κάνεις επιτέλους αυτό που ονειρευόσουνα χρόνια και δεν μπορούσες γιατί απλά δουλειά 24/24.7/7,365/365, παιδιά μικρά κλπ κλπ.
Λυσσάς λοιπόν και ζητάς τα χλμ όπως ο πρεζάκιας τη δόση του. Αλλά πολλές φορές μη πω πάντα, η υπερβολική δόση οδηγεί αλλού….
Και τι έγινε που μικρά παιδιά = μικρά προβλήματα και μεγάλα παιδιά = μεγάλα προβλήματα ?
Και τι έγινε που δεν καταφέρνεις να συντηρήσεις ένα αξιοπρεπές ταξιδιάρικο μοτόρι παρά μόνο ένα σκάρτο 300αράκι και να το βαφτίσεις σε <<ταξιδιάρικο>>?
Όσοι είναι στο παρόν φόρουμ εκτιμώ ότι διψάνε για χλμ και καταλαβαίνουν τι εννοώ απόλυτα.
Οπότε βαφτίζουμε το σκουτ <<Ταξιδιάρη>>, κάνουμε και τις απαραίτητες τροποποιήσεις με προσθήκες ζελατίνας που κόβει τον αέρα, μπαγκαζιέρας που χωράει μετρημένα το σάκο που χωράει τα απαραίτητα, βάζουμε θερμαινόμενα γκριπς αφού είμαστε παντός καιρού, προχωράμε σε κάποιες μικροβελτιώσεις απαραίτητες για να ταξιδεύει μηχανικά περισσότερο άνετα και προχωράμε.
Ευτυχώς πιάνουν τα χέρια και εργατικά έξοδα μηδενικά και όπου δεν πιάνουν ευτυχώς έχουμε φίλους να βοηθήσουν.
Αρχίζουν λοιπόν οι βόλτες χωρίς περιορισμό.
Για να μη σας κουράζω, φτάσαμε τα 700 χλμ ημερήσια βόλτα και αρχίσαμε και επεκτεινόμασταν μέχρι που αποφασίσαμε τον Νοε του 2013 σε πείσμα κάθε λογικής να κάνουμε το πλέον παράτολμο εκτιμώ πλέον αναλογιζόμενος και προσπαθώντας να εξάγω τα συμπεράσματα και τα <<lessons learned>, αυτής της τακτικής.
Το παράτολμο λοιπόν ήταν ο σχεδιασμός βόλτας, ημερήσιας σε χειμώνα που νυχτώνει νωρίς που θα ξεκινούσε από την Αθήνα θα έφτανε στο Βόλο όπου θα υπήρχε συνάντηση με το Βόρειο κλιμάκιο και μετά ο γύρος του Πηλίου μέχρι το Τρικέρι για όσους ξέρουν.
Κοντά 822 χλμ σχεδιασμός αυθημερόν.Βάλε και κανά λάθος στη διαδρομή (σύνηθες φαινόμενο) και κάντα κανά 900άρι.
Για να κάνουμε τα χλμ αυτά και να συναντηθούμε έγκαιρα με τους Βόρειους φίλους θάπρεπε να εκκινήσουμε νωρίς.
05.00 λοιπόν εγερτήριο, 06.15 συνάντηση και αναχώρηση με τους συνοδοιπόρους για να ξεκινήσουμε.
Ο Μέρφυ άρχισε όμως την καλή δουλειά του από την αρχή.
Από το σημείο εκκινήσεως η υγρασία ήταν το κάτι άλλο.
Ούτε ζελατίνα από τα μοτό ούτε ζελατίνα από το κράνος γλύτωνε....έτρεχαν νερό τα πάντα και όσο και να σκούπιζες, άμεσα ξαναέπιανε υγρασία.
Εμείς όμως εκεί.
Και οι πέντε αμετανόητοι και ούτε σκέψη να εγκαταλείψουμε και να μη το κάνουμε....
Ξεκινάμε λοιπόν οι τέσσερις μια και τον πέμπτο θα τον βρίσκαμε στη Θήβα απέξω.
Ο σχεδιασμός φυσικά περιελάμβανε ελάχιστη εθνική και φουλ επαρχιακό. Εθνική μόνο στην επιστροφή που θα είμασταν κουρασμένοι.
Η διαδρομή συγκεκριμένα ήταν :
Η υγρασία γάζωνε παντού με αποκορύφωμα τη Θήβα.
Εκεί έχανε η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα.
Με δυσκολία ακολουθούσαμε το κωλοφάναρο ο ένας του άλλου.
Κάποια στιγμή και ενώ ήμουν προτελευταίος στη μικρή μας φάλαγγα, και ενώ έχει καθαρίσει λίιιιγο η ομίχλη, βλέπω από τον καθρέφτη μου το πίσω μου Κάπονορντ νάρχεται με χίλια κατά πάνω μου…..
Χωρίς καμία σκέψη κάνω μια βουτιά δεξιά και αποφεύγουμε τα χειρότερα…..Μέρφυ Νο 2……
Συνεχίζουμε, φτάνουμε Χαιρώνεια, λέμε να φουλάρουμε κει πέρα προκειμένου να φτάσουμε με τη μία στο Βόλο και πράγματι σε παρακείμενο βενζινάδικο σταματάμε για φουλάρισμα.
Εκεί έρχεται ο σύντροχος και μου λέει καταστενοχωρημένος <<Πώ τι πήγαμε να πάθουμε, συγγνώμη αδερφέ μου χάζευα>>. Εντάξει δεν έγινε τίποτα βρε τον καθησύχασα, προχωράμε του λέω αλλά προσοχή γιατί έχουμε πολλά χλμ μπροστά μας.
Αφού βάζουμε βενζίνη λοιπόν ξεκινάμε, δεύτερος πλέον εγώ αλλά παρακάτω αφού μετράμε φανάρια παίρνουμε χαμπάρι ότι κάποιος λείπει.
Έλειπε το δεύτερο Κάπονορντ.
Πίσω λοιπόν το πρώτο Κάπο να ψάξει το δεύτερο και τηλέφωνο…έμεινε από μπαταρία.
Λέω θα πάω εγώ που έχω καλώδια μην το βάλουμε μπρος και ξεκινάω.
Δεν προλαβαίνω να κατέβω, άστο μου λέει ο σύντροχος πήρε φωτιά ο ανορθωτής…
Σπρώχνουμε τον σύντροχο να βγει από τον δρόμο να πάει στην ασφάλεια του βενζινάδικου, τον αποχαιρετούμε αφού έχει καλέσει την οδική του και τον αφήνουμε καταστενοχωρημένο πίσω αλλά και εμείς ήμασταν το ίδιο….
Συνεχίζουμε λοιπόν τέσσερεις μετά τις απώλειες στο δρόμο αλλά και κατά τον σχεδιασμό της εκδρομής….
Με το ένα και με το άλλο είχαμε χάσει χρόνο όσο νάναι και το ραντεβού ήτανε σταθερό στις 11.00 έξω από το Πανεπιστήμιο του Βόλου όπου θα βρισκόμασταν με τους Βόρειους σύντροχους να συνεχίσουμε για Πήλιο.
Είχαμε βέβαια υπολογίσει και τις <<στραβές>> στο οδοιπορικό μας αλλά και πάλι έπρεπε να ανοίξουμε για νάμαστε μέσα στα χρονικά όρια.
Ανοίγουμε και ζωηρά είμαστε κατά τις 8 παρά στις παρυφές του Μπράλου. Κείνη την ώρα ο ήλιος δεν είχε βγει ακόμα και λόγο των συνθηκών που επικρατούσαν δεν είχα κατεβάσει τη σκούρα ζελατίνα στο κράνος.
Ξαφνικά από τα απέναντι βουνά βγαίνει ο ήλιος της Ανατολής και τυφλώνομαι για ένα εκατοστό του δευτερολέπτου…..αυτό όμως ήταν αρκετό…
Όταν ξανάρθε το φως μου είδα σε απόσταση 5 μέτρων την πινακίδα και το κράσπεδο, τι να σώσω και τι να σωθεί πλέον….πήρα απλά την <<βρεφική στάση>> και προετοιμάστηκα όσο ήταν δυνατόν για το χτύπημα….μετά θυμάμαι ένα μεγάλο μπαμ….κενό….κόπηκε η ανάσα μου και όταν άρχισα να παίρνω ανάσες ξανά ήμουν ξαπλωμένος στην άσφαλτο ανάσκελα….
Είχα την εντύπωση πως πηγαίναμε με κανά 100άρι χλμ αλλά ο αδερφός σύντροχος πούταν από πίσω μου και μίλησε μετά από 6 μήνες είπε ότι πηγαίναμε με κανά 130άρι…..με όριο το 40 στη συγκεκριμένη στροφή που στο συγκεκριμένο σημείο αν και τυφλός αν και διατηρούσα την αρχική μου κλίση για να την πάρω….αυτή έκλεινε άλλες 6 μοίρες περίπου και η κλίση που διατηρούσα τυφλωμένος με οδηγούσε με μαθηματική ακρίβεια πάνω στο κράσπεδο….
Ακολούθησε εκτίναξη του μοτό, εκτίναξη δική μου, πτήση στον αέρα και σκάσιμο κάτω πρώτα εγώ και μάλλον μετά το μοτό πάνω στο αριστερό μου πόδι το οποίο και διαλύθηκε με συντριπτικό κάταγμα μηρού, διαλυμένο γόνατο και μετά από 7 ώρες εγχείρηση, δύο λάμες και 15 βίδες για πάντα καθώς επίσης δύο χρόνια για να περπατήσω ξανά χωρίς πόνο επανήλθε σχεδόν σε καλή κατάσταση που μπορώ και περπατάω με κάποιες δυσκαμψίες βέβαια.
Δεν είχα την κάμερα πάνω για να βλέπατε ζωντανά τι έγινε μιας και δεν τραβάω σημεία πούχουμε περάσει εκατοντάδες φορές γιατί είναι βαρετό.
Το ξανατράβηξα όμως το σημείο την πρώτη φορά που ξαναπέρασα από εκεί και σταματήσαμε για να πολεμήσω τους <<δαίμονές>> μου.
Είναι δε αυτό :
Δεν σχολιάζω καθόλου πόσο μακάκας αισθάνομαι πούχω περάσει από κει εκατομμύρια φορές και την έφαγα εκεί......
Τα χτυπήματα σε όλο το σώμα δείξανε ότι πρέπει νάφερα άπειρες τούμπες και ίσως άμα δεν ήμουν εντελώς άτυχος ή τυχερός μέσα στην ατυχία μου αφού ζω και σας το περιγράφω, όπως θέλετε πάρτε το και δεν με χτύπαγε και το μοτό από πάνω, να μην πάθαινα τίποτα ΑΛΛΑ και εδώ επικεντρώνεται σαν ρεζουμέ όλο το παραπάνω σεντόνι :
ΦΟΡΟΥΣΑ ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΟΛΑ ΑΠΟ ΠΛΕΥΡΑΣ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑΣ ΑΠΟ ΠΑΝΩ ΜΕΧΡΙ ΚΑΤΩ . ΚΑΙ ΓΙΑΥΤΟ ΖΩ.
Κάθε φορά που φεύγουμε για βόλτα υπάρχουν κάποιοι άγραφοι κανόνες τους οποίους ακολουθούμε, ίσως να φαίνονται αστείοι αλλά κάνουμε μπάνιο πάντα πρωί πρωί πριν φύγουμε και φοράμε καθαρά εσώρουχα κλπ. Αστείο ε ? Σκεφτείτε το ψύχραιμα να δείτε πόσο αστείο είναι και αν ξέρουμε τι παραμονεύει πίσω από κάθε στροφή ειδικά όταν ο έλεγχός μας είναι περιορισμένος λόγο ταχύτητας κλπ κλπ που όλοι ξέρετε καλά.
Και επειδή μία εικόνα = χίλιες λέξεις, ορίστε και το ανάλογο βίντεο που τράβηξα όταν μπόρεσα μετά από μήνες να αφήσω το Π και να πηγαίνω με πατερίτσες να δείτε τι τράβηξε ο εξοπλισμός και από τι με προστάτευσε καθώς επίσης μερικά από τα τραύματα :
Συμπεράσματα :
-Σε κάθε βόλτα, χειμώνα καλοκαίρι πάντα φοράμε προστατευτικό εξοπλισμό ακόμα και μέσα στην πόλη με ελάχιστο το κράνος – μπουφάν – γάντια.
-Υπάρχουν όρια στο τι μπορείς να διανύσεις την ημέρα. Μην τα ξεπερνάς.
Είναι καλύτερο να μην πας μια δύο βόλτες μικρές και να πας μια μεγάλη με διανυκτέρευση σε ξενοδοχείο και να μοιράσεις τα χλμ σε λογικά. Το ευχαριστιέσαι περισσότερο και σου μένει σαν βόλτα από το να τρέχεις σαν τον δαιμονισμένο να προλάβεις. Είναι δε οικονομικότερο από μία ο μη γένοιτο σαβούρδα που θα σου κοστίσει πάρα μα πάρα πολλά χρηματικά αλλά μερικές φορές γιατί το χρηματικό πάει στο διάλο πείτε αλλά η ζωή μας που πάει ?
-Οι δρόμοι δεν είναι πίστες και δεν έχουμε να αποδείξουμε τίποτα σε κανέναν. Η σωστή ταχύτητα είναι αυτή που μπορούμε βάση των δικών μας αντανακλαστικών και της μοτοσυκλέτας μας να αντιμετωπίσουμε την όποια στραβή και από στραβές….χιλιάδες σε μία μόνο βόλτα.
Έβαλα μυαλό προσωπικά με τον δύσκολο τρόπο, ελπίζω να μη χρειαστεί κανείς να βάλει μυαλό με τον ίδιο τρόπο. Ευτυχώς από μικρός πίστευα στον προστατευτικό εξοπλισμό και δεν έκανα ποτέ παραχωρήσεις σε αυτόν και γιαυτό ζω ακόμα.
Με την ευκαιρία αυτή ευχαριστώ τους αδερφούς σύντροχους που με μάζεψαν από την άσφαλτο εμένα και το μοτό μου, που με ακολούθησαν παντού όπου πήγαμε και με βοήθησαν και δεν με εγκατέλειψαν ούτε ένα δευτερόλεπτο.
Θα τους χρωστώ εφ’ όρου ζωής….
Λυπάμαι αν σας στενοχώρησα με τα γραφόμενά μου και ζητώ συγγνώμη εκ των προτέρων αλλά εκτιμώ ότι το πάθημα ενός αν σώσει άλλον έναν από παρόμοια λάθη είναι επιτυχία.
και έχει σχέση με το αν η κοινή γυναίκα κόβει το .....σι......
