Εισαγωγή
Σκάρτα χίλια χιλιόμετρα από το τέλος του 2018. Δεν το πίστευα, αλλά τα κιτάπια δεν έλεγαν ψέματα, 986 για την ακρίβεια. Από τότε που μετακόμισα Ελβετία το αγαπημένο μου CBR παραμένει παρκαρισμένο στο πατρικό μου στο Αγρίνιο. Κάτι άλλα ταξίδια με το VFR, κάτι ο COVID, οι αραιές βόλτες Χριστούγεννα – καλοκαίρι κατέληξαν να είναι αραιότατες, μηδαμινές.
Το πήρα απόφαση, φέτος το καλοκαίρι corona ξε-corona ήθελα βόλτα με την αγαπημένη μου μοτοσυκλέτα. Προορισμός δεδομένος, τα Βαλκάνια. Στο παρελθόν είχα κάνει δικάβαλο τα τουριστικά παράλια, επίσης δικάβαλο σε άλλο ταξίδι τις κυριότερες πόλεις, ε, γι’ αυτή τη φορά ήθελα να δω εκκρεμότητες που είχα αφήσει. Μέρη που είτε δε χώρεσαν σε περασμένα ταξίδια, μέρη που είδα βιαστικότερα απ’ ότι αξίζουν, μέρη για τα οποία έμαθα πιο πρόσφατα.
Μοναδικό εμπόδιο μια παγκόσμια πανδημία, κάτι κλειστά σύνορα και ένα ραντεβού εμβολιασμού που όλο έπαιρνε αναβολή. Σιγά το πράγμα, δεν είναι δα ότι έχω ΚΤΜ.
Προετοιμασία
Η μισή χαρά κάθε ταξιδιού είναι ο σχεδιασμός για μένα. Χάρτες, σελιδοδείκτες στον browser, σημειώσεις, αξιοθέατα, με θρέφει ο σχεδιασμός όλων αυτών. Φέτος (...και πέρσι!) βέβαια, ένας ακόμη αστάθμητος παράγοντας, ο COVID. Αν ο Ηράκλειτος ζούσε σήμερα, την γνωστή του φράση θα την έλεγε για τους κανονισμούς εισόδου στις χώρες της Βαλκανικής επί πανδημίας. Ο καθείς τα δικά του, άλλοτε δρακόντεια, άλλοτε μπάτε σκύλοι αλέστε, άλλοτε με κερκόπορτες και ποτέ μα ποτέ με ταύτιση πληροφοριών ανάμεσα στις επίσημες σελίδες μιας χώρας. Ούτε ξέρω πόσες φορές άλλαξα σχέδια και σε πόσα διαγνωστικά κέντρα κωμοπόλεων της Αλβανίας έστειλα mail (πιο αναπάντητα και από το σουξέ της Παπαρίζου) για να μάθω αν δίνουν έγγραφα αποτελέσματα.
Από άποψη προετοιμασίας μοτοσυκλέτας, ευτυχώς δεν υπήρχαν πολλές εκκρεμότητες. Έχοντας στην άκρη (ή και την όχι τόσο άκρη...) του μυαλού μου το ταξίδι είχα κάνει ένα τυπικό σέρβις κατά την προηγούμενη κάθοδό μου στην Ελλάδα.
Μικρή παραφωνία τα κάπως ξεραμένα ελαστικά, το πίσω μάλιστα είναι και σε λάθος διάσταση, ένα 190άρι που είχα φορέσει στην Βέφα στο Ταλίν της Εσθονίας όταν έμεινα από πίσω λάστιχο κατεβαίνοντας από Νορβηγία τον Αύγουστο του ’19. Κληρονομιά στο CBR λοιπόν.
Από ελλείψεις, μία ήταν η κύρια, το ότι στο CBR σε κανένα από τα προηγούμενα ταξίδια δεν είχα τοποθετήσει βάση για στήριξη και φόρτιση GPS. Εύκολα λύθηκε και αυτό, με έναν Ισπανό συνάδελφο ετοιμάσαμε ένα καλώδιο με ακροδέκτες και ασφάλεια. Πρόχειρα μεν, με ασφάλεια δε, έκανα το routing του καλωδίου και την τοποθέτηση του RAM mount σε μισή ώρα και χάνοντας μόνο μισό λίτρο ιδρώτα κάτω από τον αγρινιώτικο ήλιο.
Από απρόοπτα, η μπαταρία που παρότι μόνιμα σε φορτιστή, μετά το δεύτερο μιζάρισμα ψόφησε. Ευτυχώς, άμεσα βρέθηκε αντικαταστάτρια στην ντόπια αγορά. Ωραίο πράγμα αυτή η διαθεσιμότητα, όχι πολύ διαδεδομένη κατάσταση στην Ελβετία.
Αλλά όλα αυτά ήταν εν πολλοίς μικροπράγματα δυστυχώς. Συγγενικό μου πρόσωπο αντιμετώπιζε πολύ σοβαρά ζητήματα υγείας. Τα αποτελέσματα μιας εξέτασης θα έκριναν αν την καλοκαιρινή μου άδεια θα την περνούσα βολτάροντας τις γείτονες χώρες ή στα νοσοκομεία των Αθηνών. ‘Κάηκε’ το πρώτο πενθήμερο αδείας στην αβέβαιη αναμονή, μαζί του και τα νεύρα όλων μας. Ευτυχώς, με καθυστέρηση το μαντάτο έφτασε τα κρίσιμα μεγέθη ήταν ΟΚ. Ανακούφιση από μια κατάσταση δυστυχώς γνώριμη. Τέλος. Δεύτερες σκέψεις στην άκρη κατά δύναμη. Το επόμενο πρωί έχει αναχώρηση.