Markas
Μέλος
Αναζητώντας τα χιόνια στα Ακόλυτα
(Η βόλτα έγινε στις 11/5/2014 και τώρα επρόκοψα να την ανεβάσω)
.
Αναζητώντας τα χιόνια στα Ακόλυτα, 11/5/2014
- Thread starter Markas
- Ημερομηνία δημιουργίας
Αναζητώντας τα χιόνια στα Ακόλυτα
(Η βόλτα έγινε στις 11/5/2014 και τώρα επρόκοψα να την ανεβάσω)
.
Markas
Μέλος
«Η βόλτα θα γίνει προς τα Ακόλυτα. Η διαδρομή θα γίνει μέσα από Χωματόδρομους και επαρχιακούς ασφάλτινους και απευθύνεται σε μηχανάκια On-Off. Όσοι έρθετε φροντίστε για νερό, καφέ και φαγητό.
Μην καθυστερήσετε γιατί η διαδρομή είναι μεγάλη και δε θέμε να φάμε το χρόνο σε καφέδες κτλ. Όποιος θέλει να πιει καφέ, να έρθει νωρίτερα.
Α, εγώ θα έρθω με το WR250R μιας και τα λάστιχα στο μεγάλο είναι χάλια και φοβάμαι πως στην παραμικρή κοφτερή πέτρα θα με πιάσει λάστιχο.
Όποιος έρθει, καλό θα είναι να έχει μία στοιχειώδη εμπειρία από χώμα γιατί από ένα σημείο και μετά δεν ξέρω σε τι κατάσταση θα είναι ο δρόμος.»
Έτσι είχα γράψει. Για On-Off η βόλτα έγραψα. Αλλά πάω με το WR250R.Πώς διάολο συμβαίνει πάντα όταν παίρνω αυτή τη μηχανή να είναι τα πράγματα πολύ δυσκολότερα του αναμενόμενου; Δεν ξέρω, ίσως έχω προαίσθημα. Πάντως, για καλό και για κακό, άμα ακούτε πως θα έρθω με το WR να είστε έτοιμοι για μάχιμη βόλτα.
Για να δούμε αυτή τη φορά αν θα επιβεβαιωθεί ο κανόνας…
Μην καθυστερήσετε γιατί η διαδρομή είναι μεγάλη και δε θέμε να φάμε το χρόνο σε καφέδες κτλ. Όποιος θέλει να πιει καφέ, να έρθει νωρίτερα.
Α, εγώ θα έρθω με το WR250R μιας και τα λάστιχα στο μεγάλο είναι χάλια και φοβάμαι πως στην παραμικρή κοφτερή πέτρα θα με πιάσει λάστιχο.
Όποιος έρθει, καλό θα είναι να έχει μία στοιχειώδη εμπειρία από χώμα γιατί από ένα σημείο και μετά δεν ξέρω σε τι κατάσταση θα είναι ο δρόμος.»
Έτσι είχα γράψει. Για On-Off η βόλτα έγραψα. Αλλά πάω με το WR250R.Πώς διάολο συμβαίνει πάντα όταν παίρνω αυτή τη μηχανή να είναι τα πράγματα πολύ δυσκολότερα του αναμενόμενου; Δεν ξέρω, ίσως έχω προαίσθημα. Πάντως, για καλό και για κακό, άμα ακούτε πως θα έρθω με το WR να είστε έτοιμοι για μάχιμη βόλτα.
Για να δούμε αυτή τη φορά αν θα επιβεβαιωθεί ο κανόνας…
Markas
Μέλος
Αμέσως σχεδόν, βρέθηκαν 2 κουζουλοί με (έστω ελαφριά) On-Off να ακολουθήσουν. Γιώργος (djkal) με το θηριώδες Husqvarna TE610 και βέβαια Γιάννης (yns) με το unstoppable DR250S. Η μεγάλη έκπληξη όμως είναι η συμμετοχή δύο καθαρόαιμων εντουράδων, του Παύλου (P@vlos) με το δίχρονο ΚΤΜ 250 EXC και του Δημήτρη (Zampe) με το άλλο θηρίο, HUSABERG FE 450E. Γιατί έκπληξη; Γιατί όπως πολλοί ίσως θα ξέρετε, άλλο πράγμα το εντούρο, άλλο η βόλτα σε χώματα και άσφαλτο, με οδήγηση για πολλές ώρες και χιλιόμετρα. Τουλάχιστον το team είναι κάπως ομοιογενές. Στη φωτογραφία ο Παύλος (δε φαίνεται η ΚΤΜούρα) και στο βάθος ο Δημήτρης με το Husaberg (και μόνο ως μάρκα, εξωτικό μηχανάκι).
Να και ο μασκοφόρος Γιώργης με το Husqvarna.
Να και ο μασκοφόρος Γιώργης με το Husqvarna.
Markas
Μέλος
Και ο Γιάννης; Πού είναι αυτός πάλι; Τηλέφωνο, το σηκώνει, κοιμισμένος ακούγεται.
«Πού είσαι ρε αχαΐρευτε;»
«Είσαι κομμάτια;»
«Δε με νοιάζει, να τσακιστείς να έρθεις!»
«Όχι, δε σε περιμένουμε. Ξεκινάμε εμείς, θα πάμε από χώμα, εσύ πάρε το σαράβαλό σου και έλα να μας βρεις Ζαρό.»
«Πότε ξεκινάμε; Μα ΤΩΡΑ σου λέω!»
Πρώτο χώμα πατάμε λίγο πριν το Καβροχώρι. Έπειτα, ακλουθώντας μία όμορφη διαδρομή περνάμε το Καμάρι και φτάνουμε στις Κορφές.
Από Κορφές υπάρχουν και άλλοι χωματόδρομοι για να φτάσουμε νότια, έστω και με λίγο ψαχτήρι. Αλλά οι μικροί στενοί χωματόδρομοι τρώνε χρόνο, ειδικά εάν είμαστε και στο ψάξιμο ενώ εμείς θέλουμε να φτάσουμε το δυνατόν συντομότερο. Άσφαλτος λοιπόν μετά τις Κορφές μέχρι τον Πρινιά.
Εκεί, ανεβαίνουμε το κλασικό χωμάτινο κομμάτι που πάει ανεμογεννήτριες, περνάμε το κομματάκι ασφάλτου που ανεβαίνει στο Ρούβα…
…περνάμε από τον επίσης κακοτράχαλο χωματόδρομο (δε συνιστάται για μεγάλα On-Off, πολλές πέτρες, ταλαιπωρία. Προσωπικά πάντως το ‘χω περάσει δικάβαλος με το 800) μέχρι που φτάνουμε επιτέλους πάνω από την τεχνητή Λίμνη του Βότομου (Ζαρού).
«Πού είσαι ρε αχαΐρευτε;»
«Είσαι κομμάτια;»
«Δε με νοιάζει, να τσακιστείς να έρθεις!»
«Όχι, δε σε περιμένουμε. Ξεκινάμε εμείς, θα πάμε από χώμα, εσύ πάρε το σαράβαλό σου και έλα να μας βρεις Ζαρό.»
«Πότε ξεκινάμε; Μα ΤΩΡΑ σου λέω!»
Πρώτο χώμα πατάμε λίγο πριν το Καβροχώρι. Έπειτα, ακλουθώντας μία όμορφη διαδρομή περνάμε το Καμάρι και φτάνουμε στις Κορφές.
Από Κορφές υπάρχουν και άλλοι χωματόδρομοι για να φτάσουμε νότια, έστω και με λίγο ψαχτήρι. Αλλά οι μικροί στενοί χωματόδρομοι τρώνε χρόνο, ειδικά εάν είμαστε και στο ψάξιμο ενώ εμείς θέλουμε να φτάσουμε το δυνατόν συντομότερο. Άσφαλτος λοιπόν μετά τις Κορφές μέχρι τον Πρινιά.
Εκεί, ανεβαίνουμε το κλασικό χωμάτινο κομμάτι που πάει ανεμογεννήτριες, περνάμε το κομματάκι ασφάλτου που ανεβαίνει στο Ρούβα…
…περνάμε από τον επίσης κακοτράχαλο χωματόδρομο (δε συνιστάται για μεγάλα On-Off, πολλές πέτρες, ταλαιπωρία. Προσωπικά πάντως το ‘χω περάσει δικάβαλος με το 800) μέχρι που φτάνουμε επιτέλους πάνω από την τεχνητή Λίμνη του Βότομου (Ζαρού).
Markas
Μέλος
Για την ακρίβεια, σε μία πηγή της Λίμνης. Αυτή η μικρή λιμνούλα σχήματος μισοφέγγαρου έχει νερό χειμώνα-καλοκαίρι και από εκεί (μεταξύ άλλων) τροφοδοτείται και η μεγάλη λίμνη πιο χαμηλά.
Φτάσαμε όμως σχεδόν στο Ζαρό. Πάμε να βρούμε και τον Γιάννη.
Φτάνουμε Ζαρό αλλά δεν προλαβαίνουμε καλά καλά να βγάλουμε κράνη, τσουπ, έφτασε ο yns! Κατάλαβε το ότι θα έχανε τρομερή βόλτα αν δεν ερχόταν, ήπιε 3 καφέδες για να στανιάρει και έφυγε φουλαριστός Εθνική μέχρι να μας φτάσει. Μιάμιση ώρα κάναμε εμείς να φτάσουμε, μισή αυτός (με πράσινο η δική του διαδρομή).
Φουλάρουμε βενζίνα και φύγαμε. Δε σταματάμε καθόλου, Βορίζα, Καμάρες και φτάνουμε…
Φτάσαμε όμως σχεδόν στο Ζαρό. Πάμε να βρούμε και τον Γιάννη.
Φτάνουμε Ζαρό αλλά δεν προλαβαίνουμε καλά καλά να βγάλουμε κράνη, τσουπ, έφτασε ο yns! Κατάλαβε το ότι θα έχανε τρομερή βόλτα αν δεν ερχόταν, ήπιε 3 καφέδες για να στανιάρει και έφυγε φουλαριστός Εθνική μέχρι να μας φτάσει. Μιάμιση ώρα κάναμε εμείς να φτάσουμε, μισή αυτός (με πράσινο η δική του διαδρομή).
Φουλάρουμε βενζίνα και φύγαμε. Δε σταματάμε καθόλου, Βορίζα, Καμάρες και φτάνουμε…
Markas
Μέλος
Χμμ, σταματώ λίγο πριν τη Λοχριά, και κάνω σήμα στο Δημήτρη.
«Εδώ είμαστε ανατολικά της Λοχριάς. Το λόφο εδώ μπροστά τον βλέπεις; Ε πάνω στον λόφο υποψιάζομαι ότι υπάρχει ένας παλιός Οθωμανικός Κουλές. Τι λες, πάμε μία βόλτα, μα 10 λεπτά υπόθεση είναι και θα έχει και τρομερή θέα εκεί πάνω.»
Τελικά ούτε ο Δημήτρης ούτε οι άλλοι μου χάλασαν το χατίρι.
Αναλυτική περιγραφή και ανάλυση της δυστυχώς ερειπωμένης οχύρωσης μπορείτε να βρείτε σε άλλο νήμα (σιγά σιγά). Όπως και να ‘χει, είδαμε, απολαύσαμε τη θέα, ώρα να φεύγουμε.
Η διαδρομή μας για να ανέβουμε στον Κουλέ.
«Εδώ είμαστε ανατολικά της Λοχριάς. Το λόφο εδώ μπροστά τον βλέπεις; Ε πάνω στον λόφο υποψιάζομαι ότι υπάρχει ένας παλιός Οθωμανικός Κουλές. Τι λες, πάμε μία βόλτα, μα 10 λεπτά υπόθεση είναι και θα έχει και τρομερή θέα εκεί πάνω.»
Τελικά ούτε ο Δημήτρης ούτε οι άλλοι μου χάλασαν το χατίρι.
Αναλυτική περιγραφή και ανάλυση της δυστυχώς ερειπωμένης οχύρωσης μπορείτε να βρείτε σε άλλο νήμα (σιγά σιγά). Όπως και να ‘χει, είδαμε, απολαύσαμε τη θέα, ώρα να φεύγουμε.
Η διαδρομή μας για να ανέβουμε στον Κουλέ.
Markas
Μέλος
Και τώρα ήρθε η ώρα της ανάβασης, της ανάβασης στα ψηλά! Πρώτα όμως καφεδάκι στη Λοχριά 
Markas
Μέλος
Από τη Λοχριά, για την ακρίβεια στην ανατολική είσοδο του χωριού, υπάρχει δρόμος που σκαρφαλώνει μέχρι πολύ ψηλά στον Ψηλορείτη. Τα πρώτα χιλιόμετρα ο δρόμος είναι άσφαλτος και περνάει μέσα από ένα πανέμορφο αλλά μικρό δάσος στο βάθος μίας ρεματιάς.
Από ένα σημείο όμως και μετά αρχίζει ένας κακοτράχαλος (σε κάποια σημεία) χωματόδρομος που βγαίνει από το δάσος και με διαδοχικές φουρκέτες σκαρφαλώνει απότομα. Στη φωτογραφία φαίνεται το όρος Κέδρος (1776 μέτρα) και αριστερά η Βουβάλα (944 μέτρα).
Το όρος που πετάγεται απότομα είναι ο Κάρταλος (έχει ένα μικρό ξωκλήσι με καταπληκτική θέα στην κορυφή) ενώ στο βάθος απλώνεται η πεδιάδα της Μεσσαράς.
Από ένα σημείο όμως και μετά αρχίζει ένας κακοτράχαλος (σε κάποια σημεία) χωματόδρομος που βγαίνει από το δάσος και με διαδοχικές φουρκέτες σκαρφαλώνει απότομα. Στη φωτογραφία φαίνεται το όρος Κέδρος (1776 μέτρα) και αριστερά η Βουβάλα (944 μέτρα).
Το όρος που πετάγεται απότομα είναι ο Κάρταλος (έχει ένα μικρό ξωκλήσι με καταπληκτική θέα στην κορυφή) ενώ στο βάθος απλώνεται η πεδιάδα της Μεσσαράς.
Markas
Μέλος
Η θέα τρομερή από την αρχή της διαδρομής. Έκανα όμως το λάθος να μπω στη διαδικασία να μείνω αρχικά μπροστά και εν συνέχεια να προσπαθώ να κυνηγήσω το Δημήτρη με το Husaberg. Για να ακολουθήσω, έπρεπε να ζορίζομαι συνεχώς, καμία απόλαυση της διαδρομής. Εν τέλει, βαρέθηκα, σταμάτησα και κατάφερα να βγάλω τις παραπάνω φωτογραφίες. Α, να και η υπόλοιπη παρέα, ανεβαίνει απολαμβάνοντας τη διαδρομή.
Παύλος
Γιώργος
Γιάννης
Πανοραμική από τα 1450 περίπου μέτρα.
Παύλος
Γιώργος
Γιάννης
Πανοραμική από τα 1450 περίπου μέτρα.
Τελευταία επεξεργασία:
Markas
Μέλος
Εγώ με τη μηχανάρα μου,μόνος πλέον, ξεκινάω χαλαρά να προλάβω τους βιαστικούς που χάθηκαν στον ορίζοντα.
Markas
Μέλος
«Χαλαρά ξεκινάω» γράφω,
«θα προλάβω τους βιαστικούς» γράφω,
«Καλά, τι οδηγάρα είσαι ρε φίλε» θα μου πείτε.
Μπα, σαν τη χελώνα πάω, απλά παρακάτω έχει μία διασταύρωση όπου είμαι σίγουρος πως θα πάνε λάθος
Πράγματι, στη αναφερθείσα διασταύρωση όλοι πάνε ευθεία ακλουθώντας τα 5+ κόκκινα βελάκια (από έναν ορεινό αγώνα τρεξίματος που ανεβαίνει Ψηλορείτη από Νίδα) και φτάνουνε σε αδιέξοδο (κίτρινη διαδρομή).
Πάω εγώ, έρχονται αυτοί, «Σταματήστε ρε παιδιά, περιμένετε λίγο να σας δουλέψω λίγο, μη φεύγετε…»
Πάνε, πάλι με εγκαταλείψανε. Εγώ πάντως μένω για λίγο, μία στις τόσες ανεβαίνει κανείς εδώ πάνω και θα φύγω χωρίς καμία φωτογραφία;
Πάμε λοιπόν, από δυτικά…
…νοτιοδυτικά…
…νότια…
Η θέα από τα 1650 μέτρα, απόλαυση. Το μέρος, γεμάτο παλαιά μιτάτα βοσκών, αξίζει περαιτέρω βόλτας πεζή ή με εντούρο μηχανή.
Οι βιαστικοί όμως βλέπω πως έχουν ήδη φτάσει στη χαμένη διασταύρωση οπότε βάζω μπρος και γκαζώνω μπας και τους προλάβω.
«θα προλάβω τους βιαστικούς» γράφω,
«Καλά, τι οδηγάρα είσαι ρε φίλε» θα μου πείτε.
Μπα, σαν τη χελώνα πάω, απλά παρακάτω έχει μία διασταύρωση όπου είμαι σίγουρος πως θα πάνε λάθος
Πράγματι, στη αναφερθείσα διασταύρωση όλοι πάνε ευθεία ακλουθώντας τα 5+ κόκκινα βελάκια (από έναν ορεινό αγώνα τρεξίματος που ανεβαίνει Ψηλορείτη από Νίδα) και φτάνουνε σε αδιέξοδο (κίτρινη διαδρομή).
Πάω εγώ, έρχονται αυτοί, «Σταματήστε ρε παιδιά, περιμένετε λίγο να σας δουλέψω λίγο, μη φεύγετε…»
Πάνε, πάλι με εγκαταλείψανε. Εγώ πάντως μένω για λίγο, μία στις τόσες ανεβαίνει κανείς εδώ πάνω και θα φύγω χωρίς καμία φωτογραφία;
Πάμε λοιπόν, από δυτικά…
…νοτιοδυτικά…
…νότια…
Η θέα από τα 1650 μέτρα, απόλαυση. Το μέρος, γεμάτο παλαιά μιτάτα βοσκών, αξίζει περαιτέρω βόλτας πεζή ή με εντούρο μηχανή.
Οι βιαστικοί όμως βλέπω πως έχουν ήδη φτάσει στη χαμένη διασταύρωση οπότε βάζω μπρος και γκαζώνω μπας και τους προλάβω.
Markas
Μέλος
Όπα, φρένο, τους έφτασα και τους προσπέρασα κιόλας!
«Γιατί περιμένετε στη μέση ωρέ παλικάρια; Είδατε τη διασταύρωση και δεν ξέρατε πού να πάτε ε;»
«Μα φαίνεται ρε παίδες από πού πάει ο δρόμος για ψηλά, αριστερά είναι αδιέξοδο πάλι, καταλήγει σε κάτι καλοσυντηρημένα μιτάτα.»
Κάνω μία βολτίτσα να δω το μέρος και στην επιστροφή τους βλέπω όλους να έχουν πέσει πάνω στο μηχανάκι του Γιώργου.
«Γιατί περιμένετε στη μέση ωρέ παλικάρια; Είδατε τη διασταύρωση και δεν ξέρατε πού να πάτε ε;»
«Μα φαίνεται ρε παίδες από πού πάει ο δρόμος για ψηλά, αριστερά είναι αδιέξοδο πάλι, καταλήγει σε κάτι καλοσυντηρημένα μιτάτα.»
Κάνω μία βολτίτσα να δω το μέρος και στην επιστροφή τους βλέπω όλους να έχουν πέσει πάνω στο μηχανάκι του Γιώργου.
Τελευταία επεξεργασία:
Markas
Μέλος
«Τι είναι ρε παιδιά;»
«Λάστιχο;»
«Πάλι πρόκα;»
«Ωχ.»
«Έχεις Αφρό Βουλκανισμού Γιάννη;»
«Μάρκα; WURTH, χμ, επώνυμος.»
«Τζάμπα τον έφερες, ας τον δοκιμάσουμε αλλά προσωπικά δεν έχω δει ΠΟΤΕ αφρό να δουλεύει.»
Πάμε να δούμε λοιπόν τη διαδικασία:
1) Πρώτ’ απ’ όλα, αφαιρούμε την πρόκα που έχει καρφωθεί στο λάστιχο.
2) Ζεσταίνουμε (αν κάνει κρύο) τον αφρό με τα χέρια ή όποιον άλλο τρόπο μπορούμε…
3) Κουνάμε τον αφρό έντονα. Αυτό είναι πολύ σημαντικό, μην το λυπηθείτε, οι άντρες τουλάχιστον έχετε τη μυϊκή δύναμη για να το κάνετε σωστά.
Ήρθε η ώρα της εφαρμογής. Βιδώστε το καπάκι του σωλήνα του αφρού στο λάστιχο και ψεκάστε. Καλό είναι να σηκώσετε τη μηχανή, να μην ακουμπάει κάτω ο τροχός και πιέζετε το λάστιχο. Το κουτί του αφρού κρατήστε το όσο μπορείτε κάθετα.
Όταν δείτε πλέον ότι το λάστιχο έχει γεμίσει (πιο πολύ πετάει έξω πλέον), ξεσυνδέετετη φιάλη, βάζετε μπρος τη μηχανή και με πρώτη, το πολύ δευτέρα στο κιβώτιο, αφήνετε τον τροχό να κυλήσει ελεύθερα. Είναι σημαντικό βήμα και αυτό γιατί επιτρέπει να πάει ο αφρός (που είναι ακόμα σε ημι-υγρή μορφή) σε όλο το λάστιχο και να κλείσει τις όποιες (μικρές) τρύπες.
Η διαδικασία αυτή άντε να κρατήσει 2 λεπτά. Ο αναβάτης πάντως πρέπει να είναι έτοιμος να φύγει αμέσως μετά και να οδηγήσει χωρίς στάση για 10+ λεπτά με μέτριες ταχύτητες. Η οδήγηση αυτή θα ανεβάσει θερμοκρασία στο λάστιχο και στον αφρό με αποτέλεσμα να ξεράνει το υλικό και να στεγανοποιήσει οριστικά τις όποιες τρύπες. Στην περίπτωσή μας, κανείς δε περίμενε πως το πράμα θα δουλέψει. Ο Γιώργος λοιπόν μας χαιρετάει τώρα και αρχίζει το δρόμο της επιστροφής με την υπόσχεση να μας πάρει τηλέφωνο μόλις υπάρχει το παραμικρό πρόβλημα.
Τελικά, για πρώτη φορά, αφρός βουλκανισμού δούλεψε τέλεια! (μάρκας Wurth). Έφτασε άσφαλτο, έφτασε Ηράκλειο, την άλλη μέρα κατέβηκε για δουλειές, το λάστιχο πέτρα, δεν είχε χάσει τίποτα από αέρα. (Έπειτα βέβαια πήγε στον λαστιχά να του αλλάξει σαμπρέλα αλλά μην πάμε μακριά την ιστορία).
«Λάστιχο;»
«Πάλι πρόκα;»
«Ωχ.»
«Έχεις Αφρό Βουλκανισμού Γιάννη;»
«Μάρκα; WURTH, χμ, επώνυμος.»
«Τζάμπα τον έφερες, ας τον δοκιμάσουμε αλλά προσωπικά δεν έχω δει ΠΟΤΕ αφρό να δουλεύει.»
Πάμε να δούμε λοιπόν τη διαδικασία:
1) Πρώτ’ απ’ όλα, αφαιρούμε την πρόκα που έχει καρφωθεί στο λάστιχο.
2) Ζεσταίνουμε (αν κάνει κρύο) τον αφρό με τα χέρια ή όποιον άλλο τρόπο μπορούμε…
3) Κουνάμε τον αφρό έντονα. Αυτό είναι πολύ σημαντικό, μην το λυπηθείτε, οι άντρες τουλάχιστον έχετε τη μυϊκή δύναμη για να το κάνετε σωστά.
Ήρθε η ώρα της εφαρμογής. Βιδώστε το καπάκι του σωλήνα του αφρού στο λάστιχο και ψεκάστε. Καλό είναι να σηκώσετε τη μηχανή, να μην ακουμπάει κάτω ο τροχός και πιέζετε το λάστιχο. Το κουτί του αφρού κρατήστε το όσο μπορείτε κάθετα.
Όταν δείτε πλέον ότι το λάστιχο έχει γεμίσει (πιο πολύ πετάει έξω πλέον), ξεσυνδέετετη φιάλη, βάζετε μπρος τη μηχανή και με πρώτη, το πολύ δευτέρα στο κιβώτιο, αφήνετε τον τροχό να κυλήσει ελεύθερα. Είναι σημαντικό βήμα και αυτό γιατί επιτρέπει να πάει ο αφρός (που είναι ακόμα σε ημι-υγρή μορφή) σε όλο το λάστιχο και να κλείσει τις όποιες (μικρές) τρύπες.
Η διαδικασία αυτή άντε να κρατήσει 2 λεπτά. Ο αναβάτης πάντως πρέπει να είναι έτοιμος να φύγει αμέσως μετά και να οδηγήσει χωρίς στάση για 10+ λεπτά με μέτριες ταχύτητες. Η οδήγηση αυτή θα ανεβάσει θερμοκρασία στο λάστιχο και στον αφρό με αποτέλεσμα να ξεράνει το υλικό και να στεγανοποιήσει οριστικά τις όποιες τρύπες. Στην περίπτωσή μας, κανείς δε περίμενε πως το πράμα θα δουλέψει. Ο Γιώργος λοιπόν μας χαιρετάει τώρα και αρχίζει το δρόμο της επιστροφής με την υπόσχεση να μας πάρει τηλέφωνο μόλις υπάρχει το παραμικρό πρόβλημα.
Τελικά, για πρώτη φορά, αφρός βουλκανισμού δούλεψε τέλεια! (μάρκας Wurth). Έφτασε άσφαλτο, έφτασε Ηράκλειο, την άλλη μέρα κατέβηκε για δουλειές, το λάστιχο πέτρα, δεν είχε χάσει τίποτα από αέρα. (Έπειτα βέβαια πήγε στον λαστιχά να του αλλάξει σαμπρέλα αλλά μην πάμε μακριά την ιστορία).
Markas
Μέλος
Και εμείς;
Εμείς για την ώρα δεν ξέρουμε τίποτα για το πώς θα εξελιχθεί η ιστορία με το λάστιχο του Γιώργη αλλά, αν και λιγάκι στεναχωρημένοι, συνεχίζουμε την ανάβαση. Χμμμ, χιόνια βλέπω, θα τα φτάσουμε άραγε;
Εμείς για την ώρα δεν ξέρουμε τίποτα για το πώς θα εξελιχθεί η ιστορία με το λάστιχο του Γιώργη αλλά, αν και λιγάκι στεναχωρημένοι, συνεχίζουμε την ανάβαση. Χμμμ, χιόνια βλέπω, θα τα φτάσουμε άραγε;
Markas
Μέλος
Από τα 1650 περίπου μέτρα που ήμασταν όταν έπαθε το λάστιχο ο Γιώργης ανεβαίνουμε απότομα μέχρι τα 1850. Μπροστά μας απλώνονται διαδοχικά μικρά οροπέδια. Βλάστηση; Χόρτα και θάμνοι αρκετοί, καμία σχέση με την ορεινή έρημο των Λευκών Ορέων.
Το μέρος όμορφο, μιτάτα πολλά που μαρτυράνε την έντονη παρουσία βοσκών από παλιά, χιόνια όμως δε βρήκαμε ακόμα! (το άσπρο στην οροφή είναι μουσαμάς).
Το ότι είμαστε ψηλά, φαίνεται. Το ότι είμαστε όμως στα 1800+ μέτρα;
Το μέρος όμορφο, μιτάτα πολλά που μαρτυράνε την έντονη παρουσία βοσκών από παλιά, χιόνια όμως δε βρήκαμε ακόμα! (το άσπρο στην οροφή είναι μουσαμάς).
Το ότι είμαστε ψηλά, φαίνεται. Το ότι είμαστε όμως στα 1800+ μέτρα;
Markas
Μέλος
Υπάρχουν διάφοροι χωματόδρομοι που μας οδηγούν σε μικρά οροπέδια ή μιτάτα. Περιπλανόμαστε για ένα διάστημα μέχρι που φτάνουμε σε μία καλύβα βοσκού (έρημη τη δεδομένη στιγμή) και σταματάμε για ανάπαυση.
«Κοιτάτε παίδες εκεί απέναντι, ωραία δε θα ήτανε να πάμε με τα μηχανάκια εκεί πάνω;»
«Γίνεται νομίζω, όλοι με μικρά είμαστε, δεν έχει μεγάλες πέτρες. Και αν ανέβουμε στην κορυφή του λόφου, μετά είναι πανεύκολο!»
«Η κλίση του λόφου δε δείχνει πολύ απότομη, πάει σας λέω Α Ν Ε Τ Α»
«Ρε αφήστε, το δούλεμα, άμα σας λέω πάει, ΠΑΕΙ!»
«Είστε ΚΟΤΕΣ, εντουράδες της φακής, εγώ πάω!»
«Κοιτάτε παίδες εκεί απέναντι, ωραία δε θα ήτανε να πάμε με τα μηχανάκια εκεί πάνω;»
«Γίνεται νομίζω, όλοι με μικρά είμαστε, δεν έχει μεγάλες πέτρες. Και αν ανέβουμε στην κορυφή του λόφου, μετά είναι πανεύκολο!»
«Η κλίση του λόφου δε δείχνει πολύ απότομη, πάει σας λέω Α Ν Ε Τ Α»
«Ρε αφήστε, το δούλεμα, άμα σας λέω πάει, ΠΑΕΙ!»
«Είστε ΚΟΤΕΣ, εντουράδες της φακής, εγώ πάω!»
Markas
Μέλος
Και πήγα!
Και μόλις είδα πως τελικά θα κατάφερνα να ανέβω χωρίς σπρώξιμο και χωρίς βρόντο, ενθουσιάστηκα.
Και ούρλιαζα μέσα από το κράνος από τη χαρά μου.
Και μετά σταματώ, σβήνω και απολαμβάνω υπό απόλυτη ησυχία τη θέα της Σέλας του Διγενή, στα 1900+ μέτρα.
Και μόλις είδα πως τελικά θα κατάφερνα να ανέβω χωρίς σπρώξιμο και χωρίς βρόντο, ενθουσιάστηκα.
Και ούρλιαζα μέσα από το κράνος από τη χαρά μου.
Και μετά σταματώ, σβήνω και απολαμβάνω υπό απόλυτη ησυχία τη θέα της Σέλας του Διγενή, στα 1900+ μέτρα.
Markas
Μέλος
Απολαμβάνω…
Και απολαμβάνω…
Πόση απόλαυση πια, καλά μου είναι. Αριστερά, αν προχωρήσω λίγο, θα δω το οροπέδιο της Νίδας από κάτω. ΤΡΟΜΕΡΗ θέα. Μόνος, στα 1900+ μέτρα, όμως οι άλλοι δεν έρχονται; Και να μην έρθουν, σκασίλα μου, εγώ θα πάω, κρίμα δεν είναι όμως; Και δεν πιάνουν τα @#$@#%$ κινητά εδώ πάνω.
Και απολαμβάνω…
Πόση απόλαυση πια, καλά μου είναι. Αριστερά, αν προχωρήσω λίγο, θα δω το οροπέδιο της Νίδας από κάτω. ΤΡΟΜΕΡΗ θέα. Μόνος, στα 1900+ μέτρα, όμως οι άλλοι δεν έρχονται; Και να μην έρθουν, σκασίλα μου, εγώ θα πάω, κρίμα δεν είναι όμως; Και δεν πιάνουν τα @#$@#%$ κινητά εδώ πάνω.
Markas
Μέλος
Πλησιάζω κάπως την παρέα και αρχίζω από μακριά τις φωνές, τις απειλές, το καλόπιασμα. Στο τέλος, ο Δημήτρης , ο πιο έμπειρος και θαρραλέος της παρέας, παίρνει φόρα και αρχίζει την ανάβαση.
Ανεβαίνει, ανεβαίνει, τελικά πανεύκολο ήταν, τι στο καλό έκανε τόση ώρα τον δύσκολο;
Επόμενος; Παύλος!
Εν τέλει, αφού τον διαβεβαίωσαν οι υπόλοιποι πως όντως, είναι πανέμορφα εδώ πάνω και όντως, είναι εύκολο (όπως έλεγα εγώ εξαρχής εξάλλου, μην ξεχνιόμαστε), αποφάσισε και ο Γιάννης να ανέβει.
Ανεβαίνει, ανεβαίνει, τελικά πανεύκολο ήταν, τι στο καλό έκανε τόση ώρα τον δύσκολο;
Επόμενος; Παύλος!
Εν τέλει, αφού τον διαβεβαίωσαν οι υπόλοιποι πως όντως, είναι πανέμορφα εδώ πάνω και όντως, είναι εύκολο (όπως έλεγα εγώ εξαρχής εξάλλου, μην ξεχνιόμαστε), αποφάσισε και ο Γιάννης να ανέβει.
Markas
Μέλος
Καβαλάμε όλοι και πρώτος πρώτος εγώ με τσαμπουκά παιδικό (εγώ πρόλαβα!!!) προχωράμε λίγο νότια. (δεξιά στο χάρτη, σκουροπράσινη διαδρομή)
Παρκάρουμε δίπλα στον γκρεμό…
…και μένουμε χασκούμενοι!
Παρκάρουμε δίπλα στον γκρεμό…
…και μένουμε χασκούμενοι!