Στην ίδια (δυστοπική για εμένα) νοοτροπία υπάρχουν και ιδέες σε πολιτικούς κύκλους όπως remote περιορισμός ταχύτητας. Δηλαδή το λογισμικό που έχει πάνω το όχημα θα συνδέεται (WiFi, 5g κοκ) με κεντρική πλατφόρμα ελέγχου ανα περιοχή και χώρα και θα μπαίνει κόφτης by default. Προφανώς θα έχεις πρόστιμο αν πειράξεις/απενεργοποιήσεις το λογισμικό. Επίσης κάθετη λύση περιορισμού στην αγορά ανα κυβικά και άλογα. Δεν θα πουλιούνται μηχανές για χρήση στον δρόμο π.χ. με >150hp (που είχε πέσει σαν πρόταση σε κάποια βουλή νομίζω χώρας Ευρωπαϊκής.) Γιατί δηλαδή να αγοράζουμε μοτοσυκλέτες ικανές για παράνομες ταχύτητες.
Τα 140-150 που αναφέρθηκαν σαν παράδειγμα είναι και αυτά παράνομα στην Ελλάδα και προφανώς όχι 150 άλογα, όχι 80 αλλά και 25 να έχεις μπορείς να πας με 150km/h. Και γενικά η νοοτροπία "πήγες ~30 πάνω από το όριο άρα τρέχεις" είναι στην ίδια συνομοταξία με τα παραπάνω και εμπεριέχει υποκρισία κατ εμε .
Γενικά αρχίζει και ανοίγει το θέμα αυτό και είναι διαχρονικό στους μοτοσυκλετιστές και όχι μόνο. Είμαστε ατελή όντα και τα ατυχήματα (που χρησιμοποιούνται σαν επιχείρημα όχι άδικα) δεν αποφεύγονται όσο και να σφίξουν οι νόμοι. Αντίθετα, σημάδι μιας προοδευτικής κοινωνίας είναι οι όλο και λιγότεροι νόμοι. Σαφώς δεν είμαστε σε αυτό το level αλλά καλό είναι να ξέρουμε προς τα που θέλουμε να κινούμαστε και που στοχεύουμε. *
Για περαιτέρω ανάγνωση αν έχει όρεξη κάποιος αναγνώστης, το πλατιάζω:
Με ποιο σκεπτικό θεσπίζεται ένας νόμος και πώς σχετίζεται με την ιδιοσυγκρασία του εκάστοτε λαού; Ποια σχέση έχει το πολίτευμα του κάθε κράτους με τους νόμους που θεσπίζει και κατά πόσο ο λαός δέχεται τον κάθε νόμο ως κάτι το σωστό και αδιαπραγμάτευτο; Νομιμοποιείται η λαϊκή εξέγερση απέναντι σε έναν άδικο νόμο; Ο νόμος ούτως ή άλλως εμπεριέχει το στοιχείο της αυθαιρεσίας. Γιατί ποιος καθορίζει ότι ο νομοθέτης σκέφτηκε όλες τις πιθανές περιπτώσεις πριν θεσπίσει έναν νόμο; Ή ακόμα χειρότερα ποιος διασφαλίζει στον πολίτη ότι ένας νόμος δεν θεσπίζεται για να εξασφαλίζονται προνόμια σε μια μερίδα προνομιούχων; Ακόμα και τα πρόστιμα είναι εξαρτημένα από την οικονομική κατάσταση του πολίτη, αρα ένας από μια ανώτερη κλίμακα δεν ζημειώνεται από τα πρόστιμα. Σε μια πολιτική κοινωνία εκλεγμένα μέλη αυτής φέρουν την υποχρέωση να εξισορροπήσουν το κακό που υπάρχει ούτως ή άλλως στην ανθρώπινη φύση είτε προέρχεται από την άγνοια κατά τη θέση του Σωκράτη, είτε από τη καθεαυτή κακή φύση του ανθρώπου κατά τον Freud. Οι νόμοι καλούνται να παίξουν τον ρόλο του ισορροπιστή ανάμεσα στη φαυλότητα και στην τελειότητα. Ο προσδιορισμός της ορθότητας του νόμου ως ιδέας και ως αναπόφευκτης για τη δομή της κοινωνίας πράξης, σκοντάφτει ακριβώς πάνω στην υποκειμενικότητα της ορθότητας, της ηθικής και του δικαίου. Η δεδομένη δυσκολία σημαίνει προφανώς και τη δυσκολία της θέσπισης νόμων σωστών, καλών και ηθικών. Εντούτοις, οι νόμοι θεσπίζονται και καταργούνται σε καθημερινή βάση, οπότε καλούμαστε να αναρωτηθούμε ποιος είναι αυτός που αποφασίζει, με ποια κριτήρια και με ποιον σκοπό.
*
Αν οι άνθρωποι δεν μπορούν να συμβιώσουν σε μια κοινότητα, αυτό σημαίνει την ατέλειά τους. Αλλά κατά έναν περίεργο τρόπο δέχονται να υπακούν σε νόμους που θεσπίζονται από άλλους ανθρώπους και κατά συνέπεια δεν είναι απαλλαγμένοι από το ανθρώπινο στοιχείο. Είναι η ανάγκη για καθοδήγηση ή/και ο φόβος και άρα υπακοή. Τι ορίζεται λοιπόν ως υπερβατική κατάσταση; Οι σωστοί νόμοι είναι ανέφικτοι όπως είδαμε. Η ουσία της υπέρβασης είναι οι ολοένα και λιγότεροι νόμοι. Γνώμονας το συμφέρον των πολιτών, προς την ισότητα και τον ανθρωπισμό. Βέβαια μιλάμε για έναν απόλυτο, έναν κόσμο ιδεατό όπου κυριαρχούν οι ιδέες, ίσως και δεδομένου ότι η ατέλεια του ανθρώπου τον εμποδίζει να ζήσει χωρίς περιορισμούς και άρα καλείτε να επαναπροσδιορίσει ο ίδιος τον βαθμό της ελευθέρίας του.
Η απάντηση σαφώς είναι η τέχνη, σε όλες τις μορφές της, που φροντίζει ώστε ο άνθρωπος να βιώσει την, έστω και ψεύτικη, ευδαιμονία που αισθάνεται ο Zarathustra, όταν μπορεί και βλέπει τη ζωή από ένα άλλο επίπεδο «πέραν του καλού και του κακού» όπως όταν οδηγάει μοτοσυκλέτα
.
