Αφού είχαμε συνηδιτοποιησει πως δεν θα βλέπαμε κάτι καλό στο μερος που ήμασταν αποφασίζουμε να φυγουμε για φιλιππουπολη Βουλγαρία για να καθίσουμε δύο τρις μέρες να χαλαρώσουμε...
μπήκαμε στον ίντερνετ να δούμε πως θα πάμε.
σε συνεννόηση με τον μπουφετζη του ξενοδοχείου που μάλλον δεν είχε φύγει πότε από το χωριό του, αποφασίζουμε να πάμε από τον πιο κοντινό δρόμο που σας εδειξα.
τον καιρό που δεν έκανε την προηγούμενη μέρα στο τρανσφαγκαρασαν μας τον φύλαγε για σήμερα...
είχε πράσινους κόκκινους κίτρινους μπλε κωδικούς μαζί...τα πάντα όλα... μιλάμε για την απόλυτη καταιγίδα.
βάλαμε τα αδιαβροχα κ ξεκινήσαμε με μισή καρδιά.
φτάνοντας στο χωριό δίπλα από τα σύνορα, ρωτήσαμε τους ντόπιους πως θα βρούμε το τελωνείο και την γέφυρα που ενώνει τις δύο χωρες τις οποίες χωρίζει ποτάμι.
εκείνη την ώρα μάθαμε πως δεν υπήρχαν σύνορα κ πως ο μοναδικός τρόπος για να περάσουμε στη Βουλγαρία ήταν να φτάσουμε στο Βουκουρέστι για να περάσουμε από την γέφυρα ή να πάμε σε μια άλλη περιοχή (δεν θυμάμαι ποια) που έχει καράβι κ σε περνάει απέναντι.
με την βροχή να γίνετε χαμος, να μην λέει να κόψει καθόλου.
τελικα αποφασίσαμε να πάμε από αυτό το καραβάκι γιατί ήταν πιο κοντά απ ότι το Βουκουρέστι.
φτάσαμε στα σύνορα, μας κάνουν τον έλεγχο και μπαίνουμε στο καράβι
Η φωτογραφία αυτή είναι από το ίντερνετ απλώς την παραθέτω για να καταλάβετε.
το καράβι κάνει πλαγιοδετηση κ υπάρχει στο πλάι μια ράμπα που μπαίνεις και βγαίνεις ακριβώς από το απέναντι σημείο Όταν αράξει στην άλλη όχθη.
δηλαδή γεμίζει αμαξια κ αν υπάρχει νταλίκα μπαίνει τελευταία. μπαίνει από το ένα πλάι και βγαίνει από το άλλο πλάι διότι χωράει ίσα ίσα κ δεν κάνει καν μανούβρα μέσα στο καράβι.
είχαμε την ατυχία να έχουμε κ μια νταλίκα στο δρομολογιο μας.
φτάσαμε απέναντι όπου κ έπρεπε να βρει πρώτη από το καράβι ώστε να μπορέσουμε να βγούμε κ όλοι οι υπόλοιποι. Μόλις φτάσαμε απέναντι ομως η νταλίκα δεν μπορούσε να βγει διότι γλίστραγε στην ανυφορικη ράμπα και είχε κολλήσει...
(εδώ κ αν χρειαζόταν μια φωτογραφία αλλά η βροχη ήταν τόσο έντονη που είχαμε σαπίσει, πόσο μάλλον να βγάζαμε το κινητό)
μια ωρα πέρασε μέχρι να αποφασίσουν να φέρουν μια μεγάλη μπουλντόζα για να ρυμουλκισει την νταλίκα.
για να μη μακρυγωρω... μετά από πολλές φορές που χαθηκαμε διότι από την κακοκαιρία δεν υπήρχε άνθρωπος στον δρόμο να ρωτήσουμε...
Κατά το απόγευμα φτάνουμε στο βελικο ταρνοβο όπου κ λέγαμε να σταματήσουμε γιατί δεν αντεχαμε άλλο.
Η κοπέλα δεν ήθελε για κανένα λόγο να μείνουμε εκεί γιατί από το τρακάρισμα της είχε μείνει ψυχολογικό.
βλέπουμε μια πινακίδα που έγραφε 200 χιλιομετρα. στο μιαλο μας ήρθε Πάτρα Αθήνα. λέμε ότι τραβηξαμε τραβηξαμε σε δύο ώρες θα έχουμε φτάσει κ θα ημαστε αρχοντες.
κάνουμε κάποια χιλιομετρα κ μετά μπαίνουμε σε ένα δρόμο που όχι Αθηνών Πατρών ήταν... αλλά ήταν χειρότερος κ από την κατάρα. Η βροχη όσο ανεβαιναμε στο βουνό δυνάμωνε κ τα μποφορ του αέρα να πηγαίνουν κ να αρχονται...
άτιμη Βουλγαρία να μην έχεις μια παράγκα, ένα εκκλησάκι κάτι να κρυφτουμε.
ημαστε μόνοι μας στην μέση του βουνού με μέση ωριαία ταχύτητα συγουρα κάτω από 20 χιλ.
κάπου βλέπουμε μια πινακίδα με την ονομασία ενός χωριού αλλά σε απόσταση 60 χιλιομέτρων, δεν ειχαμε άλλη επιλογή, έπρεπε να φτάσουμε.
Η κοπέλα απλώς είχε κάτσει πίσω χωρίς να βγάζει μιλιά... Ούτε να ξεσπάσει δεν μπορούσε γιατί θα παρεσερνε κ εμενα. Η θα το παλευαμε η θα πεθεναμε, χωρίς υπερβολές.
φτάνουμε επιτελους στις 11 το βραδυ στο περιβόητο χωριό που οπως το βλέπαμε είχε πολύ λίγα φωτα!
σταματάμε στο μοναδικό μαγαζί που υπήρχε στο χωριό κ πάμε να μπούμε μέσα !!!!
κ όμως μας έχουν κλειδώσει έξω....
είχε 2-3 παρέες που τρώγανε, εμείς να χτυπάμε τις τζαμαρίες απ εξω αλλά από μέσα να μας αγνοούν παντελώς, σα να μην υπάρχουμε.
Η κοπέλα ήταν σε κατάσταση που ήθελε να σπάσει τζάμι κ να μπει μέσα.
με τα πολλά την παίρνω κ φεύγουμε για το άγνωστο ακόμα μια φορά.
Η φιλιππουπολη να απέχει 100 χιλιομετρα ακόμα, εγώ να λέω να το παλέψουμε η κοπελα να είναι εκτός ελέγχου.
αναγκαστικά ξεκινήσαμε, μιας κ δεν ειχαμε άλλη επιλογή κ για πολύ καλή μας τύχη μετά από καμιά δεκαριά χιλιομετρα βλέπουμε μπροστά μας ένα χοστελ... απαράδεκτο αλλά εμείς εκείνη την ώρα δεν το αλλαζαμε ούτε με όλη τη χλιδή του κόσμου. μπήκαμε μέσα και ναι!!! μας δίνουν ενα δωματιο.
τα ρούχα μας ήταν τόσο βρεγμένα που τα εστηβες..
αλλαξαμε και κατεβηκαμε κάτω για φαγητό όπου κ πήραμε κ ένα μπουκάλι ρακία.
έπρεπε πάσι θυσία να ξεχάσουμε αυτό που τραβήξαμε, ήμασταν στο δρομο από τις 8.30 το πρωί και σταματήσαμε να οδηγούμε σχεδόν στις 11.30 το βραδυ χωρίς καν να έχουμε φτάσει στον προορισμό μας.
πραγματικά περισσότερη βροχη δεν έχω φαει
συνεχιζετε!!!
