Big twin again
Μέλος
- Όνομα
- Σάββας
- Μοτό
- Εδώ λέει υποχρεωτικό και μου σπάραξε την καρδιά....Δεν έχω
Με θυμάσαι ρε π.....( Σταμάτης Γαρδέλης) πλακίτσα ε! Αφού ξέρεις...
Δεν ήρθα να κράξω...ένα γεια ήρθα να πω σε μερικά παλικάρια. Γειά λοιπόν! Ελπίζω να είστε όλοι καλά!
Πρώτη φορά στη ζωή μου χωρίς μότο και κοντεύω να σαλτάρω ένα χρόνο τώρα! Είναι φυσιολογικό η έχω κάτι σοβαρό? Ξυπνάω το πρωί και κοιτάω το πάτωμα, μετά σηκώνω το κεφάλι και αυτή είναι η σούζα μου πλέον! Να πάρω τα βουνά? Εκεί δε θα τους ακούω.. Περνάει μοτοσικλέτα και γίνομαι χίλια κομμάτια, πετάγομαι από το κρεβάτι και μετά δεν μπορώ να κοιμηθώ πάλι, έχω να κοιμηθώ ένα χρόνο, κοιτάω το ταβάνι με βουρκωμένα μάτια όπως τώρα και προσπαθώ λιγο να θυμηθώ όλα εκείνα, και σαν σπασμό νομίζω ότι το κτμ είναι στο γκαράζ, τρέχω, κοιτάω, δεν είναι εκεί ρε φίλε,ρε φίλε.....δεν είναι εκεί....... κάθε μέρα το ίδιο εδώ και ένα χρόνο, κατεβάζω πάλι το κεφάλι και αναρωτιέμαι αν θα ξανά φορέσω ποτέ τν ολόσωμη δερμάτινη στολή μου η οποία στέκεται μίζερα μέσα σε μια ντουλάπα, αν είχε στόμα σίγουρα θα μου έλεγε, μη με κοιτάς με αυτό το βλέμμα μου σπαράζεις τν καρδιά, φύγε να μη σε βλέπω! Προχθές τν φόρεσα, έβαλα ένα κρασάκι άναψα ένα τσιγάρο και κοιτούσα το τζάκι, η κοπέλα μου με ρώτησε άμα θα κλάψω πάλι, δεν πρόλαβα να τν κοιτάξω στα μάτια και είχε ήδη φέρει χαρτομάντηλο, της λέω το κατάλαβες ε, μου λέει ναι απλά δεν ήθελα να σε ρωτήσω ξανά γιατί ήσουν πάνω στη σούζα και φοβήθηκα... Ομως συνεχίζω να λεω, καλύτερα να έχουν όλοι και εγώ όχι, παρά το αντίθετο και ας περνάνε από μπροστά μου σα να μη συμβαίνει τίποτα, μπορεί να το έχω κάνει και εγώ άθελά μου,απλά θα ήθελα, έτσι από ανθρωπιά να σταματήσει κάποιος μια μέρα που θα με δει να τν κοιτάω γεμάτος ενθουσιασμό και πόνο, να μου πει, μην κλαις και να μου σκουπίσει τα δάκρυα με το σκληρό και δερμάτινο του γάντι, να του πω ευχαριστώ, και μετά να κλάψω λίγο πιο πέρα κουρνιασμένος σε μια γωνιά και αν με ρωτήσουν τι έχω, να τους πω στερητικά! Δεν θα ξεχάσω ποτέ την ηδονή που έδινα στα μικρά παιδιά όταν με έβλεπαν να περνάω και κοντοστέκονταν να με καμαρώσουν τραβώντας τη μάνα τους από το χέρι, τα παιδιά ξέρουν τι θα πει ελευθερία... και εμείς παιδιά είμαστε, απλά τα παιχνίδια μας είναι πλέον ακριβά! Ωχ ρε φίλε και έρχεται καλοκαίρι..........
Σάββας!
Δεν ήρθα να κράξω...ένα γεια ήρθα να πω σε μερικά παλικάρια. Γειά λοιπόν! Ελπίζω να είστε όλοι καλά!
Πρώτη φορά στη ζωή μου χωρίς μότο και κοντεύω να σαλτάρω ένα χρόνο τώρα! Είναι φυσιολογικό η έχω κάτι σοβαρό? Ξυπνάω το πρωί και κοιτάω το πάτωμα, μετά σηκώνω το κεφάλι και αυτή είναι η σούζα μου πλέον! Να πάρω τα βουνά? Εκεί δε θα τους ακούω.. Περνάει μοτοσικλέτα και γίνομαι χίλια κομμάτια, πετάγομαι από το κρεβάτι και μετά δεν μπορώ να κοιμηθώ πάλι, έχω να κοιμηθώ ένα χρόνο, κοιτάω το ταβάνι με βουρκωμένα μάτια όπως τώρα και προσπαθώ λιγο να θυμηθώ όλα εκείνα, και σαν σπασμό νομίζω ότι το κτμ είναι στο γκαράζ, τρέχω, κοιτάω, δεν είναι εκεί ρε φίλε,ρε φίλε.....δεν είναι εκεί....... κάθε μέρα το ίδιο εδώ και ένα χρόνο, κατεβάζω πάλι το κεφάλι και αναρωτιέμαι αν θα ξανά φορέσω ποτέ τν ολόσωμη δερμάτινη στολή μου η οποία στέκεται μίζερα μέσα σε μια ντουλάπα, αν είχε στόμα σίγουρα θα μου έλεγε, μη με κοιτάς με αυτό το βλέμμα μου σπαράζεις τν καρδιά, φύγε να μη σε βλέπω! Προχθές τν φόρεσα, έβαλα ένα κρασάκι άναψα ένα τσιγάρο και κοιτούσα το τζάκι, η κοπέλα μου με ρώτησε άμα θα κλάψω πάλι, δεν πρόλαβα να τν κοιτάξω στα μάτια και είχε ήδη φέρει χαρτομάντηλο, της λέω το κατάλαβες ε, μου λέει ναι απλά δεν ήθελα να σε ρωτήσω ξανά γιατί ήσουν πάνω στη σούζα και φοβήθηκα... Ομως συνεχίζω να λεω, καλύτερα να έχουν όλοι και εγώ όχι, παρά το αντίθετο και ας περνάνε από μπροστά μου σα να μη συμβαίνει τίποτα, μπορεί να το έχω κάνει και εγώ άθελά μου,απλά θα ήθελα, έτσι από ανθρωπιά να σταματήσει κάποιος μια μέρα που θα με δει να τν κοιτάω γεμάτος ενθουσιασμό και πόνο, να μου πει, μην κλαις και να μου σκουπίσει τα δάκρυα με το σκληρό και δερμάτινο του γάντι, να του πω ευχαριστώ, και μετά να κλάψω λίγο πιο πέρα κουρνιασμένος σε μια γωνιά και αν με ρωτήσουν τι έχω, να τους πω στερητικά! Δεν θα ξεχάσω ποτέ την ηδονή που έδινα στα μικρά παιδιά όταν με έβλεπαν να περνάω και κοντοστέκονταν να με καμαρώσουν τραβώντας τη μάνα τους από το χέρι, τα παιδιά ξέρουν τι θα πει ελευθερία... και εμείς παιδιά είμαστε, απλά τα παιχνίδια μας είναι πλέον ακριβά! Ωχ ρε φίλε και έρχεται καλοκαίρι..........
Σάββας!
Τελευταία επεξεργασία: