Απ ούλη την περιγραφή και τις εντυπώσεις, λησμονήσαμε κάτι σπουδαίο!
Το τυχαίο, τη συνάντηση και την επιλογή "στο φτερό"...!!!!
Αναφερομαι στην ταβερνα που ηταν κλειστή στην Άσκρη και ψάχναμε σε ποιο χωριό να πάμε και να αποφύγουμε την Αλίαρτο (που είναι "πέρασμα" ..... και δεν τα θέλω κάτι τέτοια μέρη...
).
Σταματάω έναν ηλικιωμένο κύριο , μ' ένα χρέπι αγροτικό και τον ρωτάω πού να πάμε. Αντί απάντησης, παρκάρει......
Τον ξαναρωτάω και μου λέει: "να φάτε δε θέλετε? σταμάτησα να σε εξυπηρετήσω, τι βιάζεσαι"?
Ωχ, λέω.... Μπλέξαμε....
Οι υπόλοιποι κοιτάζουν δύσπιστα και σχεδόν όλοι λένε να την κάνουμε.... Κοιτάζω το το μάνιακ και με τα μάτια συνεννοούμαστε
Με καταλαβαίνει...
Και πλέον γνωριζόμαστε αρκετά, ωστε να ξέρουμε τα γούστα μας.
Επιμένω, και τους λέω να κάνουν λίγο υπομονή. Αρχίζουν τα "πότε ν' ανάψει ψωτιά", " τι να έχει".... κλπ...
Εκεί που είναι αναποφάσιστοι, εγώ παρκάρω, ο τύπος που έχει την κλειστή ταβέρνα βγαίνει από μια πόρτα και σαλτάρει στο μαγαζί του. Στον ίδιο χρόνο εμφανίζονται 3 κοπελίτσες απο 13 έως 18 ετών.
Μπαίνουμε στο κλειστό μαγαζί, όπου το τζάκι όμως καίει....! Ζεστασιά, το τραπέζι το στρώνουν οι πιτσιρίκες σε 1' κι ο μάστορας έχει φουντώσει τα κάρβουνα......
Τα υπόλοιπα είναι ιστορία!!!
Συμπέρασμα: εμπιστευτείτε το ένστικτο κι αφήστε και κάτι στην τύχη
Ειδικά στο βουνό και σε επαφή με ντόπιους, πάντα μου έχει βγει σε καλό!!!!