Η διάσωση της σκύλας.

[Markas]

Η διάσωση της σκύλας.​

(Η βόλτα έγινε στις 8/2/2014)​

 

[Markas]

Η βόλτα κανονίστηκε στα ξαφνικά, μία Παρασκευή βράδυ, δύο τηλέφωνα, φύγαμε Σάββατο πρωί. Προς τα πού; Προς χιόνια λέει, τελευταία μάλλον βόλτα με χιόνια, λογικά δε θα ‘χουμε άλλα. Από την αρχή όμως φαινόταν πως η βόλτα ήταν μάλλον χαλαρή στο concept, ό,τι κάτσει δηλαδή και ό,τι βρούμε μπροστά μας. Φωτογραφίες; Όπου υπήρχε η όρεξη και ο απαιτούμενος χρόνος για το κλικ. Όπως για παράδειγμα σε αυτή, η πλαγιά γεμάτη με παγωμένες, βρεγμένες και γλιστερές ξυνίδες.

Πού πάμε; Πραγματικά, όπου τύχει. Όπου βρούμε χωματόδρομο ή χωράφι που μας φαίνεται πως περνάει, βουρ και εμείς. Εγώ σαν ανιχνευτής (έχουμε και μεγάλο μηχανάκι στην παρέα, το KLE500 του δεν ξέρω και εγώ πότε), ο Σπύρος με το Kawasaki δεύτερος και…

…ο Γιώργος με το Husky τελευταίος για να προσέχει τον Σπύρο, που όπως και να το κάνουμε είναι σε μειονεκτική θέση λόγω βάρους στο μηχανάκι του.

 

[Markas]

Οι βόλτες μας έχουν πολύ γέλιο. Όσο όμως και να προσπαθήσω να σας περιγράψω το πώς και το γιατί, αυτό δεν γίνεται! Ή τα ζεις, ή δεν τα ζεις.
Ένα μικρό βιντεάκι μόνο θα βάλω με διαλόγους που, στους συμμετέχοντες τουλάχιστον, θα προκαλέσει πολύ γέλιο :

 

[Markas]

Η βόλτα συνεχίζεται σε γνωστά και άγνωστα μονοπάτια και χωματόδρομους.

 

[Markas]

Όλα είναι δρόμος για αυτό το μηχανάκι και την επόμενη φορά θα επιχειρήσω να περάσω τα 300 τόσα μέτρα ποταμού.
Αυτή τη φορά η προοπτική να τριγυρίζω βρεγμένος το υπόλοιπο της μέρας με αποθάρρυνε
(όχι, δεν είμαι κότα! )

 

[Markas]

Η μέρα τέλεια και τίποτε δε μας χαλάει τη διάθεση. Οδεύουμε λοιπόν ολοταχώς για το δάσος του Ρούβα με την προοπτική να περάσουμε από νότια σουβλάκι τον Ψηλορείτη μέχρι τα Ανώγεια.

 

[Markas]

Στην πορεία, ανακαλύπτουμε νέους δρόμους, νέα μέρη για παιχνίδι, νέους προορισμούς για εξερεύνηση.

 

[Markas]

Καταφύγιο Πρίνος. yns , έχεις να μας πεις δύο λογάκια παραπάνω για αυτό;

 

[Markas]

Επόμενή μας στάση οι ανεμογεννήτριες πάνω από την Αγία Βαρβάρα.
Τρομερή θέα προς το Λιβυκό και το Κρητικό πέλαγος από το ίδιο σημείο και μάλιστα στο παχύτερο σημείο της Κρήτης!
Για του λόγου το αληθές:

 

[Markas]

Μαύρα σύννεφα αρχίζουν όμως να απλώνονται στον ουρανό από το νοτιά και πλέον αρχίζει να φυσάει και παγωμένος αέρας. Με τα διάτρητα ρούχα του enduro με έχει φάει το κρύο, άμα βρέξει κιόλας, τη βάψαμε!

 

[Markas]

Παρόλα αυτά συνεχίζουμε τη βόλτα, λίγο ακόμα νότια και μετά, πάνω από τη Γέργερη αρχίζουμε την ανάβαση προς το δάσος. Πολλή ομίχλη…

 

[Markas]

Για να κατεβούμε στην καρδιά του δάσους πρέπει πρώτα να περάσουμε ένα διάσελο σε υψόμετρο 1000 μέτρων περίπου για να ξανακατεβούμε πάλι στα 600 αργότερα, αρκετά χαμηλότερα από τα σύννεφα.

Καθόμαστε, απλώνουμε τα μεζεδάκια μας…

Τρώμε, πίνουμε, γελάμε…

 

[Markas]

Το κρύο διαπερνάει το κόκαλο για εμένα που δεν έχω φέρει ούτε καν αδιάβροχο. Ακόμα όμως λέμε να πάμε βόρεια να συναντήσουμε χιόνια. Και επιμένουμε όλοι μέχρι που συναντάμε ένα αξιολάτρευτο θηλυκό σκυλί ράτσας μάλλον american stafford, ταλαιπωρημένο, πεινασμένο και φοβισμένο, να περιμένει στην άκρη του δρόμου. Στην αρχή πήγα να πατήσω γκάζι να φύγω, περιμένοντας μια επιθετική αντίδραση αλλά αυτό με κοιτούσε με λυπημένα μάτια και την ουρά στα σκέλια. Σα να είχε πια απογοητευτεί, να μην είχε κουράγιο ούτε καν να γαβγίσει.

 

[Markas]

Του δίνουμε μερικά κρακεράκια και παξιμαδάκια γνήσια Κυθήρων (εξαιρετικά, δοκιμάστε τα! ) τα οποία καταβροχθίζει! Ο πιο πονόψυχος της παρέας αποδεικνύεται ο Γιώργος ο οποίος επιμένει να το προτρέψουμε να ανέβει τουλάχιστον μέχρι την άσφαλτο μπας και τύχει να βρεθεί κάποιος να το πάρει. Πράγματι, πολλά χαδάκια μετά, η σκυλίτσα αρχίζει να μας ακολουθεί. Ακόμα και στην άσφαλτο, ο Γιώργος δεν είναι ακόμα ικανοποιημένος και όχι άδικα. Ο δρόμος αυτός είναι αδιέξοδος και μόνο κάποιος βοσκός ή τυχαίος επισκέπτης να περάσει και ειδικά τώρα που είναι απόγευμα, πάει, ούτε και αυτό είναι πλέον πολύ πιθανό.
Ύστερα λοιπόν από καμιά δεκαριά «το κακόμοιρο το ζωντανό» του πονόψυχου Γιώργου αποφασίζουμε να λήξουμε εδώ τη βόλτα και να βάλουμε σκοπό να σώσουμε τη σκυλίτσα. Αρχίζουμε έτσι τα 12 χλμ κατηφόρας προς Γέργερη.

 

[Markas]

Η σκυλίτσα «μας» πλέον μας ακολουθεί πιστά. Αλλά είναι αρκετά ταλαιπωρημένη, οπότε…

…κάποια στιγμή δεν μπορεί άλλο.
Τι να κάνουμε τώρα;
Έχουμε άλλα 10 χλμ δρόμο μέχρι τον πολιτισμό και ο Γιώργος αρχίζει πάλι το γνωστό «Το κακόμοιρο το ζωντανό»…

 

[Markas]

Ε, μη ρωτάτε το πώς και το γιατί, εντελώς ξαφνικά μου έρχεται η έμπνευση! Την παίρνω αγκαλιά και την καθίζω μπροστά, πάνω στη μηχανή.
Τόχω ξανακάνει; Όχι.
Ξέρω αν θα δουλέψει; Όχι!

 

[Markas]

Κι όμως δούλεψε μια χαρά! Γεννημένη μηχανόβιος η σκυλίτσα.​

 

[Markas]

Τελικά, καταφέραμε να κατεβούμε μέχρι τον πολιτισμό στο χωριό Γέργερη, όπου αφήσαμε το «καημένο το ζωντανό» ελεύθερο πάλι.

 

[Markas]

Είχε αυτή η ιστορία happy ending; Δεν είμαι 100% σίγουρος. Νομίζω όμως πως ναι. Στα χωριά υπάρχει ο χώρος και πολλοί φιλόζωοι που θα ενδιαφερθούν να φροντίσουν ένα σκυλί. Κανένας βοσκός ή λογικός χωρικός δε θα άφηνε ένα σκυλί στο βουνό να πεθάνει χωρίς καμία φροντίδα. Το σκυλί στην απελπισία και την πείνα του θα επιτεθεί σε κάποιο πρόβατο προκαλώντας ζημιά και όλοι το ξέρουν.
Οι βοσκοί κάνουν βέβαια άλλα σκληρά στα σκυλιά αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία.
Τι έμεινε για εμένα από αυτήν την περιπέτεια; Ευχάριστες αναμνήσεις από όλη τη βόλτα, η αίσθηση ότι έκανα έστω και κάτι καλό και η παρακάτω (καταπληκτική κατ΄ εμέ) φώτο που τράβηξε ο Σπύρος με τη φωτογραφική μου…

 

[Markas]

…αλλά και το παρακάτω βιντεάκι της «ιστορίας» της διάσωσης: