georgeps
Μέλος
Καλοτάξιδοι με καλά και ήσυχα χιλιόμετρα!!
Καλημέρα. Σε ευχαριστώ για το feedback!Έχω Tiger 800 και μέχρι να πας 80-90 έχεις βάλει όλες τις ταχύτητες, οπότε πιστεύω έτσι θα είναι κ εσένα κ δεν νομίζω να στρώσει..θα το συνηθίσεις...Απλά σαν τρικυλινδρος αρχίζει το σφυριχτο από χαμηλά κ σου δίνει την εντύπωση ότι έχεις πολλές στροφές κ ψάχνεις να ανεβάσεις..
Με καποιο τροπο κολλησε καποιο βαρος στο πισω μερος του καθρεφτη ωστε να αλλαξει η ιδιοσυχνοτητα συντονισμου.Ερώτηση:
Έχω βάλει bar end mirrors της Triumph.
Πάνω από 110χλμ η δόνηση είναι τόσο έντονη που δεν βλέπω ΤΙΠΟΤΑ από τον δεξί.
Στα χέρια δε νιώθω τίποτα. Δε με ενοχλεί κάτι.
Κάτι πρέπει να διορθωθεί στο μηχανάκι, τι όμως;;;
Με τους κραδασμούς δεν θα βγάλεις άκρη εύκολα. Κάνε αυτά που σου είπαν οι από πάνω αλλά άρχισε σιγά σιγά να σκέφτεσαι μήπως ξαναβάλεις τους OEM καθρέπτες.Ε δε γίνεται να πηγαίνεις με 110 και πάνω και να μην έχεις καθρέπτες. Πως δεν είναι κρίσιμο…;
Δεν το οδήγησα ποτέ με τους στοκ.
Καλά κάνεις και το μοιράζεσαι μαζί μας αλλά δεν είναι σε καμμιά περίπτωση αποτυχία. Δώσε λίγο χρόνο στον εαυτό σου και θα έρθει εκείνη η μέρα που θα νιώσει έτοιμος.Κανονικά πρέπει να το μετονομάσω «τα ψυχολογικά μου»….
ΦΟΒΑΜΑΙ.
Την πρώτη φορά που την καβάλησα, αισθάνθηκα αυτό το αίσθημα της επιτυχίας μετά από τόσα χρόνια και τόση ταλαιπωρία και από εκείνη την ημέρα κάθε φορά που ανεβαίνω ή είναι να ανεβω νιώθω ένα τεράστιο σφίξιμο στο στήθος. Με τρελαίνει. Και με στεναχωρεί. Και νιώθω ότι αφήνομαι να με νικήσει. Ενώ ξέρω βαθιά μέσα μου ότι ίσως είναι μόνο ένα βήμα πίστης και θάρρους και το ξεπέρασα. Αλλά ταυτόχρονα παίζει στο κεφάλι μου το έργο ότι την προηγούμενη φορά που τα μάζεψα και έφυγα, κατέληξα να βογγάω από τον πόνο στην άκρη του δρόμου κτλ κτλ και φυσικά ήμουν παρά πολύ τυχερή γιατί όσο χρόνο κι αν μου πήρε, είμαι γερή, σα να μην έχω πάθει τίποτα. Τον εγκέφαλο μου όμως τον παίζει ο φόβος. Κι αν…
Έχω τις βαλίτσες μου έτοιμες από χτες για να φύγω σήμερα και τελικά μου στέλνει μήνυμα η ξαδέρφη μου να πάμε για καφέ και έτσι απλά της λέω ναι και μου το ακυρώνω γιατί ΦΟΒΑΜΑΙ και έψαχνα αφορμή και όχι γιατί ο καφές είναι πιο σημαντικός.
Και τώρα κάθομαι και κλαίω και το μοιράζομαι γιατί πραγματικά το βιώνω σαν τη μεγαλύτερη αποτυχία μου.
Και αύριο μέρα είναι, αλλά θα μπορέσω….;