pi8ikos
Μέλος
- Όνομα
- Damianos
- Μοτό
- Duck4Life
Ήταν ένα κρύο βράδυ στο εξωτικό Reading, England όπου εγώ με τον αγαπημένο μου φίλο Μιχάλη (Δρ. Φιλοσοφίας τώρα) πηγαίναμε να παρακολουθήσουμε το Motorcycle Diaries (must see για κάθε φίλο των ταξιδιών με μοτοσυκλέτα) στο σινεμά του πανεπιστημίου μας.
Η βραδιά ήταν μαγική και υπήρχε πολλή θετική ενέργεια που έρρεε κατά την διάρκεια της προβολής της ταινίας καθώς και της συζήτησης που ακολούθησε αργότερα με τον Μιχάλη. Η ταινία πραγματεύεται ένα ταξίδι που έκανε ο Τσε Γκεβάρα και τον φίλο του στην Λατινική Αμερική. Όντας φίλος των ταξιδιών με μοτοσυκλέτα από τα γεννοφάσκια μου μαγεύτηκα από τα εξωτικά τοπία των Άνδεων και τις απίστευτες κακουχίες που πέρασαν οι δύο ταξιδιώτες.
Το απόφθεγμα της βραδιάς ήταν ξεκάθαρο…θα έκανα παρόμοιο ταξίδι με τον Τσε με την πρώτη ευκαιρία. Δεν θέλω να μπλέξω με πολιτικές πεποιθήσεις αλλά αξίζει να αναφέρω πως θαυμάζω τον Τσε ως έναν οραματιστή, ιδεαλιστή και έναν άνθρωπο που έβαζε την ελευθερία πάνω απ’ όλα. Μακάρι να υπήρχαν περισσότεροι άνθρωποι με τα ίδια χαρακτηριστικά καθώς η Γη θα ήταν ένα καλύτερο μέρος για όλους μας. Μπορεί να έκανε πάρα πολλά λάθη αλλά τουλάχιστον προσπάθησε να φέρει την κοινωνική αλλαγή.
Όπως κατανοούμε όλοι πως από το να δείς μια ταινία και να ονειρευτείς ένα τόσο μεγάλο ταξίδι μέχρι να το κάνεις το χάσμα είναι τεράστιο και έτσι πέρασαν 15 χρόνια από την στιγμή που είδα την ταινία μέχρι σήμερα που ξεκίνησα το εν λόγο ταξίδι. Τι μεσολάβησε; Οι γνωστές δυσκολίες της ζωής που χάνεις τον στόχο σου, ερωτεύεσαι και κάνεις όσες περισσότερες βλακείες μπορείς να κάνεις…αλλά αυτό που έκανα καλά ήταν να μην ξεχάσω ποτέ τον στόχο του ταξιδιού.
Προσπάθησα πολλές φορές αλλά δεν μου έκατσε. 1η φορά προσπαθούσα να μαζέψω λεφτά στην Αγγλία αλλά δεν είχα το μυαλό στο σωστό σημείο. 2η φορά με την Ελευθερία ( όποιος την θυμάται από το 1ο μου post σε αυτό το φόρουμ) είχαμε κλείσει εισιτήρια για Χιλή, είχαμε χρήματα (είχα δουλέψει για 2.5 χρόνια νταλικέρης στην Αγγλία) αλλά κάποια θέματα υγείας της Ελευθερίας δεν μας επέτρεψαν να μπούμε στο αεροπλάνο. 3η φορά με κλεισμένα εισιτήριά έπαθα πρόβλημα στα αυτιά και ο γιατρός μου απαγόρεψε να πετάξω.
Κάπου εκεί είπα να πάρω ένα break από την θέληση μου για ταξίδι στην Λατινική Αμερική και χάραξα πορεία για Ανατολική Ασία. Πρώτος προορισμός Ταϊλάνδη όπου το πλάνο ήταν να αγοράσω μηχανάκι και να κάνω τουρνέ σε Καμπότζη, Βιετνάμ και Λάος. Στο εν τω μεταξύ είχα ιδρύσει μια συμβουλευτική εταιρία για Έλληνες που θέλουν να ανοίξουν εταιρία στο εξωτερικό και ένα marketing agency τα οποία έτρεχα από απόσταση ενώ ταξίδευα στην Ασία. Κατά την διάρκεια του blog μου θα μιλάω αρκετά για την δουλειά μου καθώς την αγαπώ ιδιαιτέρως και είμαι πολύ περήφανος που μπορώ να ταξιδεύω long term και να εργάζομαι ταυτόχρονα.
Η αγαπημένη μου ταξιδιώτισσά Μόνικα μου είπε πως δεν μπορώ να αγοράσω Ταυλανδέζικο μηχανάκι και να μπω στο Βιετνάμ με αυτό. Μετά από λίγη έρευνα online δυστυχώς συνειδητοποίησα πως είχε δίκιο. Αγόρασα λοιπόν μηχανάκι στο Βιετνάμ όπου πέρασα 3 μήνες μοτοσυκλετιστικής ονείρωξης πηγαίνοντας από χωριό σε χωριό και από βουνό σε βουνό με το τίμιο μηχανάκι που είχα αγοράσει. Ο επόμενος προορισμός ήταν η Νέα Ζηλανδία και μετά από εκεί η Χιλή ώστε να γίνει το όνειρο πραγματικότητα.
Στο ενδιάμεσο είχα λάβει μια πρόταση συνεργασίας από Ελλάδα όπου θα γυρνούσα και θα αναλάμβανα μια ΜΚΟ όπου θα εκπαιδεύαμε πρόσφυγες στον προγραμματισμό. Ήμουνα σε τεράστιο δίλημμα καθώς ο στόχος της Λατινικής Αμερικής ήταν κοντά, αλλά ταυτοχρόνως μου δινόταν η ευκαιρία να κάνω το μεγαλύτερο μου όνειρο πραγματικότητα που ήταν να ασχοληθώ με την εκπαίδευση με απώτερο σκοπό να την επηρεάσω από τα μέσα;
Το δίλημμα αποδείχτηκε σχετικά εύκολο και πήρα την απόφαση να επιστρέψω στην πατρίδα και να ιδρύσω το Social Hackers Academy (SHA). Έβαλα το κεφάλι κάτω για 2 χρόνια μέχρι που έπαθα burnout και ξεκίνησα να το παίρνω λίγο πιο χαλαρά. Με το που κατάφερα να εκπαιδεύσω την διάδοχο μου έφυγα για ένα ταξίδι στα Βαλκάνια και από τότε σχεδόν εργάζομαι από απόσταση. Μετά από την σημαντική επιτυχία και τον κοινωνικό αντίκτυπο που πέτυχε το SHA είχαμε πολλές προτάσεις να στήσουμε σχολεία προγραμματισμού σε όλη την Ευρώπη και ξεκινήσαμε από την Βαρκελώνη, Ισπανία.
Εκεί γεννήθηκε η ιδέα του Social Hackers Foundation το οποίο βοηθάει άλλες ΜΚΟ να ιδρύσουν σχολεία προγραμματισμού τα οποία οδηγούν τους αποφοίτους τους σε δουλειές. Μετά από σχολεία προγραμματισμού σε Βαρκελώνη, Αθήνα και Ηράκλειο ό τι σύμπτωση το επόμενο να ιδρυθεί στο Σαντιάγκο, Χιλή.
Η ιστορία μας μόλις ξεκίνησε και θα περάσουμε μαζί τους επόμενους μήνες διαβάζοντας τις επαγγελματικές και μοτοσυκλετιστικές μου περιπέτειες στην Λατινική Αμερική. Μέχρι τότε τι μηχανάκι πιστεύετε πως αγόρασα?
Η βραδιά ήταν μαγική και υπήρχε πολλή θετική ενέργεια που έρρεε κατά την διάρκεια της προβολής της ταινίας καθώς και της συζήτησης που ακολούθησε αργότερα με τον Μιχάλη. Η ταινία πραγματεύεται ένα ταξίδι που έκανε ο Τσε Γκεβάρα και τον φίλο του στην Λατινική Αμερική. Όντας φίλος των ταξιδιών με μοτοσυκλέτα από τα γεννοφάσκια μου μαγεύτηκα από τα εξωτικά τοπία των Άνδεων και τις απίστευτες κακουχίες που πέρασαν οι δύο ταξιδιώτες.
Το απόφθεγμα της βραδιάς ήταν ξεκάθαρο…θα έκανα παρόμοιο ταξίδι με τον Τσε με την πρώτη ευκαιρία. Δεν θέλω να μπλέξω με πολιτικές πεποιθήσεις αλλά αξίζει να αναφέρω πως θαυμάζω τον Τσε ως έναν οραματιστή, ιδεαλιστή και έναν άνθρωπο που έβαζε την ελευθερία πάνω απ’ όλα. Μακάρι να υπήρχαν περισσότεροι άνθρωποι με τα ίδια χαρακτηριστικά καθώς η Γη θα ήταν ένα καλύτερο μέρος για όλους μας. Μπορεί να έκανε πάρα πολλά λάθη αλλά τουλάχιστον προσπάθησε να φέρει την κοινωνική αλλαγή.
Όπως κατανοούμε όλοι πως από το να δείς μια ταινία και να ονειρευτείς ένα τόσο μεγάλο ταξίδι μέχρι να το κάνεις το χάσμα είναι τεράστιο και έτσι πέρασαν 15 χρόνια από την στιγμή που είδα την ταινία μέχρι σήμερα που ξεκίνησα το εν λόγο ταξίδι. Τι μεσολάβησε; Οι γνωστές δυσκολίες της ζωής που χάνεις τον στόχο σου, ερωτεύεσαι και κάνεις όσες περισσότερες βλακείες μπορείς να κάνεις…αλλά αυτό που έκανα καλά ήταν να μην ξεχάσω ποτέ τον στόχο του ταξιδιού.
Προσπάθησα πολλές φορές αλλά δεν μου έκατσε. 1η φορά προσπαθούσα να μαζέψω λεφτά στην Αγγλία αλλά δεν είχα το μυαλό στο σωστό σημείο. 2η φορά με την Ελευθερία ( όποιος την θυμάται από το 1ο μου post σε αυτό το φόρουμ) είχαμε κλείσει εισιτήρια για Χιλή, είχαμε χρήματα (είχα δουλέψει για 2.5 χρόνια νταλικέρης στην Αγγλία) αλλά κάποια θέματα υγείας της Ελευθερίας δεν μας επέτρεψαν να μπούμε στο αεροπλάνο. 3η φορά με κλεισμένα εισιτήριά έπαθα πρόβλημα στα αυτιά και ο γιατρός μου απαγόρεψε να πετάξω.
Κάπου εκεί είπα να πάρω ένα break από την θέληση μου για ταξίδι στην Λατινική Αμερική και χάραξα πορεία για Ανατολική Ασία. Πρώτος προορισμός Ταϊλάνδη όπου το πλάνο ήταν να αγοράσω μηχανάκι και να κάνω τουρνέ σε Καμπότζη, Βιετνάμ και Λάος. Στο εν τω μεταξύ είχα ιδρύσει μια συμβουλευτική εταιρία για Έλληνες που θέλουν να ανοίξουν εταιρία στο εξωτερικό και ένα marketing agency τα οποία έτρεχα από απόσταση ενώ ταξίδευα στην Ασία. Κατά την διάρκεια του blog μου θα μιλάω αρκετά για την δουλειά μου καθώς την αγαπώ ιδιαιτέρως και είμαι πολύ περήφανος που μπορώ να ταξιδεύω long term και να εργάζομαι ταυτόχρονα.
Η αγαπημένη μου ταξιδιώτισσά Μόνικα μου είπε πως δεν μπορώ να αγοράσω Ταυλανδέζικο μηχανάκι και να μπω στο Βιετνάμ με αυτό. Μετά από λίγη έρευνα online δυστυχώς συνειδητοποίησα πως είχε δίκιο. Αγόρασα λοιπόν μηχανάκι στο Βιετνάμ όπου πέρασα 3 μήνες μοτοσυκλετιστικής ονείρωξης πηγαίνοντας από χωριό σε χωριό και από βουνό σε βουνό με το τίμιο μηχανάκι που είχα αγοράσει. Ο επόμενος προορισμός ήταν η Νέα Ζηλανδία και μετά από εκεί η Χιλή ώστε να γίνει το όνειρο πραγματικότητα.
Στο ενδιάμεσο είχα λάβει μια πρόταση συνεργασίας από Ελλάδα όπου θα γυρνούσα και θα αναλάμβανα μια ΜΚΟ όπου θα εκπαιδεύαμε πρόσφυγες στον προγραμματισμό. Ήμουνα σε τεράστιο δίλημμα καθώς ο στόχος της Λατινικής Αμερικής ήταν κοντά, αλλά ταυτοχρόνως μου δινόταν η ευκαιρία να κάνω το μεγαλύτερο μου όνειρο πραγματικότητα που ήταν να ασχοληθώ με την εκπαίδευση με απώτερο σκοπό να την επηρεάσω από τα μέσα;
Το δίλημμα αποδείχτηκε σχετικά εύκολο και πήρα την απόφαση να επιστρέψω στην πατρίδα και να ιδρύσω το Social Hackers Academy (SHA). Έβαλα το κεφάλι κάτω για 2 χρόνια μέχρι που έπαθα burnout και ξεκίνησα να το παίρνω λίγο πιο χαλαρά. Με το που κατάφερα να εκπαιδεύσω την διάδοχο μου έφυγα για ένα ταξίδι στα Βαλκάνια και από τότε σχεδόν εργάζομαι από απόσταση. Μετά από την σημαντική επιτυχία και τον κοινωνικό αντίκτυπο που πέτυχε το SHA είχαμε πολλές προτάσεις να στήσουμε σχολεία προγραμματισμού σε όλη την Ευρώπη και ξεκινήσαμε από την Βαρκελώνη, Ισπανία.
Εκεί γεννήθηκε η ιδέα του Social Hackers Foundation το οποίο βοηθάει άλλες ΜΚΟ να ιδρύσουν σχολεία προγραμματισμού τα οποία οδηγούν τους αποφοίτους τους σε δουλειές. Μετά από σχολεία προγραμματισμού σε Βαρκελώνη, Αθήνα και Ηράκλειο ό τι σύμπτωση το επόμενο να ιδρυθεί στο Σαντιάγκο, Χιλή.
Η ιστορία μας μόλις ξεκίνησε και θα περάσουμε μαζί τους επόμενους μήνες διαβάζοντας τις επαγγελματικές και μοτοσυκλετιστικές μου περιπέτειες στην Λατινική Αμερική. Μέχρι τότε τι μηχανάκι πιστεύετε πως αγόρασα?