Αγαπημένο μου Ημερολόγιο.....(όχι, όχι, πόλυ gay ακούγεται αυτό)
Ημερολόγιον καταστρώματος..... (μπα ούτε, άσε μη μπλέξουμε με καπετάνιους, μούτσους και λούτσους)
Εμπειριών Συνέχεια( Ααααααα αυτό μάλιστα, μου ακούγεται και πολύ αντβέ, αντρουά ρε μανούλα μου πως να το κάνουμε....)
Ημέρα 2η, ή αλλιώς Κυριακή Κοντή Γιορτή...( Το κοντή μάλλον αναφέρεται στη διαδρομή γιατί όπως είπε και o
@BlackFire 5χλμ σε 2,5 ώρες ε δε τη λες και πολλή μακριά χαχαχαχαχα ή μήπως γιατί σε κάποια κομμάτια έπρεπε να βάλουμε τις κοντές σχέσεις για να περάσουμε.....)
Μια παλιά ινδιάνικη παροιμία(ή μήπως κινέζικη τεσπα) λέει ότι όταν ξεκινάς ιδρωμένος την ημέρα σου, ιδρωμένος θα την τελειώσεις...
Θα τανε δε θά τανε 4.00 τα ξημερώματα όταν ξαφνικά άνοιξα τα μάτια μου, λουσμένος στον ιδρώτα, στα αριστερά μου ο
@mAthosalas και στα δεξιά μου ο
@#malakos_kariolis (rigas) . Όου μαι γκάντ, γουατ δε φακ? Διστακτικά, διστακτικά σηκώνω το πάπλωμα,φχιουυουουουουου, ένας αναστεναγμος ανακούφισης βγήκε όταν κατάλαβα ότι ΕΥΤΥΧΩΣ ήμουν ντυμένος και όχι γυμνός και επίσης ΕΥΤΥΧΩΣ δε πονούσε κανένα σημείο του κορμιού μου... Τις σκέψεις μου διέκοψε ο ήχος από δύο διπλά dellorto ωσαν αυτά που φορούσε η veloce ενός μπάρμπα μου πλέιμποι αλλά και τέντιμπόι ενίοτε. Ρε μήπως είμαι στην ανάβαση της Πιτίτσας? Όχι στο δωμάτιο είμαι και απλά τα μουλάρια γκαρίζουν...... Αιτία της έντονης εφίδρωσης ο θερμοστάτης, που είχε μείνει στους 24 C, είμαστε και οι ΜιναροΑιγιαλίτες καυτά αγόρια, ε δεν άργησε να γίνει το κακό.... Αφού γλιτώσαμε το εγκεφαλικό......
Ο ήλιος αρχίζε να χάσκει πάνω από το δάσος της Κάπελης, εμείς όμως δε τον βλέπουμε, συννεφιά αφού..... Μια κατσαρόλα με ελληνικό,είναι το διεγερτικό για τους ταξιδιώτες της Λάσπης, και τώρα που είπα λάσπη, ξεσκόνισα λίγο το μουσικό μου κουτί και να τι βρήκα να ταιριάζει στην περίσταση μας.........
Ε ψιτ ,μή μπερδεύεσαι με τον τίτλο του τραγουδιού, εστιάσε στον πρώτο του στίχο..."Λάσπη ο σκοπός σου" Αγαπημένοι Παύλος και Γιάννης......
Κάτι η κούραση της προηγούμενης ημέρας, κάτι ότι είμαστε παλτά, έκανε την αναχώρηση να πάρει ένα σχετικό delay...Όπως προείπα λόγω του οδηγικού κενού που θα δημιουργούταν την Κυριακή μετά την καθιερωμένη μανιταροφωτογράφηση, αποφάσισα να βγάλω μια διαδρομούλα για το ΜιναροΑιγιαλίτικο γκρουπάκι, ε χαρντκορ ουάν που λέει και ο Θεματοφύλακας...
Όποτε είχα επισκεφθεί στο παρελθόν το δάσος της Φολόης, πάντα είχα την απορία εαν "περνούσε" το ποτάμι. Από διηγήσεις παλιών, ναι αυτές που γίνονται στα καφενεία του χωριού, αναφέρανε ότι υπάρχει δρόμος που ενώνει τον Κούμανη(Ηλεία) με το Βιδιάκι(Αρκαδία) μέσα από τον Ερύμανθο χωρίς γεφύρι. Όποιον ντόπιο και να ρωτούσα μου έλεγε χωρίς σκέψη ότι περνάει. Ήρθε λοιπόν το πλήρωμα του χρόνου για να το μάθουμε απο πρώτο χέρι.....χεχεχεχεχε
Αφήσαμε πίσω μας του Κένταυρους...Σύσσωμο το παρεάκι του advride ξεχύθηκε στο δρυόδασος τινάζοντας τη λάσπη από τα τακούνια και σηκώνοντας το πολύχρωμο χαλί που ύφαιναν τα πεσμένα φύλλα... Ευκαιρία για φωτογραφίες και λίγες καγκουριές......Ομαδική φωτογραφία,εναγκαλισμοί και υπόσχεση για το "εις το επανιδείν".... Οι ΜιναροΑιγιάλιοι αφήνουν πίσω τους υπόλοιπους με μια φωτογραφία στον κεντρικο δρόμο του
@#malakos_kariolis (rigas) η οποία ελπίζω να έχει βγεί καλή και την οπόια θα έχει μάλλον εξώφυλλο το Moto τον επόμενο μήνα....
Η ώρα πέρασε, ο
@mAthosalas έπρεπε 14.00 να είναι Πάτρα γιατί έπιανε δουλειά και επειδή είναι κουφάλα και διαισθάνθηκε το μπλέξιμο που θα ακολουθούσε την έκανε σόλο με ασφάλτινα πηδηματάκια... Έτσι ο ΜΑΘΟΣ έχασε την ευκαιρία να αναμετρηθεί με τον ΕΡΥΜΑΘΟ...Δεν πειράζει ξαναπάμε τώρα που το βρήκαμε...
Να μη ξεχνάμε ότι αυτή η βόλτα ήταν η πρώτη προσπάθεια μου αποτύπωσης του χάους που είχα στο μυαλό μου σε ηλεκτρονική μορφή. Το στίγμα το έιχε στο μπλιμπλικι του ο
@#malakos_kariolis (rigas) and ladies and gentlemen let the adventure begin....
Αρχικά έπρεπε να βρούμε το ξεκίνημα της κατεβασιάς από την άσφαλτο προς το ποτάμι. Πρώτη προσπάθεια,φάινεται ότι είμαστε κοντά στο στίγμα αλλά όχι πάνω σε αυτό αλλά ο δρόμος είναι φαρδύς και κατηφορικός.Οπότε λέμε δε γκαμιέται προς το ποτάμι βγάζει. Τελικά έβγαζε αλλά έφτανε καμιά 5αρα μετρα πάνω από το ποτάμι. Σκοινιά για μπαντζι τζαμπινγκ δεν είχαμε και επειδή ότι ανεβαίνει κατεβαίνει,βουρ για επανοδο στον κεντρικό. Καλά το λέμε και εύκολα το γράφουμe επάνοδος, αλλά όταν διαχειρίζεσαι 250 κιλά σίδερου και πλαστικού στα λασπωμένα καλντερίμια εεε σου κόβει λίγο τα χέρια, και στα κόβει περισσότερο όταν πρέπει να τα σηκώσεις σε ανάποδη κλίση αφού οι συνοδοιπόροι σου είναι φουλ θροτλ για να ανέβουν τον γκρεμό.....
Δεύτερη προσπάθεια βρίσκουμε το στίγμα και μένουμε σε αυτο,ταυτόχρονα βρίσκουμε και κανα δυό λοκάλια που με περισσή βεβαιότητα μας λένε ότι αυτός είναι ο δρόμος. Κατεβαίνουμε για αλλή μια φορά φτάνοντας σε σημείο που αρχίζεις να αναρωτιέσαι ότι εαν παέι κατι στραβά και πρέπει να γυρίσεις προς τα πίσω δεν θα είναι εφικτό λόγω κλίσης..... Οι λόκαλς λέγανε ότι όχι απλά περνάει ο δρόμος αλλά και περνάει και το ποτάμι με αγροτικό..... Η φωνή του Σπύρου ήρθε να διακόψει αυτή την βεβαιότητα - Ωρε Μινάρα, από εδώ έχει να περάσει αμάξι πάνω από 5 χρόνια... Τα δύο μέτρων χόρτα συνηγορούσαν σε αυτή την άποψη....
@maikmartse (Ναι ήταν ο Μάκης στην βόλτα) και
@#malakos_kariolis (rigas) με περίτεχνες καταδρομικές κινήσεις ανακαλύπτουν την δίοδο στην ζούγκλα και το θρόισμα του ποταμιού γίνεται έντονο βουητό, επιτέλους είμαστε δίπλα του. O Μάκης με το πορτοκαλί παρτάλι (που το περνάνε και αφρικα και ντιαρζεντ) διασχιζει πρώτος και τραβάει κινητό για βίντεο και Σπύρος πυροβολεί με την Canon... Βαθειά ανάσα και αφήνουμε πίσω την Ηλεία. Ναααααααααιιιιιιιιιιι πέρασε, τί εργαλείο έφτιαξες ρε Σοιχίρο!!!!!! Η τετράδα στεγνή ευτυχώς ξεκινάει το ανηφόρι και η Αρκαδία και πιο συγκεκριμένα η Επαρχία της Γορτυνίας την Καλωσορίζει......
Φτάνουμε Βιδιάκι ξύνουμε ελαφρώς στην καινούρια σχετικά άσφαλτο και ξαναμπαίνουμε χώμα....Η αρκαδική Κάπελη μας εγκλωβίζει στο κιτρινοπρασινομπορντωκαφεκοκκινο δάσος της. Κοκκινόραχη,Βαρικά, Αρδενη είναι τοπονυμια που τα ξέρουν οι ντόπιοι και εγώ πλέον είμαι ένας από αυτούς. Φτάσαμε Μοναστηράκι. Τόπος καταγωγής,τόπος αγαπημένος. Κατεβαίνουμε από το ξωκλησι του Αι Γιώργη,περνάμε τον μισογκρεμισμένο νερόμυλο.δεξια καρφί για το χωριό πάνω από το πέτρινο γεφύρι του περασμένου αιώνα που από κάτω του περνάει η "Πατσουρια" ή αλλιώς ο ποταμός "Αρσής" παραπόταμος του Ερύμανθου. Είσοδος στο χωριό και οι εξατμίσεις αντιλαλούν στα στενά πέτρινα σοκάκια του χωριου. Παραθυρόφυλλα ανοίγουν διστακτικά και οι κλειδωνιές γυρίζουν σφιχτά. Ήρθαν οι Βάρβαροι.........
Φτάνουμε πλάτεία, οι λιγοστοί κάτοικοι πλέον του χωριού έρχονται να δουν ποιοι είναι αυτόι οι ξένοι.... Βγάζω κράνος και η θειά από το καφενείο με αγκαλιάζει. -Καθίστε να σας φιλέψω... Όχι βιαζόμαστε, πρεπει να μείνουμε στο αρχικο χρονικό πλάνο. Βγαίνοντας χωματινα στο πάνω μέρος του χωριού, σταματάμε στο άγαλμα του Γέριου του Μωριά. Οχι τουτη εδώ η προτομή δεν έχει μπει απλά για την ενδυνάμωση της φιλοπατρίας. Ο Γέρος έχει πολεμήσει σε αυτό εδώ το χωριό. Ενίσχυσε τον αδελφοποιητό του Τουρκαλβανό Αλή Φαρμάκη όταν ο τελευταίος δέχθηκε πολυήμερη επίθεση στον πύργο του από τον Βελή Πασά....Θυμάμαι τον παππού μου να τον χαιρετάει στρατιωτικά όποτε περνούσε για να πάει στα ζωντανά.....
Στο δια ταύτα, συνεχίζουμε και βρίσκουμε μπροστα μας το δυνατότερο, κατ' εμε, οδηγικά κομμάτι της διαδρομής. Μια στενωπός με φυτευτή πέτρα που η κάθε μια εξείχε χωρίς υπερβολή γυρω στους 30 ποντους από το χώμα,γλυστερή από τη βροχή που σιγοέπεφτε και ολα΄αυτα περικυκλωμένα από πουρνάρι που είχε σχηματίσει με το χρόνο ένα τούνελ.....
Αδερφάκι μου άλλο να στο λέω και άλλο να το διασχίζεις. Μετα τα γδαρμένα πλαστικά και τα σκισμένα μπουφαν βγήκαμε επιτελους στο φως του τούνελ.... Την Αγγελική δεν την βρήκαμε, συναντήσαμε όμως το Πελέκι( ή αλλιώς Μποκοβίνα-κάθοδος Σλάβων αφου,διαβασε ιστορια) το οποιο αποτελει συνοικισμό του χωριού Μοναστηράκι. Μετα από κάποια χλμ χωμα,ένα εγκαταλελειμενο πέτρινο γεφυρι, ένα φρεσκοφρεζαρισμενο ελαιοχώραφο που τελικά δρόμος ΔΕΝ το διεσχιζε, φαιναλι πιασαμε ασφαλτο. Επόμενος προορισμός η Κοντοβάζαινα που θα αποτελούσε και την επόμενη είσοδο σε χώμα... Σταματάμε να πιούμε ένα παλιοεσπρέσσο και να εκτιμήσουμε την κατάσταση για την συνεχεια της βόλτας. Τελικος στόχος ήταν ο 111 αφου πρωτα όμως διασχιζαμε παραμοταμια τον Λάδωνα και κατόπιν τα Αφροδισια Ορη....
Η ωρα που ήταν 17.30,τα μαυρα σύννεφα που είχαν κυκλώσει την περιοχη και η συσσωρευμένη κούραση μας έκαναν να διαλέξουμε το ασφάλτινο πάσο του Άγιου Πέτρου το οποίο στρειτ θρου σε βγαζει Πάος και 111. Σας το πα, δε σας το πα έχει και φρεσκια άσφαλτο........χμμμμμμμμ
Στο Πάος η Νύχτα έχει πλεον μαυρίσει για τα καλά τον Ουρανο. Χωρίζουμε, τα δυο ΝτουΡουΖου τραβανε για Καλάβρυτα-Αιγιο και εμεις για Πατρασο διαμεσου 111. Τρωμέ ξύλο από την βροχή,πηγαίνοντας με 60, και έχοντας τον Μακη κολλημένο στην πινακίδα μου,αφού η λαμπούλα στο ktm παρέδωσε πνευμα,τυχαίο δε νομίζω χαχαχαχαχ
Ωρα 21.00.
Μπαινω σπίτι,φιλαω γυναικοπαιδα και παω στην αποθήκη. Παιρνω σφυρί και καλέμι και προσπαθώ να ξεκολλήσω το ηλιθιο χαμόγελο, από τα τσαούλια μου...
Πάντα τέτοια αδέρφια.....
Η βόλτα της Κυριακής αφιερώνεται στα μέλη της Πράσινης Ομάδας του ADVtrOFFy 2018 που δεν μπόρεσαν να παραστούν στην μανιταρόσουπα.
Ευχαριστώ τον
@#malakos_kariolis (rigas)
τον
@BlackFire και last but not least
τον
@maikmartse που με συντρόφευσαν σε αυτή την Κυριακάτικη βόλτα. Τελικά οι ανώμαλοι υπάρχουν και είναι πολλοί. Ε και που είστε την διαδρομή δεν την τελειώσαμε έχουμε κάτι χρωστούμενα....
Να μαστε καλά, να ανταμώνουμε στα βουνά.
@#malakos_kariolis (rigas) δώσε φωτογραφικό και ταινιακό πόνο,ξέρεις εσύ.......
