desert fox
Μέλος
Οπως σας υποσχεθηκα λοιπον θα παραθεσω εδω το ταξιδι μας στην Τυνησια οπως το εξιστορει ενας απο τους πεντε της ομαδας ο καλος μου φιλος Λακης (Diverlakis )ανεβαζοντας καποιες φωτο και βιντεο για να ζωντανεψω οσο το δυνατον την πολυ καλη αφηγηση του.
ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ ΣΤΗ ΤΥΝΗΣΙΑ
Ένα από τα πολλά καλά που έχει η χώρα μας, είναι όπως ξέρουμε όλοι, η γεωγραφική της θέση. Πράγμα που με τους ιδιαιτέρως ανίκανους πολιτικούς που έχουμε, από «όπλο», έχει γίνει μειονέκτημα. Αλλά αυτό δεν θα μας απασχολήσει αυτή τη στιγμή. Βρισκόμαστε ανάμεσα σε τρεις ηπείρους, μία εκ των οποίων είναι και η Αφρική...
Κάθε ταξιδευτής και κάτοχος των λεγόμενων “on-off” μηχανών, πιστεύω ότι κάπου στην άκρη του μυαλού του έχει την Αφρική και τη Σαχάρα. Δεν θα αποτελούσαμε εξαίρεση λοιπόν εμείς...
Ένας καλός και σχετικά κοντινός προορισμός λοιπόν για να πάρουμε μια καλή γεύση από έρημο και Αφρική, και να τεστάρουμε τους εαυτούς μας και τις μηχανές μας για κάποια σχέδια που έχουμε για το μέλλον, ήταν η Τυνησία. Η αλήθεια είναι ότι μας φόβιζαν λίγο τα τελευταία γεγονότα εκεί, καθώς και η γενικότερη αναταραχή στον αραβικό κόσμο, αλλά η επιθυμία μας να πάμε ήταν πολύ μεγάλη...
Τυχαία μια μέρα που μιλούσα στον κουνιάδο μου για το ταξίδι αυτό, έμαθα ότι υπήρχε ένα ταξιδιωτικό πρακτορείο στη Λάρισα όπου ο άνδρας της κοπέλας που το έχει είναι Τυνήσιος, και δουλεύει και ο ίδιος σε αυτό το τομέα. Μια πολύ καλή ευκαιρία λοιπόν, αγοράζοντας τα εισιτήρια για τα καράβια Ελλάδα-Ιταλία, και Ιταλία-Τυνησία, από το εν λόγω πρακτορείο, να μάθουμε και μερικές χρήσιμες πληροφορίες. Μια χαρά.
Έτσι λοιπόν ένα απόγευμα προς το τέλος του Σεπτεμβρίου, πήγα στο πρακτορείο των παιδιών όπου και γνώρισα τον Abdallah. Τρομερό παιδί, ευγενικότατο και με πολλή αγάπη για τη πατρίδα του. Και πάνω απ’ όλα πολύ καλός στη δουλειά του. Συγκινήθηκεαρκετά όταν έμαθε ότι θέλουμε να ταξιδέψουμε με αυτόν το τρόπο στη Τυνησία, σε εποχές μάλιστα που δεν υπάρχει κανένα ενδιαφέρον από το Ελληνικό κοινό για εκεί. Έτσι λοιπόν με μεγάλη του χαρά θα μας έδινε όσες πληροφορίες χρειαζόμασταν για το ταξίδι, και θα ήταν στη διάθεση μας και για ότι δυσκολία αντιμετωπίζαμε εκεί. Μας καθησύχασε σε ότι αφορά στη κατάσταση εκεί, λέγοντας μας να αποφύγουμε μόνο ένα μικρό κομμάτι στη κεντρική Τυνησία που ήταν ακόμα σε μια κάποια αναταραχή.
Έτσι λοιπόν μετά από λίγο καιρό κλείσαμε τα εισιτήρια, και μπήκαμε στην τελική ευθεία της προετοιμασίας μας για το ταξίδι. Η ημερομηνία αναχώρησης ορίστηκε για την Πέμπτη 27/10/2011.
Αν και η διάρκεια του ταξιδιού θα ήταν σχετικά σύντομη (10 ημέρες), τα πράγματα που θα έπρεπε να πάρουμε μαζί ήταν αρκετά. Αιτία αυτού ήταν, πρώτον γιατί οι κλιματολογικές συνθήκες θα άλλαζαν κατά πολύ στη διάρκεια του ταξιδιού, και δεύτερον, είχαμε σχεδιάσει να κατασκηνώσουμε όπου οι συνθήκες μας το επέτρεπαν. Ε, ξέρετε τώρα... «Αdventure» ταξίδι χωρίς κάμπινγκ λέει? Δέν λέει... Και ειδικότερα στη Σαχάρα. Τι ωραία που ηχεί στ’ αυτιά και τι σκηνές σου έρχονται στο μυαλό όταν το λές... Κάμπινγκ στη Σαχάρα!
Έτσι λοιπόν έπρεπε να κανονίσουμε για αρκετά ρούχα λόγω του κλίματος όπως είπαμε, σκηνές-υπνόσακους-φαγητά κλπ είδη κάμπινγκ, εργαλεία, λάδια-ξύδια για της μηχανές, κάμερες, φορτιστές, μπαταρίες, χάρτες, καθώς και αρκετά φάρμακα. Από απλά αναλγητικά και αντισηπτικά, μέχρι ενέσεις κορτιζόνης και αντιβιοτικά για τσιμπίματα σκορπιών (η έρημος έχει αρκετούς...). Σε αυτό βοήθησε πολύ εννοείται, ο γιατρός της παρέας μας, ο Κυριάκος.
Εδώ θα ήθελα να πω – οι ταξιδευτές το ξέρουν καλά – ότι όση χαρά σου δίνει το ταξίδι, άλλη τόση χαρά σου δίνει και η προετοιμασία του... Ακόμα και τα έξοδα τα «γουστάρεις», αν εξαιρέσεις φυσικά τη μουρμούρα των γυναικών... Ορίστε μας, τόσα έξοδα ο κύριος για να κάνει το κέφι του και εγώ θα κάτσω εδώ σαν τη Πηνελόπη να δουλεύω και να τον περιμένω. Αλλά δεν θα γυρίσεις με το καλό? Θα σου δείξω εγώ. Θα με πας εκεί και εκεί, θα με πας και στο γάμο της ξαδέλφης μου που δεν ήθελες να έρθεις... Και όλα αυτά τα ωραία που ακούμε εμείς οι παντρεμένοι που δυστυχώς ΔΕΝ έχουμε ψυχή... (Πλάκα κάνω μωρό μου, για τους άλλους τα γράφω αυτά.)
Με αυτά και μ’ αυτά λοιπόν ήρθε η πολυπόθητη 27/11, ημέρα της αναχώρησης μας.
Η ομάδα ήταν.
Ο Κυριάκος με BMW R 1200 GS adve
Ο Νότης με BMW R 1200 GS
Ο Δημήτρης (desert fox ) με HONDA XLV 1000
Ο Μάνος (manosxlv) με HONDA XLV 1000
...και εγώ (diverlakis) με BMW R 1200 GS ADVE
Όαση η ομάδα έτσι? Μόνο ο Αντωνίου δεν ήρθε μαζί μας, γιατί όπως είπε και ο κελεμπίας, τι να το κάνεις το παλτό στην έρημο...
Ημέρα 1η. 27/10/11. Λάρισα - Ηγουμενίτσα
Το ραντεβού ορίστηκε το απογευματάκι κατά τις 16:00 με 16:30 έξω από το σπίτι του Νότη. Ο Δημήτρης που θα ερχόταν από Θεσσαλονίκη θα περνούσε από Τύρναβο να πάρει το Μάνο, αυτοί με τη σειρά τους θα περνούσαν από εμένα και ο Κυριάκος θα περίμενε στο σπίτι του Νότη απ’ όπου και θα ξεκινούσαμε. Έτσι και έγινε. Αφού μαζεύτηκε όλη η ομάδα, μετά από μερικές φωτογραφίες και λίγο καλαμπούρι, το ταξίδι αρχίζει...
Πρώτη στάση τα Ιωάννινα, όπου ο Νότης είχε δουλέψει στο παρελθόν. Μας πήγε σε ένα φανταστικό εστιατόριο δίπλα στη λίμνη που το είχε ένας φίλος του, όπου και φάγαμε πάρα μα πάρα πολύ καλά. Θα το έβαζα άνετα μέσα 5-10 καλύτερα μαγαζιά που έχω φάει στη ζωή μου. Δεν θυμάμαι στοιχεία, όνομα κλπ, αλλά στη πρώτη ευκαιρία θα τα μάθω και θα σας τα πω. Αξίζει να το επισκευτείτε αν ο δρόμος σας πάει προς τα εκεί. Η ώρα πέρασε και θα έπρεπε να ξεκινήσουμε για Ηγουμενίτσα. Στο πρώτο βενζινάδικο που συναντήσαμε βγαίνοντας από τα Ιωάννινα σταματήσαμε να γεμίσουμε βενζίνη, και εκεί έπεσε το πρώτο γέλιο όταν τα παιδιά που δουλεύανε εκεί ρώτησαν που πάμε. Έπρεπε να δείτε την έκφραση τους. Είμαι σίγουρος ότι δεν το πιστέψανε. Παρ’ όλα αυτά χαιρετηθήκαμε και συνεχίσαμε για το λιμάνι της Ηγουμενίτσας.
Φτάνοντας και καθώς μπαίναμε στο λιμάνι, ένας βλαξ λιμενικός, (ευτυχώς δεν είναι όλοι έτσι), χαρακτηριστικό δείγμα τεμπέλη ανεγκέφαλου δημοσίου υπαλλήλου, ήθελε να μανουριαστεί με τον Μάνο επειδή τον πέρασε για Τούρκο, λόγω ενός αυτοκόλλητου της Τουρκίας που είχε στις βαλίτσες του, που είχε βάλει στο τελευταίο ταξίδι μας στη γείτονικη χώρα. Αφού κατάλαβε ο ανεγκέφαλος ότι είμαστε Έλληνες, δεν ζήτησε συγνώμη, αλλά αρκέστηκε στο να πει στο Μάνο να βγάλει το αυτοκόλλητο. Φυσικά ο Μάνος τον συνέδεσε με Κάϊρο... Δεν μπορούσαμε όμως να μη θυμηθούμε την συμπεριφορά των αντίστοιχων οργάνων στη Τουρκία, κατά τη διάρκεια του καλοκαιρινού μας ταξιδιού εκεί, που ήταν τρομερά φιλική, περισσότερο δε όταν μαθένανε ότι ήμαστε Έλληνες. Δυστυχώς ο λαός μου, (όχι η χώρα μου), με πληγώνει και με κάνει να ντρέπομαι σε κάθε μου ταξίδι. Τέλος πάντων...
Η αναχώρηση ήταν προγραμματισμένη για τις 23:50 αλλά με τη γνωστή πλέον καθυστέρηση ξεκινήσαμε κατά τις 01:30... Η θάλασσα ήταν μια χαρά, τακτοποιηθήκαμε στις καμπίνες μας και δεν άργησε να μας πάρει ο ύπνος μετά από τα απαραίτητα πειράγματα και αστεία. Το όλο σκηνικό θύμηζε έντονα πενταήμερη. Τέλεια!!! Ευτυχώς δεν πέρασε καν απ’ το μυαλό μας, να μας χαλάσει έστω και λίγο, ότι εκείνο το βράδυ οι πολιτικοί μας (...), αυτοϊκανοποιόντουσαν (για να μη το πω αλλιώς), στις Κάννες, υπογράφοντας ότι τους δίνανε...
Ημέρα 2η. 28/10/11. Bari – Palermo679χλμ
Έτσι λοιπόν μετά από μία ήσυχη νύχτα, το πρωί περίπου στις 09:00 φτάσαμε στο Bari. Ξεκινάμε λοιπόν για Σικελία. Η διαδρομή από superstradaκαι autostrada, δεν έλεγε τίποτα, πολύ μονότονη, άρχισε λίγο να ομορφαίνει καθώς πλησιάζαμε προς ReggioCalabriaγια να περάσουμε Σικελία. Καμιά 80αριά χιλιόμετρα πριν φτάσουμε στη VillaS. Giovanni, όπου θα πέρναμε το φέρυ για Messina, το τοπίο είχε γίνει απλά... καταπληκτικό!! Στα αριστερά μας το βουνό, και στα δεξιά μας το χάος...!!! Γκρεμός και πάνω του κυριολεκτικά «κρεμασμένα» χωριουδάκια με μεσαιωνικά κάστρα και δρομάκια που κατέληγαν στις αμέτρητες παραλίες. Το ίδιο σκηνικό βλέπεις και στη Σικελία. Δυστυχώς σαν φοιτητής που ήμουν στη βόρεια Ιταλία, δεν είχα επισκευθεί ποτέ τα νότια της χώρας. Λάθος μου. Αποφασίσαμε όμως να ξαναέρθουμε εδώ με τις γυναίκες μας και να τα «αλωνίσουμε» τα μέρη...
Απογευματάκι λοιπόν πια και το ηλιοβασίλεμα μας βρίσκει στο φέρυ για Messina.
Μέχρι να βγούμε από τη Messina το σκοτάδι είχα πέσει κανονικά. Να πω εδώ ότι είχαμε αποφασίσει, εγώ, ο Νότης και ο Κυριάκος να μείνουμε σε ξενοδοχείο στο Palermo, ενώ ο Μάνος και ο Δημήτρης θέλανε να μείνουν σε κάμπινγκ λίγο πιο έξω από την πόλη. Έτσι και έγινε. Χωρίσαμε καμιά 100αριά χιλιόμετρα από το Palermo. Τα παιδιά κατασκηνώσανε σε μια λουτρόπολη την Cefalu, και εμείς σε ένα ξενοδοχείο που είχε βρει ο Κυριάκος, δίπλα στο λιμάνι του Palermo. Αφού τακτοποιηθήκαμε στο δωμάτιο, τηλεφωνήσαμε στα παιδιά να μάθουμε αν όλα ήταν καλά με το κάμπινγκ. Εκεί ήταν που ανησυχήσαμε αρκετά μαθαίνοντας κάποια άσχημα νέα. Η μηχανή του Μάνου έβγαλε πρόβλημα... Το σωληνάκι της βενζίνης είχε τρυπήσει, και έπρεπε τα παιδιά μέσα στα σκοτάδια στο κάμπινγκ και με όλη τη κούραση να βγάλουν το ντεπόζιτο για να δουν αν μπορούν να φτιάξουν τη βλάβη. Το φελέκι μου... αύριο πρωί φεύγει το καράβι και ξαναέχει δρομολόγιο μετά από μια εβδομάδα για Τύνιδα. Έτσι μέσα στην αγωνία, μείναμε σύμφωνοι με τα παιδιά να ξανατηλεφωνηθούμε το πρωί για να δούμε τι έγινε και τι θα κάνουμε. Εμείς που μέναμε κοντά στο λιμάνι, έπρεπε το πρωί να κανονίσουμε να βγάλουμε και εισητήρια για Τύνιδα. Και δεν έφταναν όλα αυτά, δεχόμαστε και ένα τηλέφωνο από φίλο στην Ελλάδα και μας λέει ότι η τηλεόραση είπε ότι σε μία πόλη στη Τυνησία πέφτουν πυροβολισμοί... Τέλεια λέμε... Περιπέτεια δεν θέλαμε? Περιπέτεια θα έχουμε! Και ξανά το φελέκι μου...
Ένα από τα πολλά καλά που έχει η χώρα μας, είναι όπως ξέρουμε όλοι, η γεωγραφική της θέση. Πράγμα που με τους ιδιαιτέρως ανίκανους πολιτικούς που έχουμε, από «όπλο», έχει γίνει μειονέκτημα. Αλλά αυτό δεν θα μας απασχολήσει αυτή τη στιγμή. Βρισκόμαστε ανάμεσα σε τρεις ηπείρους, μία εκ των οποίων είναι και η Αφρική...
Κάθε ταξιδευτής και κάτοχος των λεγόμενων “on-off” μηχανών, πιστεύω ότι κάπου στην άκρη του μυαλού του έχει την Αφρική και τη Σαχάρα. Δεν θα αποτελούσαμε εξαίρεση λοιπόν εμείς...
Ένας καλός και σχετικά κοντινός προορισμός λοιπόν για να πάρουμε μια καλή γεύση από έρημο και Αφρική, και να τεστάρουμε τους εαυτούς μας και τις μηχανές μας για κάποια σχέδια που έχουμε για το μέλλον, ήταν η Τυνησία. Η αλήθεια είναι ότι μας φόβιζαν λίγο τα τελευταία γεγονότα εκεί, καθώς και η γενικότερη αναταραχή στον αραβικό κόσμο, αλλά η επιθυμία μας να πάμε ήταν πολύ μεγάλη...
Τυχαία μια μέρα που μιλούσα στον κουνιάδο μου για το ταξίδι αυτό, έμαθα ότι υπήρχε ένα ταξιδιωτικό πρακτορείο στη Λάρισα όπου ο άνδρας της κοπέλας που το έχει είναι Τυνήσιος, και δουλεύει και ο ίδιος σε αυτό το τομέα. Μια πολύ καλή ευκαιρία λοιπόν, αγοράζοντας τα εισιτήρια για τα καράβια Ελλάδα-Ιταλία, και Ιταλία-Τυνησία, από το εν λόγω πρακτορείο, να μάθουμε και μερικές χρήσιμες πληροφορίες. Μια χαρά.
Έτσι λοιπόν ένα απόγευμα προς το τέλος του Σεπτεμβρίου, πήγα στο πρακτορείο των παιδιών όπου και γνώρισα τον Abdallah. Τρομερό παιδί, ευγενικότατο και με πολλή αγάπη για τη πατρίδα του. Και πάνω απ’ όλα πολύ καλός στη δουλειά του. Συγκινήθηκεαρκετά όταν έμαθε ότι θέλουμε να ταξιδέψουμε με αυτόν το τρόπο στη Τυνησία, σε εποχές μάλιστα που δεν υπάρχει κανένα ενδιαφέρον από το Ελληνικό κοινό για εκεί. Έτσι λοιπόν με μεγάλη του χαρά θα μας έδινε όσες πληροφορίες χρειαζόμασταν για το ταξίδι, και θα ήταν στη διάθεση μας και για ότι δυσκολία αντιμετωπίζαμε εκεί. Μας καθησύχασε σε ότι αφορά στη κατάσταση εκεί, λέγοντας μας να αποφύγουμε μόνο ένα μικρό κομμάτι στη κεντρική Τυνησία που ήταν ακόμα σε μια κάποια αναταραχή.
Έτσι λοιπόν μετά από λίγο καιρό κλείσαμε τα εισιτήρια, και μπήκαμε στην τελική ευθεία της προετοιμασίας μας για το ταξίδι. Η ημερομηνία αναχώρησης ορίστηκε για την Πέμπτη 27/10/2011.
Αν και η διάρκεια του ταξιδιού θα ήταν σχετικά σύντομη (10 ημέρες), τα πράγματα που θα έπρεπε να πάρουμε μαζί ήταν αρκετά. Αιτία αυτού ήταν, πρώτον γιατί οι κλιματολογικές συνθήκες θα άλλαζαν κατά πολύ στη διάρκεια του ταξιδιού, και δεύτερον, είχαμε σχεδιάσει να κατασκηνώσουμε όπου οι συνθήκες μας το επέτρεπαν. Ε, ξέρετε τώρα... «Αdventure» ταξίδι χωρίς κάμπινγκ λέει? Δέν λέει... Και ειδικότερα στη Σαχάρα. Τι ωραία που ηχεί στ’ αυτιά και τι σκηνές σου έρχονται στο μυαλό όταν το λές... Κάμπινγκ στη Σαχάρα!
Έτσι λοιπόν έπρεπε να κανονίσουμε για αρκετά ρούχα λόγω του κλίματος όπως είπαμε, σκηνές-υπνόσακους-φαγητά κλπ είδη κάμπινγκ, εργαλεία, λάδια-ξύδια για της μηχανές, κάμερες, φορτιστές, μπαταρίες, χάρτες, καθώς και αρκετά φάρμακα. Από απλά αναλγητικά και αντισηπτικά, μέχρι ενέσεις κορτιζόνης και αντιβιοτικά για τσιμπίματα σκορπιών (η έρημος έχει αρκετούς...). Σε αυτό βοήθησε πολύ εννοείται, ο γιατρός της παρέας μας, ο Κυριάκος.
Εδώ θα ήθελα να πω – οι ταξιδευτές το ξέρουν καλά – ότι όση χαρά σου δίνει το ταξίδι, άλλη τόση χαρά σου δίνει και η προετοιμασία του... Ακόμα και τα έξοδα τα «γουστάρεις», αν εξαιρέσεις φυσικά τη μουρμούρα των γυναικών... Ορίστε μας, τόσα έξοδα ο κύριος για να κάνει το κέφι του και εγώ θα κάτσω εδώ σαν τη Πηνελόπη να δουλεύω και να τον περιμένω. Αλλά δεν θα γυρίσεις με το καλό? Θα σου δείξω εγώ. Θα με πας εκεί και εκεί, θα με πας και στο γάμο της ξαδέλφης μου που δεν ήθελες να έρθεις... Και όλα αυτά τα ωραία που ακούμε εμείς οι παντρεμένοι που δυστυχώς ΔΕΝ έχουμε ψυχή... (Πλάκα κάνω μωρό μου, για τους άλλους τα γράφω αυτά.)
Με αυτά και μ’ αυτά λοιπόν ήρθε η πολυπόθητη 27/11, ημέρα της αναχώρησης μας.
Η ομάδα ήταν.
Ο Κυριάκος με BMW R 1200 GS adve
Ο Νότης με BMW R 1200 GS
Ο Δημήτρης (desert fox ) με HONDA XLV 1000
Ο Μάνος (manosxlv) με HONDA XLV 1000
...και εγώ (diverlakis) με BMW R 1200 GS ADVE
Όαση η ομάδα έτσι? Μόνο ο Αντωνίου δεν ήρθε μαζί μας, γιατί όπως είπε και ο κελεμπίας, τι να το κάνεις το παλτό στην έρημο...
Ημέρα 1η. 27/10/11. Λάρισα - Ηγουμενίτσα
Το ραντεβού ορίστηκε το απογευματάκι κατά τις 16:00 με 16:30 έξω από το σπίτι του Νότη. Ο Δημήτρης που θα ερχόταν από Θεσσαλονίκη θα περνούσε από Τύρναβο να πάρει το Μάνο, αυτοί με τη σειρά τους θα περνούσαν από εμένα και ο Κυριάκος θα περίμενε στο σπίτι του Νότη απ’ όπου και θα ξεκινούσαμε. Έτσι και έγινε. Αφού μαζεύτηκε όλη η ομάδα, μετά από μερικές φωτογραφίες και λίγο καλαμπούρι, το ταξίδι αρχίζει...
Πρώτη στάση τα Ιωάννινα, όπου ο Νότης είχε δουλέψει στο παρελθόν. Μας πήγε σε ένα φανταστικό εστιατόριο δίπλα στη λίμνη που το είχε ένας φίλος του, όπου και φάγαμε πάρα μα πάρα πολύ καλά. Θα το έβαζα άνετα μέσα 5-10 καλύτερα μαγαζιά που έχω φάει στη ζωή μου. Δεν θυμάμαι στοιχεία, όνομα κλπ, αλλά στη πρώτη ευκαιρία θα τα μάθω και θα σας τα πω. Αξίζει να το επισκευτείτε αν ο δρόμος σας πάει προς τα εκεί. Η ώρα πέρασε και θα έπρεπε να ξεκινήσουμε για Ηγουμενίτσα. Στο πρώτο βενζινάδικο που συναντήσαμε βγαίνοντας από τα Ιωάννινα σταματήσαμε να γεμίσουμε βενζίνη, και εκεί έπεσε το πρώτο γέλιο όταν τα παιδιά που δουλεύανε εκεί ρώτησαν που πάμε. Έπρεπε να δείτε την έκφραση τους. Είμαι σίγουρος ότι δεν το πιστέψανε. Παρ’ όλα αυτά χαιρετηθήκαμε και συνεχίσαμε για το λιμάνι της Ηγουμενίτσας.
Φτάνοντας και καθώς μπαίναμε στο λιμάνι, ένας βλαξ λιμενικός, (ευτυχώς δεν είναι όλοι έτσι), χαρακτηριστικό δείγμα τεμπέλη ανεγκέφαλου δημοσίου υπαλλήλου, ήθελε να μανουριαστεί με τον Μάνο επειδή τον πέρασε για Τούρκο, λόγω ενός αυτοκόλλητου της Τουρκίας που είχε στις βαλίτσες του, που είχε βάλει στο τελευταίο ταξίδι μας στη γείτονικη χώρα. Αφού κατάλαβε ο ανεγκέφαλος ότι είμαστε Έλληνες, δεν ζήτησε συγνώμη, αλλά αρκέστηκε στο να πει στο Μάνο να βγάλει το αυτοκόλλητο. Φυσικά ο Μάνος τον συνέδεσε με Κάϊρο... Δεν μπορούσαμε όμως να μη θυμηθούμε την συμπεριφορά των αντίστοιχων οργάνων στη Τουρκία, κατά τη διάρκεια του καλοκαιρινού μας ταξιδιού εκεί, που ήταν τρομερά φιλική, περισσότερο δε όταν μαθένανε ότι ήμαστε Έλληνες. Δυστυχώς ο λαός μου, (όχι η χώρα μου), με πληγώνει και με κάνει να ντρέπομαι σε κάθε μου ταξίδι. Τέλος πάντων...
Η αναχώρηση ήταν προγραμματισμένη για τις 23:50 αλλά με τη γνωστή πλέον καθυστέρηση ξεκινήσαμε κατά τις 01:30... Η θάλασσα ήταν μια χαρά, τακτοποιηθήκαμε στις καμπίνες μας και δεν άργησε να μας πάρει ο ύπνος μετά από τα απαραίτητα πειράγματα και αστεία. Το όλο σκηνικό θύμηζε έντονα πενταήμερη. Τέλεια!!! Ευτυχώς δεν πέρασε καν απ’ το μυαλό μας, να μας χαλάσει έστω και λίγο, ότι εκείνο το βράδυ οι πολιτικοί μας (...), αυτοϊκανοποιόντουσαν (για να μη το πω αλλιώς), στις Κάννες, υπογράφοντας ότι τους δίνανε...
Ημέρα 2η. 28/10/11. Bari – Palermo679χλμ
Έτσι λοιπόν μετά από μία ήσυχη νύχτα, το πρωί περίπου στις 09:00 φτάσαμε στο Bari. Ξεκινάμε λοιπόν για Σικελία. Η διαδρομή από superstradaκαι autostrada, δεν έλεγε τίποτα, πολύ μονότονη, άρχισε λίγο να ομορφαίνει καθώς πλησιάζαμε προς ReggioCalabriaγια να περάσουμε Σικελία. Καμιά 80αριά χιλιόμετρα πριν φτάσουμε στη VillaS. Giovanni, όπου θα πέρναμε το φέρυ για Messina, το τοπίο είχε γίνει απλά... καταπληκτικό!! Στα αριστερά μας το βουνό, και στα δεξιά μας το χάος...!!! Γκρεμός και πάνω του κυριολεκτικά «κρεμασμένα» χωριουδάκια με μεσαιωνικά κάστρα και δρομάκια που κατέληγαν στις αμέτρητες παραλίες. Το ίδιο σκηνικό βλέπεις και στη Σικελία. Δυστυχώς σαν φοιτητής που ήμουν στη βόρεια Ιταλία, δεν είχα επισκευθεί ποτέ τα νότια της χώρας. Λάθος μου. Αποφασίσαμε όμως να ξαναέρθουμε εδώ με τις γυναίκες μας και να τα «αλωνίσουμε» τα μέρη...
Απογευματάκι λοιπόν πια και το ηλιοβασίλεμα μας βρίσκει στο φέρυ για Messina.
Μέχρι να βγούμε από τη Messina το σκοτάδι είχα πέσει κανονικά. Να πω εδώ ότι είχαμε αποφασίσει, εγώ, ο Νότης και ο Κυριάκος να μείνουμε σε ξενοδοχείο στο Palermo, ενώ ο Μάνος και ο Δημήτρης θέλανε να μείνουν σε κάμπινγκ λίγο πιο έξω από την πόλη. Έτσι και έγινε. Χωρίσαμε καμιά 100αριά χιλιόμετρα από το Palermo. Τα παιδιά κατασκηνώσανε σε μια λουτρόπολη την Cefalu, και εμείς σε ένα ξενοδοχείο που είχε βρει ο Κυριάκος, δίπλα στο λιμάνι του Palermo. Αφού τακτοποιηθήκαμε στο δωμάτιο, τηλεφωνήσαμε στα παιδιά να μάθουμε αν όλα ήταν καλά με το κάμπινγκ. Εκεί ήταν που ανησυχήσαμε αρκετά μαθαίνοντας κάποια άσχημα νέα. Η μηχανή του Μάνου έβγαλε πρόβλημα... Το σωληνάκι της βενζίνης είχε τρυπήσει, και έπρεπε τα παιδιά μέσα στα σκοτάδια στο κάμπινγκ και με όλη τη κούραση να βγάλουν το ντεπόζιτο για να δουν αν μπορούν να φτιάξουν τη βλάβη. Το φελέκι μου... αύριο πρωί φεύγει το καράβι και ξαναέχει δρομολόγιο μετά από μια εβδομάδα για Τύνιδα. Έτσι μέσα στην αγωνία, μείναμε σύμφωνοι με τα παιδιά να ξανατηλεφωνηθούμε το πρωί για να δούμε τι έγινε και τι θα κάνουμε. Εμείς που μέναμε κοντά στο λιμάνι, έπρεπε το πρωί να κανονίσουμε να βγάλουμε και εισητήρια για Τύνιδα. Και δεν έφταναν όλα αυτά, δεχόμαστε και ένα τηλέφωνο από φίλο στην Ελλάδα και μας λέει ότι η τηλεόραση είπε ότι σε μία πόλη στη Τυνησία πέφτουν πυροβολισμοί... Τέλεια λέμε... Περιπέτεια δεν θέλαμε? Περιπέτεια θα έχουμε! Και ξανά το φελέκι μου...
Τελευταία επεξεργασία: