Σαγιονάρα στεφανώσου san

[estebahn]

Εισαγωγή

Ήρθαν έτσι οι συγκυρίες που βρέθηκα με τρεις εβδομάδες υποχρεωτική άδεια τον Σεπτέμβρη, γεγονός που μου κοινοποιήθηκε μέσα Ιούλη. Δεν συμβαίνει κάθε μέρα αυτό, πρέπει να το εκμεταλλευτώ. Το εγχειρισμένο χέρι κρατάει ικανοποιητικά πλέον, υποχρεώσεις ή άλλες δεσμεύσεις δεν έχω και πάνε πια τέσσερα καλοκαίρια από το ταξίδι στη Νορβηγία με την Βέφα. Ώρα για ταξιδάρα. Ποιος άλλος θα τύγχανε να έχει την ίδια περίοδο δυνατότητα να τα αφήσει πίσω όλα; Κανείς που ξέρω. Σόλο λοιπόν.

Αλλά πού; Ανατολικά προς Ισπανία είναι υπερβολή οι τρεις εβδομάδες. Προς Βαλκάνια έχω γυρίσει αρκετές φορές, προς Βόρεια Ελλάδα δεν έχω πατήσει το πόδι μου, χμμμ… Όχι όχι, αυτή η ευκαιρία είναι σπάνια, πρέπει να κανονίσω κάτι καλό – καλό.

Πιο πολύ όνειρο απατηλό (που έλεγε και ο Κόκοτας) ήταν, παρά στόχος πραγματικός. Αλλά αν όχι τώρα πότε; Η ροδέλα του ποντικιού θέλει κάμποσες περιστροφές για να ξεζουμάρεις επαρκώς: Ιαπωνία.
Roadtrip τριων εβδομάδων στην χώρα του Ανατέλλοντος Ηλίου. Μια εξαιρετικά διαφορετική κουλτούρα για να βιώσω, ένας παντελώς άγνωστος τόπος για να εξερευνήσω και πολλές, πάρα πολλές αγαπημένες κατασκευές με δύο ή τέσσερις τροχούς ως γαρνιτούρα.

 

[estebahn]

Προετοιμασία

Αυτό το κεφάλαιο θα το γράψω αρκετά αναλυτικά γιατί νομίζω είναι κάπως πιο δυσεύρετες ορισμένες πληροφορίες για ένα τέτοιο ταξίδι, τουλάχιστον στα ελληνικά. Έχουμε και λέμε λοιπόν:

Εξοπλισμός αναβάτη. Εδώ ήμουν σχεδόν υπερπλήρης, μόνη προσθήκη ένα καλοκαιρινό παντελόνι. Δεν είχα ποτέ μου και στην Ταϊλάνδη δεινοπάθησα στον ιδρώτα πέρσι με χειμερινό. Σε στοκατζίδικο της Held βρίσκω ένα εξαιρετικό, και μάλιστα σε μέγεθος για κοντούς, kurz, λες και το έραψαν πάνω στην λειψή μερίδα του 1.72 μου κάθεται.

Εξοπλισμός μοτοσυκλέτας. Εδώ υπάρχει εν μέρει θέμα. Πρέπει να βρεθεί μια αποσκευή που να μπορεί να πετάξει με αεροπλάνο, να μπορεί να μεταφερθεί σε μοτοσυκλέτα, να είναι αδιάβροχη, να είναι επαρκώς τεράστια για να χωράει όχι μόνο οτιδήποτε μεταφέρει κανείς σε ένα ταξίδι, αλλά και οτιδήποτε ΦΟΡΑΕΙ σε αυτό από εξοπλισμό, παντελόνι – μπουφάν – μπότες - γάντια. Λύση έδωσε και πάλι το στοκατζίδικο της Held με ένα εξαιρετικό λουκάνικο 90 λίτρων που στις πρόβες χώρεσε τα πάντα. Α ναι, κράνος δεν το κάνω check in, ούτε βολεύει ως χειραποσκευή, οπότε θα πρέπει να ενοικιαστεί μαζί με την μοτοσυκλέτα. Αν έτυχε ποτέ να χρειαστεί να πετάξετε μεταφέροντας εξοπλισμό, το ζόρι σας είναι οικείο φαντάζομαι.

Λοιπός εξοπλισμός ταξιδιού. Με την αεροπορική να μου μετράει τα γραμμάρια των αποσκευών σαν πεθερά που μετράει μπουκιές, πρέπει να είμαι φειδωλός. Μερικά βασικά εργαλεία, αδιάβροχα αν και αναμένονται 30αρια, ένα φαρμακείο με έμφαση σε πιθανές στομαχικές διαταραχές από το ωμό ψάρι, ρούχα για μια βδομάδα (σχειδάζω μπουγάδες), φωτογραφική και ένα βιβλίο. Στο ζύγι μου βγαίνουν 18 κιλά όλα μαζί, τέτοια λιτότητα ούτε πολιτικός του παρελθόντος να ήμουνα.

 

[estebahn]

Εξοπλισμός πλοήγησης. Μα φυσικά το αγαπημένο μου TomTom Rider 550, έκλεισε το θέμα, πάμε στο επόμενο παρακαλώ. Βάστα μάστορα, προτρέχω! Η TomTom δεν έχει χάρτη Ιαπωνίας, ούτε τρόπο να περάσω δικό μου. Ψυχρολουσία. Ρωτώντας στο forum μαθαίνω ότι η Garmin επιτρέπει να περάσεις δικούς σου χάρτες. Στο ελβετικό ισοδύναμο του car.gr βρίσκω για σκάρτο κατοστάρικο ένα Zumo XT. Τρία διδακτορικά μετά, χειρίζομαι επαρκώς το ξεφτιλίκι που λέγεται basecamp και τον όνειδο που λέγεται XT (τρίζουν τα κόκαλα των Γιαμαχαίων!) . Ως εφεδρική λύση, ένα παλιό Xiaomi μετά από τρια χρόνια στο συρτάρι πήρε με την πρώτη μανιβελιά. Μια quadlock γι’ αυτό λοιπόν και ως τριτεύουσα, έσχατη λύση, το τρέχον κινητό μου στην τσέπη του μπουφάν με ενσύρματα ακουστικά.

Χαρτούρα. Οκ, διαβατήριο είναι εκ των ων ουκ άνευ προφανώς. Δεν υπάρχει ανάγκη για εμβολιασμούς για πολύχρωμους πυρετούς ή οτιδήποτε άλλο στην Ιαπωνία, ούτε για COVID. Για να οδηγήσει ωστόσο κανείς εκεί, δεν επαρκεί καν διεθνές δίπλωμα οδήγησης, όπως σε πολλές χώρες της Ασίας. Αντιθέτως, ανάλογα με τη χώρα προέλευσης του διπλώματος, οι ανάγκες ποικίλουν. Για ελβετικό δίπλωμα, αρκεί μια αίτηση στην εκεί ΕΛΠΑ για μετάφραση διπλώματος. Η αίτηση γίνεται μόνο από Ιαπωνία ( ελπίζω να σας λέει κάτι ο όρος VPN), πλερώνεις, λαμβάνεις έναν κωδικό και μέσω αυτού σε… μπακάλικο στην Ιαπωνία συνδέεσαι και εκτυπώνεις το δίπλωμα. Σίγουρα όχι απλοϊκό, αλλά όχι και ακατόρθωτο δα.

 

[estebahn]

Ενοικίαση μοτοσυκλέτας. Εδώ θέλει ψάξιμο, καθώς οι πληροφορίες είναι αλληλοσυγκρουόμενες, λίγες και οι πρό Κορώνας ανεπίκαιρες. Καταλήγω πώς η Rental 819 είναι μια αλυσίδα που αποτελεί ασφαλή επιλογή, έχουν καταστήματα σε όλη τη χώρα και καλό στόλο μοτοσυκλετών. Αλλλλλλά με τι όχημα θα έκανες ένα τέτοιο ονειρεμένο ταξίδι οέο;
Η δική μου πρώτη επιλογή είναι το τρέχον CB400. Θρύλος, κουκλί στην εκμοντερνισμένη του εκδοχή και με άπειρο συναισθηματικό δέσιμο για μένα, αφού αποτελούσε μοτοσυκλέτα καρδιακού μου φίλου και έχουμε κάνει άπειρες βόλτες σε όμορφα χρόνια που παρήλθαν.

Οι ορθολογικές ανάγκες είναι: Κάτι που να φορτώνεται με ένα λουκάνικο προδιαγραφών Oktoberfest. Όχι εξαιρετικά κλιπονάτο για να βγαίνουν χιλιόμετρα σερί για βδομάδες. Κατά προτίμηση με 17αρηδες. Αν είναι δε και κάτι Ιαπωνικό που δεν εισάγεται προς τα εμάς, ακόμη καλύτερα.

Απότομη προσγείωση είναι τα κόστη: Οι μοτοσυκλέτες χωρίζονται σε κλάσεις και το άλμα από την μία στην άλλη είναι τεράστιο. ΟΚ, στην μικρή κατηγορία με δελεάζει ένα Hunters Cab 125, αλλά θα με ταλαιπωρήσει. Τα 400αρια ξεφεύγουν σε τιμή, κάτι Estrella που σκεφτόμουν είναι περιττά ακριβά. Στην P2 κατηγορία μου τραβάει το μάτι το μοναδικό μεγαλύτερο των 250cc, το Honda GB350 ή για να ακριβολογώ 350S. Μονοκύλινδρο, αερόψυκτο, στρογγυλοφάναρο, απλοϊκό, λιτό και κουκλί, ένα κλασσικίζον Royal Enfield του 2023 στα μάτια μου. Εδώ είμαστε.

 

[Kardabix]

Καλά, γελάω ακόμα με τον τίτλο του ποστ!!!

 

[estebahn]

Εγώ να δεις πόσο πέθανα στα γέλια όταν το άκουσα, είναι αληθινή ατάκα που μου είπε μια γριά στην Ιαπωνία ο τίτλος

 

[Γιώργος 1]

Ενοικίαση μοτοσυκλέτας. ....
Οι μοτοσυκλέτες χωρίζονται σε κλάσεις και το άλμα από την μία στην άλλη είναι τεράστιο.

Για γράψε και τιμές, είναι πολύ ενδιαφέρον να μάθουμε έστω και αν δεν πάμε ποτέ στην Ιαπωνία.

 

[estebahn]

Δεν είναι εντελώς μονοσήμαντη η απάντηση, καθώς οι τιμές διαφέρουν ανάλογα με το αν θα κρατήσεις την μοτό μια μέρα, μια βδομάδα, ένα μήνα.

Αλλά ενδεικτικά είδα τώρα ότι η Goldwing για μια ημέρα με ασφάλιση έχει 213 ευρώ. Το Hawk 11 που θα με ενδιέφερε, έχει 150 για μια ημέρα. Προσοχή, τα παραπάνω είναι για μία ημέρα, όχι ΤΗΝ ημέρα, οι τιμές πέφτουν ένα 20 - 30% ήδη από την δεύτερη ημέρα.
Για τα 125αρι οι τιμές είναι πολύ χαμηλότερα, το Dax 125 πχ κοστίζει 53 ευρώ το πρώτο 24ωρο, συμπεριλαμβανόμενης ασφάλισης. Θα έλεγα πώς στα μικρά κυβικά, οι τιμές είναι κοντά στο πού έχει φτάσει πια το Αιγαίο.

Αν θες να χαζέψεις τον στόλο τους, το λινκ είναι εδώ

 

[Augotaraxos]

Ανυπομονώ για τη συνέχεια.

 

[estebahn]

Σχεδίαση ταξιδιού. Χμμ η Ιαπωνία για μένα δεν είναι χώρα γνώριμη, μέρος που να ξέρω πάνω κάτω την γεωγραφία του, τα αξιοθέατα του, το τι να περιμένω χοντρικά. Και αυτή η διαφορά την κάνει σαν προορισμό τόσο ελκυστικότερη σε σχέση με την Ευρώπη που τα μεγέθη και οι καταστάσεις είναι αν όχι γνωστά, εύκολα αναζητήσιμα. Προσπαθώντας να φιλτράρεις τις σκουπιδοπληροφορίες με τις οποίες έχουν γεμίσει σε copy – παστε (sic) οι ταξιδιωτικοί influencers, μένεις με μια terra πραγματικά incognita. Επίσης το ταξίδι έχει και… προσκυνηματικό χαρακτήρα, όχι στον βουδισμό, αλλά στους ιάπωνες κατασκευαστές που από παιδί γέμιζαν τους τοίχους με αφίσες. Ενίοτε των pokemon και όχι των NSR, αλλά ιαπωνική κουλτούρα και τα μεν και τα δε. Δεν έχω πάνω από λίγες εβδομάδες για να καταστρώσω ένα χοντρικό πλάνο, αλλά με επισταμένο googling έχω καταφέρει να γεμίσω τον χάρτη αστεράκια και POIs. Για να δούμε τι απ’ όλα αυτά θα βγει στ’ αλήθεια. Άουτς, ζεματάνε και αυτά τα κάρβουνα, δεν βολεύει καθόλου να κάθεσαι!

 

[estebahn]

Ανυπομονώ για τη συνέχεια.

Ευχαριστώ! Προσπαθώ να γράφω τα απογεύματα μετά τη δουλειά, ελπίζω να το τηρήσω, αλλά θέλει πολλή χρόνο.

Κατά τη γνώμη μου, είναι πιο ενδιαφέρον αν ανάμεσα στην αφήγηση υπάρχουν και άλλα ποστ, οπότε για ερωτήσεις, διευκρινήσεις κλπ όπως του Γιώργος 1 , βαράτε αλύπητα.

 

[estebahn]

Ημέρα 1η, 31/08/’23
Ζυρίχη – Αμπου Ντάμπι – Τόκιο, μπόλικα μίλια


Η τελευταία ημέρα του καλοκαιριού είναι και η πρώτη του ταξιδιού. Αν και το καλοκαίρι δείχνει ήδη παρελθόν στην Ελβετία: Μονοψήφια θερμοκρασία, απόβροχο. Χαζεύω τα jet των πλουσίων να απογειώνονται στο αεροδρόμιο τυλιγμένος σε χοντρό μπουφάν. Αλλά δεν θα μου χρειαστεί μπουφάν στον ενδιάμεσο σταθμό του ταξιδιού αυτού.

Άμπου Ντάμπι λοιπόν, η πρωτεύουσα των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων. Η τοπική τους αεροπορική, η Etihad, πετάει πρακτικά… παντού με την πτήση μετ’ επιστροφής Ζυρίχη – Τόκιο να κοστίζει ‘μόλις’ 800 ευρώ. Τον χαρακτηρισμό αυτόν τον βάζω γιατί πολλάκις Χριστούγεννα ή κατακαλόκαιρο κοστίζει τα μισά για να πετάξεις Ελβετία – Ελλάδα.

Η Etihad του Αμπου Ντάμπι δεν είναι Emirates του Dubai και δεν το λέω από άποψη άνεσης, αλλά συντηρητισμού: Όχι τόσο για το κιτ πρώτων βοηθειών που είναι Ερυθρά Ημισέληνος, όσο για το ότι πριν την απογείωση τα μεγάφωνα παίζουν στα αραβικά στη διαπασών μια προσευχή από το Κοράνι για καλό δρόμο.

 

[estebahn]

Έξι περίπου ώρες και δυο ταινίες μετά (να χαζέψετε το super Mario, οπτικά πανέμορφο) προσγειωνόμαστε νύχτα στο Abu Dhabi. Καυτός αέρας της ερήμου απουσία ηλίου, μου είχε λείψει αυτό το συναίσθημα. Αυτό που δεν μου είχε λείψει από τα χρόνια που δούλευα εκεί κάτω είναι το αραβικό κιτσαριό.

Μα τι σουβενιράρες είναι αυτές;

Και παντού φυσικά φωτό με τον Αρχηγό, και στο Ντουμπάι έτσι ήταν, σε ΚΑΘΕ κτήριο, όπως διαβάζω ήταν στην επταετία και η Ελλάδα.

Παραδόξως το αεροδρόμιο είναι ελάχιστα εξτραβαγκάν, σχεδόν ταπεινό με εξαίρεση αυτόν τον σχηματισμό.

Τιμώ ένα τίκα μασάλα από τους αγαπητούς ινδούληδες και σκοτώνω χρόνο αναμονής. Σιγά σιγά Ιάπωνες αρχίζουν να μαζεύονται στο gate. Πω ρε πούστη, συμβαίνει, ΟΝΤΩΣ πάω Ιαπωνία.

Η επόμενη πτήση είναι πιο επίπονη, έντεκα ώρες με το σώμα να έχει απορρυθμιστεί ήδη σχετικά με το τι μέρος της ημέρας είναι. Κάτι σαν κακός ύπνος από πλήξη κυρίως, κάτι σαν ανυπομονησία που δεν σε αφήνει να χαλαρώσεις. Κοιμάμαι κάποιον απροσδιόριστο αριθμό ωρών, προσπαθώντας να είμαι το δυνατόν πιο ξεκούραστος, αφού φτάνουμε μεσημέρι και έχω τουλάχιστον μισή μέρα μπροστά μου να πάρω την πρώτη γεύση από την Ιαπωνική πρωτεύουσα.

 

[Augotaraxos]

Έξι περίπου ώρες και δυο ταινίες μετά (να χαζέψετε το super Mario, οπτικά πανέμορφο) προσγειωνόμαστε νύχτα στο Abu Dhabi. Καυτός αέρας της ερήμου απουσία ηλίου, μου είχε λείψει αυτό το συναίσθημα. Αυτό που δεν μου είχε λείψει από τα χρόνια που δούλευα εκεί κάτω είναι το αραβικό κιτσαριό.

Μα τι σουβενιράρες είναι αυτές;

Και παντού φυσικά φωτό με τον Αρχηγό, και στο Ντουμπάι έτσι ήταν, σε ΚΑΘΕ κτήριο, όπως διαβάζω ήταν στην επταετία και η Ελλάδα.

Παραδόξως το αεροδρόμιο είναι ελάχιστα εξτραβαγκάν, σχεδόν ταπεινό με εξαίρεση αυτόν τον σχηματισμό.

Τιμώ ένα τίκα μασάλα από τους αγαπητούς ινδούληδες και σκοτώνω χρόνο αναμονής. Σιγά σιγά Ιάπωνες αρχίζουν να μαζεύονται στο gate. Πω ρε πούστη, συμβαίνει, ΟΝΤΩΣ πάω Ιαπωνία.

Η επόμενη πτήση είναι πιο επίπονη, έντεκα ώρες με το σώμα να έχει απορρυθμιστεί ήδη σχετικά με το τι μέρος της ημέρας είναι. Κάτι σαν κακός ύπνος από πλήξη κυρίως, κάτι σαν ανυπομονησία που δεν σε αφήνει να χαλαρώσεις. Κοιμάμαι κάποιον απροσδιόριστο αριθμό ωρών, προσπαθώντας να είμαι το δυνατόν πιο ξεκούραστος, αφού φτάνουμε μεσημέρι και έχω τουλάχιστον μισή μέρα μπροστά μου να πάρω την πρώτη γεύση από την Ιαπωνική πρωτεύουσα.

To φαγητό με την Etihad πως ήταν;

 

[snpl]

Η απευθείας πάντως για Τοκυο απο Ζυρίχη ή απο Παρίσι είναι 13 ώρες. Και τιμές 1 με 2 κατοστάρικα πάνω. Νομίζω σε πολύ μεγάλες διαδρομές (+11 ώρες) το να μην μήν αλλάξεις αεροσκάφος είναι καλύτερα από άποψη κούρασης. Ειδικά αν έχεις και οδήγηση μετά.

 

[estebahn]

To φαγητό με την Etihad πως ήταν;

Χμμμ δεν είναι κάτι που μου έμεινε ως ανάμνηση να σου πω. Αυτό για το οποίο δεν ήμουν σίγουρος, είναι αν θα σερβιραν αλκοόλ. Ευτυχώς είχαν, βοηθάει στο να προσπαθήσεις να κοιμηθείς

Η απευθείας πάντως για Τοκυο απο Ζυρίχη ή απο Παρίσι είναι 13 ώρες. Και τιμές 1 με 2 κατοστάρικα πάνω. Νομίζω σε πολύ μεγάλες διαδρομές (+11 ώρες) το να μην μήν αλλάξεις αεροσκάφος είναι καλύτερα από άποψη κούρασης. Ειδικά αν έχεις και οδήγηση μετά.

Ναι έχεις δίκιο, κανει μεγάλη διαφορά σε κούραση όλο το transfer, σε τσακίζουν οι αναμονές. Αλλά όταν έψαξα το καλοκαίρι δεν την βρήκα την απευθείας, ίσως δεν είχε θέση τόσο "τελευταία στιγμή". Πάντως πολύ πρόσφατα έβαλαν πτήση και για Οσάκα με χαμηλότερες τιμές, πέταξαν στο γνωστοί αυτή τη βδομάδα.

 

[konkost]

 

[estebahn]

Ημέρα 2η, 01/09/’23
Τόκιο

Είναι πια.. Σεπτέμβρης όταν προσγειωνόμαστε και δεν κρατιέμαι να βγω έξω, αλλά δεν είναι τόσο απλά τα πράγματα. Για να περάσεις τα ‘σύνορα’ πρέπει να συμπληρώσεις μια χειρόγραφη αίτηση και να περιμένεις σε μια ατελείωτη ουρά. Παράξενο, περίμενα να μας υποδεχτούν ρομπότ ASIMO ως συνοριακοί, τι αναχρονιστικές χαρτούρες είναι αυτές; Οι actual συνοριακοί είναι αγέλαστοι όταν τους πασάρω το διαβατήριο και μιλάνε πολύ πολύ σπαστά αγγλικά, ακριβώς όπως με έχουν προετοιμάσει όσα έχω διαβάσει.

Όπως και να έχει, τέλος με τα διαβατήρια, ελεύθεροοοος! Ωπα μάστορα, τελωνείο τώρα. Άλλη μια χειρόγραφη δήλωση να συμπληρώσεις που απαιτεί και διεύθυνση παραμονής και Ιαπωνικό αριθμό τηλεφώνου. Σαν να μην είναι όσο προοδευτικά τα πράγματα όσο τα φανταζόμουν / -όμαστε ήδη.

Στην ουρά για την αίτηση τα προσχολικής ηλικίας παιδάκια μπροστά μου με κοιτάνε σαν εξωγήινο και δείχνουν στην μάνα τους τα γένια μου. Δεν είμαι βέβαιος αν το ακούω ή αν νομίζω ότι το ακούω, αλλά έχω την αίσθηση ότι ψελλίζουν διαρκώς ‘gaijin gaijin’. Ξένος.

Ο super Mario είναι κάπως πιο δεκτικός με τους τουρίστες.

 

[estebahn]

Καλώς σε βρήκαμε κυρα-Peach.

Επόμενο μέλημα η αγορά SIM για χρήση internet και με αυτό κανονισμένο μπορώ να αφήσω επιτέλους το αεροδρόμιο Narita πίσω μου και να πάρω το τρένο για το Tokyo.

To τρένο είναι εξαιρετικό και γεμάτο μικρές λεπτομέρειες που δείχνουν την Ιαπωνική προσήλωση: Από τις ομπρελοθήκες σε κάθε θέση, μέχρι τα ελαστικά συρματόσχοινα με λουκέτο με κωδικό για να ασφαλίζεις την βαλίτσα σου στο προδιαγεγραμμένο σημείο του βαγονιού.

Μέχρις ώρας η θέα έξω δεν λέει πολλά, πράσινο και ελάχιστα οικήματα. Αλλά στην πρώτη στάση η θέα βελτιώνεται κατακόρυφα: Μπαίνει μέσα μια αδύνατη κοπελίτσα με ένα μικροσκοπικό φουστάκι, κοτσίδες και ψηλές κάλτσες που σταματάνε ψηλά στο μπούτι πριν αρχίσει το μίνι της. Δεινοπαθεί να ανεβάσει μια βαλιτσούλα στο ράφι αποσκευών. Συντελείται ιατρικό θαύμα και ο εγχειρισμένος καρπός που με ζόριζε με τα μπαγκάζια μου σηκώνει με άνεση την βαλίτσα της. Ρε όντως υπάρχουν αυτές και ζουν ανάμεσα στον κόσμο, δεν είναι Otaku ονειρώξεις εφήβων!

 

[estebahn]

Το ισοδύναμο του… Συντάγματος στο Τόκυο είναι μια αχανής υπόγεια πολιτεία, δεκάδες γραμμές μετρό, τοπικών τρένων, intercity τρένων, εμπορικών καταστημάτων. Χωρίς υπερβολή, το υπόγειο κομμάτι του σταθμού είναι υπερπολλαπλάσιο του κέντρου του Αγρινίου, όπου μεγάλωσα.

Σε αυτόν τον χαμό ψάχνω να αγοράσω ένα τουριστικό εισητήριο διαρκείας για το μετρό το οποίο παραδόξως δεν πωλούν οι αυτόματοι πωλητές. Πρέπει να βρεις γκισέ και να συμπληρώσεις έντυπη αίτηση. Και φτάνοντας η ώρα της πληρωμής, με ενημερώνουν ότι η πληρωμή γίνεται μόνο με μετρητά, οπότε τρέχα στο underground του Kusturica να βρεις ATM να βγάλεις γιεν. Τα καταγράφω αυτά ως γεγονότα που με παραξενεύουν στο μεγαλύτερο αστικό κέντρο του κόσμου, το οποίο περίμενα να ζει στο μέλλον με τις πληρωμές να γίνονται με σκανάρισμα της ίριδας ξέρω γω ή με εμφυτευμένο τσιπάκι.

Ζωσμένος με το λουκάνικο σαν νεοσύλλεκτος σε άδεια, καταφτάνω στο ξενοδοχείο, τρεις κοπελίτσες στην υποδοχή που πήραν το Lower με μέσο με ενημερώνουν ότι το check in πρέπει να το κάνω μόνος μου σε μια οθόνη εισάγοντας τα στοιχεία μου. Αυτές κάθονται απόμερα έχοντας αραδιάσει βαριά δέκα λέξεις στην συνομιλία μας. Ο Ξένιος Δίας όλο ξενοκοιτούσε, αλλά ως την Ιαπωνία δεν έφτασαν τα χαΐρια του, ως φαίνεται.