Σαγιονάρα στεφανώσου san

[estebahn]

Κάνω ένα μπάνιο να φύγει η αεροπλανίλα από πάνω μου. Αντιστέκομαι στο γλάρωμα που επιφέρει, πρέπει να κοιμηθώ όταν νυχτώσει ΕΔΩ, όχι στη ζώνη ώρας του σώματος μου, αλλιώς θα με σκίσει περισσότερο το jet lag.

Βόλτα λοιπόν με τον καιρό από το παράθυρο να δείχνει θεσπέσιος. Μα τι κτίρια τριγύρω ήδη!

Το δωμάτιο είναι στον δέκατο όροφο και το ξενοδοχείο έχει μπόλικους ακόμα. Σε πλήρη αντίθεση, απέναντι βρίσκεται ένα μικροσκοπικό σπιτάκι.

 

[Augotaraxos]

Σε αυτόν τον χαμό ψάχνω να αγοράσω ένα τουριστικό εισητήριο διαρκείας για το μετρό το οποίο παραδόξως δεν πωλούν οι αυτόματοι πωλητές. Πρέπει να βρεις γκισέ και να συμπληρώσεις έντυπη αίτηση. Και φτάνοντας η ώρα της πληρωμής, με ενημερώνουν ότι η πληρωμή γίνεται μόνο με μετρητά, οπότε τρέχα στο underground του Kusturica να βρεις ATM να βγάλεις γιεν. Τα καταγράφω αυτά ως γεγονότα που με παραξενεύουν στο μεγαλύτερο αστικό κέντρο του κόσμου, το οποίο περίμενα να ζει στο μέλλον με τις πληρωμές να γίνονται με σκανάρισμα της ίριδας ξέρω γω ή με εμφυτευμένο τσιπάκι.

Έχω δει σε βίντεο του Paolo from Tokyo ότι στην Ιαπωνική κουλτούρα κρατάει ακόμη το παραδοσιακό σύστημα αγοράς εισητηρίων και οι πληρωμές με μετρητά, είδικα για τα τρένα στην επαρχία.

 

[estebahn]

Σε εστιατόρια να δεις, χωρίς μετρητά δεν γίνεται δουλειά. Να είναι καλά η Revolut και για τέτοιες δουλειές.

 

[estebahn]

Βερμουδίτσα και λιακάδα, θυμάστε το ψωφόκρυο της Ελβετίας; Καμία σχέση. Όπως καμία σχέση και η θέα: Ουρανοξύστες, kei cars, οδήγηση στ’ αριστερά.

Και παρκαδόροι. Πολλοί παρκαδόροι, γεμάτος ο τόπος. Με παραξενευεί αυτό, η υπόθεση μου ήταν ότι τέτοιες δουλειές σπανίζουν σε μέρη όπου τα εργατικά χέρια δεν έχουν τιμές χώμα άλλων χωρών της Ασιατικής Ηπείρου: Στην Ινδονησία κάθε μικρό εστιατόριο είχε εύκολα δέκα άτομα σε ρόλο σερβιτόρου, άλλος να φέρνει χαρτοπετσέτες, άλλος μαχαιροπίρουνα και τρίτος ποτήρια. Αλλα εδώ γιατί; Αν η μάσκα σας παραξενεύει και σας θυμίζει καραντίνες, αναφέρω ότι εδώ είναι συχνή ( παρότι δεν σε υποχρεώνει κανείς) καθώς δείχνει καλούς τρόπους από τους επαγγελματίες κάθε είδους.


Μπαίνω στο μετρό και αποφασίζω να πάω προς μια περιοχή λίγες στάσεις μακριά, μόνο και μόνο επειδή το maps την δείχνει ως Busy Area. Η μετακίνηση με το μετρό είναι εξαιρετικά απλοϊκή: Δεν χρειάζεται να θυμάσαι ονόματα σταθμών ή τερματικών (σπόντα για εσένα γ@μημένο ‘Δημοτικό Θέατρο΄). Η κάθε γραμμή έχει ένα γράμμα και ένα χρώμα. Και ο κάθε σταθμός ένας αύξοντα αριθμό. Έτσι, αν μπεις στον σταθμό G14 πχ και πρέπει να αλλάξεις στον σταθμό G5, απλά βρίσκεις την αποβάθρα όπου τα νούμερα βαίνουν μειούμενα και τέλος.

Αυτό που δεν περιμένω, είναι ότι οι σταθμοί δεν έχουν δυο εξόδους, μια για το κάθε πεζοδρόμιο της Βας. Σοφίας, αλλά δεκάδες εξόδους σε μεγάλη απόσταση μεταξύ τους, οι πινακίδες εντός σου γράφουν σε μέτρα τις αποστάσεις ως την έξοδο. Μια 400αρα είναι πιθανό νούμερο.

 

[estebahn]

Όπως και να έχει, βγαίνω έξω στο Shinjuku. Σοκ. Δεν μπορώ να το περιγράψω με άλλη λέξη.

Έχετε ακούσει το στόρι που η Έφη Θώδη είπε ‘καλύβι με ρόδες’ όταν πρωτοείδε αμάξι σε πόλη; Έ για τέτοιας κλίμακας σοκ μιλάμε.

 

[estebahn]

Φώτα, παντού φώτα. Και επιγραφές σε όλους τους ορόφους. Που διαφημίζουν δεν ξέρω τι, billboards φωτεινά παντού. Όσο και αν έχεις γυρίσει σε Ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, όσα και αν έχει δει online, τίποτε δεν σε προετοιμάζει για αυτό το πράγμα.

Μαγαζιά παντού, κάθε είδους και κόσμος, ζωή. Στα φανάρια των πεζών, video walls ύψους πολλώς ορόφων παίζουν βίντεο με ήχο για να σε απασχολούν ενώ περιμένεις.

Στην πρόσοψη κάποιου κτηρίου παίζεται σε βίντεο η πρεμιέρα ενός βίντεο κλιπ κάποιας τοπικής αοιδού και το πλήθος τραβάει βίντεο σε κατάσταση αμόκ. Αλλού, βίντεο προβάλλονται στις δύο όψεις της γωνίας κτηρίου δίνοντας σου την εντύπωση του βάθους.

 

[estebahn]

Σαν παιδί κουτό, όλα τα κοιτώ. Είμαι πάνω από μισή ώρα σε αυτή την περιοχή και το χαμόγελο δεν λέει να σβήσει. Αυτό το μέρος είναι άλλο πράγμα, τελείως άλλο. Διαφορετικό ήθελα, διαφορετικό βρήκα.

Όπως τραγουδούσε και μια ψυχή, ‘πολύ απότομα βραδιάζει’, σουρουπώνει πολύ απότομα σε τούτα τα μέρη.

Giragirls λέει η επιγραφή του τσοντοDVDάδικου, στην συνέχεια του δρόμου ελαφρά ντυμένες κοπελίτσες πλασάρουν… κάτι, το ενδιαφέρον τους είναι οι Ιάπωνες, στους τουρίστες δεν δίνουν σημασία.

Σαν χάνος βολτάρω, μα τι μέρος είναι αυτό!

Μα έχουν ολόκληρο παλάτι ως… ζωφόρο σε ουρανοξύστη.

 

[estebahn]

Φαίνεται πως το delivery εδώ το κάνουν με CRF250!

Μπαίνω σε ένα Seven Eleven (αλυσίδα μίνι μάρκετ ας πούμε) για να εκτυπώσω την μετάφραση του διπλώματος μου. Απευθύνομαι στα αγγλικά στον υπάλληλο ‘μπορώ να εκτυπώσω το έγγραφο που αντιστοιχεί σε αυτό το QR παρακαλώ;’ Του δίνω το κινητό και μελετάει τον κωδικό για μπόλικη ώρα, σκρολάρει το μέιλ. Τι σκατά, να διαβάσει τον κωδικό με τα μάτια προσπαθεί; Δείχνει προβληματισμένος, αλλά δεν το παρατάει. Περνάνε μερικά δευτερόλεπτα ακόμη. Του γράφω στο google translate στην γλώσσα του ‘Αγγλικά μιλάς;’. Μου γνέφει αρνητικά. Ε ΤΙ ΣΚΑΤΑ ΤΟ ΚΟΙΤΑΣ ΤΟΣΗ ΩΡΑ; Καταλαβαίνω την προθυμία να βοηθήσει κανείς. Καταλαβαίνω ίσως την ντροπή να πεις στον πελάτη όχι. Αλλά σε ποιο σύμπαν είναι εξυπηρετική η αντίδραση του; Εν τέλει του γράφω στην γλώσσα του και βγαίνει άκρη, αλλά στις πρώτες μας συναναστροφές, μου σχηματίζονται μικτές εντυπώσεις για τους Ιάπωνες.

 

[estebahn]

Και το κλασσικό Toyota Crown ως ταξί, δεν το πιστεύω ότι όλα αυτά θα γίνουν καθημερινότητα μου το επόμενο διάστημα!

Κάπου ο χαμούλης αραιώνει και βρίσκομαι σ’ ένα βουδιστικό ναό. Ήσυχα ξαφνικά.

Και πίσω από αυτόν, πέφτω σε μια συνοικία, το Golden Gai. Eδώ υπάρχουν στενοί πεζόδρομοι (πολύ στενοί όμως) και εκατέρωθεν τους μικροσκοπικά μαγαζάκια και εστιατόρια.

Καμαρούλα μια σταλιά, δύο επί τρία κυριολεκτικά, στην Ελλάδα ούτε παράγκα για τα καυσόξυλα δεν θα διανοούταν να φτιάξει κανείς σε τέτοια επιφάνεια. Και όμως, αυτά είναι μαγαζάκια επίμηκη, μια μπάρα με τέσσερα σκαμπώ. Γράφουν παντού πως απαγορεύονται οι φωτογραφίες και.. η μέθη, μάλιστα πολλά είναι members only. Βρίσκω ένα που δέχεται πληβείους και απολαμβάνω μια ντόπια μπυρίτσα.

 

[estebahn]

Με έχει τόσο ιντριγκάρει αυτή η πόλη, που ούτε η αϋπνία, ούτε το αλκοόλ με στέλνουν προς τα παπλώματα, αντιθέτως ξεκινώ ξανά εξερευνήσεις. Πώς να καλμάρεις όταν περιστοιχίζεσαι από όλα αυτά τα αλλόκοτα;

 

[Augotaraxos]

Με έχει τόσο ιντριγκάρει αυτή η πόλη, που ούτε η αϋπνία, ούτε το αλκοόλ με στέλνουν προς τα παπλώματα, αντιθέτως ξεκινώ ξανά εξερευνήσεις. Πώς να καλμάρεις όταν περιστοιχίζεσαι από όλα αυτά τα αλλόκοτα;

Άλλος πλανήτης. Κανένα σκουπίδι στους δρόμους είδες;

 

[snpl]

Η χαρα του φωτογράφου πάντως. Φαντάζομσι μια δεκαετία πριν που το νεον θα ήταν κυρίαρχο στον φωτισμό, τα πράγματα θα ήταν πιο σουρεαλ.

 

[Γιώργος 1]

Εγώ βλέπω μεγάλη σπατάλη ενέργειας.
Δεν απασχολεί τους Ιάπωνες από την οικολογική πλευρά;

 

[onroad]

Η χαρα του φωτογράφου πάντως. Φαντάζομσι μια δεκαετία πριν που το νεον θα ήταν κυρίαρχο στον φωτισμό, τα πράγματα θα ήταν πιο σουρεαλ.

Σχεδόν 10 χρόνια πριν

 

[estebahn]

Σχεδόν 10 χρόνια πριν

Με έχει τόσο ιντριγκάρει αυτή η πόλη, που ούτε η αϋπνία, ούτε το αλκοόλ με στέλνουν προς τα παπλώματα, αντιθέτως ξεκινώ ξανά εξερευνήσεις. Πώς να καλμάρεις όταν περιστοιχίζεσαι από όλα αυτά τα αλλόκοτα;

Αυτό τώρα ΠΩΣ έγινε;

Σπύρο snpl σε σκέφτηκα κάποια στιγμή, πραγματικά τεράστιο φωτογραφικό ενδιαφέρον, ειδικά απόβροχο.
Augotaraxos τα σκουπίδια είναι απόντα, αλλά αυτό έχει και τα κακά του, θα φτάσω και εκεί.
Γιώργος 1, μιλώντας περί ενέργειας, η βενζίνη κόστιζε γύρω στο 1,10€/ λίτρο

 

[estebahn]

Έχω μαρκάρει έναν επισκέψιμο ουρανοξύστη που είναι κρατικό κτήριο. Είναι κανένα 20 λεπτο μακριά, αλλά ποιος λογαριάζει; Οι επόμενες φωτό από απροσεξία δεν είναι καθόλου καθαρές, αλλά φαίνεται το μέγεθος του κτηρίου. Και κάτι σαν αγάλματα στους τελευταίους… δέκα ορόφους.

Δυστυχώς τέτοια ώρα είναι κλειστά, κρίμα και η θέα θα ήταν υπέροχη.
Τριγύρω κολοσσιαία κτήρια, γιγαντιαίες κατασκευές, η κλίμακα είναι δύσκολο να αποτυπωθεί.

Και αντιλαλούν ηλεκτρονική μουσική από ένα υπαίθριο πάρτι τέκνο που παίζει παραδίπλα. Νομίζω εξαιρετικά ταιριαστή με τις εικόνες και τους ρυθμούς της πόλης η μουσική.

Τριγυρνάω κι άλλο, η παρουσία του… Godzilla δεν με εκπλήσσει σχεδόν, σιγά, σαν να έχουμε στην Ελλάδα άγαλμα του Λεωνίδα, τι πιο φυσικό;

 

[estebahn]

Ένα φανάρι σείεται στους ήχους της εξάτμισης ενός υπέροχου τετρακύλινδου: CBR400RR με το μοτέρ σε κοινή θέα και το χαρακτηριστικό κίτρινο μονόφθαλμο των Ιαπώνων. Μελωδία.

Αυτοκίνητο – σταθμός με κάνει να χαμογελάω, παρκαρισμένο όπως είναι με φόντο το φυσικό του περιβάλλον και τις αντανακλάσεις του νυχτερινού Τόκιο: Honda NSX.

Κάτι παραπάνω από ξετρελαμμένος, αλλά και κατάκοπος, αποφασίζω πως αρκετές ώρες περπάτησα, ώρα να πάω προς το ξενοδοχείο.

 

[estebahn]

Ημέρα 3η, 02/09/’23
Τόκιο

Να ‘ναι καλά το jet lag, το μάτι είναι γαρίδα πολύ πριν τις έξι το πρωί. Οπότε, ας εκμεταλλευτώ την ημέρα στο μέγιστο. Από πού ξεκινάς όμως την εξερεύνηση από κάτι τόσο κολλοσιαίων διαστάσεων και έκτασης όσο η πρωτεύουσα της Ιαπωνίας; Νιώθω ότι θέλω να αποκτήσω μια εποπτέια της πόλης, αυτό θα με βοηθήσει και να έχω έναν γενικό πρσανατολισμό, όσο και μια χοντρική ιδέα του πού-είναι-τι. Διαλέγω λοιπόν να ανέβω ψηλά, στο Tokyo Sky Tree. Με ύψος 634 μέτρα, είναι ο ψηλότερος πύργος στον πλανήτη και το τρίτο ψηλότερο κτίριο επίσης. Ε, από εκεί πάνω, θα την έχω την θέα που αποζητώ.

 

[estebahn]

Με μια κάπως μεγαλύτερη οικειότητα πλέον κινούμαι στο μετρό χωρίς να χάνομαι… πολύ! Ο πύργος ανοίγει στις δέκα, οπότε έχω χρόνο μπροστά μου, αποφασίζω λοιπόν να βολτάρω στην Asakusa.

Είναι πρωί ακόμη, γεγονός που σημαίνει πώς τα μαγαζιά είναι κλειστά, παρά τον κόσμο που τριγυρνάει στα arcades Σαββατιάτικα.

Τα μάτια μου δεν χορταίνουν το χάζι στα μαγαζάκια, τις επιγραφές, τον διάκοσμο.

Κάπου ανάμεσα στα στενά βλέπω το Sky Tree για πρώτη φορά μακρύτερα στο βάθος. Θυμίζει μόνο σ’ εμένα τον Πύργο του ΟΤΕ στην συμπρωτεύουσα;

 

[estebahn]

Μέχρι να ανοίξει ο Πύργος (που συμπτωματικά είναι επίσης Λευκός!), περιπλανιέμαι στον ναό Senso-ji που είναι ο παλαιότερος του Τόκυο. Πόσο παλιός; Του 645. Μετά Χριστό, δεν είναι Παρθενώνας, αλλά δεν είναι και αφιερωμένος σε μια ξεχασμένη θρησκεία. Αντιθέτως, δέχεται 30 εκατομμύρια (!) επισκέπτες ετησίως.

Νάτος λοιπόν.

Παρέα με τουρίστες που τον χαίρονται.

Τα χρώματα είναι φανταστικά, η πενταόροφη παγόδα δίπλα επιβλητική και οι σωλήνες με το σπρέι νερού υπερ-ευπρόσδεκτοι, καθώς έχει αρχίσει να βάζει καλή ζέστη.