Διαδρομή 2ης ημέρας: (
https://goo.gl/maps/Lkoet8gwveQ2)
Η νέα μέρα έκρυβε αρκετές εκπλήξεις. Τι το καλύτερο από το να έχεις πρωινό με φίλους στην εξοχή και να ακούς το κελάρυσμα του νερού ως συνοδευτική μελωδία. Κανονικά είχα στο νου να φύγουμε πιο νωρίς αλλά πραγματικά δεν μου έκανε κέφι. Με στρατιωτική πειθαρχία ωστόσο κούμπωσα τα μπαγκάζια στην μηχανή και περίμενα. Τα καλύτερα ήταν μπροστά μας.
Τα πρώτα χαμόγελα μέσα από το κράνος δεν άργησαν να φανούν. Συνεχίζοντας τον 111 προς τα δυτικά καταφέραμε να απολαύσουμε την διαδρομή με το φως της ημέρας. Ο καλοδιατηρημένος δρόμος προσφέρει μια ειδυλλιακή και ήσυχη διαδρομή που χαρακτηρίζεται από συνεχή εναλλαγή τοπίου και ένα υπέροχο και αμόλυντο ορεινό φυσικό περιβάλλον.
Μοναδική δυσαρμονία οι αμέτρητες στίβες από σκουπίδια που είχαν συσωρευτεί από πολυήμερη απεργία των συνεργείων καθαρισμού. Φωτογραφία δεν έχω γιατί είναι μια εικόνα που γρήγορα θέλω να ξεχάσω. Άντε να εξηγήσεις αυτό στην Φιλανδέζα της παρέας.
Ευτυχώς η φύση βρίσκει τρόπο να σε μαγέψει πάραυτα. Ανηφορίζοντας από τον οικισμό Τριπόταμα όπου συμβάλουν τρία ποτάμια ο Ερύμανθος, ο Αροάνιος και ο Σειραίος, περάσαμε μια εύφορη και καταπράσινη κοιλάδα που διασχίζεται από τον ποταμό Ερύμανθο και σχηματίζεται από τα Λάμπεια όρη και το όρος Αφροδίσιο. Ο δρόμος οδηγεί στη γραφική Λαμπεία (Δίβρη), ορεινό γραφικό χωριό της Ηλείας, παλιό κεφαλοχώρι της ευρύτερης περιοχής.
Λαμπεία πανοραμική:
Λαμπεία κέντρο:
Στην συνέχεια το αρχικό πλάνο έλεγε να εξερευνήσουμε το δρυοδάσος της Φολόης περνώντας από χωμάτινες διαδρομές. Κατευθυνθήκαμε στο χωριό της Κούμανης και από εκεί επιλέξαμε την χωμάτινη διαδρομή που θέλαμε να κάνουμε. Μετά όμως από λίγα χιλιόμετρα βρεθήκαμε αντιμέτωποι με το πρώτο μπλόκο. Από ότι μας είπαν διεξαγόταν το Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Ράλλυ και ακόμα και αν μπορούσαμε να παρακάμψουμε το μπλόκο κινδυνεύαμε να βρεθούμε εν μέσω των ειδικών χωμάτινων διαδρομών μην ξέροντας πως θα προστατευτούμε από τις πέτρες που θα εκτόξευαν τα διερχόμενα 4τροχα θηρία. Αφού πήγαμε από εδώ, πήγαμε από εκεί και διέξοδο δεν βρήκαμε, βγάλαμε κάποιες φωτογραφίες και αλλάξαμε τα πλάνα μας για την συνέχεια.
"Παιδική" χαρά
Το περίφημο δρυοδάσος της Φολόης είναι μοναδικό, όχι μόνο σε ομορφιά αλλά και ιδιαιτερότητα σε όλη την Ευρώπη, διάσπαρτο με θεόρατες πλατύφυλλες βελανιδιές. Η εποχή που πήγαμε το δάσος δεν είχε αναδείξει πλήρως την απίθανη ομορφιά του αφού υπήρχαν σημεία που δεν είχαν βγει ακόμα φύλλωμα στα δέντρα. Το τοπίο όμως δεν έπαυε να είναι μαγευτικό και ένιωθες ότι βρίσκεσαι σε κάποιο παραμύθι.
Από μικρούς επαρχιακούς δρόμους και με αρκετές διαφωνίες με το GPS φτάσαμε στην Ανδρίτσαινα, την Καρύταινα και τέλος στο Ελληνικό. Φωτογραφίες από την Ανδρίτσαινα και γενικά από αυτή την διαδρομή δεν έχω γιατί σκόπευα να επιστρέψω από τον ίδιο δρόμο κάτι που τελικά δεν έγινε. Η διαδρομή αυτή και ειδικά το κομμάτι Αδρίτσαινας – Καρύταινας ήταν η χαρά του μοτοσυκλετιστή. Ευτυχώς κάναμε μια ολιγόλεπτη στάση στο παλιό γεφύρι της Καρύταινας.
Πρόκειται για μία από τις αρχαιότερες γέφυρες στην Πελοπόννησο. Το ιστορικό γεφύρι της Καρύταινας διασχίζεται από τον ποταμό Αλφειό, κάτω από την ομώνυμη ιστορική κωμόπολη. Χαρακτηριστικό του είναι ότι στη μια πλευρά της γέφυρας, είναι γαντζωμένο ένα παρεκκλήσι αφιερωμένο στο Γενέσιο της Θεοτόκου, με σκαλιά μπροστά στην είσοδό του. Ο θρύλος λέει ότι στα θεμέλιά του οι μάστορες έχτισαν μια πριγκίπισσα των Φράγκων (θυσία αίματος για να στεριώσει), τον μακρινό μεσαίωνα που χτίστηκε το πρώτο γεφύρι. Είναι εύκολο να το προσπεράσεις αφού έχει χτιστεί νέα υπερυψωμένη τσιμεντένια γέφυρα ακριβώς από πάνω. Το σημείο είναι προσβάσιμο με μηχανή όμως δεν θα δοκίμαζα την αντοχή της με βαρύ όχημα. Κάποιοι εντουράδες που συναντήσαμε διέσχισαν την γέφυρα ακολουθώντας ένα από τα αμέτρητα χωμάτινα μονοπάτια της περιοχής.
Επόμενος προορισμός μας ένα από τα ωραιότερα φαράγγια της Ελλάδας, το Φαράγγι του Λούσιου. Το φαράγγι έχει άγρια και παρθένα ομορφιά με οργιαστική και πλούσια βλάστηση και σίγουρα η διάσχιση του είναι μια μοναδική εμπειρία για τον επισκέπτη.
Οργιώδης βλάστηση κατά μήκος του ποταμού Λούσιου.
Το φαράγγι του Λούσιου είναι από τα σημαντικότερα αξιοθέατα της Αρκαδίας. Είναι ένας τόπος ιδιαίτερα φορτισμένος ιστορικά και θρησκευτικά, μια περιοχή σπάνιας και επιβλητικής φυσικής ομορφιάς, ένα από τα πιο επιβλητικά φαράγγια της Ελλάδας. Επίσης, είναι γνωστό σαν το Άγιο Όρος της Πελοποννήσου, λόγω των πολλών και ιστορικών μοναστηριών, ασκηταριών και εκκλησιών του.
Το εκκλησάκι του Αγίου Ανδρέα Σημείο που τελειώνει ή ξεκινάει το μονοπάτι.
Το μέρος προσφέρεται για περπάτημα και αυτό ακριβώς κάναμε. Μια τυπική διαδρομή ξεκινά από τη νέα Μονή Φιλοσόφου, και ακολουθώντας το μονοπάτι περνά από την παλαιά Μονή Φιλοσόφου, στη συνέχεια κατεβαίνει στον Λούσιο, έπειτα ανεβαίνει στη Μονή Προδρόμου, και τέλος καταλήγει στην Αρχαία Γόρτυνα (διάρκεια 2 ώρες περίπου).
Εμείς πήγαμε ανάποδα αφού είμαστε ανάποδοι γενικά. Αφήσαμε τις μηχανές στον χώρο στάθμευσης στην Αρχαία Γόρτυνα και ξεκινήσαμε την ανάβαση σε ένα από τα παλιά μονοπάτια στην περιοχή που έχουν συντηρηθεί και αποκατασταθεί, έτσι ώστε να διευκολύνουν τη διάβαση στους οδοιπόρους και φυσικά την προσπέλαση στα αξιοθέατα.
Δεν ακολουθήσαμε όλη την διαδρομή και αρκεστήκαμε να πάμε μέχρι το πρώτο/τελευταίο μοναστήρι του Αγίου Προδρόμου και πάλι πίσω (καμιά ωρίτσα δηλαδή περπάτημα). Η μονή σκαρφαλωμένη κυριολεκτικά σε κάθετο βράχο του φαραγγιού, εντυπωσιάζει τον ανυποψίαστο και πρωτάρη επισκέπτη.
Το μοναστήρι του Αγίου Προδρόμου
Στην μονή σταματήσαμε τόσο για να ξαποστάσουμε όσο και να περιμένουμε να επέλθει ο χρόνος (κλειστή κατά τις ώρες 13:00-17:00) και να ανοίξει τις πόρτες της για να εισέλθουμε και να θαυμάσουμε το εσωτερικό της.
Η Άνικα δεν μας ακολούθησε στο εσωτερικό και αρκέστηκε στο να απολαμβάνει την θέα του φαραγγιού. Θεώρησε υποκρισία το να υποχρεωθεί να φορέσει κάτι γύρω από το παντελόνι για να είναι «ευπρεπώς» ντυμένη και δεν την αδικώ καθόλου. Φαντάζομαι και μια Ελληνίδα θα ενοχλούταν αν της έλεγαν να φορέσει μπούρκα, πόσο μάλλον μια Σκανδιναβή που έχει μάθει σε άλλες συνθήκες να υποστηρίζει την προσωπικότητά της χωρίς εκπτώσεις. Σεβαστό και συνάμα κατανοητό!
Ο χρόνος όμως είχε περάσει. Έπρεπε να επιστρέψουμε και εμείς χαθήκαμε μεταφορικά και κυριολεκτικά στα μονοπάτια του φαραγγιού. Στον οικισμό του Ελληνικού καθίσαμε για έναν σύντομο αποχαιρετιστήριο καφέ και ανασύνταξη. Ο Νικόλας και η Άνικα θα επέστρεφαν Αθήνα και εγώ με την Πούλια θα πηγαίναμε στο πατρικό στην Δαφνιώτισσα Ηλείας. Η εύκολη λύση και αυτή που εν τέλει επιλέξαμε ήταν να κινηθούμε προς Μεγαλόπολη μαζί και στην συνέχεια να χωρίσουν οι δρόμοι μας. Σε αυτή την απόφαση συνετέλεσε και το γεγονός ότι το GPSπου είχα παρέδωσε πνεύμα από μπαταρία λόγω του ότι χάλασε ο αντάπτορας στο καλώδιο που έπαιρνε ρεύμα από την μηχανή. Ποτέ μα ποτέ μην εμπιστεύεστε τυφλά αυτά τα ηλεκτρονικά μαραφέτια. Oldschoolεπομένως ακολουθήσαμε πινακίδες και φτάσαμε αργά το βράδυ στον προορισμό μας.
Ο απολογισμός της ημέρας πέρα από την κούραση μόνο χαμόγελα μας έδωσε. Εκκρεμότητες για την επόμενη φορά φυσικά πολλές. Θα θελα να κάνω το άλλο μισό της πεζοπορίας στο φαράγγι, να επισκεφτώ το μουσείο Υδροκίνησης, Στεμνίτσα, Δημητσάνα κ.α. Ακόμα και να κινηθώ πιο δυτικά στον Ναό Επικούριου Απόλωννα (ελπίζω κάποια στιγμή να απομακρυνθεί το στέγαστρο που έχει τοποθετηθεί από το 1987), στους καταρράκτες της Νέδας, Αρχαία Ολυμπία κοκ. Θέμα υπάρχει πολύ στην περιοχή και οι ομορφιές της Ελλάδας αστείρευτες.