Αφού αφήσαμε τα μεγάλα υψόμετρα αρχίζουμε να ψάχνουμε δωμάτιο γιατί τα στομάχια μας διαμαρτύρονται έντονα και η κούραση της μέρας άρχισε να κάνει τα πρώτα της συμάδια.
Περνώντας από ένα χωριουδάκι της Αυστρίας με το όνομα Fieberbrunn βρίσκουμε ένα δωμάτιο με πανέμορφη θέα.
(εδώ έχει γέλιο)
Παρκάρω μπροστά απ την είσοδο και την ώρα που ξεφορτώνω βγαίνει ο υπάλληλος του ξενοδοχείου με αυταρχικό ύφος και χαμόγελο που σκοτώνει και μου λέει «πρέπει να πας απ τη πίσω μεριά και να ξεφορτώσεις, εδώ κλείνεις το δρόμο» . Και τώρα τι να κάνω;; να τις ξαναφορτώσω;; Για να μη καθυστερώ την ανύπαρκτη κυκλοφορία λοιπόν, του φορτώνω τρεις τσάντες και του λέω ΟΚ;;;; αϊ περπάτα τώρα (μην αργούμε κιόλας)…. Χίτλερ.
Τα μαγαζιά όλα κλειστά. Αλλά επειδή το χουμε προβλέψει, βάζουμε τα μαγκάλια να ανάβουν και ξεκινά το μαγείρεμα!!!
Το μενού έχει βραστά λουκανικάκια, πουρέ και ψωμί σίκαλης παρακαλώ!
Αλλά να ξεχάσω το τσίπουρο ρε γ@μωτο;;;;
Πάω να ζητήσω απ τη κουζίνα λίγο κέτσαπ. Μια κοπέλα μου λέει στα ελληνικά «τι κάνεις, πως μπορώ να βοηθήσω;;»
Ζητάω κέτσαπ, μου δίνει το μπουκάλι και σκάει ο Χίτλερ από Πίσω να φωνάζει,,,,, Νάάάιν και αφού μου’κοψε τη χολή σκάει και το δολοφονικό χαμόγελο στο τέλος. Λέω πάει αυτός θα με στείλει στο απόσπασμα για εκτέλεση.. Μου λέει «αυτό χρεώνεται»… Εντάξει ρε μάστορα, ποσό θες να σε πλερω…. Και παίρνει και μου βάζει δυο σταγόνες σε να μπολάκι… Τι είναι αυτοί ρε παιδάκι μου;;; Ήθελα και μπύρα αλλά φοβήθηκα να ζητήσω.
Σαν αυτό το εστιατόριο πουθενά!!!
This image has been resized. Click this bar to view the full image. The original image is sized 800x601.
Αφού λοιπόν ο οφθαλμός έχει λουστεί από την ομορφιά της ημέρας, δε νομίζω να θέλουμε να δούμε κάτι άλλο...οπότε ξεροί απ τη κούραση μπαίνουμε κάτω απ το χοντρό πάπλωμα και σε ένα λεπτό βλέπουμε όνειρα.
4η μέρα.
Το δρομολόγιο:
Fieberbrunn, Αυστρία προς Σεν Μόριτζ, Ελβετία - Χάρτες Google
Πρωινό ξύπνημα στις 8.30. Πόσο υπέροχο είναι να ξυπνάς, να ρουφάς μια τζούρα κρύου καθαρού οξυγόνου και να βλέπεις αυτή τη θέα.
Κατεβαίνουμε για το πρωινό μας, κάθομαι σε να τραπέζι (μου θύμισε στρατό αυτή η φάση) ΜΠΑΙΝΕΙ Ο ΧΙΤΛΕΡ!!! «ωΧ αμάν» Έρχεται κατά πάνω μου και μου λέει με αυστηρό ύφος «δε θα κάτσετε εδώ» σκάει και το χαμόγελο του διαβόλου. Με σηκώνει και με βάζει αλλού. Πάω και παίρνω μπόλικο πράμα για να φάω και τέσσερα μέλια . Ο Π@υστης, μες τα μάτια με κοιτούσε,,, με σταματάει και μου λέει «αυτά δε κάνει να τα πάρεις μαζί σου». Και ποιος σε είπε ρε φιλαράκι ότι θα τα πάρω,, άσε μας να φάμε σαν άνθρωποι.
Μετά το γεύμα, κάναμε πρωινό περπάτημα στο χωριό.
Η Αθήνα ετοιμάζει ένα τσιγαράκι πριν, γιατί δεν μπορεί με τον καθαρό αέρα… (αν δεν έχει τσιγάρο ρουφάει τζούρα απ την εξάτμιση, σαν το Βέγγο).
Μια ησυχία σε όλο το χωριό και παντού άνθρωποι να χαμογελούν. Στο βάθος τα βουνά είναι σαν να χουν πάρει φωτιά. Εντύπωση μου έκανε μια κυριούλα μεγάλης ηλικίας που έκανε βολτούλα με το ποδήλατο. (Βέβαια η δικιά μου η γιαγιά είναι πιο μάχιμη γιατί ανεβαίνει στο Gs).
Ήρθε η ώρα της αναχώρησης. Μια μικρή βολτιτσα από Innsbruck, αλλά για λίγο. Μετά από κάποια χιλιόμετρα στον βαρετό αυτοκινητόδρομο ήρθε η ώρα να βγούμε στον επαρχιακό και να αρχίσουμε να βλέπουμε ξανά όμορφα τοπία.
Στο δρόμο λίγο πριν αφήσουμε την Αυστρία συναντήσαμε το Φρούριο Fort nauders.
Μετά από λίγο περάσαμε επιτέλους Ιταλία και αμέσως το σκηνικό των βουνών, των δρόμων και των σπιτιών αλλάζει. Ενώ βρισκόμαστε ακόμη στις Άλπεις έχουμε καινούρια πράματα να δούμε. Το πρώτο εντυπωσιακό θέαμα που αντικρίσαμε, ήταν η ¨Lago di Resia”.
Η λίμνη αυτή είναι τεχνητή και είναι η μεγαλύτερη αυτής της επαρχίας. Είναι γνωστή για το καμπαναριό το οποίο προεξέχει απ το νερό. Το χειμώνα η πρόσβαση είναι εφικτή με τα πόδια και ο μύθος λέει ότι αν πας κοντά περπατώντας μπορείς ακόμη να ακούσεις τα καμπαναριά να χτυπούν. Αυτό βέβαια είναι αδύνατο γιατί τα καμπαναριά έχουν αφαιρεθεί και η υπόλοιπη εκκλησία έχει κατεδαφιστεί. Πάντως κατά τη δημιουργία της λίμνης βυθίστηκαν σε βάθος 20 εώς 40 μέτρα περίπου, κάποια χωριά όπως το χωριό Curon και Reschen (τα οποία μεταφέρθηκαν σε ψηλότερα σημεία)……..(by Wikipedia)
Συνεχίζουμε προς Stelvio και ενώ όλοι παν ευθεία το Gps μου έχει μια φανταστική ιδέα,,,, Να στρίψουμε δεξιά.. Ξεζουμάρω και βλέπω ότι μας βγάζει πάλι σε σωστό δρόμο… Και δε πάμε;;;; Τι έχουμε να χάσουμε;; Τελικά κάναμε καλά (αν και στην αρχή νόμισα ότι δε περνάει) γιατί μας έβαλε να περάσουμε μέσα από ένα παλιό περιφραγμένο χωριό.
Λίγα χλμ μετά αρχίζει η άνοδος μας στο Stelvio Pass. Εντυπωσιακός ο δρόμος στο ανέβασμα και όσο πιο ψηλά ανεβαίνουμε τόσο περισσότερο αρχίζει να μας ανταμείβει η θέα! Το τοπίο όχι τόσο πράσινο, όπως είχαμε συνηθίσει μέχρι τώρα. Πιθανόν έχει καεί απ τον πάγο με αποτέλεσμα να μη μπορεί να φυτρώσει κάτι. Η στάση για καφεδάκι και φωτογραφίες απαραίτητη.
Και το αυτοκολητάκι του Gs Forum το οποίο ήταν κολλημένο από κάπιο συμφουρίτη!!!
Μια τελευταία γεύση από ψηλά…
Και πάμε να διασχίσουμε το Umbrail Pass το οποίο φτάνοντας, πριν πιάσεις το δρόμο του, είχε κάτι τεράστια στοπ. Λέω έχει πλάκα να μη πηγαίνει… Λέμε δε πειράζει το πολύ πολύ να γυρίσουμε πίσω! Το συγκεκριμένο πάσο είναι πέρασμα από άγριο τοπίο χωρίς περιφράγματα και περίπου δύο χλμ χωματόδρομο. Αλλά τελικά πάει!
Πέρασμα στην Ελβετία και ήρθε η ώρα να κάνω τα παράπονα μου στον «Κύριο» γιατί χάλασε τη συμφωνία μας με τον καιρό, ο οποίος ήταν η πρώτη φορά που είπε να μας κάνει νούμερα. Συννεφιά με ψιλόβροχο και 11 βαθμούς, αλλά μετά κατάλαβα γιατί το έκανε. Μας πρόσφερε για αντάλλαγμα ένα πανέμορφο τοπίο με το ουράνιο τόξο να κάνει την εμφάνιση του.
Χωρίς να χουμε κλείσει δωμάτιο και με τη βροχή πάνω απ το κεφάλι μας, κάνουμε στάση σε να χωριουδάκι και ρωτάμε σε μια Πανσιόν (νομίζοντας ότι θα ακούσουμε τιμές Αυστρίας) .. Αμ δε… 130 € για μια τρύπα με κοινό μπάνιο!!! Τι λες ρε θείτσα;;; Πάμε γι άλλα… Μετά από μερικές αποτυχημένες προσπάθειες και τις τιμές στα ύψη, αποφασίζουμε να πάμε στο καφέ- εστιατόριο ενός ξενοδοχείου παρακαλώντας να χει Wi-Fi. Αφού λοιπόν ρωτήσαμε και εκεί για δωμάτιο (190 €) χτυπήσαμε δύο εσπρεσάκια και ευτυχώς είχε ιντερνέτ!!! Το booking έκανε τη δουλειά του βρίσκοντας μας δωμάτιο στην τιμή των 108€ μέσα στο St. Moritz με λουξ πρωινό. Μίζα και ξενοδοχείο λοιπόν.
Βραδάκι αποτυχημένη βόλτα για εύρεση φαγητού, καθώς όλα ήταν κλειστά. Το St. Moritz Πανέμορφο σαν μέρος αλλά ότι βρίσκεται εκεί φωνάζει μη μ αγγίζεται!!! Τιμές στα ύψη.
Και αφού βγήκαμε φωτογραφίες σε όλες τις φήρμες (γκουτσι μουτσι σανελ και τα λοιπα)
Τη λύση του φαγητού την έδωσε και πάλι το γκαζάκι και το μενού αυτή τη φορά περιλάμβανε τραχανά, κους κους κονσέρβα με χταποδάκι και μπυρίτσα!!! Και πως τραβιέται ο άτιμος ο τραχανάς στο κρύο!!! Ένα καζάνι έφαγα…
Μια ακόμη μέρα λοιπόν με πολλές όμορφες εικόνες έφτασε στο τέλος της.