Φεύγοντας με ρώτησε η γυναίκα μου - Γιατί πας; - Θα είναι άλλη μια ιστορία να αφήγούμαι!
Ακόμα πονάω παντού από την καταπόνηση, ακόμα τρέμω από την αδρεναλίνη και ακόμα νιώθω ότι είμαι εκεί πάνω, στα βουνά της Αχαΐας!!
Παρασκευή πρωί πήρα το πλοίο από Νάξο για Πειραιά,
το πλάνο ήταν γρήγορο επαγγελματικό ραντεβού στην αθηνα και αναχώρηση το συντομότερο με τον φιλαράκο @
mpokis για το βουνό.
Το μηχανάκι επιλογής έπρεπε να είναι το «νέο» παλιό 620 που στο εξής θα ονομάζω Γάδαρο.
Ο λόγος ήταν προφανής, ευελιξία στο βουνό και εκει έπρεπε να αποδείξει την όποια αξία του!
Ξεκινάμε με mpokis και σε καθε στάση συναντάμε κι άλλους φίλους με τον ίδιο προορισμό. Στην εθνική ο Γαδαρος τρελό κομπρεσέρ, όμως φιλότιμα προθυμο να 150αρισει ανα πάσα στιγμή. Εγώ σταθερός στα 120… Τελευταία στάση για βενζίνη στους πρόποδες του βουνού, τυρόπιτες σούπερ μάρκετ και έτοιμοι για πάνω!
Ξεκινάμε και τα gps μας πάνε κατηφόρα αντί ανηφόρα και αρχίσαμε να ψαχνόμαστε…λίγο με την είς άτοπον απαγωγή, λίγο με αδιευκρίνιστες μεθόδους πλοήγησης βρεθήκαμε στο καταφύγιο όπου και θα κατασκηνωναμε.
Η θέα από το παναχαικό προς το Ριο λίγο πριν σβήσει το τελευταίο φως της μέρας!
Φτάσαμε.
Λάσπη παντού και υγρασία…
Σήμα μηδέν και αφού έστησα σκηνή ξανά φεύγω 300 μέτρα πιο κει για τηλέφωνο στα κορίτσια μου όλα οκ.
Το βράδυ και μετά την γνωριμία με πολλους φιλους από κοντά και την ενημέρωση προσπάθεια για ξεκούραση στη σκηνή μαζί με @
advag990
Κάτι οι καούρες από τις μπαγιάτικες τυρόπιτες, κάτι το κρύο, κάτι η βροχή μες τη νύχτα, ξεφούσκωσε και το φουσκωτό στρώμα… Σκ@τά ύπνο… Τι τάθελα και δεν δήλωνα για κρεβατακι στο καταφύγιο…!
Ελληνικό καφε στις 6:00 και έγκαιρα (9:30) ξεκινάμε
Τα παιδιά είχαν μεριμνήσει να χωριστούμε σε γκρουπ. Στο Γαλάζιο, που ήμουν εγώ, οι πιο πολλοί ήμασταν γνώριμοι από προηγούμενη βόλτα όποτε καμία ανησυχία για το ρυθμό.
Για τα μέρη και τα τοπία δε θα πω πολλά, ήταν απλά άλλου, θα αφήσω τις φωτό και το βίντεο που έρχεται να μιλήσουν…
Σε κάθε στάση, καμάρωνα το νέο μου απόκτημα, το Γαδαρο, τόσο ευέλικτο και τόσο χωμάτινο!!
Ποτάμια,
Βουνοκορφές
Πέρναγα από παντού με έναν άλλο αέρα, το μόνο «κακό» που έπρεπε να κατεβαινω για να βάζω μπρος με τη μανιβέλα (no Φάκιν miza to ergaleio)
Όλα κυλούσαν καθώς άρμοζε σε ένα τρoffy και έχοντας κάνει ένα όμορφο διάλειμμα στα Καλαβρυτα βάζω μπροστά το Γαδαρο να πάω να βρω τους άλλους… όπως σταματάω, τρεχαν οι βενζίνες μες τα πόδια μου.. σκύβω και λείπει μια βίδα από το καρμπυρατέρ…! Τι κάνουμε τώρα..βρίσκω μια και μοναδικη βίδα που τυχαία είχα βάλει μες την εργαλειο-μπανάνα-τσαντάκι τη δοκιμάζω και κάνει ακριβως!!!! Ωραία λέω, το λύσαμε… σφίγγω τη βίδα και γκράκ κόβεται μέσα….γ@μω τα άστρα!!! Δοκιμάζω ξανά ανοίγω το διακόπτη της βενζίνης, δεν τρεχαν βενζίνες, τουλάχιστον θα γυρίσουμε..!
Στο στο δρόμο της επιστροφής ο Κοσμας ο πλοηγός μας είχε κέφια, γρήγορος και ωραίος ρυθμός, και όλοι μας, παρά την κούραση σε φόρμα! Πριν το καταλάβουμε όμως ο ουρανός σκοτείνιασε και άρχισε να ρίχνει… στάση για ανασυγκρότηση, αδιάβροχα κλπ. Γρήγορα η βροχή δυνάμωσε και οι λέξεις δεν μπορούν να περιγράψουν τις εικόνες μέχρι να γυρίσουμε στο καταφύγιο..! (Video σύντομα!!!)
Το βραδάκι βγήκα να μιλήσω πάλι στα κορίτσια μου… όλη μέρα μες τους γκρεμούς και τους χωματόδρομους δεν χτύπησα, βγαίνω έξω από το καταφύγιο, γλιστράω στη γλίτσα (πεζός) πέφτω χάμω και γίνομαι…όλο λάσπες…! Μετά από κάτι καντήλια μάζεψα τα συντρημια μου και πήγα να βρω σήμα…
Η απόφαση βγήκε, με τη σκηνή μούσκεμα, η ξεκούραση δεν φαινόταν πιθανή για το βράδυ και ειδικά με τόσο κόσμο μες το καταφύγιο. Η δουλειά μου πιέζει να επιστρέψω το συντομότερο, όποτε έπρεπε να φύγω αμέσως! Ο καιρός είχε φτιάξει μετά την μπόρα. Στόχος να προλάβω το πλοίο των 7:30 για τη Νάξο.
Χαιρετάω, φορτώνω το Γαδαρο και παρά τις προτροπές των φίλων να μη φύγω μες τη νύχτα νιώθω πως έχω φύγει ήδη! Η κούραση και η ταλαιπωρία θα συνεχιζόταν! Βάζω μπροστά και συνειδητοποιώ πως έχει καεί το μπροστινό φαναρι… ΤΟ Ξενέρωμα… κατεβαίνω, Τίγκα στο νερό μέσα από το σπασμένο από πέτρα τζαμάκι και από την προηγούμενη βροχή. Μήπως να μη φύγεις; Μου λένε όλοι… πειζμωνω ακόμα περισσότερο, κοτσαρω ένα φακό που είχα με δεματικά στο μπροστινό φτερό και φεύγω! Πριν το καταλάβω και αφού στο δρόμο αναπροσάρμοσα τον φακό αρκετές φορές, έφτασα σε ένα βενζινάδικο όπου γέμισα καύσιμα και για καλή μου τύχη είχε λάμπα ακριβως σαν αυτή που ήθελα! Συνέχισα με ασφάλεια στην εθνική, και η κούραση άρχισε να δείχνει τα σημάδια της στο σώμα μου. Πονούσα παντού! Αλλά ευτυχώς φουλ υπερένταση δε νύσταζα! Με ξαναπιάνει δυνατή βροχή, στην Κόρινθο, συνέχισα απτόητος όμως ελπίζοντας να κόψει. Σιγά μην τελείωνε η περιπέτεια εδώ… όχι μόνο δεν έκοψε αλλά ήταν και όλα τα βενζινάδικα κλειστά…ευτυχώς είχα μεριμνήσει και κουβαλούσα μαζί μου ένα κάνιστρο +5λιτρα και έφτασα Πειραιά στις τρεις το πρωί!
Εκεί το μαρτύριο της ταλαιπωρίας δεν τελείωσε γιατί έπρεπε να περιμένω τρεις βασανιστικές ώρες μέχρι να μπω στο πλοίο και την καμπίνα μου…
Το επόμενο που θυμάμαι είναι να ξυπνάω στη Ναξο, στο λιμάνι, να αφήνω το Γαδαρο ξεφορτωτο έξω από το σπίτι, 750 χλμ και 220 ναυτικά μίλια μέσα σε δυο εικοσιτετράωρα, άλλη μια όμορφη ιστορία για να αφηγούμαι!
Video footage coming soon!!!
respect!!!!
