estebahn
Μέλος
- Όνομα
- Στέφανος
- Μοτό
- CBR 600F4i
Ημέρα 17η, 16/09/’23
Ida – Osugi – Kyobashira Pass- Nagoro – Tsurugi - Anan, 296km
Αρχική μου σκέψη για χθες ήταν να οδηγήσω ως την πόλη Kochi, παρακάμπτοντας μέρος της ακτής με την ελπίδα να δω ίσως και μια ιδιωτική συλλογή αυτοκινήτων που φιλοξενείται εκεί. Αλλά από την μία ήμουν απρόθυμος να μπλέξω σε καμιά ατελείωτη οικιστική ζώνη, από την άλλη με συνεπήραν τόσο οι ομορφιές, που το ξημέρωμα με βρίσκει σχεδόν 100 χιλιόμετρα πριν το Kochi. Αλλά ο δρόμος δεν με χάλασε ποτέ, πάμε και βλέπουμε.
Κάθομαι κατάχαμα στον προθάλαμο του πανδοχείου, στον χώρο που σ’ όλα τα ιαπωνικά κτίρια αφήνεις τις παντόφλες που σου παρέχουν και φοράς τα παπούτσια σου. Καθώς λοιπόν κουμπώνω τις μπότες, σηκώνω το κεφάλι, στην άλλη άκρη του χωλ ένα άλλο είδος ταξιδευτή: Ένας προσκυνητής. Φοράει τα σανδάλια του, κάτι σαν σαλβάρι, ένα ψάθινο καπέλο και κουβαλάει ένα μικρός δισάκι σε ένα κλαρί που έχει στον ώμο του. Από χθες βλέπω μπόλικους σε αυτό το μήκος κύματος. Ψάχνοντας το, βλέπω πως στο νησί υπάρχει μεγάλη προσκυνηματική διαδρομή αποτελούμενη από 88 ναούς – στάσεις με μήκος 1200 χιλιόμετρα, εξαιρετική απόσταση αν την κάνεις με τα πόδια.
Το περασμένο βράδυ, βρήκα ένα μπλοκάκι στο δωμάτιο μου από προηγούμενους ένοικους. Κάποια λίγα κομμάτια ήταν γραμμένα στα αγγλικά, κάποιος έγραφε πώς έχασε γονείς και αδερφό και αποφάσισε να κάνει το προσκύνημα για να διατηρήσει την ψυχική του υγεία. Η ιστορία μου ξαναέρχεται στο μυαλό, χαιρετιόμαστε με μια μικρή υπόκλιση και περνάμε το κατώφλι, αυτός πάει αριστερά στο χωριό, εγώ δεξιά στην μηχανή, καθείς στον σκοπό του.
Ida – Osugi – Kyobashira Pass- Nagoro – Tsurugi - Anan, 296km
Αρχική μου σκέψη για χθες ήταν να οδηγήσω ως την πόλη Kochi, παρακάμπτοντας μέρος της ακτής με την ελπίδα να δω ίσως και μια ιδιωτική συλλογή αυτοκινήτων που φιλοξενείται εκεί. Αλλά από την μία ήμουν απρόθυμος να μπλέξω σε καμιά ατελείωτη οικιστική ζώνη, από την άλλη με συνεπήραν τόσο οι ομορφιές, που το ξημέρωμα με βρίσκει σχεδόν 100 χιλιόμετρα πριν το Kochi. Αλλά ο δρόμος δεν με χάλασε ποτέ, πάμε και βλέπουμε.
Κάθομαι κατάχαμα στον προθάλαμο του πανδοχείου, στον χώρο που σ’ όλα τα ιαπωνικά κτίρια αφήνεις τις παντόφλες που σου παρέχουν και φοράς τα παπούτσια σου. Καθώς λοιπόν κουμπώνω τις μπότες, σηκώνω το κεφάλι, στην άλλη άκρη του χωλ ένα άλλο είδος ταξιδευτή: Ένας προσκυνητής. Φοράει τα σανδάλια του, κάτι σαν σαλβάρι, ένα ψάθινο καπέλο και κουβαλάει ένα μικρός δισάκι σε ένα κλαρί που έχει στον ώμο του. Από χθες βλέπω μπόλικους σε αυτό το μήκος κύματος. Ψάχνοντας το, βλέπω πως στο νησί υπάρχει μεγάλη προσκυνηματική διαδρομή αποτελούμενη από 88 ναούς – στάσεις με μήκος 1200 χιλιόμετρα, εξαιρετική απόσταση αν την κάνεις με τα πόδια.
Το περασμένο βράδυ, βρήκα ένα μπλοκάκι στο δωμάτιο μου από προηγούμενους ένοικους. Κάποια λίγα κομμάτια ήταν γραμμένα στα αγγλικά, κάποιος έγραφε πώς έχασε γονείς και αδερφό και αποφάσισε να κάνει το προσκύνημα για να διατηρήσει την ψυχική του υγεία. Η ιστορία μου ξαναέρχεται στο μυαλό, χαιρετιόμαστε με μια μικρή υπόκλιση και περνάμε το κατώφλι, αυτός πάει αριστερά στο χωριό, εγώ δεξιά στην μηχανή, καθείς στον σκοπό του.