Τα λάστιχα θα ήταν κατερπιλάτα σίγουρα.Αλλά ειχα θέμα με τα κάγκελα προστασίας ψυγείων μοτέρ κλπ.
March Moto Madness Greece 2016.....road story!!!
- Thread starter XR Maniac
- Ημερομηνία δημιουργίας
vaelsod
Μέλος
- Όνομα
- Ελένη
- Μοτό
- XR 250 Baja & Pegaso 660
Αστο καλό!
Κάθομαι σαν χαζό και έχω πεθάνει στα γέλια με τις φωτό!
Τι να πρωτοπώ... θέλω να αποφύγω να γράψω σεντόνι, αλλά...
Ξεκίνησα Κυριακή πρωί, νύχτα βασικά. Στο δρόμο εθνική βαριόμουνα, μετά τη Χαλκίδα άρχισα και κρύωνα, όσο ανέβαινα το βουνό έπιασε ομίχλη, πολύ ομίχλη και κρύο. Εκεί κουράστηκα και δεν ξέρω γιατί, καθώς έχω κάνει πολύ χειρότερα. Σταμάτησα τουλάχιστον 3 φορές ανά λίγα χλμ γιατί δεν την πάλευα και για πρώτη φορά στη ζωή μου οδηγώντας μοτό σε μια από αυτές τις περίεργες στάσεις έβγαλα και το σχεδόν τίποτα που είχε το στομάχι μου μέσα. Εκεί είπα πως έκανα μ@..κία. Τα σημάδια για να μην έρθω καθόλου στο MMM ήταν φανερά κι εγώ δεν τα ακολούθησα.
Λίγο πριν φτάσω στον ξενώνα είχα πειστεί πως έκανα τη διαδρομή τσάμπα, έπρεπε να είχα κάτσει στο ωραίο μου ζεστό κρεβατάκι και να περάσω μια χαλαρή Κυριακή. Ημουν σίγουρη πλέον πως θα έφτανα στον ξενώνα, θα χαιρετούσα άπαντες αλλά δεν θα ακολουθούσα σε χώμα. Θα έμενα στον ξενώνα μέχρι να συνέλθω και μετά θα έπαιρνα το δρόμο της επιστροφής βρίζοντας.
Εφτασα όχι σε πολύ καλή διάθεση (δεν ξέρω αν φάνηκε) και ΕΥΤΥΧΩΣ ενώ ήταν μετά τις 8μιση, τα παιδιά ήταν ακόμα σε φάση πρωινού. Ποιος ξέρει τι έκαναν το προηγούμενο βράδυ ομαδικώς στο ξενοδοχείο... αλλά τεσπα! (flame post!)
Εφτασε 9, έφτασε 9μιση και ακόμα εκεί. Στο μεταξύ είχα αρχίσει να συνέρχομαι μέσα στη ζέστη (επιτέλους) και σιγά σιγά έμπαιναν όλες μου οι λειτουργίες σε RT. Ετσι, χάρη σε αυτή τη ευτυχή καθυστέρηση μπόρεσα και ακολούθησα το πρόγραμμα του MMM που ήταν το πιστάκι.
ΩΡΑΙΟ το πιστάκι!!!
Εδώ να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όσους συμμετείχαν στη διοργάνωση. Και ακόμα μεγαλύτερο στους φωτογράφους της παρέας, γιατί αν δεν ήταν αυτοί να μην ευχαριστιούνται τη βόλτα και να κάθονται να τρέχουν από εδώ και από εκεί για ένα μεγάλο πλάνο εμείς αυτή τη στιγμή δεν θα είχαμε κάτι χειροπιαστό να προσθέσουμε στο κουτί των ευχάριστων αναμνήσεων.
Εεεε... η συνέχεια ήταν κάπως.. σαν κινέζικο κοτόπουλο. Γλυκόξινη δλδ!
Οι advriders μας την φύλαγαν.... Μετά την Αρβανίτσα τα είχαν προσχεδιάσει όλα για να περάσουμε τη δοκιμασία της επίσημης μύησής μας στο φόρουμ. Αλλά δεν είπαν τίποτα.
Οι μισοί πουροντουροι χωρίς να το καταλάβουν την γλίτωσαν. Κάτι ένας πονοκέφαλος, κάτι καμιά παντόφλα σπίτι, τους έσωσε!
Οι υπόλοιποι την πατήσαμε.
Μας πήγαν από μια διαδρομή που κάθε 5 μέτρα έβριζα. Και όταν τελείωσε τους ευχαριστούσα. Άβυσσος η μαζοχιστική ψυχή του μοτοσυκλετιστή.
Βεβαια ο maniac ψιλοπροειδοποίησε... όταν είπε στον άλλον, αυτόν με την κοτσίδα, κάτι για τη διαδρομή. Αλλά εμείς οι αθώοι πουροντουροι δεν το καταλάβαμε εγκαίρως...
Η μύηση λοιπόν στο advride πέτυχε. Έχω να πέσω τόσες φορές σε βόλτα από τότε που πρωτοπάτησα χώμα. (Παρεπιπτόντως ευχαριστώ τα δυνατά αγόρια για τις άρσεις XR)
Υπάρχουν και κάτι βίντεο σχετικά... που με κάνουν παντελώς ρόμπα, γιατί όταν ο άνθρωπος θέλει να μυήσει, το κάνει με αποδείξεις.
Δεν με πειράζει όμως, έχω γερό team πίσω μου. Ο Γάτος και ο καπετάν Konkost θα του την φυλάξουν για την επόμενη, τους έχω πλήρη εμπιστοσύνη!
Σοβαρά τώρα, γουστάρω τρελά όταν η διαδρομή είναι παραπάνω απαιτητική από τις δυνατότητές μου, γιατί τότε μαθαίνω και εξελίσσομαι. Και ειδικά όταν έχω την πιο καλή παρέα που θα μπορούσε να αναζητήσει κανείς σε μια τέτοια βόλτα, αυτή δλδ που όλοι βοηθάνε και κανένας δεν παραπονιέται (ελπίζω δλδ), γιατί τότε κι εγώ δεν αισθάνομαι ότι προκαλώ "βάρος".
Η μέρα έληξε υπέροχα (όπως προανέφερε και ο Ευρωπαίος της παρέας).
Δεν ξέρω πως τα πάνε οι υπόλοιποι από φυσική κατάσταση, αλλά εγώ σήμερα είμαι σαν να με έχουν δείρει πατόκορφα. Πόνος πολύς... παντού.
Αυτιά!
Και όπως λέγαμε πριν από πολλά (σσςςςςς) χρόνια... σας ευχαριστούμε και να μας ξαναπάτε!
Κάθομαι σαν χαζό και έχω πεθάνει στα γέλια με τις φωτό!
Τι να πρωτοπώ... θέλω να αποφύγω να γράψω σεντόνι, αλλά...
Ξεκίνησα Κυριακή πρωί, νύχτα βασικά. Στο δρόμο εθνική βαριόμουνα, μετά τη Χαλκίδα άρχισα και κρύωνα, όσο ανέβαινα το βουνό έπιασε ομίχλη, πολύ ομίχλη και κρύο. Εκεί κουράστηκα και δεν ξέρω γιατί, καθώς έχω κάνει πολύ χειρότερα. Σταμάτησα τουλάχιστον 3 φορές ανά λίγα χλμ γιατί δεν την πάλευα και για πρώτη φορά στη ζωή μου οδηγώντας μοτό σε μια από αυτές τις περίεργες στάσεις έβγαλα και το σχεδόν τίποτα που είχε το στομάχι μου μέσα. Εκεί είπα πως έκανα μ@..κία. Τα σημάδια για να μην έρθω καθόλου στο MMM ήταν φανερά κι εγώ δεν τα ακολούθησα.
Λίγο πριν φτάσω στον ξενώνα είχα πειστεί πως έκανα τη διαδρομή τσάμπα, έπρεπε να είχα κάτσει στο ωραίο μου ζεστό κρεβατάκι και να περάσω μια χαλαρή Κυριακή. Ημουν σίγουρη πλέον πως θα έφτανα στον ξενώνα, θα χαιρετούσα άπαντες αλλά δεν θα ακολουθούσα σε χώμα. Θα έμενα στον ξενώνα μέχρι να συνέλθω και μετά θα έπαιρνα το δρόμο της επιστροφής βρίζοντας.
Εφτασα όχι σε πολύ καλή διάθεση (δεν ξέρω αν φάνηκε) και ΕΥΤΥΧΩΣ ενώ ήταν μετά τις 8μιση, τα παιδιά ήταν ακόμα σε φάση πρωινού. Ποιος ξέρει τι έκαναν το προηγούμενο βράδυ ομαδικώς στο ξενοδοχείο... αλλά τεσπα! (flame post!
)Εφτασε 9, έφτασε 9μιση και ακόμα εκεί. Στο μεταξύ είχα αρχίσει να συνέρχομαι μέσα στη ζέστη (επιτέλους) και σιγά σιγά έμπαιναν όλες μου οι λειτουργίες σε RT. Ετσι, χάρη σε αυτή τη ευτυχή καθυστέρηση μπόρεσα και ακολούθησα το πρόγραμμα του MMM που ήταν το πιστάκι.
ΩΡΑΙΟ το πιστάκι!!!
Εδώ να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όσους συμμετείχαν στη διοργάνωση. Και ακόμα μεγαλύτερο στους φωτογράφους της παρέας, γιατί αν δεν ήταν αυτοί να μην ευχαριστιούνται τη βόλτα και να κάθονται να τρέχουν από εδώ και από εκεί για ένα μεγάλο πλάνο εμείς αυτή τη στιγμή δεν θα είχαμε κάτι χειροπιαστό να προσθέσουμε στο κουτί των ευχάριστων αναμνήσεων.
Εεεε... η συνέχεια ήταν κάπως.. σαν κινέζικο κοτόπουλο. Γλυκόξινη δλδ!
Οι advriders μας την φύλαγαν.... Μετά την Αρβανίτσα τα είχαν προσχεδιάσει όλα για να περάσουμε τη δοκιμασία της επίσημης μύησής μας στο φόρουμ. Αλλά δεν είπαν τίποτα.
Οι μισοί πουροντουροι χωρίς να το καταλάβουν την γλίτωσαν. Κάτι ένας πονοκέφαλος, κάτι καμιά παντόφλα σπίτι, τους έσωσε!
Οι υπόλοιποι την πατήσαμε.
Μας πήγαν από μια διαδρομή που κάθε 5 μέτρα έβριζα. Και όταν τελείωσε τους ευχαριστούσα. Άβυσσος η μαζοχιστική ψυχή του μοτοσυκλετιστή.
Βεβαια ο maniac ψιλοπροειδοποίησε... όταν είπε στον άλλον, αυτόν με την κοτσίδα, κάτι για τη διαδρομή. Αλλά εμείς οι αθώοι πουροντουροι δεν το καταλάβαμε εγκαίρως...
Η μύηση λοιπόν στο advride πέτυχε. Έχω να πέσω τόσες φορές σε βόλτα από τότε που πρωτοπάτησα χώμα. (Παρεπιπτόντως ευχαριστώ τα δυνατά αγόρια για τις άρσεις XR)
Υπάρχουν και κάτι βίντεο σχετικά... που με κάνουν παντελώς ρόμπα, γιατί όταν ο άνθρωπος θέλει να μυήσει, το κάνει με αποδείξεις.
Δεν με πειράζει όμως, έχω γερό team πίσω μου. Ο Γάτος και ο καπετάν Konkost θα του την φυλάξουν για την επόμενη, τους έχω πλήρη εμπιστοσύνη!
Σοβαρά τώρα, γουστάρω τρελά όταν η διαδρομή είναι παραπάνω απαιτητική από τις δυνατότητές μου, γιατί τότε μαθαίνω και εξελίσσομαι. Και ειδικά όταν έχω την πιο καλή παρέα που θα μπορούσε να αναζητήσει κανείς σε μια τέτοια βόλτα, αυτή δλδ που όλοι βοηθάνε και κανένας δεν παραπονιέται (ελπίζω δλδ), γιατί τότε κι εγώ δεν αισθάνομαι ότι προκαλώ "βάρος".
Η μέρα έληξε υπέροχα (όπως προανέφερε και ο Ευρωπαίος της παρέας).
Δεν ξέρω πως τα πάνε οι υπόλοιποι από φυσική κατάσταση, αλλά εγώ σήμερα είμαι σαν να με έχουν δείρει πατόκορφα. Πόνος πολύς... παντού.
Αυτιά!
Και όπως λέγαμε πριν από πολλά (σσςςςςς) χρόνια... σας ευχαριστούμε και να μας ξαναπάτε!
Postman
Head of Neuroscience, Psychology & Medicine
Μπράβο σε όλους σας, πολύ ωραία εκδρομή και διοργάνωση!!!
Advride rules..............sweetyΑστο καλό!
Κάθομαι σαν χαζό και έχω πεθάνει στα γέλια με τις φωτό!
Τι να πρωτοπώ... θέλω να αποφύγω να γράψω σεντόνι, αλλά...
Ξεκίνησα Κυριακή πρωί, νύχτα βασικά. Στο δρόμο εθνική βαριόμουνα, μετά τη Χαλκίδα άρχισα και κρύωνα, όσο ανέβαινα το βουνό έπιασε ομίχλη, πολύ ομίχλη και κρύο. Εκεί κουράστηκα και δεν ξέρω γιατί, καθώς έχω κάνει πολύ χειρότερα. Σταμάτησα τουλάχιστον 3 φορές ανά λίγα χλμ γιατί δεν την πάλευα και για πρώτη φορά στη ζωή μου οδηγώντας μοτό σε μια από αυτές τις περίεργες στάσεις έβγαλα και το σχεδόν τίποτα που είχε το στομάχι μου μέσα. Εκεί είπα πως έκανα μ@..κία. Τα σημάδια για να μην έρθω καθόλου στο MMM ήταν φανερά κι εγώ δεν τα ακολούθησα.
Λίγο πριν φτάσω στον ξενώνα είχα πειστεί πως έκανα τη διαδρομή τσάμπα, έπρεπε να είχα κάτσει στο ωραίο μου ζεστό κρεβατάκι και να περάσω μια χαλαρή Κυριακή. Ημουν σίγουρη πλέον πως θα έφτανα στον ξενώνα, θα χαιρετούσα άπαντες αλλά δεν θα ακολουθούσα σε χώμα. Θα έμενα στον ξενώνα μέχρι να συνέλθω και μετά θα έπαιρνα το δρόμο της επιστροφής βρίζοντας.
Εφτασα όχι σε πολύ καλή διάθεση (δεν ξέρω αν φάνηκε) και ΕΥΤΥΧΩΣ ενώ ήταν μετά τις 8μιση, τα παιδιά ήταν ακόμα σε φάση πρωινού. Ποιος ξέρει τι έκαναν το προηγούμενο βράδυ ομαδικώς στο ξενοδοχείο... αλλά τεσπα! (flame post!
Εφτασε 9, έφτασε 9μιση και ακόμα εκεί. Στο μεταξύ είχα αρχίσει να συνέρχομαι μέσα στη ζέστη (επιτέλους) και σιγά σιγά έμπαιναν όλες μου οι λειτουργίες σε RT. Ετσι, χάρη σε αυτή τη ευτυχή καθυστέρηση μπόρεσα και ακολούθησα το πρόγραμμα του MMM που ήταν το πιστάκι.
ΩΡΑΙΟ το πιστάκι!!!
Εδώ να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όσους συμμετείχαν στη διοργάνωση. Και ακόμα μεγαλύτερο στους φωτογράφους της παρέας, γιατί αν δεν ήταν αυτοί να μην ευχαριστιούνται τη βόλτα και να κάθονται να τρέχουν από εδώ και από εκεί για ένα μεγάλο πλάνο εμείς αυτή τη στιγμή δεν θα είχαμε κάτι χειροπιαστό να προσθέσουμε στο κουτί των ευχάριστων αναμνήσεων.
Εεεε... η συνέχεια ήταν κάπως.. σαν κινέζικο κοτόπουλο. Γλυκόξινη δλδ!
Οι advriders μας την φύλαγαν.... Μετά την Αρβανίτσα τα είχαν προσχεδιάσει όλα για να περάσουμε τη δοκιμασία της επίσημης μύησής μας στο φόρουμ. Αλλά δεν είπαν τίποτα.
Οι μισοί πουροντουροι χωρίς να το καταλάβουν την γλίτωσαν. Κάτι ένας πονοκέφαλος, κάτι καμιά παντόφλα σπίτι, τους έσωσε!
Οι υπόλοιποι την πατήσαμε.
Μας πήγαν από μια διαδρομή που κάθε 5 μέτρα έβριζα. Και όταν τελείωσε τους ευχαριστούσα. Άβυσσος η μαζοχιστική ψυχή του μοτοσυκλετιστή.
Βεβαια ο maniac ψιλοπροειδοποίησε... όταν είπε στον άλλον, αυτόν με την κοτσίδα, κάτι για τη διαδρομή. Αλλά εμείς οι αθώοι πουροντουροι δεν το καταλάβαμε εγκαίρως...
Η μύηση λοιπόν στο advride πέτυχε. Έχω να πέσω τόσες φορές σε βόλτα από τότε που πρωτοπάτησα χώμα. (Παρεπιπτόντως ευχαριστώ τα δυνατά αγόρια για τις άρσεις XR)
Υπάρχουν και κάτι βίντεο σχετικά... που με κάνουν παντελώς ρόμπα, γιατί όταν ο άνθρωπος θέλει να μυήσει, το κάνει με αποδείξεις.
Δεν με πειράζει όμως, έχω γερό team πίσω μου. Ο Γάτος και ο καπετάν Konkost θα του την φυλάξουν για την επόμενη, τους έχω πλήρη εμπιστοσύνη!
Σοβαρά τώρα, γουστάρω τρελά όταν η διαδρομή είναι παραπάνω απαιτητική από τις δυνατότητές μου, γιατί τότε μαθαίνω και εξελίσσομαι. Και ειδικά όταν έχω την πιο καλή παρέα που θα μπορούσε να αναζητήσει κανείς σε μια τέτοια βόλτα, αυτή δλδ που όλοι βοηθάνε και κανένας δεν παραπονιέται (ελπίζω δλδ), γιατί τότε κι εγώ δεν αισθάνομαι ότι προκαλώ "βάρος".
Η μέρα έληξε υπέροχα (όπως προανέφερε και ο Ευρωπαίος της παρέας).
Δεν ξέρω πως τα πάνε οι υπόλοιποι από φυσική κατάσταση, αλλά εγώ σήμερα είμαι σαν να με έχουν δείρει πατόκορφα. Πόνος πολύς... παντού.
Αυτιά!
Και όπως λέγαμε πριν από πολλά (σσςςςςς) χρόνια... σας ευχαριστούμε και να μας ξαναπάτε!
mAthosalas
I love my GS
Ωραια γουστα...εχω λιωσει...βλεπω ωραια γουστα κ δεν μπορεσα να ειμαι εκει...γμτ.
εχω λιωσει...βλεπω ωραια γουστα κ δεν μπορεσα να ειμαι εκει...γμτ.
stamktm
Περιηγητής
Ψεύτη...Φωτοσοπ. ....Τα εφτιαξα
Ιδίως του Σταμάτη. ...Ούτε 10 ποντους
πες την αλήθεια οτι δεν προλάβαινες να κάνεις κλικ 
Αστο καλό!
Κάθομαι σαν χαζό και έχω πεθάνει στα γέλια με τις φωτό!
Τι να πρωτοπώ... θέλω να αποφύγω να γράψω σεντόνι, αλλά...
Ξεκίνησα Κυριακή πρωί, νύχτα βασικά. Στο δρόμο εθνική βαριόμουνα, μετά τη Χαλκίδα άρχισα και κρύωνα, όσο ανέβαινα το βουνό έπιασε ομίχλη, πολύ ομίχλη και κρύο. Εκεί κουράστηκα και δεν ξέρω γιατί, καθώς έχω κάνει πολύ χειρότερα. Σταμάτησα τουλάχιστον 3 φορές ανά λίγα χλμ γιατί δεν την πάλευα και για πρώτη φορά στη ζωή μου οδηγώντας μοτό σε μια από αυτές τις περίεργες στάσεις έβγαλα και το σχεδόν τίποτα που είχε το στομάχι μου μέσα. Εκεί είπα πως έκανα μ@..κία. Τα σημάδια για να μην έρθω καθόλου στο MMM ήταν φανερά κι εγώ δεν τα ακολούθησα.
Λίγο πριν φτάσω στον ξενώνα είχα πειστεί πως έκανα τη διαδρομή τσάμπα, έπρεπε να είχα κάτσει στο ωραίο μου ζεστό κρεβατάκι και να περάσω μια χαλαρή Κυριακή. Ημουν σίγουρη πλέον πως θα έφτανα στον ξενώνα, θα χαιρετούσα άπαντες αλλά δεν θα ακολουθούσα σε χώμα. Θα έμενα στον ξενώνα μέχρι να συνέλθω και μετά θα έπαιρνα το δρόμο της επιστροφής βρίζοντας.
Εφτασα όχι σε πολύ καλή διάθεση (δεν ξέρω αν φάνηκε) και ΕΥΤΥΧΩΣ ενώ ήταν μετά τις 8μιση, τα παιδιά ήταν ακόμα σε φάση πρωινού. Ποιος ξέρει τι έκαναν το προηγούμενο βράδυ ομαδικώς στο ξενοδοχείο... αλλά τεσπα! (flame post!
Εφτασε 9, έφτασε 9μιση και ακόμα εκεί. Στο μεταξύ είχα αρχίσει να συνέρχομαι μέσα στη ζέστη (επιτέλους) και σιγά σιγά έμπαιναν όλες μου οι λειτουργίες σε RT. Ετσι, χάρη σε αυτή τη ευτυχή καθυστέρηση μπόρεσα και ακολούθησα το πρόγραμμα του MMM που ήταν το πιστάκι.
ΩΡΑΙΟ το πιστάκι!!!
Εδώ να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όσους συμμετείχαν στη διοργάνωση. Και ακόμα μεγαλύτερο στους φωτογράφους της παρέας, γιατί αν δεν ήταν αυτοί να μην ευχαριστιούνται τη βόλτα και να κάθονται να τρέχουν από εδώ και από εκεί για ένα μεγάλο πλάνο εμείς αυτή τη στιγμή δεν θα είχαμε κάτι χειροπιαστό να προσθέσουμε στο κουτί των ευχάριστων αναμνήσεων.
Εεεε... η συνέχεια ήταν κάπως.. σαν κινέζικο κοτόπουλο. Γλυκόξινη δλδ!
Οι advriders μας την φύλαγαν.... Μετά την Αρβανίτσα τα είχαν προσχεδιάσει όλα για να περάσουμε τη δοκιμασία της επίσημης μύησής μας στο φόρουμ. Αλλά δεν είπαν τίποτα.
Οι μισοί πουροντουροι χωρίς να το καταλάβουν την γλίτωσαν. Κάτι ένας πονοκέφαλος, κάτι καμιά παντόφλα σπίτι, τους έσωσε!
Οι υπόλοιποι την πατήσαμε.
Μας πήγαν από μια διαδρομή που κάθε 5 μέτρα έβριζα. Και όταν τελείωσε τους ευχαριστούσα. Άβυσσος η μαζοχιστική ψυχή του μοτοσυκλετιστή.
Βεβαια ο maniac ψιλοπροειδοποίησε... όταν είπε στον άλλον, αυτόν με την κοτσίδα, κάτι για τη διαδρομή. Αλλά εμείς οι αθώοι πουροντουροι δεν το καταλάβαμε εγκαίρως...
Η μύηση λοιπόν στο advride πέτυχε. Έχω να πέσω τόσες φορές σε βόλτα από τότε που πρωτοπάτησα χώμα. (Παρεπιπτόντως ευχαριστώ τα δυνατά αγόρια για τις άρσεις XR)
Υπάρχουν και κάτι βίντεο σχετικά... που με κάνουν παντελώς ρόμπα, γιατί όταν ο άνθρωπος θέλει να μυήσει, το κάνει με αποδείξεις.
Δεν με πειράζει όμως, έχω γερό team πίσω μου. Ο Γάτος και ο καπετάν Konkost θα του την φυλάξουν για την επόμενη, τους έχω πλήρη εμπιστοσύνη!
Σοβαρά τώρα, γουστάρω τρελά όταν η διαδρομή είναι παραπάνω απαιτητική από τις δυνατότητές μου, γιατί τότε μαθαίνω και
Με αυτα τα βιδεο θα ριξουμε πολυ γελιο..Αστο καλό!
Κάθομαι σαν χαζό και έχω πεθάνει στα γέλια με τις φωτό!
Τι να πρωτοπώ... θέλω να αποφύγω να γράψω σεντόνι, αλλά...
Ξεκίνησα Κυριακή πρωί, νύχτα βασικά. Στο δρόμο εθνική βαριόμουνα, μετά τη Χαλκίδα άρχισα και κρύωνα, όσο ανέβαινα το βουνό έπιασε ομίχλη, πολύ ομίχλη και κρύο. Εκεί κουράστηκα και δεν ξέρω γιατί, καθώς έχω κάνει πολύ χειρότερα. Σταμάτησα τουλάχιστον 3 φορές ανά λίγα χλμ γιατί δεν την πάλευα και για πρώτη φορά στη ζωή μου οδηγώντας μοτό σε μια από αυτές τις περίεργες στάσεις έβγαλα και το σχεδόν τίποτα που είχε το στομάχι μου μέσα. Εκεί είπα πως έκανα μ@..κία. Τα σημάδια για να μην έρθω καθόλου στο MMM ήταν φανερά κι εγώ δεν τα ακολούθησα.
Λίγο πριν φτάσω στον ξενώνα είχα πειστεί πως έκανα τη διαδρομή τσάμπα, έπρεπε να είχα κάτσει στο ωραίο μου ζεστό κρεβατάκι και να περάσω μια χαλαρή Κυριακή. Ημουν σίγουρη πλέον πως θα έφτανα στον ξενώνα, θα χαιρετούσα άπαντες αλλά δεν θα ακολουθούσα σε χώμα. Θα έμενα στον ξενώνα μέχρι να συνέλθω και μετά θα έπαιρνα το δρόμο της επιστροφής βρίζοντας.
Εφτασα όχι σε πολύ καλή διάθεση (δεν ξέρω αν φάνηκε) και ΕΥΤΥΧΩΣ ενώ ήταν μετά τις 8μιση, τα παιδιά ήταν ακόμα σε φάση πρωινού. Ποιος ξέρει τι έκαναν το προηγούμενο βράδυ ομαδικώς στο ξενοδοχείο... αλλά τεσπα! (flame post!
Εφτασε 9, έφτασε 9μιση και ακόμα εκεί. Στο μεταξύ είχα αρχίσει να συνέρχομαι μέσα στη ζέστη (επιτέλους) και σιγά σιγά έμπαιναν όλες μου οι λειτουργίες σε RT. Ετσι, χάρη σε αυτή τη ευτυχή καθυστέρηση μπόρεσα και ακολούθησα το πρόγραμμα του MMM που ήταν το πιστάκι.
ΩΡΑΙΟ το πιστάκι!!!
Εδώ να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όσους συμμετείχαν στη διοργάνωση. Και ακόμα μεγαλύτερο στους φωτογράφους της παρέας, γιατί αν δεν ήταν αυτοί να μην ευχαριστιούνται τη βόλτα και να κάθονται να τρέχουν από εδώ και από εκεί για ένα μεγάλο πλάνο εμείς αυτή τη στιγμή δεν θα είχαμε κάτι χειροπιαστό να προσθέσουμε στο κουτί των ευχάριστων αναμνήσεων.
Εεεε... η συνέχεια ήταν κάπως.. σαν κινέζικο κοτόπουλο. Γλυκόξινη δλδ!
Οι advriders μας την φύλαγαν.... Μετά την Αρβανίτσα τα είχαν προσχεδιάσει όλα για να περάσουμε τη δοκιμασία της επίσημης μύησής μας στο φόρουμ. Αλλά δεν είπαν τίποτα.
Οι μισοί πουροντουροι χωρίς να το καταλάβουν την γλίτωσαν. Κάτι ένας πονοκέφαλος, κάτι καμιά παντόφλα σπίτι, τους έσωσε!
Οι υπόλοιποι την πατήσαμε.
Μας πήγαν από μια διαδρομή που κάθε 5 μέτρα έβριζα. Και όταν τελείωσε τους ευχαριστούσα. Άβυσσος η μαζοχιστική ψυχή του μοτοσυκλετιστή.
Βεβαια ο maniac ψιλοπροειδοποίησε... όταν είπε στον άλλον, αυτόν με την κοτσίδα, κάτι για τη διαδρομή. Αλλά εμείς οι αθώοι πουροντουροι δεν το καταλάβαμε εγκαίρως...
Η μύηση λοιπόν στο advride πέτυχε. Έχω να πέσω τόσες φορές σε βόλτα από τότε που πρωτοπάτησα χώμα. (Παρεπιπτόντως ευχαριστώ τα δυνατά αγόρια για τις άρσεις XR)
Υπάρχουν και κάτι βίντεο σχετικά... που με κάνουν παντελώς ρόμπα, γιατί όταν ο άνθρωπος θέλει να μυήσει, το κάνει με αποδείξεις.
Δεν με πειράζει όμως, έχω γερό team πίσω μου. Ο Γάτος και ο καπετάν Konkost θα του την φυλάξουν για την επόμενη, τους έχω πλήρη εμπιστοσύνη!
Σοβαρά τώρα, γουστάρω τρελά όταν η διαδρομή είναι παραπάνω απαιτητική από τις δυνατότητές μου, γιατί τότε μαθαίνω και εξελίσσομαι. Και ειδικά όταν έχω την πιο καλή παρέα που θα μπορούσε να αναζητήσει κανείς σε μια τέτοια βόλτα, αυτή δλδ που όλοι βοηθάνε και κανένας δεν παραπονιέται (ελπίζω δλδ), γιατί τότε κι εγώ δεν αισθάνομαι ότι προκαλώ "βάρος".
Η μέρα έληξε υπέροχα (όπως προανέφερε και ο Ευρωπαίος της παρέας).
Δεν ξέρω πως τα πάνε οι υπόλοιποι από φυσική κατάσταση, αλλά εγώ σήμερα είμαι σαν να με έχουν δείρει πατόκορφα. Πόνος πολύς... παντού.
Αυτιά!
Και όπως λέγαμε πριν από πολλά (σσςςςςς) χρόνια... σας ευχαριστούμε και να μας ξαναπάτε!
Ειδα ενα μικρο αποσπασμα και ο Εγγλεζος δεν την βγαζει καθαρη...
Οσο για εσενα.....χιλια διακοσια μπραβο, για ολα οσα κανεις και οσα προσπαθεις να κανεις.
Ο σοφος γεροντας με την κοτσιδα δεν εχει ορια, αλλα εχει ψυχη..
Οταν εχει ανθρωπους διπλα του και τον στηριζουν, πεταει σαν πουλι...
Κατι τετοιο εγινε και στην χθεσινη καντηλοαναβαση.....
Οπως πολυ σοφα εχει πει.....δεν υπαρχουν ορια!!!
Nick_990
Μέλος
Φανταστικο Event!!!!
Συγχαρητηρια σε διοργανωτες/συμμετεχοντες/και ολους τους φωτογραφους!!!!
Να γραψω και γω πως ζηλευω??? νομιζω εννοειται!!!
Μπραβο και παλι μπραβο σε ολους!!!
Συγχαρητηρια σε διοργανωτες/συμμετεχοντες/και ολους τους φωτογραφους!!!!
Να γραψω και γω πως ζηλευω??? νομιζω εννοειται!!!
Μπραβο και παλι μπραβο σε ολους!!!
est
Μέλος
- Όνομα
- Στέφανος
- Μοτό
- Σουζούκι ΔρΖ
Μετά από όσα γράφτηκαν και μετά από το πλήρες φωτογραφικό ρεπορτάζ -ειδικά του gsmaniac - ας βάλω κι εγώ μερικές φωτό..
Πριν απ'όλα όμως να πω κι εγώ ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλους όσους κατέβαλαν όλη αυτή την προσπάθεια για να περάσουν 30;-40;-50; (δεν ξέρω πόσοι μαζευτήκαμε τελικά) νοματαίοι καλά.
Καθόλου εύκολο το εγχείρημα ολοκληρώθηκε όμως με επιτυχία.. έτσι όπως το βλέπω εγώ τουλάχιστον από την δική μου πλευρά ως συμμετέχων.
Από την πρώτη ανασύνταξη..είναι σχετικά νωρίς ακόμα και η ομίχλη δεν έχει καθαρίσει.
Στη ''σελφο-λίμνη''
Στο τελείωμα της διαδρομής σε εκείνο το υπέροχο κατηφορικό σημείο που από τη μία είχες το δάσος και από την άλλη τη θάλασσα..
Εικόνες από το μοναστήρι Αγ. Νικόλαου Γαλατάκη που επισκεφτήκαμε μετά τη βόλτα..
(ξεδιψάσαμε από τη βρύση του μοναστηριού και τσιμπήσαμε λουκουμάκι κέρασμα από την καλόγρια)
(είχε ένα άρωμα αυτή η πορτοκαλιά...)
Αφού επιστρέψαμε, χαλαρώσαμε με κουβεντούλα στο μπαλκόνι και αγνάντεμα..
Τα του φαγητού τα είδατε ήδη, οπότε πάμε στην Κυριακάτικη πίστα και σε μια-δυο φωτό αφ'υψηλού.
Πραγματικά υπέροχο τοπίο..
Η βόλτα για κάποιους τελείωσε εκεί ενώ κάποιοι άλλοι αποφάσισαν να προσθέσουν μερικά χωμάτινα χιλιόμετρα στην επιστροφή..
''Κατακτώντας'' μια κορφή κι ένα καλωσόρισμα
Αυτές ήταν οι φωτός από εμένα..
Κλείνοντας να ευχαριστήσω και πάλι όλους τους εμπλεκόμενους για το τρέξιμο και το χρόνο
που διέθεσαν και να πω ότι όλες οι επιλογές τους σχετικά με διαμονή, διαδρομή και φαγητό με άφησαν απόλυτα ικανοποιημένο.
Επίσης να ευχαριστήσω την Ελένη-vaelsod που μου έκανε παρέα στην επιστροφή και ανέχτηκε να πηγαίνει με 80 ενώ θα μπορούσε να πάει με αρκετά παραπάνω και να φτάσει σπίτι της νωρίτερα.
Εις το επανιδείν παίδες!
ΥΓ1. Χάρηκα βόλτα με το καινούργιο μου παιχνίδι! Το πίσω λάστιχο ήταν που ήταν ταλαιπωρημένο, γύρισε καραφλό στην Αθήνα!
ΥΓ2. Το πρωί του Σαββάτου πηγαίνοντας για το ξενοδοχείο, αφού κατέβηκα από Παγώντα και πριν φτάσω στο Προκόπι πέτυχα μια ομίχλη...άλλο πράμα! Είχε τόση υγρασία που το μπουφάν νότισε και στο πρόσωπό μου έτρεχαν σταγόνες νερού λες και έβρεχε! Αλλά η μυστήρια αυτή ομορφιά του όλου σκηνικού είναι κάτι που χαράχτηκε στη μνήμη..
- ας βάλω κι εγώ μερικές φωτό..Πριν απ'όλα όμως να πω κι εγώ ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλους όσους κατέβαλαν όλη αυτή την προσπάθεια για να περάσουν 30;-40;-50; (δεν ξέρω πόσοι μαζευτήκαμε τελικά) νοματαίοι καλά.
Καθόλου εύκολο το εγχείρημα ολοκληρώθηκε όμως με επιτυχία.. έτσι όπως το βλέπω εγώ τουλάχιστον από την δική μου πλευρά ως συμμετέχων.
Από την πρώτη ανασύνταξη..είναι σχετικά νωρίς ακόμα και η ομίχλη δεν έχει καθαρίσει.
Στη ''σελφο-λίμνη''
Στο τελείωμα της διαδρομής σε εκείνο το υπέροχο κατηφορικό σημείο που από τη μία είχες το δάσος και από την άλλη τη θάλασσα..
Εικόνες από το μοναστήρι Αγ. Νικόλαου Γαλατάκη που επισκεφτήκαμε μετά τη βόλτα..
(ξεδιψάσαμε από τη βρύση του μοναστηριού και τσιμπήσαμε λουκουμάκι κέρασμα από την καλόγρια
)
(είχε ένα άρωμα αυτή η πορτοκαλιά...)
Αφού επιστρέψαμε, χαλαρώσαμε με κουβεντούλα στο μπαλκόνι και αγνάντεμα..
Τα του φαγητού τα είδατε ήδη, οπότε πάμε στην Κυριακάτικη πίστα και σε μια-δυο φωτό αφ'υψηλού.
Πραγματικά υπέροχο τοπίο..
Η βόλτα για κάποιους τελείωσε εκεί ενώ κάποιοι άλλοι αποφάσισαν να προσθέσουν μερικά χωμάτινα χιλιόμετρα στην επιστροφή..
''Κατακτώντας'' μια κορφή κι ένα καλωσόρισμα
Αυτές ήταν οι φωτός από εμένα..
Κλείνοντας να ευχαριστήσω και πάλι όλους τους εμπλεκόμενους για το τρέξιμο και το χρόνο
που διέθεσαν και να πω ότι όλες οι επιλογές τους σχετικά με διαμονή, διαδρομή και φαγητό με άφησαν απόλυτα ικανοποιημένο.
Επίσης να ευχαριστήσω την Ελένη-vaelsod που μου έκανε παρέα στην επιστροφή και ανέχτηκε να πηγαίνει με 80 ενώ θα μπορούσε να πάει με αρκετά παραπάνω και να φτάσει σπίτι της νωρίτερα.
Εις το επανιδείν παίδες!
ΥΓ1. Χάρηκα βόλτα με το καινούργιο μου παιχνίδι!
Το πίσω λάστιχο ήταν που ήταν ταλαιπωρημένο, γύρισε καραφλό στην Αθήνα!ΥΓ2. Το πρωί του Σαββάτου πηγαίνοντας για το ξενοδοχείο, αφού κατέβηκα από Παγώντα και πριν φτάσω στο Προκόπι πέτυχα μια ομίχλη...άλλο πράμα! Είχε τόση υγρασία που το μπουφάν νότισε και στο πρόσωπό μου έτρεχαν σταγόνες νερού λες και έβρεχε! Αλλά η μυστήρια αυτή ομορφιά του όλου σκηνικού είναι κάτι που χαράχτηκε στη μνήμη..
Πολλα μπραβο Ελινα.Αστο καλό!
Κάθομαι σαν χαζό και έχω πεθάνει στα γέλια με τις φωτό!
Τι να πρωτοπώ... θέλω να αποφύγω να γράψω σεντόνι, αλλά...
Ξεκίνησα Κυριακή πρωί, νύχτα βασικά. Στο δρόμο εθνική βαριόμουνα, μετά τη Χαλκίδα άρχισα και κρύωνα, όσο ανέβαινα το βουνό έπιασε ομίχλη, πολύ ομίχλη και κρύο. Εκεί κουράστηκα και δεν ξέρω γιατί, καθώς έχω κάνει πολύ χειρότερα. Σταμάτησα τουλάχιστον 3 φορές ανά λίγα χλμ γιατί δεν την πάλευα και για πρώτη φορά στη ζωή μου οδηγώντας μοτό σε μια από αυτές τις περίεργες στάσεις έβγαλα και το σχεδόν τίποτα που είχε το στομάχι μου μέσα. Εκεί είπα πως έκανα μ@..κία. Τα σημάδια για να μην έρθω καθόλου στο MMM ήταν φανερά κι εγώ δεν τα ακολούθησα.
Λίγο πριν φτάσω στον ξενώνα είχα πειστεί πως έκανα τη διαδρομή τσάμπα, έπρεπε να είχα κάτσει στο ωραίο μου ζεστό κρεβατάκι και να περάσω μια χαλαρή Κυριακή. Ημουν σίγουρη πλέον πως θα έφτανα στον ξενώνα, θα χαιρετούσα άπαντες αλλά δεν θα ακολουθούσα σε χώμα. Θα έμενα στον ξενώνα μέχρι να συνέλθω και μετά θα έπαιρνα το δρόμο της επιστροφής βρίζοντας.
Εφτασα όχι σε πολύ καλή διάθεση (δεν ξέρω αν φάνηκε) και ΕΥΤΥΧΩΣ ενώ ήταν μετά τις 8μιση, τα παιδιά ήταν ακόμα σε φάση πρωινού. Ποιος ξέρει τι έκαναν το προηγούμενο βράδυ ομαδικώς στο ξενοδοχείο... αλλά τεσπα! (flame post!
Εφτασε 9, έφτασε 9μιση και ακόμα εκεί. Στο μεταξύ είχα αρχίσει να συνέρχομαι μέσα στη ζέστη (επιτέλους) και σιγά σιγά έμπαιναν όλες μου οι λειτουργίες σε RT. Ετσι, χάρη σε αυτή τη ευτυχή καθυστέρηση μπόρεσα και ακολούθησα το πρόγραμμα του MMM που ήταν το πιστάκι.
ΩΡΑΙΟ το πιστάκι!!!
Εδώ να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όσους συμμετείχαν στη διοργάνωση. Και ακόμα μεγαλύτερο στους φωτογράφους της παρέας, γιατί αν δεν ήταν αυτοί να μην ευχαριστιούνται τη βόλτα και να κάθονται να τρέχουν από εδώ και από εκεί για ένα μεγάλο πλάνο εμείς αυτή τη στιγμή δεν θα είχαμε κάτι χειροπιαστό να προσθέσουμε στο κουτί των ευχάριστων αναμνήσεων.
Εεεε... η συνέχεια ήταν κάπως.. σαν κινέζικο κοτόπουλο. Γλυκόξινη δλδ!
Οι advriders μας την φύλαγαν.... Μετά την Αρβανίτσα τα είχαν προσχεδιάσει όλα για να περάσουμε τη δοκιμασία της επίσημης μύησής μας στο φόρουμ. Αλλά δεν είπαν τίποτα.
Οι μισοί πουροντουροι χωρίς να το καταλάβουν την γλίτωσαν. Κάτι ένας πονοκέφαλος, κάτι καμιά παντόφλα σπίτι, τους έσωσε!
Οι υπόλοιποι την πατήσαμε.
Μας πήγαν από μια διαδρομή που κάθε 5 μέτρα έβριζα. Και όταν τελείωσε τους ευχαριστούσα. Άβυσσος η μαζοχιστική ψυχή του μοτοσυκλετιστή.
Βεβαια ο maniac ψιλοπροειδοποίησε... όταν είπε στον άλλον, αυτόν με την κοτσίδα, κάτι για τη διαδρομή. Αλλά εμείς οι αθώοι πουροντουροι δεν το καταλάβαμε εγκαίρως...
Η μύηση λοιπόν στο advride πέτυχε. Έχω να πέσω τόσες φορές σε βόλτα από τότε που πρωτοπάτησα χώμα. (Παρεπιπτόντως ευχαριστώ τα δυνατά αγόρια για τις άρσεις XR)
Υπάρχουν και κάτι βίντεο σχετικά... που με κάνουν παντελώς ρόμπα, γιατί όταν ο άνθρωπος θέλει να μυήσει, το κάνει με αποδείξεις.
Δεν με πειράζει όμως, έχω γερό team πίσω μου. Ο Γάτος και ο καπετάν Konkost θα του την φυλάξουν για την επόμενη, τους έχω πλήρη εμπιστοσύνη!
Σοβαρά τώρα, γουστάρω τρελά όταν η διαδρομή είναι παραπάνω απαιτητική από τις δυνατότητές μου, γιατί τότε μαθαίνω και εξελίσσομαι. Και ειδικά όταν έχω την πιο καλή παρέα που θα μπορούσε να αναζητήσει κανείς σε μια τέτοια βόλτα, αυτή δλδ που όλοι βοηθάνε και κανένας δεν παραπονιέται (ελπίζω δλδ), γιατί τότε κι εγώ δεν αισθάνομαι ότι προκαλώ "βάρος".
Η μέρα έληξε υπέροχα (όπως προανέφερε και ο Ευρωπαίος της παρέας).
Δεν ξέρω πως τα πάνε οι υπόλοιποι από φυσική κατάσταση, αλλά εγώ σήμερα είμαι σαν να με έχουν δείρει πατόκορφα. Πόνος πολύς... παντού.
Αυτιά!
Και όπως λέγαμε πριν από πολλά (σσςςςςς) χρόνια... σας ευχαριστούμε και να μας ξαναπάτε!
Απο το βρισιδι καθε 5 μετρα, καταλαβες για πιο λογο η διαδρομη λεγεται Καντηλι !!
Μπραβο και στην παρεα που μας ...εξελίσσει οδηγικα, οπως θα κανουν μελλοντικα και ο καπετανιος με τον Γατο στην επομενη χαρτογραφιση!! χεχε
Να ειμαστε καλα να βρισκομαστε και να βολταρουμε.
Μπράβο και πάλι μπράβο!!! Μας εμπνέεις...Αστο καλό!
Κάθομαι σαν χαζό και έχω πεθάνει στα γέλια με τις φωτό!
Τι να πρωτοπώ... θέλω να αποφύγω να γράψω σεντόνι, αλλά...
Ξεκίνησα Κυριακή πρωί, νύχτα βασικά. Στο δρόμο εθνική βαριόμουνα, μετά τη Χαλκίδα άρχισα και κρύωνα, όσο ανέβαινα το βουνό έπιασε ομίχλη, πολύ ομίχλη και κρύο. Εκεί κουράστηκα και δεν ξέρω γιατί, καθώς έχω κάνει πολύ χειρότερα. Σταμάτησα τουλάχιστον 3 φορές ανά λίγα χλμ γιατί δεν την πάλευα και για πρώτη φορά στη ζωή μου οδηγώντας μοτό σε μια από αυτές τις περίεργες στάσεις έβγαλα και το σχεδόν τίποτα που είχε το στομάχι μου μέσα. Εκεί είπα πως έκανα μ@..κία. Τα σημάδια για να μην έρθω καθόλου στο MMM ήταν φανερά κι εγώ δεν τα ακολούθησα.
Λίγο πριν φτάσω στον ξενώνα είχα πειστεί πως έκανα τη διαδρομή τσάμπα, έπρεπε να είχα κάτσει στο ωραίο μου ζεστό κρεβατάκι και να περάσω μια χαλαρή Κυριακή. Ημουν σίγουρη πλέον πως θα έφτανα στον ξενώνα, θα χαιρετούσα άπαντες αλλά δεν θα ακολουθούσα σε χώμα. Θα έμενα στον ξενώνα μέχρι να συνέλθω και μετά θα έπαιρνα το δρόμο της επιστροφής βρίζοντας.
Εφτασα όχι σε πολύ καλή διάθεση (δεν ξέρω αν φάνηκε) και ΕΥΤΥΧΩΣ ενώ ήταν μετά τις 8μιση, τα παιδιά ήταν ακόμα σε φάση πρωινού. Ποιος ξέρει τι έκαναν το προηγούμενο βράδυ ομαδικώς στο ξενοδοχείο... αλλά τεσπα! (flame post!
Εφτασε 9, έφτασε 9μιση και ακόμα εκεί. Στο μεταξύ είχα αρχίσει να συνέρχομαι μέσα στη ζέστη (επιτέλους) και σιγά σιγά έμπαιναν όλες μου οι λειτουργίες σε RT. Ετσι, χάρη σε αυτή τη ευτυχή καθυστέρηση μπόρεσα και ακολούθησα το πρόγραμμα του MMM που ήταν το πιστάκι.
ΩΡΑΙΟ το πιστάκι!!!
Εδώ να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όσους συμμετείχαν στη διοργάνωση. Και ακόμα μεγαλύτερο στους φωτογράφους της παρέας, γιατί αν δεν ήταν αυτοί να μην ευχαριστιούνται τη βόλτα και να κάθονται να τρέχουν από εδώ και από εκεί για ένα μεγάλο πλάνο εμείς αυτή τη στιγμή δεν θα είχαμε κάτι χειροπιαστό να προσθέσουμε στο κουτί των ευχάριστων αναμνήσεων.
Εεεε... η συνέχεια ήταν κάπως.. σαν κινέζικο κοτόπουλο. Γλυκόξινη δλδ!
Οι advriders μας την φύλαγαν.... Μετά την Αρβανίτσα τα είχαν προσχεδιάσει όλα για να περάσουμε τη δοκιμασία της επίσημης μύησής μας στο φόρουμ. Αλλά δεν είπαν τίποτα.
Οι μισοί πουροντουροι χωρίς να το καταλάβουν την γλίτωσαν. Κάτι ένας πονοκέφαλος, κάτι καμιά παντόφλα σπίτι, τους έσωσε!
Οι υπόλοιποι την πατήσαμε.
Μας πήγαν από μια διαδρομή που κάθε 5 μέτρα έβριζα. Και όταν τελείωσε τους ευχαριστούσα. Άβυσσος η μαζοχιστική ψυχή του μοτοσυκλετιστή.
Βεβαια ο maniac ψιλοπροειδοποίησε... όταν είπε στον άλλον, αυτόν με την κοτσίδα, κάτι για τη διαδρομή. Αλλά εμείς οι αθώοι πουροντουροι δεν το καταλάβαμε εγκαίρως...
Η μύηση λοιπόν στο advride πέτυχε. Έχω να πέσω τόσες φορές σε βόλτα από τότε που πρωτοπάτησα χώμα. (Παρεπιπτόντως ευχαριστώ τα δυνατά αγόρια για τις άρσεις XR)
Υπάρχουν και κάτι βίντεο σχετικά... που με κάνουν παντελώς ρόμπα, γιατί όταν ο άνθρωπος θέλει να μυήσει, το κάνει με αποδείξεις.
Δεν με πειράζει όμως, έχω γερό team πίσω μου. Ο Γάτος και ο καπετάν Konkost θα του την φυλάξουν για την επόμενη, τους έχω πλήρη εμπιστοσύνη!
Σοβαρά τώρα, γουστάρω τρελά όταν η διαδρομή είναι παραπάνω απαιτητική από τις δυνατότητές μου, γιατί τότε μαθαίνω και εξελίσσομαι. Και ειδικά όταν έχω την πιο καλή παρέα που θα μπορούσε να αναζητήσει κανείς σε μια τέτοια βόλτα, αυτή δλδ που όλοι βοηθάνε και κανένας δεν παραπονιέται (ελπίζω δλδ), γιατί τότε κι εγώ δεν αισθάνομαι ότι προκαλώ "βάρος".
Η μέρα έληξε υπέροχα (όπως προανέφερε και ο Ευρωπαίος της παρέας).
Δεν ξέρω πως τα πάνε οι υπόλοιποι από φυσική κατάσταση, αλλά εγώ σήμερα είμαι σαν να με έχουν δείρει πατόκορφα. Πόνος πολύς... παντού.
Αυτιά!
Και όπως λέγαμε πριν από πολλά (σσςςςςς) χρόνια... σας ευχαριστούμε και να μας ξαναπάτε!
Ευχαριστούμε όσους ανέβασαν φωτογραφίες!!
onroad
Superhero
Μπραβο ρε παιδια , σε οργανωση και συμμετεχοντες !!!