Από την Ρωσία με αγάπη…. Η αποστολή…

[Magelanos]

Μιλώντας μου στα Ρώσικα, του λέω στα αγγλικά ότι δεν καταλαβαίνω τίποτα. Και κατευθείαν μου βγάζει κάτι σαν ταυτότητα και μου δείχνει φωτογραφία που ήταν με μια στολή. Αστυνομικός; Στρατιωτικός; Δεν κατάλαβα και μου ζητά το διαβατήριο. Του λέω στα ίσια το διαβατήριο είναι στην ρεσεψιόν στο ξενοδοχείο και άμα θέλει να πάει εκεί. Τελικά σηκώνεται και φεύγει!! Τώρα τι ρόλο άραγε έπαιζε αυτός δεν κατάλαβα…!!! Δεν ξέρω ξενέρωσα, γιατί οι αρνητικές σκέψεις κατάκλυσαν το μυαλό.. Κάνω μια τελευταία βόλτα μέσα στην πόλη. Τι να πει κανείς τώρα!!! Δρόμοι σοκάκια κατεστραμμένα, πεζοδρόμια χάλια, σπίτια που δεν ήσουν σίγουρος αν κατοικούντο, ένα γενικό ψυχοπλάκωμα το άρπαζες σε κάθε σου βήμα.

Πως αυτοί οι άνθρωποι ζουν επιβιώνουν, και το βασικότερο χαμογελούν, πρέπει να μας δείξουν τον τρόπο τι άλλο!!! Πέφτω σε μνημείο αφιερωμένο, στον πόλεμο, όπως σε κάθε πόλη μικρή η μεγάλη, παντού υπάρχει ένα μνημείο προς τιμήν, στους ανθρώπους που έχασαν τις ζωές τους στην φρίκη του πολέμου. Αυτά δεν έχει κάτι άλλο να προσέξεις, και επιστρέφω για το ξενοδοχείο. Πάει και αυτή η μέρα, αναπλήρωση δυνάμεων, για την αυριανή που είναι και η γιορτή μου…

 

[Magelanos]

15-8-11-ΔΕΥΤΕΡΑ (225χιλ) :

9:00 παίρνω την μηχανή από το παρκινγκ, σταματώ έξω από το ξενοδοχείο για να φορτώσω. Έχει συννεφιά αλλά δεν βρέχει ευτυχώς. Ο δρόμος είναι ο Α130 ο ίδιος με αυτόν που έφτασα. Κατεύθυνση προς σύνορα με Φιλανδία. Είναι καλός δρόμος μέχρι που συναντώ τον Α129. Χειροτέρεψε η άσφαλτος, και όταν έγινε Α124 το γύρισε σε χώμα, το καλύτερο δώρο για την γιορτή μου. Χρόνια μου πολλά λοιπόν χάχα… περνούσα από όμορφες λίμνες, ποτάμια, διασταυρώσεις που περνούσαν τρένα στο πουθενά, αλλά και δάση με πανύψηλα δέντρα, τι άλλο να θέλω από μια χωμάτινη διαδρομή;

Παίρνω την απόφαση τελικά, βλέποντας την βαλίτσα να ταλαντεύεται έντονα, να σταματήσω να την δέσω. Σταματώ κάπου στο δάσος στην ερημιά. Βγάζω δυο λάστιχα και την δένω. Λέω να πάω να κάνω και το ψιλό μου, μια που δεν υπάρχει και κανείς. Και εκεί που βγάζω αδιάβροχο, και λύνω ζώνη, ακούω στο ένα μέτρο μέσα στην πρασινάδα, ένα έντονο απειλητικό σφύριγμα!!! Φίδι δεν κατάλαβα πόσο μέτρων ήταν, μου έλεγε πρόσεχε τι πας να κάνεις!!! Εντάξει την ταινία με τον Βέγγο <<μην είδατε τον Παναγή>> την ξέρετε. Έτσι ακριβώς έγινα καπνός και εξαφανίστηκα!!!

Φτάνοντας στην πόλη Vyborg-Βυμποργκ, βρίσκω εύκολα το ξενοδοχείο σε σχήμα φουγάρο καραβιού.

15:00 η ώρα μια χαρά. Δεν βγαίνω αμέσως αράζω και την κάνω με τα πόδια μετά από τρεις ώρες για να γνωρίσω την πόλη. Η Φιλανδία είναι μια ανάσα από εδώ, και η πόλη εκτείνεται πάνω σε μια χερσόνησο με νησιά.

Η ιστορία ξεκινά το 1293 όταν οι Σουηδοί κατασκεύασαν ένα οχυρωμένο κάστρο. Στα χρόνια του τσάρου Πέτρου του Μέγα η πόλη πέρασε στην Ρωσία. Μετά το τέλος του Παγκοσμίου Πολέμου το Vyborgπέρασε οριστικά στην εδαφική κυριότητα της Σοβιετικής Ένωσης.

Και λόγο της μακροχρόνιας Σουηδικής κατοχής της πόλης, η μεσαιωνική αρχιτεκτονική κάθε άλλο παρά ρωσική φαίνετε. Κατευθύνομαι στο κάστρο Olaf που είναι και το έμβλημα της πόλης. Κτισμένο στα τέλη του 13ου αιώνα και είναι το μοναδικό του είδους του στην χώρα. Περιβάλλεται από τείχη που φτάνουν σε πλάτος τα 5μ. Πληρώνω 130 ρούβλια και μπαίνω μέσα. Ένα είδος εγκαταλείψεις υπήρχε. Πιστεύω αν αυτή η πόλη ήταν στην κυριαρχία των Φιλανδών θα ήταν πολύ προσεγμένη. Ανεβαίνω στο ψιλότερο σημείο με θέα όλης της πόλης.

Έφυγα στο κλείσιμο, λίγο έλειψε και θα με έκλειναν μέσα στο Κάστρο. Συνεχίζω την βόλτα μου στα δρομάκια της παλιάς πόλης.

Όντως πάρα πολύ παλιά κτήρια, σε έφερναν σε παλιότερες εποχές. Τελευταία στάση σε μια πλατεία που υπήρχε κιόσκι με κεμπάπ, και ήταν ότι ακριβώς ήθελα την κατάλληλη στιγμή.

 

[Magelanos]

16-8-11-ΤΡΙΤΗ ( 121χιλ) :

Ένα κρύο το έχει, ψιλοβρέχει, εντάξει χαλαρά, λίγα χιλιόμετρα σήμερα και διανυκτέρευση για δυο νύχτες στην Αγία Πετρούπολη. Βγαίνω στον αυτοκινητόδρομο Μ8 που θα με βγάλει στον τελικό προορισμό μου. δεν έχει κίνηση αλλά όσο πλησιάζω στην τουριστική μεγαλούπολη αυξάνεται συνεχώς. Πέφτω και σε έργα ασφαλτοστρώσεως και πάω σημειωτών και με πολύ προσοχή ανάμεσα στα αυτοκίνητα. Σταματώ σε βενζινάδικο. Ένα εσπρεσακι είναι ότι πρέπει τώρα. Δεν βρέχει και ξεκινώ για τα τελευταία 30χιλ που μου έχουν μείνει.

Εύκολα με το GPSβρίσκω το ξενοδοχείο, AzimutHotel. Ξανά τα ίδια με το παρκινγκ δεν καταλάβαινα τίποτα. Φτάνοντας στην ρεσεψιόν, λέω το πρόβλημα μου σε μια κοπέλα και βγαίνει μαζί μου έξω για να συνεννοηθεί με τον υπεύθυνο του παρκινγκ. Δίνω 360ru και μου δίνει το χαρτί για δυο νύχτες. Οκ παίρνω τα πράγματα και ανεβαίνω στο δωμάτιο. Είναι 12:30 νωρίς ακόμα. Ξεκούραση για λίγες ώρες και βγαίνω αργότερα.

Η στιγμή ήρθε που θα γνωρίσω την πόλη. βγαίνοντας μέσα στο ξενοδοχείο είχε μηχάνημα αυτόματης ανάληψης, και κάνω ρούβλια. Με τον χάρτη στο χέρι, αμέσως πέφτω στο πρώτο αξιοθέατο την Αιγυπτιακή Γέφυρα του 1826. περνώντας τη γέφυρα περπατώ παράλληλα με τον ποταμό Φοντανκα, για να διανύσω τα 3χιλ μέχρι το κέντρο. Κάθε στενό που περνούσα έβλεπα τον μεγαλύτερο τρούλο σε ναό. Επίχρυσος και ξεχωρίζει από παντού. Είναι ο Καθεδρικός του Αγίου Ισαάκ.

Εντύπωση όμως μου έκανε παρκαρισμένο YamahaR1 με προστατευτικά κάγκελα!!! Και στρίβοντας σε ένα στενό, βλέπω μαγαζί με φαγητό, το οποίο έβλεπες σε βιτρίνα και έπαιρνες σε δίσκο. Η ώρα είναι κατάλληλη για φαγητό, και ευκαιρία τώρα που το βρήκα. Μπαίνω και παίρνω ότι γούσταρα και αρκετά φτηνά.

Χορτάτος και με γεμάτες τις μπαταριές, φτάνω στην Ανακτορική Πλατεία. Σοκ και δέος, από την απεραντοσύνη και το μέγεθος, με τα ποιο επιβλητικά κτήρια που έχω δει ποτέ!!!

Τουρίστες από παντού Ρώσοι, κόσμος να κάθετε, άλλοι με ρολερς και σκειμπορτ πάνω κάτω, ποδήλατα, άμαξες, αλλά και πάλη με τόσο χώρο φαίνονταν μια άδεια πλατεία. Και τι δεν έχει δει αυτή η Πλατεία με το πέρασμα του χρόνου. Από στρατιωτικές παρελάσεις, με επικεφαλής τον τσάρο, μέχρι μάρτυρας της <<Αιματοβαμμένης Κυριακής>> το 1905. Και σήμερα από πολιτικές συγκεντρώσεις, διάφορες συγκεντρώσεις σε συναυλίες ροκ μουσικής.

Στο κέντρο τις πλατειάς ξεχωρίζει η Στήλη του Αλέξανδρου, αφιερωμένη στον τσάρο Αλέξανδρο Α. η στήλη είναι όλη από κόκκινο γρανίτη, ισορροπεί μόνο από το βάρος της (600τον), και είναι το μεγαλύτερο μνημείο στον κόσμο που δεν συγκρατείτε από πουθενά. Στην κορυφή έχει ένα μπρούτζινο άγγελο που κρατά ένα σταυρό. Όλο το ύψος ανέρχεται στα 47μ. Από την μια πλευρά υπάρχει το μπαρόκ Χειμερινό Ανάκτορο, και μαζί με ένα σύμπλεγμα κτηρίων αποτελούν το διασημότερο μουσείο του κόσμου. Το Ερμιταζ με σπάνια έργα τέχνης. Στην νότια πλευρά βρίσκεται το κτήριο του Γενικού Επιτελείου του Ροσι (1819-29). Είναι το σημερινό αρχηγείο του ρωσικού στρατού.

Οι δυο καμπυλωτές πτέρυγες συνδέονται με μια διπλή αψίδα. Η αψίδα περιβάλλεται με ένα ωραίο γλυπτό της Νίκης πάνω στο άρμα της (1829). Φεύγω από την πλατεία και περνώ έξω από το επιβλητικό και τεραστίων διαστάσεων κτήριο (407μ πρόσοψη) Ναυαρχείο. Μετά από εδώ, ξεπροβάλουν μπροστά μου οι επιβλητικές Εμβολοφορες Στήλες.

Με ύψος στα 32μ αυτές οι στήλες χρησίμευαν στο παρελθόν σαν φάροι που καθοδηγούν τα πλοία. Σήμερα τις ανάβουν μόνο σε σημαντικές εκδηλώσεις, όπως τη Μέρα του Ναυτικού. Οι μνημειακές μορφές γύρω από την βάση τους, αντιπροσωπεύουν τέσσερις από τους μεγαλύτερους ποταμούς την Ρωσίας. Τον Νέβα, το Δνείπερο, το Βόλγα και το Βολκοφ.

Βρε μανία που έχουν τα νεόνυμφα ζευγάρια να βγάζουν φωτογραφίες στα ποιο απίθανα μέρη. Βρίσκομαι στο Ναυτικό Μουσείο.

Η αρχιτεκτονική του κτηρίου είναι βασισμένη, από έναν Ελληνικό Ναό του Πεστουμ της Ιταλίας. Αράζω λίγο εδώ στους πανέμορφους κήπους έξω από το Μουσείο. Εντάξει και πάλι οι Ρωσίδες, κάνουν την διαφορά!!! Κατευθύνομαι προς το Φρούριο Πέτρου και Παύλου.

Πρώτα περπατώ μπροστά από τα τοίχοι που υπάρχει μια κανονική παραλία με μπόλικη άμμο στις όχθες του ποταμού Νέβα.. Κόσμος εδώ έχει αράξει, ξαπλωμένος στη άμμο, και περνά ξέγνοιαστα την ώρα του. Ξανά πάλι ένα άλλο νεόνυμφο ζευγάρι με το νυφικό η νύφη και κουστουματος ο γαμπρός περπατούσαν για να τους βγάζουν φωτογραφίες.

Εκεί γινόταν και μια έκθεση με θέματα από τον κόσμο, φτιαγμένα από άμμο. Είχε εισιτήριο και αποφασίζω να μπω.

 

[Magelanos]

Εντάξει δεν το μετάνιωσα καθόλου. Δεν έχω ξαναδεί τόσο καλή δουλειά από καλλιτέχνες της άμμου. Φτάνω στην πύλη του Νέβα, για να μπω στο φρούριο. Το φρούριο με το ζοφερό παρελθόν, αφού εξαναγκάστηκαν και πέθαναν πολλοί στην ανεργεση του, αλλά έπαιξε και τον ρόλο φυλακής, και χώρος βασανιστηρίων. Η πύλη αυτή ονομαζόταν αλλιώς και <<Πύλη του Θανάτου>> . οδηγεί στην αποβάθρα του θανάτου απ’οπου οι κρατούμενοι επιβιβάζονταν σε πλοιάρια για να μεταβούν στον τόπο εκτέλεσης τους η στην εξορία. Περνώ την πύλη και μπαίνω στο εσωτερικό, βγαίνοντας σε μια πλατεία.

Εδώ είναι το κυριότερο αξιοθέατο του χώρου. Ο Καθεδρικός Αγίων Πέτρου και Παύλου.

Ο Ντομενικο Τρετσινη σχεδίασε αυτή την ξεχωριστή Εκκλησία. Προσελήφθη από τον Μεγάλο Πέτρο, που ήθελε κάτι διαφορετικό από την παραδοσιακή ρωσική εκκλησιαστική αρχιτεκτονική. Και έτσι δημιούργησε αυτό το μπαρόκ αριστούργημα. Το κωδωνοστάσιο του έχει για τελείωμα επίχρυσο βέλος 122μ. μετά τον θάνατο του Πέτρου το 1725, ο ναός έγινε η τελευταία κατοικία των τσάρων.

Όλες οι σαρκοφάγοι και τάφοι βρίσκονται εδώ. Απολαμβάνω την βόλτα μου μέσα στο φρούριο, και μετά από λίγο, βγαίνω και περιπλανιέμαι σε όμορφα σημεία της πόλης, με τζαμί, κανάλια γέφυρες, και πανέμορφα κτήρια.

Και μάλλον θα συμφωνήσω με μερικούς που λένε ότι η Αγία Πετρούπολη είναι η Βενετία του βορρά. Φτάνω σε ένα ακόμη εξαιρετικό ναό, την Εκκλησία της Αναστάσεως. Η εκκλησία χτίσθηκε στο σημείο όπου την 1η Μαρτίου 1881, δολοφονήθηκε ο τσάρος Αλέξανδρος Α. μπαίνω στο εσωτερικό όπου παθαίνω πλάκα!!! Στο εσωτερικό της έχουν χρησιμοποιηθεί περισσότερα από είκοσι είδη ορυκτών, όπως ροδονίτης, ίασπις, πορφυρίτης, και ιταλικό μάρμαρο, κοσμούν τα μουσαικα, τις κορνίζες των εικόνων το θόλο και το δάπεδο.

Πρέπει να πέρασαν αρκετές ώρες, που δεν το κατάλαβα καθόλου. Βγαίνω από την Εκκλησία, έχει αρχίσει να νυχτώνει, ακριβώς απέξω είναι ο ποταμός Μοικα, και το κανάλι Γκριμπογεντοφ, που περπατώ παράλληλα χαζεύοντας ιστορικά κτήρια, όπως η οικία του Ντοστογιέφσκι. Και φτάνω σε διασταύρωση, με ποιον πασίγνωστο δρόμο της Ρωσίας. Την NEVSKIYPROSPEKT-ΝΕΦΣΚΙ ΠΡΟΣΠΕΚΤ. Σε αυτόν τον δρόμο στεγάζονται από τα ποιο γνωστά εμπορικά καταστήματα με όλες τις φίρμες, καφέ, εστιατόρια, ιστορικά κτήρια ανάκτορα αλλά και επαύλεις.

Και επιδεί ήταν το τέλος για σήμερα, μπήκα σε ένα καφέ και απήλαυσα ένα καπουτσίνο, και ένα τιραμισου.Μετά συνάντησα τον ποταμό Φοτανκα και παράλληλα με το κανάλι επέστρεψα στο ξενοδοχείο.

 

[Magelanos]

17-8-11-ΤΕΤΑΡΤΗ:
Βροχερή μέρα, και σκέπτομαι τι να κάνω!! Απόφαση για μια κοντινή βόλτα και βλέποντας και κάνοντας. Κατεύθυνση λοιπόν εδώ κοντά στην γειτονιά!!! Πλατεία Αγίου Ισαάκ, και ο πασίγνωστος Καθεδρικός του Αγίου Ισαάκ. Τι να πει κανείς γι’αυτό το αρχιτεκτονικό μεγαλείο!! Ώρες ατελείωτες θα κοιτάς και δεν χορταίνεις.

Από τους μεγαλύτερους Καθεδρικούς του κόσμου, σχεδιάστηκε το 1818. Μια ματιά εξωτερικά και, κόκκινες κολόνες από γρανίτη βάρους η κάθε μια 14τον.. μεταφέρθηκαν από την Φιλανδία. Τεράστιες πανύψηλες δρύινες πύλες και μπρούτζινες που ζυγίζουν 20τον η κάθε μια και έχουν παραστάσεις από την ζωή του Χριστού.. και φυσικά ο τεράστιος επίχρυσος τρούλος που μπορείς να ανέβεις και να μαγευτείς από την υπέροχη θέα.

Φεύγω και πάω στην πλατεία θεάτρου, και κοντοστέκομαι στο Θέατρο Μαριινσκι, από το όνομα της Μαρίας Αλεξαντροβνα, συζύγου του Αλέξανδρου Α. το κτήριο οικοδομήθηκε το 1560 από τον αρχιτέκτονα που σχεδίασε και το Θέατρο Μπολσοι στην Μόσχα.

Η βροχή όμως είχε σκοπό να μου αλλάξει τα σχέδια, και να μου χαλάσει την διάθεση. Έντονα έπεφτε, και δεν μπορούσα να κάνω κάτι παρά να επιστρέψω στο ξενοδοχείο. Βρεγμένος σαν την γάτα ανεβαίνω στο δωμάτιο, περιμένοντας να κόψει. Μάταια όμως. Το απόγευμα κατεβαίνω στο εστιατόριο του ξενοδοχείου. Έφαγα ένα καλό γεύμα και ήπια και τον καπουτσίνο μου και ξανά δωμάτιο. Η βροχή δεν λέει να σταματήσει…

 

[Magelanos]

18-8-11-ΠΕΜΠΤΗ (358χιλ):

Ένα κόμπο στον λαιμό τον έχω σήμερα γιατί θα βγω από την χώρα, οπότε έχω σύνορα. Ο καιρός εξακολουθεί να είναι βροχερός. 8:30 πρωινό ξεκίνημα γιατί έχω σκοπό να δω και κάτι αξιοθέατα που είναι στον δρόμο μου.

Οδηγώ στον Μ11 με έντονη βροχή, και έχοντας κάνει λίγα χιλιόμετρα παράκαμψη λόγο έργων από επαρχιακό. Όχι τώρα τέτοια πράγματα!!! Μπαίνω με ταχύτητες χαμηλές λόγο κίνησης, και δεν μπορούσα να προσπεράσω εύκολα. Πολύ νερό και δύσκολη ορατότητα. 40χιλ έτσι για να ξανά βγω στον Μ11. Αλλά τώρα έχασα τον δρόμο που ήθελα για να δω τα αξιοθέατα που ήταν τα Ανάκτορα της Αικατερίνης.

30χιλ πριν τα σύνορα ο δρόμος χαλά, με σαμάρια και σχισμές στην άσφαλτο. Φτάνοντας στην πόλη Ivangorodβλέπω και τα σύνορα. Σταματώ σε βενζινάδικο να γεμίσω, γιατί δεν ξέρω την τιμή στην Εσθονία πια θα είναι. Η βροχή έχει σταματήσει και παίρνω και ένα ζεστό καφέ. Η ώρα είναι 11:00 καλά για διάσχιση συνόρων.

Πίνοντας τον καφέ παρατηρούσα, την κίνηση που δεν ήταν αυξημένη. Ωραία πάω και βλέπω μια ουρά από 15 τροχόσπιτα Ιταλών. Προσπερνώ και μπαίνω μπροστά. Μου δείχνει ένας που να παρκάρω και με όλα τα χαρτιά μου δείχνει τον κισσέ. Ποιο εύκολα τα πράγματα στην έξοδο, και γρήγορα βρισκόμουν στα σύνορα από πλευρά Εσθονίας. Και εδώ συνοπτικές διαδικασίες, και ναι βρίσκομαι Ευρώπη….!!!!

Η Εσθονία με υποδέχεται με έναν υπερσύχρονο αυτοκινητόδρομο, με τέλεια άσφαλτο αλλά και από φυσικής διαδρομής.

Με ταχύτητες που είχα ξεχάσει πριν στην Ρωσία, τα χιλιόμετρα φεύγουν γρήγορα. Ο καιρός ηλιόλουστος, να χαίρομαι πραγματικά σε όλα τα επίπεδα την οδήγηση. Σταματώ σε έναν χωμάτινο παράδρομο.

Να γευτώ και λίγο χώμα τι τώρα που το έχω φάει με την ψυχή μου θα το ξεχάσω; ΟΧΙ ποτέ χάχα…. Και μάλιστα αυτός ο παράδρομος οδηγεί σε πάρκο αιολικό γεμάτο ανεμογεννήτριες, όπως έχω δει να υπάρχουν παντού σε αυτό το κομμάτι της χώρας.

Φτιάχνω ένα φραπέ και τρώω και το καθιερωμένο σάντουιτς φτιαγμένο από το πρωινό στο ξενοδοχείο.

15:00 παρκάρω έξω από το ξενοδοχείο στην πρωτεύουσα το Tallinn-Ταλλιν. Είχα κάνει κράτηση από Ελλάδα μέσο booking. Βρίσκεται σε ήσυχη περιοχή του λιμανιού, όπου βολεύει όσους ταξιδεύουν με τα καράβια. Από εδώ έχει σύνδεση ακτοπλοϊκή με την υπόλοιπη Σκανδιναβία. Αλλά από την άλλη και το Ιστορικό κέντρο της πόλης είναι 1χιλ από εδώ. Πιστεύω ότι βολεύει και αυτούς που έρχονται οδικός και θέλουν να βρίσκονται κοντά στο κέντρο, και όχι μέσα σε αυτό.

Δυο νύχτες θα κάτσω, και θα βγω αμέσως να γνωρίσω την πόλη τώρα που ο ήλιος δείχνει την καλή του διάθεση. Έξω από το ξενοδοχείο έχει βενζινάδικο και κοιτώ την τιμή 1,30 και αναρωτιέμαι πόσο είναι σε ευρώ (σε λίγο θα γελάσουμε παρέα)!!! Χωρίς να το καταλάβω περπατώ σε σοκάκι της παλιάς πόλης.

Πρώτη δουλειά που θέλω να κάνω είναι να αλλάξω τα ευρώ γιατί δεν ξέρω καν τι παίζει εδώ. Βρίσκω κιόσκι αλλαγής χρημάτων και μπαίνω μέσα χωρίς καν να κοιτάξω την πινακίδα έξω. Δίνω 100 ευρώ και περιμένω. Το ίδιο και η γυναίκα μέσα από τον κισσέ!!! Με ρωτά τι νόμισμα; Καλά λέω πλάκα μου κάνει; Εσθονικά λεφτά λέω!!! Τα κρατάς μου λέει….!!!! Τι εννοεί ο ποιητής τώρα;

Ευρώ είναι τα λεφτά σας; Ναι εδώ και έναν χρόνο… καλά έχω χάσει την μπάλα με τα νομίσματα, και ήμουν 100% σίγουρος ότι δεν είχαν στην Εσθονία ευρώ. Δηλαδή μπήκα να αλλάξω τα ευρώ σε ευρώ εδώ γελάμε όλοι χαχαχα………….

Επόμενη κίνηση σε γνωστή αλυσίδα φαστ φουντ για να φάω. Χαιρόμουν να βλέπω την φετινή πινακίδα με τα χάμπουργκερ, και δίπλα την τιμή σε ευρώ. Εξυπηρέτηση αστραπιαία από τους πιτσιρικάδες για προσωπικό, και όλοι μιλούσαν αγγλικά. Και ο γυναικείος πληθυσμός από το λίγο που έχω δει είναι πανέμορφος.

Τα οχυρωματικά τοίχοι της πόλης του Ταλλιν, είναι από τα ποιο γερά έργα της Βόρειας Ευρώπης. Έχουν διατηρηθεί στο σύνολο τους και αποτελούνται από 26 πυργίσκους. Θέλω να χαθώ όμως, και να γνωρίσω την μεσαιωνική πόλη του Ταλλιν. Περπατώ στο ιστορικό γοτθικού στυλ κέντρο, το οποίο έχει ανακηρυχτεί Μνημείο Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς από την UNESCO.

Ανεβαίνω ψιλά, και φτάνω στο γνωστό απόκρημνο ύψωμα Τoompea. Βρίσκω ένα μπαλκόνι με θέα. Και τι θέα.. τι να λέμε τώρα!!!! Όλη η παλιά πόλη είναι μπροστά σου μέχρι το μάτι να χαθεί στην απεραντοσύνη της Βαλτικής.

Ξεχωρίζει φυσικά σε ύψος ο γοτθικός πυργίσκος της εκκλησίας Saint’Olaf. Αναρωτιέμαι πόσοι ζωγράφοι έχουν αποτυπώσει αυτό που βλέπω εγώ τώρα στον καμβά τους. Κάθομαι και δεν χορταίνω με τίποτα!!! Σίγουρα αποτυπώθηκαν όλα στον καμβά του μυαλού μου!!!! φεύγω για να χαθώ και πάλι στα μεσαιωνικά σοκάκια, και βρίσκω ένα κάστρο, αλλά και ένα άλλο σημείο θέας, στην άλλη πλευρά της πόλης, που υπήρχε ένα γήπεδο ποδοσφαίρου.

Αποφασίζω να κατηφορίσω προς την παλιά πόλη, και περνώντας από τον καθεδρικό AlexanderNevskyο καιρός ζωγράφιζε στον δικό του καμβά….

 

[Magelanos]

Ουράνιο τόξο εμφανίστηκε χωρίς να έχει πέσει στάλα βροχής, αλλά με τον ουρανό φορτωμένο με πολλά χρώματα.. το μπλε το άσπρο, το μαύρο, και οι χρυσαφένιες ακτίνες του Ίλιου, έκαναν ένα παραμυθένιο σκηνικό, με πρωταγωνιστή εμένα. Απίστευτο!!!!

Φτάνω στην ποιο πολυσύχναστη γωνιά της παλιάς πόλης. Την πλατεία του Δημαρχείου. Εδώ δεσπόζει το παλιότερο Δημαρχείο σε όλη την Βόρεια Ευρώπη 14ος -15ος αιώνας. Γύρω από την πλατεία πανέμορφες προσόψεις κτηρίων, με διαφορετικό χρώμα η κάθε μια. Θυμίζει άνετα γερμανική μεσαιωνική πόλη.

Σαν παιδάκι που του δίνουν μια χούφτα με πολύχρωμα ζαχαρωτά και δεν ξέρει ποιο να διαλέξει!!! Έτσι ακριβώς αισθανόμουν εκείνη την στιγμή, καθισμένος σε πεζούλι του Δημαρχείου παρατηρώντας τα κτήρια. Εστιατόρια, καφετέριες, μπιραρίες, έχουν εδώ την τιμητική τους. Εδώ κτυπά η καρδιά της τουριστικής κίνησης του Ταλλιν. Φεύγω σιγά για το ξενοδοχείο, την στιγμή που έχω και αύριο όλη την μέρα

Φτάνοντας στο ξενοδοχείο αποφασίζω, να πάω μια βόλτα εδώ κοντά που είδα παραλία. Ένα κτήριο ερειπωμένο, που η ταράτσα του εκτελούσε χρέη χώρου αναψυχής και περιπάτου μου τράβηξε την προσοχή. Πολύ νεολαία, με μπύρες στο χέρι, ζευγαράκια, αλλά και διάφορες παρέες ανέβαιναν. Ανεβαίνω τα σκαλοπάτια, και ναι υπήρχε ταράτσα, διαμορφωμένη σε πλατεία, με χώρο πρασίνου να κάτσεις αλλά και φωτισμό για την νύχτα.

Ανέβηκα στο ψηλότερο σημείο, και στο τέλος είχε δυο μεταλλικές εξέδρες, σαν ένα μεταλλικό διάδρομο να κρέμεται στο κενό. Από εδώ είχες την απίστευτη θέα προς την βαλτική, στην παραλία, που ήθελα να πάω, αλλά εκείνη την στιγμή, την καλύτερη θέα στο ηλιοβασίλεμα, με τον ήλιο να μην θέλει να μας αποχαιρετίσει.

Κάθισα αρκετά για να δω παρόλο που είχε κρύο για μένα αλλά άξιζε πραγματικά, και ήταν ότι καλύτερο για να κλείσω την μέρα μου σε αυτή την φανταστική πόλη, που με μάγεψε από την πρώτη στιγμή.

 

[Magelanos]

19-8-11-ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ:
Ήλιος και σήμερα η χαρά μεγάλη. Πρωινό στο ξενοδοχείο για δυνάμεις και έξω πάλι στην παλιά πόλη. Πρώτη στάση στην εκκλησία με τον τεράστιο σε ύψος μεταλλικό πυργίσκο που φαίνεται από παντού.

Μπαίνω στο εσωτερικό, το οποίο ήταν ότι ποιο λιτό και απλό έχω δει σε εκκλησία. Είναι όπως οι σκανδιναβικές εκκλησιές.

Περπατώ παράλληλα με τα παλιά τοίχοι και πέφτω πάνω σε έναν πανέμορφο κήπο με ωραία φυτά. Μάλιστα υπήρχε και έκθεση φυτών και ξυλόγλυπτων αντικειμένων.

Ανηφορίζω προς τον λόφο πάλι, αλλά όχι για να δω τα ίδια, αλλά είχα ανακαλύψει μια Ελληνική ταβέρνα και θέλω να πάω να φάω κάτι.

Όντως κάθομαι ρωτώ ποιος είναι αυτός που έχει την ταβέρνα αλλά δυστυχώς έλλειπε εκείνη την στιγμή. Με συντροφιά Ελληνικών τραγουδιών, έφαγα και ήπια και ένα καφεδάκι. Κάθε γωνιά μοναδική, δεν μπορεί κάτι παραμυθένιο αποπνέει αυτή η πόλη.

Φτάνω σε ένα στενό που πάνω από το κεφάλι μου υπήρχαν αρκετές αψίδες. Αυτές οι αψίδες είναι ότι απέμεινε από την εκκλησία της Αγίας Αικατερίνης. Καταστράφηκε από επιδρομές βαρβάρων.

Στο τέλος του στενού στο κατεστραμμένο τμήμα στης εκκλησίας υπήρχαν και ταφόπλακες. Προερχόντουσαν από την εκκλησία, και άνηκαν σε ανώτατα μέλη της κοινωνίας όπως δικαστές και πολιτικούς.

Καταλήγω στην εκκλησία Saint’Olaf, εκεί δίπλα είδα ένα μαγαζί με αναμνηστικά. Βλέπω όμως μια διαφημιστική πινακίδα, που έλεγε με 2 ευρώ ανεβαίνεις στην κορυφή του πυργίσκου της εκκλησίας. Σκέπτομαι λίγο, και το αποφασίζω μιλάμε για το ψηλότερο κτήριο της πόλης.

Αλλά δεν υπολόγισα τα 400 ελικοειδή στενά σκαλιά . Τόσο στενά που αν κάποιος κατεβαίνει οι στενές επαφές είναι χωρίς αποφυγή. Και εντάξει να κατεβαίνει καμιά ωραία γυναίκα, να έχεις επαφές. Με κανένα κοιλαρά νταλικέρη τι κάνεις; Εντάξει μέχρι να φτάσω το φαγητό που είχα φάει το ένιωθα να κάνει δρομολόγιο μέσα μου. Φτάνοντας φυσικά και αντικρίζοντας αυτή την θέα, απλά είχα ξεχάσει το πώς έφτασα εδώ πάνω.

Πραγματικά η καλύτερη θέα και δεν πρέπει να την χάσει κανείς όταν επισκεφτεί το Ταλλιν.

 

[Magelanos]

20-8-11-ΣΑΒΒΑΤΟ (307χιλ):

9:00 αναχώρηση, άλλη μια καινούρια και άγνωστη χώρα για μένα με περιμένει. Διανυκτέρευση για σήμερα στην Rigaπρωτεύουσα της Λετονίας. Ξεκινώ λοιπόν με συννεφιά, κάτι μου λέει ότι θα την φάω την βροχή, και με τον 4-Ε67 προς την πόλη Parnu. Μετά από εδώ και για λίγο πριν σύνορα, ανοίγουν οι ουρανοί. Αυτές οι χώρες της βαλτικής πραγματικά είναι απρόβλεπτες σε καιρικές συνθήκες. Φτάνω στα εγκαταλειμμένα κιόσκια, πρώην χρίση συνόρων, και βρίσκομαι σε στην Λετονία.

Ο δρόμος εδώ είναι ο Α1-Ε67. Αρκετά καλός, και χωρίς ιδιαίτερη κίνηση. Σταματώ σε βενζινάδικο για να στεγνώσω λίγο και να ποιο ζεστό καφέ.

Το θέμα είναι τραγικό γιατί δεν έχουν ευρώ ούτε παίρνουν. Οπότε δυο εσπρέσο τα πλήρωσα με κάρτα. Αμάν με αυτά τα νομίσματα σε τρελαίνουν. Παρατηρούσα έξω τον δρόμο και περνούσαν αρκετοί με μηχανές, παρόλο που έβρεχε για τα καλά. Πάει να πει ότι υπάρχει αρκετός τουρισμός που επισκέπτεται τις χώρες αυτές οδικός με μηχανή. Όχι όπως Ρωσία που αν έβλεπες έναν αναρωτιόσουν, αν χάθηκε η έχει ψυχολογικά προβλήματα..(για ποιον χτυπά η καμπάνα; Χάχα)… Συνεχίζω οδηγώντας μέσα από δάσος, και δεξιά μου η Βαλτική.

Παραλίες έβλεπα που και που σε κάτι ανοίγματα, και σταματώ σε μια από αυτές. Αγριεμένη η βαλτική και κρύο δεν σου έκανε αίσθηση ότι είσαι στον Αύγουστο.

Σταματά και ένα πούλμαν με ρώσους τουρίστες. Εγώ κλασικά το σάντουιτς, και χαζεύω. Φεύγοντας οι Ρώσοι σταματά ένα αυτοκίνητο, με τέσσερα άτομα. Ένας από αυτούς αποφασίζει και τολμά να βουτήξει.

Μετά από αυτό είπα στον εαυτό μου καλά είσαι μην μιλάς καθόλου. Στάση για βενζίνη λίγο πριν φτάσω στην Ρίγα. Έχει σταματήσει να βρέχει, και μάλιστα εδώ το σημείο είναι μέσα στην φύση με τα πανύψηλα δέντρα.

14:00 οδηγώ μέσα στην πόλη, και το GPSανοιχτώ ψάχνοντας για το ξενοδοχείο. Φτάνω και μάλιστα είναι παρά πολύ ωραίο και με 45 ευρώ με πρωινό. Παρκάρω την μηχανή σε μια εσωτερική αυλή που είχε, και ξεκουράζομαι λίγο πριν βγω. Έχω κρυώσει με όλες αυτές τις εναλλαγές του καιρού. Το ιστορικό κέντρο της πόλης από εδώ είναι 2χιλ και με οδήγησαν οι ορδές του κόσμου που ήταν παντού. Απίστευτη λαοθάλασσα!!!. Κάνω συνάλλαγμα, και ξεκινώ, με δυσκολία θα έλεγα από τον κόσμο. Δεν ξέρω είναι και ο καιρός που έφτιαξε και έχει ήλιο;

Η πόλη είναι κτισμένη στις εκβολές του ποταμού Dvinaστη βαλτική. Αμέσως λοιπών βρίσκομαι σε πάρκο, που το διατρέχουν υδάτινα κανάλια. Φτάνω σένα από τα ποιο σημαντικά αξιοθέατα της πόλης την γοτθική εκκλησία 800 ετών Αγίου Πέτρου με τον τετραώροφο πύργο ύψους 137μ.

Δρομάκια μικρές πλατειές με μαγαζιά που πουλούσαν αντικείμενα και προϊόντα που είχαν να κάνουν με την παράδοση, εστιατόρια καφέ, και κόσμος, μα πόσο κόσμο έχει αυτή η πόλη;
Η ιστορική πλατεία PilsLaukumsκαι την εκκλησία του 1785.

Υπαίθριες μουσικές σκηνές με συγκροτήματα, να δίνουν μια άλλη εορταστική πινελιά, στο ίδει υπάρχων όμορφο σκηνικό.

Η λέξη μαγεία πιστεύω είναι η κατάλληλη για να περιγράψει αυτό που ζω στην Ρίγα της Λετονίας.

Αποφασίζω να κάτσω να φάω κάτι. Λίγο η αρρώστια που με έχει εξαντλήσει, και η κούραση δεν μου αφήνουν αλλά περιθώρια. Μια ζεστή σούπα για αρχή, και μια πίτσα για συνέχεια πείρα δυνάμεις. Η ώρα όμως είχε περάσει, πιστεύω ότι μια μέρα ακόμα την θέλεις για να δεις κάποια πράγματα παραπάνω.

Επιστροφή ξενοδοχείο..

 

[Magelanos]

21-8-11-Κυριακη (382χιλ):

Έχω βγάλει έξω από την αυλή του ξενοδοχείου την μηχανή, και είμαι έτοιμος προς αναχώρηση.

10:00 κινούμαι στον Α8-Ε77 προς σύνορα με Λιθουανία. Μέτριος ο δρόμος, και μπαίνοντας Λιθουανία με τον Α12 πέφτω σε έργα.

Μια λωρίδα άνοδο και κάθοδο, και να φτιάχνουν ανά δυο με τρία χιλιόμετρα λίγα μέτρα δρόμου στο ένα ρεύμα. Το θέμα είναι ότι είχε τον κόκκινο σηματοδότη με χρονοδιακόπτη που περιμένεις. Και αυτό έχει αποτέλεσμα αρνητικό και χάσιμο χρόνου. Έχω περάσει επαρχία αρκετή και δεν έχω καταλάβει τίποτα από αυτή την χώρα.

Και εκεί που οδηγώ σε μια βαρετή ευθεία μου αναβόσβηνε η ένδειξη του ABS. Πατώντας φρένο να σταματήσω δυσκολευόταν η μηχανή και ήθελε πολύ δύναμη για να σταματήσω. Σταματώ στην άκρη, σβήνω διακόπτη και ξανά ανάβω. Βάζω μπρος και είχε σβήσει όλα οκ. Εντάξει μπορεί να κόλλησε υπέθεσα. Μετά από κάποια μέτρα πάλι τα ίδια. Σταματώ ξανά και παίρνω τον μηχανικό μου τηλέφωνο. Ο Φαίδων γνωστός και από το φόρουμ (boxerakias 57) σηκώνει αμέσως το τηλέφωνο. Του λέω την περίπτωση και με καθησυχάζει λέγοντας ότι μπορεί να έχει πιάσει βρώμα ο αισθητήρας του ABS.

Ωραια εγω ειμαι στην μεση του ταξιδιού και τώρα θέλω να περάσω σύνορα και να μπω πάλι Ρωσία στο Kaliningrad-Καλινινγκραντ. Του λέω να φτάσω με το καλό και θα τον πάρω πάλι τηλέφωνο. Συνεχίζω και μετά από λίγα χιλιόμετρα, τραγουδούσα χριστουγεννιάτικα τραγούδια!!! Γιατί;; Πρώτη φορά στο καντράν των οργάνων έβλεπα να αναβοσβήνουν τόσες ενδείξεις. Από το ξεκίνημα του ταξιδιού, είχε καεί ένα μικρό λαμπάκι μπροστά στα φώτα, και η ένδειξη ήταν συνέχεια εκεί για να την βλέπω, αναβόσβηνε η ένδειξη βενζίνης, σταθερά αναμμένο ήταν το κόκκινο τρίγωνο, και δίπλα η ένδειξη ABS είχε τρελαθεί. Όλα αυτά μου θύμιζαν το χριστουγεννιάτικο δέντρο!!!

Στάση για βενζίνη και ανασυγκρότηση. Τώρα έχω διπλό άγχος… ένα για την μηχανή και το άλλο για τα σύνορα και πάλι. Δεν πρέπει μου χαλά η διάθεση, το κλειδί στο διακόπτη, πάτημα στο κουμπί της μίζας, και πάλι οι ρόδες της <Κ> ρολαρουν σε ξένα εδάφη. Φτάνω σύνορα και είχε μια μικρή ουρά, δεν περνώ μπροστά και περιμένω. 14:30 στην καρδιά του μεσημεριού, περνώ τον έλεγχο στην πλευρά της Λιθουανίας. Τα σύνορα των δυο χωρών αναμεταξύ τους, τα σηματοδοτούσε ένας ποταμός. Και περνώντας την γέφυρα περίπου στην μέση ξεκινούσε ουρά.

Προσπερνώ νταλίκες, αυτοκίνητα και προχωρώντας μπροστά, από μια σκοπιά, πετάγεται μια ρωσίδα και με σταματά. Διαβατήριο και με το που βλέπει ότι είμαι ξένος, μου κάνει νόημα να πάω πίσω στην ουρά. Εκείνη την στιγμή μου ήρθε να την ρίξω στο ποτάμι. Μου ήταν αδιανόητο να πάω πάλι πίσω, δεν θα ξεμπέρδευα σήμερα με τίποτα. ξεκινώ για πίσω και μετά από είκοσι οχήματα περίπου, χώνομαι ανάμεσα σε ένα κενό που βρήκα. Αν μου πουν τίποτα θα πάω ποιο πίσω. Τελικά ο Λιθουανος πίσω μου δεν είπε τίποτα.

Βγάζω κράνος σβηστός, και το μόνο που κάνω είναι να τσουλώ με την μηχανή στην μικρή κλήση που είχε η γέφυρα. Το τρελό και σπαστικό ήταν ότι η ουρά ήταν μόνο από ξένους εκτός Ρώσους. Όταν η γκόμενα στην σκοπιά έβλεπε αυτοκίνητο η φορτηγό με ρωσικές πινακίδες, του έκανε νόημα και περνούσε μπροστά, με τραγικό αποτέλεσμα την απίστευτη καθυστέρηση σ’εμας. 3 ώρες και 30 λεπτά για να περάσω τα σύνορα, μη πω τίποτα τώρα. Μέχρι και ότι η βίζα ήταν πλαστή, ήθελαν να με κάνουν να πιστέψω. Πέντε άτομα κοιτούσαν ξανά και ξανά το διαβατήριο. Η χαρτουρα ίδια κ’εδώ.

Εντάξει από Ρωσία είχε σφραγιστεί ξανά τι άλλο ήθελαν.
Ανοίγει ο φύλακας μια μεταλλική καγκελόπορτα, για να βγω έξω. Αυτά ήταν τα σύνορα, λες και αποφυλακιζόσουν από τον κορυδαλλό ένιωθα.

Και αμέσως προσγειώνομαι στην ρωσική πραγματικότητα. Πόση διαφορά τελικά υπάρχει από την μια πλευρά στην άλλη!!! Και όμως ναι υπάρχει και μάλιστα μεγάλη. Πέρασα πάλι με την <<μηχανή του χρόνου>> σε άλλη εποχή. 20 με 30 χρόνια πίσω τα μάτια μου αποτύπωναν τις εικόνες που περνούσαν από μπροστά μου και ζούσα αυτή την στιγμή!!!

Από τα σπίτια, αυτοκίνητα, και το φτωχικό ντύσιμο των ανθρώπων, καταλαβαίνεις ότι ζεις άλλη εποχή. Αλλά ας ξεκινήσω το Καλινιγκραντ με περιμένει. Η πρώτη πόλη που συναντάς στα σύνορα είναι η Sovetskμε αρκετό κόσμο, αλλά αδιάφορη από τα απαράδεκτα μπλοκ πολυκατοικιών. Ο δρόμος όλο λακκούβες, που διασχίζει την πόλη, και με πέτρες σφηνωτες, με αποτέλεσμα να κοπανιέμαι ολόκληρος. Βγαίνοντας από την πόλη συναντώ τον Α216-Ε77 πολύ καλός δρόμος. Στην επόμενη πόλη την Bol’Sakovoπάλι με αυτές τις σφηνωτες πέτρες ο δρόμος, σταματώ σε μνημείο του πολέμου να βγάλω φωτογραφία.

Από το πουθενά σκάει μπροστά μου ρώσος, να μου μιλά στην γλώσσα του και να μην καταλαβαίνω τίποτα. του λέω πάω Καλινινγκραντ και μου έδειχνε από πού. Αλλά άρχισε να μου δείχνει με τα χέρια του ότι ήθελε ρούβλια. Άρχισα να τον αγνοώ δείχνοντας του ότι θέλω να βγάλω φωτογραφία, αλλά αυτός με σκούντησε στο χέρι και μου ζητούσε ρούβλια. Οκ κουμπώνω πρώτη και για σας. Συναντώ τον Α229-Ε28 που είναι αυτοκινητόδρομος σε άριστη κατάσταση. Κάνω στάση για μια φωτογραφία και βλέπω μια στάση λεωφορείου εγκαταλειμμένη φαινόταν από την πρασινάδα και τα χόρτα που είχε γύρω.

Όμως πάνω στην στάση είχαν αφήσει λουλούδια και υπήρχε μνημείο με κεριά. Κάτι κακό είχε συμβεί εδώ!!! Επόμενη στάση έκανα όταν είδα μια έκταση με μηχανές άντλησης πετρελαίου, όπου δούλευαν ασταμάτητα.

Τι κυλά κάτω από τα πόδια μου αυτή την στιγμή!!! Φτάνω στην είσοδο της πόλης, και πριν τα κιόσκια σαν διόδια σταματώ σε βενζινάδικο.

Στην Ρωσία σε πολλές πόλης μπαίνοντας συνάντησα πολλά τσεκ-ποιντ της αστυνομίας. Συνήθως σταματάμε οχήματα για έλεγχο. Μια φορά έτυχε να με σταματήσουν επειδή η λάμπα είχε καεί και δεν είχα αναμμένα φώτα. Βάζω βενζίνη περνώ τα κιόσκια της αστυνομίας, και μπαίνω κέντρο. Σταματώ βγάζω GPS και κατεύθυνση προς το ξενοδοχείο.

Αρκετή κίνηση πλακόστρωτο οι δρόμοι και είχα τεράστιο άγχος με τις ράγες του τραμ. Ήταν επικίνδυνο, περνούσα από πάνω κινιόντουσαν, και φοβόμουν μην γλιστρήσω. Είδα όμως πολύ νεολαία παντού σε πλατείες και δρόμους. Φτάνω στο ξενοδοχείο 19:00 το MoskvaHotel. Είναι άριστο και με ιδιωτικό παρκινγκ που δεν πληρώνεις, ναι όντως είναι γεγονός!!! Βγαίνω με τα πόδια, και περπατώ τον κεντρικό δρόμο έξω από το ξενοδοχείο μέχρι την κεντρική πλατεία της πόλης με την όμορφη εκκλησία.

Κυκλοφορούν αρκετοί με μηχανές, και μάλιστα σε παρέες. Είδα μαζεμένα καμιά 15αρια άτομα σταματημένα στην πλατεία και τα έλεγαν.

Η πλειοψηφία ήταν καστομ και σουπερ σπορ. Κλασικά μπήκα σε κεντρικό φαγάδικο φαστ φουντ, για να φάω. Νεολαία και γυναίκες απίστευτης ομορφιάς παντού. Στο μενού είχαν ένα ρόφημα με την ονομασία φραπέ. Όπα λέω λες; Αλλά καμιά σχέση. Κάτι σαν παγωμένο μιλκ σέικ ήταν, και μάλιστα τόσο παγωμένο που μου πάγωσε το κεφάλι. Έχει νυχτώσει και τα φώτα κάνουν την διαφορά.

Η πρώτη επαφή με την πόλη είχε μόλις τελειώσει.

 

[Magelanos]

22-8-11-ΔΕΥΤΕΡΑ:
Η βροχή που έπεφτε όλη την νύχτα και συνεχίζει, με κάνει να μην θέλω να βγω από τα σκεπάσματα. Είμαι και αρκετά κρυωμένος και δεν κάνω τίποτα. αποφασίζω ποιο αργά να πάω για πρωινό, χαπακώνομαι και την πέφτω για ύπνο. Η ώρα περνά και βγαίνει ήλιος 17:00 το απόγευμα. Το Kaliningrad-Καλινιγκραντ η Koningsberg-Κενινγκσπεργκ. Η τελευταία σημαντική πόλη που ιδρύθηκε από τον OttokarIIτης Βοημίας και τους ιππότες του Τευτονικού Τάγματος ήταν το Koningsbergδιατηρώντας το όνομα αυτό μέχρι το 1946 όταν ολόκληρη η Ανατολική Πρωσία προχώρησε στην ΕΣΣΔ.

Είμαι καλύτερα και βγαίνω βόλτα. Πάω για φαγητό και μετά συνεχίζω την βόλτα μου.

Μια συννεφιά μια ήλιο ο καιρός αλλάζει συνέχεια. Φτάνω σε ένα μεγάλο πάρκο με λίμνη, και ένα μεγάλο μνημείο.

Με μια φλόγα να μην σβήνει ποτέ και ένα τσιμεντένιο στύλο, γραμμένο με ονόματα στρατιωτών που χάθηκαν στον πόλεμο. Γενικά είχε διάφορα μνημεία μέσα στο πάρκο.

Μετά σκέπτομαι να χαθώ στις φτωχογειτονιές της πόλης, να δω από κοντά αυτά τα κακόγουστα τσιμεντένια κουτιά, που σε αυτά στοιβάζονται οικογένειες υπό άθλιες συνθήκες. Πράγμα και επικίνδυνο, την στιγμή που μόνο εγώ κυκλοφορούσα σαν τουρίστας σε αυτά τα στενά. Είδα μεθυσμένους να βγαίνουν μέσα από ετοιμόρροπα σπίτια, αλλά και σε απομονωμένα αλσύλλια, όπου καταφεύγουν για να ποιούν.

Εντάξει ήταν επικίνδυνο αυτό που έκανα, θα μπορούσε να είχε συμβεί το οτιδήποτε κακό. Ευτυχώς βγήκα αλώβητος, και ξανά στο τουριστικό κέντρο.

Περνώντας τον ζωολογικό κήπο υπήρχε ένα άλλο πάρκο, με παιδική χαρά, εκκλησία, μουσική, και θεατρική σκηνή για εκδηλώσεις, και τι άλλο; Νεολαία παντού…

Εντάξει είδα και κάτι ηλικιωμένους που έπαιζαν σκάκι στα παγκάκια. Επιστρέφω σιγά στο ξενοδοχείο, σκεφτόμενος ότι αυτό το Ρωσικό μικρό και ξεκομμένο κομμάτι γης, από την υπόλοιπη και αχανείς Ρωσία είναι που με κέρδισε. Άξιζε τον κόπο να επισκεφτώ το ωραίο Καλινινγκραντ. Στο ξενοδοχείο παίρνω τηλέφωνο μια φίλη μου στην Αθήνα, για το αν μπορούσε να βρει μια αντιπροσωπεία BMW και σέρβις στην Πολωνία, γιατί είναι από Πολωνία και θα μπορούσε να συνεννοηθεί καλύτερα.

Όντως μου βρήκε και έκλεισε ραντεβού στο Gdansk που δεν θα θέλω και πολλά χιλιόμετρα να κάνω. Μου είπε ότι εκεί οι άνθρωποι μιλούν αγγλικά και θα είμαι εντάξει. Αλλά τους είπε για το πρόβλημα, και είπαν θα το βάλουν στον εγκέφαλο για να δουν ακριβώς. Μιλώ και με τον Φαίδων στο συνεργείο που την πάω, και αυτός είχε ψαχτεί και είχε βρει συνεργείο στην Βαρσοβία. Μου λέει αν δε βρω άκρη να πάω εκεί. Τον ευχαρίστησα και θα περίμενε τηλέφωνο μου να μάθει τι έγινε.

 

[Magelanos]

23-8-11-ΤΡΙΤΗ ( 334χιλ):

9:20 αναχωρώ από την πόλη του Καλινινγκραντ, και γενικά αποχαιρετώ την Ρωσία, έστω και αυτή τη μικρή γεύση που πήρα, ήταν ικανή να με κάνει να θέλω να έρθω ξανά.. δεν ξέρω πότε αλλά θα ήθελα!!!

Με τον Α194 και σύντομα φτάνω στα σύνορα με Πολωνία 10:30. Ουρά με πολωνούς μπαίνω μπροστά, αλλά όχι και στην αρχή. Δεν ήθελα να ακούσω τίποτα περίεργο. Είχε μια καθυστέρηση αλλά εντάξει ξεμπερδεύω, πέφτουν οι τελευταίες σφραγίδες στο διαβατήριο και περνώ σε άλλη χώρα. Μια καθυστέρηση στα Πολωνικά σύνορα, γιατί έψαχναν πολύ τα αυτοκίνητα.

Ευγενέστατοι οι Πολωνοί αστυνομικοί, και μιλούσαν αγγλικά. Φεύγω με τον επαρχιακό 54 για Elblag. Συνεχίζω με τον 7-Ε77 και 10χιλ πριν φτάσω στο Gdanskβλέπω την αντιπροσωπεία της BMW. Και μάλιστα είμαι άγγλος στο ραντεβού, γιατί κέρδισα μια ώρα μπαίνοντας Πολωνία. Οι άνθρωποι πολύ φιλικοί με ρώτησαν αν θέλω κάτι και περίμενα στον χώρο υποδοχής πελατών. Μετά από τρεις ώρες δεν είχαν κάνει κάτι, γιατί διαγνώστηκε τρόμπα φρένου τελειωμένη. Και τι κάνω;

Η απάντηση ήταν ότι δεν έχουν ανταλλακτικό, και θα αργήσει, το κόστος μεγάλο, και το βασικότερο ότι δεν είχαν γνώσεις πάνω σε αυτές τις μηχανές. Καθάρισαν τον αισθητήρα του ABS, βγάζοντας την ρόδα, σύνδεσαν την μηχανή στον εγκέφαλο, και μου εκτύπωσαν τα αποτελέσματα και μου τα έδωσαν. Μου λένε αφού θα περάσεις από Γερμανία, καλό θα ήταν να σταματήσεις εκεί και να δείξεις τα αποτελέσματα, και θα σου πουν. Ήταν ένας με GS 1200 και το είχε φέρει για σέρβις. Μου έκανε την ερώτηση από πού είμαι, και απαντά πολύ μακριά!!! Όταν όμως του λέω από που επιστρέφω, ε τότε απλά κρατούσε το κεφάλι του…

Στην ερώτηση μου πόσο κάνει; Γέλασαν… μα φυσικά τίποτα, δεν σου φτιάξαμε κάτι!!! Τους ευχαρίστησα, και ξεκινώ για την πόλη Bydgoszczγια διανυκτέρευση, που μόλις αποφάσισα, περιμένοντας για την μηχανή χαζεύοντας τον χάρτη. Είχα να έρθω Πολωνία με μηχανή από το 2004, και μάλιστα επισκέφτηκα αυτά τα μέρη. Τα πράγματα σε οδικές υποδομές τότε δεν ήταν καλά. Τώρα που βρίσκομαι σε έναν ολοκαίνουριο υπεραυτοκινητόδρομο, τον Ε75-1 έχω πάθει πλάκα. Τεράστια η αλλαγή και σε δρόμους επαρχιακούς, στα πρότυπα των Γερμανικών δρόμων κινούνται.

Το σύστημα με το εισιτήριο και στην έξοδο πληρώνεις υπήρχε κ’εδώ. Γρήγορα χωρίς να το καταλάβω με τον Ε261-5 φτάνω στην πόλη Bydgoszcz. Σταματώ σε στενό βγάζω το κράνος, γιατί χτυπούσε το τηλέφωνο. Η Μόνικα η φίλη από την Αθήνα με ρώτησε πως πήγε η συνάντηση με τους Πολωνούς στην BMW. Της εξηγώ πως ήταν τα πράγματα, και της ζητώ άλλη μια χάρη. Να μπει στο booking και να δει τι ξενοδοχεία υπάρχουν και τι τιμές. Οκ και σε 15 λεπτά μου στέλνει μήνυμα στο κινητό με τέσσερα.

Ξεκινώ με το πρώτο που ήταν και κοντά από εδώ, και αμέσως το κλείνω. Τεσσάρων αστέρων απίστευτο, παρκινγκ, πρωινό και το κέντρο της πόλης 500μ από εδώ. 70 ευρώ τα πάντα όλα..

Αφήνω τα πράγματα και αμέσως αλλάζω για μια σύντομη βόλτα προς γνωριμία της πόλης. Η έκπληξη ήταν μεγάλη για μένα, αλλά συγχρόνως ευχάριστη και εντυπωσιακή. Ένα κουκλίστικο κέντρο πόλης που τα είχε όλα.. φυσικά αναρωτιόμουν πως ζω κάτω στην (μπαχαλουπολη).. δεν θα πω τίποτα άλλο οι φωτογραφίες θα μιλήσουν…

 

[Magelanos]

24-8-11-ΤΕΤΑΡΤΗ ( 432χιλ):

10:00 αναχώρηση με σταθερή άνοδο της θερμοκρασίας και πολύ καλό καιρό. Με Ε261-5 και κατεύθυνση προς την πόλη Poznan.

Μπαίνοντας στην πόλη, για να βρω τον επαρχιακό 32, και αφηρημένος, αναγκάστηκα να πατήσω με όλη μου την δύναμη τα φρένα για να σταματήσω μισό μέτρο πριν την διάβαση πεζών!!!! Εκείνη την στιγμή όλοι κοκαλώνουν, το ίδιο κ’εγω μόνο που δεν σταμάτησε αμέσως. Το έντονο τρίξιμο από τις δισκοπλακες έκανε τους πεζούς να με κοιτάξουν έντονα και με τρόμο. Εγώ να δείτε!! Έτσι και έβγαζα το κράνος θα είχα ένα έντονο μπλε χρώμα σαν στρουμφακι!!!!

Μετά από αυτό σταματώ λίγο να συνέλθω, και να ποιο ένα καφέ να ξυπνήσω γιατί αυτή η ζέστη με την βαβούρα μέσα στην πόλη, με έχουν νυστάξει. Συνεχίζω με τον 32 μέχρι να συναντήσω τον Ε65-3.

Συνέχεια μέσα στην φύση και περνώντας από ωραία χωριουδάκια, μετά την ZielonaGora, με τον 27 μέχρι την πόλη Szprotawa. Εδώ βρίσκω διασταύρωση με τον 12. χωρίς να δω χάρτη ξανά, κάνω μια λανθασμένη κίνηση. Συνεχίζω με τον 12 μέχρι την πόλη Zary. Από εκεί αρχίζω και μπαίνω σε δευτερεύον επαρχιακό, πολύ στενός δρόμος και όχι σε καλή κατάσταση.

Φτάνω στο χωριό Przewozμιλάμε για 20 σπίτια όλα, και ο δρόμος μέσα από αυτό πλακόστρωτος, και πάλι να κοπανιέμαι για να μην ξεχνιέμαι.. σταματώ και ανοίγω χάρτη. Το GPSδεν ήθελα να το ανοίξω γιατί δεν είχε μπαταρία, και θα το ήθελα για μετά που θα έψαχνα για ξενοδοχείο. Στον χάρτη έβλεπα ότι είμαι σε κάτι πάρκα, τα σύνορα είναι ακριβώς δίπλα με Γερμανία αλλά δεν έχει πέρασμα. Πρέπει να κάνω τουλάχιστον 50χιλ μέσα στα χωριά και δρόμους που δεν ξέρω μέχρι τον αυτοκινητόδρομο.

Και περνώντας από μοναχικούς δρόμους και χωριά όπως, Gozdnica, Ruszow, και με τον 351 Jagodzin, και Piensk, βγαίνω στην εθνική Ε40-4 και μπαίνω Γερμανία και συγκεκριμένα στην περιοχή της Σαξονίας. Σταματώ ξανά γιατί βλέπω έξοδο για Gorlitz. Σύσκεψη με τον εαυτό μου, και ο κύβος εριχθει. Θα συνεχίσω ακόμα, και βλέπουμε. Σε Γερμανικό αυτοκινητόδρομο τον Ε40-Α4 ξέχασα εντελώς το πρόβλημα στα φρένα και καρυδώνω το γκάζι. Μετά από 46χιλ παίρνω την απόφαση και βγαίνω στην έξοδο 89 για την πόλη Bautzen.

Φτάνοντας βρίσκω μια πολύ καλή οικογενειακή πανσιόν. Η τιμή απίστευτη στα 30 ευρώ με πρωινό. Με χάρτη πόλης που μου έδωσε, η γυναίκα της οικογενείας, πάω να εξερευνήσω και αυτή την άγνωστη πόλη. από τα πρώτα κιόλας μέτρα, αρχίζω να εντυπωσιάζομαι, με τις μικρές πλατείες, εστίες πρασίνου σε κάθε οικοδομικό τετράγωνο.

Η πόλη απλώνεται σε γραφική τοποθεσία, σ’έναν ψιλό βράχο πάνω από την κοιλάδα του ποταμού Σπρεε. Η ανακατασκευασμένη παλιά πόλη, γοητεύει τον επισκέπτη, όπως πολλά φιδωτά πέτρινα δρομάκια, τα τείχη, το μπαρόκ Δημαρχείο στην πλατεία, όπως και πολλά άλλα σχηματίζουν ένα γοητευτικό σύνολο.

Κάνοντας μια πολύ καλή βόλτα, και γνωρίζοντας την πολιτιστική πρωτεύουσα των Σοραβων το πανέμορφο Bautzen, καταλήγω στο κέντρο τις πόλης με τον καθεδρικό.

Πολλές επιγραφές είναι δίγλωσσες, στα γερμανικά και στα σοραβικα. Οι Σοραβοι, γνωστοί και ως Λουσατοι η Βενδιοι, είναι μια ιθαγενείς μειονότητα Σλάβων που ζουν στις ανατολικές περιοχές της Σαξονίας, και του Βρανδεμβούργου. Καταφεύγω σε μαγαζί, και τρώω ένα τουμπανο κεμπάπ. Η ώρα είναι 21:00 και αρχίζουν να μαζεύουν καρέκλες από τα καφέ. Αυτή είναι η ζωή εδώ!!! Φεύγω κ’εγω και πάω να τραβήξω τις τελευταίες φωτογραφίες.

Επιστρέφω στην πανσιόν και μιλώντας στο τηλέφωνο με τον Θοδωρή (Teo71) του λέω αν μπορεί να βρει που είναι τα κεντρικά της BMW στο Μόναχο για να πάω να δουν εκεί την μηχανή. Μετά από λίγο μιλάμε πάλι και λέει ότι μίλησε με τους γερμανούς λέγοντας την περίπτωση μου, και κλίνοντας ραντεβού για αύριο στις 14:00 το μεσημέρι. Η ερώτηση του Θοδωρή θα προλάβεις; Ξέροντας ότι είμαι 500χιλ μακριά. Χάχα.. και καφέ θα προλάβω να πιω. Καλά ρε να είσαι εκεί έτσι; Ναι φιλαράκι σ’εχαριστω και θα μιλήσουμε από Μόναχο.

 

[Magelanos]

25-8-11-ΠΕΜΠΤΗ (603χιλ):

Πάω σε μια αίθουσα που είχαν για πρωινό, με το νούμερο του δωματίου μου πάνω σε τραπέζι. Κάθομαι, ήταν όλα έτοιμα. Εντύπωση μεγάλη (δεν παίζονται οι Γερμανοί) που είχε ένα μεγάλο πλαστικό αυγό στο τραπέζι. Ρε τι είναι αυτό πλαστικό!!! Μου κάνουν πλάκα; Το παίρνω για να δω και αυτό άνοιγε, και μέσα ήταν το αυγό!!! Δηλαδή ήταν θήκη αυγού με φενιζολ μέσα για να το κρατά ζεστό. Εντάξει τώρα τι να λέμε!!! 9:00 βάζω μπρος την μηχανή και ξεκινώ.

Βγαίνω πάλι στον αυτοκινητόδρομο Ε40-Α4 ανεβάζω ρυθμό, σταθερά καρφωμένα στο κοντέρ 190+…
Χρησιμοποιώντας τους δρόμους ταχείας κυκλοφορίας όπως, Ε441-Α72 μέχρι Ηοf. Μετά με Α93 περνώ το Regensburg, στάση μόνο για βενζίνη καφέ, και κάτι φαγώσιμο, με τον Ε45-Α9 μπαίνω Μόναχο.
Βάζω στο GPSτην οδό Frankfurterring 29 και σε λίγα λεπτά είμαι έξω από τις τεράστιες εγκαταστάσεις, BMWέκθεση και σέρβις για μηχανές. Όπως είπα στον Θοδωρή χθες θα ποιο και καφεδάκι. 531χιλ και έφτασα 30λ ποιο νωρίς. Σερβίρουν ένα εσπρεσακι στην αίθουσα υποδοχής. Λοιπόν από εδώ έχει μια μεγάλη επιφάνια με τζάμι, όπου ο πελάτης περιμένοντας, βλέπει τις εργασίες που του κάνουν στην μηχανή!!!

Το προσωπικό του συνεργείου σκέτοι γιατροί, μέχρι και γυναίκα εργάζεται στο σέρβις. Με φωνάζουν μετά από λίγο, ένας υπεύθυνος με πάει στην μηχανή για να την βάλω στο χώρο του σέρβις. Ανάβω και παίρνει τα χαρτιά με τα αποτελέσματα από τον εγκέφαλο στην Πολωνία. Γυρίζει μια το κλειδί και μου σβήνει την μηχανή. Πρόβλημα… μου λέει!!! Τέλος η μονάδα ABSδεν γίνεται τίποτα μόνο αλλαγή. Πόσο; 1700 ευρώ και δεν την έχουν!!! Θέλουν τρεις μέρες τουλάχιστον για να έρθει. Καλά κρασιά, να είστε καλά και για σας!!! Μου δίνει τα χαρτιά και ετοιμάζομαι ξενερωμένος να φύγω.

Συναντώ και ένα ζευγάρι Ελλήνων που είχαν πάει Σκοτία με μηχανή. Σταμάτησαν για να αλλάξουν μια λάμπα στο RTπου είχαν. Τα είπαμε λίγο και τους αποχαιρέτισα. Η διανυκτέρευση σήμερα θα εξαρτηθεί από την πόλη, που θα έχει μαγαζί με την γνωστή αλυσίδα για εξοπλισμό αναβατή Louis. Εδώ που βρίσκομαι έχει, αλλά δεν θέλω να καθυστερήσω άλλο μέσα σε μια μεγαλούπολη. Και η πόλη αυτή είναι 50χιλ περίπου από εδώ το Rosenheim-Ροζενχαιμ. Βάζω στο GPSτην διεύθυνση του καταστήματος και ξεκινώ. Εντάξει δεν ήθελα και πολύ έφτασα μέσα στην απίστευτη ζέστη του μεσημεριού.

16:30 παρκάρω έξω από το Louis. Μεγάλο μαγαζί με τα πάντα. Βρήκα τις μπότες που ήθελα και έτοιμος πάλι προς αναζήτηση ξενοδοχείου. Βρίσκω ένα με 50 ευρώ και δωμάτιο σοφίτα. Τέλειο και χωρίς πολύ ψάξιμο και ταλαιπωρία. Κουμάντο κάνει το στομάχι τώρα, χωρίς άλλα περιθώρια αναβολής. Κατευθείαν στο κέντρο για φαί.

Τι άλλο από δυο πίτες αραβικές, ξεχειλισμένες από κεμπάπ και σαλάτα. Τα πάντα όλα λέμε….
Βολτουλα για να χωνέψω στα γύρω δρομάκια της πόλης, με προσόψεις κτηρίων σε ωραία χρώματα, που σου εξιτάρουν καλαίσθητα τις κωρες των οφθαλμών!!!

Και όπως κάθε πόλη μικρή και μεγάλη στην Βαυαρία, σέβεται τις παραδόσεις τις, έτσι κ’εδώ πέφτω σε γιορτή μπίρας. Έβλεπα πολύ κόσμο να κυκλοφορεί με παραδοσιακή ενδυμασία, και πήγα.

Σε κάποιο σημείο της πόλης έπεσα στην γιορτή. Φανταστικά!!!

 

[forester]

Όλο λάϊκ λέμμεεεεεεε

 

[Magelanos]

26-8-11-ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ (397χιλ):

9:00 μια ακόμη ζεστή μέρα ξεκινά. Α93-Ε45 αυτοκινητόδρομος, και γρήγορα έχω μπει Αυστρία, με κατεύθυνση το Innsbruck. Στάση για βενζίνη και καφέ, με θέα τα επιβλητικά βουνά των Αυστριακών άλπεων.

Μετά με Α13-Ε45 περνώντας το Μπρενερο τουνελ βρίσκομαι σε Ιταλικό έδαφος. Α22-Ε45 προς Bolzanoκαι μετά Trento. Από εδώ παίρνω τον επαρχιακό 47 και αποκτά ποιο σφιχτό οδηγικο ενδιαφέρον η πορεία μου. Με όμορφα χωριά σε απόκρημνες πλαγιές, και ποτάμια.

Βγαίνω στον 53, για να καταλήξω στο πασίγνωστο σ’εμενα CastelfrancoVeneto. 14:00 παρκάρω έξω από το ξενοδοχείο που επιλέγω πάντα, το AlbergoRomahotelτης αλυσίδας BestWestern.

Με 60 ευρώ το υπέρ-λουξ δωμάτιο τα αξίζει τα λεφτά του στο κέντρο της πόλης. Φεύγω με τα πόδια λίγο έξω από την πόλη στο μαγαζί που όλο και κάτι ψωνίζω, από εξοπλισμό ένδυσης για μηχανή. Η ζέστη απίστευτη και την είχα ξεχάσει τόσο καιρό. Φτάνοντας εννοείτε πως στο μυαλό μου είχα βάλει να πάρω ένα κράνος δεύτερο. Δεν ήξερα όμως τι!!!

Τελικά κατέληξα σε X-LiteGPσειρά 802 - 380 ευρώ. Αν δεν κάνω λάθος στην Ελλάδα το βρίσκει κανείς στα 600 ευρώ. Τελειώνοντας απέναντι από εδώ ήταν γνωστή αλυσίδα φαστ φουντ και έκατσα να φάω.

Επιστρέφω στο ξενοδοχείο, αφήνω το καινούριο μου κράνος και κατεβαίνω για την τελευταία βόλτα, στην πόλη, και για έναν καφέ πριν πω καληνύχτα…

 

[Magelanos]

27-8-11-ΣΑΒΒΑΤΟ (45χιλ):

Το καράβι αναχωρεί στις 14:00 έχω αρκετό χρόνο και λίγα χιλιόμετρα να διανύσω. Οπότε βγαίνω για τον τελευταίο καπουτσίνο στο Castelfranco. Παίρνω την μηχανή από το παρκινγκ, και διανύω τα 20μ δρόμου, μέχρι την κύρια είσοδο του ξενοδοχείου, που είχα αφήσει τα πράγματα για να φύγω. Περνά ένα περιπολικό εκείνη την στιγμή, ανάβει φάρο και μου κορνάρει!!! Αγνοώντας σταματώ στην είσοδο του ξενοδοχείου. Κάνει αναστροφή και παρκάρει δίπλα μου. Αρχίζει μια Ιταλίδα μπατσινα γιατί δεν φορούσα το κράνος!!!

Άρχισα να εξηγώ ότι η απόσταση που διάνυσα ήταν γελοία για να φορέσω το κράνος. Εντάξει με τα πολλά μου έκαναν συστάσεις, και να μην το ξανακάνω οκ!!! Ξεκινώ μετά από την μικρή περιπέτεια, και οδηγώ στον επαρχιακό 245 με κατεύθυνση το λιμάνι της Βενετίας. Φτάνοντας είχε μια κινητικότητα έντονη με τον κόσμο εδώ και εκεί. Βγάζω εισιτήριο για Ηγουμενίτσα, γιατί βαριέμαι το ταξίδι μέχρι Πάτρα. Θα επισκεφτώ και κάτι φίλους στα Ιωάννινα όπως κάνω πάντα όταν επιστρέφω από τα ξένα.

Μπαίνω στο καράβι και πιάνω θέση καναπέ σε παράθυρο. Κόσμο δεν έχει ευτυχώς, γιατί φεύγουν δυο καράβια με διαφορά μισής ώρας. Το πλοίο ξεκινά κ’εγω κολλημένος στο παράθυρο να βλέπω έξω την Βενετία.

Τα μάτια μου μπορεί να έβλεπαν τα κάθε λογίς αμέτρητα πλοιάρια να πηγαίνουν προς όλες τις κατευθύνσεις, αλλά το μυαλό είχε χαθεί ήταν αλλού.


Πραγματικά το έζησα όλο αυτό η μήπως ήταν όνειρο και μόλις ξύπνησα;




…..Αφιερωμένο στην μνήμη δυο φίλων…..

ΠΑΝΟΣ (PanVas) και ΝΩΝΤΑΣ

 

[yns]

Από τα καλύτερα ταξιδιωτικά ever... Χάρηκα που το ξαναδιάβασα!! Respect!!

 

[Markas]

Για να είμαι ειλικρινής, εγώ δε το είχα διαβάσει παλιά. Τώρα που το είδα, πραγματικά, νιώθω εντυπωσιασμένος. τρομερή "βόλτα", να χάνεσαι για καιρό και να γυρίζεις έχοντας δει τόσα πολλά και διαφορετικά πράγματα, ανθρώπου, κουλτούρες. Ένα μήνα στο δρόμο...
Ξεχνάς πως είναι η καθημερινότητα του υπόλοιπου χρόνου.
Πάντα όμορφα ταξίδια εύχομαι φίλε Μαγγελάνε

 

[Astakos]

Καλα ταξιδια Πανο και μακαρι να κανουμε και ενα εξωτερικό παρεουλα