Η ώρα 15:00, η κούραση μεγάλη αλλά η όρεξη δε μας αφήνει (ακόμα). Τα τοπία μας αποχαυνώνουν και μας κρατάνε. Στο βάθος το Καστέλι με το ομώνυμο αεροδρόμιό του.
Στο Καστέλι ξαναβάζουν βενζίνη τα δύο καθαρόαιμα και συνεχίζουμε πηγαίνοντας προς Ηράκλειο. Από άσφαλτο; Μπααα! Ο Αρχηγός, όπου βρει έξοδο χώνεται και μας πάει σε λασπουριές και κακοχωματόδρομους όσο περισσότερο γίνεται. Ξέρετε τι είναι να βλέπεις επί 3 χιλιόμετρα στα 5 μέτρα από εσένα παράλληλα τα αυτοκίνητα να κινούνται άνετα στην άσφαλτο; Και εμείς; Εμείς μπαινοβγαίναμε στις λασπολακούβες και κοπανιόμασταν στις πέτρες. Ο ΜοτοΜοτο δεν άντεξε το πόνο στα χέρια και βγήκε στην άσφαλτο όταν δεν έβλεπε κανείς (ή έτσι νόμιζε…). Ο Αρχηγός από την άλλη, όρθιος, κοιτούσε συνεχώς δεξιά και αριστερά όποτε ήταν σε άσφαλτο ψάχνοντας για την επόμενη μαζοχιστική διαδρομή μας. Extreme, η συνεπιβάτης μου: Νίκο, δεν πας εσύ μπροστά να σε κυνηγάει αυτός στην άσφαλτο, γιατί όσο τον αφήνεις τόσο θα μας χώνει στις λάσπες και δε θα φτάσουμε ούτε αύριο! Δυστυχώς, πάνω που ετοιμαζόμουν να κάνω κίνηση, στρίβει δεξιά και βγαίνει σε άλλο χωματόδρομο που πάλι έχει χαθεί στο πράσινο!
Αρχηγός: Νίκοοο! Αριστερά ρε, πιο αριστερά!
Διπλός: Ρε Νεκτάριε, που να πάω, εδώ δε χωράω καλά καλά ούτε δεξιά, τι αριστερά μου λες;
Αρχηγός: Ρε Μακάκα έχει μια πέτρα τεράστια….
Διπλός: Στα φρύδια μου η πέτρα, ποδιά έχω από κάτω, πιο αριστερά εγώ δεν πάω.
Εκείνη τη στιγμή ακούγεται ΧΓΡΑΠ! Πράγματι, ακουμπάει η ποδιά αλλά καμία ζημιά, στο κάτω κάτω της γραφής, για αυτό την είχα πάρει.
Αρχηγός: Εγώ στα έλεγα. Άντε τώρα προχώρα, τι, το μοντέλο κάνεις;
ilbig: