Έχω ζήσει ένα άσχημο ατύχημα τον Απρίλιο του 2013 .
Με έστειλε σε 2 νοσοκομεία , διακομιδές με 3 ασθενοφόρα , 20 μέρες μέσα ,
5 πλευρά σπασμένα και ένα χειρουργείο όπου γλύτωσα στο τσακ τον αριστερό μου πνεύμονα
ενώ μου αφαιρέθηκε η σπλήνα .
Δεν έχω όμως παράπονο ,
ευχαριστώ καθημερινά το θεό που είμαι ζωντανός και είδα ξανά την οικογένεια μου
Αφού σας τράβηξα το ενδιαφέρων , να πάω και στο story τώρα .
Είναι μία απλή βόλτα με καλή παρέα στα ορεινά της Λίμνης Κρεμαστών .
Έχουμε περάσει τη γέφυρα Επισκοπής και κατευθυνόμαστε για γέφυρα Τατάρνας .
Λίγο πριν τη γέφυρα Τατάρνας υπάρχει ένα βενζινάδικο, είμαι σίγουρος πως θα το ξέρετε οι ταξιδιάρηδες ,
και μια υποτιθέμενη ευθεία 100 μέτρων max .
Είμαστε 4 μοτοσυκλέτες , ο 4ος εγώ .
Οι 3 μοτοσυκλέτες πάνε μαζί σε απόσταση 10 μέτρων η μία από την άλλη ,
εγώ άνευ λόγου έχω μείνει λίγο παραπίσω , δλδ καμιά 50αριά μέτρα .
Περνάμε ένα στενό σημείο του δρόμου , που μετά βίας περνάνε 2 οχήματα ταυτόχρονα .
Εγώ με πορεία προς Τατάρνα και απέναντι μου έρχονται 2 αγροτικά .
Τίποτα περίεργο , τίποτα ανησυχητικό .... απολαμβάνω το τοπίο και τα αρώματα της περιοχής ,
ώσπου ....
το 2ο αγροτικό αποφασίζει να κάνει προσπέραση , και περνάει όλο στο ρεύμα κυκλοφορίας μου .
Ο χρόνος παγώνει , και πλεόν κάθε δευτερόλεπτο μοιάζει με ώρα .
Οι αισθήσεις μου όλες λειτουργούν στο 1000% ,
ακούω 10 φορές καλύτερα ,
βλέπω 10 φορές καλύτερα ,
το μυαλό μου επεξεργάζεται δεδομένα 10 φορές πιο γρήγορα .
Ξέρω ότι είναι αδύνατο να επιβιώσω , έχω καμιά 70αριά χλμ στο κοντέρ και άλλα τόσα και βάλε το
θηριώδες αγροτικό των 250 ίππων και 2 τόνων με τις μεταλλικές μπαριέρες του μπροστά έτοιμες να με κατασπαράξουν .
Ωστόσο δεν εγκαταλείπω , θα το παλέψω για τα τελευταία 10 μέτρα που μου έχουν μείνει ,
και τα επόμενα 2 δευτερόλεπτα που θα ζω ..... για μετά δεν ήξερα .
Επιστρατεύω την ψυχραιμία μου και κάνω αυτό που ξέρω .... δλδ περιμένω .
Ναι περιμένω ... μέσα σε αυτή τη ''πολυτέλεια'' των 2 δευτερολέπτων έπρεπε να περιμένω
το αγροτικό να επιλέξει προς τα που θα πάει για να αποφύγουμε τη σύγκρουση .
Μένω λοιπόν σταθερός με το τιμόνι μου ευθεία και συνηδητοποιώ ότι επιτέλους ο οδηγός
του αγροτικού με είδε και κατάλαβε πως αυτό το πράγμα των 250 κιλών
με τα φώτα αναμμένα που τον πλησιάζει δεν είναι πυγολαμπίδα αλλά άνθρωπος .
Πλακώνεται στα φρένα ενώ οι δικές μου 4πίστονες ήδη δουλεύουν υπερωρίες .
Κόβει το τιμόνι του δεξιά προς το όχημα που προσπαθεί να προσπεράσει ,
μπας και μου κάνει χώρο και περάσω από την αριστερή του πλευρά .
Λέω Γιώργο ορίστε η ευκαιρία σου , στρίψε !!
Φρεναριστός όπως ήμουν , κάνω τα αδύνατα δυνατά να περάσω από αριστερά ,
αν και βλέπω ότι δεν χωράω
, αλλά πλέον δεν έχω άλλη επιλογή .
Κάνω ότι καλύτερό μπορώ , και στη παρούσα φάση μόνο αυτήν την επιλογή έχω .
Ξαφνικά το αγροτικό αλλάζει πάλι κατεύθυνση .
Όχι ρε πστ μου ....
Έρχεται πάλι κατά πάνω μου .
Κατάλαβε πως δεν χώραγα και εν τέλει αποφάσισε να αλλάξει πορεία ,
και να πάει φουλ αριστερά και να βγει εκτός δρόμου , ωστε να περάσω με το φίλερ
ανάμεσα από τα 2 οχήματα .
Μάζεψα όσοι δύναμη μου είχε απομείνει , και άντε πάλι από την αρχή
να στρίψω το capo προς την αντίθετη μεριά πλέον .
Κι όμως έδειξε να δουλευει ... και πήρα λίγο τα πάνω μου .
Εγώ πήγαινα προς το κενό για να περάσω ανάμεσα , ενώ το αγροτικό έβγαινε εκτός δρόμου ....
αλλά ....
δεν πρόλαβα(με) και το μπαμ έγινε .
Γλύτωσα βέβαια τη μετωπική με τις μπάρες που θα με εγκλώβιζε στο μηχανάκι ή στο καπό του αγροτικού ,
και χτύπησα ίσα ίσα στην γωνία του που με πέταξε από πάνω από το αγροτικό για κάποια μέτρα ( πολλά ) ,
μέχρι που έσκασα στην άσφαλτο σαν καρπούζι με τα γνωστά αποτελέσματα που ανέφερα στην αρχή .
thats the story
γιατί τα γράφω ?
Γιατί την προηγούμενη βδομάδα έγινε το ποινικό δικαστήριο όπου συνάντησα αυτόν τον άνθρωπο ξανά .
Αφού με δάκρυα στα μάτια και αυτός και η γυναίκα του μου ζήτησαν συγνώμη και με αγκάλιασαν και με φίλησαν
σαν δικό τους παιδί , κάναμε τη κουβέντα περί του τι έγινε τότε .
Έτσι έμαθα λοιπόν και την αιτία του ατυχήματος !!
Η αιτία του ατυχήματος ?
Απλή παιδιά
'' δεν με είδε ''
Μπροστά του , στα 50 μέτρα σε ευθεία , και όχι σε στροφή ώστε να μην φαίνομαι ,
και με τα φώτα του caponord ανοιχτά να αστράφτουν σαν ήλιος ,
και
ΔΕΝ ΜΕ ΕΙΔΕ !!
Η εμπειρία μου από αυτήν την δυσάρεστη στιγμή με δίδαξε τα εξής :
α) δεν ξαναφήνω ποτέ το group μου για πάνω από 20 μέτρα
β) aftermarket εξατμίσεις και όσο πιο δυνατές , μιας και αφού δεν μας βλέπουν ίσως με τις εξατμίσεις μας ακούσουν
Το αγαπημένο μου capo , που και αυτό έδωσε τον καλύτερο του εαυτό για να επιβιώσω !!