Να γράψω και εγώ δυο πράγματα, μια που πρόκειται για το δικό μου μηχανάκι.
Για εμένα η μηχανή είναι έρωτας. Είναι αποκλειστικά διασκέδαση και απόλαυση. Δεν την έχω ούτε για να πηγαίνω στη δουλειά, ούτε να κάνω τα ψώνια μου, ούτε τίποτε. Και μόνο σαν μέσο απόλαυσης τη χρησιμοποιώ. Για βόλτες δηλαδή, μικρές ή μεγάλες, ασφάλτινες ή χωμάτινες, μονός ή διπλός. Και επειδή τους έρωτες συνήθως τους πληρώνουμε κατιτίς παραπάνω, δεν έχω θέμα να της δώσω ότι της αξίζει (αν και ούτε λεφτάς είμαι, ούτε μου περισσεύουν). Και κάπου εκεί ξεκινάει το πρόβλημα.
Ο Χριστόφορος αυτό που διαπίστωσε με το που την πήρε, ήταν η εικόνα της εγκατάλειψης (σωληνάκια ξεραμένα ή να κρέμονται στον αέρα ξεκούμπωτα, βίδες κλοτσημένες, σκουριές παντού και άλλα τόσα που θα τα πει ο ίδιος καλύτερα). Εγκατάλειψη όμως, σε ένα μηχανάκι με εμένα ιδιοκτήτη που είμαι σχετικά ψείρας, που την πήγαινα, και εγώ και ο προηγούμενος, μόνο σε εξουσιοδοτημένα συνεργεία και που πριν από 15.000 κμ (που την πήρα), είχα δώσει για service γύρω στα 1.200 ευρώ σε μάστορα γνωστό του χώρου (χωρίς το service αναρτήσεων που το έκανα αργότερα).
Από τη στιγμή λοιπόν που μου εμφάνισε τη διαρροή λαδιού και δεδομένου ότι θέλω να το κρατήσω για αρκετά χρόνια ακόμη το κατέμι, ήξερα ότι οι εργασίες αποκατάστασης θα έπρεπε να γίνουν σε μεγάλη έκταση. Η απόφαση να ασχοληθεί ο Χριστόφορος (με τη βοήθεια του Κώστα βεβαίως) ήταν μονόδρομος. Αυτό που χρειαζόμουν, ήταν έναν άνθρωπο που να ασχοληθεί σε βάθος με τη δικιά μου μοτοσυκλέτα, να τις αφιερώσει τον απαιτούμενο χρόνο και προσοχή, να μην αφήσει τίποτε που δεν τον συμφέρει να ασχοληθεί και τελικά έναν άνθρωπο που να μπορώ να τον εμπιστευτώ για τη δουλειά του. Και αυτός είναι για εμένα ο Χριστόφορος που προσωπικά πέρα από μηχανικό μου, τον θεωρώ και φίλο μου (και μάλλον με την ανάποδη σειρά).
Σε καμιά περίπτωση δεν λέω ότι οι εξουσιοδοτημένοι που πήγαινα μέχρι τώρα δεν είναι ικανοί ή τίμιοι (που υπάρχουν και κάποιοι τέτοιοι ανάμεσά τους), απλά ο φόρτος εργασίας που έχουν, τις περισσότερες φορές δεν τους επιτρέπει να κάνουν το κάτι παραπάνω από το απολύτως αναγκαίο. Στα ktm ωστόσο, αυτό δεν είναι αρκετό.
Και από εδώ λοιπόν, ευχαριστώ ξανά τον Χριστόφορο και τον Κώστα, και περιμένω να δω το υπόλοιπο φωτορομάτζο…
