Στην - πρώην - γειτονιά μου, είχα έναν μπάρμπα απέναντι, 55-60 ετών, με ένα χρέπι Skoda, ο οποίος πάρκαρε κάθε φορά έτσι ώστε να πιάνει 2 θέσεις αυτοκινήτου. Κάθε φορά. Αν κάποιος πάρκαρε πολύ κοντά, πίσω ή μπροστά του, έβαζε μπρος το χρέπι και το μετακινούσε 1-2 μέτρα προς την αντίθετη κατεύθυνση. Κάθε μέρα, η ίδια δουλειά. Έβαζε μπρος το αυτοκίνητο για 30 δευτερόλεπτα. Νομίζω όλα τα χιλιόμετρά του ήταν σε αυτή τη "διαδρομή", τα τελευταία αρκετά χρόνια.
Εγώ είχα πιλοτή, όπου πάρκαρε το αυτοκίνητο της οικογένειας και η μοτοσικλέτα μου, αλλά για μια περίοδο είχα και δικό μου αυτοκίνητο και τύχαινε κάποιες φορές (ελάχιστες) να το παρκάρω έξω από το σπίτι του, αν δεν υπήρχε χώρος αλλού στο στενό. Μια μέρα μου "την είπε", γιατί παρκάρω έξω από το σπίτι του κι όχι στο γκαράζ μου. Ε εκεί "έσπασα" λίγο και τα άκουσε. Του είπα ξεκάθαρα ότι θα παρκάρω όπου γουστάρω και αν ξανακούσω κουβέντα του σχετικά, θα παρκάρω εκεί και τα 2 αυτοκίνητα και το μηχανάκι. Για πάντα.
Δεν ξαναμίλησε. Αλλά συνέχισε να κάνει ό,τι έκανε, φυσικά. Μερικοί απλά δε γίνονται άνθρωποι ποτέ, δεν αξίζει καν τον κόπο.