Τολμάω να μπω σε αρκετά ετοιμόρροπα (δυστυχώς) σπίτια. Τα περισσότερα είναι καθαρισμένα αλλά κάποια έχουν ακόμα μέσα αντικείμενα που μαρτυρούν σχετικά πρόσφατη χρήση.
Βγαίνουμε από το κάστρο με ανάμεικτα συναισθήματα. Δέος μπροστά στην ομορφιά της νεκρής πολιτείας αλλά και λύπη για την εγκατάλειψη. Πολλά από τα οικήματα μέσα στο κάστρο δε νομίζω να αντέξουν ακόμα για πολύ αν αφεθούν στην τύχη τους.
Πάμε για τη συνέχεια πάλι, μία μέρα, δύο μέρη επισκεφτήκαμε.
Δεύτερη μέρα και κατευθυνόμαστε βόρεια μέχρι το χωριό Καραβάς. Περνάμε τα πολύ στενά σοκάκια του χωριού και κατεβαίνουμε μέχρι το κάτω μέρος της ρεματιάς ακολουθώντας τις πινακίδες «προς Πηγές Αμήρ Αλή».
…και παίρνουμε το περιποιημένο μονοπάτι που ξεκινάει πίσω από τη γέφυρα.Στο χώρο υπάρχει πάντως και μια όμορφη καφετέρια που σερβίρει καφέ κάτω από τη σκιά των δέντρων.
Το μονοπάτι είναι πέτρινο, φτιαγμένο κάπου το 1970, δωρεά κάποιου Κυθηριώτη, και σε οδηγεί για 200-400 μέτρα δίπλα στο ρυάκι που τρέχει χειμώνα καλοκαίρι.
Για πάμε όμως νότια πάλι στο χωριό Μυλοπόταμος. Είχα αναφέρει πως έχει ένα ρυάκι και καταρράκτες, ώρα να τους δούμε και αυτούς. Πινακίδες για το πώς θα πάτε στον μεγάλο καταρράκτη της Φόνισσας θα βρείτε μόλις μπείτε στο χωριό. 100 μέτρα βατού χωματόδρομου και άλλα τόσα περπατήματος θα σας πάνε σε ένα άχαρα διαμορφωμένο χώρο. Παλιά προσπάθεια πρέπει να είναι, δε καρποφόρησε, έμεινε το τσιμέντο το οποίο όμως αρχίζει σιγά σιγά να το καλύπτει η φύση με βρύα.
Ο καταρράκτης της Φόνισσας ή της Νεράιδας είναι πολύ ψηλός (10 μέτρα; ) και προσφέρεται για μια δροσερή (πολύ δροσερή) βουτιά.
Εγώ βούτηξα πάντως με τα παιδιά και μπήκα και στη μικροσκοπική σπηλιά πίσω από το νερό.
Από το καταρράκτη ξεκινάει ένα βατό μονοπάτι που αποκαλύπτει το γιατί το χωριό ονομάζεται Μυλοπόταμος
16 Μύλοι είχαν κτιστεί για να εκμεταλλευτούν τη ροή του νερού, όλοι ήταν και παραμένουν ιδιωτικοί. Ο μόνος που έχει επισκευαστεί και έχει δυνατότητα κανονικής λειτουργίας είναι ο μύλος του Φίλιπα, σχετικά κοντά στον καταράκτη.
Εμείς είχαμε την τύχη να πετύχουμε τον ιδιοκτήτη ο οποίος ευχαρίστως μας άνοιξε και μας ξενάγησε στον μύλο. Εδώ φαίνεται ο τροχός που έπαιρνε κίνηση από το νερό και κινούσε τη μυλόπετρα.
Το μονοπάτι συνεχίζει κατά μήκος του φαραγγιού, περνάει και τους 16 νερόμυλους, ενώ καταλήγει στη παραλία Καλάμι την οποία θα τη δούμε παρακάτω.
Για εμάς, επιστροφή πριν φτάσουμε στη παραλία. Με το ένα χέρι να κρατάω όλη την ώρα το μωρό και τα δύο μεγαλύτερα παιδιά μου να έχουν κουραστεί και αυτά, δε μπορέσαμε να πάμε όσο μακριά θα ήθελα.
Πολύ κοντά στο καταρράκτη της Φόνισσας, δίπλα στα τσιμέντα που προανέφερα, υπάρχει και αυτό το πέτρινο γεφυράκι. Από τη πλευρά του καταρράκτη φαίνεται σχετικά καλά. Από την άλλη όμως; Οι ρίζες των δέντρων το έχουν κάνει σουρωτήρι και τα βρύα έχουν φτιάξει φυσικούς σταλακτίτες. Κι όμως άντεξε το βάρος μου μια χαρά όταν πέρασα από πάνω του (πριν το δω από αυτή την οπτική γωνία)
Στοπ για σήμερα πάλι, συνέχεια από αύριο που θα έχω έτοιμα περισσότερα Κύθηρα να παρουσιάσω.
το να ταξιδευεις σε τετοια μερη ειναι ευλογια... αλλος ενας απο τους πολλους θησαυρους που εχει κρυμμενους η ελλαδα μας... ευχαριστουμε που μοιραστικες μαζι μας αυτο το πανεμορφο ταξιδι...
Ο Αβλέμονας είναι ένα μικρό χωριό με έντονη τουριστική δραστηριότητα πλέον. Και όταν λέω τουριστική δραστηριότητα εννοώ απλά ενοικιαζόμενα δωμάτια, καφετέριες και ταβέρνες. Μπαρ και άλλα αμαρτωλά και φασαριόζικα όχι. Περπατάς στους δρόμους και δίπλα στην παραλία και λες και όλοι κρατάνε την ανάσα τους για να μη χαλάσουν τη γαλήνη του τοπίου.
Ο Αβλέμονας έχει ένα πολύ καλό, φυσικό λιμάνι που χωρίζεται σε δύο κλάδους. Ο ένας φιλοξενεί τα περισσότερα πλοιάρια (αλιευτικά ή τουριστικά)…
…και ο άλλος χρησιμεύει σαν ιδιότυπη πισίνα και βατήρας για τους πιτσιρικάδες της περιοχής.
Το πέρασμα νότια της Πελοποννήσου και βόρεια των Κυθήρων (κάβος Μαλιά) ήταν πάντα επικίνδυνο σε περίπτωση κακοκαιρίας. Κάθε ασφαλές λιμάνι λοιπόν της περιοχής για να μπορεί να περιμένει εκεί το πλοίο μέχρι να ξεθυμάνει ο καιρός, ήταν πολύτιμο. Αυτό σκεπτόμενοι οι Βενετοί έφτιαξαν το 1565 ένα οκτάγωνο καστέλο στην είσοδο του κόλπου.