Το πρώτο μου ποδηλατικό ταξίδι, Σκωτία 2017

[antsoar]

Μια και ο covid μας χάλασε κάθε πλάνο για ταξίδι μέσα στο 2020 είπα να ανεβάσω το πρώτο μου ποδηλατικό ταξίδι στην Σκωτία το 2017.
Το κείμενο είναι το αρχικό όπως το κατέγραψα υπό συναισθηματική φόρτιση λίγες μέρες μετά την επιστροφή. Το παραθέτω με ελάχιστες μόνο παρεμβάσεις σε λίγα σημεία.

Ελπίζω να σας ταξιδέψει λίγο.


Σκωτία 2017

Δευτέρα, 6 Ιουνίου 2017.



Η ώρα είναι 10:30, βρίσκομαι στην αίθουσα πρωινού του ξενοδοχείου και απολαμβάνω μια μέτρια μηλόπιτα. Έξω βρέχει καταρρακτωδώς, χαζεύω από το τζάμι και χαίρομαι που είμαι μέσα ασφαλής. Στο χώρο ακούγετε ωραία μουσική, διασκευές από γνωστά Αγγλικά τραγούδια.

Την τελευταία μιάμιση ώρα προσπαθώ να βρω πως θα κάνω τα 4χλμ που με χωρίζουν μέχρι τον σταθμό του τρένου για το Εδιμβούργο. Οι μυς στα πόδια μου καίνε, είναι άθλος ακόμη και το να ανέβω τις δυο σκάλες για το δωμάτιό μου. Λαχανιάζω και ζαλίζομαι με την παραμικρή προσπάθεια. Για την ώρα δεν βλέπω πως μπορώ να φτάσω στο σταθμό χωρίς να κινδυνεύσω να ξεμείνω από δυνάμεις στο δρόμο.

Περίπου τρεις μήνες πριν…



John Muir Way, τι είναι αυτό; Πεζοπορικό μονοπάτι στη Σκωτία; 230 χιλιόμετρα μήκος που διασχίζει την χώρα από την δυτική ακτή στον Ατλαντικό, μέχρι την ανατολική στη βόρεια θάλασσα!!! Χμμμ και είναι προσπελάσιμη η διαδρομή με ποδήλατο. Τι λες τώρα;!



Αν και το εγχείρημα ταίριαζε σε αυτό ακριβώς που έψαχνα, ένα ταξίδι που θα επισφραγίζει το τέλος μια περίεργης περιόδου στη ζωή μου και την αρχή μια άλλης, ωστόσο πέρασαν μέρες μέχρι να πάρω την απόφαση. Άνοιγα χάρτες και μετά τους έκλεινα, διάβαζα για το μονοπάτι και μετά το παράταγα.

Κάποια στιγμή έπεσα επάνω στην έννοια του Bike Packing, δηλαδή Backpacking αλλά με ποδήλατο, αυτό ήταν το κλικ που χρειαζόμουν για να το αποφασίσω. Σε αυτό βοήθησε και το γεγονός ότι σχεδόν όλες οι αεροπορικές εταιρείες δέχονται να μεταφέρουν ποδήλατα σαν αθλητικό εξοπλισμό. Το μόνο που χρειάζεσαι είναι ένα ειδικό σάκο μεταφοράς, και βασικές ικανότητες για να το λύσεις και να το δέσεις.

 

[antsoar]

Την στιγμή που έκλεισα τα αεροπορικά εισιτήρια δεν θα την ξεχάσω ποτέ! Τόσα πολλά συναισθήματα να βιώνονται ταυτόχρονα, χαρά, ενθουσιασμός, άγχος, ανησυχία, κινητοποίηση, περιέργεια. Εκείνη ακριβώς την στιγμή συνειδητοποίησα ότι το πρώτο μου μεγάλο οδοιπορικό γίνετε, επιτέλους γεγονός. Ποιος θα το έλεγε ότι θα γινόταν με ποδήλατο.

Αλήθεια, τώρα που είπα ποδήλατο, κάπου πρέπει να έχω ένα. Το είχα αγοράσει καινούργιο πριν 2,5 χρόνια, αλλά μετά τον πρώτο ενθουσιασμό, έχει μείνει ακίνητο στο γκαράζ τον τελευταίο 1,5 χρόνο. Θα πρέπει να κατέβω να δω τι κάνει.


Η διαδικασία της προετοιμασίας. Τι όμορφη περίοδος, είναι σαν να έχει ξεκινήσει το ταξίδι με όλα του τα θετικά, την χαρά τον ενθουσιασμό την προσμονή, αλλά χωρίς τα αρνητικά της πραγματικότητας.

Είχα 3 μήνες μπροστά μου για να τα κάνω όλα.

Την συντήρηση του ποδηλάτου: Δεν χρειάστηκε κάτι ιδιαίτερο πέρα από ένα σέρβις και λάστιχα συν την αλλαγή των μπροστινών γραναζιών ώστε να έχει καλύτερο βήμα στην φλαταδούρα.

Τον εξοπλισμό που θα χρειαστώ: Το μπάτζετ ήταν περιορισμένο και έτσι τα περισσότερα ήρθαν από Κίνα, λίγα από γνωστό γερμανικό site και τα υπόλοιπα από εδώ. Σαμάρια, σχάρα, σέλα πιο άνετη, ακροτίμονα, τσάντα για την μεταφορά στο αεροπλάνο, συν ένα 20λιτρο drybag που έπιανα στο τιμόνι με όλα τα άμεσης ανάγκης.

Την προπόνηση: Στην πρώτη βόλτα κατάλαβα πως ότι αφήνεις σε αφήνει. Έπρεπε να δουλέψω πολύ για να φτάσω ξανά στο μέτριο επίπεδο που ήμουν 1,5 χρόνο πριν.

Την μεταφορά του ποδηλάτου με το αεροπλάνο: Αυτό που ζητάνε οι εταιρείες είναι να έχεις το ποδήλατο σε τσάντα, να έχεις βγάλει τα πετάλια, και το τιμόνι να είναι στην ευθεία με το σκελετό. Στην πραγματικότητα, για να χωρέσει στην τσάντα, έπρεπε να βγάζω την σχάρα μαζί με την σέλα, τους τροχούς, τους λασπωτήρες και να αφαιρώ τελείως το τιμόνι. Την τελευταία στιγμή αποφάσισα να λύνω και το πίσω ντεραγιέ, όπως διάβασα σε κάποιο site είναι η αχίλλειος πτέρνα της όλης διαδικασίας. Έκανα προπονήσεις στο γκαράζ πόσο γρήγορα μπορώ να το λύσω και να το πακετάρω, και μετά να το ξανά δέσω. Φορά με την φορά ο χρόνος μου βελτιωνόταν, μέχρι που στο τέλος έπεσε στα 15 λεπτά.



Διαδρομή και πληροφορίες: Ίσως το πιο απολαυστικό κομμάτι της προετοιμασίας. Ενώ το μονοπάτι ήταν το αρχικό μου έναυσμα για το ταξίδι, διαβάζοντας και μαθαίνοντας για την Σκωτία άρχισα να αναρωτιέμαι τι άλλο θα μπορούσα να χωρέσω στην μια εβδομάδα που θα ήμουν εκεί. Μετά από ατελείωτες παραλλαγές και σχεδιασμούς που θα έπαιρναν πολύ μελάνι για να περιγράψω κατέληξα στο εξής πλάνο. Το ταξίδι θα ήταν ένας συνδυασμός από Isle of Skye, μονοπάτι, και μια ιδέα από Εδιμβούργο, ενώνοντας τα κομμάτια με τρένο και πλοίο ώστε να βγει χρονικά. Ναι έχετε δίκιο, αρκετά αισιόδοξο.

 

[antsoar]

Όταν βάζεις ένα σημάδι στο ημερολόγιο στην αρχή φαντάζει μακριά. Κάποια στιγμή όμως όλο αυτό το διάστημα είναι πια πίσω, και ότι προετοιμασία, διάβασμα, ψάξιμο σκέψεις ή αγωνία είναι πλέον παρελθόν. Και βρίσκεσαι στην αρχή του ταξιδιού.


Μέσα στο σάκο υπάρχει ήδη η σκηνή το υπόστρωμα και το sleeping bag

Ready to rumble

 

[antsoar]

Τρίτη 6 Ιουνίου.



Προαστιακός για Ελ. Βενιζέλος. Τα ποδήλατα επιτρέπονται στο τρένο, αλλά το πως θα μπεις και θα βγεις από τους σταθμούς είναι κάτι που μάλλον τους διέφυγε.

Στο αεροδρόμιο τα αντικείμενα με μεγάλο μέγεθος η περίεργο σχήμα παραδίδονται σε ξεχωριστό ιμάντα. Ο υπάλληλος μου είπε πως αυτά φορτώνονται τελευταία, και έτσι καθησύχασε λίγο τους φόβους μου για την μεταφορά. Μετά από τέσσερις ώρες άνετης πτήσης (τα καθίσματα ήταν πιο ευρύχωρα απ’ ότι θυμόμουν) φτάνουμε Εδιμβούργο.


Απλά εύχεσαι να μην το πλακώσουν κάτω από καμιά ντουζίνα βαλίτσες

 

[antsoar]

Μεγάλη ανάσα, εισπνοή…



23:30, έξω βρέχει πολύ. Δένω το ποδήλατο, φορτώνω τα μπαγκάζια και ανοίγω το gps. Είχα περάσει το hostel στα αγαπημένα, αλλά δεν το βρίσκω. Πάω να το ψάξω με όνομα αλλά δεν βρίσκω πουθενά λατινικούς χαρακτήρες! Δεν το έχω δουλέψει ξανά εξωτερικό. Το αεροδρόμιο έχει αδειάσει, έξω είναι σκοτάδι και δεν έχω καμία αίσθηση προσανατολισμού. Σε μια ακόμη προσπάθεια με το gps ανακαλύπτω πως στις γλώσσες έχει δύο επιλογές για Ελληνικά. Ε, η μία ήταν οι λατινικοί χαρακτήρες. Σημαδεύω το hostel και κοντοστέκομαι στην έξοδο του τέρμιναλ, μου παίρνει λίγο να αποφασίσω να βγω στη δυνατή βροχή για πρώτη φορά με το ποδήλατο, στο σκοτάδι σε ένα άγνωστο μέρος. Τα δέκα χιλιόμετρα μου φάνηκαν ατελείωτα.

Σε κάποια στιγμή πλησιάζω σε ανισόπεδο κόμβο και το gps μου λέει να κρατηθώ στη μεσαία λωρίδα όπου ο δρόμος κατηφορίζει σε υπόγεια διάβαση! Πας καλά! Εδώ δεν κόβουν καθόλου, περνάνε με χίλια δίπλα μου και εγώ νιώθω αόρατος μέσα στη βροχή με το φωτάκι από τα Jumbo που έχω πίσω. Μένω αριστερά και όταν φτάνω στο σημείο που ξεκινάει ο υπόγεια διάβαση περιμένω μέχρι να μην βλέπω αυτοκίνητο. Τρέχω κάθετα στην μέση της λεωφόρου πηδάω πάνω στο ποδήλατο και κάνω πετάλι όσο πιο γρήγορα μπορώ μέχρι να βγω από την άλλη πλευρά. Για μια στιγμή φοβήθηκα μήπως το ταξίδι μου τελειώσει πολύ γρήγορα.

Κάποια στιγμή φτάνω στο hostel, πρέπει να είναι 1:30. Κανονίζω να αφήσω εκεί τον σάκο μεταφοράς για να τον πάρω την τελευταία μέρα που είμαι πάλι Εδιμβούργο, έτσι δεν θα χρειάζεται να τον σέρνω σε όλη τη Σκωτία μαζί μου. Είμαι μούσκεμα, πάνω στο πανικό δεν έβαλα αδιάβροχα, αφέθηκα στην αδιαβροχοποίηση του ορειβατικού soft shell που φορούσα. Λέω θα αλλάξω στο δωμάτιο, παίρνω τα κλειδιά ανοίγω, fuck! Κατασκόταδο και απόλυτη ησυχία, το δωμάτιο είναι γεμάτο από κόσμο που κοιμάται, ένα κρεβάτι μόνο άδειο, το δικό μου. Σε κάτι μεταξύ καλοριφέρ και αερόθερμου έχουν στερεώσει δυο σειρές παπούτσια, βάζω και τα δικά μου από πάνω και κρεμάω το μπουφάν μπροστά. Πέφτω στο κρεβάτι με τα βρεγμένα ρούχα και βάζω ξυπνητήρι για 5:00. Έχω να προλάβω το τρένο των 6:30 για Kyle of Lockalsh, τρία διαφορετικά τρένα εφτά ώρες διαδρομή.

Το ξυπνητήρι χτυπάει, το κλείνω και μαζί κλείνω τα μάτια μου. Τα ξανά ανοίγω και το τρένο μου φεύγει σε 20 λεπτά! Πετάγομαι επάνω, φορτώνω το ποδήλατο και βγαίνω στο δρόμο. Δεν έχω χρόνο να ψάξω στο gps, ο σταθμός είναι κοντά, βάζω ένα σημάδι στο περίπου και ποδηλατώ στα τυφλά. Φτάνω στο σταθμό 3 λεπτά πριν την αναχώρηση, έχω κλείσει τα εισιτήρια δυο μήνες πριν. Πρέπει απλά να βρω το αυτόματο μηχάνημα και να βάλω την πιστωτική που έκανα την αγορά συν ένα κωδικό που μου έχουν στείλει. Βρίσκω μια υπάλληλο και την πιάνω κυριολεκτικά από το χέρι για να με βοηθήσει. Μπαίνω στο τρένο ένα λεπτό πριν ξεκινήσει.


…Μεγάλη ανάσα, εκπνοή.

 

[antsoar]

Σκεπτόμενος το πόσο βαρέθηκα στις τέσσερις ώρες πτήσης περίμενα να είναι μεγάλη δοκιμασία οι εφτά ώρες του τρένου. Εντούτοις αποδείχθηκε το αντίθετο. Τα βαγόνια ήταν καθαρά και άνετα, είχαν μέχρι και wifi, και η διαδρομή ήταν απολαυστική και ξεκούραστη.

Μάλιστα στο τελευταίο από τα τρία τρένα που άλλαξα όλο το κουπέ εκτός από την θέση μου ήταν ρεζερβέ από ένα γκρουπ Αγγλικών ΚΑΠΗ. Συνταξίδευα με ένα σωρό από ηλικιωμένες κυρίες που ρωτούσαν την καταγωγή μου και τι κάνω εκεί; Μαζί τους και ο αεικίνητος κοντούλης χοντρούλης Σκοτσέζος ξεναγός με την παραδοσιακή ενδυμασία.

Όταν κάποτε φτάσαμε στο τέλος της διαδρομής μου ευχήθηκαν καλή συνέχεια και βγήκα επιτέλους στο δρόμο.

 

[antsoar]

Το Kyle of Lochalsh είναι το σημείο που ενώνει η γέφυρα την κυρίως χώρα με το Isle of Skye. Το πιο διάσημο και πιο τουριστικό από τα νησιά της Σκωτίας. Ποδηλατώ προς το Portree, την πρωτεύουσα του νησιού. Έχει κίνηση που σε σημεία γίνετε ενοχλητική. Όταν υπάρχει χώρος οι οδηγοί με περνάνε με χίλια, όταν δεν υπάρχει μένουν υπομονετικά πίσω μου. Συχνά φτιάχνω μικρά κομβόι μέχρι το τέλος της επόμενη ανηφόρας ή κάποιο φαρδύ σημείο όπου κάνω άκρη για να περάσουν.

 

[antsoar]

Είμαι τυχερός με τον καιρό, αν και συνήθως έβλεπα όλες τις εποχές μέσα στην ίδια μέρα. Η διαδρομή είναι πανέμορφη, αν και τα πιο ωραία με περιμένουν βορειότερα.

Τα 70 χιλιόμετρα μέχρι το Portree έχουν πολλά υψομετρικά, τουλάχιστον για τα μέτρα μου, και κουράζομαι. Φτάνω αργά το απόγευμα και βρίσκω το hostel στο κέντρο της πόλης.

Όσο ανεβαίνεις το τοπίο αλλάζει!

Το hostel στο Portree

 

[antsoar]

Το προηγούμενο βράδυ ήμουν πολύ κουρασμένος για να βγω για φαγητό. Έτσι το πρωί βρήκα ένα ωραίο καφέ για να τσιμπήσω κάτι.

Το τοπίο αλλάζει δραματικά στο βόρειο κομμάτι. Επιβλητικό, απόκοσμο. Το φως το βοηθάει αυτό, νομίζεις πως ο ουρανός είναι πιο χαμηλά.

Η κίνηση είναι αισθητά μειωμένη και μετά το Kilt Rock είναι σπάνια. Ποδηλατώ για μεγάλα διαστήματα χωρίς να εμφανιστεί κανείς, το απολαμβάνω.

Κατά διαστήματα βρέχει, φοράω το αδιάβροχο μιας χρήσης που μου είχαν κάνει δώρο όταν πέρασα το αυτοκίνητο ΚΤΕΟ και χαμογελάω όταν σκέφτομαι κάτι σετ των 180 ευρώ που πουλάνε τα ποδηλατικά μαγαζιά. Αυτή η «σακούλα» με έβγαλε παλικάρι σε όλη τη Σκωτία και την πέταξα την τελευταία μέρα στο αεροδρόμιο. Είχα και ένα ορειβατικό πόντσο μαζί αλλά δεν το άνοιξα ποτέ, τόσο με βόλεψε αυτό το πράγμα

Για το τοπίο δεν ξέρω τι να γράψω, απλά αυτό, αν κάποιος έχει χόμπι την φωτογραφία τοπίου κάπως έτσι θα μοιάζει ο παράδεισος του! Έπρεπε να πειθαρχώ τον εαυτό μου να μην σταματάω για φωτογραφίες γιατί δεν θα έφτανα ποτέ.


Από το Portree και πάνω όλα τα χωριά είναι μικρά, 5-10 σπίτια το πολύ. Είχε πάει μεσημέρι και στάθηκα να βρω στο gps ένα κάμπινγκ για το βράδυ. Στο βορινότερο άκρο του νησιού είχε ένα κοντά σε ένα οικισμό. Δυο ώρες πετάλι και θα ήμουν εκεί. Σε αυτή την διαδρομή έκανα και την πρώτη μου γνωριμία με τα minges. Μικροσκοπικά σαν σκνιπάκια, πυκνά σαν σύννεφο, όπου υπάρχουν δεν μπορείς να ξεφύγεις από πουθενά. Έκλεινα τα μάτια όσο μπορούσα, έσκυβα στο τιμόνι και ποδηλατούσα γρήγορα υπομένοντας τα τσιμπήματα.

Δρόμος, δρόμος, δρόμος, πόσο το ευχαριστήθηκα. Αυτό έψαχνα, από αξιοθέατα είδα ελάχιστα.

Σίγουρα ένα καλό ποδηλατικό αδιάβροχο κάνει άλλη δουλειά, αλλά για τις ταχύτητες που κινούμουν εγώ ήταν μια χαρά. Επίσης τα 180 ευρώ ήταν πολύ έξω από το μπάτζετ μου για αδιάβροχο.

 

[antsoar]

Kilt Rock, κάθετοι βράχοι από βασάλτη. Οι σχηματισμοί υποτίθεται ότι θυμίζουν κιλτ, την σκωτσέζικη φούστα.
Οι φωτογραφικές μου ικανότητες είναι πολύ φτωχές για να αποδώσουν την αίσθηση του τοπίου.

Φυσικά το σημείο προσελκύει τουρίστες. Από την καντίνα στο βάθος πήρα το τελευταίο γεύμα της ημέρα, χωρίς ακόμα να το γνωρίζω. Θα καταλάβετε παρακάτω.

 

[STF]

Και από ότι κατάλαβα έτσι κόλλησες για τα καλά με τα Ευρω-ταξίδια με ποδήλατο!

Περιμένω να διαβάσω τη συνέχεια

 

[antsoar]

Πολύ πετάλι και σήμερα. Κουράζομαι και κάνω συχνές στάσεις.

Όσο ανεβαίνω η κίνηση αραιώνει κι άλλο, πλέον συναντάω σπάνια άλλο όχημα στο δρόμο.

 

[antsoar]

Κάποια στιγμή το gps με βγάζει από τον κεντρικό, στρίβω προς τη θάλασσα. Κατεβαίνω κάτι χωράφια, ερημιές ψυχή πουθενά. Στρίβω πλέον σε χωματόδρομο και φτάνω σε ένα χωράφι με κάτι σαν αποθήκη δίπλα.
Αν δεν είχε μια σκηνή εκεί θα έλεγε ότι ήρθα λάθος. Κοιτάω το gps και βλέπω ότι δεν ήταν το κάμπινγκ δίπλα στο χωριό που νόμιζα αλλά ένα camp site στη μέση του πουθενά.

Η ιδιοκτήτρια μένει σε ένα σπίτι παρακάτω. Παρέχει νερό, τουαλέτα και την αποθήκη που έχει μέσα ένα ψυγείο και ένα τραπέζι με δυο καρέκλες. Η πόρτα μένει πάντα ανοικτή γιατί έχουν κάνει φωλιά μέσα κάτι πουλιά σαν χελιδόνια.
Φαγητό δεν υπάρχει πουθενά τριγύρω για πολλά χιλιόμετρα. Με ρωτάει αν έχω φέρει κάτι και από ντροπή της λέω ναι, αν και το μόνο που έχω είναι κάτι μπισκότα.
Ένα βράδυ σκέφτομαι είναι θα βγει.
Αργότερα όλη αυτή η αμέλεια μου με το φαγητό θα έχει συνέπειες για το ταξίδι, αλλά τότε ήμουν πολύ άσχετος με το όλο θέμα για να το αντιληφθώ νωρίς.

 

[antsoar]

Στήνω το σκοινάκι μου και απολαμβάνω την ησυχία. Από κάτω ακριβώς ο Ατλαντικός και στο βάθος τα νησιά Χάρις. Το βράδυ η σκηνή άντεξε την βροχή και εγώ άντεξα την τρομάρα που πήρα όταν άκουσα σούρσιμο και πατήματα στα χόρτα δίπλα. Βγήκα νυχτιάτικα με τον φακό κεφαλής αλλά δεν είδα κανέναν. Το πρωί ανακάλυψα τους ενόχους.

Το σκοτάδι δεν κρατάει πολύ σε αυτά τα μέρη τέτοια εποχή, τέσσερις ώρες όλες κι όλες. Σηκώνομαι χαράματα.

Δυο είναι οι αγαπημένες μου στιγμές σε ένα τέτοιο μέρος. Να ανοίγω το φερμουάρ της σκηνής και να παγώνει το πρόσωπο μου από την πρωινή αύρα, και το πακετάρισμα και φόρτωμα. Χάνομαι σε αυτό, κάτι σαν Ζεν διαδικασία.

Σπρώχνω το βαρυφορτωμένο μου ποδήλατο μέχρι το χωματόδρομο και ξεκινάω πετάλι για να βγω στον κεντρικό. Στα χωράφια τριγύρω πετάγονται λαγοί από παντού, οι χθεσινοί ένοχοι. Μα καλά, δεν τρώνε στιφάδο εδώ;!

Δωμάτιο με θέα

 

[antsoar]

Αποφασίζω ότι δεν θα συνεχίσω στο νησί, διαφορετικά δεν θα προλάβω να ποδηλατήσω καθόλου στο μονοπάτι (John Muir Way).
Κατευθύνομαι προς το Uig, το μόνο χωριό στην περιοχή. Από εκεί θα ψάξω ένα μέσο να γυρίσω στο Portree, και από εκεί στο Armadale για να περάσω με φερι στο Mallaig και μετά τρένο για Helensburgh όπου είναι η αρχή του μονοπατιού ώστε να το πιάσω την επόμενη.

Πεινάω στα σοβαρά, ποδηλατώ και σκέφτομαι ένα πλήρες σκωτσέζικο πρωινό. Μετά από δέκα ερημικά και πανέμορφα χιλιόμετρα φτάνω στο Uig.
Ότι φαγάδικο υπάρχει είναι κλειστό! Αρκούμε σε ένα σάντουιτς από βενζινάδικο. Βρίσκω ένα πούλμαν που δέχεται να με πάρει μέχρι το Portree.

Πρωινό ξεκίνημα, πόσο πολύ μου αρέσει αυτή η στιγμή!

Το Uig από ψηλά.

Το μέσο μου για το Portree.

 

[giamar]

Πω ρε φιλε,τι εχεις κανει εδω ;
Καταπληκτικη η φαση :crs:

 

[antsoar]

Επιστροφή στο Portree. Κοιτάζω τα δρομολόγια και βλέπω πως έχω χρόνο για μια βόλτα και μια ωραία μηλόπιτα.

 

[antsoar]

Όταν πάω στη στάση βλέπω ότι το λεωφορείο δεν έχει μπαγκαζιέρες. Ωχ σκέφτομαι, ώρα για διαπραγματεύσεις!
Ο οδηγός δέχεται να μπω με το ποδήλατο μέσα αρκεί να του υποσχεθώ πως θα το κρατάω γερά! Εκείνη την ώρα δεν κατάλαβα γιατί έδωσε τόση έμφαση στο «γερά»!
Μπαίνω μέσα, το μαγκώνω σε μια κολόνα παίρνω αγκαλιά τον σκελετό και ξεκινάμε!

Ο τύπος έχει βγει από ταινία Mad Max! Το λεωφορείο πάει τάπα! Τα λάστιχα στριγγλίζουν σε κάθε στροφή, παίζει να έκανε και διορθώσεις με ανάποδα αλλά δεν μπορούσα να δω, κράταγα το ποδήλατο.
Είχα βάλει τα πόδια μου κόντρα δεξιά αριστερά στο διάδρομο, είχα αγκαλιάσει την κολόνα και πάλι έφευγα! Από κάποια στιγμή και μετά με έχει πιάσει νευρικό γέλιο! Προσπάθησα να τραβήξω βίντεο αλλά ήταν αδύνατο να κρατηθώ με το ένα χέρι!

Κάποτε τελειώνει η τρελή διαδρομή και κατεβαίνω.


Από εδώ έχω 35 χιλιόμετρα μέχρι να φτάσω το φέρι για το Mallaig. Πινακίδες στην διαδρομή με ενημερώνουν για το πόσο χρόνο έχω για το επόμενο, είμαι χαλαρός.

Είχα ξεκινήσει με βροχή, αλλά τώρα έχει λαμπερή λιακάδα. Το τοπίο είναι μαγικό.
Κάθε τόσο σταματάω για φωτογραφίες και για ανάσες. Από τα μισά και μετά βλέπω πως ο χρόνος δεν είναι και τόσο πολύς τελικά.

Στο τελευταίο σκέλος έχει υψομετρικά και καθυστερώ ακόμη περισσότερο.
Αν χάσω αυτό δεν ξέρω πότε είναι το επόμενο, μπορεί σε μισή ώρα μπορεί σε δύο μπορεί την άλλη μέρα. Πραγματικά δεν θα είχε σημασία, δεν ακολουθώ κάποιο πρόγραμμα, αλλά μπαίνω σε μια τρελή κούρσα να το προλάβω.
Όσο πλησίαζα τόσο έβρισκα και άλλες ανηφόρες, όσο πιο κοντά έφτανα τόσο πίεζα περισσότερο για να μην πάει χαμένη όλη αυτή προσπάθεια. Στα τελευταία μέτρα είμαι όρθιος στα πετάλια και το προλαβαίνω την ώρα που λύνουν κάβους.

Την στιγμή που πέρασα τον καταπέλτη τα πόδια μου έτρεμαν. Ήθελα να σωριαστώ εκεί με τις νταλίκες, αλλά δεν με άφησαν, έπρεπε να ανέβω και τις δυο σκάλες μέχρι το κατάστρωμα.

Η καλοτυχία με τον καιρό συνεχίζεται.

Το τοπικό αναψυκτικό των Σκοτσέζων. Ωραία γεύση και μεγάλη ποσότητα ζάχαρης, ότι ακριβώς χρειαζόμουν

 

[antsoar]

Από το Mallaig πήρα τρένο, τέσσερις ώρες μέχρι το Helensburgh. Αυτό δεν ήταν σαν τα άλλα, ήταν βρώμικο θορυβώδες και κουραστικό.Πήρα ένα καφέ για να με κρατήσει και θυμήθηκα ότι είμαι νηστικός από εχθές.

Έφτασα στο Helensburgh βράδυ με βροχή. Αναζήτησα κατάλυμα και έμεινα στο πρώτο που μπόρεσα να βρω. Το είχε ένα χοντρός Σκοτσέζος με βλέμμα αγελάδας. Το δωμάτιο ήταν βρόμικο και ταλαιπωρημένο, αλλά είχε wifi.
Τακτοποιήθηκα και βρήκα μια ωραία pub για φαγητό.

Ωραία μουσική, ο κόσμος συζητούσε δυνατά, και ένα τεράστιο ζουμερό μπεργκερ ήταν μπροστά μου. Προς στιγμή σκέφτηκα ότι ίσως ταλαιπωρώ τον εαυτό μου πολύ, και ότι θα μπορούσα να εκμεταλλευτώ αυτή την εβδομάδα ελευθερίας που τόσο σκληρά έχω κερδίσει, κάνοντας και λίγο dolce-vita χαζολογώντας και διασκεδάζοντας. Έπνιξα γρήγορα την σκέψη μου σε μια παγωμένη μπύρα.

Ο καφές στο τρένο. Πρέπει να ήταν το χειρότερο πράγμα που έχω δοκιμάσει ποτέ στη ζωή μου. Προς στιγμήν σκέφτηκα μήπως από λάθος μου σέρβιραν κάποιου είδους λιπαντικό για την μηχανή του τρένου, αλλά το απέκλεισα γιατί προφανώς θα ήταν πιο εύγευστο!

 

[antsoar]

Η επόμενη μέρα ξεκίνησε με βροχή.

Αν είχα εμπειρία από πολυήμερες προσπάθειες θα έμενα μια μέρα στην πραγματικά πανέμορφη πόλη του Helensburgh και θα ανακτούσα δυνάμεις. Αλλά η λαχτάρα μου δεν με άφησε. Ήθελα να βγω στο δρόμο. Έψαξα και βρήκα το σημάδι της αφετηρίας του John Muir Way, ένα στρογγυλό μνημείο στο λιμάνι.
Ήταν το λάφυρο μου αυτή η φωτογραφία. Ήταν ο λόγος που είχα ξεκινήσει όλο αυτό.

Το μονοπάτι για έναν έμπειρο ποδηλάτη είναι μια απολαυστική και εύκολη διαδρομή 230χλμ. Στο μεγαλύτερο μήκος του έχει λίγα και ήπια υψομετρικά, εκτός από την αρχή.
Η αρχή είναι μια απότομη ανηφόρα, ισιώνει λίγο στην απόληξη της λίμνης Loch Lomond και ξανα ανεβαίνει μέχρι το κάστρο.
Αυτό ήταν και το κερασάκι στην τούρτα όσον αφορά την εξάντλησή μου. Αλλά εξακολουθούσα να συνεχίζω χωρίς να το αντιλαμβάνομαι.

Το μονοπάτι είναι μαγικό! Μια πανέμορφη διαδρομή μέσα στο πράσινο δίπλα σε λίμνες και ποτάμια. Είναι ένας συνδυασμός από μικρούς επαρχιακούς δρόμους, κλασικό πεζοπορικό μονοπάτι και towpath. Αυτά τα στενά δρομάκια που έχει δίπλα στα κανάλια. Κάποια στιγμή πρέπει να είπα στη γυναίκα μου στο τηλέφωνο «Αν ο Θεός σε εμάς χάρισε το μπλε σε αυτούς εδώ χάρισε το πράσινο»!


Το σημείο εκκίνησης του John Muir Way. Δεν μπορώ να περιγράψω την χαρά μου όταν τράβηξα αυτή τη φωτογραφία.

Το Helensburgh είναι μια πραγματικά πανέμορφη και ζωντανή πόλη