Η ανάλυση και τα συναισθήματα που μας μεταφέρεις, είναι σιγουρα πολύ χρήσιμα, ιδίως για κάποιον που ξεκινάει στα χώματα.Έχω τον μισό χάρτη γιατί βλακωδώς δεν άναψα το Yamaha my ride που κάνει καταγραφή απλά με ένα κουμπί. Να δω πως κάνει εξαγωγή και θα ανεβάσω. Ήταν Λίμνη Μαραθώνα και πέριξ με πέρασμα από Μαραθώνα παραλιακού και ανέβασμα πάλι βουνό με κατάληξη Άγιο Στέφανο.
Εκείνη την ώρα δεν σκέφτομαι τόσα πολλά, μάλλον το μυαλό μου είναι στην φάση "δεν περνάει" γιατί... δεν ξέρω αν περνάει και φαίνεται βουνό και με τις δύο έννοιες
Mετά βλέπω το "τελικά πέρασε" και τι έκανα λάθος και τι σωστό και τι βόλευε και τι όχι και τι ήταν στην τύχη και ό,τι βγει γιατί η άγνοια φέρνει πολλές τέτοιες στιγμές.
Το θέμα είναι τα χιλιόμετρα που γράφονται γιατί εκεί κατασταλάζει το μυαλό ανάμεσα στο τι βλέπει και τι πρέπει το σώμα να κάνει, που πρέπει το μάτι να επικεντρώνεται κλπ. Η επόμενη θα είναι πιο "εύκολη".
Γέλιο επίσης το "ποτάμι". Λέει ο κυνηγός δεν έχει νερό που να μην περνάει, πάτε. Ευχαριστώ. Φτάνω στην άκρη, είναι κάμποσα μέτρα και αν σβήσει το μηχανάκι το νερό είναι κάμποσο. ΠΟΥ ΠΑΣ ΡΕ ΜΑΛΑΚΑ ΠΟΥ, μου λέει ο Δημήτρης από απέναντι δώσε σταθερό γκάζι και θα βγει, ε, βγήκε με ένα σπλατς χωρίς να καταλάβω και κάτι "τραγικό", περίμενα να κοπανήσει σε κρυμμένες πέτρες, να γλιστρήσει σε γλίτσα στο βυθό, γενικά τον αρμαγεδδώνα.. Είναι όλα καινούρια και ως καινούρια είναι ζόρικα.
Και ακομα δεν μαθαμε που πηγαν.
Ξερουμε μονο οτι ειχε μια ανηφορα και μια κατηφορα!!
Δε νοείται adventure ride χωρίς ταλαιπώρια όπως επίσης στις εξερευνήσεις στα όποια μονοπάτια ανακαλύπτεις τα όρια της μηχανής σου, του εαυτού σου και πάνω απ'όλα της ομάδας. Γνώμη μου.Εγώ πάλι νομίζω ότι πρέπει να πάτε σε διαφορετικές διαδρομές για να ευχαριστηθειτε τα KLE
Γεράνεια και όρος πατέρα για παράδειγμα.
Αναζητώντας μονοπάτια με τα kle, και γενικά με μεγάλα on off, έχεις στο τσεπάκι την ταλαιπωρία.
Ιδίως αν βρίσκεσαι στα πρώτα σου χωμάτινα βήματα.
Εγώ απλά ακολουθούσα την Γιαδικιάρογλου που ακολουθούσε την Πετροπούλου που ακολουθούσε την Πετροβασίλη....Μάλλον είναι αυτό Λευτέρη. Δεν γνωρίζω σίγουρα γιατί δεν ήμουν μαζί σας.
Να σου πω την αλήθεια Κώστα δεν περίμενα να μπούμε σε μονοπάτι γιατί δεν το είχαμε συζητήσει. Εγώ απλά ακολουθούσα.
Δεν είναι θέμα συμφωνίας ακριβώς, ο κάθε ένας λειτουργεί αλλιώς. Εγώ για να τα κάνω "δικά μου" θέλω να ξέρω αναλυτικά πως τα κάνουν άλλοι και μετά να κάνω πειράματα/δοκιμές και να καταλήξω στο πως δουλεύει για εμένα καλύτερα. Πχ αυτή η κατηφόρα αν ήταν η τρίτη (τυχαίο το νούμερο) βόλτα στο βουνό και όχι η πρώτη, ίσως να μην ήταν τόσο τρομακτική. Ομοίως η ανηφόρα με τις πέτρες. Η απειρία κάνει το μυαλό να φαντάζεται πολλά. Στην ανηφόρα ας πούμε έψαχνα το πάτημα που θεωρούσα ότι είναι πιο σταθερό/ήπιο και είχα το άγχος να μην χάσω την φόρα μου αλλά και δεν έχω το νεύρο να ανοίξω το γκάζι όπως πρέπει γιατί δεν ξέρω να κατευθύνω το μηχανάκι γρήγορα και ακόμα ψάχνω το πιο βολικό αργά, δεν έχω βρει και την "σωστή" θέση επάνω στο μηχανάκι για να αφήσω το τιμόνι να δουλέψει από μιά κλίση και μετά. Θεωρητικά γέρνεις μπροστά, πρακτικά κάτι χάνω με το θέμα, που θα το βρω κάποια στιγμή δοκιμάζοντας. Στην κατηφόρα ήταν πιο απλό γιατί δεν πειράζει το θέμα επιτάχυνσης αλλά δεν έχω φρένα (που ενδεχομένως σπάνια να χρειάζονται αλλά το μυαλό σκέφτεται το πως θα σταματήσω ΑΝ χρειαστεί λες λες και θα πεταχτεί παιδί με μπάλα στο πουθενά ή θα παραβιάσει στοπ κάποιος). Επίσης περίεργο το τέρμα πίσω γιατί δεν φτάνω το πίσω φρένο και τραβάω το γκάζι ακούσια.Προσωπικά δεν συμφωνώ με τον Γιάννη. Το μόνο που χρειάζεται είναι τριβή με το αντικείμενο και όλα θα έρθουν από μόνα τους...
Δεν είναι θέμα συμφωνίας ακριβώς, ο κάθε ένας λειτουργεί αλλιώς. Εγώ για να τα κάνω "δικά μου" θέλω να ξέρω αναλυτικά πως τα κάνουν άλλοι και μετά να κάνω πειράματα/δοκιμές και να καταλήξω στο πως δουλεύει για εμένα καλύτερα. Πχ αυτή η κατηφόρα αν ήταν η τρίτη (τυχαίο το νούμερο) βόλτα στο βουνό και όχι η πρώτη, ίσως να μην ήταν τόσο τρομακτική. Ομοίως η ανηφόρα με τις πέτρες. Η απειρία κάνει το μυαλό να φαντάζεται πολλά. Στην ανηφόρα ας πούμε έψαχνα το πάτημα που θεωρούσα ότι είναι πιο σταθερό/ήπιο και είχα το άγχος να μην χάσω την φόρα μου αλλά και δεν έχω το νεύρο να ανοίξω το γκάζι όπως πρέπει γιατί δεν ξέρω να κατευθύνω το μηχανάκι γρήγορα και ακόμα ψάχνω το πιο βολικό αργά, δεν έχω βρει και την "σωστή" θέση επάνω στο μηχανάκι για να αφήσω το τιμόνι να δουλέψει από μιά κλίση και μετά. Θεωρητικά γέρνεις μπροστά, πρακτικά κάτι χάνω με το θέμα, που θα το βρω κάποια στιγμή δοκιμάζοντας. Στην κατηφόρα ήταν πιο απλό γιατί δεν πειράζει το θέμα επιτάχυνσης αλλά δεν έχω φρένα (που ενδεχομένως σπάνια να χρειάζονται αλλά το μυαλό σκέφτεται το πως θα σταματήσω ΑΝ χρειαστεί λες λες και θα πεταχτεί παιδί με μπάλα στο πουθενά ή θα παραβιάσει στοπ κάποιος). Επίσης περίεργο το τέρμα πίσω γιατί δεν φτάνω το πίσω φρένο και τραβάω το γκάζι ακούσια.
Σε ένα σημείο με ανηφόρα μου είχες πει από πριν ότι έχει εναλλακτική και πως το'χει η ρημάδα η τύχη και σβήνει στο πιο δύσκολο σημείο κοντά στην διχάλα. Το τραβάω πιο πίσω και το αφήνω να γλιστρήσει (να γιατί πρέπει να το πατάς... ας πούμε ικανοποιητικά Aldebaran ) και πάω από την κοπάνα. Μου λέει ο Κώστας ανέβα και θα δεις το μηχανάκι μου. ΠΟΥ να ανέβω 45+ μοίρες ανηφόρα τι λέει ο τρελός αλλά δεν θα μείνω και στο βουνό, πρώτη γκάζι γρήγορα όρθιος και... ανέβηκε, έτσι απλά, δεν υπήρχε ούτε καν μονοπάτι, χόρτα με δυο πατημένες γραμμές χωρίς να φαίνεται τι έχει από κάτω. Δεν θα το δοκίμαζα ποτέ. Το μυαλό φανταζόταν χάσματα και πέτρες κάτω από τα χόρτα, γλίστρημα τροχών στα χόρτα...
Στην California που είπες νομίζω είχαμε περάσει με το Τ700 (ΓΛΕΝΤΙ τότε #νοτ) και είναι "παιδική" σε σχέση με τα χτεσινά, αλλά αυτό την κάνει καλή.
Δεν έγραψα ότι το να πατάς ικανοποιητικά το πόδι, δεν είναι πλεονέκτημα.Δεν είναι θέμα συμφωνίας ακριβώς, ο κάθε ένας λειτουργεί αλλιώς. Εγώ για να τα κάνω "δικά μου" θέλω να ξέρω αναλυτικά πως τα κάνουν άλλοι και μετά να κάνω πειράματα/δοκιμές και να καταλήξω στο πως δουλεύει για εμένα καλύτερα. Πχ αυτή η κατηφόρα αν ήταν η τρίτη (τυχαίο το νούμερο) βόλτα στο βουνό και όχι η πρώτη, ίσως να μην ήταν τόσο τρομακτική. Ομοίως η ανηφόρα με τις πέτρες. Η απειρία κάνει το μυαλό να φαντάζεται πολλά. Στην ανηφόρα ας πούμε έψαχνα το πάτημα που θεωρούσα ότι είναι πιο σταθερό/ήπιο και είχα το άγχος να μην χάσω την φόρα μου αλλά και δεν έχω το νεύρο να ανοίξω το γκάζι όπως πρέπει γιατί δεν ξέρω να κατευθύνω το μηχανάκι γρήγορα και ακόμα ψάχνω το πιο βολικό αργά, δεν έχω βρει και την "σωστή" θέση επάνω στο μηχανάκι για να αφήσω το τιμόνι να δουλέψει από μιά κλίση και μετά. Θεωρητικά γέρνεις μπροστά, πρακτικά κάτι χάνω με το θέμα, που θα το βρω κάποια στιγμή δοκιμάζοντας. Στην κατηφόρα ήταν πιο απλό γιατί δεν πειράζει το θέμα επιτάχυνσης αλλά δεν έχω φρένα (που ενδεχομένως σπάνια να χρειάζονται αλλά το μυαλό σκέφτεται το πως θα σταματήσω ΑΝ χρειαστεί λες λες και θα πεταχτεί παιδί με μπάλα στο πουθενά ή θα παραβιάσει στοπ κάποιος). Επίσης περίεργο το τέρμα πίσω γιατί δεν φτάνω το πίσω φρένο και τραβάω το γκάζι ακούσια.
Σε ένα σημείο με ανηφόρα μου είχες πει από πριν ότι έχει εναλλακτική και πως το'χει η ρημάδα η τύχη και σβήνει στο πιο δύσκολο σημείο κοντά στην διχάλα. Το τραβάω πιο πίσω και το αφήνω να γλιστρήσει (να γιατί πρέπει να το πατάς... ας πούμε ικανοποιητικά Aldebaran ) και πάω από την κοπάνα. Μου λέει ο Κώστας ανέβα και θα δεις το μηχανάκι μου. ΠΟΥ να ανέβω 45+ μοίρες ανηφόρα τι λέει ο τρελός αλλά δεν θα μείνω και στο βουνό, πρώτη γκάζι γρήγορα όρθιος και... ανέβηκε, έτσι απλά, δεν υπήρχε ούτε καν μονοπάτι, χόρτα με δυο πατημένες γραμμές χωρίς να φαίνεται τι έχει από κάτω. Δεν θα το δοκίμαζα ποτέ. Το μυαλό φανταζόταν χάσματα και πέτρες κάτω από τα χόρτα, γλίστρημα τροχών στα χόρτα...
Στην California που είπες νομίζω είχαμε περάσει με το Τ700 (ΓΛΕΝΤΙ τότε #νοτ) και είναι "παιδική" σε σχέση με τα χτεσινά, αλλά αυτό την κάνει καλή.
Πηγες στο επόμενο μάθημα..Δεν έγραψα ότι το να πατάς ικανοποιητικά το πόδι, δεν είναι πλεονέκτημα.
Ομως το να απορρίψεις μια μοτοσυκλέτα όπου έχει όλο το πακέτο, επειδή έχει ένα μειονέκτημα (ύψος σέλας) το οποίο συνηθίζεται σχετικά γρήγορα, νομίζω είναι λάθος σκεπτικό.
Έπειτα οι πτώσεις λόγω ύψους είναι συνήθως στατικές, και η λύση είναι μία.
Ανοίγεις το γκάζι να διατηρηθεί η αδράνεια της μότο και σε συνδυασμό με τη σωστή θέση σώματος και τις αναρτήσεις καταπίνει τα πάντα. Ιδιαίτερα μότο με μεγάλες διαδρομές αναρτήσεων, όπως το xchallenge.
Το επομενο μαθημα ειναι μεθαυριο, (τηλεργασια), οποτε κοιτα να εισαι ετοιμος!!Λοιπόν το επόμενο μάθημα είναι ότι το χώμα είναι τρελή άσκηση. Λέω γιατί νιώθω κουρασμένος, κοιτάζω το φίτνες τράκερ, από τις 9καικάτι ως 1καικάτι στους 100-110 σφυγμούς, δεν είναι παράλογο.
Ωραίος τρόπος να ξεκινάς την εργασία σου!!!!Σημερα στον δρόμο για την εργασία, ευκαιρία για παράκαμψη και χαλαρή βολτούλα!!!!
Στάλθηκε από το COL-L29 μου χρησιμοποιώντας Tapatalk
Αν έχει στεγνώσει μετά τον χαμό όλη τη νύχτα.... Δεν βιάζομαι τόσο πολύ να μπω λάσπες.Το επομενο μαθημα ειναι μεθαυριο, (τηλεργασια), οποτε κοιτα να εισαι ετοιμος!!
Εμενα δεν μου αρεσουν καθολου οι λασπες. Βασικα να μην ξερω τι εχει απο κατω.Αν έχει στεγνώσει μετά τον χαμό όλη τη νύχτα.... Δεν βιάζομαι τόσο πολύ να μπω λάσπες.